Ζούμε σε μια εποχή που ο Κύριος των δυνάμεων έχει βάλει τον δάχτυλο του στον καθαρισμό του σώματος Του.
Μια όχι ευχάριστη αλήθεια είναι ότι για χρόνια ατομικά και συλλογικά αμελήσαμε τον καθαρισμό μας. Πιστέψαμε διδασκαλίες για τον αυτόματο καθαρισμό του πιστού την μέρα της αναγέννησης του. Απαξιώσαμε την μετάνοια και περιφρονήσαμε την εξομολόγηση θεωρώντας τα ξεπερασμένα και ότι δεν αφορούν πλέον εμάς αλλά άλλες ομολογίες. Παρουσιάσαμε προς τα έξω μια φτιαχτή, επίπλαστη εικόνα αγιασμού και μια προσποιητή ευσέβεια που όταν κάτι δεν πήγαινε καλά ο παλιός εαυτός έβγαινε στην επιφάνεια. Για πολλά χρόνια ζήσαμε τον «αγιασμό της βιτρίνας». Όλη η έμφαση είχε δοθεί στο πως φαινόμασταν προς τα έξω, χωρίς να μας νοιάζει τι γινόταν στα πιο μέσα δωμάτια.
Όταν η ακαθάριστη βρωμιά στο εσωτερικό ερχόταν προς τα έξω και έφτανε μέχρι την βιτρίνα τότε δυσφημούταν ολόκληρο το οικοδόμημα και κατέρρεε η οποιαδήποτε μαρτυρία. Αυτή η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Ο Κύριος βάζει το δάχτυλο του στα εσωτερικά δωμάτια και επιθυμεί σκεύη που να είναι καθαρά μέσα και έξω. Γιατί αυτό που πρόκειται να κάνει τέτοια σκεύη απαιτεί και δεν θα συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο.
Αυτή είναι μια εμπειρία που αφορά και την δική μου ζωή. Στο σφάλμα της «καλής βιτρίνας» είχα πέσει κι εγώ για πολλά χρόνια. Με ενδιέφερε να δείχνω καλός και σωστός εργάτης του ευαγγελίου παραβλέποντας αμαρτίες που ονόμαζα αδυναμίες και ατυχείς στιγμές. Η διαδικασία της μετάνοιας και της εξομολόγησης ήταν άγνωστη σε μένα γιατί πίστευα ότι αφότου είχα κάνει κάποτε την προσευχή της σωτηρίας ήμουν σωσμένος και δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Έφτασε όμως η στιγμή που αυτό που υπήρχε παραμέσα βγήκε έξω και δεν μπορούσε πια να κρυφτεί. Κι αν προσπαθούσα να το κρύψω θα ήμουν υποκριτής. Ήταν εκείνη την περίοδο που κατάλαβα τι ήθελε να πει ο Δαβίδ όταν έγραψε: «Επειδή, αναρίθμητα κακά με περικύκλωσαν· με κατέφτασαν οι ανομίες μου, και δεν μπορώ να τις βλέπω· πλήθυναν, έγιναν πιο πολλές και από τις τρίχες τού κεφαλιού μου. Και η καρδιά μου με εγκαταλείπει. Ευδόκησε, Κύριε, να με ελευθερώσεις· Κύριε, σπεύσε σε βοήθειά μου». (ΨΑΛ 40:12-13). Αυτό έκανα κι εγώ εκείνη την περίοδο. Έκραζα στον Κύριο να με καθαρίσει καθώς έβλεπα ακαθαρσίες και δεν ήξερα πώς να απαλλαγώ από αυτές. Μου έβγαινε δε μια αυθόρμητη προσευχή: «Κύριε φέρε μου κάποιον να εξομολογηθώ» γιατί δεν υπήρχε κανένας στο κοντινό μου περιβάλλον. Ο Κύριος απάντησε στην προσευχή και με θεϊκό ραντεβού με οδήγησε στον κατάλληλο υπηρέτη Του. Εκεί η ζωή μου μπήκε σε νέο κεφάλαιο και μπήκα σε μια διαδικασία καθαρισμού η οποία κράτησε δυο χρόνια. Ελευθερώθηκα από πράγματα που δεν είχα καταφέρει να ελευθερωθώ (και δεν με ενδιέφερε) τα προηγούμενα είκοσι. Κι αυτό γιατί το κομμάτι του καθαρισμού ήταν κρυμμένο απ’ τα μάτια μου και μέσα από κάποιες διδασκαλίες δεν θεωρούσα απαραίτητο, ούτε είχα καταλάβει πόσο ενδιέφερε τον Θεό.
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε ότι όταν έρθει Εκείνος θα σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα και φωτιά. Όχι μόνο με Άγιο Πνεύμα αλλά και με φωτιά! Το βάφτισμα στην φωτιά είναι ο καθαρισμός. Στο φυσικό τομέα όταν ένα πολύτιμο μέταλλο χρειάζεται να καθαριστεί από προσμίξεις μπαίνει στην φωτιά η οποία φέρνει στην επιφάνεια τα ξένα και βρώμικα στοιχεία. Για παράδειγμα το χρυσάφι όταν μπαίνει κάτω από υψηλή θερμοκρασία λιώνει αλλά παράλληλα καθαρίζεται από αυτά τα ακάθαρτα στοιχεία. Αυτή ήταν η διαδικασία που στην πνευματική διάσταση έλαβε χώρα στην ζωή μου.
