Από τον Θεοδόση Πασχαλίδη
“Θαυμάζω ότι τόσον ταχέως μεταφέρεσθε από εκείνου, όστις σας εκάλεσε διά της χάριτος του Χριστού, εις άλλο ευαγγέλιον” έγραφε ο Παύλος προς τους Γαλάτας (1:6) οι οποίοι τόσο γρήγορα έφυγαν από την χάρη, αναπτύσσοντας ένα (τόσο γνώριμο) νομικισμό, ο οποίος συχνά είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με θρησκευτικά περιβάλλοντα.
Αυτό είναι σίγουρα ένα κεφαλαιώδες θέμα από μόνο του, όμως αυτήν την στιγμή λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα κάτι άλλο το οποίο προκαλεί αντίστοιχο θαυμασμό και έκπληξη, αντηχώντας τον προβληματισμό του Αποστόλου Παύλου…
Η Ευαγγελική κοινότητα στην Ελλάδα αριθμεί γύρω στα 150 χρόνια ύπαρξης, μόλις.
Παρατηρώντας κανείς την ιστορία και την εξέλιξη κάθε μιας από τις τρεις βασικές αποχρώσεις θα παρατηρήσει ένα σταθερό μοτίβο. Η κάθε απόχρωση ξεκίνησε (αν και με διαφορετικό τρόπο και προϋποθέσεις) από ανθρώπους με ιδιαίτερο πνευματικό ζήλο και σφρίγος ζωής, σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζονταν συνολικά (όχι μόνο κάποιες εξέχοντες προσωπικότητες) από ευαγγελιστική φλόγα και σαν αποτέλεσμα, οι απαρχές χαρακτηρίστηκαν από φύτεμα κοινοτήτων πίστης (τις οποίες αποκαλούμε εκκλησίες). Αυτό το οποίο μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι ότι σε κάθε περίπτωση, υπήρξε μια σταδιακή καμπή, με ολοένα και περισσότερη απώλεια δυναμικής, φτάνοντας σε σημείο το οποίο (συγκρίνοντας ακόμη και με τους ίδιους μας τους εαυτούς) μόνο ως τέλμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Είναι ενδιαφέρον ότι αυτό το μοτίβο επαναλήφθηκε ξανά και ξανά με κάθε νέα απαρχή σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Θα έλεγε κανείς, ότι εκεί που η μια απόχρωση άφηνε την σκυτάλη, ο Θεός, (ο Οποίος δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο αποκλειστικότητας με κανένα) σήκωνε μια νέα πνευματική κίνηση ώστε το έργο να συνεχίσει και όταν αυτή με τη σειρά της έφτανε σε ένα εσωστρεφές και ανθυγιεινό τέλμα, μια άλλη και μια άλλη…
Πολλοί θεωρούν τα παραπάνω φυσικούς κύκλους και ότι “ρόδα είναι” και θα γυρίσει χωρίς οι ίδιοι να αλλάξουν τίποτα και συνεχίζουν απαράλλακτα. (ξεχνώντας το πόσο πολύ έχουν ΗΔΗ αλλάξει οι ίδιοι και οι πρακτικές τους στην ίδια χρονική περίοδο και ότι δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε ήταν και ας πιστεύουν ότι οι ίδιοι επαναλαμβάνουν τα πάντα με τον ίδιο τρόπο) Κάποιοι άλλοι, ζητάνε ενεργά να μάθουν από κάθετί το οποίο φαίνεται να δουλεύει αλλού και προσπαθούν να λύσουν ένα (αμειγώς πνευματικό) πρόβλημα με περισσότερη εκπαίδευση, γνώση και χρήματα. (αρκεί καμία από τις προτεινόμενες λύσεις να μην ταράζει το κατεστημένο και τα λουριά ελέγχου να παραμένουν σταθερά/οτερα στα χέρια τους)
Κάποιοι άλλοι, πιστεύουμε ότι τίποτα από τα παραπάνω, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει την ρίζα των όσων σαν Εκκλησία Του καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Τα “προβλήματα” τα οποία παρατηρούμε στον “κύκλο ζωής” των αποχρώσεών μας, μπορεί να είναι καινοφανή για εμάς, δεν είναι όμως καινοφανή για την ιστορία της παγκόσμιας Εκκλησίας Του… Για την ακρίβεια, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι εδώ και τουλάχιστον 100 χρόνια έχουν ήδη αντιληφθεί και αντιμετωπίσει τις αιτίες, όλων όσων εμείς μόλις τώρα αντιμετωπίζουμε. Αυτό συνέβη μόνο όταν βρέθηκαν στον ιεραποστολικό αγρό, σε περιβάλλοντα όπου καμία έννοια του δυτικού/παραδοσιακού μοντέλου εκκλησίας δεν υπήρχε, όπου και βιώθηκε μια θαυματουργικά θεαματική (και πρωτόγνωρη για τα δυτικά δεδομένα) πρόοδος του Ευαγγελίου, η οποία μόνο το βιβλίο των Πράξεων μπορούσε να θυμίσει.
