Αρχικά να πούμε ότι σαν animation δημιουργικά και κατασκευαστικά βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Επίσης έχει κάποια θετικά μηνύματα σε σχέση με τα λανθασμένα πρότυπα, την κατάρριψη τους και την ανάδειξη των στοιχείων που πρέπει να έχει ένα υγιές πρότυπο, το οποίο περνάει συνήθως υπεράνω υποψίας. Αυτά ως προς τα θετικά.
Τα αρνητικά όμως μηνύματα που περνάει αυτή η ταινία είναι πολύ περισσότερα και πολύ επικίνδυνα. Θα ξεκινήσω με το πιο ανώδυνο προχω-ρώντας προς τα πιο επώδυνα. Το πρώτο μήνυμα-αξία που θέλει να περάσει η ταινία και μάλιστα με συνειδητό τρόπο είναι η προγονολατρεία. Η αξία της οικογένειας επάνω στην γη, αλλά και μετά τον θάνατο που συντηρείτε μέσω της ανάμνησης του προσώπου που έχει φύγει. Στο σενάριο το μικρό αγόρι θέλει να γίνει τραγουδιστής και για να το πετύχει χρειάζεται την ευλογία ενός προσώπου από την οικογένεια. Από όσους όμως είναι εν ζωή κανείς δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει, γιατί έχουν άλλες προτεραιότητες. Έτσι αναγκάζεται να ταξιδέψει στον κόσμο των νεκρών (όπου εκεί υποδύεται τον νεκρό και το ίδιο), για να βρει εκείνο τον πρόγονο που όταν ήταν εν ζωή ήταν τραγουδιστής. Όσοι μελετάμε την Αγία Γραφή γνωρίζουμε ότι η επαφή με τους νεκρούς είναι απαγορευμένη. Θα παραθέσω εδώ μερικά εδάφια ενδεικτικά: Δεν θα βρεθεί σε σένα κανένας που να διαπερνάει τον γιο του ή τη θυγατέρα του μέσα από τη φωτιά ή που να ασκεί μαντεία ή να είναι προγνώστης των καιρών ή οιωνοσκόπος ή μάγος ή γόης ή ανταποκριτής δαιμονίων ή τερατοσκόπος ή νεκρομάντης. Επειδή, καθένας που τα κάνει αυτά είναι βδέλυγμα στον Κύριο· (ΔΕΥΤ 18: 10-12).
Η δεύτερη περίπτωση είναι του Σαούλ που μέσω μιας γυναίκας με πνεύμα μαντείας επιδιώκει να επαναφέρει τον Σαμουήλ για να μιλήσει μαζί του. Τότε, ο Σαούλ είπε στους δούλους του: Αναζητήστε για μένα κάποια γυναίκα, που να έχει πνεύμα μαντείας, για να πάω σ’ αυτή, και να τη ρωτήσω. Και οι δούλοι του τού είπαν: Δες, στην Εν-δώρ είναι μια γυναίκα που έχει πνεύμα μαντείας (Ά ΣΑΜ 28:7). Είναι αμφίβολο αν το πρόσωπο με το οποίο μίλησε ο Σαούλ ήταν πράγματι ο Σαμουήλ ή κάποιος που τον υποδυόταν, το σίγουρο είναι όμως ότι ο Θεός δεν ευαρεστείται σε τέτοιες πρακτικές.
Το γιατί θα το μάθουμε μέσα από το τρίτο εδάφιο που παραθέτω: Και όταν σας πουν: Ρωτήστε εκείνους που έχουν πνεύμα μαντείας, και τους νεκρομάντεις, αυτούς που μουρμουρίζουν και ψιθυρίζουν, να αποκριθείτε: Ο λαός δεν θα ρωτήσει τον Θεό του; Θα προστρέξει στους νεκρούς για τους ζωντανούς; ΗΣ 8:19.