Παρόλο όμως που εκφράσεις ακαθαρσίας ξεριζώθηκαν και έλαβα νίκη πάνω σε πράγματα συνέχισα κατά καιρούς να βλέπω ανάρμοστες συμπεριφορές να βγαίνουν απ’ την ψυχή μου. Αυτό μου έφερε σε ένα βαθμό απογοήτευση γιατί είχα δώσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να ταπεινωθώ, να εκθέσω τον εαυτό μου στο φως και να συντριφτώ ενώπιον του Κυρίου. Βρισκόμουν λοιπόν σε απορία και αμηχανία όταν ο Κύριος μου έδειξε μια όραση η οποία κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. Είδα ένα οικόπεδο και μέσα σε αυτό μια όμορφη εκκλησία. Ήταν κάτασπρη σαν νύφη και ένας σταυρός δέσποζε στην κορυφή. Ξάφνου φάνηκε μια μπουλντόζα η οποία απ’ την μια μεριά είχε τον εκσκαφέα και απ’ την άλλη μια μεγάλη σιδερένια μπάλα απ’ αυτές που χρησιμοποιούνται για κατεδάφιση κτιρίων. Η μπάλα κινήθηκε και κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου ενώ με την δεύτερη έριξε και ότι είχε απομείνει.
Την στιγμή εκείνη ήρθε το εδάφιο από τον Ιερεμία που ο Κύριος «κατεδαφίζει και ανοικοδομεί» (ΙΕΡ 1:10). Σκέφτηκα ότι για καλό σκοπό γκρεμίστηκε το κτίριο και ότι τώρα θα χτιζόταν κάτι άλλο. Καμία οικοδομική εργασία όμως δεν έλαβε χώρα. Αλλά ο Κύριος με πήγε στο υπέδαφος του χωραφιού και μου έδωσε την όραση να δω τι έχει από κάτω. Ήταν γεμάτο με μπάζα που στο γυμνό μάτι δεν μπορούσαν να φανούν. Σακούλες με απορρίμματα όλων των ειδών, οικοδομικά υλικά που είχαν χρησιμοποιηθεί σε παλιότερες οικοδομές, πέτρες, σκουπίδια και ότι μπορεί να βάλει ο νους σου. Κατάλαβα ότι καμία οικοδομή δεν θα χτιζόταν αν πρώτα ο εκσκαφέας δεν καθάριζε το υπέδαφος από τα σκουπίδια.
Ποιο ήταν το μήνυμα της όρασης; Ο Κύριος μου έλεγε ότι όλη την πνευματική μου ζωή την είχα χτίσει πάνω σε μπάζα του παρελθόντος. Μπορεί εξωτερικά να έδειχνε μια ωραία οικοδομή αλλά ήταν χτισμένη πάνω στο μη καθαρισμένο παρελθόν το οποίο βρισκόταν μέσα στην ψυχή μου. Από τα μπάζα πήγαζαν και οι άσχημες συμπεριφορές. Η αλήθεια είναι ότι όταν πήγα στον Χριστό δεν τον άφησα να κάνει το έργο Του όπως αυτός θα ήθελε αλλά βιάστηκα να μπω στο έργο του Θεού. Ίσως έφταιγε η βιασύνη μου, ο τρόπος που διδάχθηκα τα πράγματα ή ένας συνδυασμός των δύο όμως αυτό συνέβηκε. Πήρα τα πράγματα στα χέρια μου και άρχισα να παίρνω αποφάσεις για την πνευματική μου ζωή. Σε ποια εκκλησία θα πάω, σε ποιες διακονίες θα συμμετέχω, από που θα λάβω θεολογική μόρφωση.. Είμαι βέβαιος πως αν άφηνα τον Κύριο να αποφασίσει τα πράγματα θα είχαν άλλη σειρά και άλλο περιεχόμενο. Έχτισα λοιπόν μια ωραία οικοδομή που περιλάμβανε καλή γνώση της Αγίας Γραφής, ιεραποστολικές αρχές, συμμετοχή σε διακονίες, ζήλο, πίστη στην δύναμη του Θεού, χρίσμα, πνευματικά χαρίσματα κι όλα αυτά χτισμένα πάνω στα μπάζα του παρελθόντος, απ’ τα οποία προέρχονταν οι άσχημες συμπεριφορές. Τα πρώτα χρόνια όλα φαίνονταν ιδανικά και αν κάποιος «περαστικός» παρατηρούσε την οικοδομή μου, όλα θα τα έβρισκε τέλεια. Τα σκουπίδια όμως ήταν εκεί και κάποια στιγμή η μπόχα τους άρχισε να αναδύεται στη επιφάνεια. Απ’ την μια είχες το λευκό οικοδόμημα κι απ’ την άλλη την άσχημη μυρωδιά. Όταν η μπόχα δεν υποφερόταν άλλο σε σημείο που δεν ενοχλούσε μόνο τους μόνιμα κοντινούς μου αλλά έφτανε και στα δικά μου ρουθούνια, ο Κύριος γκρέμισε το οικοδόμημα. Η πρώτη βολή της σιδερένιας μπάλας απεικόνιζε έναν σφοδρότατο έλεγχο που ήρθε απ’ το στόμα του ίδιου του Κυρίου. Η δεύτερη από έναν δικό Του Ιερεμία που έφερε στο διάβα μου. Αυτό έφερε τα δύο χρόνια μετάνοιας, εξομολόγησης και καθαρισμού που μου δημιούργησε την εντύπωση ότι όλα έχουν τελειώσει, αλλά το μόνο που είχε γίνει ήταν να φύγουν απ’ την μέση τα ερείπια από το γκρέμισμα της οικοδομής.
