Πριν ξεκινήσω τις σκέψεις μου, κρίνω απαραίτητο να παραθέσω τρία εδάφια (τα δυο πρώτα ανήκουν στην ίδια περικοπή) τα οποία μας φανερώνουν μια μεγάλη αλήθεια.
Δεν μπορεί ένα καλό δέντρο να κάνει κακούς καρπούς ούτε ένα σαπρό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς. Κάθε δέντρο που δεν κάνει καλό καρπό κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά. Επομένως, από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε (ΜΑΤΘ 7:18-20).
Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε· αλλά αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς. Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη: Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύσαμε στο όνομά σου, και στο όνομα σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα; Και, τότε, θα ομολογήσω σ’ αυτούς, ότι: Ποτέ δεν σας γνώρισα· φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία (ΜΑΤΘ 7:21-23).
Και δέστε, έρχομαι γρήγορα· και ο μισθός μου είναι μαζί μου, για να αποδώσω σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του (ΑΠΟΚ 22:12).
Γιατί αυτά τα εδάφια είναι πολύ σημαντικά; Γιατί μας ξεκαθαρίζουν το σημείο την σωτηρίας και την απόδειξη της. Η σωτηρία βρίσκεται στο ότι κάποιος έχει δεχθεί αληθινά τον Ιησού ως Κύριο στην ζωή του. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι του επιτρέπει να έχει λόγο και να ασκεί κυριότητα σε κάθε περιοχή της ζωής του. Ένα δικαίωμα που ο Κύριος δεν το λαμβάνει με βία, αλλά ενεργείτε με την ελεύθερη παραχώρηση της ψυχής (και ίσως σταδιακή πολλές φορές). Εάν αυτό συμβαίνει (έστω και σταδιακά) κάποια στιγμή θα αρχίσει να φανερώνεται μέσα απ’ τον καρπό. Όπου καρπός σημαίνει τρόπος ζωής, έκφρασης, επιλογές, πράξεις. Γι’ αυτό ο Κύριος μιλάει για έργα γιατί φανερώνουν αν αυτή η πραγματικότητα υπάρχει αληθινά στην ζωή μου. Αποδεικτικό δηλαδή δεν είναι η ομολογία που ακούγεται απ’ το στόμα κάποιου, (είμαι του Χριστού), ο τίτλος (χριστιανός, αναγεννημένος, πιστός) το δόγμα που ανήκει (ορθόδοξος, ευαγγελικός πεντηκοστιανός κ.τ.λ), το γεγονός ότι πάει σε κάποια εκκλησία, οι διάφορες δραστηριότητες που συμμετέχει για τον Χριστό, τα ρούχα που φοράει, οι γνώσεις που έχει, η θέση που κατέχει. Όλα αυτά αν δεν έχουν το υπόβαθρο της υπακοής δεν παίζουν ρόλο για τον Θεό, αλλά μάλλον προσθέτουν στο ήδη ομιχλώδες τοπίο της γης. Δεν είναι όμως λίγοι που στηρίζουν την σωτηρία τους σε τέτοια πράγματα και θεωρούν άνευ σημασίας τα έργα τους, αν είναι σαπρά. Ο Θεός όμως γνωρίζει τον άνθρωπο από τα έργα του. Ξέρω τα έργα σου, επαναλαμβάνει συνεχώς στην Αποκάλυψη και θα δώσω σε κάθε έναν σύμφωνα με τα έργα σας (ΑΠΟΚ 2:23). Γι’ αυτό ονομάζει έναν άνθρωπο που τον ομολογεί αλλά δεν Τον υπακούει, υποκριτή! ..και θα τον αποχωρίσει, και θα βάλει το μέρος του μαζί με τους υποκριτές· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών (ΜΑΤΘ 24:51). Πάνω σε αυτές τις σκέψεις θα αναφέρω δέκα παρανοήσεις που μπορούν να αποβούν θανατηφόρες.
1. «Μπορώ να πάω όποτε θέλω στον Χριστό και να μετανοήσω όποτε αποφασίσω εγώ».
