Έχουμε διδαχτεί εδώ στην Δύση όλα τα ανακρίνουμε «επιστημονικά». Με πυξίδα την αντίληψη της ανθρώπινης διάνοιας και με καύχηση την δύναμη της ανθρώπινης σκέψης πορευόμαστε τα τελευταία 500 χρόνια, διαλαλώντας με υπερηφάνεια ότι νικήσαμε το «δεισιδαιμονικό παρελθόν μας» και σπάσαμε τις θρησκευτικές αλυσίδες μας. Τώρα «ελεύθεροι» πορευόμαστε στην αλήθεια και στην κατάκτηση περισσότερης ελευθερίας. Εις το Όνομα της προστασίας απ’ την κατάχρηση της θρησκευτικής εξουσίας έχουμε απαρνηθεί την ύπαρξη του Θεού, των αγγέλων, του διαβόλου, της κόλασης και κάθε τι που δεν εμπίπτει στις ανθρώπινες αισθήσεις.
Έχουμε διακηρύξει ότι η ζωή ξεκίνησε τυχαία από ένα βράχο μέσα στην θάλασσα, ότι προερχόμαστε απ’ τους πίθηκους, ότι τα φύλα δεν είναι μόνο δύο και ότι δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια. Λέγοντας ότι έχουμε γίνει σοφοί, έχουμε γίνει μωροί. Εξαπατηθήκαμε από τον όφι τον αρχαίο ο οποίος μας καταβροχθίζει ανενόχλητα. Και τώρα θερίζουμε τις συνέπειες της απόρριψης του Θεού. Μέρος της τύφλωσης μας είναι να αποδίδουμε στους δαίμονες ονόματα φυσικών ασθενειών.
Όπως με τον καρκίνο που τον αποκαλούμε «κακιά αρρώστια». Αδύνατον να θεραπευτεί απ’ τους γιατρούς. «Δεν ξέρουμε τα αίτια του» ομολογούν οι περισσότεροι. «Δεν γνωρίζουμε τι προκαλεί την αφύσικη ανάπτυξη των κυττάρων». «Δεν ξέρουμε τι τρώει το αίμα σου, δεν ξέρουμε τι συμβαίνει» είπαν στην Tembele.
Αν δεν είχαν απορρίψει την Αγία Γραφή υπερυψώνοντας την «επιστήμη» τους θα γνώριζαν ότι τα αίτια δεν είναι μόνο φυσικά. Εάν διάβαζαν τον λόγο του Θεού στην Γένεση, όταν είπε στο φίδι: «επάνω στην κοιλιά σου θα περπατάς, και θα τρως χώμα, όλες τις ημέρες τής ζωής σου». Όπως και στον άνθρωπο: «χώμα είσαι και στο χώμα θα πας».
«Αυτά που βλέπονται δεν έγιναν από εκείνα που φαίνονται», είπε ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής. Το ίδιο ισχύει για το αρνητικό πνευματικό. Υπάρχουν έργα του διαβόλου όπου δεν φαίνεται ο διάβολος αλλά μόνο το αποτέλεσμα που προκαλεί το οποίο είναι ορατό στο φυσικό. Οι γιατροί εξετάζουν μόνο το φαινόμενο και προσπαθούν να αλλάξουν αυτό που βλέπεται αγνοώντας την ρίζα που το προκαλεί. Γι’ αυτό είναι ανίκανοι να θεραπεύσουν.
Ωστόσο η λάθος κατανόηση της πραγματικότητας παραμένει. Μέχρι να έρθει ένας χρισμένος άνθρωπος του Θεού να βάλει πάλι τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.
Ήταν όμως ο Θεός που ήθελε ο διάβολος να τρώει τον άνθρωπο; Όχι βέβαια. Ήταν η συνέπεια της παρακοής του στην εντολή του Θεού. «Από το δέντρο τής γνώσης τού καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ’ αυτό· επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ’ αυτό πεθαίνοντας θα πεθαίνεις». (ΓΕΝ 2:17).
