Δεν υπάρχει πιο λογικό συμπέρασμα πίσω από μια δημιουργία με καλλιτεχνία, ομορφιά, νόμους, τάξη, είδη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ποικιλομορφία, που προϋποθέτει Νοήμον σχεδιασμό να συμπεράνεις την ύπαρξη Λογικού Δημιουργού.
Περνώντας από έναν ουρανοξύστη όλοι θα συμφωνούσαμε ότι η δήλωση «έγινε από μόνος του» είναι παράλογη. Κάποιος αρχιτέκτονας τον σκέφτηκε, τον σχεδίασε και τον εκτέλεσε. Το ότι δεν έχεις μπροστά σου τον αρχιτέκτονα την στιγμή που βλέπεις τον ουρανοξύστη δεν σε κάνει να λες ότι δεν υπάρχει αρχιτέκτονας ή ότι έγινε από μόνος του. Μια τέτοια τοποθέτηση θα θεωρούνταν αμέσως παράλογη από οποιονδήποτε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο.
Γιατί δεν ισχύει το ίδιο με τον Θεό; Γιατί παρ’ όλο που έχουμε γύρω μας άπειρες ενδείξεις βγάζουμε απ’ το στόμα μας τέτοιες δηλώσεις; Γιατί στην θέα Του το μυαλό δεν λειτουργεί με συνέπεια όπως πριν, αλλά με ένα αντιφατικό τρόπο; Μήπως μπαίνει στο «παιχνίδι» και η θέληση; Διότι όποιος δεν θέλει ή δεν τον συμφέρει να υπάρχει Θεός μπορεί να λέει ότι θέλει με το μυαλό του και ύστερα να προσπαθεί πάλι με το μυαλό του να το αποδείξει. Τέτοια είναι και η θεωρία της εξέλιξης. Στην πραγματικότητα δεν είναι επιστήμη, είναι πίστη της καρδιάς. Μια φωλιά, μια κρυψώνα, ένα πνευματικό ναρκωτικό με το οποίο υπνωτίζω την συνείδηση μου και την υπερασπίζομαι φανατικά γιατί δεν θέλω κανείς να μου χαλάσει την φωλιά ή να με βγάλει απ’ την κρυψώνα μου.
Κάποιοι θα πούνε: «Τον αρχιτέκτονα μπορείς να τον βρεις, αν ψάξεις στοιχεία του, μάθεις το όνομα του, βρεις την διεύθυνση του, τον Θεό όχι». Είναι ακριβώς έτσι; Επειδή δεν μπορείς να τον δεις με φυσικό τρόπο σημαίνει ότι δεν μπορείς να τον βρεις; (Αν και κάποτε περπάτησε πάνω στην γη και με φυσικό τρόπο ώστε όλοι να μπορούν να το δουν). Τότε γιατί εκείνος είπε την διαχρονική προτροπή: «Όποιος με ψάχνει θα με βρει;» Δεν θα μπορούσε να κάνει φανερό τον εαυτό του ακόμη κι αν αυτό δεν συνέβαινε με υλικό τρόπο; Γιατί τόσοι άνθρωποι μαρτυρούν ότι αυτή η συνάντηση έλαβε χώρα στην ζωή τους και μάλιστα με τρόπο που η ζωή τους άλλαξε ριζικά για πάντα; Ήταν τρελοί ή φαντασμένοι όλοι αυτοί;
Και αν ναι, γιατί κάθε «τρελός» δεν αλλάζει προς το χειρότερο αλλά μάλλον προς το καλύτερο; Ή αν ήταν ένα «παιχνίδι του εγκεφάλου» που άλλαξε την ζωή τους προς το καλύτερο, γιατί αυτό δεν συμβαίνει και σε άλλους; Όλοι γνωρίζουμε ότι η πίστη από μόνη της δεν αλλάζει τον άνθρωπο. Αλλά μπορεί να γίνει και χειρότερος ανάλογα το αντικείμενο της πίστης. Αν για παράδειγμα κάποιος πιστεύει στα λεφτά αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνει καλύτερος άνθρωπος. Ναι στο Όνομα του Θεού άνθρωποι έχουν κάνει πολέμους, έχουν κάψει άλλους ανθρώπους, έχουν κάνει εγκλήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι γνώριζαν τον Θεό. Αλλά θεός τους ήταν το είδωλο του εαυτού τους.
Άνθρωποι όμως που αληθινά γνώρισαν τον Θεό, που είναι ο Ιησούς Χριστός άλλαξε η ζωή τους. Να κάποια γνήσια δείγματα.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟ
ΑΠΟ ΠΑΝΚ ΚΑΙ ΓΚΕΪ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ
ΧΡΗΣΤΗΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠ’ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ
