Η Τζούντι Χοπς είναι ένα λαγουδάκι που θέλει να πετύχει ως αστυνομικός. Πέρασε τις εξετάσεις με άριστα, τα μεγαλόσωμα ζώα όμως δεν την παίρνουν στα σοβαρά και την υποβιβάζουν με κάθε τρόπο. Για να αποδείξει την αξία της θα χρειαστεί να εξιχνιάσει μια υπόθεση εξαφάνισης μέσα σε 48 ώρες και σε αυτή την υπόθεση θα έχει για συνεργό μονάχα μια παμπόνηρη αλεπού με το όνομα Νικ Γουάιλντ.
Η Ζωούπολη δεν είναι ένα αθώο παιδικό καρτούν όπως μπορεί να φαίνεται σε κάποιους αλλά μια ύπουλη δαιμονική προπαγάνδα της «νέας εποχής» δοσμένη με διδακτικό τρόπο, η οποία μάλιστα απευθύνεται σε παιδιά! Τα παιδιά αυτής της γενιάς. Και στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από μια επανάληψη του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού, στην πιο εξελιγμένη μορφή του. Μια διδασκαλία για το τι είναι καλό, χωρίς το δεδομένο: Θεός, από τον ίδιο τον σατανά, χωρίς να φαίνεται ο ίδιος!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η ταινία ξεκινάει κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στην «άγρια εποχή» τότε που τα ζώα δεν είχαν εξευγενιστεί, αλλά κάποια ήταν κυνηγοί και οι υπόλοιποι θηράματα. Στην Ζωούπολη βέβαια του 2017 τα πράγματα δεν είναι έτσι, καθώς μέσα από μαθήματα αιώνων, τα ζώα έμαθαν να συνυπάρχουν και να ζουν ειρηνικά. Το λιοντάρι είναι δήμαρχος, ο ρινόκερος αστυνομικός, οι ελέφαντες έχουν κατάστημα με παγωτά και ο καθένας έχει βρει την θέση του, μήνυμα στο οποίο δίνει τεράστια έμφαση η ταινία.
Αυτή λοιπόν είναι μια μεταφορική εικόνα για το ανθρώπινο γένος, όπου πριν τον διαφωτισμό και την Γαλλική επανάσταση, ήταν η άγρια εποχή της ανθρωπότητας, οι άνθρωποι δεν είχαν εκπολιτιστεί, αλλά ίσχυε ο νόμος του πιο δυνατού, αυτοί που είχαν την εξουσία καταπίεζαν τους αδυνάτους, δεν είχαν ανακαλυφτεί τα «δικαιώματα» υπήρχε ρατσισμός κ.τ.λ. Μετά τον Μεσαίωνα όμως, μέσω του διαφωτισμού η ανθρωπότητα άρχισε να «εξευγενίζετε». Οι γυναίκες διεκδίκησαν τα δικαιώματα τους, οι μαύροι τις ελευθερίες τους και οι ομοφυλόφιλοι τις δικές τους, όπου η ιδέα που έχει επικρατήσει ύστερα απ’ όλα αυτά, είναι ότι όλα είναι αποδεκτά αρκεί να μην ενοχλείς τον διπλανό σου. Όλα επιτρέπονται, δεν υπάρχει κάλο και κακό, αλλά ο καθένας έχει το «δικαίωμα» να βρει για τον εαυτό του ποιο είναι αυτό.
Βασικό μότο της ταινίας «Πρέπει να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος». Βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό, είναι να βρει ο καθένας την ταυτότητα του, να συνειδητοποιήσει αυτό που θέλει να είναι, χωρίς κανένας να έχει το δικαίωμα να τον εμποδίσει. Η οποία ταυτότητα, βέβαια δεν ορίζεται απ’ τον Θεό, (δεν υπάρχει Θεός), αλλά εσύ είσαι αυτός που ορίζεις τι θέλεις να είσαι. Εσύ ξέρεις ποιό είναι το καλό για σένα και κανείς δεν έχει το δικαίωμα (ούτε ο Θεός που με δημιούργησε) να σου λέει τι μπορείς ή δεν μπορείς να είσαι. Αυτό είναι και το πνεύμα της λαγουδίνας που θέλει να γίνει αστυνομικός και όταν ήταν πιο μικρή υφίστανται bullying. Κάτι που καυτηριάζεται από την ταινία, στοχοποιεί όσους το κάνουν, χαρακτηρίζοντας τους ως τους «κακούς της παρέας». Πλάι όμως στο επάγγελμα του αστυνομικού, (που είναι μια επαγγελματική επιλογή), μπαίνει με πλάγιο τρόπο και η επιλογή της σεξουαλικής προτίμησης.