Από τότε μέχρι σήμερα και ειδικά με τον όλο και επιταχυνόμενο αποχριστιανισμό των δυτικών κοινωνιών (βλέπε Αγγλία, Αμερική κτλ) όλο και περισσότεροι μελετούν τις γεννεσιουργές αιτίες των προβλημάτων μας, ακούγοντας φωνές οι οποίες αν και πριν 100 χρόνια μπορεί να είχαν θαφτεί και περιθωριοποιηθεί, από το τότε κατεστημένο, σήμερα φαντάζουν προφητικές, όντας πολύ μπροστά από την εποχή τους.
Ο κύκλος ζωής μια “εκκλησίας” είναι μια κοινά αποδεκτή έννοια σε μελετητές διαφόρων φιλοσοφιών/αποχρώσεων/αντιλήψεων και ο κοινός τόπος ο οποίος προκύπτει είναι ότι θα πρέπει να υπάρχουν συνεχείς νέες αφετηρίες, ώστε η υπόθεση του ευαγγελίου να προχωρήσει.
Κάπου εκεί, ορισμένοι μελετητές δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο φαινόμενο της “ιδρυματοποίησης”, στο πώς ένα γηγενές (πολυμορφικό), λαϊκό κίνημα, άτρωτο ακόμη και υπό καθεστώς διωγμού, με εγγενείς δυναμικές μαζικής επέκτασης, καταλήγει σε ένα τυποποιημένο (ομογενοποιημένο), ιεραρχικό, στατικό ίδρυμα, το οποίο υφίσταται ανεξάρτητα από τα μέλη του και μπορεί να υπάρχει μόνο άμεσα εξαρτημένο από τις εκάστοτε κοσμικές μορφές εξουσίας.
Στην υπάρχουσα (θλιβερή;) πραγματικότητα στην Ελλάδα, είναι αλήθεια ότι περισσότερο ιδρυματοποιημένες αποχρώσεις παρουσιάζονται ως περισσότερο υγιείς, σε σχέση με τις λιγότερο “οργανωμένες” αποχρώσεις. Αυτό έχει πολλές αιτίες τις οποίες θα μπορούσαμε να αναλύσουμε, αλλά νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η φαινομενική αποφυγή “κακοφωνιών”, οι οποίες “βγάζουν μάτι”, δεν συνεπάγεται ταυτόχρονα και την εκδήλωση/βίωμα της βασιλείας Του επί γης.
Μπροστά σε αριθμό εσωτερικών προβλημάτων, οι πιο λαϊκές αποχρώσεις, συχνά προσπαθούν να θεσπίσουν, καταστατικά και κανόνες εσωτερικής λειτουργίας, σε μια προσπάθεια να προστατευθούν από όσα έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα έπρεπε να υπήρχαν σε μια κοινότητα η οποία επικαλείται το όνομά Του.
Η θέσπιση τέτοιων κανόνων, είναι κάτι το οποίο μας προκύπτει τελείως φυσιολογικά, καθώς έτσι ζούμε και λειτουργούμε σε κάθε σφαίρα όλης της υπόλοιπης ζωής μας.
Ενδιαφέρον προκαλεί, ότι οι κοινότητες πίστης στην ΚΔ αντιμετοπίζοντας τα ίδια, δεν κατέφυγαν στα δικά μας μέσα επίλυσης. Ενδιαφέρον προκαλεί, επίσης, ότι το σύγχρονο μοντέλο και αντίληψη του τι είναι Εκκλησία, απέχει τόσο πολύ από αυτό της ΚΔ, ώστε ακόμη και οι ρητές και ξεκάθαρες εντολές, για τα ζητήματα που μας ταλανίζουν, συχνά να είναι πρακτικά ανεφάρμοστες, στα πλαίσια του οργανωτικού σχήματος που επιλέξαμε για τον εαυτό μας.