Ο Θεός δεν θα αλλάξει τους νόμους της δικαιοσύνης Του. Γι’ αυτό αυτός ο λόγος ήταν περισσότερο μια διαπίστωση παρά μια προφητεία για το τι θα επακολουθούσε. Όμως δια του Χριστού το αντέστρεψε και έδωσε δεύτερη ευκαιρία στον άνθρωπο. Τι είπε ο Ιησούς για αυτούς που θα πίστευαν; «Τούτα τα σημεία θα τους παρακολουθούν. Στο όνομά μου θα βγάζουν δαιμόνια· θα μιλούν καινούργιες γλώσσες· θα πιάνουν φίδια· και αν κάτι θανάσιμο πιούν, δεν θα τους βλάψει· θα βάζουν τα χέρια επάνω σε αρρώστους, και θα γιατρεύονται». (ΜΑΡΚ 16:17-18). Οι γλώσσες είναι τα χέρια που πιάνουν τα πνευματικά φίδια. Τότε τα δαιμόνια βγαίνουν και οι άρρωστοι θεραπεύονται. Όπως το είδαμε να συμβαίνει στην περίπτωση του ανθρώπου του Θεού John.
Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΜΙΛΗΣΕ!
Πάνω σε αυτές τις διαπιστώσεις πρέπει να πούμε ότι ο καρκίνος είναι δαίμονας. Δεν φανερώνεται, γιατί μόνο ένας άνθρωπος του Θεού με δύναμη, γεμάτος από την φωτιά του Αγίου Πνεύματος μπορεί να κάνει τον «καρκίνο» να μιλήσει. Μπορεί να αναγκάσει δηλαδή το πνεύμα που είναι πίσω από τον καρκίνο να φανερωθεί.
Την πραγματικότητα αυτή βλέπουμε πρώτα στις Γραφές. Πίσω από τις «ασθένειες» τις περισσότερες φορές κρύβονται ακάθαρτα πνεύματα. Από τις μικρότερες μέχρι τις μεγαλύτερες. Ας δούμε μερικές ενδεικτικές περιπτώσεις μήπως τα ορθολογιστικά λέπια πέσουν απ’ τα μάτια μας.
«Τότε, έφεραν σ’ αυτόν έναν δαιμονιζόμενο, τυφλό και κουφό· και τον θεράπευσε, ώστε ο κουφός και ο τυφλός και μιλούσε και έβλεπε» (ΜΑΤΘ 12:22)
«Και καθώς στάθηκε επάνω της, επιτίμησε τον πυρετό, και την άφησε· κι αμέσως, αφού σηκώθηκε, τους υπηρετούσε». (ΛΟΥΚ 4:39).
«Κι όταν έγινε βράδυ, έφεραν σ’ αυτόν πολλούς δαιμονιζόμενους· και έβγαλε τα δαιμόνια με έναν λόγο, και όλους εκείνους που έπασχαν, τους θεράπευσε» (ΜΑΤΘ 8:16).
Τι παρατηρούμε; Ότι οι ασθένειες και τα πνεύματα πάνε πακέτο. Άρα εκείνα είναι που τις προκαλούν. Θεραπεία για τον Ιησού σήμαινε απελευθέρωση.
Η ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟ ΑΠ’ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Έχουμε ποτιστεί από ταινίες του Hollywood τύπου «ο εξορκιστής» ότι δαιμονισμένος είναι μόνο αυτός που βγάζει παράξενες κραυγές, κάνει αφύσικες κινήσεις με το σώμα του ή έχει υπερφυσική δύναμη.
Είμαστε επίσης επικεντρωμένοι σε περιπτώσεις στην Γραφή όπως του Γαδαρηνού ή του παιδιού που σπάραζε και έβγαζε αφρούς απ’ το στόμα. Στην πραγματικότητα μπορεί κάποιος να έχει καταληφθεί από πνεύμα και να μην έχει αυτές τις εκδηλώσεις. Ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο όν. Είναι φτιαγμένο από τα υλικά τριών ξεχωριστών διαστάσεων όπου το καθένα έχει τα δικά του διαμερίσματα. Μπορεί κάποιος να μην σπάει αλυσίδες με τα χέρια του αλλά ένα ακάθαρτο πνεύμα να έχει καταλάβει κάποια περιοχή των κυττάρων του όπου να φανερώνεται ως ασθένεια. Σε άλλη περίπτωση μπορεί κάποιο πνεύμα να καταλάβει το μυαλό κάποιου όπου να φανερώνεται ως ψυχική διαταραχή. Σε άλλη ένα μέρος του φυσικού εγκεφάλου όπου να τον κάνει να μην λειτουργεί σωστά. Είναι αυτό που ονομάζουμε διανοητική καθυστέρηση.
