Ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο δεν ήρθαμε από μόνοι μας, ούτε βρεθήκαμε σε αυτόν μετά από δική μας πρωτοβουλία. Ο Θεός μας έφερε στην ύπαρξη και μας χάρισε το δώρο της ζωής. Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν φτιάχνουμε εμείς τους κανόνες αλλά Εκείνος τους έχει θέσει κι εμείς καλούμαστε να τους δεχτούμε και να ζήσουμε κάτω από αυτούς.
Ο Θεός δεν είναι ένας Θεός άδικος αλλά κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η δικαιοσύνη. Απ’ αυτό πηγάζουν οι πνευματικοί νόμοι όπου η παράβαση τους ονομάζεται αμαρτία. Από αυτό το Χαρακτηριστικό πηγάζει το επουράνιο δικαστήριο, η κρίση, η τιμωρία. Υπάρχει όμως και το χαρακτηριστικό της αγάπης απ’ την οποία πήγασε το σχέδιο της σωτηρίας και το μεγάλο έργο του Χριστού στο σταυρό. Απ’ αυτό πηγάζει η πρόσκληση σε μετάνοια η συγχώρεση και η αιώνια ζωή.
Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης είναι η τάση να δέχεται κάθε τι που είναι ευχάριστο και να απορρίπτει τα δυσάρεστα και τα τρομακτικά παριστάνοντας ότι δεν υφίστανται ή να τα αλλοιώνει προσαρμόζοντας τα στην πραγματικότητα που θα έκανε εκείνη να μην αισθάνεται άβολα. Ας γίνουμε τώρα πιο συγκεκριμένοι.
Κανείς δεν έχει πρόβλημα με αυτή την πλευρά του Θεού που λέγεται αγάπη, καλοσύνη, συγχωρητικότητα, χάρη, έλεος. Η δυσκολία βρίσκεται στην πλευρά που λέγεται δικαιοκρισία, αυστηρότητα, επουράνιο δικαστήριο, λογοδοσία, τιμωρία, αιώνια κόλαση. Και επειδή στην ανθρώπινη ψυχή δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με αυτές τις πραγματικότητες ψάχνει να βρει διάφορες «λύσεις» για να νιώσει καλά μέσα στην ψυχή της.
Για παράδειγμα μια μερίδα ανθρώπων επιλέγει να λέει στον εαυτό της ότι δεν υπάρχει καθόλου Θεός. Ότι είμαστε το αποτέλεσμα μιας τυχαίας συνένωσης στοιχείων και ότι προήλθαμε απ’ τον πίθηκο.
Μια άλλη θεώρηση, όχι πολύ μακριά από την προηγούμενη δεν απορρίπτει τελείως την ύπαρξη του Θεού αλλά αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τον όρο Θεός. Χρησιμοποιεί απρόσωπους όρους όπως ανώτερη δύναμη, το σύμπαν, το θείο κ.α. Γιατί δεν αισθάνεται άνετα με την ιδέα μιας Ανώτατης εξουσίας που είναι ξεχωριστό Πρόσωπο και στον Οποίο μια μέρα θα δώσει λόγο για το βίο της στην γη.
Μια άλλη ομάδα αν και αναγνωρίζει το κακό μιλάει για μετεμψύχωση και εξιλέωση μέσω πολλών ζωών, μέχρι την τελική κάθαρση.
Μια άλλη που μπορεί να ονομαστεί χριστιανική επιλέγει να πιστεύει στον Θεό και τον Χριστό αλλά απορρίπτει την κόλαση και την αθανασία της ψυχής ακόμη κι αν η Γραφή τα διδάσκει ξεκάθαρα. Καθώς δεν αντέχει την πραγματικότητα της ευθύνης κλείνει τα μάτια της στην πλευρά της δικαιοσύνης και κρατάει μόνο την πλευρά της αγάπης, την οποία υπερτονίζει. Αν και η Αγία Γραφή τα διδάσκει ξεκάθαρα επιλέγουν να τα ερμηνεύουν με ένα τρόπο που τα ακυρώνουν στην συνείδηση τους. Τα αποκαλούν μάλιστα ειδωλολατρικές δοξασίες του παρελθόντος αν και το ειδωλολατρικό πνεύμα βρίσκεται στην δική τους καρδιά.
