«Και την τρίτη ημέρα, το πρωί, έγιναν βροντές και αστραπές, κι ένα πυκνό σύννεφο ήταν επάνω στο βουνό, και μια φωνή σάλπιγγας υπερβολικά δυνατή· και ολόκληρος ο λαός, που ήταν στο στρατόπεδο, έτρεμε. Τότε, ο Μωυσής έβγαλε τον λαό έξω από το στρατόπεδο, σε συνάντηση του Θεού· και στάθηκαν κάτω από το βουνό. Και το βουνό Σινά κάπνιζε ολόκληρο· επειδή, ο Κύριος κατέβηκε μέσα σε φωτιά επάνω σ’ αυτό· και ο καπνός του ανέβαινε ως καπνός από καμίνι, και ολόκληρο το βουνό σειόταν υπερβολικά». (ΕΞ 19:16-18).
Η βασιλεία των ουρανών δεν είναι κάτι παροδικό αλλά κάτι μόνιμο, διαχρονικό, αιώνιο. Ήταν λοιπόν ο ουρανός που «μεταφέρθηκε» για λίγο στο βουνό Σινά και η επουράνια διάσταση με ότι περιλαμβάνει. Άλλωστε πριν το Σινά η Παρουσία του Θεού είχε φανερωθεί στον Μωυσή στην βάτο μέσα στην φωτιά όπου άκουσε το Όνομα «Εγώ Είμαι ο Ων», Αυτός που Είναι, που Ζει, που Υπάρχει! Εγώ Είμαι Αυτός που Είμαι και δεν αλλοιώνομαι λέει σε άλλο σημείο (ΜΑΛ 3:6). Αυτό το Είναι, είναι πάντοτε και δεν αλλάζει. Αυτό το Είναι έχει μέσα του ζωή, είναι η αιτία της ζωής και είναι τέλειο. Γι’ αυτό παραμένει το ίδιο και θα παραμένει και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξει. Άρα εμείς καλούμαστε να το γνωρίσουμε και να σχετιστούμε σωστά μαζί Του. Εμείς καλούμαστε σύμφωνα με Αυτό το Είναι να αλλάζουμε και να συμμορφωνόμαστε και όχι Αυτό με εμάς. Γι’ αυτό πρέπει να δούμε την ουράνια διάσταση του όρους Σινά ως κάτι που υπάρχει πάντοτε και μας αφορά σήμερα.
Ο ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΜΩΥΣΗ: ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΣ Ή ΑΙΩΝΙΟΣ;
Ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή ανήκει στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά απ’ την άλλη πλευρά είναι μια σκιά επουρανίων πραγμάτων (ΕΒ 8:5, 10:1). Αυτό σημαίνει ότι αντανακλά τον επουράνιο νόμο και όχι ότι δεν υπάρχει νόμος δικαιοσύνης στην βασιλεία των ουρανών. Ο Ιησούς μας είπε να ζητάμε την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη Του. Ο απόστολος Πέτρος μας λέει ότι εισερχόμαστε σε μια βασιλεία που το βασικό της πολίτευμα είναι η δικαιοσύνη. (Β΄ ΠΕΤ 3:13). Η βάση του θρόνου Του είναι η δικαιοσύνη. Πρέπει λοιπόν να πούμε ότι ο νόμος που δόθηκε στον Μωυσή βγήκε από έναν τέλειο Θεό όχι για να μας πει ότι δεν υπάρχει νόμος αλλά ότι όντας πεσμένοι και αποχωρισμένοι από την δόξα Του, με τις δυνάμεις μας είναι αδύνατον να τον τηρήσουμε. Και μόνο με την δύναμη που Αυτός θα μας χορηγούσε δια της θυσίας του Υιού Του (Άγιο Πνεύμα) θα τον τηρούσαμε και θα γινόμαστε οι ίδιοι νόμος. Ο νόμος δεν καταργείτε γράφεται μέσα μας δια του Αγίου Πνεύματος και αυτή είναι η Καινή Διαθήκη. Ο νόμος πηγάζει απ’ την φύση Του (που Είναι Δικαιοσύνη) και μας κάνει και εμάς μέτοχους αυτής της φύσης δια του Αγίου Πνεύματος.
ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΣΙΝΑ
Μέσα απ’ αυτό το σκεπτικό όχι λίγοι τοποθετούν το βουνό Σινά στην Παλαιά Διαθήκη. Πιστεύουν ότι σχετίζεται αποκλειστικά με τον νόμο της Παλαιάς Διαθήκης κι έτσι το προσπερνούν και δεν ξανασχολούνται. Ξεχνούν ότι στο Σινά σκήνωσε για λίγο ο Αιώνιος Θεός, Αυτός που φανερώθηκε με το Όνομα: «Εγώ Είμαι Αυτός που Είμαι». Τι συμβολίζει το βουνό Σινά; Είναι μια επίγεια εικόνα του όρους Σιών, του όρους του Κυρίου, που είναι πνευματικό βουνό και ανήκει στην επουράνια διάσταση. Σε αυτή την διάσταση ξεκινούμε να υπάρχουμε όταν αναγεννιόμαστε. Εκεί καλούμαστε να ζήσουμε και να το γνωρίσουμε καθώς το βουνό αυτό είναι ο ίδιος ο Θεός. Η ανάβαση μας είναι η αύξηση μας στον Χριστό και η γνωριμία μας μαζί Του.
«Επειδή, δεν προσήλθατε σε ένα βουνό που ψηλαφείτε και καίγεται με φωτιά, και σε ένα μαύρο σύννεφο και σκοτάδι και ανεμοστρόβιλο, και σε ήχο σάλπιγγας, και φωνή λόγων, που, αυτοί οι οποίοι την άκουσαν, παρακάλεσαν να μη τους μιληθεί πλέον ο λόγος· (επειδή, δεν υπέφεραν αυτό που προσταζόταν: «Και ζώο αν αγγίξει το βουνό, θα λιθοβοληθεί ή θα κατατοξευτεί με βέλη». Και το φαινόμενο ήταν τόσο φοβερό, ώστε ο Μωυσής είπε: Είμαι γεμάτος φόβο και έντρομος)· αλλά, προσήλθατε στο βουνό Σιών, και σε πόλη τού ζωντανού Θεού, την επουράνια Ιερουσαλήμ, και σε μυριάδες αγγέλων, σε πανηγύρι και εκκλησία πρωτοτόκων, που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς, και στον Θεό, που είναι ο κριτής όλων, και σε πνεύματα δικαίων, οι οποίοι έλαβαν την τελειότητα·». (ΕΒ 12:18-23).
Τι παρατηρούμε εδώ; Ότι ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής παραλληλίζει το όρος Σινά με το βουνό Σιών, το αντίτυπο με το αληθινό. Μάλιστα δεν λέει «θα προσέλθετε στο βουνό Σιών όταν πεθάνετε και φύγετε από αυτή την γη». Αλλά προσήλθατε τώρα! Κάθε ένας που αναγεννιέται ανήκει εκεί και έχει την πρόσβαση εν πνεύματι να το ανέβει και να το γνωρίζει μαζί με όλους τους αδερφούς του. «..για να μπορέσετε, ριζωμένοι και θεμελιωμένοι με αγάπη, να καταλάβετε μαζί με όλους τούς αγίους, ποιο είναι το πλάτος και το μήκος, και το βάθος και το ύψος· και να γνωρίσετε την αγάπη τού Χριστού, που υπερβαίνει κάθε γνώση, για να γίνετε πλήρεις με ολόκληρο το πλήρωμα του Θεού». (ΕΦ 3:18-19).
