Στην κριτική δεν θα ασχοληθώ με τα κρυμμένα μηνύματα, όποιος θέλει να ενημερωθεί πάνω σε αυτά μπορεί να διαβάσει το κείμενο του κόκκινου ουρανού. ( Πάτα εδώ ) Είναι προφανές ότι θέλει να δώσει μια κακή εικόνα για το σύγχρονο χριστιανό της Αμερικής, χωρίς όμως να το καταλαβαίνει παίρνει θέση υπέρ του λόγου του Θεού, όσον αφορά το θέμα της αυτοδικίας, που είναι και το βασικό θέμα που πραγματεύεται η ταινία. Η αυτοδικία είναι ένας πειρασμός που κάθε άνθρωπος που φοράει αυτό το φθαρτό σαρκίο μπαίνει.
Ποια είναι η οδηγία του Θεού για την αυτοδικία μέσα από τον Άγιο Λόγο Του; «Αγαπητοί, μη εκδικείτε τον εαυτό σας· αλλά, δώστε τόπο στην οργή· επειδή, είναι γραμμένο: Σε μένα ανήκει η εκδίκηση· εγώ θα κάνω ανταπόδοση, λέει ο Κύριος» (ΡΩΜ 12:19). Γιατί ο Θεός μας λέει να αφήσουμε σε Αυτόν την εκδίκηση (με την έννοια της εκδίκασης) κάθε υπόθεσης μας; Γιατί γνωρίζει ότι ως όντα ατελή, δεν είμαστε σε θέση να αποδώσουμε δίκαιο με ακριβές τρόπο. Πάντα θα υπάρχει μια υπερβολή στην απόδοση δικαιοσύνης, αφού εμπλέκονται συναισθηματισμοί, εμπάθειες, ποικίλοι προσωπικοί παράγοντες. Ακόμα μας λέει να μην κρίνουμε. Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· (ΜΑΤΘ 7:1). Ούτε να εμπιστευόμαστε την δική μας σύνεση. Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου· (ΠΑΡ 3:5). Γιατί μας λέει να μην εμπιστευόμαστε την σοφία μας και την κρίση μας; Γιατί δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε σωστές κρίσεις για τους άλλους. Δεν έχουμε την όλη εικόνα των πραγμάτων, ώστε να κάνουμε μια πλήρη ανάγνωση, ούτε την όραση, αλλά στην πραγματικότητα βλέπουμε αχνά, είμαστε σχεδόν τυφλοί. Η όραση μας περνάει μέσα από προσωπικές προκαταλήψεις, ιδέες, εντυπώσεις, φόβους, συναισθηματισμούς και πολύ σκοτάδι. Αυτό που είναι το συμφέρον μας όμως είναι να συγχωρούμε. «Ευλογείτε αυτούς που σας καταδιώκουν· ευλογείτε, και μη καταριέστε» (ΡΩΜ 12:14).