Τι είναι όλα αυτά; Πνευματικές κρυψώνες μέσα στις οποίες η ψυχή κρύβεται από αυτό που την φοβίζει και διστάζει να έρθει ξεκάθαρα αντιμέτωπη.
Ο Θεός απ’ την μεριά του καθώς έχει δεσμευτεί να σέβεται απόλυτα την ελεύθερη βούληση δεν θα εξαναγκάζει ποτέ κάποιον να δεχθεί την αλήθεια που ο ίδιος αρνείται πεισματικά να δει.
Όλα αυτές οι μισές αλήθειες και το κόψιμο – ράψιμο του χαρακτήρα του Θεού στα μέτρα μας και στα σταθμά μας φτιάχνουν είδωλα στις καρδιές μας και είναι παράβαση της δεύτερης εντολής του δεκάλογου: «ΜΗ κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο μήτε ομοίωμα κάποιου, από όσα είναι στον ουρανό επάνω ή όσα είναι στη γη κάτω ή όσα είναι στα νερά κάτω από τη γη» (ΕΞ 20:4). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να καταλάβουμε και τον λόγο του Θεού στον προφήτη Ιεζεκιήλ: «Και έγινε σε μένα λόγος τού Κυρίου, λέγοντας: Γιε ανθρώπου, οι άνδρες αυτοί ανέβασαν τα είδωλά τους στην καρδιά τους, και πήραν το πρόσκομμα της ανομίας τους μπροστά στο πρόσωπό τους· θα αναζητιόμουν πραγματικά απ’ αυτούς; Γι’ αυτό, μίλησέ τους, και πες τους: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Σε κάθε άνθρωπο από τον οίκο Ισραήλ, όποιος ανεβάσει τα είδωλά του στην καρδιά του, και βάλει το πρόσκομμα της ανομίας του μπροστά στο πρόσωπό του, και έρθει στον προφήτη, εγώ ο Κύριος θα του απαντήσω, καθώς έρχεται, σύμφωνα με το πλήθος των ειδώλων του·» (ΙΕΖ 14:2-5).
Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει πλάνες και για εσωτερικούς λόγους τις κρατάει στην καρδιά του, ακόμη κι αν ρωτήσει τον Θεό του σύμπαντος δεν θα πάρει την σωστή απάντηση. Γιατί δεν ρωτάει για να μάθει την αλήθεια αλλά για να επιβεβαιώσει αυτό που θέλει να πιστέψει και έχει επιλέξει να πιστεύει. Είναι πλέον δεδομένο ότι εκ των προτέρων θα απορρίψει κάθε τι που δεν συμφωνεί με αυτό που έχει επιλέξει να πιστεύει ως την αλήθεια του. Ακόμη κι αν λέει: «Ο Θεός μου είπε, μου αποκάλυψε» δεν σημαίνει ότι πράγματι του είπε, αλλά όταν λέει «ο Θεός» εννοεί τον εαυτό του, τους δικούς του συλλογισμούς και συναισθήματα που προβάλει επάνω στην εικόνα που ο ίδιος έχει πλάσει για τον Θεό και αποκαλεί θεό. Γι’ αυτό ο Θεός μέσω του προφήτη Ιερεμία είπε τον εξής λόγο: «Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ’ όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη· ποιος μπορεί να τη γνωρίσει;» (ΙΕΡ 17:9)