Σε πολλούς από εμάς που μεγαλώσαμε μέσα σε εκκλησιαστικούς χώρους, μας έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο Χριστός είναι του χεριού μας. Μπορούμε να πάμε όποτε θέλουμε ή να μετανοήσουμε όποτε το επιλέξουμε εμείς. Η Γραφή όμως μιλάει για καιρό επίσκεψης που έχει προσδιορισμένο ο Θεός για τον καθένα και για καιρό ευπρόσδεκτο (ΛΟΥΚ 4:19, ΄Β ΚΟΡ 6:2). Τα κλειδιά της βασιλείας δεν είναι στο χέρι μας, αλλά στα χέρια του Ιησού, ακόμη και γι’ αυτούς που έχουν μεγαλώσει σε εκκλησιαστικά περιβάλλοντα. Αυτά λέει ο άγιος, ο αληθινός, αυτός που έχει το κλειδί τού Δαβίδ· αυτός που ανοίγει, και κανένας δεν κλείνει· και κλείνει, και κανένας δεν ανοίγει (ΑΠΟΚ 3:7). Δεν μπαίνουμε δηλαδή όποτε μας καπνίσει, αλλά ο Ιησούς ανοίγει, μας περιμένει και υπάρχει μια στιγμή που η πόρτα κλείνει και τότε ακόμη κι αν θέλεις να μπεις δεν μπορείς! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κιβωτός. Ο Νώε κήρυττε για 100 χρόνια προσκαλώντας τους ανθρώπους να σωθούν, αλλά εκείνοι δεν ήθελαν. Ήρθε όμως η ώρα που η πόρτα έκλεισε. Τότε ούτε και ο ίδιος ο Νώε δεν μπορούσε να ανοίξει σε αυτούς που χτυπούσαν γιατί την πόρτα την είχε σφραγίσει ο Θεός. Παρόμοια βλέπουμε και στον λαό Ισραήλ. Τους δόθηκε μια γη υπόσχεσης να κατακτήσουν, στην οποία απείθησαν. Όταν άλλαξαν γνώμη και θέλησαν να μπουν δεν μπόρεσαν, αλλά επέστρεψαν στην έρημο και πέθαναν εκεί. Το ίδιο συνέβη με την σωτηρία. Απείθησαν και τότε ο Θεός άνοιξε την πόρτα στα έθνη. Όταν αυτά μπουν θα ανοιχτεί πάλι για τον Ισραήλ και ύστερα η περίοδος του ευπρόσδεκτου καιρού θα κλείσει για τους πάντες! (ΡΩΜ 11:25-32). Επίσης η μετάνοια δεν είναι κάτι που επιλέγω όποτε θέλω εγώ, αλλά η Γραφή λέει ότι δίνεται ενώ ο άνθρωπος την λαμβάνει ή την απορρίπτει (ΠΡΑΞ 5:31, ΠΡΑΞ 11:18, ΄Β ΤΙΜ 2:25-26).
Αυτό μεταφράζεται σε προεργασία που κάνει πρωταρχικά ο Θεός σε μια ψυχή που σε πολλές περιπτώσεις αγνοεί ακόμα και την ύπαρξη Του, σε καταστάσεις που επιτρέπει για να μαλακώσει την καρδιά του και σε χρισμένους διακόνους που αποστέλλει για να μεταφέρουν τον λόγο Του. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός ανοίγει την πόρτα (άνοιξε την διάνοια της Λυδίας να ακούει τα λεγόμενα), προτρέποντας την ψυχή να μπει. Αυτό σε πρακτικό επίπεδο λαμβάνει χώρα μέσω του χρισμένου λόγου Του και του δούλου που τον λαλεί, μια διαδικασία που περιγράφεται στο Ρωμαίους 10:14-17. Εάν δεν ανταποκριθεί ο Θεός θα δημιουργήσει νέα ευκαιρία – ευκαιρίες για την ψυχή. Επ’ ουδενί όμως δεν μπαίνει με πρωτοβουλία δικιά της. Όπως υπάρχουν και περιπτώσεις που ο Θεός δεν δέχεται την μετάνοια. Η Γραφή μας λέει ότι ο Ησαύ αφού πούλησε τα πρωτοτόκια δεν βρήκε τόπο μετάνοιας. Ξέρετε, βέβαια, ότι και μετέπειτα, θέλοντας να κληρονομήσει την ευλογία, αποδοκιμάστηκε· δεδομένου ότι, δεν βρήκε τόπο μετάνοιας, αν και την εκζήτησε με δάκρυα (ΕΒ 12:17). Κάτι παρόμοιο συνέβη και στον Ιούδα. Πούλησε τον Κύριο για 30 αργύρια, ενώ όταν ύστερα θέλησε να μετανοήσει δεν μπόρεσε, αλλά οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι στην σχέση με τον Θεό το πάνω χέρι δεν το έχουμε εμείς, αλλά ο Θεός κι αν δεν το αναγνωρίσουμε, δεν θα έχουμε αληθινά μια σχέση, αλλά μπορεί να ζούμε σε αυταπάτες και έντονες θρησκευτικές ψευδαισθήσεις που στο τέλος θα αποδειχθούν θανατηφόρες.
Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά δεν θα χρειαζόταν ο Ιησούς να χρησιμοποιήσει το ρήμα: «αγωνιστείτε». Αγωνίζεστε να μπείτε μέσα από τη στενή πύλη· επειδή, σας λέω, πολλοί θα ζητήσουν να μπουν μέσα και δεν θα μπορέσουν (ΛΟΥΚ 13:24). Τι σημαίνει δεν θα μπορέσουν; Θα χτυπούν και θα τους λέει «δεν σας ξέρω». Γιατί δεν θα μπορέσουν; Ο Ιησούς δεν τους αγαπάει όλους και θέλει να σωθούν οι πάντες; Ναι! Αλλά το να μπουν μέσα δεν είναι μόνο στην δική Του πλευρά. Υπάρχουν προϋποθέσεις απ’ την πλευρά των ανθρώπων που πολλοί αγνοούν ίσως και ηθελημένα. Τι σημαίνει αυτό; Πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να κρατήσουν τον εγωισμό, την υπερηφάνεια, το πνεύμα της ανεξαρτησίας και να βρεθούν στην βασιλεία επειδή ο Χριστός τους αγαπά. Ή επειδή πήγαιναν σε κάποια εκκλησία, διάβαζαν την Γραφή τους χρησιμοποιούσαν εδάφια στην καθημερινή τους ορολογία, είχαν μπει στην βασιλεία.
Ένα είναι το κοινό που θα έχουν όσοι βρεθούν μια μέρα μέσα. Το χαρακτηριστικό της αναγνώρισης κυριότητας του Ιησού επάνω τους. Και ένα είναι το κοινό στην ρίζα της κατάστασης αυτών που δεν θα βρεθούν. Η συνεχή τους άρνηση στο να πάψουν εκείνοι να είναι θεοί του εαυτού τους και να αναγνωρίσουν ως Θεό τον Αληθινό πάνω απ’ το κεφάλι τους. Αυτό σημαίνει να πάψω εγώ να είμαι κύριος του εαυτού μου, να αποφασίζω εγώ το τι είναι καλό ή κακό για μένα και πως πρέπει να δουλέψουν τα πράγματα. Όσο κι αν φαίνεται τρελό υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι θα καθοδηγήσουν τον Θεό πως θα εργαστεί μέχρι και για την σωτηρία τους!
Η χάρη για μετάνοια ισχύει και για αυτούς που ακολουθούν τον Ιησού και για κάποιους λόγους κάποια στιγμή της πορείας τους ο διάβολος τους μπερδεύει. Μόνο με επέμβαση του Κυρίου μπορούμε να έρθουμε σε συναίσθηση ότι έχουμε ξεστρατίσει από το μονοπάτι και χρειάζεται να επιστρέψουμε πίσω. Ο διάβολος είναι μάστορας στην εξαπάτηση και δεν είναι γι’ αυτόν δύσκολο να μας τυφλώσει σε συνεργασία με την σάρκα, σε οποιοδήποτε σημείο του δρόμου. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είμαστε αδύναμα όντα και έχουμε κάθε στιγμή ανάγκη τον Κύριο. Χωρίς Αυτόν ούτε την συναίσθηση ότι έχουμε τυφλωθεί δεν έχουμε. (Επειδή, λες ότι: Είμαι πλούσιος, και πλούτησα, και δεν έχω ανάγκη από τίποτε, και δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο ταλαίπωρος, και ο ελεεινός, και ο φτωχός, και ο τυφλός και ο γυμνός ΑΠΟΚ 3:17). Και ούτε την ανάγκη για μετάνοια. Θυμήσου, λοιπόν, από πού ξέπεσες, και μετανόησε, και κάνε τα πρώτα έργα· (ΑΠΟΚ 2:5) λέει ο Κύριος σε ένα ποιμένα στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Μόνο ο Κύριος έχει την όλη εικόνα της κατάστασης μας και έχουμε ανάγκη να εξαρτιόμαστε απ’ Αυτόν κάθε στιγμή, όπως ένα μικρό παιδί απ’ την μητέρα του. Ο Κύριος είναι ο καλός Ποιμένας, αλλά η δική μας ευθύνη είναι να εκζητούμε το Πρόσωπο Του, ώστε να ακούμε την φωνή του με όσο πιο ξεκάθαρο τρόπο γίνεται. Και όσο είμαστε μικροί πνευματικά και δεν έχουμε μάθει να ακούμε την φωνή Του, ασφάλεια είναι να υποτασσόμαστε σε κάποιον που έχει μάθει, σε κάποιο πνευματικό που ο Θεός μας έχει εμπιστευτεί στα χέρια του και θα δώσει λόγο στον Θεό για την ανάπτυξη μας. Πείθεστε στους προεστώτες σας, και υπακούτε· επειδή, αυτοί αγρυπνούν για τις ψυχές σας, ως έχοντας να δώσουν λόγο· για να το κάνουν αυτό με χαρά, και χωρίς να στενάζουν· επειδή, αυτό δεν σας ωφελεί (ΕΒ 13:17).