Αξίζει να αναρωτηθεί κανείς… εφόσον μπορούμε να υπάρχουμε, να λειτουργούμε και να υπηρετούμε μαζί απλά λόγω του καταστατικού μας (κανόνων εσωτερικής λειτουργίας), τελικά τι είναι αυτό το οποίο μας συνέχει ως Εκκλησία Του και τι μήνυμα περνάμε σε έναν κόσμο, προς τον οποίο έχουμε κληθεί να ενσαρκώνουμε την δική Του εναλλακτική;
(αν ήμουν παντρεμένος και θαυμάζατε τον γάμο, τη ζωή μας και εμάς ως ζευγάρι, το να μαθαίνατε ότι όλα αυτά είναι δυνατά χάριν ενός -νομικά δεσμευτικού- προγαμιαίου συμφωνητικού -συμβόλαιο- το οποίο ενδελεχώς διευθετούσε κάθε πλευρά της κοινής ζωής μας, πιθανότατα θα σας άφηνε να αναρωτιέστε για την ποιότητα της σχέσης μας και αν αυτός ο γάμος ήταν όντως αξιοζήλευτος και κάτι το οποίο έχριζε μίμησης. Το πιο πιθανό είναι ότι θα καταλήγατε στο συμπέρασμα ότι ο δικός σας γάμος είναι καλύτερος/υγιέστερος και αντιπροσωπευτικότερος Εκείνου και της διαθηκηκής Του σχέση μαζί μας, γιατί παρόλα τα προβλήματά του, λειτουργεί υπό καθεστώς ελευθερίας, αγάπης, χάρης, συγχώρεσης, αύξησης από κοινού και απαιτεί ουσιαστική σχέση, ευαλωτότητα, πίστη και ρίσκο, πέρα από την επιβολή τεχνητών και δεσμευτικών καταναγκασμών)
Αν αυτά ισχύουν για τους εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας, πόσο μάλλον για την εξωτερική επιβολή νομικών διατάξεων.
Η απόχρωση από την οποία προέρχομαι θεωρεί ότι οι πνευματικές της ρίζες βρίσκονται στο κίνημα των Brethren, μια πνευματική κίνηση με έντονη την έμφαση στην λαϊκή βάση της Εκκλησίας. (τα χαρακτηριστικά της -τα οποία τα έμαθα πολύ αργότερα και όχι από περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα- είναι ο μη-ομολογιακός/δογματικός χαρακτήρας, η έμφαση στην ειρήνη, η έμφαση στην ιεροσύνη όλων των πιστών και η έμφαση στην απλότητα)
Μπορεί κανείς να δυσκολεύεται να εντοπίσει σε ποιο σημείο αυτές οι εκκλησιαστικές κοινότητες, στέκονται πιστές σε αυτό το οποίο ισχυρίζονται ως τις πνευματικές τους ρίζες αλλά οι αλήθεια είναι πως οι Ελεύθερες (και όχι μόνο οι Ευαγγελικές, από όσο γνωρίζω) ξεκίνησαν και επεκτάθηκαν από απλούς ανθρώπους, χωρίς μεταξύ τους σχέση, σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας, σε μια εστιασμένη χρονική περίοδο. (Θείος συντονισμός;) Έχω ακούσει πολλά για ιστορίες ανθρώπων με γαϊδουράκι οι οποίοι το φόρτωναν με ΚΔ και γυρνούσαν τα χώρια… όπως επίσης και για γυναίκες οι οποίες ευαγγέλησαν όλο το χωριό, ξεκινώντας κατοίκον ομάδες, οι οποίες μετεξελίχθηκαν (αν το θεωρεί κανείς εξέλιξη) στις σημερινές εκκλησίες οι οποίες συζητάνε για τον ρόλο της γυναίκας, μέσα στους κόλπους τους… (ουδέν σχόλιον)
Τότε δεν υπήρχαν ούτε χρήματα, ούτε μόρφωση, ούτε εξέχουσας χαρισματικές προσωπικότητες με δυνατότητα “καπελώματος” ευρύτερων ομάδων… υπήρχαν απλοί, καθημερινοί, άνθρωποι οι οποίοι ζώντας την φυσιολογική χριστιανική ζωής τους, καρποφορούσαν περισσότερο από ότι ολόκληρες εκκλησιαστικές κοινότητες, με μέσα και ελευθερίες, τις οποίες οι παππούδες μας ούτε να ονειρευτούν μπορούσαν, σήμερα.
