Στο προηγούμενο μέρος αυτής της μελέτης είπαμε ότι ο Κύριος δεν πέθανε μόνο για να είμαστε σωσμένοι όπου ο μόνος αγώνας από εκεί και ύστερα είναι να παραμένουμε σε αυτή την σωτηρία για να δούμε μια μέρα τον εαυτό μας στον ουρανό. Ο Κύριος πέθανε για να ανοίξει τον δρόμο ώστε νικώντας να ανέβουμε και να επιστρέψουμε στο θρόνο διακυβέρνησης που έχασε ο Αδάμ. Αυτό είναι ολόκληρο το πακέτο της σωτηρίας. Όμως δεν θα μπορέσουμε να το πετύχουμε αν δεν αγιαστούμε με την φωτιά του Πνεύματος ώστε ο σατανάς να μην έχει κανένα δικαίωμα να μας σταματήσει. Αντιθέτως εμείς να λάβουμε εξουσία επάνω του και σε όλο το στράτευμα του, ώστε να φέρνουμε από τον ουρανό την βασιλεία του Θεού στην γη, όπως ακριβώς έζησε ο Κύριος. Ο αρχηγός και τελειωτής της πίστης μας.
ΓΙΑΤΙ ΦΩΤΙΑ;
Ο Απόστολος Ιωάννης δίδαξε ότι ο Θεός είναι φως και σ’ αυτόν δεν υπάρχει κανένα σκοτάδι (Ά ΙΩΑΝ 1:5). Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής είπε επίσης ότι ο Θεός είναι φωτιά που κατατρώει. (ΕΒ 12:29). Το φως είναι παράγωγο της φωτιάς άρα η Γραφή μας διδάσκει ότι η φύση του Θεού είναι η φωτιά και το φως. Τι άλλο μας λέει; «Αυτός που κάνει τους αγγέλους του πνεύματα, και τους λειτουργούς του φλόγα φωτιάς» (ΕΒ 1:7). Λειτουργοί δεν είναι μόνο οι άγγελοι αλλά και οι άνθρωποι όπου οι αναγεννημένοι επίσκοποι στην Αποκάλυψη έχουν κι εκείνοι τον τίτλο άγγελοι. Στο βιβλίο της Αποκάλυψης λέει ότι μας έκανε βασιλείς και ιερείς. Και τι κάνει ένας ιερέας; Λειτουργεί μπροστά στον Θεό. Πιστεύω ότι ο Αδάμ στην αρχική του υπόσταση ήταν από φωτιά ενώ εξωτερικά ήταν ντυμένος με φως.
Όταν έπεσε το υγρό φως που κυκλοφορούσε στις φλέβες του μετατράπηκε σε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως αίμα. Ο Παύλος είπε ότι σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού. Άρα το αίμα και το σώμα στην τωρινή του μορφή ανήκει στην πεσμένη κατάσταση. Η αποκατάσταση στην αρχική μας δόξα περιλαμβάνει να γίνουμε πάλι φωτιά. Διαφορετικά δεν μπορούμε να ιερατεύουμε μπροστά στον Θεό και ούτε πρέπει να πιστεύουμε ότι μόνο και μόνο επειδή έχουμε δεχτεί τον Χριστό είμαστε και λειτουργοί του Θεού. Γι’ αυτό και είναι γραμμένος ο λόγος: «Επειδή, αυτός είναι σαν φωτιά τού χωνευτή, και σαν σμίγμα γναφέων. Και θα καθήσει σαν εκείνον που λιώνει και καθαρίζει το ασήμι· και θα καθαρίσει τούς γιους τού Λευί, και θα τους στραγγίσει σαν το χρυσάφι και το ασήμι, και θα προσφέρουν προσφορά στον Κύριο με δικαιοσύνη». (ΜΑΛ:2-3).