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΟΡΟΣ
Θα δούμε τώρα πως οι πνευματικές ηλικίες σχετίζονται με το όρος του Κυρίου, όπως και ο σαρκικός, ο ψυχικός και ο πνευματικός άνθρωπος. Ένα χαρακτηριστικό του όρους Σινά ήταν η πυκνή ομίχλη που τύλιγε όλο το βουνό. Μάλιστα μαζί τις βροντές και τις αστραπές έδειχνε τρομερά απειλητικό. Όμως στο εσωτερικό του κρύβονταν θησαυροί, το έδαφος με τους σάπφειρους, άγγελοι και κάθε τι που περιλαμβάνει η βασιλεία του Θεού. Ο Θεός λοιπόν φαίνεται απειλητικός σε όποιον δεν Τον γνωρίζει, δεν τον ενδιαφέρει να συμφιλιωθεί μαζί Του και παραμένει σαρκικός. Απ’ αυτού του είδους τον άνθρωπο ο Θεός κρύβει Τον Εαυτό Του και δεν του επιτρέπει να πλησιάσει για να μην τον θανατώσει. Η δίκαιη οργή του Θεού επιφέρει τον θάνατο του αμαρτωλού. Έτσι ο σαρκικός απομένει να κοιτάει από μακριά και χωρίς να αντιλαμβάνεται το ευλογημένο εσωτερικό του βουνού, καθώς αντικρίζει την τρομακτική όψη μιλάει αρνητικά για τον Θεό. Διαλαλεί την αυστηρότητα Του και τον παρουσιάζει σαν τιμωρό και παράλογο. Σε Ισραηλίτες με τέτοιο πνεύμα τους δόθηκε η προσταγή να μην πλησιάσουν το βουνό για να μην πεθάνουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός τους απέρριπτε αλλά δεν ήθελε να τους θανατώσει αν από απλή περιέργεια έπαιρναν την πρωτοβουλία να ανέβουν το βουνό. Ήθελε να τους δώσει χρόνο πάνω στην γη μήπως η απλή περιέργεια μετατρεπόταν κάποια στιγμή σε ειλικρινές ενδιαφέρον. Τότε θα τους δινόταν η πρόσβαση.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ: ΟΙ ΠΡΟΠΟΔΕΣ
Κάθε ένας που γεννιέται απ’ το Πνεύμα του Θεού μπορεί να μπει και να αρχίσει να γνωρίζει (ΙΩΑΝ 3:3,5 ) το όρος του Θεού. Εκεί είναι τα νήπια που βρίσκονται στην αγκαλιά πιο ώριμων χριστιανών οι οποίοι τα βοηθούν να μεγαλώσουν ώστε να μπορούν να εξερευνήσουν μόνα τους το βουνό. Τα νήπια είναι σε θέση να λαμβάνουν πνευματικούς θησαυρούς (ΜΑΤΘ 11:25) ακόμη και πνευματικά χαρίσματα, (Α΄ ΚΟΡ 1:7) όχι όμως να περπατήσουν στις πέτρες από σάπφειρο. Όχι γιατί δεν τους επιτρέπεται η πρόσβαση αλλά γιατί πρέπει αρχικά να μεγαλώσουν για να μπορούν να βαστάξουν μεγαλύτερες αλήθειες (ΙΩΑΝ 16:12, ΕΒ 5:12-14) και από νήπια να φτάσουν στην ηλικία του παιδιού και του νεανίσκου.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ: ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΑΠΟ ΣΑΠΦΕΙΡΟ
Βρίσκεται κάπου στην μέση του βουνού και είναι το σημείο με τις πέτρες από σάπφειρους στο οποίο έφτασαν οι 70 πρεσβύτεροι. Ήταν άνθρωποι που είχαν ένα μέτρο αληθινής δίψας για τον Θεό και που ο Κύριος έβαλε από το πνεύμα του Μωυσή επάνω τους για να μοιράζονται μαζί το βάρος του λαού. Είχαν γίνει επίσης μέτοχοι του προφητικού χρίσματος. Αυτοί ανέβηκαν στο βουνό και έφτασαν μέχρι τις πέτρες με τους σάπφειρους. Το κείμενο μας λέει ότι «είδαν τον Θεό, και έφαγαν και ήπιαν» (ΕΞ 24:9-11). Δεν ανέβηκαν όμως μέχρι το σημείο που ξεκινούσε η φωτιά. Οι 70 πρεσβύτεροι συμβολίζουν ανθρώπους που έχουν αποκτήσει προσωπική κοινωνία με τον Θεό, έχουν αποκτήσει επίγνωση του Πρόσωπο Του σε ικανοποιητικό βαθμό και ο Θεός μπορεί να τους εμπιστευτεί βαθύτερα μυστικά Του. Είναι επίσης άνθρωποι που έχουν φτάσει σε ένα μέτρο αγιότητας και ωριμότητας που μπορούν να αναλάβουν ηγεσία. Θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε στην ηλικία του νεανίσκου όχι όμως ακόμη στου υιού (ΡΩΜ 8:14) ή του πατέρα (ΙΩΑΝ 2:13).
ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΔΙΟ: Η ΦΩΤΙΑ
Η φωτιά ξεκινούσε από ένα υψηλό σημείο του όρους και από εκεί έκαιγε προς τον ουρανό. Στην φωτιά μπήκε μόνο ο Μωυσής ενώ ο Ιησούς του Ναυή τον περίμενε απ’ έξω. Θα περνούσε όμως κι εκείνος αργότερα.. Τι συμβολίζει η φωτιά;
Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής μας λέει ότι ο Θεός είναι φωτιά που κατατρώει (ΕΒ 12:29). Η φωτιά είναι τρία πράγματα που όμως λειτουργούν σαν ένα και δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις.
1) ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ. Να τι λέει ο Μωυσής: «Ο Κύριος ήρθε από το Σινά, και επιφάνηκε σ’ αυτούς από το Σηείρ. Επέλαμψε από το βουνό Φαράν, και ήρθε με μυριάδες αγίους. Από το δεξί του χέρι βγήκε γι’ αυτούς φωτιά νόμου» (ΔΕΥΤ 33:2).
2) ΕΙΝΑΙ Η ΖΗΛΟΤΥΠΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. «Μέχρι πότε, Κύριε; Θα οργίζεσαι για πάντα; Θα καίει η ζηλοτυπία σου σαν φωτιά;» (ΨΑΛ 79:5).
3) ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ. «Βάλε με, σαν σφραγίδα, επάνω στην καρδιά σου, σαν σφραγίδα επάνω στον βραχίονά σου· επειδή, η αγάπη είναι ισχυρή σαν τον θάνατο· η ζηλοτυπία σκληρή σαν τον άδη· οι φλόγες της είναι φλόγες φωτιάς, μια ορμητικότατη ανάφλεξη» (ΑΣΜ 8:6). Στο σημείο αυτό όμως θέλει προσοχή. Όταν μιλάμε για αγάπη (και μάλιστα για αυτή του επιπέδου της φωτιάς) δεν εννοούμε την ανθρώπινη αγάπη που βασίζεται αποκλειστικά σε συναισθήματα! Αλλά για αυτή που γνωρίζοντας πιο είναι το πραγματικό καλό θα κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι της, για να οδηγήσει σε αυτό το καλό.