Για μένα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πως η συντριπτική εκκλησία των “Ελεύθερων” “εκκλησιών” ξεκίνησαν ως κατοίκον συναθροίσεις, σε μια περίοδο ιδιαίτερης άνθησης και διασποράς τέτοιων κοινοτήτων πίστης, για να φτάσουμε σήμερα, μετά από πολλά δεινά σε συλλογικές διαδικασίας των οντοτήτων που δημιουργήσαμε, όχι απλά να σνομπάρουμε τις ρίζες μας αλλά να φτάνουμε στο άλλο άκρο λιγουρευώμενοι την κρατική αναγνώριση, ως τον από μηχανή θεό, ο οποίος θα επιλύσει όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά μας προβλήματα!
Αναμφίβολα, επιτρέψαμε στους κύκλους μας την εδραίωση προσωπικοτήτων, οι οποίες είτε με την καπήλευση της θρησκευτικής συνείδησης είτε με την εξάσκηση έμμεση χειραγώγησης (στα αγγλικά λένε “απλά ακολούθησε το χρήμα” – και θα καταλάβεις) κάθισαν αδιαμφισβήτητοί μονάρχες στα ανάκτορα, δημιουργώντας τις δικές τους σφαίρες επιρροής, ως νέες αρχαιοελληνικές ηγεμονίες. (κάποτε ήταν η ηγεμονία της Αθήνας και η ηγεμονία της Σπάρτης… σήμερα είναι…)
Στην Γραφή συχνά προειδοποιούνται οι πιστοί να φυλάσσονται από τέτοιους γόητες και να αποφεύγουν ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν την ευσέβεια μέσο πλουτισμού, αλλά τέτοια χωρία σπάνια κηρύττονται και από ότι φαίνεται, εμείς δεν διαβάζουμε τις Γραφές μας…
Αυτός είναι ο ορισμός του Cult (αίρεσης) όπου μια χαρισματική προσωπικότητα “καβαλάει” αριθμό, ευπειθών ανθρώπων, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.
Επισήμως, είναι για την αποφυγή τέτοιων φαινομένων, ο σκοπός για τον οποίο αναπτύσσονται νόμοι ρύθμισης των θρησκευτικών κοινοτήτων στην Ευρώπη. (τάση την οποία επεξεργαζόμασταν και συζητούσαμε από το 2001 όταν ήμουν στην Αγγλία)
Και είναι αλήθεια ότι αυτό επιτέλους θα έσπαγε τον κλοιό κάποιων ανθρώπων… όμως… Ειλικρινά θέλετε να μου πείτε ότι περιμένουμε από το κράτος να διευθετήσει με νόμους τις δυσλειτουργικές κοινότητες μας, προστατεύοντας εμάς τους ίδιους από τα έκτροπα των (ιεραρχικών) δομών τις οποίες εμείς αναπτύξαμε/υιοθετήσαμε;
Είχα την εντύπωση ότι σαν Εκκλησία Του, εμείς καλούμασταν να ήμασταν η εναλλακτική, μέσα στον κόσμο, παρέχοντας μια πρόγευση της Βασιλείας Του και δείχνοντας τι σημαίνει να είσαι πραγματικά άνθρωπος, με τις κοινότητες μας να είναι (παρόλες τις ατέλειες) οάσεις της Βασιλείας Του καθώς διέπονται από τις βασικές, αλλά και τόσο ανατρεπτικές (για την ανθρώπινη τάξη πραγμάτων) αρχές Του!
Μου προκαλεί εντύπωση ότι μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον το οποίο τόσα χρόνια διακήρυττε και εστίαζε στις στρεβλώσεις που δημιουργούνται από τον στενό εναγκαλισμό της επίσημης εκκλησίας με το κράτος και τώρα είναι οι ίδιοι οι οποίοι επιθυμούν μια προνομιακότερη σχέση προς την ίδια κατεύθυνση.
Μια τέτοια αναγνώριση θα είχε ιδιαίτερα (προφανή) οφέλη για τις πλέον οργανωμένες κοινότητες, με κεντρικά συστήματα διοίκησης και χειροτονημένους λειτουργούς. Για τις υπόλοιπες όμως θα σημαίνει ότι θα πρέπει να εκλέξουν αν θα τροποποιήσουν αυτό το οποίο ομολογούσαν ως πιστεύω, σε σχέση με την εκκλησία, ώστε να καλυφθούν από την αναγνώριση του κράτους. Αυτό αναπόφευκτα θα σήμαινε τυποποίηση των ιεραρχικών δομών/σχέσεων με όλες τις αλλαγές που συνεπάγονται στον τρόπο λειτουργίας. Άπαξ και μια κοινότητα λάβει αυτήν την απόφαση, θα πρέπει να είναι έτοιμη να προσαρμοστεί, σε οποιαδήποτε μελλοντική ρυθμιστική διάταξη, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.