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ
ΤΡΙΑ πράγματα. Σε πρώτο επίπεδο είναι λόγοι ελέγχου από το στόμα του Κυρίου που φέρνουν στην επιφάνεια την «σκουριά μας» (ΗΣ 1:25) και φωτίζουν τα σκοτάδια μας. (ΙΩΑΝ 3:19). «Δεν είναι ο λόγος μου σαν φωτιά; λέει ο Κύριος· και σαν σφυρί που κατασυντρίβει τον βράχο; (ΙΕΡ 23:29). Αυτό συνεπάγεται ο Κύριος να μας μιλάει αλλά όχι με ευχάριστο ή διασκεδαστικό τρόπο αλλά θίγοντας την αμαρτία μας. Αυτό φέρνει μια θερμοκρασία έντασης και μοιάζει με φωτιά στην ψυχή που την κάνει να συντρίβεται. Όποιος υπομείνει σε αυτή την διαδικασία καθαρίζεται και ξελαφρώνεται μη μπορώντας πλέον να βρει την σκουριά και το σκοτάδι μέσα του που καυτηριάστηκε απ’ τον Κύριο.
Σε δεύτερο επίπεδο είναι καταστάσεις μέσα απ’ τις οποίες έρχεται στην επιφάνεια η κρυμμένη στα μάτια μας ακαθαρσία για να μπορέσουμε να την δούμε, να την εξομολογηθούμε και να την καταδικάσουμε όπου πάλι θα ακολουθήσει η φλόγινη ρομφαία του Κυρίου για να αφαιρέσει τον πνευματικό καρκίνωμα. Ένα ενδεικτικό εδάφιο είναι αυτό απ’ την Ά Πέτρου: «..αν και τώρα, (εφόσον χρειαστεί), λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί. (Ά ΠΕΤ 6:1-7).
Ο Πέτρος ήξερε πολύ καλά για τι πράγμα μιλούσε καθώς η παιδεία του το βραδύ της σύλληψης του Ιησού είχε χαραχτεί στην καρδιά του. Τι είχε καυχηθεί τότε; Ότι θα πεθάνει για τον Ιησού κι ότι ακόμα κι αν όλοι σκανδαλιζόντουσαν εκείνος όχι. Ο διάβολος ζήτησε να σας κοσκινίσει στα σιτάρι. «Σίμωνα, Σίμωνα, δες, ο σατανάς σάς ζήτησε, για να σας κοσκινίσει σαν το σιτάρι. Πλην, εγώ δεήθηκα για σένα για να μη εκλείψει η πίστη σου». Ο Κύριος γνώριζε ότι Πέτρος στην πραγματικότητά ήταν δειλός και πάνω απ’ όλα τον ένοιαζε η ζωή του. Γνώριζε επίσης ότι ήταν γεμάτος από πεποίθηση στην δύναμη του και υπερηφάνεια. Ο Πέτρος όμως δεν τα γνώριζε αλλά φανταζόταν ότι είναι γενναίος, ατρόμητος και ακέραιος χαρακτήρας. Μέσα από την κατάσταση – φωτιά βγήκαν στην επιφάνεια τα σκουπίδια του πραγματικού του χαρακτήρα για να πεταχτούν έξω ακριβώς όπως συμβαίνει στο χρυσάφι που λιώνει όταν υποβάλλεται σε υψηλή θερμοκρασία. Καθώς λιώνει τα σκουπίδια πετάγονται έξω και μένει μόνοι το καθαρό χρυσάφι. Το ίδιο συνέβη στην καρδιά του.
Η πίστη του όμως δεν χάθηκε αλλά καθαρίστηκε. Αργότερα κι αφού είχε αδειάσει απ’ τον εαυτό του θα γέμιζε με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος και θα κήρυττε με παρρησία σε πλήθος κόσμου. Θα έμπαινε φυλακή, θα ξυλοκοπιόταν χωρίς τίποτα να μπορεί να τον σταματήσει. Στο τέλος κι αφού διακονούσε την δόξα του Θεού στην γη θα πέθαινε για τον Χριστό. «επειδή ξέρω ότι, σε λίγο θα αποθέσω το σκήνωμά μου, όπως και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός φανέρωσε σε μένα». (΄Β ΠΕΤ 1:14).
