Ίσως δεν μας κάνει εντύπωση, άλλος ένας έντονος διαπληκτισμός, ανάμεσα σε δυο πολιτικούς δυο διαφορετικών παρατάξεων. Είμαστε συνηθισμένοι σε αυτούς. Ίσως μας αρέσει κι’ όλας, σπάει την μονοτονία μας και μας βγάζει για λίγο απ’ την ανιαρή ρουτίνα της καθημερινότητας μας.
Αν σκεφτούμε όμως ότι αυτό γίνεται την στιγμή που η Γερμανία μας πίνει κυριολεκτικά το αίμα, έχοντας κυριαρχήσει πλήρως οικονομικά επάνω μας και έπεται συνέχεια.
Η Τουρκία μας δείχνει τα δόντια της, η Αλβανία το ίδιο απ’ τα αριστερά, τα Σκόπια ευελπιστούν να πάρουν κι αυτοί ένα κομμάτι απ’ το πτώμα μας, μετά τη σφαγή, τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς; Κι εμείς συνεχίζουμε να τσακωνόμαστε και να μειώνουμε ο ένας τον άλλο, ανταγωνιζόμενοι σε προσβλητικές κουβέντες, απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, βρισιές κ.τ.λ. Αυτό είναι καθαρή τρέλα και βαθιά τύφλωση. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να τα βρούμε μεταξύ μας;
Από απωτάτων χρόνων ο μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι γειτονικές χώρες που μας απειλούν, αλλά η εσωτερική διχόνοια. Έχουμε πρόβλημα εμείς οι Έλληνες με την ομόνοια, δεν μπορούμε να τα βρούμε. Ανέκαθεν, αυτό μας έτρωγε και μας κατέφθειρε. Το μίσος μεταξύ μας ήταν πάντα πιο δυνατό, ακόμη κι απ’ το μίσος απέναντι στους εξωτερικούς εχθρούς. Για ποιόν να πρωτομιλήσουμε; Για την συνεχή φαγομάρα των αρχαίων πόλεων-κρατών; Για τον Ιππία που οδήγησε τις δυνάμεις των Περσών στον Μαραθώνα; Για την περίφημη φράση των Βυζαντινών, λίγο πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης: «καλύτερα τουρκικό φέσι παρά λατινική καλύπτρα»; Για την φυλάκιση του Κολοκοτρώνη μετά το τέλος της επανάστασης; Για τον εθνικό διχασμό που οδήγησε στην Μικρασιατική καταστροφή του 1922; Για τον εμφύλιο;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται χωρίς να μαθαίνουμε απ’ αυτή, αλλά ζούμε σε ένα φαύλο κύκλο. Όπως καταμαρτυρεί και το βιβλίο του Γιώργου Δερτιλή, που βγήκε πρόσφατα: «Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις». Είναι τα κόμματα η αιτία και η ιδεολογικές διαφορές ή είναι μόνο η αφορμή; Μήπως πίσω απ’ όλα αυτά είναι ο εγωισμός, η τάση για αναγνώριση, η επιθυμία για υπεροχή και ανωτερότητα, η επικράτηση απέναντι του άλλου, η απόδειξη ότι εγώ είμαι καλύτερος, όπως ανέκαθεν πιστεύουμε εμείς οι Έλληνες, ότι είμαστε η καλύτερη φυλή, ότι τα ξέρουμε όλα και είμαστε οι πιο σοφοί. Οι πιο σοφοί, όχι μόνο απέναντι στους άλλους, αλλά και μεταξύ μας. Και να μην ξεχάσω. Είμαστε και οι πιο χριστιανοί, ορθόδοξοι. Αν πράγματι είναι έτσι, ας το αποδείξουμε τώρα, που είμαστε στο χείλος του γκρεμού, για άλλη μια φορά.
Τελικά τι θα μας σώσει απ’ αυτό το σύνδρομο της υπερηφάνειας, της υπεροψίας και της υπέρμετρης αλαζονείας; Απ’ τα ψέματα που ευχαριστιόμαστε να λέμε στον ίδιο μας τον εαυτό, τα οποία δεν μας αφήνουν να δούμε επιτέλους την πραγματική μας εικόνα; Τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε; Ποιος θα μας βγάλει απ’ αυτή την άθλια κατάσταση; Άλλη μια κυβέρνηση; Λίγο πιο αριστερή. Ή μάλλον λίγο πιο δεξιά. Κεντροδεξιά, ακροδεξιά, κεντρομεσαία, κεντροαριστερομεσάια δεξιόστροφα αριστεροπλάγια, πλαγιομετωπική.
Ή μήπως αυτό που χρειαζόμαστε, δεν είναι μια κυβέρνηση, αλλά έναν Ιωάννη Βαπτιστή, να μας βαφτίσει στην μετάνοια;