Μας λέει όμως να εμπιστευόμαστε Εκείνον και επίσης μας λέει να υποτασσόμαστε στις αρχές και τις εξουσίες, γιατί είναι βαλμένες από Εκείνον. Να ποια είναι συγκεκριμένα η οδηγία του σε αυτό το κομμάτι: «Κάθε ψυχή ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες· επειδή, δεν υπάρχει εξουσία, παρά μονάχα από τον Θεό· και οι υπάρχουσες εξουσίες, είναι ταγμένες από τον Θεό» (ΡΩΜ 13:1). Εκείνη την εποχή ανώτερη εξουσία ήταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με όλο το σύστημα διοίκησης, σήμερα όμως η αντίστοιχη αρχή είναι η αστυνομία, το δικαστικό σύστημα, οι βουλευτές, το κράτος. «Ώστε, εκείνος που εναντιώνεται στην εξουσία, εναντιώνεται στη διαταγή τού Θεού· κι αυτοί που εναντιώνονται θα πάρουν επάνω τους καταδίκη. Επειδή, οι άρχοντες δεν είναι φόβος για τα αγαθά έργα, αλλά για τα κακά. Θέλεις, όμως, να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το καλό, και θα έχεις έπαινο απ’ αυτή· επειδή, ο άρχοντας είναι υπηρέτης τού Θεού σε σένα για το καλό. Αν, όμως, κάνεις το κακό, να φοβάσαι· για τον λόγο ότι, δεν φοράει μάταια τη μάχαιρα· επειδή, είναι υπηρέτης τού Θεού, εκδικητής, για να εκτελεί την οργή ενάντια σ’ εκείνον που κάνει το κακό». (ΡΩΜ 13:2-4). Τι εννοεί όταν λέει «ο άρχοντας είναι υπηρέτης τού Θεού σε σένα για το καλό;» Ότι είναι βαλμένος να σε προστατεύει. Αν όμως περνάς στην πλευρά της παρανομίας, τότε έρχεται εναντίον σου. Δυστυχώς αυτή η γραμμή δεν είναι δύσκολο να περαστεί. Επίσης επί της γης σε αυτόν έχει δοθεί ο ρόλος της απόδοσης δικαιοσύνης, διότι αν ο καθένας παριστάνει τον δικαστή γινόμαστε ζούγκλα. Πάντα θα υπάρχουν ατέλειες στις ανθρώπινες εξουσίες, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να παίρνουμε τον νόμο στα χέρια μας.
Όλοι αυτοί είναι λόγοι που απευθύνονται κυρίως σε αυτούς που έχουν πάρει την απόφαση να ανήκουν στο στρατόπεδο του Χριστού. Ο Ντόβερ αν και χριστιανός, πάει ενάντια σε κάθε αρχή που ομολογεί ότι πιστεύει.
Η ζωή είναι που δοκιμάζει τις αντοχές μας και πόσο πραγματικά είμαστε διατεθειμένοι να εφαρμόσουμε αυτά που διακηρύττουμε ότι πιστεύουμε, τις εύκολες μέρες. Το ότι κάποιος έρχεται στον Χριστό δεν σημαίνει ότι είναι έτοιμος να ακολουθήσει όλα αυτά που δίδαξε, γι’ αυτό άλλωστε ονομάζεται μαθητής. Κάποιος δηλαδή που μπαίνει κάτω από διαδικασία εκμάθησης ενός τρόπου ζωής που πριν δεν τον γνώριζε και δεν τον είχε ζήσει. Ή ότι έχει την συναίσθηση ότι δεν μπορεί να το κάνει. Ή ότι έχει ζυγίσει τι σημαίνει αυτό. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει καταστάσεις που φανερώνουν ποιοι πραγματικά είμαστε στα μάτια μας. Όχι ότι Αυτός δεν το γνωρίζει ήδη, αλλά πρέπει κι εμείς να το γνωρίσουμε, να αποκτήσουμε συνείδηση, ώστε είτε να αναθεωρήσουμε, είτε να σταθεροποιήσουμε την απόφαση μας και να πορευτούμε προς την κατεύθυνση που έχουμε δηλώσει ότι θέλουμε να πάμε. Κοινώς να αλλάξουμε πραγματικά.
Στην ώρα της προσωπικής του κρίσης ο Ντόβερ δεν εμπιστεύεται στον Θεό την κρίση, την ανταπόδοση και δεν υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες, αλλά παίρνει την υπόθεση στα χέρια του. «Πρέπει να με εμπιστευτείς» του λέει ο Ντετέκτιβ», ένας λόγος που συμφωνεί με όσα ήδη ξέρει μέσα απ’ την Αγία Γραφή. Ο Ντόβερ δεν τον ακούει και απαγάγει τον Alex Jones. «Τι έκανες;» του λέει ο φίλος του, που και το δικό του παιδί έχει απαχθεί. «Κι αν δεν είναι σωστό; Δεν είναι σωστό». Και πράγματι δεν είναι. Που να πάει το μυαλό του, ότι το παιδί που βασανίζει είναι ένα απαχθέν, σαν το δικό του και το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει κι άλλο πόνο. Γίνεται ο ίδιος (ένας απαγωγέας), αυτό που μισεί και αυτό που καταδιώκει. Η βία δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα και η απόδοση δικαίου που νομίζει ότι αποδίδει, δεν είναι κάτι άλλο από επιπλέον αδικία και άνοιγμα νέου κεφαλαίου ανομίας, όπου πρέπει να λάβει κι αυτή με την σειρά της δίκαιη ανταπόδοση. «Θα μπει φυλακή;» Ρωτάει η γυναίκα του τον Ντετέκτιβ, αφού έχει βρεθεί το παιδί τους, ενώ αυτός είναι ακόμα εξαφανισμένος. «Πιθανότατα», της απαντάει εκείνος.