Η αγάπη του Θεού έχει δύο όψεις. Είναι αυτές που μπορείς να δεις σε ένα βαθμό σε αυτό που λέγεται πατέρας και μητέρα. Η Γραφή μας λέει ότι και το αρσενικό και το θηλυκό μαζί αποτελούν την εικόνα του Θεού. (ΓΕΝ 1:27). Η μητέρα αντιπροσωπεύει την φροντίδα, την ανιδιοτελής υπηρεσία, την περίθαλψη, την παρηγοριά, την υπηρεσία και τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται στο 13ο κεφάλαιο της προς Κορινθίους επιστολής. Ο πατέρας αντιπροσωπεύει την προστασία, την δικαιοσύνη, την εκπαίδευση και την διαπαιδαγώγηση. Από τον πατέρα το παιδί μαθαίνει ότι υπάρχει ανώτερη εξουσία, ότι δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει, ότι υπάρχουν κανόνες, όρια και συνέπειες για κάθε επιλογή.
Όταν λοιπόν μιλάμε για την φωτιά του όρους μιλάμε για αυτό το είδος της αγάπης που έχει να κάνει κυρίως με έλεγχο που βασίζεται σε δικαιοσύνη και στο ζήλο του Θεού να μας καταστήσει άγιους όπως είναι Αυτός.
ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΖΗΛΟ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Δεν μοιάζει δηλαδή με την αγάπη μιας υπερευαίσθητης γιαγιάς προς το κακομαθημένο εγγονάκι της, που του κάνει όλα τα χατίρια για να μην του χαλάσει την διάθεση. Αλλά είναι πιο κοντά με την αγάπη ενός άντρα προς την γυναίκα του, όπου ο ζήλος του θα τον έκανε να μην ανεχτεί για πολύ να φλερτάρει με άλλον αλλά θα έκανε ότι περνάει από το χέρι του για να την φέρει πίσω, να την δει αγνή και να αγαπάει αποκλειστικά εκείνον. Ή την αγάπη του πατέρα προς το παιδί του, που όσο κι αν φαίνεται σκληρό θα το διαπαιδαγωγήσει με κάθε τρόπο για να το ελευθερώσει από κάθε κίνδυνο που δεν είναι σε θέση να δει και θα κόστιζε την ζωή του. Αυτή την αλήθεια βλέπουμε στις Παροιμίες: «Μη λυπάσαι να διαπαιδαγωγείς το παιδί· επειδή, αν το χτυπήσεις με τη ράβδο, δεν θα πεθάνει· εσύ, χτυπώντας το με τη ράβδο, θα ελευθερώσεις την ψυχή του από τον άδη.» (ΠΑΡ 23:14). Παρόμοιο εδάφιο βλέπουμε και στην Καινή Διαθήκη: Επειδή, όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία· και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται» (ΕΒ 12:6). Άρα αυτό δεν είναι ένα εδάφιο που ίσχυε μόνο κάποτε, αλλά ισχύει πάντοτε καθώς η δικαιοσύνη, ο ζήλος και η αγιότητα είναι χαρακτηριστικά του Αιώνιου Θεού.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ; Ή ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ;
«Ποιος θα ανέβει στο βουνό τού Κυρίου;» Ρωτάει ο Δαβίδ. «Και ποιος θα σταθεί στον άγιο τόπο του; Ο αθώος στα χέρια, και ο καθαρός στην καρδιά». (ΨΑΛ 24:3-4Α). Ο Ιησούς είπε επίσης «μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά γιατί αυτοί θα δουν τον Θεό». (ΜΑΤΘ 5). Στο σημείο αυτό όμως υπάρχει κάτι σαν αίνιγμα. Απ’ την μια πλευρά μας λέει ότι για να δούμε το Πρόσωπο του Θεού πρέπει η καρδιά μας να είναι καθαρή. Απ’ την άλλη όμως ξέρουμε ότι από μόνοι μας είναι αδύνατον να καθαριστούμε. Η απάντηση βρίσκεται στην φωτιά. Αυτή σε καθαρίζει για να δεις το Πρόσωπο του Πατέρα. Το νερό του λόγου σε ξεπλένει εξωτερικά από το φρόνημα του κόσμου. Είναι όμως η φωτιά που αγγίζει το εσωτερικό σου είναι και σε μεταβάλει σε άνθρωπο κατά την καρδιά του Θεού, άνθρωπο δικαιοσύνης! Αυτή την απάντηση δίνει και ο Δαβίδ στο ερώτημα του στο επόμενο εδάφιο: «Αυτός θα πάρει ευλογία από τον Κύριο, και δικαιοσύνη από τον Θεό τής σωτηρίας του». (εδ. 5). Η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι που έχει ή την κερδίζει αλλά την λαμβάνει απ’ τον Θεό της σωτηρίας Του! Με πιο τρόπο όμως ενεργεί αυτή την σωτηρία και πως του χαρίζει αυτή την δικαιοσύνη; Μέσω του περάσματος απ’ την φωτιά και του έργου της φωτιάς στην καρδιά. Την αλήθεια αυτή βλέπουμε σε πολλά σημεία της Γραφής. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε για τον Ιησού ότι θα μας βαπτίσει όχι μόνο με Άγιο Πνεύμα αλλά και με φωτιά! Ο προφήτης Μαλαχίας λέει: «Επειδή, αυτός είναι σαν φωτιά τού χωνευτή, και σαν σμίγμα γναφέων. Και θα καθήσει σαν εκείνον που λιώνει και καθαρίζει το ασήμι· και θα καθαρίσει τούς γιους τού Λευί, και θα τους στραγγίσει σαν το χρυσάφι και το ασήμι, και θα προσφέρουν προσφορά στον Κύριο με δικαιοσύνη». (ΜΑΛ 3:2-3).
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ
Όσο είμαστε νήπιοι πνευματικά ο Θεός δεν έχει κάποια απαίτηση να γνωρίσουμε αυτή την πλευρά του χαρακτήρα Του. Μας αφήνει να ποτιστούμε στην αποδοχή Του, στην καλοσύνη Του, στην γλυκύτητα, την περίθαλψη. Μας φέρεται όπως ένας μπαμπάς στο παιδί του απ’ το οποίο δεν έχει καμία απαίτηση και ξέρει ότι δεν είναι ώρα για να αναλάβει ευθύνες αλλά να παίζει και να απολαμβάνει την άνευ όρων αποδοχή. Όσο όμως μεγαλώνει η συμπεριφορά του πατέρα αλλάζει απέναντι του. Αυτό δεν σημαίνει ότι ξαφνικά το αγαπάει λιγότερο αλλά ξέρει ότι είναι η ώρα να μάθει πράγματα και να το εκπαιδεύσει για να γίνει άντρας. Πρέπει να μάθει ότι στον κόσμο που ήρθε υπάρχουν κανόνες και δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει. Το παιδί μπορεί να παραξενεύεται με την άγνωστη για εκείνο μέχρι εκείνη την στιγμή όψη του χαρακτήρα του πατέρα, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος για ανδρωθεί και να κάνει την μετάβαση από το στάδιο του παιδιού – έφηβου στο στάδιο του άντρα – ενήλικα. Καθώς ο πατέρας έχει την προσδοκία να δει έναν υιό που μπορεί να μοιραστεί πράγματα μαζί του, να του αναθέσει ευθύνες, να του δώσει μια διευθυντική θέση στην επιχείρηση του.