2. Δεν χρειάζομαι να υποτάσσομαι σε κανένα γιατί όλοι είμαστε ίσοι στο σώμα του Χριστού. Ή δεν χρειάζεται να υποτάσσομαι σε κανένα γιατί εγώ υποτάσσομαι στον Χριστό.
Είναι γεγονός ότι στον Μεσαίωνα έλαβε χώρα η χείριστη θρησκευτική εξουσία που θα μπορούσε να υπάρξει, που δεν είναι άλλη απ’ του πάπα και της καθολικής εκκλησίας. Ο πάπας θεωρούταν θεός επί της γης, ότι κατέχει το αλάθητο και ότι όλοι θα έπρεπε να υποτάσσονται τυφλά στις επιταγές του. Από την άλλη είναι γνωστές οι ανοησίες που υποστήριξε κατά καιρούς η καθολική εκκλησία (η γη είναι επίπεδη και δεν κινείται, συγχωροχάρτια, καθαρτήριο) και τα βασανιστήρια που περνούσαν όσοι τολμούσαν να διατυπώσουν διαφορετική άποψη. Αυτό οδήγησε στην αντίδραση του Λούθηρου και την μεταρρύθμιση, όπου αρχικά υποστηρίχτηκε η άποψη ότι όλοι είμαστε ιερείς, είμαστε ίσοι και όλοι έχουν το δικαίωμα της μελέτης της Γραφής και της γνώμης τους. Κανείς δεν χρωστάει να υποτάσσεται σε κανένα παρά μόνο στην Γραφή και στον Χριστό. Αυτό αρχικά έφερε ελευθερία απ’ τα δεσμά του πάπα, και κάποια εκζήτηση για τα πράγματα του Θεού, αλλά αργότερα οδήγησε σε ένα πνεύμα ατομισμού, πολυφωνίας και διχογνωμίας. Κανείς δεν υποτασσόταν σε κανένα, αλλά υπάκουε μόνο στο κεφάλι του, το οποίο ονόμαζε Χριστό, όπως και την ερμηνεία του, αλήθεια της Γραφής. Επ’ αφορμής λοιπόν της κακής εξουσίας του πάπα, δικαιολογήθηκε το πνεύμα της αναρχίας, της ανεξάρτητης πορείας, και της αυθαίρετης ερμηνείας της Γραφής. Όπως και η έλλειψης αναγνώρισης – υποταγής σε αληθινές εξουσίες του Θεού, πνευματικά χαρίσματα και αξιώματα που ο Ίδιος θέσπισε στην εκκλησία Του (ΠΡΑΞ 20:28, ΕΦ 4:11-13). Όλοι έγιναν φωστήρες, επαναστάτες – μεταρρυθμιστές και μικροί πάπες. Ποια είναι αλήθεια για όλα αυτά και πως όρισε ο Θεός να λειτουργεί η βασιλεία Του; Το ότι ο πάπας ήταν μια ανθρώπινη και κακή εξουσία σημαίνει ότι στην βασιλεία του Θεού όλα λειτουργούν αυθαίρετα και ο καθένας μπορεί να κάνει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι;
Ξεκινήσαμε λέγοντας ότι κανείς δεν σώζεται με δική του πρωτοβουλία ή ικανότητα. Ο Θεός τον ανασταίνει πνευματικά και του δίνει να καταλάβει το ευαγγέλιο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αποστέλλει εργάτες τους οποίους έχει εξοπλίσει πρώτα με συγκεκριμένα χαρίσματα και δυνάμεις. Όλα ξεκινούν από το να αναγνωρίσεις ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κοινοί, αλλά μέσα από αυτούς κινείτε και ενεργεί ο Άγιος Θεός. Αυτό που καλείσαι είναι να δεχθείς τον λόγο τους και να μπεις κάτω από την ενέργεια της διακονίας τους. Όχι επειδή είναι τέλειοι, αλλά επειδή ο τέλειος Θεός κινείτε μέσα από αυτούς και επειδή έτσι