Επειδή όμως ο άνθρωπος ανακρίνει μόνο αυτό που μπορεί να δει, θεωρεί ανοησία την πνευματική ανάκριση που λέει ότι όλες αυτές οι καταστάσεις δεν είναι μόνο φυσικές. Όπως είναι γραμμένο: «Ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού· επειδή είναι σ’ αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει· για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο» (Ά ΚΟΡ 2:14). Αυτό συνέβαινε και την εποχή του Ιησού. Όχι από εθνικούς αλλά από ανθρώπους που ονόμαζαν τους εαυτούς τους Ισραήλ. Γι’ αυτό συχνά ο Ιησούς αναγκαζόταν να τους βγάλει έξω από ένα χώρο πριν ενεργήσει κάποιο θαύμα.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ
«Χωρίς, μάλιστα, πίστη είναι αδύνατον κάποιος να τον ευαρεστήσει· επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ’ αυτούς που τον εκζητούν». (ΕΒ 11:6).
Ο Κύριος όταν ήταν στην γη καθώς γνώριζε τους πνευματικούς νόμους του Πατέρα του κινήθηκε με μεγάλη σοφία για να έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στην διακονία του. Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
«Και δεν άφησε κανέναν να τον ακολουθήσει, παρά μονάχα τον Πέτρο, και τον Ιάκωβο, και τον Ιωάννη, τον αδελφό τού Ιακώβου. Και έρχεται στο σπίτι τού αρχισυναγώγου, και βλέπει θόρυβο, και να κλαίνε και να αλαζάζουν ποικιλότροπα. Και μπαίνοντας μέσα, τους λέει: Γιατί κάνετε θόρυβο και κλαίτε; Το παιδί δεν πέθανε, αλλά κοιμάται. Και γελούσαν γι’ αυτόν ειρωνικά. Εκείνος, όμως, αφού τους έβγαλε όλους έξω, παίρνει τον πατέρα τού παιδιού και τη μητέρα, κι αυτούς που ήταν μαζί του, και μπαίνει μέσα, όπου ήταν ξαπλωμένο το παιδί. Και πιάνοντας το χέρι τού παιδιού, της λέει: Ταλιθά, κούμι, που ερμηνευόμενο σημαίνει: Κοριτσάκι, σε σένα λέω, σήκω επάνω. Κι αμέσως το κοριτσάκι σηκώθηκε επάνω, και περπατούσε· επειδή, ήταν δώδεκα χρόνων· και εκπλάγηκαν με μεγάλη έκπληξη». (ΜΑΡΚ 5:37-42).
Τι βλέπουμε εδώ; Οι οικείοι του αρχισυνάγωγου δεν πίστευαν. Η ειρωνεία είναι μια εκδήλωση απιστίας και πεποίθηση της ανθρώπινης εξυπνάδας. Γιατί δεν άφησε κανένα να τον ακολουθήσει παρά μόνο τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη; Γιατί αυτοί οι μαθητές είχαν αληθινή πίστη στην δύναμη του Θεού. Δεν θα έφερνα εμπόδιο στην ανάσταση του κοριτσιού. Τους υπόλοιπους όμως τους έβγαλε έξω από το σπίτι.
Η απιστία προκαλείται από την ανθρώπινη λογική. Από κάθε τι που φαίνεται «ορθό» και «καθώς πρέπει» στα μάτια των ανθρώπων. Αυτό παράγει ένα περιβάλλον στην πνευματική ατμόσφαιρα που αντιτίθεται στην πίστη και εμποδίζει την δύναμη του Θεού να ενεργήσει. Αυτή είναι η αιτία που στην γενέτειρα του δεν μπόρεσε να κάνει πολλά θαύματα. «Και δεν μπορούσε να κάνει εκεί κανένα θαύμα, παρά μονάχα βάζοντας τα χέρια του επάνω σε λίγους αρρώστους, τους θεράπευσε. Και θαύμαζε για την απιστία τους» (MAΡΚ 6:5-6).
Η Ναζαρέτ ζει και βασιλεύει και στην δική μας εποχή. Είναι κάθε συνάθροιση στην οποία κυριαρχεί το ίδιο φρόνημα απιστίας. Η θρησκεία και οι παραδόσεις έχουν πάρει το πάνω χέρι και χλευαστικά λόγια ακούγονται για χρισμένους ανθρώπους του Κυρίου. Σε αυτό το περιβάλλον τίποτα δεν μπορεί να ενεργηθεί. Αν κάποιος θέλει να λάβει λύση για κάποιο πρόβλημα του θα πρέπει να φύγει από εκεί και να πάει σε ένα περιβάλλον που υπάρχει ζωντανή πίστη και η δύναμη του Θεού είναι καλοδεχούμενη.