Η δικαιοσύνη κατ’ ανθρώπους όμως δεν είναι η μόνη ποινή που καλείται να αντιμετωπίσει ο Ντόβερ. Εδώ πρέπει να πούμε έναν άλλο πολύ σοβαρό νόμο του Θεού. Και πριν μιλήσω για αυτόν να αναφέρω ότι οι πνευματικοί νόμοι είναι πιο πάνω από τους φυσικούς, που ο ίδιος ο Δημιουργός έχει θεσπίσει και είναι απαραβίαστοι. Αυτόν τον νόμο οι ανατολίτες ονομάζουν κάρμα, οι Έλληνες: «ρόδα είναι και γυρίζει» ή «όλα εδώ πληρώνονται» και η Αγία Γραφή: Ο νόμος της σποράς και του θερισμού. «Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει·» (ΓΑΛ 6:7). Και σε άλλο σημείο: «επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας» (ΜΑΤΘ 7:2). Αυτό σημαίνει ότι αν κάνεις σε κάποιον αυτό που δεν θα ‘θελες να σου κάνουν, είσαι καταδικασμένος να σου κάνουν αυτό που έκανες. Θα έρθει δηλαδή η ώρα να νιώσεις με την σειρά σου τον πόνο που προκάλεσες. Και απ’ αυτό δεν εξαιρείται κανένας, χριστιανός ή μη. Αυτό ακριβώς παθαίνει και ο Ντόβερ. Όπως έκλεισε πίσω από ένα τοίχο τον Alex για κάποιες μέρες, με παρόμοιο τρόπο εκείνη η σατανική γυναίκα, τον έκλεισε μέσα στην τρύπα της αυλής της. Ο άντρας της ήταν αυτός που είχε απαγάγει 16 παιδιά, όπως και ο ίδιος «εξομολογήθηκε» σε εκείνον τον ιερέα. Με την σειρά του κι εκείνος φυλακίστηκε στο υπόγειο του, μέχρι που πέθανε. Ο θερισμός μιας κακής σποράς είναι και μια ευκαιρία για μετάνοια, (κάποιες φορές η τελευταία) καθώς κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με τις επιλογές του. Εάν δεν μετανοήσει υπάρχει η τιμωρία και στην άλλη πλευρά, κι ας αρέσκονται κάποιοι να λένε ότι όλα εδώ πληρώνονται.
Τελικά ποιοι είναι οι φυλακισμένοι όπως μας πληροφορεί και ο τίτλος της ταινίας; Είναι τα παιδιά που απήγαγε το διεστραμμένο ζευγάρι. Είναι ο Alex στο τοίχο του παλιού κτιρίου, ο Ντόβερ στην τρύπα της αυλής, ο άντρας της Τζόουνς στο υπόγειο του ιερέα. Αυτές είναι όμως μόνο φυσικές φυλακές. Και είμαι βέβαιος ότι ο τίτλος της ταινίας δεν σταματάει εκεί. Γιατί οι φυλακές προεκτείνονται στο ψυχικό επίπεδο. Ο λαβύρινθος που ζωγράφισε εκείνος ο τύπος (άλλο ένα παιδί απ’ αυτά που είχαν απαχθεί), ήταν μέσα στο μυαλό του, απ’ τον οποίο δεν μπορούσε να βγει. Ο Ντόβερ ήταν φυλακισμένος μέσα στο θυμό του, στην αμφιβολία του για την καλοσύνη του Θεού και την ισχυρή εμπιστοσύνη στην κρίση του. Αλλά και το ζευγάρι που πραγματοποιεί τις απαγωγές είναι φυλακισμένοι και μάλιστα πιο βαθιά απ’ όλους. Κάποτε ήταν κι εκείνοι χριστιανοί, αλλά έχουν σκανδαλιστεί με τον Θεό, εξαιτίας του θανάτου του γιου τους από καρκίνο. Είναι οι πρώτοι που βρίσκονται μέσα στον λαβύρινθο με τα φίδια.