Σε τρίτο επίπεδο κι αν έχουμε υπομείνει τα προηγούμενα στάδια, είναι η ίδια η φωτιά του Κυρίου που αγγίζει ένα μέλος του σώματος μας ή μια περιοχή της ψυχής μας για να μας καθαρίσει. Την εμπειρία αυτή βίωσε ο Ησαΐας για να καθαριστεί η γλώσσα του. «Και οι παραστάτες τής θύρας σείσθηκαν από τη φωνή εκείνου που έκραζε, και ο οίκος γέμισε από καπνό. Τότε, είπα: Ω, ταλαίπωρος εγώ! Επειδή, χάθηκα· για τον λόγο ότι, είμαι άνθρωπος με ακάθαρτα χείλη, και κατοικώ ανάμεσα σε λαό με ακάθαρτα χείλη· επειδή, τα μάτια μου είδαν τον Βασιλιά, τον Κύριο των δυνάμεων. Τότε, πέταξε προς εμένα ένα από τα Σεραφείμ, έχοντας στο χέρι του ένα κάρβουνο φωτιάς, που πήρε με τη λαβίδα από το θυσιαστήριο. Και το άγγιξε στο στόμα μου, και είπε: Δες, αυτό άγγιξε τα χείλη σου· και η ανομία σου εξαλείφθηκε, και η αμαρτία σου καθαρίστηκε». (ΗΣ 6:4-7).
Ο καπνός απ’ τον οποίο γέμισε ο οίκος είναι παράγωγο της φωτιάς. Όπως λέει και μια παροιμία: «Δεν μπορεί να υπάρξει φωτιά χωρίς καπνό». Πιο ήταν το πρώτο αποτέλεσμα της φωτιάς; Η συντριβή του Ησαΐα και η επίγνωση ότι είχε ακάθαρτα χείλη. Αυτή την συνείδηση του την χάρισε η επαφή του με την φωτιά, άρα του φώτισε τα σκοτεινά του σημεία. Έπειτα τον έφερε σε μετάνοια και πιθανότητα στην επίγνωση ότι οι προφητείες του δεν ήταν απ’ το Πνεύμα του Θεού ή ήταν ανακατεμένες και με την δική του καρδιά. Πιθανότατα να είχε μια κλήση προς το προφητικό αλλά βιάστηκε να μπει στην διακονία χωρίς να τον έχει σηκώσει ο Κύριος. Άρα ξεκίνησε να προφητεύει με δική του πρωτοβουλία και δύναμη. Ο Κύριος δεν τον απέρριψε αλλά τον καθάρισε. Τον καθαρισμό αυτό τον έφερε το κάρβουνο απ’ την λαβίδα του θυσιαστηρίου. Ύστερα τον έστειλε αλλά με ουράνια εξουσία.
Αυτή η εμπειρία δεν ήταν η μόνη επαφή του Ησαΐα με την φωτιά αλλά μάλλον η αρχική. Θα πρέπει να πέρασε από κύματα φωτιάς που το κάθε ένα τον έφερνε σε όλο βαθύτερο καθαρισμό. Αυτό φαίνεται από μια ομολογία που έκανε σε άλλο χρόνο: «Ποιος από ανάμεσά μας θα κατοικήσει μαζί με τη φωτιά που κατατρώει; Ποιος από ανάμεσά μας θα κατοικήσει μαζί με τις αιώνιες καύσεις;» (ΗΣ 33:14).
Πόσοι και πόσοι σαν τον Ησαΐα δεν βιάζονται να κάνουν πράγματα για τον Θεό μόνο και μόνο επειδή βλέπουν στον εαυτό τους κάποια πνευματική δεξιότητα. Έτσι πάνε πριν ο Θεός τους καθαρίσει και τους αποστείλει. Είναι επίσης ανένδοτοι να αφήσουν τον Θεό να τους ελέγξει στην πορεία. Αυτό συνεπάγεται να κάνουν το έργο του Θεού με λανθασμένα κίνητρα ή με υλικά που δεν είναι και τόσο καλής ποιότητας. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια να ελεγχτούν στο τέλος στο βήμα της κρίσης του Χριστού που κάθε έργο θα δοκιμαστεί με φωτιά, για να δουν έκπληκτοι όλα όσα είχαν οικοδομήσει -που στα μάτια τους ήταν σημαντικά- να κατακαίγονται, κι εκείνοι (στην καλύτερη περίπτωση) να μπαίνουν στην βασιλεία δια πυρός.