«Και έρχεται στη Βηθσαϊδάν· και του φέρνουν έναν τυφλό, και τον παρακαλούν να τον αγγίξει. Και πιάνοντας το χέρι τού τυφλού, τον έφερε έξω από την κωμόπολη· και αφού έφτυσε στα μάτια του, έβαλε επάνω του τα χέρια, και τον ρωτούσε αν βλέπει κάτι. Και κοιτάζοντας προς τα πάνω, έλεγε: Βλέπω τούς ανθρώπους, ότι σαν δέντρα βλέπω, να περπατούν» (ΜΑΡΚ 8:22).
Γιατί ο Ιησούς έβγαλε τον τυφλό έξω από την πόλη για να τον θεραπεύσει; Μήπως γιατί το πνευματικό περιβάλλον της, ήταν δεμένο από την απιστία των ανθρώπων που ζούσαν εκεί; Βλέπουμε ότι δεν φτάνει μόνο να φτύσει στα μάτια του. Ύστερα βάζει τα χέρια του. Δεν είναι όμως σίγουρος αν έχει γίνει κάτι. Γι’ αυτό τον ρωτάει αν βλέπει κάτι. Αυτό που φανερώνεται είναι ότι δεν έχει θεραπευτεί πλήρως. Δεν βλέπει ακόμη καθαρά. Ο Ιησούς πρέπει να βάλει πάλι τα χέρια του επάνω του για δει καθαρά. «Έπειτα, έβαλε πάλι τα χέρια επάνω στα μάτια του, και τον έκανε να ξαναδεί· και η όρασή του αποκαταστάθηκε, και είδε καθαρά όλους». Με παρόμοιο τρόπο πρέπει κάποιος να βγει από μια «πόλη απιστίας» για να βρει την υγειά του. Το πνεύμα της απιστίας όχι μόνο δεν βοηθάει αλλά επιδεινώνει την κατάσταση κάποιου.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΙΑΝΟΗΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ ΠΟΥ ΜΠΛΟΚΑΡΕΙ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΩΡΟ
Δεν υπάρχει χειρότερο διανόημα απιστίας από αυτό που λέει ότι «Ο Θεός δεν θεραπεύει σήμερα». Ότι «η θεραπεία ήταν μόνο για μια εποχή και ότι η αρρώστια είναι εκπαιδευτικό εργαλείο στα χέρια του για να μας αγιάσει». Ο Θεός δεν δημιούργησε την αρρώστια. Η αρρώστια είναι αποτέλεσμα αμαρτίας και δαιμονικής επιβουλής. Έδωσε τον Ιησού για να θεραπευόμαστε όταν επιστρέφουμε από τους πονηρούς δρόμους μας. (ΠΡΑΞ 3:26). Και διαμέσου των πληγών του εμείς γιατρευόμαστε. (ΗΣ 53:5). Αυτή είναι η καρδιά του Θεού, αυτή είναι η πρόθεση Του. Πάντα, μηδενός εξαιρουμένου. Είναι ψέμα του πονηρού ότι ο Θεός μας θέλει άρρωστους για να μας κρατάει στις αιχμαλωσίες του και μάλιστα στο όνομα του Θεού!
Ώστε ει δυνατόν να μας κάνει σταδιακά να σκανδαλιζόμαστε με τον Θεό και να χάνουμε την πίστη μας. Γι’ αυτό πολλοί ονομάζουν την αρρώστια τους δοκιμασία απ’ τον Θεό ή κάποιο είδος διαπαιδαγώγηση. Ο Θεός στο πέρασμα των χρόνων σήκωσε ανθρώπους για να καταρρίψει αυτό το διανόημα.