Τι λαβύρινθος είναι αυτός; Είναι εκείνος που κάποιος μπαίνει όταν χάνει την πίστη του. Χάνει τον εαυτό του μέσα σε αναπάντητα ερωτηματικά, τα οποία μετατρέπονται σε πικρία απέναντι στον Θεό, σε μίσος και στην περίπτωση τους σε μανία για εκδίκηση. «Το να παίρνουμε παιδιά είναι ο πόλεμος μας ενάντια στον Θεό», λέει η Τζόουνς. «Έτσι οι άνθρωποι χάνουν την πίστη τους και γίνονται δαίμονες». Εδώ πρέπει να πούμε για την απόλυτη ταύτιση του ζευγαριού με τον ίδιο τον σατανά. Είναι ο πρώτος που βρίσκεται σε πόλεμο με τον Θεό, επειδή δεν τον άφησε να γίνει θεός στην θέση του. (Για περισσότερες πληροφορίες διάβασε το 14ο κεφάλαιο του προφήτη Ησαΐα). Από τότε μαζί και με τους υπόλοιπους δαίμονες (αυτοί είναι τα φίδια) καταναλώνει όλη του την ενέργεια σε ένα και μοναδικό σκοπό: Να κάνει τους ανθρώπους να σκανδαλιστούν με τον Θεό, να πάψουν να Τον εμπιστεύονται και να γίνουν σαν τον ίδιο. Απ’ την αυγή της δημιουργίας δεν κάνει κάτι άλλο απ’ το να λέει ψέματα για Αυτόν, να Τον κατηγορεί και να Του πετάει λάσπη. Χρησιμοποιεί κάθε μέσο, κάθε αρνητικό γεγονός, κάθε κατάσταση για να μας στρέψει ενάντια. Αυτός είναι που κάνει τους ανθρώπους θύτες, αφού πρώτα έχει ο ίδιος κακοποιήσει την συνείδηση τους. Τέτοια περίπτωση είναι η Τζόουνς, η οποία βάζει το παιδί που έχει κακοποιήσει (Alex Jones) να κάνει και ο ίδιος ύστερα απαγωγές. Όλοι οι θύτες είναι και θύματα ή έχουν υπάρξει στο παρελθόν ή είναι ακόμα στο παρόν.
Αυτό μας οδηγεί σε μια επόμενη ερώτηση: Και ο Θεός γιατί επιτρέπει αρνητικές καταστάσεις; Για να φανερωθεί ποιος είναι ο καθένας. Εάν αγαπούμε τον Θεό μόνο όταν τα φέρνει όλα βολικά, στην πραγματικότητα δεν αγαπούμε τον Θεό, αλλά τον εαυτό μας. Αυτό αποδεικνύεται απ’ το ότι του γυρνάμε την πλάτη όταν όλα δεν πηγαίνουν καλά. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει και δυσάρεστες καταστάσεις στην ζωή, όπως ένα παιδί να πεθάνει από καρκίνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον, αλλά βρίσκεται στην Παρουσία του Θεού, όπου αυτός είναι ο τελικός προορισμός όλων μας. «Μόνο τα καλά θα δεχτούμε απ’ τον Θεό;» λέει ο Ιώβ. Έχει καταλάβει ότι δεν πρέπει να δοξάζει τον Θεό μόνο στις καλές μέρες. Η δεύτερη μνημειώδης του φράση είναι: «Ο Κύριος έδωσε, ο Κύριος πήρε». Αναγνωρίζει ότι η ζωή είναι δώρο, τίποτα δεν είναι δικό του, άρα χρωστάει να ζει με ευγνωμοσύνη στον Δωρητή». Η ιστορία του δεν γράφτηκε τυχαία μέσα στην Αγία Γραφή κι αυτό διότι ότι του συνέβηκε δεν αφορούσε μόνο εκείνον.