Το θρησκευτικό πεδίο στην Ευρώπη είναι όντως χαοτικό και είναι εύλογο από πλευράς της Ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας να θέλει να βάλει μια τάξη στο χάος.
Για παράδειγμα στην Ελλάδα, λειτουργεί ανεξέλεγκτα πλήθος εξτρεμιστικών στοιχείων, σε δεκάδες (για να μην πως εκατοντάδες) μικρές ομάδες από “κατοίκον” τζαμιά. Όπως και σε άλλες Ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) χώρες, η επιθυμία της κυβέρνησης για την δημιουργία Τέμενους, δεν είναι απλά από την καλή της καρδιά. Η νομική υπαγωγή στο κράτος θα ορίζει προϋποθέσεις για την αναγνώριση του επίσημου λειτουργού και η σχέση (εξάρτησης/παροχών) που θα αναπτυχθεί θα επιτρέπει τον αυξημένο έλεγχο της ευρύτερης κοινότητας. (και την περιθωριοποίηση εξτρεμιστικών στοιχείων)
Αλήθεια, σας θυμίζει κάτι;
Ειλικρινά τόσο αφελείς ήμαστε, ώστε να πιστεύουμε ότι η μια νομοθετική ρύθμιση δεν θα ακολουθηθεί από άλλη και άλλη, με αυξημένο έλεγχο στην εσωτερική λειτουργία της εκκλησίας;
Η “αναγνωρισμένη” από το κράτος, εκκλησία της Κίνας, δημιουργήθηκε από το καθεστώς με σκοπό να ανακόψει την επέκταση ενός από τα ταχύτερα αυξανόμενα εκκλησιαστικά κινήματα στον κόσμο και την ιστορία. (αυτό της κατοίκον εκκλησίας στην Κίνα) Τέθηκαν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, ώστε να νερωθεί το κρασί του Ευαγγελίου, χάνοντας την δυναμική του, ενώ κατά τα άλλα λειτουργεί έτσι όπως η μέση δική μας “εκκλησία”. (αρκεί να μην μιλήσεις για τα βιβλικά θαύματα…! Άραγε ΑΥΤΟ σας θυμίζει κάτι;)
Πριν χρόνια συζητούσα το ίδιο θέμα με έναν αδελφό ποιμένα από την Ρουμανία, ο οποίος καλούνταν να πάρει την ίδια απόφαση και όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώ την προσαρμογή της εκκλησιαστικής κοινότητας στην Αγγλία, στην συνεχή επιβολή νέων ρυθμίσεων οι οποίες απαιτούν εσωτερικές αλλαγές. Η μάχη του Ευρωπαϊκού Ευαγγελικού συνδέσμου είναι τα κράτη να μην επιβάλουν τους νόμους τους, στο εσωτερικό τρόπο λειτουργίας των θρησκευτικών κοινοτήτων που εκπροσωπεί, αλλά πόσο πιθανό το θεωρείτε αυτό να διατηρηθεί μακροπρόθεσμα, όταν π.χ. ακόμα και το, εξαιρετικά ιδιαίτερο, νομικό καθεστώς του Αγίου Όρους συζητιέται. Η κατεύθυνση προς την οποία βαίνουν οι κοινωνίες, είναι σαφής σε όλους τους εμπλεκόμενους…
Για την ακρίβεια, θα μπορούσε να μου δείξει κάποιος, μία περίπτωση ανά τον κόσμο (και την ιστορία) όπου η αναγνώριση από κράτος (με αρχικές παροχές και ωφέλειες) δεν συνοδεύτηκε από ολοένα και αυξανόμενο κρατικό παρεμβατισμό, με τρόπο που να θέτει σαφή διλήμματα πίστης;
Βλέπετε, κάποιοι από εμάς ήμασταν μέρος αυτών των ζυμώσεων και διαδικασιών, τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε τοπικό επίπεδο (στα πλαίσια μιας ιστορικής καμπής της απόχρωσής μου) εδώ και χρόνια. (λαμβάνοντας, δια πίστεως, αποφάσεις ζωής εν όψη τους)
Υπήρξε η συνειδητοποίηση ότι για κάθε εκκλησία στην Ελλάδα (για να μην πω στον κόσμο) υπάρχουν μόνο δύο επιλογές προς το μέλλον.