Το ίδιο ισχύει και με τον Ουράνιο Πατέρα. Στα πρώτα σου βήματα ο Κύριος σε θεραπεύει από πληγές του παρελθόντος, σε ελευθερώνει από φόβους και από φορτία της θρησκείας. Σε πλένει από το κοσμικό φρόνημα και σε θρέφει με το λογικό άδολο γάλα για να αυξηθείς. Όταν κρίνει ότι έχει έρθει η ώρα σε καλεί να ανέβεις ψηλότερα. Σε καλεί να αφήσεις τους πρόποδες του βουνού, να αυξηθείς σε ωριμότητα για να φτάσεις στις πέτρες του σάπφειρου όπου να μπορεί να μοιραστεί μυστικά μαζί σου. Δεν είναι όμως αυτό το τέλος της διαδρομής. Ύστερα από μια περίοδο πάλι σε καλεί να ανέβεις ψηλότερα. Όταν είναι η ώρα να μάθεις ότι στην βασιλεία που μπήκες υπάρχουν νόμοι δικαιοσύνης, υπάρχουν αρχές που οφείλεις να σέβεσαι. Αυτό είναι το πέρασμα απ’ την φωτιά μέσα απ’ το οποίο γίνεσαι ώριμος άντρας Εν Κυρίω. Ένας άντρας που αναλαμβάνει ευθύνες, αναγνωρίζει τις συνέπειες των πράξεων του, δεν κατηγορεί άλλους για τα λάθη του. Έχει μάθει να υπακούει τον επουράνιο Πατέρα Του και να μην τον στενοχωρεί. Έχει μάθει να πράττει το θέλημα Του. Είναι ένας άνθρωπος που ο Θεός μπορεί να εμπιστευτεί!
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΦΩΤΙΑ
Είναι λόγοι που φανερώνουν τους νόμους και τις αρχές της βασιλείας σε σχέση με περιοχές στην καρδιά που υπάρχει ανομία. Είναι λόγοι ελέγχου με βάση την δικαιοσύνη του Θεού που δείχνουν που είσαι βρώμικος σε σχέση με τον άγια Προσωπικότητα του Θεού και χρειάζεται να καθαριστείς. Αυτό σημαίνει η λέξη έλεγχος: «ρίχνω φως πάνω σε κάτι που έχω».
Η λέξη αυτή είναι σύνθεση τριών μικρών λέξεων. «Ελ», «εν» και «έχω». «Ελ στα αρχαία ελληνική σημαίνει φως, «εν» είναι η πρόθεση μέσα ή πάνω» και «έχω» που σημαίνει ότι κάτι είναι στην ιδιοκτησία μου ή αποτελεί κομμάτι του ίδιου του εαυτού μου. Έλεγχος λοιπόν απ’ την πλευρά του Θεού σημαίνει ότι ρίχνει φως πάνω σε πράγματα που έχουμε πάνω ή μέσα στον χαρακτήρα μας τα οποία βέβαια δεν είναι θετικά. Αυτό είναι επώδυνο καθώς ξεγυμνώνει την ψυχή και εκθέτει τα σκοτεινά της σημεία στο φως. Δεν θα μπορούσε όμως με άλλο τρόπο να έρθει αντιμέτωπη η ψυχή και να διαδικαστεί μαζί τους.
Οι λόγοι του ελέγχου δεν είναι καθόλου ευχάριστοι. Κόβουν την ψυχή και καίνε την σάρκα. Ενεργούν αυτό που περιγράφει ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής: «Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος, μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς, και διερευνάει τούς συλλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς» (ΕΒ 4:12). Ας δούμε μερικά παραδείγματα. Ένας τέτοιος λόγος ήταν το μήνυμα του Στέφανου στους Ιουδαίους πριν τον λιθοβολήσουν (Πράξεις των Αποστόλων 7:1-53). Κοιτάξτε τι λέει το κείμενο: «Και όταν τα άκουγαν αυτά κατακόβονταν οι καρδιές τους» (ΠΡΑΞ 7:54). Τι ήταν αυτό που τις κατέκοβε; Ο λόγος του Στέφανου που έβγαινε απ’ το στόμα του σαν μαχαίρι και σαν φωτιά.
Δυστυχώς όμως δεν τον δέχτηκαν για να μετανοήσουν. Γι’ αυτό δεν θα μπορούσαν να δουν το Πρόσωπο του Πατέρα. Άλλο παράδειγμα είναι οι έλεγχοι του Κυρίου στις εκκλησίες της Ασίας μέσου της προφητικής διακονίας του Ιωάννη. Ας δούμε ένα δείγμα: «Ξέρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός· είθε να ήσουν ψυχρός ή ζεστός· έτσι, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, πρόκειται να σε ξεράσω από το στόμα μου. Επειδή, λες ότι: Είμαι πλούσιος, και πλούτησα, και δεν έχω ανάγκη από τίποτε, και δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο ταλαίπωρος, και ο ελεεινός, και ο φτωχός, και ο τυφλός και ο γυμνός· σε συμβουλεύω να αγοράσεις από μένα χρυσάφι δοκιμασμένο από τη φωτιά, για να πλουτήσεις· και ιμάτια λευκά για να ντυθείς, και να μη φανερωθεί η ντροπή τής γύμνιας σου· και να χρίσεις τα μάτια σου με κολλύριο, για να βλέπεις. Εγώ, όσους αγαπάω, τους ελέγχω και τους περνάω από παιδεία· γίνε, λοιπόν, ζηλωτής και μετανόησε». (ΑΠΟΚ 3:15-19). Στο σημείο αυτό βλέπουμε πάλι τον έλεγχο και την παιδεία του Θεού. Αυτά είναι χαρακτηριστικά της φωτιάς.
Όταν κάποιος δέχεται τους ελέγχους, τους αφήνει να διαπεράσουν την ψυχή του και συμμορφώνεται σύμφωνα με αυτούς μεταμορφώνεται και αποκτά το χρυσάφι που μίλησε ο Κύριος, που δεν είναι άλλο από τον ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης. Ο χαρακτήρας του έχει μεταμορφωθεί στον χαρακτήρα του Ιησού. Είναι η φωτιά που μετατρέπει κάποιον από παιδί σε υιό και από ψυχικό σε πνευματικό.
Επίσης μετατρέπεται σε πυρσό που φλέγεται απ’ την δόξα του Θεού και μπορεί να διακονήσει την φωτιά. Ενώ οι υπόλοιποι μόνο το νερό. Φλεγόμενοι πυρσοί ήταν οι προφήτες με πιο χαρακτηριστικούς εκπρόσωπους τον Ηλία και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Πυρσός ήταν επίσης ο Στέφανος, ο Ιωάννης (ο Ιησούς είχε ονομάσει βροντή) ο Ιάκωβος και οι δυο μάρτυρες της Αποκάλυψης. «Αυτά είναι τα δύο ελιόδεντρα, και οι δύο λυχνίες, που στέκονται μπροστά στον Θεό τής γης. Και αν κάποιος θέλει να τους βλάψει, βγαίνει από το στόμα τους φωτιά και κατατρώει τους εχθρούς τους·» (ΑΠΟΚ 11:4-5).
ΠΡΩΤΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής μας λέει: «παρόλο που ήταν υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε». (ΕΒ 5:8). Υπάρχει ένα ερώτημα εδώ: «αφού ήταν ήδη υιός γιατί να περάσει από αυτή την διαδικασία;» Η απάντηση είναι ότι όταν έγινε άνθρωπος «το κοντέρ μηδενίστηκε». Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψε να είναι ο Υιός του ζωντανού Θεού όμως έπρεπε να αποδείξει ότι και σαν άνθρωπος, ντυμένος με το ανθρώπινο σαρκίο θα παρέμενε υπάκουος στον Πατέρα και στο τέλος να αποτελέσει πρότυπο για όσους θα περνούσαμε από την ίδια διαδρομή. «Επειδή, έπρεπε σ’ αυτόν, για τον οποίο υπάρχουν τα πάντα, και διαμέσου τού οποίου έγιναν τα πάντα, φέρνοντας στη δόξα πολλούς γιους, να παραστήσει τέλειον τον αρχηγό τής σωτηρίας τους διαμέσου των παθημάτων». (ΕΒ 2:10). Μάλιστα εάν κάποιος που δεν είχε αμαρτία αλλά για χάρη της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους έπρεπε να περάσει από αυτό, πόσον μάλλον εμείς που είμαστε αμαρτωλοί και χρειαζόμαστε να καθαριστούμε.
Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ
Σε όλους μας αρέσει να μας μιλούν κολακευτικά, να λένε καλά λόγια για μας, να μας ενθαρρύνουν και να αναδεικνύουν την αξία μας σαν άτομα. Ο Θεός στα πρώτα μας βήματα μαζί Του, μας ενθαρρύνει, μας φανερώνει την ταυτότητα που έχει για μας, μας μιλάει παρηγορητικά. Τι γίνεται όμως όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει για τα αρνητικά μας κομμάτια; Κανείς δεν απωθεί την ενθάρρυνση, η δυσκολία όλων είναι όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον έλεγχο. Η αμαρτωλή μας φύση που φέρει μέσα της το χαρακτηριστικό της απείθειας και της ανταρσίας δεν έχει πρόβλημα με τα χάδια αλλά κλωτσάει τους λόγους ελέγχου. Γι’ αυτό είναι γραμμένη η παρότρυνση απ’ την μεριά του Θεού «μη αθυμείς». «Γιε μου, μη καταφρονείς την παιδεία τού Κυρίου, και μη αθυμείς όταν ελέγχεσαι απ’ αυτόν· επειδή, ο Κύριος ελέγχει όποιον αγαπάει, όπως ο πατέρας τον γιο του, στον οποίο αρέσκεται». (ΠΑΡ 3:11-12). Αυτός είναι και ο λόγος που οι Ισραηλίτες τραβήχτηκαν πίσω όταν είδαν την φωτιά.
«Και όταν ο λαός τα είδε αυτά, σύρθηκαν, και στάθηκαν από μακριά (ΕΞ 20:18β) κι εγώ στεκόμουν ανάμεσα στον Κύριο και σε σας εκείνη την εποχή, για να σας φανερώσω τον λόγο τού Κυρίου· επειδή, ήσασταν φοβισμένοι εξαιτίας της φωτιάς, και δεν ανεβήκατε στο βουνό» (ΔΕΥΤ 5:5). Στην προς Εβραίους επιστολή μας λέει επίσης ότι «αυτοί οι οποίοι άκουγαν παρακάλεσαν να μη τους μιληθεί πλέον ο λόγος· επειδή, δεν μπορούσαν να υποφέρουν αυτό που προσταζόταν». (ΕΒ 12:19-20). Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο στην ένταση της φωνής ή στο δέος που προξενούσε το όλο θέαμα αλλά στους ίδιους τους λόγους που προστάζονταν. Γιατί ήταν λόγοι ελέγχου που τους έφερναν αντιμέτωπους με την αμαρτωλότητα τους. Μέχρι εκείνο το σημείο είχαν γνωρίσει τον Θεό ως σωτήρα, απελευθερωτή, θεραπευτή, προμηθευτή και συντηρητή τους. Είχαν γνωρίσει την πλευρά της αγαθότητας. Πρώτη φορά όμως έρχονταν σε επαφή με την πλευρά της αυστηρότητας κι απ’ ότι φάνηκε δεν μπορούσαν να την αντέξουν.
Ο μόνος που πέρασε τελικά μέσα απ’ την φωτιά ήταν ο Μωυσής.
Γι’ αυτό ο Θεός μιλάει με τέτοιο τρόπο για αυτόν στον Ααρών και στην Μύριαμ όταν προσπάθησαν να εξισωθούν μαζί του: «Αν υπάρχει μεταξύ σας προφήτης, εγώ ο Κύριος θα γνωριστώ σ’ αυτόν με οπτασίες· θα του μιλήσω στον ύπνο· δεν είναι έτσι με τον υπηρέτη μου τον Μωυσή· σε ολόκληρο τον οίκο μου αυτός είναι πιστός· στόμα προς στόμα θα μιλάω σ’ αυτόν, και φανερά, και όχι με αινίγματα, και θα βλέπει το πρόσωπο του Κυρίου·» (ΑΡΙΘ 12:6-8α.). Ο Ααρών και η Μύριαμ μπορεί να είχαν αποκαλύψεις, προφητικούς λόγους και εμπειρίες με τον Θεό αλλά δεν τους είχε δοθεί το προνόμιο να μιλούν στόμα με στόμα με τον Θεό ούτε να βλέπουν το Πρόσωπο Του. Κι αυτό γιατί δεν είχαν περάσει απ’ την φωτιά αλλά είχαν φτάσει μόνο στο πνευματικό επίπεδο των σάπφειρων.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;
Εάν κάποιος αρνείται πεισματικά να περάσει απ’ την φωτιά παραμένει ψυχικός και είναι αναπόφευκτο να οδηγηθεί σε σαρκικότητα. Αυτό συνέβη στους Ισραηλίτες που αρνήθηκαν να δεχτούν αυτή την πλευρά του Θεού, αλλά κράτησαν μόνο εκείνη που δεν έφερνε ενόχληση στα συναισθήματα τους. Έφτιαξαν το χρυσό μοσχάρι το οποίο ονόμασαν θεό τους, που τους έβγαλε απ’ την γη της Αιγύπτου. Ύστερα επιδόθηκαν στις πράξεις της σαρκός καθώς το μοσχάρι ούτε θα τους έλεγχε για κάτι, ούτε θα είχε την οποιαδήποτε απαίτηση για συμμόρφωση σύμφωνα με κάποια πρότυπα αγιασμού.
Οι πράξεις της σαρκός δεν ήταν μια εξαίρεση αλλά συνεχίστηκαν καθ’ όλη της διαδρομή τους μέχρι την γη της υπόσχεσης. Κι αυτό γιατί δεν απέρριψαν απ’ την καρδιά τους το χρυσό μοσχάρι ούτε όταν έβλεπαν την δικαιοκρισία του Θεού σε δράση: «Και την επόμενη ημέρα, ολόκληρη η συναγωγή των γιων Ισραήλ γόγγυσαν ενάντια στον Μωυσή και στον Ααρών, λέγοντας: Εσείς φονεύσατε τον λαό τού Κυρίου». (ΑΡΙΘ 16:41). Η συνείδηση τους είχε μολυνθεί σε τέτοιο βαθμό από την διδασκαλία του ειδώλου που δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν ποιες πράξεις προέρχονταν απ’ τον Θεό και ποιες όχι. Γι’ αυτό και δεν μπήκαν ποτέ στην γη της υπόσχεσης αλλά πέθαναν στην έρημο.