Για παράδειγμα η σκηνή με το μικρό αλεπουδάκι που ζητάει king size παγωτό και έρχεται μετά ο μπαμπάς αλεπού να πει πως «στο παιδάκι μου αρέσουν όλα τα πράγματα σχετικά με τους ελέφαντες», είναι μια έμμεση αναφορά για αυτό. «Ποιος είμαι εγώ να του καταστρέψω τα όνειρα;» συνεχίζει ο μπαμπάς αλεπού κοιτώντας όλο νόημα την λαγουδίνα. Ενώ αμέσως μετά οι ελέφαντες που είναι ιδιοκτήτες του μαγαζιού λένε: «Έχουμε το δικαίωμα να αρνηθούμε την παροχή υπηρεσιών στον οποιονδήποτε». Παραπέμποντας ευθέως σε χριστιανούς, που έχουν αρνηθεί να φτιάξουν γαμήλιες τούρτες σε γάμους ομοφυλόφιλων. Η λαγουδίνα αστυνομικός που είναι μάρτυρας της συζήτησης γυρνάει και λέει στο αλεπουδάκι: «Μπορείς να γίνεις ελέφαντας όταν μεγαλώσεις. Αυτή είναι η Ζωούπολη. Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει οτιδήποτε». Με λίγα λόγια: Δεν υπάρχει ο Θεός που όρισε τι είσαι και ποιόν έχει να σε κάνει, αλλά εσύ αποφασίζεις και δεν υπάρχει πρόβλημα σε αυτό, ακόμη κι αν είναι μια επιλογή αμαρτίας. Όλα αυτά συνοδευόμενα και από το τραγούδι «try everything» δοκίμασε το κάθε τι. Είναι καλό να δοκιμάζεις να είσαι ανοιχτός, όλα επιτρέπονται, δεν υπάρχει αμαρτία, δεν υπάρχει καλό και κακό, κανείς δεν μπορεί να σου πει τι είναι σωστό και τι λάθος, όλα είναι σχετικά, ανάλογα πως τα βλέπει ο καθένας και κάθε άποψη θα πρέπει να είναι σεβαστή.. Γι’ αυτό και κατά την διάρκεια της ταινίας βλέπουμε ζώα γυμνιστές, να κάνουν γιόγκα, ρίχνοντας σπόρους πανσεξουαλισμού και πανθρησκείας.
Η ταινία μου φέρνει στο νου το εδάφιο από την επιστολή του Ιούδα 1:17 «Στον έσχατο καιρό θα ‘ρθουν εμπαίκτες, οι οποίοι θα περπατούν σύμφωνα με τις ασεβείς επιθυμίες τους. Αυτοί είναι εκείνοι που αποχωρίζουν τον εαυτό τους, ζωώδεις, οι οποίοι Πνεύμα δεν έχουν». Δεν υπάρχει καλύτερος χαρακτηρισμός για τους συντελεστές αυτής της ταινίας και για όσους ταυτίζονται με τις ιδέες της. Η Ζωούπολη δεν είναι κάτι άλλο από μια μελλοντική κοινωνία ανθρώπων, που έχουν απορρίψει πλήρως το Πνεύμα του Θεού, ζώντας την πλήρη απελευθέρωση των ζωώδη ενστίκτων τους.
Η ταινία δεν αργεί να θίξει και το θέμα της φύσης των «αρπακτικών». Ότι για τον τρόπο που συμπεριφέρονται δεν ευθύνονται τα ίδια, αλλά όλα είναι θέμα DNA. Όπου τελικά η εξέλιξη δεν είναι τίποτα άλλο απ’ την αποδοχή των κατώτατων ενστίκτων, την απελευθέρωση τους, την νομιμοποιημένη έκφραση τους και την τοποθέτηση τους σε μια φόρμουλα κανονικότητας. Όσο πιο πολύ απελευθέρωση, τόσο πιο πολύ εξέλιξη. Όσο για τα «αρπακτικά» μπορούν να γίνουν καλά, αρκεί να μην προσπαθήσεις να τα αλλάξεις, αλλά να τα αποδεχτείς όπως είναι. Εδώ βλέπουμε ένα αναποδογύρισμα της διδασκαλία του Θεού, που λέει: Ο Θεός σε δέχεται όπως είσαι και έτσι καλείσαι να πας κοντά του, ώστε αν το κάνεις να σε αλλάξει. Εδώ υπάρχει πάλι το ζήτημα της αποδοχής, αλλά χωρίς καμία αναφορά στην αμαρτία. Η αμαρτία ούτε καν υπάρχει, αλλά η αλλαγή έχει να κάνει με το να μην φέρεται κάποιος επιθετικά στον διπλανό του.
Μια άλλη αιτία που κάνει τα αρπακτικά να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο, είναι ο ρατσισμός και η στοχοποίηση εις βάρος τους. Αυτό κάνει και τους ανθρώπους να είναι αυτό που είναι. Στην τελική κανείς δεν είναι πραγματικά κακός και αν πάψεις να τον στοχοποιείς μπορείς να αλλάξει και να βρει την θέση του στον κόσμο. Βλέπουμε εδώ πάλι να διδάσκεται το «μην κρίνετε για να μην κριθείτε» και το «αγαπάτε αλλήλους» αλλά με έναν διεστραμμένο τρόπο. Το να μην κρίνετε ούτε την αμαρτία, αλλά να αγαπάτε τους άλλους και με την αμαρτία τους, όχι με την προοπτική να την αφήσουν μια μέρα, αλλά ότι έχουν το δικαίωμα να την κρατήσουν και έτσι θα γίνουν καλύτεροι!