Ο ένας είναι η αυξημένη ιδρυματοποίηση, με απώτερο σκοπό την αναγνώριση από το κράτος και τον όλο και αυξανόμενο εναγκαλισμό μαζί του.
Ο άλλος είναι η επιστροφή στις ρίζες μας (ιδιαίτερα για τις δύο “Ελεύθερες” αποχρώσεις) όπου υπήρχε μια ανεξάρτητη, ανεξέλεγκτη κίνηση του Αγίου Πνεύματος, μέσα από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι απλά ζούσαν μια φυσιολογική και ανεπιτήδευτη ζωή μαθητείας κατά Χριστόν, στα πλαίσια της καθημερινότητάς τους, με όλη την κινηματική δυναμική την οποία συνεπάγονταν κάτι τέτοιο.
Στην επόμενη μέρα (αργά ή γρήγορα) θα υπάρχουν οι “αναγνωρισμένοι αιρετικοί” και οι “αιρετικοί” σκέτο. Ο σκοπός, σε επίπεδο Ευρωπαϊκής ένωσης, είναι, μόλις ξεκαθαριστεί το τοπίο να μείνουν μόνο οι “αναγνωρισμένοι”. Οι αναγνωρισμένες εκκλησιαστικές κοινότητες στην Αγγλία, ήδη ετοιμάζονται και αντιμετωπίζουν, εδώ και χρόνια, νομικά και με πολιτικές κινήσεις, την θέσπιση ως παράνομης της κήρυξης του ευαγγελίου. (στο πανεπιστήμιό μου αν έλεγες πως “μόνο ο Χριστός Σώζει” έχανες τα φοιτητικά σου δικαιώματα και μπορούσες να διωχθείς ως ρατσιστής ο οποίος προκαλεί θρησκευτικό μίσος) Όμως αυτό και πολλά αντίστοιχα, είναι απλά θέμα χρόνου για τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε στις μέρες μας…
Εν ολίγοις… φαίνεται ότι ο καιρός στον οποίο ο Θεός θα περάσει από κόσκινο την Εκκλησία Του, πλησιάζει και η επιλογές οι οποίες θα λάβουν χώρα τώρα, θα είναι ιστορικά καθοριστικές για το μέλλον του τόπου μας.
Η προσευχή μου θα είναι αυτές οι επιλογές να λάβουν χώρα με ελεύθερη συνείδηση, μπροστά Του, πέρα από ανθρώπινα συμφέροντα ή φόβο μελλοντικού διωγμού.
Είναι ο καιρός να σταματήσουμε να ρωτάμε “τι Εκκλησία χρειάζομαι/μου ταιριάζει καλύτερα” και είναι ο καιρός να ρωτήσουμε “τι Εκκλησία έχει ανάγκη ο κόσμος ώστε να γίνει μάρτυρας της Βασιλείας Του, η οποία ήδη είναι ανάμεσά μας”;
Γιατί βολευτήκαμε; Γιατί γίναμε νωθροί και αρχίσαμε να τρωγόμαστε με τα γένια μας και μεταστρέψαμε την δόξα του Θεού σε συζητήσεις για εκκλησιαστικά χαλιά, κουρτίνες και φούστες;
Ποιος μας εγγυήθηκε ότι η ελευθερία που απολαμβάναμε θα ήταν χωρίς τέλος και πόσο προετοιμαστήκαμε σαν άτομα και επιλέξαμε τις δομές μας, ώστε να είναι ανθεκτικές/αποτελεσματικές ακόμη και υπό καθεστώς διωγμού; Γιατί θεωρήσαμε τόσο πολλά ως δεδομένα, τα οποία τελικά έγιναν τα δεσμά τα οποία μας έδεσαν;
Μέσα σε όλα αυτά, κάποιοι από εμάς βλέπουν τον υπαρκτό κίνδυνο (συνθηκολόγησης) αλλά κυρίως την μεγαλύτερη μέχρι τώρα ελπίδα για αναζωπύρωση. Όταν το να είσαι μαθητής Του, θα σημαίνει και θα κοστίζει κάτι… έτσι όπως συνέβαινε πάντα, για όσους πραγματικά Τον ακολουθούσαν στον Σταυρό… και την Ανάσταση.