Αυτό κάνει κι ο άνθρωπος που αρνείται να έρθει αντιμέτωπος με την αυστηρότητα του Θεού, την δικαιοσύνη, την αγιότητα και θέλει να κρατήσει μόνο την χάρη, την καλοσύνη, την μακροθυμία, το έλεος. Αποκόβοντας τα «δυσάρεστα» σε αυτόν χαρακτηριστικά και κρατώντας μόνο αυτά που είναι σύμφωνα με τα συναισθήματα του, φτιάχνει ένα είδωλο του Θεού. Έναν θεό που είναι μόνο αγάπη, που ποτέ δεν τιμωρεί, ποτέ δεν ελέγχει τον άνθρωπο περί αμαρτίας, που δεν τον ενδιαφέρει να τον καθαρίσει, που μιλάει πάντα θετικά και δεν του χαλάει ποτέ την διάθεση. Είναι θέμα χρόνου ο άνθρωπος αυτός να αφήσει επιθυμίες της σάρκας ελεύθερες, αφού στην συνείδηση του ο θεός που έχει πλάσει δεν θα επιτρέψει καθόλου συνέπειες. Ο άνθρωπος αυτού του είδους απορρίπτει κάθε διδασκαλία που έρχεται σε αντίθεση με τον είδωλο του και ακούει μόνο διδασκαλίες που το τρέφουν και το συντηρούν. Οι διδασκαλίες αυτές ονομάζονται πνευματικά ειδωλόθυτα γιατί είναι ένα φαγητό που έχει προσφερθεί θυσία στο είδωλο. Το τελευταίο στάδιο είναι να γίνει «ιερέας» του ειδώλου κηρύττοντας το και σε άλλους.
ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ Η ΦΩΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ;
Δεν μας αποδεικνύει η αποδοχή της αγάπης του Θεού, του ελέους, της καλοσύνης. Αλλά η αποδοχή της παιδείας του Θεού, την οποία όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής όλοι οι πιστοί έγιναν μέτοχοι. Μας λέει επίσης ότι αν δεν υπομένουμε την παιδεία, αν δεν αντέχουμε δηλαδή τους λόγους του ελέγχου αλλά τους απορρίπτουμε αποδεικνυόμαστε νόθοι και όχι πραγματικοί γιοί. Αυτό σημαίνει ότι η φωτιά του καθαρισμού είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να βρεθεί κάποιος στον ουρανό καθώς ο Ιωάννης λέει ότι δεν θα μπει μέσα τίποτα που μολύνει και προξενεί βδέλυγμα. Για τους λόγους της φωτιάς μίλησε ο Ιησούς όταν είπε: «Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη· και τι θέλω, αν έχει ήδη ανάψει;» (ΜΑΡΚ 12:49). «Αν κάποιος θέλει νάρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του, κι ας με ακολουθεί.». (ΜΑΤΘ 16:24). Πότε κάποιος καλείτε να απαρνηθεί τον εαυτό του; Όταν έρχεται η ώρα ο Θεός να τον φέρει αντιμέτωπο με τα αρνητικά της καρδιάς του. Εκεί θα φανερώσει ποιόν αγαπάει περισσότερο. Αν προκρίνει τον εαυτό του δεν είναι άξιος για τον Κύριο. Παρόμοιος λόγος είναι κι αυτός που αναφέρεται στο επόμενο εδάφιο: «Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του, εξαιτίας μου, θα τη βρει» (ΜΑΤΘ 16:25). Όταν περνάω μέσα απ’ την φωτιά μοιάζει σαν να χάνω την ψυχή μου. Η ενστικτώδης αντίδραση είναι να τραβηχτώ πίσω για να την διαφυλάξω. Όμως με αυτό τον τρόπο ζημιώνομαι γιατί δεν αλλάζω. Όταν νιώθω ότι την χάνω στην πραγματικότητα το μόνο που λαμβάνει χώρα είναι ότι καίγεται κάθε τι σάπιο και όταν περνάω απ’ την άλλη πλευρά ανακαλύπτω ότι τα σκάρτα σημεία έχουν φύγει και το μόνο που υπάρχει είναι ο ειρηνικός καρπός δικαιοσύνης.
Το ίδιο μήνυμα βρίσκεται και στον λόγο: «στενή είναι η πύλη, και θλιμμένος ο δρόμος που φέρνει στη ζωή» (ΜΑΤΘ 7:14). Η θλίψη σχετίζεται με την παιδεία του Θεού καθώς λέει ότι δεν είναι πρόξενος χαράς αλλά λύπης. Ύστερα σε αυτούς που διαμέσου αυτής γυμνάστηκαν αποδίδει ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης. Αυτό σημαίνει ο θλιμμένος δρόμος οδηγεί στην ζωή!
ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ;
Δεν σώζει κάποιον το γεγονός ότι βγήκε απ’ την Αίγυπτο και μπήκε στο όρος, αλλά ότι πέρασε απ’ την φωτιά και έγινε σύμμορφος με τον Πρωτότοκο Αδελφό του.
Πάντα είχα την απορία πως μπορούν να συνταιριάζουν τα εδάφια του Ιωάννη 3:5 και της Εβραίους 12:14. Στο ένα λέει ότι «δεν μπορείς να μπεις στην βασιλεία του Θεού αν δεν γεννηθείς από νερό και Πνεύμα» στο άλλο ότι «χωρίς τον αγιασμό κανείς δεν θα δει τον Θεό». Όλοι ξέρουμε ότι η αναγέννηση δεν είναι ταυτόσημη με τον αγιασμό αλλά στην αναγέννηση ξεκινάει ένα έργο το οποίο ολοκληρώνεται με τον αγιασμό. Αυτό σημαίνει ότι δεν φτάνει κάποιος να μπει στην βασιλεία και να γίνει μέτοχος του νερού.
Αυτό είναι μόνο η αρχή. Πρέπει να γίνει μέτοχος της φωτιάς που έρχεται αργότερα. Όλοι ξέρουμε ότι η Γραφή λειτουργεί σαν παζλ. Ο Ιωάννης μιλάει για τα πρώτα βήματα στην πίστη που αφορούν κυρίως το νερό. Ο Λουκάς μιλάει για το μετέπειτα που αφορά κυρίως την φωτιά. Αν παρατηρήσουμε και τα δυο στοιχεία συνοδεύονται με το Άγιο Πνεύμα. Ο Ιωάννης μιλάει για νερό και Πνεύμα, ο Λουκάς για Άγιο Πνεύμα και φωτιά! Που σημαίνει ότι και τα δυο τα διακονεί ο Παράκλητος αλλά η ενέργεια του είναι διαφορετική ανάλογα με την πνευματική εποχή που διανύουμε.