Ο Θεός μας μαρτυρεί ότι ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε καλά την καρδιά μας και δεν συνειδητοποιούμε γιατί επιλέγουμε να σκεφτούμε με ένα τρόπο, να δεχθούμε μια ιδέα και να απορρίψουμε μίαν άλλη ή γιατί ενεργούμε με συγκεκριμένες συμπεριφορές. Τι είναι αυτό που μας ωθεί να κάνουμε πράγματα, ποιες πεποιθήσεις προέρχονται από φόβους και ανασφάλειες, εσωτερικές ανάγκες και επιθυμίες. Μόνο ο Θεός την γνωρίζει και μόνο αυτό μπορεί να μας την αποκαλύψει στα μάτια μας. Αυτή είναι η πρόθεση Του όπως μας λέει το επόμενο εδάφιο του Ιερεμία (17:10). «Εγώ ο Κύριος εξετάζω την καρδιά, δοκιμάζω τα νεφρά, για να δώσω στον κάθε έναν σύμφωνα με τους δρόμους του, σύμφωνα με τον καρπό των έργων του». Αν μείνουμε στην πλάνη θα λάβουμε στο τέλος σύμφωνα με αυτή. Αν αφήσουμε τον Κύριο να μας φωτίσει διάφορα σημεία και να πλάσει την καρδιά μας όπως θέλει Αυτός και τα έργα μας είναι σύμφωνα με την αλήθεια και την δικαιοσύνη πάλι θα λάβουμε ανάλογα. Η λύση είναι να αφεθούμε ολοκληρωτικά στον Κύριο και να του ζητήσουμε να κάνει ότι αυτός κρίνει αναγκαίο για τον καθαρισμό μας και τον πλήρη φωτισμό μας. Καθώς αυτός υποσχέθηκε ότι θα μας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια (ΙΩΑΝ 16:13) και η αλήθεια θα μας ελευθερώσει (ΙΩΑΝ 8:32).
Για να γίνει όμως αυτό χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις: Α) Να εμπιστεύομαι τον Κύριο περισσότερο απ’ ότι εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. «Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου· σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου» (ΠΑΡ 3:5-6). Β) Να είμαι διατεθειμένος να αναθεωρώ συνεχώς και να αλλάζω. Αυτό σημαίνει να μην είμαι δυσκίνητος να αντικαθιστώ παλιές πληροφορίες με νέες και να δέχομαι νέα πράγματα στο πνευματικό μου ασκί: «Και κανένας δεν βάζει νέο κρασί μέσα σε παλιά ασκιά· ειδάλλως, το νέο κρασί θα σχίσει τα ασκιά, και το κρασί χύνεται, και τα ασκιά χαλάνε· αλλά, το νέο κρασί πρέπει να μπαίνει σε καινούργια ασκιά» (ΜΑΡΚ 2:22). Ας πάμε τώρα να δούμε τι λέει η Αγία Γραφή για την αθανασία της ψυχής.
Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Ο Ιάκωβος λέει μια θεμελιώδη αλήθεια. «Σώμα χωρίς πνεύμα είναι νεκρό» (ΙΑΚ 2:26). Όχι όμως το αντίθετο. Αυτό σημαίνει ότι το πνεύμα χωρίς το σώμα μπορεί να υπάρχει. Σώμα χωρίς πνεύμα όμως δεν μπορεί να βρίσκεται στην ζωή ή να το πω ακόμη πιο απλά: «Να στέκεται όρθιο».
Ας δούμε αμέσως ένα παράδειγμα. Ο απόστολος Παύλος στην Β΄ Κορινθίους λέει ότι: «γνωρίζω έναν άνθρωπο εν Χριστώ πριν από 14 χρόνια, (είτε μέσα στο σώμα, δεν ξέρω· είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω· ο Θεός ξέρει)· ότι αυτού τού είδους ο άνθρωπος αρπάχτηκε μέχρι τον τρίτο ουρανό. Και γνωρίζω αυτού τού είδους τον άνθρωπο, (είτε μέσα στο σώμα, είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω, ο Θεός ξέρει)· ότι αρπάχτηκε στον παράδεισο, και άκουσε λόγια ανεκλάλητα, που δεν επιτρέπεται σε έναν άνθρωπο να μιλήσει. (Β΄ΚΟΡ 12:2-4).