Πόσο σημαντικό είναι ένας πιστός να περάσει τον έλεγχο της φωτιάς στην γη, καθώς το βήμα του Χριστού ξεκινάει από εδώ. Αυτό το βλέπουμε στην Ά προς Κορινθίους επιστολή (Ά ΚΟΡ 11:31, 3:10β). Έχουμε την δυνατότητα να κρίνουμε τις καρδιές μας ή ακόμα καλύτερα να καλούμε τον Κύριο να μας κρίνει όπου η κρίση του είναι περισσότερο αξιόπιστη. Στο μέτρο που αφεθείς να κριθείς εδώ και να καθαριστείς εδώ με την φωτιά του Κυρίου, δεν θα υπάρχει λόγος να κριθείς εκεί αλλά το αποτέλεσμα θα είναι μισθός που θα μείνει. Κι αυτό είναι το θέλημα του Πατέρα Θεού στο οποίο η καρδιά Του ευχαριστιέται. (ΙΩΑΝ 15:8). Αν όμως απωθείς τους ελέγχους του Κυρίου τόσο επώδυνη θα είναι η διαδικασία στην «αντίπερα όχθη».
Ένας άλλος άνθρωπος Του Θεού που αντιλήφθηκε ότι είχε ένα κάλεσμα απ’ τον Θεό αλλά πήγε στον δικό του χρόνο και με την δική του δύναμη ήταν ο Μωυσής. Αυτό τον οδήγησε στην έρημο και σε 40 χρόνια σιωπής απ’ την μεριά του Θεού. Ο λόγος του Θεού ύστερα απ’ αυτό το διάστημα ήρθε με μια εικόνα. Μια βάτο που καιγόταν αλλά δεν κατακαιγόταν. Τι του έλεγε ο Κύριος μέσα από αυτό; «Μωυσή θα καείς. Αλλιώς δεν θα μπορέσω να σε χρησιμοποιήσω».
Όταν επέστρεψε στο όρος έχοντας και τον λαό μαζί του, κυριολεκτικά πέρασε από την φωτιά του Θεού που έκαιγε στο ανώτατο σημείο του βουνού. Αν και αυτή η φωτιά ήταν για όλο τον λαό κανείς άλλος δεν πέρασε παρά μόνο εκείνος. Όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη όταν κατέβηκε. Το σώμα του έμοιαζε με του Αδάμ στην προ – πτώσης κατάσταση. Φως έβγαινε από πάνω του σε βαθμό να μην μπορούν να τον αντικρίσουν. Η Γραφή δίνει μια μαρτυρία για εκείνον, ότι αν ο Κύριος δεν του έλεγε να πεθάνει δεν θα πέθαινε. Παρόλο που είχε φτάσει 120 χρονών τα μάτια του δεν είχαν αμαυρωθεί ούτε είχε ελαττωθεί η δύναμή του. (ΔΕΥΤ 34:7). Ο απόστολος Παύλος λέει ότι αυτό είναι για μας σήμερα. Και ότι αυτό που μας έχει δοθεί να ζήσουμε είναι μεγαλύτερης δόξας από αυτή που βίωσε ο Μωυσής: «Αλλά, αν η διακονία τού θανάτου, που με γράμματα ήταν εντυπωμένη σε πέτρες, έγινε ένδοξη, ώστε οι γιοι τού Ισραήλ δεν μπορούσαν να ατενίσουν στο πρόσωπο του Μωυσή, εξαιτίας τής δόξας τού προσώπου του, η οποία πρόκειται να καταργηθεί· πώς η διακονία τού Πνεύματος δεν θα είναι περισσότερο ένδοξη; (΄Β ΚΟΡ 3:7-8).
Αν αυτό που έχει δοθεί σε μας είναι πιο ένδοξο από του Μωυσή τότε δεν θα έπρεπε να πεθαίνουμε. Και είναι αλήθεια γιατί για μας πέθανε ο Χριστός. Αυτή είναι η πιο ένδοξη διακονία καθώς ο Ιησούς είναι ανώτερος από τον Μωυσή. (ΙΑΩΝ 6:32-33). Τα αποτέλεσμα της διακονίας του Ιησού σε εμάς είναι αιώνια ζωή όπως διακήρυξε ο ίδιος. «Όποιος πιστεύει σε μένα έχει ζωή αιώνια». (ΙΩΑΝ 6:47). Γιατί όμως δεν συμβαίνει αυτό; Μήπως αστοχήσουμε να καταλάβουμε το πακέτο της σωτηρίας που μας χάρισε ο Ιησούς με τον θάνατο του στο σταυρό; Μήπως δεν το ξετυλίξαμε στην πληρότητα του; Ο συγγραφές της προς Εβραίους επιστολής μιλάει για μια τόσο μεγάλη σωτηρία (ΕΒ 2:3). Γιατί αυτό που βιώνουμε συνήθως δεν ανταποκρίνεται σε αυτή την περιγραφή; Ένας πρώην διώκτης της εκκλησίας έφτασε σε αυτό. Ο ίδιος ομολόγησε ότι έφτασε στον τρίτο ουρανό χωρίς να είναι βέβαιος αν ήταν μέσα στο σώμα του ή έξω από αυτό.
