Είναι στις μέρες που πιο έντονα από ποτέ, έχει τεθεί υπό συζήτηση το θέμα της ταυτότητας. Ποιοι είμαστε πραγματικά; Και τι είναι αυτό που μπορεί να το καθορίσει; Από τι συνίσταται το είναι κάποιου; Και με ποιο τρόπο μπορεί κάποιος να το γνωρίσει αυτό;
Αρχικά πρέπει να πούμε ότι αυτή η αναζήτηση γίνεται έξω από τον σημαντικότατο παράγοντα που λέγεται Δημιουργός, αφού ο κόσμος αυτός Τον έχει απορρίψει. Σε ένα περιβάλλον αποξένωσης λοιπόν και απαλλοτρίωσης απ’ τον Δημιουργό ο άνθρωπος ψάχνει να βρει την ταυτότητα του. Ποιος είναι επαγγελματικά, ηθικά, κοινωνικά, σεξουαλικά.
Πρέπει λοιπόν να πούμε ότι η ταυτότητα έχει δοθεί εξαρχής. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάς, (άσχετα αν είσαι πλούσιος ή φτωχός) ότι είσαι δημιουργημένος κατ’ εικόνα Θεού και εκεί μέσα κρύβεται ολόκληρο το δυναμικό που περιμένει να το ανακαλύψεις και να το ξεδιπλώσεις.
Ο Θεός σε κάθε έναν έχει δώσει ταλέντα, χαρίσματα και δεξιότητες όπου από αυτά μπορεί να καθοριστεί αργότερα και το επάγγελμα που θα ακολουθήσει. Έχει δώσει ηθική. Η οποία είναι ολόκληρη καταγεγραμμένη μέσα στην συνείδηση σου. Όπως έγραψε ο Απόστολος Παύλος για τους εθνικούς: «Επειδή, όταν οι εθνικοί, που δεν έχουν νόμο, κάνουν από τη φύση τους εκείνα που ανήκουν στον νόμο, αυτοί, ενώ δεν έχουν νόμο, οι ίδιοι είναι νόμος στον εαυτό τους· οι οποίοι δείχνουν το έργο τού νόμου να είναι γραμμένο μέσα στις καρδιές τους, έχοντας τη συνείδησή τους να συμμαρτυρεί, και τους λογισμούς να κατηγορούν ή και να απολογούνται αναμεταξύ τους». ΡΩΜ 2:14-15
Ένα νόμο, μια ηθική που είναι πανανθρώπινη, είναι πέρα από θρησκείες και κουλτούρες και το μόνο που έχει να κάνει κάποιος για να το ακολουθήσει είναι να ακούει την καρδιά του, ακόμα κι αν ο κοινωνικός του περίγυρος του προτάσει να ακούει άλλα κελεύσματα, τις παραδόσεις και τις συνήθεις της φυλής του για παράδειγμα.
Ο Θεός έχει δώσει στον καθένα μια ιδιοσυγκρασία, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν ξεχωριστό και διαφορετικό από κάθε άλλον άνθρωπο γύρω. Επίσης ο Θεός πριν ακόμα κάποιος έρθει στον κόσμο, βγει δηλαδή απ’ την κοιλιά της μάνας του και γεννηθεί, έχει καθορίσει το φύλο. Άνδρας ή γυναίκα, άρα και την σεξουαλική ταυτότητα του καθενός. Τέλος όσον αφορά την ιδιαίτερη αποστολή και ρόλο που μέλλει να διαδραματίσει στην βασιλεία του Θεού, αυτό είναι κάτι που το βρίσκει ερχόμενος σε επικοινωνία με τον Δημιουργό μέσω της ενότητας με τον Ιησού Χριστό.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η ταυτότητα είναι καθορισμένη (κάθε κομμάτι της) και ότι στην ουσία δεν είναι κάτι που πρέπει να ψάξει κανείς, αλλά να εμπιστευτεί και να αποδεχτεί.
Τα προβλήματα ξεκινούν απ’ την στιγμή που θέλουμε να είμαστε κάτι άλλο από αυτό για το οποίο έχουμε δημιουργηθεί. Ο πρώτος που επεδίωξε κάτι τέτοιο ήταν ο Εωσφόρος. Η ταυτότητα και ο ρόλος που του είχε δοθεί, ήταν να είναι ένα χρισμένο χερούβ για να επισκιάζει. (Δες: Ησαΐας 14:12-20 και Ιεζεκιήλ 28:13-19). Η ομορφιά του ήταν δοσμένη. Η δύναμη, ο ρόλος, η θέση, ήταν δοτά και συγκεκριμένα. Κάποια στιγμή όμως επιθύμησε κάτι ακόμα παραπάνω απ’ όλα αυτά που του είχαν δοθεί. Επιθύμησε κάτι που δεν είναι προορισμένο να είναι, (θεός) και επειδή δεν θα του δινόταν επέλεξε να το πάρει από μόνος του. Η συνέπεια ήταν όχι απλά να μην πετύχει τον στόχο του, αλλά να ξεπέσει κι απ΄την θέση που του είχε δοθεί χάνοντας τα όλα. Έτσι έγινε διάβολος και σατανάς, ένα ον που σέρνεται στην γη, που όλο του το χρόνο και την δύναμη την δίνει στο να κατηγορεί, να εχθρεύεται και να καταστρέφει. Κατέληξε ένα ον μίζερο, θλιμμένο, οργισμένο και διεστραμμένο, που κάθε δευτερόλεπτο σκέπτεται μόνο το κακό.
Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα για τον Εωσφόρο άκουσε το παρακάτω μήνυμα.
Η οργή του προς τον Θεό τον οδηγεί να κάνει παρόμοιες εισηγήσεις και στο ανθρώπινο γένος. Το οδηγεί να ζει κι αυτό με την σειρά του επαναστατικά απέναντι στον Θεό. Σε ασυμφωνία με αυτό που είναι και με αυτά που του δόθηκαν. Όλα τα δώρα του Θεού τα ονομάζει αλυσίδες και τα παρουσιάζει σαν δεσμά στο κατ’ εικόνα δημιούργημα Του. Κάτι το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά ο βασιλιάς Δαβίδ σε έναν απ’ τους ψαλμούς του. Συγκεκριμένα λέει: «Γιατί φρύαξαν τα έθνη, και οι λαοί μελέτησαν μάταια; Παραστάθηκαν οι βασιλιάδες τής γης, και οι άρχοντες συγκεντρώθηκαν μαζί, ενάντια στον Κύριο, και ενάντια στον Χριστό του λέγοντας: Ας διασπάσουμε τα δεσμά τους, και ας απορρίψουμε από πάνω μας τις αλυσίδες τους». (Ψαλ 2:1-3).
Την σήμερον ημέρα το να ακούει κάποιος τον Θεό και τον Χριστό θεωρείται αλυσίδα. Το να έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω απ’ το κεφάλι του θεωρείται αλυσίδα. Το να υποτάσσεται σε οποιουσδήποτε νόμους και κανόνες θεωρείται αλυσίδα. Το να είναι κάτω απ’ τον θεσμό του γάμου θεωρείται αλυσίδα. Το να έχει μόνο έναν ερωτικό σύντροφο θεωρείτε αλυσίδα. Το να κρατήσεις ένα παιδί που ήρθε από μια «ανεπιθύμητη» εγκυμοσύνη θεωρείτε αλυσίδα. Το να έχεις συγκεκριμένο φύλο θεωρείτε αλυσίδα. Ο άνθρωπος ψαρώνοντας στα λόγια του διαβόλου παλεύει να διασπάσει κάθε αρχή που ο αγαθός Θεός έθεσε ως προϋπόθεση ευτυχίας και όχι επειδή είναι μίζερος και ιδιότροπος, ονομάζοντας τα δεσμά και ταμπού καθώς τα βλέπει μέσα απ’ τα παραμορφωτικά γυαλιά του διαβόλου. Έχοντας την πεποίθηση ότι εάν καταφέρει να τα πετάξει από πάνω του θα βρει την ευτυχία. Κάτι που έπραξε με την σεξουαλική απελευθέρωση και επανάσταση μερικές δεκαετίες πριν.
Σήμερα σχεδόν δεν υπάρχει όριο, ενοχή ή ντροπή στην έκφραση κάθε διαστροφής ακόμη και δημόσια, με την γαλούχηση ότι όλα είναι φυσιολογικά και αποτελούν μέρος της ανθρώπινης φύσης. Κατάφερε ο διάβολος να μας κάνει να αισθανόμαστε άνετα με τα χειρότερα ένστικτα. Κι όχι μόνο άνετα, αλλά να αισθανόμαστε υπερήφανοι (βλέπε GAY PRIDE) πείθοντας και τους άλλους γύρω, ότι όλα είναι εντάξει και δεν υπάρχει κανέναν πρόβλημα. Μάλιστα όποιος έχει «φτάσει» να αφήσει ελεύθερα τα κατώτερα και πιο ποταπά ένστικτα του, να θεωρείτε απ’ το σύνολο της κοινωνίας (τουλάχιστον της δυτικής) προοδευτικός, εξελιγμένος, ότι έχει πάει μπροστά, ενώ όποιος διαφωνεί αποκαλείται οπισθοδρομικός, στενόμυαλος, συντηρητικός.