Από πού συνέχιζαν να βγαίνουν άσχημες συμπεριφορές; Από το υπέδαφος με τα μπάζα που ακόμη δεν είχαν υποπέσει στην αντίληψη μου μέχρι που ο Κύριος μου τα φανέρωσε. Το παρήγορο ήταν ένας λόγος απ’ το στόμα Του που με καθησύχασε. Μου είπε ότι ήταν ευχαριστημένος με την ανταπόκριση μου στον καθαρισμό και στο κομμάτι μου που περιλάμβανε την μετάνοια και την εξομολόγηση. Όμως για τα μπάζα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα απ’ την μεριά μου. Το μόνο που έπρεπε ήταν να παραδοθώ πλήρως σε Αυτόν και Αυτός θα καθάριζε την περιοχή που βρισκόταν πιο κάτω απ’ την αντιληπτική μου ικανότητα. «Ποιος συναισθάνεται τα δικά του αμαρτήματα;» λέει ο Δαβίδ. «Καθάρισέ με από τα κρυφά μου αμαρτήματα» (ΨΑΛ 19:12). Τότε το Πνεύμα του Θεού ξεκίνησε ένα – ένα να βγάζει τα σκουπίδια στην επιφάνεια και να τα κάνει φανερά στα μάτια μου.
Τι ήταν τα μπάζα; Κάποια από αυτά συμβόλιζαν προδοτικές συμπεριφορές από πρόσωπα που κάποτε είχαν έρθει στην ζωή μου με υποσχέσεις αφήνοντας στο τέλος ένα αίσθημα αδικίας και πικρίας. Άλλα είχαν να κάνουν με ψυχική και λεκτική κακοποίηση από ανθρώπους που είχαν μείνει ως άλυτες υποθέσεις. Άλλα με υποκριτικές συμπεριφορές από ανθρώπους του Θεού που τους είχα ως πρότυπα, οι οποίες υποσυνείδητα άφησαν μια ακαθόριστη δυσαρέσκεια που δεν ήξερα από πού προερχόταν μέχρι που μου την φώτισε ο Κύριος. Κακή μεταχείριση από ανθρώπους που έφεραν το Όνομα του Θεού και είχαν αφήσει πληγές. Άλλα συμβόλιζαν διδασκαλίες που νόμιζα ότι ήταν απ’ τον Θεό αλλά τελικά δεν είχαν καμία πνευματική αξία. Όλα αυτά (με τα οποία μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα διαδικαστεί) με καθόριζαν σαν προσωπικότητα και έβγαζαν συμπεριφορές σε οικεία μου πρόσωπα που αρχικά ήταν ανεξήγητες στα μάτια μου και δεν μπορούσα να ελέγξω. Με αυτά τα πράγματα ο Θεός ήθελε να ασχοληθεί όταν τον δέχτηκα ως Σωτήρα μου, αλλά δεν «μπόρεσε» τότε, επειδή είχα κανονίσει εγώ αλλιώς το πρόγραμμα σύμφωνα με τι θεωρούσα καλό.
Τότε κατάλαβα γιατί η διακονία μου όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε δύναμη. Έτρεχα από δραστηριότητα σε δραστηριότητα αλλά αν και πίστευα στην δύναμη του Κυρίου ποτέ δεν την είδα να φανερώνεται με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Υπηρετούσα ανθρώπους που διέκρινα ότι είχαν δαιμόνια αλλά δεν είχα δύναμη να τα εκβάλλω. Συναντούσα αρρώστους που ήταν πιθανό ο Κύριος να ήθελε να τους θεραπεύσει αλλά η προσευχή μου δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Έφερνα ανθρώπους στον Κύριο αλλά δεν έβλεπα σημαντικές αλλαγές στην προσωπική τους ζωή. Κι αυτό γιατί δεν ζούσε μέσα μου ο Χριστός σε πληρότητα. Εκεί που θα έπρεπε να έχει αυξηθεί Αυτός υπήρχαν ακόμη τα μπάζα.
Ο ΠΑΥΛΟΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΕ ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥ
Θυμήθηκα τον λόγο του Παύλου: «ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα» (ΓΑΛ 2:20). Κατάλαβα ότι η πηγή της δύναμης που φανερωνόταν μέσα από τον Παύλο ήταν ο Χριστός, ο Οποίος υπήρχε μέσα του όχι ως νήπιο, παιδί ή νεανίσκος αλλά ως πνευματικός άντρας. Γι’ αυτό μπορούσε να γράψει: «Όσοι διοικούνται απ’ το Πνεύμα του Θεού αυτοί είναι υιοί Θεού» (ΡΩΜ 8:16). Τον Ιησού αναγνώρισαν οι δαίμονες όταν είπαν στους υιούς του αρχιερέα Σκευά: «Τον Ιησού τον γνωρίζω, και τον Παύλο τον ξέρω· εσείς, όμως, ποιοι είστε;» (ΠΡΑΞ 19:15). Για το Παύλο το να βγάλει τα δαιμόνια δεν ήταν κάτι δύσκολο. Δεν χρειαζόταν χρόνο πολύ, αλλεπάλληλες επιτιμήσεις και μακρόχρονες προσευχές. Ήταν μια στάση συνεχούς υπακοής και συσταύρωσης της σάρκας που έφερνε την Παρουσία του Θεού μέσα του σε πληρότητα καθημερινά. Αυτή η Παρουσία ήταν που έφερνε τον καρπό. Τις θεραπείες, τις εκβολές δαιμονίων, τις αναστάσεις νεκρών και προπάντων τις μεταστροφές των ανθρώπων.
Την εποχή που τα πνευματιστικά χαρίσματα είχαν σβήσει λόγω του φόβου των αιρέσεων και όλα πλέον ήταν ελεγχόμενα από τις εκκλησιαστικές ιεραρχίες, ο Χρυσόστομος είπε ένα λόγο: «Αν όλοι οι επίσκοποι μαζευόμασταν μαζί και προσευχόμασταν, οι προσευχές μας δεν θα έκαναν την δουλειά που έκαναν τα μαντήλια του Παύλου». Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε.
Ο Παύλος με ελάχιστο κόπο είχε τεράστια αποτελέσματα. Εμείς με πολύ κόπο έχουμε μικρά αποτελέσματα. Κάνουμε χίλια – δυο σχέδια για την βασιλεία του Θεού, τρέχουμε αριστερά – δεξιά, οργανώνουμε δραστηριότητες αλλά δεν βλέπουμε μεγάλα αποτελέσματα. Πολύς κόπος, πολύς χρόνος, μεγάλη ενέργεια, χρήματα, λίγα αποτελέσματα.
Κι αυτό γιατί έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο καρπός θα είναι ανάλογος του κόπου μας. Δεν δουλεύει όμως έτσι η βασιλεία του Θεού. Ο Κύριος συστήνει τον δούλο που του έχει δώσει την άδεια και τον χώρο να δουλέψει μέσα του. Που δεν έχει βιαστεί να πάει αλλά έχει πειθαρχήσει στην ετοιμασία του Κυρίου ώστε να τον αποστείλει όποτε Εκείνος κρίνει ότι είναι έτοιμος. Που τον έχει διαπαιδαγωγήσει όπως θέλει Αυτός και έχει αφαιρέσει την «σκουριά» απ’ την καρδιά του. Συμμμαρτυρεί με επακολουθούντα σημεία στο σκεύος όπου έχει προηγηθεί το έργο Του και Είναι Εκείνος μέσα σε αυτό. «..και όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι και ο δικός μου υπηρέτης·» (ΙΩΑΝ 12:26). Ένας εργάτης είχε πει ότι οι δυνάμεις του μέλλοντα αιώνα δίνονται μόνο σε αυτούς που φτάνουν στο πνευματικό επίπεδο του Γαλάτες 2:20.
Εμείς όμως δίνουμε την έμφαση αλλού. Σήμερα το να περάσει κάποιος χρόνο με τον Θεό περιφρονείτε απ’ τους περισσότερους. Το να περιμένει κάποιος πριν να μπει στο έργο θεωρείτε χάσιμο χρόνου. Το να μορφωθεί ο Χριστός μέσα του, να φανερωθεί ο καρπός του Αγίου Πνεύματος στον χαρακτήρα του θεωρείτε γραφικό και ότι θα γίνει έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή.
Η έμφαση δίνεται στην απαραίτητη από πολλούς θεολογική μόρφωση και στα διακονικά διαπιστευτήρια μέσω πτυχίων. Στις ιεραποστολικές δραστηριότητες και τις ασταμάτητες δράσεις. Στα μεγάλα πνευματικά χαρίσματα και στην φανέρωση του χρίσματος. Στα «δυνατά» κηρύγματα και στα πολυπληθή ακροατήρια. Στους άμβωνες και στον αριθμό των views στο διαδίκτυο.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΥΨΩΝΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΑ
Εισερχόμαστε σε μια εποχή και ήδη είμαστε που όλα αυτά θα αλλάξουν. Ο Κύριος θα αλλάξει τις αξίες στις συνειδήσεις μας και θα αναδείξει αυτά που πραγματικά μετρούν μπροστά Του. Την αλήθεια αυτή μου φανέρωσε μέσα από ένα εδάφιο από τον Ησαΐα.
«Στις έσχατες ημέρες, το βουνό τού οίκου τού Κυρίου θα στηριχθεί επάνω στην κορυφή των βουνών, και θα υψωθεί υπεράνω των βουνών· και όλα τα έθνη θα συρρέουν σ’ αυτό, και πολλοί λαοί, θα πάνε, και θα πουν: Ελάτε, και ας ανέβουμε στο βουνό τού Κυρίου, στον οίκο τού Θεού τού Ιακώβ· και θα μας διδάξει τους δρόμους του, και θα περπατήσουμε στα μονοπάτια του. Επειδή, από τη Σιών θα βγει νόμος, και λόγος Κυρίου από την Ιερουσαλήμ» (ΗΣ 2:2-3).
Ποια είναι τα βουνά που το βουνό του Κυρίου θα υψωθεί πάνω από αυτά; Είναι άλλες αξίες μέσα στην βασιλεία του Θεού. Όταν διάβαζα το συγκεκριμένο εδάφιο άκουσα μια φωνή να μου λέει μέσα μου: «Υπάρχουν άλλα επτά βουνά γύρω από το όρος του Κυρίου». Έγραψα στο ταμείο της Αγίας Γραφής την λέξη επτά ψάχνοντας σε διάφορα βιβλία αλλά άκουσα πάλι την φωνή να μου λέει: «Α΄ Κορινθίους 13ο κεφάλαιο». Στην αρχή παραξενεύτηκα γιατί ο αριθμός επτά δεν υπάρχει εκεί. Όταν όμως ξεκίνησα να διαβάζω κατάλαβα. Στην Α΄Κορινθίους 13:1-3 λέει:
«Αν μιλάω τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, έγινα ένα κομμάτι χαλκός που βγάζει ήχους ή ένα κύμβαλο που ξεκουφαίνει. Και αν έχω προφητεία, και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετατοπίζω βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και αν διανείμω όλα τα υπάρχοντά μου, και αν παραδώσω το σώμα μου για να καώ, αλλά δεν έχω αγάπη, τίποτε δεν ωφελούμαι».
Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά θα δούμε επτά χαρακτηριστικά τα οποία αν και πνευματικά μπορούν να λειτουργήσουν και χωρίς την αγάπη. Αυτά είναι: 1) Οι γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων 2) Προφητεία 3) Αποκάλυψη των μυστηρίων του Θεού 4) Γνώση 5) Πίστη που μετατοπίζει βουνά 6) Διαμοίραση υπαρχόντων 7) Παράδοση του σώματος μου για να καώ. Το κάθε ένα από αυτά αντιπροσωπεύει μια αξία μέσα στην βασιλεία του Θεού. Ας τις δούμε αναλυτικά.
1) Οι γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων. Θα μπορούσαμε να δώσουμε και την ονομασία ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ. Είναι γνωστό ότι κάποιες εκκλησίες δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο χάρισμα της γλωσσολαλιάς. Αυτό είναι κάτι καλό αλλά συχνά υπερυψώνεται σε βαθμό που όποιος δεν το έχει να θεωρείτε εκτός λαού του Θεού. Έχει φτάσει μάλιστα στο σημείο να θεωρείται απόδειξη του Αγίου Πνεύματος σε μια καρδιά, πράγμα που είναι λάθος γιατί ο Κύριος ως κριτήριο έθεσε τον καρπό. «Κάθε δέντρο γνωρίζεται από τον καρπό που κάνει» είπε. (ΜΑΤΘ 12:33). Κι εκεί ο καρπός έχει να κάνει με τον χαρακτήρα Του: «Ο καρπός, όμως, του Πνεύματος είναι: Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια» (ΓΑΛ 5:22). Αυτόν τον καρπό δεν μπορείς να τον παράγεις από μόνος σου παρά μόνο αν μέσα σου κατοικεί ο Χριστός και ζεις καθημερινά σε ενότητα μαζί Του (ΙΩΑΝ 15:5).
2) Προφητεία ή ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Το λέω αυτό γιατί το χάρισμα της προφητείας όταν είναι αληθινά απ’ τον Θεό περιέχει εξουσία. Πολλοί αδελφοί δίνουν έμφαση εκεί και εκζητούν τον Κύριο για να λάβουν κάποιο λόγο από το θρόνο του Θεού τον οποίο ύστερα να δώσουν στους ανθρώπους. Ίσως κάποιοι να έχουν καλεστεί για αυτό. Αν όμως το κίνητρο δεν είναι η αγάπη ο Κύριος δεν είναι ευχαριστημένος.
3) Άλλες ομάδες αδελφών δίνουν έμφαση στην αποκαλυπτική γνώση που έρχεται από το χρίσμα του Θεού και την χρισμένη διδασκαλία. Αγαπούν ιδιαίτερα τις αποκαλύψεις και μετρούν άλλους πιστούς με βάση πόσες αποκαλύψεις έχουν. Αυτή η αξία θα μπορούσε να ονομαστεί ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. Αγνοούν όμως ότι ο Κύριος δεν μετράει έτσι τους ανθρώπους.
4) Άλλη ομάδα δίνει έμφαση στην γνώση των Γραφών και στην σωστή Βιβλική κατάρτιση, σε βαθμό να περιφρονούν όσους δεν φρονούν το ίδιο. Αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ. Η γνώση όμως χωρίς επίγνωση φουσκώνει προς υπερηφάνεια. (Α΄ΚΟΡ 8:1). Ο Κύριος είπε στους Ιουδαίους ότι δεν αρκεί η γνώση για να έχει κάποιος ζωή αλλά ότι πρέπει να πάνε σε Εκείνον και να αποκτήσουν μια ζωντανή σχέση μαζί Του. (ΙΩΑΝ 5:40).
5) Άλλες εκκλησίες κηρύττουν την χαρισματική κίνηση του Αγίου Πνεύματος και την ακλόνητη πίστη για να απελευθερώνεται η δύναμη του Θεού σε θεραπείες, εκβολές δαιμονίων και θαύματα. Αυτή η έκφραση της βασιλείας θα μπορούσε να ονομαστεί ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Σε κάποιος όμως από αυτούς ο Κύριος θα τους πει: «δεν σας γνωρίζω» και «φύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία» (ΜΑΤΘ 7:22-23).
6) Ο διαμοιρασμός τον υπαρχόντων συνδέθηκε άρρηκτα στην εκκλησιαστική ιστορία με το κίνημα του μοναχισμού. Όσοι μάλιστα μετέχουν σε αυτό φημίζονται ιδιαίτερα για την πνευματικότητα τους. Θα μπορούσε να ονομαστεί το ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΕΛΕΫΜΟΣΥΝΗΣ. Αν όμως το κίνητρο πίσω από αυτό είναι να δοξαστώ εγώ και περιφρονώ όσους δεν ζουν με παρόμοιο τρόπο τότε δεν έχει καμία αξία στα μάτια του Θεού.
7) Το τελευταίο είναι να δώσω το σώμα μου για να καώ που είναι συνδεδεμένο με την υπηρεσία, τα καλά έργα μέχρι τον βαθμό της θυσίας. Θα ονομάσουμε το συγκεκριμένο ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ. Δεν είναι λίγοι που αναλώνονται στο έργο του Θεού αναμένοντας κάποιο μισθό. Ο Κύριος όμως είπε στην Μάρθα που αναλωνόταν σε πολλή υπηρεσία ότι η αδελφή της που καθόταν στα πόδια Του είχε διαλέξει την καλύτερη μερίδα και που δεν θα αφαιρούνταν από εκείνη.
Ας προσέξουμε κάτι εδώ. Ο Κύριος δεν είπε στην Μάρθα ότι αυτό που κάνει δεν είναι καθόλου καλό. Δεν το ακύρωσε εντελώς. Αλλά της είπε ότι υπάρχει κάτι καλύτερο. Κάτι που είναι η προτεραιότητα του Θεού και αυτό που αρχικά μας καλεί. Αυτό σημαίνει ότι και τα άλλα βουνά σχετίζονται με τον Κύριο. Η κορυφή τους όμως τελειώνει εκεί που ξεκινάει αυτό που είναι στο μέσον και έχει αποκλειστικά το Όνομα Του: «Στις έσχατες ημέρες, το βουνό τού οίκου τού Κυρίου θα στηριχθεί επάνω στην κορυφή των βουνών». Σε αυτό το βουνό ανέβαινε η Μαρία όταν ήσυχη άκουε τον λόγο από το στόμα του Κυρίου.
Εδώ υπάρχει η εύλογη ερώτηση «πως μπορεί κάποιος να ανεβαίνει στο όρος του Κυρίου και να κάθεται;» Η σωματική στάση δεν παίζει ρόλο. Αλλά στην πραγματικότητα μόνο όταν ησυχάζω, ερευνώ, όταν μπαίνω στην προσευχή όχι από συνήθεια, όχι για να ζητήσω κάτι αλλά για να συναντηθώ με Αυτόν που αγαπάει η ψυχή μου, ανεβαίνω στο όρος. Στο Άσμα Ασμάτων το όρος του Κυρίου ονομάζεται το όρος του θυμιάματος, δηλαδή της προσευχής. «Μέχρις ότου πνεύσει η αύρα τής ημέρας, και φύγουν οι σκιές, εγώ θα πάω στο βουνό τής σμύρνας, και στον λόφο τού θυμιάματος». (ΑΣΜ 4:6). Μιλάμε λοιπόν για μια ανάβαση εν πνεύματι. Που το πνεύμα μου εισέρχεται στην επουράνια διάσταση και στα δώματα του Βασιλιά για να συναντηθεί μαζί Του και να συμφάει. «Έλκυσέ με· θα τρέξουμε πίσω σου· ο βασιλιάς με έβαλε μέσα στα εσώτερα δωμάτιά του· θα βρίσκουμε αγαλλίαση και ευφροσύνη σε σένα, θα θυμόμαστε την αγάπη σου περισσότερο παρά το κρασί· εκείνοι που έχουν ευθύτητα σε αγαπούν» (1:4).
ΤΟ ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ
Ο λόγος «Οίκος τού Ιακώβ*, ελάτε, και ας περπατήσουμε στο φως τού Κυρίου» εκφράζει ακριβώς αυτή την άγια επιθυμία. Έναν άνθρωπο που έχει κουραστεί από τα ανθρώπινα, δεν τον ενδιαφέρουν πλέον όλα αυτά που αφορούν τον Θεό, που είναι για τον Θεό, σχετικά με τον Θεό και περί του Θεού αλλά θέλει να γνωρίσει τον Ίδιο με προσωπικό τρόπο. Έχει δει τα έργα Του στην ζωή του, την αγαθότητα Του και κάποια στιγμή ζητάει κάτι παραπάνω, να γνωρίσει αληθινά το Πρόσωπο Του. Μόνο τότε μπορεί να καταλάβει τους δρόμους Του. Αυτό ήταν κάτι που έζησε ο Μωυσής. Στον ψαλμό 103 λέει ότι ο Θεός φανέρωσε τους δρόμους του στον Μωυσή, τα έργα του στους γιους Ισραήλ. Οι Ισραηλίτες είδαν τα έργα Του αλλά δεν ήθελαν κάτι παραπάνω. Ο Μωυσής ήταν ο μόνος που ανέβηκε μέχρι την κορυφή του όρους. Γιατί δεν έμεινε στα έργα Του αλλά ζήτησε να δει το Πρόσωπο Του. Γι’ αυτό κατάλαβε τους δρόμους Του. Τους τρόπους μέσα απ’ τους οποίους εργάζεται οι οποίο έχουν να κάνουν με την φύση Του.
Αυτή είναι η διαφορά του όρους που έχει το Όνομα του Κυρίου από τα άλλα βουνά. Τα άλλα σχετίζονται με τα έργα Του, με κάποιες ιδιότητες Του, με δυνάμεις, χαρίσματα που χορηγεί και με περιοχές που αφορούν κάποιες φανερώσεις της βασιλείας Του. Το όρος του Κυρίου όμως σχετίζεται αποκλειστικά με την γνωριμία Του. Είναι το μοναδικό που διδάσκομαι κατευθείαν απ’ το στόμα του Κυρίου. (ΑΡΙΘ 12:8). Που τον βλέπω πρόσωπο με Πρόσωπο (Β΄ ΚΟΡ 3:17). Που μου γνωρίζει την καρδιά Του (Α΄ΣΑΜ 3:4-14) και μου ψιθυρίζει τα πιο μεγάλα Του μυστικά (ΙΕΡ 33:3). Που μου αποκαλύπτει την δικαιοσύνη Του και τους πνευματικούς νόμους που έχουν ξεπηδήσει από μια άγια καρδιά.