Αυτός που θέλει να μείνει μόνο στην μια ενέργεια του Πνεύματος, του νερού και απορρίπτει την άλλη δεν μπορεί να σωθεί. Δεν είναι δικά μου λόγια αυτά αλλά της Αγία Γραφής. «Επειδή, είναι αδύνατον αυτοί που μια φορά φωτίστηκαν, και γεύτηκαν την επουράνια δωρεά, που έγιναν μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος, και γεύτηκαν τον καλό λόγο τού Θεού, και τις δυνάμεις τού μέλλοντα αιώνα, και έπειτα, αφού παρέπεσαν, είναι αδύνατον να τους ανακαινίζει κανείς ξανά σε μετάνοια, ανασταυρώνοντας στον εαυτό τους τον Υιό τού Θεού, και καταντροπιάζοντας. Επειδή, η γη η οποία πίνει τη βροχή, που πολλές φορές έρχεται επάνω της, και γεννάει ωφέλιμη βλάστηση σ’ εκείνους για τους οποίους και καλλιεργείται, παίρνει ευλογία από τον Θεό. Όταν, όμως, βγάζει αγκάθια και τριβόλια, είναι αδόκιμη και κοντά σε κατάρα, της οποίας το τέλος είναι να καεί». (ΕΒ 6:4-8).
Σε ποιους απευθύνεται ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής; Σε ανθρώπους που τους άρεσε να παραμένουν νήπια και ήθελαν να μείνουν για πάντα στους πρόποδες του όρους. Που είχαν παραμείνει ψυχικοί και αναπόφευκτα επέστρεφαν στην σάρκα. Αυτό φαίνεται από την παρατήρηση που τους κάνει στο προηγούμενο κεφάλαιο: «Επειδή, ενώ ως προς τον καιρό έπρεπε να είστε δάσκαλοι, έχετε πάλι ανάγκη στο να σας διδάσκει κάποιος τα αρχικά στοιχεία των λόγων τού Θεού· και καταντήσατε να έχετε ανάγκη από γάλα, και όχι από στερεή τροφή». (ΕΒ 5:12). Γι’ αυτό τους προτρέπει «αφού αφήσουμε την αρχική διδασκαλία τού Χριστού, ας προχωρούμε προς την τελειότητα, χωρίς να βάζουμε εξαρχής θεμέλιο μετάνοιας από έργα νεκρά, και πίστης στον Θεό..» Με λίγα λόγια τους λέει ότι η αδράνεια δεν σε αφήνει σε ένα σταθερό σημείο αλλά σε κάνει να κατρακυλάς προς τα κάτω μέχρι να βγεις τελείως έξω από το βουνό. Ύστερα πρέπει να αρχίσουμε πάλι απ’ την αρχή από το θεμέλιο μετάνοιας και πίστης..
Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ
Τι βλέπουμε εδώ; Η είσοδος στο όρος δεν σου εξασφαλίζει την σωτηρία αλλά πρέπει να συνεχίσεις την πορεία προς τα πάνω.
Γι’ αυτό και τους λέει: «ας προχωρούμε προς την τελειότητα». Η σωτηρία δεν είναι κάτι στατικό, ένα «μαγικό» εισιτήριο που φυλάς στην τσέπη σου αλλά μια πορεία. Αν δεν ήταν έτσι δεν θα χρειαζόταν να πει ο Θεός: «Και αν κάποιος συρθεί προς τα πίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται σ’ αυτόν» (ΕΒ 10:38). Ύστερα ο συγγραφέας της προς Εβραίους συνεχίζει: «Εμείς, όμως, δεν είμαστε απ’ αυτούς που σέρνονται προς τα πίσω για απώλεια, αλλά απ’ αυτούς που πιστεύουν για σωτηρία τής ψυχής». Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει το πίσω και το μπροστά. Πίσω είναι η απώλεια μπροστά η σωτηρία κι εμείς όντας μέσα σε αυτήν ακόμη πορευόμαστε. Ο Θεός δεν θέλει να κοιτάμε πίσω αλλά να συνεχίσουμε να ανεβαίνουμε, όμως κανείς που ακόμα είναι στην πορεία δεν μπορεί να πει ότι έφτασα στο τέλος. Πόσο μάλλον αν είναι μόνο στην αρχή. Και όσο είμαστε εδώ μπορούμε να πάμε είτε πίσω είτε μπροστά. Άρα η σωτηρία είναι μια διαδικασία μέσα στην οποία βρισκόμαστε, μια πορεία από το ξεκίνημα του όρους προς την κορυφή. Είναι η ανασφαλή μας φύση που φτιάχνει θεολογίες που λένε ότι όλα έχουν τελειώσει απ’ την αρχή. Όμως η αρχή είναι μόνο το ξεκίνημα. Και όπως κάθε διαδρομή έτσι και η σωτηρία έχει την δική της αρχή, την μέση και το τέλος. Με το να βρεθείς στην αρχή δεν σου εξασφαλίζει ότι θα φτάσεις και στο τέλος. Γι’ αυτό και λέει αυτός που μένει σε Μένα έχει ζωή αιώνια. Αυτό σημαίνει ότι παραμένει στην διαδικασία, κρατάει τον εαυτό του στο έργο του καθαρισμού που ενεργεί το Άγιο Πνεύμα επάνω του και μέσα του, δεν βγαίνει απ’ την πορεία και συνεχίζει να πορεύεται.
Η αναγέννηση δεν τελειώνει κάτι αλλά οδηγεί στο ξεκίνημα μιας πορείας. Οδηγεί στους πρόποδες του όρους, ο Θεός όμως δεν θέλει να μείνουμε εκεί, θέλει να συνεχίσουμε προς τα πάνω και να φτάσουμε στην φωτιά όπου να περάσουμε μέσα από αυτή. Αυτό μας κάνει αληθινά νέους ανθρώπους και μας χαρίζει μόνιμη παραμονή στην Παρουσία Του.
Η ΦΩΤΙΑ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ
«Φωτιά ήρθα να βάλω στη γη· και τι θέλω, αν έχει ήδη ανάψει; Νομίζετε ότι ήρθα να δώσω ειρήνη στη γη; Σας λέω, όχι, αλλά διαχωρισμό». (ΛΟΥΚ 12:49,51).
Υπάρχουν τρία είδη διαχωρισμού:
Ο πρώτος διαχωρισμός (ήδη γνωστός σε όλους) είναι αυτός μεταξύ αυτών που δέχονται τον Ιησού και αυτούς που τον απορρίπτουν.
Ο δεύτερος είναι μεταξύ αυτών που μπαίνουν στην φωτιά και αυτών που δεν μπαίνουν και συνεχίζουν να ζουν με την σάρκα χωρίς να αρνούνται το όνομα του Θεού. Αυτούς ο Θεός θα τους διαπαιδαγωγήσει σκληρά για να σώσει την ψυχή τους. Εδώ είναι το εδάφιο που ανάφερα στην αρχή: «Μη λυπάσαι να διαπαιδαγωγείς το παιδί· επειδή, αν το χτυπήσεις με τη ράβδο, δεν θα πεθάνει· εσύ, χτυπώντας το με τη ράβδο, θα ελευθερώσεις την ψυχή του από τον άδη.» (ΠΑΡ 23:14). Ο Θεός θα διαπαιδαγωγήσει αυτού του είδους τον άνθρωπο και θα εφαρμόσει την αρχή: «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος». Έχουμε πληθώρα ανθρώπων στην Γραφή που ο Θεός επέτρεπε ασθένειες μέχρι και θάνατο (Α΄ ΚΟΡ 11:30-32) με σκοπό να τους φέρει σε μετάνοια, να τους καθαρίσει και ύστερα να τους πάρει. Είναι αυτοί που ότι έκαναν σε αυτή την ζωή για τον Θεό καταστρέφεται ενώ εκείνοι μπαίνουν στην βασιλεία των ουρανών ως δια πυρός!
