«ΤΟ ΧΕΡΙ τού Κυρίου στάθηκε επάνω μου· και με έβγαλε έξω διαμέσου τού πνεύματος του Κυρίου, και με έβαλε στο μέσον μιας πεδιάδας, κι αυτή ήταν γεμάτη από κόκαλα. Και με έκανε να περάσω κοντά τους, γύρω-γύρω· και να, ήσαν πολλά σε υπερβολικό βαθμό επάνω στο πρόσωπο της πεδιάδας· και να, ήσαν κατάξερα». (ΙΕΖ 37:1-2).
Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για τον στρατό του Κυρίου είναι σημαντικό να πούμε ότι τα ξερά κόκαλα δεν αναφέρονται σε κυριολεκτικά πεθαμένους αλλά είναι μια εικόνα που αντιπροσωπεύει μια πνευματική και ψυχική κατάσταση.
Στην Αγία Γραφή τα μέλη του ανθρώπινου σώματος έχουν πάντα μια ψυχική και πνευματική προέκταση καθώς τα τρία αυτά μέρη συνδέονται και αλληλεπιδρούν. Ακόμη και η επιστήμη έχει φτάσει να λέει ότι πολλές ασθένειες του σώματος έχουν ψυχικά αίτια και εμείς που έχουμε τον λόγο του Θεού γνωρίζουμε ότι έχουν και πνευματικά.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα που όταν ο Θεός μιλάει για φυσικά όργανα του σώματος αναφέρεται παράλληλα σε κάτι πνευματικό.
«Και όλες οι εκκλησίες θα γνωρίσουν ότι, εγώ είμαι που ερευνώ νεφρά και καρδιές·» (ΑΠΟΚ 2:23). Τι εννοεί ο Θεός ότι κάνει αξονικές τομογραφίες; Όχι, αλλά η σωματική λειτουργία αντιστοιχεί με πνευματική. Ποια είναι η φυσική λειτουργία της καρδιάς; Στέλνει το αίμα στο σώμα για να κυκλοφορήσει σε όλα τα όργανα. Ενώ τα νεφρά καθαρίζουν το αίμα διακρίνοντας και καταστρέφοντας τις τοξίνες από τα καλά συστατικά. Οι ίδιες λειτουργίες υπάρχουν στην πνευματική υπόσταση.
Η καρδιά είναι το πνεύμα του ανθρώπου απ’ το οποίο προέρχεται η πηγή της ζωής. Όμως ότι εισέρχεται στο πνεύμα μας στην συνέχεια περνάει από τον έλεγχο της φρόνησης η οποία αποφασίζει αν κάτι είναι ωφέλιμο και πρέπει να το κρατήσει ή αν πρέπει να το απορρίψει ως ακάθαρτο.
Αν στο φυσικό αυτές οι λειτουργίες δεν λειτουργούν σωστά ο άνθρωπος αρρωσταίνει και πεθαίνει. Το ίδιο συμβαίνει και στο πνευματικό, που η φρόνηση του ηγούμενου της εκκλησίας των Θυατείρων αδυνατoύσε να διακρίνει την ακάθαρτη διδασκαλία του πνεύματος της Ιεζάβελ ανάμεσα τους. Άρα όταν ο Θεός λέει: «ερευνώ νεφρά και καρδιές» στην περίπτωση του σημαίνει ότι ρίχνει φως στο πνεύμα του, για να μπορέσει να δει ότι έχει πάψει να λειτουργεί σωστά η φρόνηση του, για να του δώσει την ευκαιρία να μετανοήσει. Ακόμη η «τιμωρία» που αναγγέλλει «και τα παιδιά της θα τα φονεύσω με θάνατο…και θα δώσω σε κάθε έναν σύμφωνα με τα έργα σας», είναι στην ουσία η λογική συνέπεια της επιλογής του ανθρώπου να επιτρέψει να διαστραφεί η υγιής λειτουργία αυτής της διαδικασίας.
Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι από τις Παροιμίες: «Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου· σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου. Μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό· να φοβάσαι τον Κύριο, και να ξεκλίνεις από κακό. Αυτό θα είναι γιατρειά στα νεύρα σου, και αναζωογόνηση στα κόκαλά σου». (ΠΑΡ 3:5-8). Τι μας λέει εδώ; Ότι η εκζήτηση του Κυρίου για κάθε θέμα και η απομάκρυνση από το κακό είναι θεραπεία στα νεύρα. Αναφέρεται όμως ο Θεός αποκλειστικά στα φυσικά νεύρα;
Το νεύρα εκτός από διαβιβαστές του σώματος έχουν άμεση σχέση με την λειτουργία της ψυχής. Είναι λογικό η πρώτη ερμηνεία που μας έρχεται στο νου να είναι η εξής: Όταν υπακούμε τον Θεό αυτό φέρνει ειρήνη και ηρεμία του νευρικού μας συστήματος. Όμως υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό. Τα νεύρα στην πνευματική διάσταση είναι τα πνευματικά αισθητήρια.