Ο John Alexander Dowie (αργότερα πήρε τον τίτλο του στρατηγού του Θεού) ήταν ένας από αυτούς. Έδρασε στην Αμερική τον περασμένο αιώνα. Σε περιβάλλον μεγάλης απιστίας έλαβε μια αποκάλυψη ότι η αρρώστια δεν είναι το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο. Καθώς άρχισε να στέκεται σε αυτό με ακλόνητη πίστη ανεξάρτητα τα διανοήματα των θρησκευόμενων ολόγυρα, γεύτηκε μια διάνοιξη στον πνευματικό χώρο. Έλαβε την χάρη για όποιον άρρωστο προσευχόταν να γίνεται καλά. Αναρίθμητο πλήθος ανθρώπων έλαβαν θεραπεία από την απλή αλλά ουσιαστική διακονία του. Η ζωή του αποτελεί άλλη μια μαρτυρία της καρδιά του Θεού να θεραπεύει. Γι’ αυτό όμως κάποιοι δεν θεραπεύονται; Θα ρωτούσε κάποιος. Γιατί η υπόθεση τους δεν είναι τόσο απλή όπως ίσως κάποιον άλλων.
ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΕΜΠΟΔΙΟ: Η ΑΡΝΗΣΗ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ
Η αρρώστια που είναι μια δαιμονική αιχμαλωσία τις περισσότερες περιπτώσεις είναι αποτέλεσμα αμαρτίας. Η σπορά στην σάρκα φέρνει πάντα φθορά. Γι’ αυτό ο Ιησούς πρώτα συγχωρούσε αμαρτίες και μετά θεράπευε. «Επειδή, τι είναι ευκολότερο να πω: Είναι συγχωρεμένες οι αμαρτίες σου ή να πω: Σήκω επάνω και περπάτα; Αλλά, για να γνωρίσετε ότι ο Υιός τού ανθρώπου έχει εξουσία επάνω στη γη να συγχωρεί αμαρτίες, λέει τότε στον παράλυτο: Μόλις εγερθείς, σήκωσε το κρεβάτι σου, και πήγαινε στο σπίτι σου». (ΜΑΤΘ 9:5-6). Και στον Ιωάννη: «Ύστερα απ’ αυτά, ο Ιησούς τον βρίσκει στο ιερό, και του είπε: Δες, έγινες υγιής, στο εξής μη αμάρτανε για να μη σου γίνει κάτι χειρότερο». (5:14).
Ο διάβολος εργάζεται με το πανάρχαιο σύστημα της κατηγορίας. «Ο κατήγορος των αδελφών μας, που τους κατηγορεί μπροστά στον Θεό μας ημέρα και νύχτα». (ΑΠΟΚ 12:10).
Γιατί ο Θεός τον αφήνει; Η αμαρτία του δίνει νομικό δικαίωμα να μας χτυπήσει. Έπειτα με αυτό τον τρόπο έρχεται στην επιφάνεια κάθε τι που υπάρχει ανάγκη να καθαριστεί. Αν είμαστε ανοιχτοί στο Άγιο Πνεύμα να μας πληροφορεί, μας φανερώνει τι λαμβάνει χώρα για λογαριασμό μας στο επουράνιο δικαστήριο, τι γράφει το επουράνιο βιβλίο μας και τι πρέπει να εξομολογηθούμε. «Κι αυτοί τον νίκησαν με το αίμα τού Αρνίου, και με τον λόγο τής μαρτυρίας τους· και δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου». (ΑΠΟΚ 12:11). Γι’ αυτό μας έδωσε τα τρία όπλα για να τον ρίχνουμε κάτω και αντίστοιχα να αυξανόμαστε σε αγιασμό και πνευματική εξουσία.
ΚΑΠΟΙΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ
Ο καρκίνος συχνά είναι αιτία μακρόχρονης πικρίας ή ασυγχωρησίας (ΜΑΤΘ 5:23-26). Σε άλλες περιπτώσεις μακρών παράνομων σεξουαλικών σχέσεων. «Μα εγώ δεν θυμάμαι να έκανα κάποια αμαρτία για να είμαι άρρωστος». Θα πει κάποιος. Υπάρχουν αρρώστιες που προέρχονται από πόρτες που άνοιξαν προηγούμενοι. Από βωμούς λατρείας που έθεσαν πρόγονοι μέσω των οποίων λάτρευσαν δαιμόνια κι επιβαρύνουν κι εμάς. Γιατί κανείς δεν τους τακτοποίησε στα επουράνια. Μία τακτοποίηση που ο Θεός περιμένει. Κανείς δεν στάθηκε ανάμεσά στο χάλασμα. Μια προσευχή για σωτηρία δεν τους εξαλείφει αυτόματα. Ή μια απλή επίκληση του αίματος του Χριστού. Αυτός είναι ο νόμος της γενεαλογικής ανομίας που σκανδαλίζει πολλούς.