ο Θεός το έχει θεσπίσει. Με αυτό τον τρόπο έχει ορίσει ο Θεός οι άνθρωποι να μεγαλώνουν και να αυξάνονται, υπακούγοντας σε προεστώτες, ποιμένες και πνευματικούς πατέρες. Η υπακοή πάλι δεν επιβάλλεται, αλλά είναι ο τρόπος του Θεού για να λειτουργούν τα πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είσαι εφ’ όρου ζωής δεσμευμένος σε κάποιους διακόνους. Αλλά αργότερα ο Θεός σε προσθέτει σε ένα ποίμνιο όπου εκεί το έργο Του θα το συνεχίσουν άλλοι ποιμένες και εργάτες που Εκείνος έχει διορίσει. Και ο Κύριος προχωράει την ψυχή και κάνει τις μεταφυτεύσεις Του, σύμφωνα με την αύξηση και την πρόοδο της, αλλά για όλα υπάρχει ο δικός Του καιρός. Το σημαντικό είναι ότι ο Θεός που κάνει το ξεκίνημα της πνευματικής ζωής στην ζωή κάποιου, επιμελείται και την συνέχεια και το τέλος της διαδικασίας και έχει επιστασία σε όλη την διαδρομή. Αυτό σημαίνει είναι ο Αρχηγός και Τελειωτής της πίστης, το Α και το Ω στην ζωή κάποιου. Το να πεις: «εμένα δεν μου αρέσει εδώ και θα πάω κάπου αλλού που μου αρέσει καλύτερα», δεν είναι μια απλή δήλωση, αλλά βγάζεις τον εαυτό σου από ένα μέρος που σε έχει τοποθετήσει ο Θεός, όπου εργάζεται συγκεκριμένα πράγματα. (Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που ο Θεός θέλει να σε προχωρήσει κι εσύ θέλεις εμμονικά να μείνεις σε ένα μέρος. Το αναφέρω αν και το άρθρο δεν επικεντρώνεται σε αυτή την περίπτωση). Λες: «εγώ θα διαλέξω για τον εαυτό μου» που σημαίνει επιστροφή στην κυριότητα του εαυτού σου. Όταν συμβαίνει αυτό το έργο το Θεού ουσιαστικά διακόπτεται, με την ψυχή να ζει στην ψευδαίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς, ενώ στην πραγματικότητα έχει ξεστρατίσει. Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν τα κηρύγματα περιέχουν έλεγχο, τα οποία οδηγούν σε καθαρισμό από την παλιά ζύμη. Και δεν μιλάμε για έλεγχο νομικιστικού ή Φαρισαϊκού τύπου, όπου απ’ αυτά το Πνεύμα του Θεού ελευθερώνει το παιδί Του. Υπάρχει όμως και ο έλεγχος απ’ το Πνεύμα του Θεού (ΕΒ 12:6) καθώς ο Χριστός δεν πέθανε για να διατηρεί στην βασιλεία του ακάθαρτους σωσμένους, αλλά σωσμένους που η σωτηρία πέρα από συγχώρεση αμαρτιών που χάρισε ο Χριστός με το θάνατο του στο παρελθόν, επεκτείνεται σε καθαρισμό απ’ την παλιά ζύμη στο παρόν, πλάθοντας καινούργιους ανθρώπους. Αυτό δεν μπορούν να αντέξουν αρκετοί και ψάχνουν για κηρύγματα που δεν φέρνουν «ενόχληση». Με αυτό τον τρόπο όμως δεν αυξάνεται η βασιλεία του Θεού μέσα τους, αλλά ψάχνουν να υπηρετήσουν τα συναισθήματα τους και να ικανοποιήσουν την θρησκευτική τους συνείδηση. Τέτοιοι είναι που κάνουν τέτοιου είδους ομολογίες: «δεν υποτάσσομαι σε κανένα γιατί υποτάσσομαι στον Χριστό», «όλοι είμαστε ίσοι», «δεν ανήκω σε κάποια εκκλησία γιατί πάω σε όλες ή εγώ αγαπάω όλους τους αδελφούς», πίσω απ’ τι οποίες κρύβεται η επιθυμία να κρατήσω τον εαυτό μου. Να τον προφυλάξω απ’ το να μην υποστεί ο εγωισμός κάποιο πλήγμα, ή κανένα θανάσιμο τραύμα η υπερηφάνεια. Ξεχνώντας τον Λόγο του Κυρίου: Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει (ΜΑΤΘ 16:25).