Η περίπτωση του είναι μια διαχρονική πραγματικότητα που συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο που έρχεται επάνω σε αυτή την γη. Μέσα απ’ την περίπτωση του, ο Θεός μας αποκαλύπτει τα πνευματικά παρασκήνια, που πολλοί από μας αγνοούμε, όμως πολλά «ανεξήγητα» γεγονότα έχουν την αιτία τους εκεί. Τι είναι αυτό που βλέπουμε στην αρχή του βιβλίου: Ο σατανάς παρουσιάζεται στον Θεό και του μιλάει για τον Ιώβ. «Μήπως ο Ιώβ δωρεάν φοβάται τον Θεό; Δεν τον περιέφραξες από παντού, και το σπίτι του, και όλα όσα έχει; Τα έργα των χεριών του ευλόγησες, και τα κτήνη του πλήθυναν επάνω στη γη· όμως, άπλωσε τώρα το χέρι σου, και άγγιξε όλα όσα έχει, για να δεις αν δεν σε βλασφημήσει κατά πρόσωπο». (ΙΩΒ 1:10-11). Όπως ξέρουμε η γυναίκα του είναι που δυσφημεί τον Θεό, ο Ιώβ όμως επιλέγει να μην Τον βλασφημήσει. Και τα δύο είναι επιλογή για το τι στάση διαλέγει μια καρδιά να κρατήσει. Με αυτή την οπτική κάποιος είναι χριστιανός μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και δεν υπάρχει στην γη καταφύγιο που να κάνει κάποιον να μην περάσει απ’ αυτήν την διαδικασία. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν τον αγαπάει και η καρδιά του είναι να λάβουμε στάση υπέρ του. «Μακάριος όποιος δεν σκανδαλιστεί με Μένα», είπε ο Ιησούς, όμως η δοκιμασία είναι αναπόφευκτη. Όλοι θα δοκιμαστούμε. Για να φανερωθεί ο καθένας τι πραγματικά θέλει και να προκρίνει τον Θεό όχι για αυτά που του δίνει, αλλά για αυτό που Είναι και επειδή αληθινά πιστεύει ότι αξίζει. Αυτούς είναι που ο Θεός μια μέρα θα δοξάζει και θα τους ανεβάσει σε μοναδικά προνομιακή θέση.
Τελικά ο σκανδαλισμός είναι επιλογή. Μια επιλογή που σε οδηγεί σε ένα λαβύρινθο μίσους, όπως συνέβη στην Τζόουνς και στον άντρα της. Η έξοδος από αυτόν είναι να συγχωρήσεις τον Θεό! Να μην Τον κατηγορείς για κάθε δυσκολία, αλλά να μάθεις να τον ευλογείς, καθώς Αυτός πέθανε για σένα. Απ’ αυτή την δοκιμασία περνάει και ο Ντόβερ. Η ταινία ξεκινάει με την προσευχή του Πάτερ Ημών για να μας δείξει τις αρχές του. Μετά την απαγωγή της κόρης του δεν μπορεί να την πει ολόκληρη. Σταματάει στο «το καθημερινό μας ψωμί δώσε μας σήμερα·». Το «και συγχώρεσε σε μας τις αμαρτίες μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε σ’ αυτούς που αμαρτάνουν σε μας·» δεν μπορεί να το προφέρει. Στο τέλος το κοριτσάκι σώζεται, ο Ντόβερ διασώζεται και τα λόγια του Θεού δικαιώνονται. Ο Ντόβερ έπρεπε να είχε εμπιστευτεί τον Θεό. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός τον απορρίπτει, όμως γνωρίζει τον εαυτό του. Και ξέρει πως πρέπει να σταθεί την επόμενη φορά, που οπωσδήποτε θα υπάρξει και παραεπόμενη, όσες χρειαστούν μέχρι να λάβει την μορφή που θέλει ο Θεός. Στην πραγματικότητα αυτές οι φορές είναι που μας διαμορφώνουν, που μεγαλώνουν την πίστη μέσα μας. Διότι κάθε φορά που σε μια δύσκολη κατάσταση βλέπουμε τον Θεό να ενεργεί, να δίνει λύση, (έστω και στην ύστατη στιγμή) Τον γνωρίζουμε με ένα νέο τρόπο. Καταλαβαίνουμε ότι αξίζει να Τον εμπιστευόμαστε και δεν είναι όλα αφημένα όπως ίσως νομίζουμε. Αλλά όλα είναι μια εκπαίδευση για να μάθουμε να Τον εμπιστευόμαστε και να ζούμε όπως πραγματικά Του αρμόζει. Ποτέ ο Θεός δεν επιτρέπει ένα πειρασμό χωρίς στο τέλος να κάνει έκβαση ή να βγάλει κάτι καλό που θα μείνει στην αιωνιότητα. Το καλό όπως το βλέπει εκείνος απ’ την δική Του σκοπιά. Πειρασμός δεν σας κατέλαβε, παρά μονάχα ανθρώπινος· όμως, είναι πιστός ο Θεός, ο οποίος δεν θα σας αφήσει να πειραστείτε περισσότερο από τη δύναμή σας, αλλά μαζί με τον πειρασμό θα κάνει και την έκβαση, ώστε να μπορείτε να υποφέρετε ( Ά ΚΟΡ 10:13). Και ξέρουμε ότι όλα συνεργούν προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό (ΡΩΜ 8:28).
Περισσότερες απαντήσεις πάνω στο θέμα των πειρασμών, μπορείς να βρεις στο βιβλίο: «Η καλύβα» του Γουίλιαμ Γιάνγκ, το οποίο έγραψε ύστερα απ’ όσα τον δίδαξε ο Θεός μέσα απ’ την δική του τραυματική εμπειρία, και την συγχώρεση σε αυτόν που τον κακοποίησε, όταν ήταν παιδί.
Θα αναφέρω επίσης κάποιες περιπτώσεις συγχώρεσης από χριστιανούς, που η αγάπη θριάμβευσε στο μίσος.
2. Ellizabeth Elliot: To 1956 μαζί με τον σύζυγο της πήγαν ως ιεραπόστολοι στο Ανατολικό Εκουαδόρ να μιλήσουν για τον Χριστό σε τοπικές φυλές άγριων. Η φυλή των Άουκας σκότωσε τον άντρα της Jim Elliot, (μαζί με άλλους τέσσερις ιεραποστόλους) όχι πολύ μετά την άφιξη τους στην περιοχή. Η Ellizabeth τους συγχώρεσε και πέρασε δύο χρόνια μαζί τους διδάσκοντας τους το ευαγγέλιο. Πολλοί απ’ αυτούς δέχθηκαν την αγάπη του Θεού και έγιναν νέοι άνθρωποι. Μπορείς εδώ να μάθεις περισσότερα στοιχεία για την ιστορία τους: https://www.youtube.com/watch?v=p-gal-PJCiM&ab_channel=ChristopherHill
Στο παρακάτω βίντεο ο γιός ενός από τους ιεραποστόλους που σκότωσαν οι Άουκας, ομολογεί την φιλία του με έναν από τους γιούς των δολοφόνων του πατέρα του, μέσα απ’ την δύναμη της συγχώρεσης που μόνο η αγάπη του Θεού μπορεί να χαρίσει.
3. Ένας πατέρας στο δικαστήριο συγχωρεί τον δολοφόνο της κόρης του μέσα από την πίστη του στον Σωτήρα Χριστό.