Ο σατανάς λοιπόν κάλεσε τον άνθρωπο (ο οποίος ανταποκρίθηκε πρόθυμα) παρόμοια με το παράδειγμα του, να φτιάξει και να βρει ο ίδιος την ταυτότητα του, χωρίς να αισθάνεται άσχημα ακόμα κι αν αυτή αποτελείται απ’ τα πιο διεστραμμένα υλικά. Απ’ την μεριά Του ο Θεός δεν εμποδίζει κανένα να δοκιμάσει αυτό που είναι αντίθετο στον σχεδιασμό Του, αλλά έχει δώσει πλήρη ελευθερία. Ελευθερία σε σκανδαλιστικό βαθμό, μέχρι το σημείο ο άνθρωπος να κατηγορεί τον Θεό, γιατί δεν επεμβαίνει κάποιες φορές σε αυτή την ελευθερία για να την σταματήσει. Δεν μπορεί όμως να θέλεις την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Δεν μπορείς να θέλεις να κάνεις ότι θέλεις, χωρίς κανείς να σου μπαίνει εμπόδιο και όταν έρχονται οι δυσάρεστες συνέπειες να θέλεις «ως δια μαγείας» ο Θεός να επέμβει και να σε σώζει. Θα πρέπει μαζί με το θάρρος της επιλογής, να έχεις και την ευθύνη των συνεπειών που αυτή κουβαλά. Διότι ο Θεός δεν θα γίνει ποτέ ο υπηρέτης και ο σωτήρας των διαστροφών και των αρρωστημένων επιθυμιών μας, σώζοντας μας απ’ τις συνέπειες. Ο Θεός όσον αφορά την δική Του πλευρά επέλεξε να μας σώσει από την τιμωρία. Γιατί αυτό που αξίζουν όλες αυτές είναι κάψιμο με φωτιά και την τιμωρία του Θεού. Αυτή την τιμωρία χωρίς καν να μας ρωτήσει, επέλεξε να την χρεωθεί ο ίδιος. Επάνω στο σταυρό θεωρήθηκε ότι αυτός τα έπραξε όλα, κάθε διαστροφή για να υπάρχει η ευκαιρία της άφεσης σε εμάς, της αποκατάστασης και της αιώνιας ζωής. Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης του Θεού, το οποίο είναι ασύλληπτο.
Όσον αφορά τις συνέπειες; Ο Θεός τον σώζει από αυτές, μόνο όταν αυτός αναγνωρίζει ότι η αμαρτωλή διαδρομή μόνο πόνο φθορά και δυστυχία του έχει φέρει και αναζητάει να ζήσει κάτι διαφορετικό. Μόνο όταν ονομάσει τα πράγματα όπως τα ονομάζει και ο Θεός. Την αμαρτία, αμαρτία και όχι διαφορετικότητα. Μόνο τότε ο Θεός επεμβαίνει και βγάζει κάποιον απ’ τις συνέπειες, διδάσκοντας τον έναν νέο τρόπο ζωής αυτόν που είχε δοθεί απ’ την αρχή. Αυτό ονομάζεται μετάνοια. Καταλαβαίνω μετά, εκ των υστέρων δηλαδή ποιο είναι το σωστό και πιο μονοπάτι έπρεπε να ακολουθήσω, για να το πράξω κατόπιν, στην από δω και πέρα ζωή μου.
Ερώτημα: Πως ένας άνθρωπος μπορεί να βρει και πάλι την πραγματική του ταυτότητα; Μέσα απ’ την θυσία του Χριστού. Όταν στραφεί στο σταυρό. Εκεί αντικρίζει αυτό που αξίζει να πάθει η αμαρτία και η διαστροφή του. Την τιμωρία που αναλογεί στα πάθη. Μόνο όταν δεχθεί ότι κανονικά θα έπρεπε να είχε πεθάνει, δεχθεί την αντικαταστατική τιμωρία και αφήσει εκεί πάνω την παλιά του ταυτότητα θα λάβει, θα βρει ξανά την αληθινή. Μόνο όταν συμφιλιωθεί και ενωθεί με τον Δημιουργό του. Την ταυτότητα που είχε για αυτόν ο Θεός από την μέρα που συνελήφθη μέσα στην κοιλιά της μητέρας του.
Στις παρακάτω μαρτυρίες πρώην διεμφυλικών μπορείς να δεις κάποιες από τις αιτίες που παίρνει κάποιος μια τέτοια κατεύθυνση. Και ότι το καλό του ανθρώπου είναι να συμφιλιωθεί με αυτό που τον έχει πλάσει ο Θεός. Καθώς δεν μπορεί το ψυχικό να είναι κάτι διαφορετικό από το βιολογικό αλλά συχνά η δυσφορία προέρχεται από αόρατες πονηρές δυνάμεις του δαιμονικού κόσμου που ενεργούν στο άυλο κομμάτι του ανθρώπου και νικιούνται με τον λόγο του Δημιουργού Θεού στην καρδιά ο οποίος διαλύει κάθε σύγχυση και φέρνει φως στην ψυχή. Κάθε τι άλλο είναι εκ του πονηρού.