Αυτό όμως δεν είναι το τελικό συμπέρασμα της ταινίας. Αλλά προχωράει στο να στοχοποιήσει αυτούς που στοχοποιούν, που αποδεικνύεται ότι είναι τα πρόβατα! Οι χριστιανοί δηλαδή! Η προβατίνα γραμματέας του δημάρχου που ήταν υπεράνω υποψίας καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας, αποδεικνύεται ότι ήταν η ρίζα του κακού και η πέτρα του σκανδάλου. Η ταινία λοιπόν που διδάσκει την μη στοχοποίηση, στοχοποιεί μια μερίδα της κοινωνίας που είναι οι χριστιανοί. Αυτοί είναι οι κακοί οι οποίοι στοχοποιώντας κάποιους και κολλώντας τους μια ταμπέλα, τους κάνουν να είναι αυτό που είναι και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με αυτή. Αυτοί είναι που κατηγορούν τα «αρπακτικά» ότι έχουν την τάση βιολογικά να είναι άγρια (ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός), όπου πίσω από αυτή την κατηγορία κρύβεται ο φόβος τους για αυτά. (Βλέπε στάμπα: Ομοφοβικού).
Μάλιστα εκμεταλλεύονται αυτόν τον φόβο για να παραμένουν στην εξουσία. Αυτό ομολογεί η προβατίνα στην λαγουδίνα αστυνομικό: «Ο φόβος πάντα υπάρχει. Κι εγώ θα μολύνω κάθε αρπακτικό στην Ζωούπολη για να τα κρατήσω έτσι» Ο φόβος δηλαδή, μολύνει τα ζώα και τα κάνει αρπακτικά, όπου αυτό γίνεται από κάποιους συνειδητά, για να παραμένουν στην εξουσία. Με λίγα λόγια κατηγορεί τους χριστιανούς που στον Μεσαίωνα διεκδικούσαν κοσμικές εξουσίες, (πάπες, καρδινάλιοι κ.α.) μέσα από διδασκαλίες φόβου (σωτηρία, κόλαση, αιώνια κρίση), εκμεταλλευόμενοι τους αφελείς για να παραμένουν στην εξουσία. Μια κατηγορία που είναι σπόντα και για την προτεσταντική ηγεσία της Αμερικής των τελευταίων χρόνων.
Η ταινία ολοκληρώνεται με το συμπέρασμα της λαγουδίνας: «Όλοι κάνουμε λάθη που σημαίνει ότι έχουμε πολλά κοινά. Όσο πιο πολύ προσπαθούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο, τόσο πιο εξαίρετος ο καθένας από μας θα είναι. Δεν έχει σημασία τι είδος ζώου είστε, προσπαθήστε να κάνετε τον κόσμο καλύτερο. Η αλλαγή ξεκινάει από εσάς». Ότι θα λέγαμε κι εμείς σαν πιστοί του Κυρίου, μόνο που για μας η αλλαγή έχει να κάνει με το να πεθάνει το «ζώο» μέσα μας και να μεγαλώσει ο Χριστός και όχι με την αποδοχή του ζώου, όπου δεν υπάρχει στην ουσία αλλαγή, αλλά η δημιουργία σταδιακά μιας ζούγκλας που έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι είναι κήπος. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι της εποχής λένε να αλλάξουμε, δεν το λένε με την έννοια από αμαρτωλοί να γίνουμε άγιοι, αλλά να αποδεχτούμε την αμαρτία ως κάτι φυσιολογικό, χωρίς να την στοχοποιούμε.
Κλείνω με την εξής σκέψη: Οι εποχές που έρχονται δεν θα είναι καθόλου εύκολες για τους χριστιανούς και μάλιστα για τους αληθινούς, γι’ αυτούς που είναι διατιθέμενοι να μην συμβιβάζονται με την αμαρτία και τον αμαρτωλό τρόπο ζωής. Αυτό το μήνυμα μάλιστα δίνει η ταινία, η οποία σου δίνει το άρωμα της επιστροφής στους διωγμούς της αρχαίας εποχής, καθώς εκεί οδηγούν τα πράγματα.
Η εκκλησία του Χριστού θα πρέπει να λάβει τεράστια δύναμη από πάνω για να μπορεί να σταθεί και όχι μόνο να αντέξει, αλλά να μαρτυρήσει τον Κύριο της με ένα τρόπο που ο κόσμος αυτός δεν έχει γνωρίσει. Έναν τρόπο που θα είναι πιο πάνω από την τωρινή σοφία του κόσμου και κουλτούρα. Μόνο έτσι θα μπορέσει να νικήσει. Το θρησκευτικό πνεύμα και οι απαγορεύσεις δεν θα έχουν πλέον καμία ισχύ σε έναν κόσμο που έχει απορρίψει την λέξη αμαρτία, μέχρι και την ιδέα της ύπαρξης του Θεού.