Αυτό που μας λέει λοιπόν εκεί το Πνεύμα του Θεού είναι ότι όταν δεν θεωρείς τον εαυτό σου έξυπνο και αντί να στηριχτείς στην άποψη σου για κάθε ζήτημα που έχεις να αντιμετωπίσεις εκζητάς τον Κύριο, αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την διάνοιξη των πνευματικών σου αισθητηρίων ώστε να ακούς με σαφήνεια την φωνή του Θεού. Όπου αυτό με την σειρά του οδηγεί σε θετικά αποτέλεσμα και νίκες επάνω στα διάφορα θέματα της ζωής και κατ’ επέκταση σε χαρά και ευφροσύνη.
Αυτά ήταν όμως παραδείγματα για να μας γίνει γνωστό ότι κάθε υλικό όργανο έχει μια αντίστοιχη πνευματική λειτουργία στην πνευματική σφαίρα και κυρίως σε αυτή αναφέρεται ο Θεός όταν χρησιμοποιεί όργανα του φυσικού σώματος.
Ας δούμε τώρα την πνευματική σημασία της λέξης «κόκαλο» από το σημείο που την συναντάμε πρώτη φορά στην Αγία Γραφή που είναι το δεύτερο κεφάλαιο της Γένεσης, όταν ο Θεός φέρνει την Εύα στον Αδάμ και εκείνος λέει: «Τούτο είναι τώρα κόκαλο από τα κόκαλά μου, και σάρκα από τη σάρκα μου·» (ΓΕΝ2:23α).
Ας ξεκινήσουμε πρώτα από την λέξη σάρκα που στα εβραϊκά (μπασάρ –basar) έχει την έννοια της γνώσης και της ζωής. Το κόκαλο (η εβραϊκή λέξη είναι ετσέμ – etsem) είναι αυτό επάνω στο οποίο κρατιέται η σάρκα. Έχει την έννοια της δύναμης και στην κυριολεξία σημαίνει: «το μέρος που αναπαύεται η γνώση και η ζωή».
Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στο πνευματικό πεδίο τα κόκαλα συμβολίζουν την πίστη που συγκρατούν την γνώση της ζωής. Εάν δεν υπάρξει πρώτα πίστη δεν μπορεί να οικοδομηθεί ο λόγος του Θεού στην πνευματική υπόσταση ενός ανθρώπου.
Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορούμε να πούμε ότι τα ξερά κόκαλα που δεν έχουν σάρκα επάνω τους, ούτε νεύρα, ούτε ζωή, συμβολίζουν ανθρώπους που η γνώση του Θεού έχει φύγει από πάνω τους, τα πνευματικά αισθητήρια έχουν νεκρωθεί και η πίστη τους έχει φθαρεί.
Την κατάσταση αυτή βλέπει ο Θεός στο πνευματικό πεδίο και δίνει την όραση στον Ιεζεκιήλ με τα νεκρά κόκαλα μιλώντας του για ανθρώπους που στην φυσική υπόσταση είναι ακόμα επάνω στην γη!
Αλλά και οι ίδιοι έχουν συναίσθηση της κατάστασης τους και την ομολογούν!
«Και μου είπε: Γιε ανθρώπου, αυτά τα κόκαλα είναι ολόκληρος ο οίκος Ισραήλ· δες, αυτοί λένε: Τα κόκαλά μας ξεράθηκαν, και η ελπίδα μας χάθηκε· εμείς αφανιστήκαμε». (ΙΕΖ 37:11).
Η όραση στον Ιεζεκιήλ είναι ουσιαστικά για να τους πει ότι «Εγώ ήδη βλέπω την κατάσταση σας και όσο απελπιστική κι αν φαίνεται έχω ήδη φροντίσει να κάνω κάτι γι’ αυτό. Στην κατάλληλη ώρα με την κυριαρχική Μου εξουσία θα σας ζωοποιήσω και θα σας επαναφέρω από την γη του εχθρού στην οποία παρθήκατε αιχμάλωτοι».
Αυτό όμως δεν έχει μόνο μια εκπλήρωση.
Και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που λένε: «δεν υπάρχει για μας ελπίδα».
Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό αλλά που κάποτε ήταν με κάποιο τρόπο μέρος του λαού Του. Όμως άσχημες και οδυνηρές καταστάσεις καταπάτησαν τις ζωές τους και τους έκαναν να χάσουν την πίστη τους. Άνθρωποι που χάθηκε από αυτούς κάθε γνώση του Θεού και που δεν βρίσκουν κανένα νόημα στη ζωή τους.
Μπορεί να είναι παιδιά πιστών οικογενειών που επειδή ήταν άταχτα να θεωρήθηκαν ανάξια λόγου και να τους δόθηκε κάποια στιγμή το μήνυμα ότι δεν είναι σε τίποτα χρήσιμα. Μπορεί απορριμένα παιδιά εκκλησιών που θεωρήθηκαν ακατάλληλα ή ακάθαρτα. Αδελφοί που έπεσαν σε αμαρτίες και ο εχθρός βρήκε το δικαίωμα να τις αιχμαλωτίσει. Ή ψυχές μέσα στις εκκλησίες που είναι εξουθενωμένες και κάποια στιγμή έφτασαν στο σημείο να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν πάνω στην γη. Ψυχές παραπεταμένες απ’ τους δικούς τους που κανείς δεν τους λογαριάζει πια, δεν ασχολείται και θεωρούνται «τελειωμένη υπόθεση» ή «καμένα χαρτιά».
Αυτοί οι άνθρωποι παρομοιάζονται με πεταμένα ξερά κόκαλα.
Ο Κύριος και σήμερα ευαρεστείται να δείχνει ιδιαίτερη επιμέλεια στους πεσμένους, απορριμένους και καταπιεσμένους. Αυτή ήταν πάντοτε η καρδιά Του, όπως μαρτυρεί και ο Δαβίδ: «Ο Κύριος υποστηρίζει όλους εκείνους που πέφτουν, και ανορθώνει όλους τους κυρτωμένους». (ΨΑΛ 145:14).
Όταν ήρθε στην γη με ανθρώπινο σώμα δεν κάλεσε για μαθητές του (και μετέπειτα για αποστόλους) τους «μεγάλους» της εποχής. Αλλά ψαράδες, τελώνες και ανθρώπους που ο κόσμος δεν είχε σε υπόληψη. Ανθρώπους που είχαν χάσει την αξία τους και κανείς δεν τους λογάριαζε.
Η φύση Του πάντα είναι να παίρνει τα μη όντα για να τα καταστήσει σε όντα! «Αλλά, ο Θεός διάλεξε τα μωρά τού κόσμου, για να καταντροπιάσει τούς σοφούς· και τα ασθενή τού κόσμου διάλεξε ο Θεός για να καταντροπιάσει τα ισχυρά· και τα αγενή τού κόσμου και τα εξουθενημένα διάλεξε ο Θεός, και εκείνα που θεωρούνται για τίποτε, για να καταργήσει αυτά που θεωρούνται κάτι». (Α΄ΚΟΡ 1:27-28).
Αυτό είναι κάτι που ισχύει για τον νέο του στρατό. Στις μέρες μας ο Θεός θα κοιτάξει που δεν υπάρχει αξία, που έχει χαθεί η δύναμη ακόμη και που έχει εξαλειφθεί η πίστη. Και από εκεί θα πάρει ανθρώπους και θα τους αναζωοποιήσει.
Θα τους στήσει πάλι στα πόδια τους που σημαίνει ότι θα τους κάνει να πιστέψουν πάλι σε Εκείνον και στους εαυτούς τους. Αυτό θα το κατορθώσει κάνοντας πρώτα ένα σεισμό ο οποίος θα προκληθεί από την επίσκεψη της Παρουσίας Του, η οποία θα γεννήσει άγιο φόβο και θαυμασμό! Αυτό θα τους οδηγήσει σε επίγνωση της αμαρτωλότητας τους σε σχέση με την αγιότητα Του και θα στερεώσει μέσα τους το θεμέλιο της μετάνοιας. Έπειτα θα τους δώσει πίσω τα χαμένα τους πνευματικά αισθητήρια. Η γνώση της αλήθειας Του θα γεμίσει την ύπαρξη τους. Και το Πνεύμα Του θα επιστρέψει με δύναμη μέσα τους και επάνω τους.
Θα είναι μια ενέργεια που δεν θα οφείλεται σε οτιδήποτε μπορεί να βρεθεί στον άνθρωπο ή σε κάτι που μπορεί να κάνει κάποιο πιστό συγγενικό πρόσωπο. Αλλά ξεκάθαρα μια ενέργεια Χάρης, κυριαρχικής εξουσίας και υπερφυσικής δυνάμεως σε αυτούς που δεν Τον προσμένουν! Θα είναι επιστροφή απ’ τους νεκρούς. Όχι απλά για να είναι ζωοποιημένοι αλλά για να εκτελέσει τους θείους σκοπούς Του επάνω στην γη.