Ο λόγος λοιπόν που ο Θεός δεν αρέσκεται σε τέτοιες πρακτικές είναι γιατί τον ρόλο που έχει Αυτός στο να σε οδηγεί, να σου μιλάει, να σου δίνει απαντήσεις και αποκαλύψεις σε κάθε ερώτημα σου και πάνω στην ζωή, τον σφετερίζεται κάποιος που δεν του ανήκει. Ο διάβολος με τα πονηρά πνεύματα όπου μέσα απ’ τους «νεκρούς» και την αναζήτηση για επικοινωνία με τους νεκρούς, λαμβάνει το δικαίωμα να καλύψει αυτή την «ανάγκη» ο Ίδιος. Για τους ζωντανούς όμως και την ζωή πρέπει να ρωτάς τον Ζωντανό Θεό και όχι αυτούς που έχουν φύγει απ’ αυτή την ζωή ή τα όντα που καθώς έχουν ξεπέσει απ’ την Παρουσία του Θεού λόγω της ανταρσίας τους, βρίσκονται στον πνευματικό θάνατο, υπάρχουν στο καθεστώς του θανάτου, έχουν το κράτος του θανάτου και η ημερομηνία της δίκαιης τιμωρίας τους είναι προκαθορισμένη.
Αντί λοιπόν το αγόρι να ζητήσει την ευλογία του Θεού για ένα χάρισμα που του χάρισε (μουσικό τάλαντο, ωραία φωνή) τρέχει στον νεκρό πρόγονο, αφού η ταινία στηρίζεται στις αξίες που προβάλει το πνεύμα του κόσμου, που είναι η δόξα του εαυτού μέσα από την χρησιμοποίηση των φυσικών ταλάντων.
Ταλάντων όμως που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει χαρίσει ο Θεός, όχι για την δική μας δόξα που είναι ματαιότητα, αλλά για την δική Του, που είναι το πραγματικό νόημα της ύπαρξης μας! Πρέπει κλείνοντας να πω εδώ, ότι μέσω της πρακτικής της κληρονομικής «ευλογίας» μέσω των προγόνων, δεν έρχεται ευλογία αλλά κατάρα, γιατί από έναν πρόγονο δεν κληρονομείς μόνο τα καλά (αν υπάρχουν κι αυτά), αλλά τις αμαρτίες, αμαρτωλές προδιαθέσεις και πονηρά πνεύματα με τα οποία ήταν συνδεδεμένος όσο ήταν στην γη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτού του είδους η κληρονομικότητα είναι αυτή που φτάνει πίσω στον Αδάμ, απ’ τον οποίο κληρονομείται ο θάνατος και μόνο μέσω της σύνδεσης με τον Χριστό, κάποιος κληρονομεί την ζωή και μπαίνει πάλι στην ζωή. (ΡΩΜ 5:12-21).
Το δεύτερο σοβαρό πρόβλημα είναι ο τρόπος που παρουσιάζει την άλλη πλευρά. Η ταινία μας δίνει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει παράδεισος και κόλαση, αλλά ένα μέρος που πάνε όλοι οι νεκροί (δίκαιοι και άδικοι) και συνυπάρχουν μαζί με έναν τρόπο παρόμοιο με της γης. Δεν υπάρχει δικαιοκρισία, τιμωρία για τα κακά ή έπαινος για τα καλά, αλλά η αδικία διεστραμμένων ψυχών προς άλλες μπορεί να συνεχιστεί και εκεί. Την συνέχιση της ύπαρξης σε εκείνο το μέρος, συντηρεί το μέτρο της ανάμνησης των ανθρώπων, που ακόμα βρίσκονται εν ζωή επάνω στην γη. Αν οι ζωντανοί παύουν να θυμούνται τους νεκρούς, τότε αυτοί σβήνουν και κανείς δεν γνωρίζει που πάνε, αν συνεχίζουν να υπάρχουν κάπου αλλού, αλλά το μήνυμα που περνάει είναι ότι μάλλον παύουν να υφίστανται.
Ένα ακόμα χειρότερο μήνυμα είναι ο τρόπος που παρουσιάζει τον Άδη ή το μέρος τέλος πάντων που πάνε οι νεκροί. Είναι μια πανέμορφη πολιτεία, αποτελούμενη από πολλά οικήματα και φωτισμένη με χιλιάδες λαμπιόνια, όπου οι διασκεδάσεις της γης συνεχίζονται και εκεί.