3. Ο Θεός έχει πολλούς ποιμένες και εργάτες. Εγώ θα διαλέξω ποιος θα με διακονήσει κι αν δεν μου αρέσει τον αλλάζω.
Παρόμοιο είναι και το επόμενο διανόημα. Οι πολλές και διάφορες αποχρώσεις των διαμαρτυρόμενων εκκλησιών, έχουν δημιουργήσει το αίσθημα του πλουραλισμού και την δυνατότητα της ασταμάτητης επιλογής. Η οποία δεν γίνεται με βάση την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τη ροή του έργου που έχει ξεκινήσει, αλλά σύμφωνα με κριτήρια του εγώ. Επιλέγω την εκκλησία που με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα. Αυτή που δεν θα πληγώνει ποτέ τα συναισθήματα μου, δε θα πειράζει πράγματα που δεν θέλω να αλλάξουν, θα με διασκεδάζει, και δεν θα χαλάει ποτέ την «ζαχαρένια μου». Επιλέγω σύμφωνα με τον ατομισμό μου και με δικά μου προσωπικά κριτήρια. Όπου αν κάτι πάλι στην πορεία δεν μου αρέσει, την αλλάζω. Ή αν κάποιος εργάτης του ευαγγελίου μου μιλήσει σκληρά, τον «τιμωρώ» αλλάζοντας εργάτη. Άλλωστε υπάρχουν τόσοι πολλοί. Θα επιλέξω να με διακονήσει όποιος λέει αυτά που θέλω εγώ, αυτός που θα με δικαιώνει στα μάτια μου και θα συμφωνεί με κάθε μου άποψη. Με αυτό τον τρόπο διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι συνεχίζω να είμαι μέσα στα πράγματα και παράλληλα να κάνω και την ζωή μου. Δεν πειράζει όμως, ο καλός Ιησούς συγχωρεί.
Έχω ακούσει επίσης την αντίρρηση: «Εγώ δεν υποτάσσομαι στον εργάτη, αλλά υποτάσσομαι στον Ιησού». Ο Ιησούς όμως δεν είναι με φυσικό τρόπο παρών στην γη. Μάλιστα αντ’ Αυτού έβαλε έναν άνθρωπο, ώστε μέσα από αυτόν να ακούω την φωνή Του. Το να μην πείθομαι στον εργάτη ισοδυναμεί με το να μην πείθομαι στον ίδιο τον Κύριο. Πως μπορώ να νομίζω ότι θα υποταχτώ στον Ιησού όταν δεν μπορώ να υποταχτώ σε έναν διάκονο Του; Είναι μια μεγάλη αυταπάτη να διαχωρίζω τον Κύριο απ’ τον εργάτη με ένα τρόπο όπου στο μυαλό μου ο εργάτης είναι ο αυστηρός, ο σκληρός, ο αγενής, ενώ ο Ιησούς είναι ο γλυκός, ευγενικός και που όταν φύγω απ’ τον «κακό» εργάτη θα με πάρει αγκαλιά για να με παρηγορήσει. Θεωρώ απίθανο ο Ιησούς να είναι αυτό που μου μιλάει ο εργάτης κι αυτό γιατί έχω πλάσει ένα δικό μου Ιησού. Έναν Ιησού έτσι όπως τον φαντάζεται η ψυχή μου και έτσι όπως τον επιθυμούν τα συναισθήματα μου. Αυτό μπορεί να αποβεί θανατηφόρο και την έκπληξη να την λάβω όταν δεν θα μπορώ να αλλάξω τίποτα. Όταν ο οικοδεσπότης σηκωθεί και κλείσει τη θύρα, και αρχίσετε να στέκεστε έξω, και να κρούετε τη θύρα, λέγοντας: Κύριε, Κύριε, άνοιξε σε μας· και εκείνος απαντώντας σάς πει: Δεν σας ξέρω από πού είστε. Τότε, θα αρχίσετε να λέτε: Φάγαμε μπροστά σου και ήπιαμε, και δίδαξες στις πλατείες μας. (ΛΟΥΚ 13:25).