Αργότερα κατάλαβε ότι θα ήταν αδύνατο να ανέβει με το γήινο σώμα γι’ αυτό και έγραψε «σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού». Όταν επέστρεψε τίποτα δεν ήταν αδύνατο για εκείνον. Η ανάσταση του Εύτυχου ήταν μια διαδικασία ρουτίνας. Μόνο τα μαντήλια του να άγγιζαν κάποιον θεραπευόταν. Τον πετροβολούσαν και σηκωνόταν πάλι όρθιος. Τον τσιμπούσε οχιά και συνέχιζε να ζει σαν αν μην είχε συμβεί τίποτα. Ένα μερόνυχτο το πέρασε (όχι στην επιφάνεια της θάλασσας) στον βυθό. Πιστεύετε ότι αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να πεθάνει; Ο ίδιος ομολόγησε: «σε κόπους περισσότερο, σε πληγές υπερβολικού βαθμού, σε φυλακές περισσότερο, σε θανάτους πολλές φορές». (΄Β ΚΟΡ 11:23). Βλέπετε πως μιλάει για τον θάνατο; Σαν να είναι κάτι που μπορεί να ξεπεραστεί όπως για παράδειγμα οι αρρώστιες. Κι αυτό γιατί τον είχε νικήσει. Ήταν πάνω από αυτόν και ζούσε στην γη από τον ουρανό όντας συγκαθισμένος με τον Χριστό.
Ο ίδιος είπε ότι όποτε θέλω μπορώ να φύγω αλλά για χάρη σας παραμένω εδώ! «επειδή, σε μένα το να ζω είναι ο Χριστός, και το να πεθάνω είναι κέρδος. Αλλά, αν το να ζω μέσα στη σάρκα, αυτό συμβάλλει σε καρποφορία του έργου μου, και τι να εκλέξω δεν γνωρίζω· επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό· δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα το να μένω, όμως, μέσα στο σώμα είναι για σας αναγκαιότερο. Και ξέρω με πεποίθηση τούτο, ότι θα μείνω και θα συμπαραμείνω μαζί με όλους σας, για την προκοπή σας και τη χαρά στην πίστη». (ΦΙΛΙΠ 1:21-25). Ο Παύλος θα μπορούσε να είχε μετατεθεί όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Τότε γιατί πέθανε; Γιατί του το ζήτησε ο Κύριος όπως και στον Πέτρο. Γιατί το θέλημα Του για εκείνον ήταν να δοξαστεί όχι μόνο με την ζωή του -που ήδη συνέβαινε- αλλά και με τον θάνατο του μέσω του οποίου ήρθε ακόμα περισσότερος καρπός. (ΦΙΛΙΠ 1:20). Όπως ο Ιουστίνος ο μάρτυς έγραψε: «Το αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος της εκκλησίας». Όπως ο Ιησούς στο όρος της μεταμόρφωσης θα μπορούσε να φύγει από την γη αλλά επέλεξε να μείνει για την σωτηρία μας, παρομοίως ο Παύλος έδωσε το αίμα του ως σπόρο για τις επόμενες γενιές.
Γιατί όμως εμείς δεν μπορούσε να φτάσουμε στα ύψη που έφτασε ο Παύλος; Ήταν μόνο για εκείνον; Όχι βέβαια. Αυτό είναι ψέμα της κόλασης για να μας κρατήσει στους περιορισμούς μας και σε συμβιβασμούς. Η απάντηση είναι ότι δεν πληρώνουμε το κόστος για να το ζήσουμε. Δεύτερον υπάρχουν πέτρες στο μονοπάτι. Αυτές τις πέτρες θα δούμε μια προς μια σε επόμενο μέρος αυτής της μελέτης.