Ένα άλλο σημείο που μιλάει για το όρος του Κυρίου είναι το Ιωάννης 17:3. Εκεί λέει: «Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίον απέστειλες, τον Ιησού Χριστό». Εκεί δεν μιλάει για γνώσεις περί του Θεού, αλλά για βιωματική γνωριμία, όπου το πνεύμα μου συναντάει το δικό Του και εισέρχεται στο περιβάλλον της Παρουσίας που Αυτός Ζει! Για οπτική που μου χαρίζει επιτρέποντας μου να δω μέσα απ’ τα δικά Του μάτια και μέσα απ’ την αγάπη Του.
ΤΟ ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ
Όταν μιλάμε για αγάπη δεν μιλάμε για την ανθρώπινη, ατελής, περιορισμένη αγάπη. Ούτε για αυτή που στηρίζεται στον ανθρώπινο συναισθηματισμό. Μιλάμε για την φύση του Πατέρα! Γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Σε αυτή την αγάπη έχει ανάγκη να μουλιάσει όλη η ύπαρξη μου και να θεραπευτεί από τις πληγές του παρελθόντος. Αυτό εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό αυτοί που υγιαίνουν, αλλά αυτοί που πάσχουν». (ΜΑΤΘ 9:12).
Ο γιατρός ήταν ο Χριστός και το φάρμακο η αγάπη Του, αυτή που θεραπεύει όλα τα τραύματα και ελευθερώνει απ’ τις πληγές του παρελθόντος. Αυτή λύνει τα δεσμά των δέσμιων και τους κάνει αληθινά ελεύθερους. Αυτή τους αποκαθιστά στο έπακρο και τους δίνει ζωή απ’ την αρχή. Η αγάπη του Θεού είναι που θεραπεύει την χαμηλή αυτοεκτίμηση, τις ανασφάλειες, τους φόβους, τα φτηνά κίνητρα, τις φιλοδοξίες και ωθεί τον άνθρωπο να βγει από την φυλακή του «εγώ» του και να ζήσει αληθινά για Εκείνον που τον δημιούργησε και τον αγάπησε προσφέροντας τον Εαυτό του μέχρι το τέλος. Η αγάπη του Θεού είναι ο σπόρος για να ανθίσει ο χαρακτήρας του Χριστού και το θεμέλιο για όλο το πνευματικό οικοδόμημα. Η αγάπη του Θεού είναι το Α και το Ω και δεν είναι τυχαίο που η λέξη ΑγαπΩ αρχίζει και τελειώνει με αυτά. Με αυτήν αρχίζει το έργο του Θεού και με αυτή τελειώνει. Αυτή είναι που τον καθιστά εύχρηστο σκεύος στον οικοδεσπότη προς τίμια χρήση. Τότε είναι σε θέση να πει απόστειλε με. Να υπηρετήσει στους ανθρώπους τις βουλές του Πατέρα αγαπώντας τους με τον ίδιο τρόπο που τους αγαπάει κι Αυτός.
Αν δεν λάβει χώρα στην καρδιά αυτό, αυτά που κάνουμε για τον Θεό δεν είναι τίποτα παραπάνω από νεκρή θρησκεία. Το είπε πρώτος ο Παύλος: Ότι κάνω χωρίς αγάπη τίποτα δεν ωφελούμε. Και ο Ιωάννης: «Εκείνος που δεν αγαπάει, δεν γνώρισε τον Θεό· επειδή, ο Θεός είναι αγάπη» (Α’ ΙΩΑΝ 4:8). Μπορώ να μιλάω γλώσσες αλλά να μην έχω γνωρίσει τον Θεό. Μπορώ να έχω προφητεία και όλα τα μυστήρια, να κατέχω την σωστή γνώση για όλα τα θέματα και να κάνω τα καλύτερα κηρύγματα αλλά να είμαι ανίκανος να αγαπώ. Μπορεί να έχω λάβει χρίσμα και μέσα από μένα να γίνονται θαύματα και να βλέπω τα θαυμάσια του Θεού στις ζωές άλλων ανθρώπων αλλά να μην έχω ελευθερωθεί απ’ την αυτοπροβολή και την τάση να επιδεικνύω όλα αυτά για να τρέφω το εγώ μου. Μπορεί να δίνω ελεημοσύνες, να συμμετέχω σε αγαθοεργίες και να αναλώσω την ζωή μου σε διακονίες και καλούς σκοπούς αλλά ο βαθύτερος πυρήνας της ύπαρξης μου να μην έχει αγγιχτεί από αυτό που είναι στην ουσία Του ο Θεός.
Όλα τα άλλα βουνά είναι για να με οδηγήσουν σε αυτό. Αλλά αν δεν επιλέξω ποτέ να το ανέβω τίποτα δεν ωφελούμε. Αν δεν λάβει χώρα πρώτα αυτό θα είμαι ένας διάκονος που θα τρεκλίζω και στο πρώτο αγέρα όχι μόνο δεν θα είμαι σε θέση να κουβαλήσω κανένα αλλά θα σωριαστώ κάτω πρώτος. Θα δίνω Θεό αλλά παράλληλα θα βγάζω και ακαθαρσίες της ψυχής μου. Θα κάνω πράγματα αλλά το βαθύτερο κίνητρο θα είναι να ικανοποιήσω τον εαυτό μου.