4. Εγώ είμαι το κέντρο του κόσμου και ο καλός Ιησούς τρέχει ξοπίσω μου, για να υπηρετήσει τις ανάγκες μου και να εξυπηρετήσει τα θελήματα μου. Ο Ιησούς είναι καλός, ο Ιησούς με αγαπάει.
Έχει να κάνει και αυτό με τον τρόπο που έχω πλάσει τον Ιησού στην συνείδηση μου. Έναν Ιησού που πάντα πορεύεται με τα θελήματα μου και υπηρετεί τα συμφέροντα μου. Είναι η επιρροή από το πνεύμα του ουμανισμού που το έχει κάνει αυτό. Το πνεύμα του ουμανισμού είναι αυτό που μετά τα τραυματικά γεγονότα του Μεσαίωνα κατέληξε σε συμπεράσματα όπως: «κέντρο του κόσμου δεν είναι ο Θεός αλλά ο άνθρωπος» και «δεν χρειαζόμαστε τον Θεό για να είμαστε καλοί, μπορούμε να είμαστε από μόνοι μας». Μέσα απ’ αυτή την ανάγνωση βλέπω τον Ιησού όχι ως σωτήρα της αμαρτωλής μου φύσης τόσο, όσο ως σωτήρα των προβλημάτων μου, που τρέχει πίσω απ’ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Στην κοσμοθεώρηση αυτή κέντρο του κόσμου είμαι εγώ, ενώ ο «συμπονετικός» Ιησούς περιστρέφεται γύρω από μένα. Όσον αφορά την αμαρτία θα με βοηθήσει Αυτός, αλλά δεν είναι το παν. Το σημαντικό είναι τα θέλω μου και οι επιδιώξεις μου. Ένας Ιησούς που πέθανε για μένα, με αγαπάει με τέτοιο τρόπο που δεν μου χαλάει χατίρι. Δεν περνάει όμως απ’ το μυαλό μου ότι ο Χριστός πέθανε για μένα για να γίνω κι εγώ χρήσιμος για κάτι σε Εκείνον. Εύχρηστο σκεύος προς τον οικοδεσπότη (΄Β ΤΙΜ 2:21). Ο καθαρισμός από την αμαρτία δεν γίνεται μόνο για ηθικούς λόγους, αλλά για να γεμίσω με το Άγιο Πνεύμα και να γίνω κατάλληλος να Τον υπηρετώ. Ο Ιησούς πέθανε για να μην ανήκω πλέον στον εαυτό μου, αλλά να ζω για Εκείνον που πέθανε και αναστήθηκε για χάρη μου. Και όχι για να με συγχωρεί, να με θεραπεύει, να μου προμηθεύει, να καλύπτει τις ανάγκες μου, να μου δείχνει ποιες είναι οι σωστές αποφάσεις για την ζωή μου και γενικότερα να είναι ένας υπηρέτης των δικών μου στόχων και φιλοδοξιών. Αυτή είναι η διδασκαλία του πνεύματος του κόσμου για τον Ιησού, μέσα απ’ την οποία καταλαβαίνω τα Ευαγγέλια και μέσα απ’ την οποία έχω διαμορφώσει μια εικόνα για Εκείνον, που όμως δεν είναι η αληθινή. Είναι ένα είδωλο, το οποίο κάποια στιγμή πρέπει να πέσει απ’ την συνείδηση μου. Εάν επιμένω πεισματικά να τον βλέπω έτσι και κάθε Ιησού που μου φαίνεται διαφορετικός να μην τον δέχομαι ως αληθινό, μπορεί να αποβεί μοιραίο για μένα μια μέρα. Τότε, θα πει και σ’ εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του. Επειδή, πείνασα, και δεν μου δώσατε να φάω· δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω· ξένος ήμουν, και δεν με φιλοξενήσατε· γυμνός, και δεν με ντύσατε· ασθενής και σε φυλακή, και δεν με επισκεφθήκατε (ΜΑΤΘ 25:41-43).