«Εγώ δεν πιστεύω ότι αυτός είναι ο Θεός». Λένε. Ή «αυτός ο νόμος δεν ισχύει σήμερα». Το να αρνείσαι έναν πνευματικό νόμο θεσμοθετημένο στα επουράνια επειδή δεν «κάθεται» στην λογική σου, ταράζει τα συναισθήματα σου ή σου «χαλάει τον Θεό» όπως τον είχες μέχρι σήμερα δεν θα φέρει λύση στο πρόβλημα σου ούτε θα αλλάξει την κατάσταση σου. Η αρρώστια θα παραμένει μέχρι να δεχτείς όλη την αλήθεια, αυτή που πριν δεν μπορούσες να βαστάξεις, μέσα στην οποία είναι η διάνοιξη για το πρόβλημα σου.
ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
«Μα εμείς είμαστε αναγεννημένοι». Δεν μπορεί να υπάρχει ο διάβολος σε έναν αναγεννημένο. Σ’ αυτόν κατοικεί το Άγιο Πνεύμα». Αν σκέφτεσαι με αυτό τον τρόπο θα πρέπει παρομοίως να πεις «δεν πρέπει να υπάρχει αρρώστια σε έναν αναγεννημένο. Γιατί σε αυτόν κατοικεί το Άγιο Πνεύμα». Δεν το λες όμως αλλά κατά κάποιο τρόπο θεωρείς την αρρώστια δεδομένη. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η αναγέννηση έλαβε χώρα στο πνεύμα μας. Εκεί κατοικεί το Άγιο Πνεύμα, την φλόγα του οποίου κρατάμε αναμμένη αν καθημερινά Τον εκζητάμε, Τον λατρεύουμε, μελετάμε τον λόγο Του, προσευχόμαστε, πράττουμε αυτά που μας λέει.
Αν «χρησιμοποιήσουμε» σωστά το αναγεννημένο πνεύμα μέσω αυτού σταδιακά θα απολυτρώσουμε την ψυχή και κατ’ επέκταση το σώμα. «Γι’ αυτό, αφού απορρίψετε κάθε ρυπαρότητα και περίσσεια κακίας, δεχθείτε με πραότητα τον λόγο που φυτεύθηκε μέσα σας, αυτόν που μπορεί να σώσει τις ψυχές σας» (ΙΑΚ 1:21). Η ψυχή δεν έχει σωθεί ακόμη ούτε το σώμα. Εκεί βρίσκονται οι εχθροί που καλούμαστε να πολεμήσουμε για να πάρουμε πίσω την γη μας σε κάθε πνευματικό έδαφος.
ΑΝ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙΣ
Ο Θεός περιμένει να αναλάβουμε τα όπλα που μας έχει προμηθεύσει για να εκδιώξουμε κάθε εχθρό. Δεν θα το κάνει Εκείνος για μας. Εμείς θα το κάνουμε στο Όνομα Του και τότε η νίκη είναι εγγυημένη. Για κάθε κατάσταση Αυτός έχει τα κλειδιά, τα οποία περιμένει να τα λάβουμε από Εκείνον. Σε αυτόν τον πόλεμο δεν είμαστε μόνοι μας αλλά είναι μαζί μας και υπέρ μας. «Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος θα είναι εναντίον μας;» (ΡΩΜ 8:31). Πρέπει όμως να κάνουμε το μέρος μας κι Εκείνος θα κάνει το δικό Του. Η απελευθέρωση της αδερφής δεν είναι «μια τυχερή αρπαχτή», είναι το τέλος πνευματικών μαχών που έδωσε στην προσευχή και σε μάχη με την σάρκα της που ο Θεός ήταν μαζί της. Στο τέλος προμήθευσε μέχρι και τα χρήματα που χρειαζόταν για να πάει μέχρι την εκκλησία.
Κλείνω με κάποια λόγια από την ομολογία της: «Ξέρετε δεν είχα χρήματα αλλά το Σάββατο όταν ξύπνησα το πρωί είδα λεφτά στον λογαριασμό μου. Ενώ εγώ δεν είχα ούτε ένα σέντ για να έρθω στην εκκλησία. Και είπα: «Ο Θεός είναι καλός, ο Θεός είναι καταπληκτικός, Ο Θεός είναι καταπληκτικός άγιε, άνοιξε έναν δρόμο σε μένα να έρθω στην εκκλησία για να λάβω την απελευθέρωση μου».