ΤΟ ΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΒΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΗΛΙΚΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Πρέπει πρώτα να φτάσουμε στην ηλικία του Υιού για να μας εμπιστευτεί ο Κύριος φορτία της βασιλείας. Πρέπει πρώτα να γιατρευτούμε πλήρως και να γίνουμε ολοκληρωτικά νέοι άνθρωποι αλλιώς θα είμαστε αναγκασμένοι συνέχεια να προσποιούμαστε δείχνοντας τον καλό εαυτό προς τα έξω και κρύβοντας τα μη θεραπευμένα σημεία. Το μέσα και το έξω δεν θα βρίσκονται σε συμφωνία. Αυτό όμως δεν θα μπορεί να γίνεται για πολύ και θα έρθει η ώρα που κάθε τι που δεν είναι άρωμα Χριστού θα μυρίσει προς τα έξω. Γνωρίζω τον αντίλογο που λέει: «αυτό είναι έργο μιας ζωής». Στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται πολλά χρόνια για να γίνει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν παίρνουμε την απόφαση να ανεβούμε στο όρος. Ο διάβολος μας έχει βάλει ένα κάρο εμπόδια σε βαθμό πολλοί από εμάς να μην πιστεύουν καν ότι υπάρχει! Γι’ αυτό για χρόνια περιφερόμαστε στα άλλα βουνά, ο καθένας στο δικό του, νομίζοντας ότι με αυτό εξάντλησε όλη την πνευματική ζωή.
Δεν κηρύττω την απόλυτη αδράνεια αλλά ότι ο Θεός δεν πρόκειται να μας εμπιστευτεί πράγματα μεγαλύτερα από το μέτρο που Του έχουμε επιτρέψει να μας θεραπεύσει. Άλλωστε το υποχρεωτικό σταμάτημα από Εκείνον έχει έρθει και μέσα από αυτό μας καλεί στον Εαυτό Του.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Το θρησκευτικό και εκκλησιαστικό σύστημα απαιτεί και σπρώχνει προς άμεση δράση. Έχει έτοιμη εκπαίδευση και τρόπους «υπηρεσίας». Δεν το ενδιαφέρει το μέσα μόνο να υπάρχει μια καλή εξωτερική εικόνα. Ο Κύριος όμως δεν νοιάζεται για την ποσότητα των έργων αλλά για την ποιότητα. Δεν επενδύει στην μόρφωση, στις ικανότητες και στα χαρίσματα που Εκείνος δίνει, αλλά πρωταρχικά στον χαρακτήρα. Ύστερα δεν υπάρχει περιορισμός στο τι μπορεί να κάνει με τον άνθρωπο αυτού του είδους. Σε αυτόν απευθύνεται ο Ιησούς όταν λέει: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα ότι, όσα αν ζητήσετε από τον Πατέρα στο όνομά μου, θα σας τα δώσει». (ΙΩΑΝ 16:23). Διότι μπορεί να τον εμπιστευτεί. Έχει γνωρίσει το Όνομα Του και έχει περάσει από την παιδεία Του μέσα απ’ την οποία έχει αποδειχθεί δόκιμος.
Ο Κύριος επιθυμεί ένα σώμα θεραπευμένο, χωρίς προσμίξεις ξένων στοιχείων και σκιές από το παρελθόν που να αντανακλά την δόξα Του. Ένα σώμα που να μπορεί να συστήσει στον κόσμο.
Αυτό είναι ένα κάλεσμα για όλο το σώμα του Χριστού και είναι για τώρα. Και τι είναι αυτό που πρόκειται να κάνει; Θα το πω με ποιητικό τρόπο μέσα από ένα όνειρο που έδειξε ο Θεός σε μια αδερφή.
Είδε ένα τεράστιο άνδρα τόσο ψηλό που τα πόδια του πατούσαν πάνω στις ηπείρους. Ήταν ντυμένος γαμπρός και χόρευε με την Νύφη που επρόκειτο να παντρευτεί. Έμοιαζε με δοκιμαστικό χορό πριν από τον γάμο. Καθώς χόρευαν άνθρωποι (οι οποίοι φαίνονταν μικροσκοπικοί) αγγίζονταν από την ουρά του νυφικού και καθώς αγγίζονταν ενσωματώνονταν σε αυτό κι αυτό μεγάλωνε και γινόταν όλο και πιο μεγάλο.
«Ελάτε, λοιπόν και ας ανέβουμε στο βουνό τού Κυρίου, στον οίκο τού Θεού τού Ιακώβ· και θα μας διδάξει τους δρόμους του, και θα περπατήσουμε στα μονοπάτια του. Επειδή, από τη Σιών θα βγει νόμος, και λόγος Κυρίου από την Ιερουσαλήμ» (ΗΣ 2:3).
*Ο Ιακώβ στην Γραφή εκφράζει το ανθρώπινο στοιχείο που δεν έχει αγγιχτεί ακόμα απ’ την χάρη του Θεού. Ενώ ο Ισραήλ το κομμάτι εκείνο που έχει μεταμορφωθεί από την δόξα του Θεού. Στην περικοπή του Ησαΐα (2:2-5) υπάρχει η ίδια προτροπή δυο φορές. Την πρώτη φορά αναφέρεται στους ανθρώπους που είναι έξω απ’ τον Χριστό. (Εδάφια 2 και 3). Την δεύτερη (εδάφιο 5) αναφέρεται σε πιστούς γιατί έχει το όνομα Ιακώβ: «ας ανέβουμε στο βουνό τού Κυρίου, στον οίκο τού Θεού τού Ιακώβ· και θα μας διδάξει τους δρόμους του» Αυτό σημαίνει ότι αν και ονομάζονται με το Όνομα Του, στην ζωή τους ακόμα κυριαρχεί το ανθρώπινο στοιχείο. Τον πλησιάζουν διανοητικά, τον καταλαβαίνουν συναισθηματικά αλλά η ζωή Εν Πνεύματι τους είναι άγνωστη.