5. Ο Ιησούς πάντα μου μιλάει γλυκά ενώ αν κάποιος μου μιλήσει αυστηρά δεν είναι απ’ τον Ιησού.
Πάνω σε αυτή την οπτική αντιλαμβάνομαι και τον τρόπο επικοινωνίας μαζί Του. Αρέσκομαι στην ψευδαίσθηση ότι ο Ιησούς είναι υπέρμετρα προσεκτικός στο πως θα μου μιλήσει, στο πώς να μην χαλάσει την διάθεση μου και να μην πληγώσει τα συναισθήματα μου. Είναι γιατί αντιλαμβάνομαι την αγάπη με έναν (πάλι) ουμανιστικό και ψυχικό τρόπο. Ο ζήλος ο δικός Του όμως είναι να με δει να παίρνω την μορφή που έχει οραματιστεί για μένα. Είναι να με βλέπει να αλλάζω και να φέρνω τον καρπό που έχει προσδιορίσει για την ζωή μου. Γι’ αυτό ο Λόγος Του μπορεί να μην έρχεται πάντα με κολακευτικό τρόπο. «Γιε μου, μη καταφρονείς την παιδεία τού Κυρίου· ούτε να αποθαρρύνεσαι, όταν ελέγχεσαι απ’ αυτόν. Επειδή, όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία· και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται» μας λέει ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής (ΕΒ 12:5-6). Το ότι μια στιγμή μου μιλάει γλυκά, δεν σημαίνει ότι την επόμενη δεν μπορεί να μου μιλήσει αυστηρά (βλέπε περίπτωση Πέτρου ΜΑΤΘ 16:17-18 και 23). Ο Λόγος σε κάποιες περιπτώσεις παρομοιάζεται με νερό, με μέλι, με ψωμί, αλλά σε άλλες με φωτιά, με μαχαίρι και με σφυρί που κατασυντρίβει τον βράχο. Για να δούμε όμως μερικά παραδείγματα απ’ την Γραφή. Ο Ιησούς λέει στην Σαμαρείτισσα ότι έχει το ζωντανό νερό, όμως λίγο πριν της φανέρωσε την αλήθεια σχετικά με τις παράνομες σχέσεις που είχε. Λυτρώνει την μοιχευομένη απ’ τους δήμιους της, αλλά στην συνέχεια της λέει πήγαινε και μην αμάρτανε. Τάισε τους 5.000, αλλά μετά τους είπε να εργάζονται για την τροφή που μένει σε αιώνια ζωή. Αγάπησε τον πλούσιο νέο, αλλά δεν φοβήθηκε να του θέσει τους όρους που καλούνταν να εκπληρώσει απ’ την πλευρά του για να γίνει μαθητής Του. Ο Ιησούς ποτέ δεν περιέθαλπε αυταπάτες, αλλά μάλλον τις διέλυε. Ήταν αμείλικτος με την υποκρισία και το θρησκευτικό πνεύμα. Τον βλέπουμε επίσης στην Αποκάλυψη με μια μάχαιρα στο στόμα Του, να κρίνει τις εφτά εκκλησίες με τους ποιμένες τους. Αυτός είναι ο Ιησούς της Γραφής και της πραγματικής ζωής! Με παρόμοιο τρόπο κινήθηκαν και οι απόστολοι σε ουκ ολίγες περιπτώσεις. Εάν στην προσωπική μου σχέση μαζί Του, ακούω συνέχεια γλυκόλογα μάλλον δεν είναι ο Ιησούς που μου μιλάει. Αλλά ένα είδωλο, μια ψευδαίσθηση και ενδεχομένως ένα παιχνίδι του σατανά στο μυαλό, με σκοπό να με κρατάει βρώμικο, αδούλευτο, απαίδευτο και να με οδηγήσει στον τέλος στον αιώνιο χαμό.