Ο Κύριος ρωτάει:
Μπορεί αυτό που είναι ξερό, κατεφθαρμένο κόκαλο χωρίς ίχνος σάρκας πάνω του να πάρει ζωή;
Μπορεί το νεκρό να γίνει ζωντανό; Το βρώμικο και το βέβηλο να γίνει άγιο και να πλημμυρίσει από την δόξα Μου; Αυτό που τώρα δεν είναι λαός του Θεού να γίνει λαός του Θεού;
Μπορεί η σκόνη που καταπάτησαν τα πόδια των ανθρώπων και την ξετίναξαν από πάνω τους να γίνει στρατός;
Ο Κύριος λέει: δύναται!!!
«Όχι με δύναμη ούτε με ισχύ, αλλά με το Πνεύμα μου, λέει ο Κύριος των δυνάμεων». (ΖΑΧ 4:6).
«Και προφήτευσα, καθώς προστάχθηκα· και, καθώς προφήτευσα, έγινε ήχος, και ξάφνου, ένας σεισμός, και τα κόκαλα συγκεντρώθηκαν μαζί, το ένα κόκαλο μαζί με το άλλο κόκαλό. Και είδα, και ξάφνου, αναφύησαν επάνω τους νεύρα και σάρκες, και δέρμα από επάνω τα περισκέπασε· όμως, πνεύμα δεν ήταν μέσα τους. Και είπε σε μένα: Προφήτευσε προς το πνεύμα, προφήτευσε, γιε ανθρώπου, και να πεις προς το πνεύμα: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Έλα, πνεύμα, από τους τέσσερις ανέμους, και φύσηξε προς αυτούς τους φονευμένους, και ας αναζήσουν. Και προφήτευσα, όπως προστάχθηκα· και το πνεύμα μπήκε μέσα σ’ αυτούς, και ανέζησαν, και στάθηκαν στα πόδια τους, ένα στράτευμα μέγα, σε υπερβολικά μεγάλον βαθμό». (ΙΕΖ 37:7-10)
Να που συναντάμε πάλι αυτό το στράτευμα!
«..σαν αυγή απλώνεται επάνω στα βουνά ένας πολυπληθής λαός και ισχυρός· όμοιός του δεν στάθηκε από τον αιώνα ούτε θα σταθεί ποτέ πλέον ύστερα απ’ αυτόν, σε γενεές γενεών. Φωτιά κατατρώει μπροστά του, και φλόγα κατακαίει πίσω του· η γη είναι μπροστά του σαν τον παράδεισο της Εδέμ, και πίσω του πεδιάδα αφανισμένη· και, βέβαια, απ’ αυτόν δεν θα ξεφύγει τίποτε. Η θέα τους είναι σαν θέα αλόγων· και σαν καβαλάρηδες, έτσι θα τρέχουν. Σαν κρότος αμαξών θα πηδούν επάνω στις κορυφές των βουνών, σαν ήχος φλόγας φωτιάς, που κατατρώει το καλάμι· σαν ισχυρός λαός, παραταγμένος σε μάχη. Μπροστά του οι λαοί θα κατατρομάξουν· όλα τα πρόσωπα θα αποσβολωθούν. Θα τρέξουν σαν μαχητές· σαν άνδρες πολεμιστές θα ανέβουν το τείχος· και θα πάνε κάθε ένας στον δρόμο του, και δεν θα χαλάσουν τις τάξεις τους. Και δεν θα σπρώξουν ο ένας τον άλλον· θα περπατάνε κάθε ένας στον δικό του δρόμο· και πέφτοντας επάνω στα βέλη, δεν θα πληγωθούν. Θα τρέχουν ολόγυρα μέσα στην πόλη· θα τρέξουν επάνω στο τείχος, θα ανεβαίνουν στα σπίτια· θα μπαίνουν από τα παράθυρα σαν κλέφτης. Η γη θα σειστεί μπροστά τους· οι ουρανοί θα τρέμουν· ο ήλιος και το φεγγάρι θα κατασκοτεινιάσουν, και τα αστέρια θα αποσύρουν τη λάμψη τους. Και ο Κύριος θα εκπέμψει τη φωνή του μπροστά από το στράτευμά του· επειδή, το στρατόπεδό του είναι υπερβολικά μεγάλο· επειδή, αυτός που εκτελεί τον λόγο του είναι ισχυρός·» (ΙΩΗΛ 2:2-11).
