Πίστη εξ’ ακοής δια του Λόγου του Θεού.
Απόστολος Παύλος (Προς Ρωμαίους επιστολή 10:17)
Λόγος = λογική.
Πίστη= η λογική του Θεού.
Ο ορισμός για την προέλευση της πίστης, είναι αυτός που είπε κάποτε ένας άνθρωπος του Θεού: Η πίστη είναι εξ’ ακοής δια του Λόγου του Θεού. Παρατηρούμε στις μέρες μας αυτή την αντίθεση, που θέλουν να προσδίδουν οι άνθρωποι μεταξύ της πίστης και της λογικής. Θεωρούν ότι η πίστη βασίζεται σε αβέβαια συμπεράσματα, ενώ η λογική πατά γερά τα πόδια της στην γη, άρα αυτά τα δυο δεν μπορούν να συμβαδίσουν μαζί. Πως γίνεται όμως οι Γραφές να μαρτυρούν, ότι όχι μόνο πάνε μαζί, αλλά ότι το ένα προέρχεται απ’ το άλλο; Η πίστη προέρχεται απ’ την λογική. Η μόνη διαφορά όμως είναι ότι δεν προέρχεται απ’ οποιοδήποτε λογική, αλλά απ’ την λογική του Θεού. Είναι όμως η λογική του Θεού παράλογη; Λογαριάζουμε στο τι μπορεί να γίνει και τι όχι, πάντα με τις δικές μας δυνάμεις. Εάν υπάρχει ένα ον ανώτερο από εμάς, με ανώτερη νοημοσύνη και ανώτερες δυνάμεις, αυτό δεν του δίνει αμέσως την δυνατότητα για ανώτερα πράγματα; Γιατί θα πρέπει να μας ξενίζει; Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το Δημιουργό του σύμπαντος, τον Δημιουργό των πάντων.
Για παράδειγμα διαβάζουμε στην αφήγηση της Γραφής, ότι κάποτε άνοιξε στη μέση μια θάλασσα και ένας ολόκληρος λαός πέρασε μέσα από αυτήν. Και λέμε αποκλείεται. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί αναγνωρίζουμε ότι οι δικές μας δυνάμεις, εξυπνάδα, κ.τ.λ δεν θα έφταναν για να το πετύχουμε αυτό. Εάν όμως δεν μιλάμε για μας, αλλά για ένα Όν έξω από εμάς; Με ανώτερη νοημοσύνη, δύναμη, ικανότητες; Ακούμε για την ανάσταση του Χριστού και λέμε αποκλείεται. Γιατί δεν χωράει στο ανθρώπινο μυαλό. Το ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την ανάσταση του Χριστού με το μυαλό, με τις δυνατότητες που έχει αυτό τώρα, δεν σημαίνει ότι δεν έγινε και δεν σημαίνει ότι δεν εξηγείτε. Γιατί έχουμε μάθει να πιστεύουμε, μόνο ότι μπορούμε να εξηγήσουμε με το μυαλό μας και ότι είναι τεκμηριωμένο «επιστημονικά». Αλλά υπάρχουν πράγματα που ακόμα δεν γνωρίζουμε.
Όπως υπάρχουν πράγματα που γνωρίζουμε, αλλά πριν από μερικά χρόνια ήταν παντελώς άγνωστα, γιατί ακόμα δεν είχαν ανακαλυφθεί. Κι αν κάποιος σου μιλούσε τότε για αυτά, δεν θα τον πίστευες, αλλά θα τον αποκαλούσες τρελό. Εάν πριν 300 χρόνια κάποιος σου έλεγε ότι υπάρχουν ραδιοκύματα στην ατμόσφαιρα, όπου αν τα εκμεταλλευτούμε σωστά, θα μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας, από μεγάλες αποστάσεις, θα τον πίστευες; Εάν σου έλεγαν ότι μπορεί να υπάρξει μια συσκευή που να παγώνει τον χρόνο και να αποτυπώνει τις στιγμές, θα το πίστευες; Η μια συσκευή με κινούμενες εικόνες, όπως η τηλεόραση ή το internet όπου για ποια δυνατότητα να πρωτομιλήσουμε; Τι θα πίστευε ή θα μπορούσε να πιστέψει ο άνθρωπος του 1600 ή του 1700 για παράδειγμα; Δεν ήταν ούτε επιστημονική φαντασία, γι’ αυτόν ακόμα. Πρόσφατα επίσης οι επιστήμονες ανακάλυψαν, ότι το σύμπαν δεν είναι κλειστό, αλλά ανοιχτό και ότι η ύλη δεν είναι κάτι άλλο, παρά ενέργεια ή χορδές που πάλλονται ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων και ότι ζούμε σε ένα κόσμο πολλαπλών διαστάσεων, που δεν μπορούμε με τις τωρινές αισθήσεις, να αντιληφτούμε στην ολότητα του.
Το ότι δεν έχουμε λοιπόν ανακαλύψει ακόμα το πνευματικό σύμπαν του Θεού, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Γιατί για να το ανακαλύψεις, ακόμη κι αν μπορούσες με το φυσικό νου, σύμφωνα με την ικανότητα που έχει το ανθρώπινο μυαλό σήμερα, μπορεί να χρειαζόσουν 3 τρισεκατομμύρια χρόνια. Αλλά ακόμα οι επιστήμονες ερευνούν τον φυσικό κόσμο. Μέχρι σήμερα έχουμε ανακαλύψει το 6% απ’ αυτά που υπάρχουν μέσα στις θάλασσες. Αλλά και για τις υπόλοιπες ανακαλύψεις έπρεπε να περάσουν πολλές χιλιάδες χρόνια. Μέχρι πριν 200 χρόνια η ανθρωπότητα δεν γνώριζε ότι η γη είναι στρογγυλή και ότι δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, αλλά εκείνη είναι που γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Και ακόμα ερευνούμε, αλλά νομίζω ότι εισερχόμαστε σε μια εποχή, όπου αναγνωρίζουμε ότι είμαστε πεπερασμένοι, περισσότερο από ποτέ. Αυτό είναι όμως καλό, γιατί είμαστε πιο κοντά στην πίστη. Και πίστη δεν είναι να δεχτώ το παράλογο, αλλά να δεχτώ αυτό που υπάρχει και ο Θεός μου μαρτυρεί για την ύπαρξη Tου, αλλά ακόμα δεν μπορώ να αντιληφθώ με τις φυσικές μου αισθήσεις ή να εξηγήσω με το περιορισμένο νου μου. Είναι όμως γνήσια ταπείνωση, να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν πράγματα που μας ξεπερνούν.
Πίστη λοιπόν, είναι αυτό που ο Θεός μπορεί να κάνει, το όποιο μου το ανακοινώνει με το Λόγο Του, δηλαδή μιλώντας μου, με πληροφορεί σχετικά κι εγώ καλούμε να το δεχτώ, ανεξάρτητα αν το μυαλό μου αδυνατεί να το χωρέσει. Πίστη είναι να δεχτώ το αδύνατο για τα δικά μου δεδομένα, αλλά δυνατό για τα δεδομένα του Θεού. Αυτό σημαίνει άλλωστε και η ρήση: «Τα πάντα είναι δυνατά εις τον πιστεύοντα». Δεν σημαίνει ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, αλλά ότι ο Θεός μπορεί και αν εγώ το πιστέψω θα γίνει! Θα γίνει κάθε τι που μου λέει και κάθε τι που θέλει και έχει προγραμματίσει μέσα στην αγαθότητα Του για την ζωή μου. Το μόνο που πρέπει να κάνω εγώ, είναι να έρθω σε επαφή μαζί Του. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα..