Τα πνεύματα-δαίμονες που υπάρχουν εκεί δεν είναι κακοί, δεν βασανίζουν κανένα, αλλά μπορεί να λειτουργούν και ως υπερασπιστές του καλού σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτή είναι μια πλανερή διδασκαλία και μια απατηλή εντύπωση για την μετά θάνατο κατάσταση. Είναι φως φανάρι ότι ο διάβολος θέλει να τραβήξει όσους περισσότερους μπορεί στον δικό του χαμό και για να το πετύχει αυτό σερβίρει ψέματα στους ανθρώπους, σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί στην άλλη πλευρά. (Έχω την εντύπωση ότι το ίδιο επεδίωκε και με τα Ελευσίνια μυστήρια). Αυτό που επιδιώκει είναι μια εξοικείωση με το πνεύμα του θανάτου και να αφαιρέσει τον φόβο, έναν φόβο όμως που πρέπει να υπάρχει, γιατί ο κίνδυνος της απώλεια της ψυχής είναι πραγματικός, εφόσον μια ψυχή απορρίψει το εξιλαστήριο έργο του Χριστού και διαλέξει την κόλαση. Ο Ιησούς όταν μας μίλησε για την κόλαση, την περιέγραψε ως λίμνη φωτιάς, σκοτάδι εξώτερο, ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων. Μάλιστα είπε ότι είναι προτιμότερο κάποιος να χάσει ένα μέλος από το σώμα του, παρά αρτιμελής να ριχτεί στην γέενα του πυρός. Δεν πρέπει λοιπόν να πιστεύουμε τον εχθρό της ψυχής μας, ο οποίος θέλει να μας κάνει να μην φοβόμαστε ένα μέρος που είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να βρεθεί μια ανθρώπινη ύπαρξη, όπως είπε ο Χριστός: «τι ωφελείται ο άνθρωπος να κερδίσει όλο τον κόσμο ζημιωθεί όμως την ψυχή του;». Και καθώς τον πιστεύουμε όταν φύγουμε από εδώ, να βρεθούμε προ εκπλήξεων, που θα είναι μη αναστρέψιμες για όλη την αιωνιότητα!
Είναι πλέον φανερό ότι αυτός είναι ο στόχος του εχθρού της ψυχής μας, να μας πείσει ότι το πνεύμα του θανάτου είναι κάτι καλό, ότι δεν πρέπει να φοβάσαι την άλλη πλευρά κι εκεί καλά περνάνε και ότι αυτό που έχει σημασία είναι να είσαι κάποιος σε αυτή την ζωή ώστε να σε θυμούνται, άρα επένδυση στο εγώ. Το «Coco» μάλιστα δεν είναι η μόνη ταινία που περνάει τέτοια μηνύματα και μάλιστα σε αυτή την τρυφερή ηλικία. Το «Book of life» που βγήκε το 2014 κάνει το ίδιο και απευθύνεται και αυτή σε παιδιά! Όπου στην πραγματικότητα δεν είναι το βιβλίο της ζωής αλλά το βιβλίο του θανάτου, αφού ο τίτλος είναι το αντίθετο απ’ αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα, αλλά η τακτική του διαβόλου στο να αναποδογυρίζει τα πράγματα είναι γνωστή. Πρέπει λοιπόν να προφυλάξουμε τα παιδιά μας από τα ψέματα και τις μεθοδείες του διαβόλου. Με ποιο τρόπο; Λέγοντας τους την αλήθεια, μέσα από τον λόγο του Θεού, φέρνοντας τα προ των ευθυνών τους και αφήνοντας τα να επιλέξουν τα ίδια. Βάση όμως των πραγματικοτήτων του Θεού και όχι μέσω εσφαλμένων αντιλήψεων, όπου σπέρνοντας ο σατανάς σε αυτή την τρυφερή ηλικία, προσπαθεί να προκαλέσει τετελεσμένα και παγιωμένες προκαταλήψεις, σε μια γενιά που όπως δείχνουν τα πράγματα μπορεί να είναι η τελευταία. Τέλος χρειάζεται να κάνουμε εμείς ταινίες ως αντεπίθεση στο σκοτάδι, που να φέρνουν την αλήθεια του Θεού μέσα στον κόσμο και στα παιδιά. Χρειάζεται κάποιοι από εμάς να πάρουν τα media στα χέρια τους και να τα χρησιμοποιήσουμε με χρισμένο τρόπο, ώστε να φέρουμε μέσα από αυτά την βασιλεία του Θεού.