Το τρίτο είδος διαχωρισμού είναι μεταξύ των πιστών και αυτών που έρχονται στο όρος αλλά δεν είναι αληθινά του Κυρίου. Τον ομολογούν με το στόμα τους αλλά τον αρνούνται με τις επιλογές τους. Κοιτάξτε τι λέει στον προφήτη Ησαΐα: «Οι αμαρτωλοί που είναι στη Σιών θα τρομάξουν· τρόμος θα καταλάβει τους υποκριτές, ώστε θα λένε: Ποιος από ανάμεσά μας θα κατοικήσει μαζί με τη φωτιά που κατατρώει; Ποιος από ανάμεσά μας θα κατοικήσει μαζί με τις αιώνιες καύσεις;» (ΗΣ 33:14).
Ας προσέξουμε κάτι στην περικοπή του Ησαΐα. Δεν μιλάει για τους αμαρτωλούς στον κόσμο αλλά τους αμαρτωλούς στην Σιών! Τι δουλειά έχουν οι αμαρτωλοί στην Σιών; Ναι, όλοι είμαστε αμαρτωλοί αλλά εκεί ο Ησαΐας μιλάει για αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να συμβιβάσουν τον Θεό με την αμαρτία. Για αυτούς που λένε: «κι εμείς θέλουμε τον Χριστό» αλλά παράλληλα δεν θέλουν να αφήσουν τον παλαιό τρόπο ζωής. Γι’ αυτό τους αποκαλεί «υποκριτές». Είναι άνθρωποι που συμπορεύονται με τους υπόλοιπους μέχρι να έρθουν σε επαφή με την φωτιά που κατατρώει. Τότε έρχονται αντιμέτωποι με αυτό που υπάρχει πραγματικά στην καρδιά τους. Τότε είναι που λένε: «Ποιος από ανάμεσά μας θα κατοικήσει μαζί με τις αιώνιες καύσεις;» Όταν δηλαδή βλέπουν αυτή την πλευρά του Θεού και καταλαβαίνουν ότι πρέπει να πονέσουν, να συντριφτούν, θεωρούν αδύνατο να είναι μαζί Του.
Τότε λένε: «Ο Θεός δεν είναι για μας. Είναι πολύ δύσκολα αυτά που ζητάει». Όταν ο Ιησούς είπε στους Ιουδαίους «αν δεν φάτε τη σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου, και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μέσα σας ζωή» απάντησαν: «Σκληρός είναι αυτός ο λόγος· ποιος μπορεί να τον ακούει;» Δηλαδή «δεν είναι για μας αυτό». Είναι η ίδια πραγματικότητα με τον λόγο που είχε πει ο Ιησούς: «Αγωνίζεστε να μπείτε μέσα από τη στενή πύλη· επειδή, σας λέω, πολλοί θα ζητήσουν να μπουν μέσα και δεν θα μπορέσουν» (ΛΟΥΚ 13:24). Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Ανανίας και η Σαπφείρα. Ο Θεός δεν τους θανάτωσε μόνο επειδή είπαν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα αλλά επειδή υποκρίνονταν ότι έχουν περάσει κι αυτοί απ’ την φωτιά όπως και οι υπόλοιποι μαθητές. Γι’ αυτό η φωτιά ήρθε επάνω τους αλλά όχι με θετικό τρόπο. «Και μεγάλος φόβος έπεσε επάνω σε όλη την εκκλησία, κι επάνω σε όλους που τα άκουγαν». (ΠΡΑΞ 5:11). Αυτό είναι μια έμπρακτη εκπλήρωση του λόγου του Ησαΐα: «Οι αμαρτωλοί που είναι στη Σιών θα τρομάξουν· τρόμος θα καταλάβει τους υποκριτές, ώστε θα λένε: Ποιος από ανάμεσά μας θα κατοικήσει μαζί με τη φωτιά που κατατρώει;»
Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε τον τελικό διαχωρισμό και μια ακόμη πραγματικότητα σχετικά με την φωτιά που δεν αφορά τους λυτρωμένους, αλλά τους απολυμένους. Όσοι δεν αφήσαν τον Θεό να κάψει την σάρκα τους και θέλησαν να κρατήσουν την πονηρή καρδιά θα καίγονται αιώνια από την φωτιά του Θεού όπου αυτή θα είναι η οργή Του. «το άχυρο, όμως, θα το κατακάψει με ακατάσβεστη φωτιά». (ΜΑΤΘ 3:12)
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ο Θεός θέλει να γνωρίσουμε ότι μας αγαπάει. Όλο το βουνό αυτό το μήνυμα εκπέμπει. Είναι όμως αρκετό αυτό; Όχι! Ο Θεός αφού Τον γνωρίσουμε περιμένει να τον αγαπήσουμε κι εμείς. Κι αυτό θα το δείξουμε με τον σεβασμό μας. Γι’ αυτό ο Ιησούς στην Καινή διαθήκη είπε: «αν με αγαπάτε τις εντολές μου φυλάξτε». Θα αποδείξετε την αγάπη σας σε μένα πράττοντας αυτά που είναι αρεστά σε Μένα. Κι αυτό θα το καταφέρετε μέσα απ’ το έργο που Εγώ θα κάνω σε εσάς αλλά εσείς θα πρέπει να μείνετε σε αυτό. Όλοι ομολογούν με το στόμα τους ότι αγαπούν τον Θεό όσο βρίσκονται στους πρόποδες του βουνού και στου σάπφειρους. Κανείς δεν έχει πρόβλημα με το νερό που ξεδιψάει, με το ψωμί που χορταίνει. Το ποιος όμως αγαπάει πραγματικά τον Θεό φανερώνεται όταν φτάνει στο σημείο της φωτιάς. Με άλλα λόγια παιδί του Θεού δεν είναι αυτός που ξεκινάει μια πορεία με τον Θεό, αλλά αυτός που όταν φτάνει στην φωτιά δεν επιστρέφει πίσω αλλά περνάει διαμέσου της και βγαίνει από την άλλη πλευρά πιο καθαρός απ’ το χρυσάφι. Αυτός μπορεί να βλέπει το Πρόσωπο του Πατέρα.
Ποιος από ανάμεσά μας θα κατοικήσει μαζί με τις αιώνιες καύσεις; Αυτός που περπατάει με δικαιοσύνη, κι αυτός που μιλάει με ευθύτητα· αυτός που καταφρονεί το κέρδος των καταδυναστεύσεων, αυτός που σείει τα χέρια του από δωροληψίες, αυτός που βουλώνει τα αυτιά του για να μη ακούει για αίμα, κι αυτός που κλείνει τα μάτια του για να μη δει το κακό· αυτός θα κατοικήσει στα υψηλά· οι τόποι τής υπεράσπισής του θα είναι τα οχυρώματα των βράχων· ψωμί θα του δοθεί· το νερό του θα είναι βέβαιο. Τα μάτια σου θα δουν τον βασιλιά στην ωραιότητά του·» (ΗΣ 33:14-17).