Ο απόστολος Παύλος δεν ήταν σίγουρος αν κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού στον τρίτο ουρανό ήταν μέσα στο σώμα ή όχι. Αλλά στο σημείο αυτό τονίζεται η ύπαρξη του πνεύματος ανεξάρτητα από το σώμα. Η έμφαση είναι στον εσωτερικό άνθρωπο ο οποίος είτε μέσα στο σώμα είτε έξω από αυτό μπορεί να έχει επικοινωνία με τον Θεό, να λαμβάνει πληροφορίες, να ακούει, να μιλάει. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι εφόσον ο Παύλος δεν ήταν σίγουρος δεν θα μπορούσε να είχε βγει από το σώμα ή θα το είχε μαζί του. Αν όμως λέει «είτε έξω από το σώμα», αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος πίστευε πως ο άνθρωπος μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει έξω από το σώμα έχοντας στο πλήρες όλες τις αισθήσεις του. Και ότι δεν είναι το σώμα που τον καθορίζει σαν ύπαρξη αλλά το πνεύμα και η ψυχή, που είναι ο πραγματικός άνθρωπος.
Στον αντίποδα μπορούμε να δούμε ένα παράδειγμα που έχει να κάνει με τον Άδη τον οποίο κάποιοι θεωρούν παραβολικό αν και δεν μπορούν να πουν ξεκάθαρα τι παραβολίζει. Κι αυτό γιατί είναι πραγματικό μέρος και στην πραγματικότητα είναι ένας πνευματικός χώρος που φυλάσσονται ψυχές που δεν βρίσκονται πλέον σε φυσικό σώμα. Ας δούμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: «Επειδή, και ο Χριστός έπαθε μια φορά για πάντα για τις αμαρτίες, ο δίκαιος για χάρη των αδίκων, για να μας φέρει στον Θεό, ο οποίος, ενώ μεν θανατώθηκε κατά τη σάρκα, ζωοποιήθηκε όμως διαμέσου τού Πνεύματος· με το οποίο, αφού πορεύτηκε, κήρυξε και προς τα πνεύματα που ήσαν στη φυλακή, τα οποία κάποτε απείθησαν, όταν η μακροθυμία τού Θεού, στις ημέρες τού Νώε, τους πρόσμενε, καθώς κατασκευαζόταν η κιβωτός, στην οποία διασώθηκαν από το νερό λίγες (δηλαδή, οκτώ) ψυχές» (Α΄ΠΕΤ 3:18-20).
Τι μας διδάσκει η συγκεκριμένη περικοπή; Πρώτον τον Χριστό να συνεχίζει να υπάρχει μετά τον θάνατο του φυσικού του σώματος. Το σώμα του (αλλά και ο ίδιος που ήταν μέσα σε αυτό) πριν λίγο είχε πάθει, είχε τρυπηθεί με καρφιά, είχε μαστιγωθεί, είχαν ξεσκιστεί οι σάρκες του, είχε τρυπηθεί το πλευρό του και αφού βιολογικά έπαψε να λειτουργεί τέθηκε σε τάφο. Και πιο συγκεκριμένα σε μια τρύπα μέσα σε ένα βράχο. Ο ίδιος όμως βρισκόταν κάπου αλλού. Ο απόστολος Πέτρος μας λέει ότι κήρυττε στα πνεύματα που ήσαν στην φυλακή. Για ποια πνεύματα μας μιλάει; Για αυτούς που έζησαν πάνω στην γη την εποχή του Νώε. Τα σώματα τους καταστράφηκαν στον κατακλυσμό, τα πνεύματα τους όμως συνέχισαν να υπάρχουν στην φυλακή που λέγεται Άδης, η οποία όπως μας πληροφορούν άλλα σημεία της Αγία Γραφής βρίσκεται στα έγκατα της γης. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υλικό μέρος αλλά μέσα στον υλικό χώρο συνυπάρχει και η διάσταση του πνευματικού. «Επειδή, όπως ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά τού κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου στην καρδιά τής γης τρεις ημέρες και τρεις νύχτες» (ΜΑΤΘ 12:40).
Η πληροφορία αυτή είναι αρκετή για να μας πληροφορήσει ότι οι ψυχές της Παλαιάς Διαθήκης δεν εξαφανίστηκαν, δεν εξαϋλωθήκαν, δεν έπαψαν να υπάρχουν απλά έπαψαν να είναι ορατοί στον κόσμο της ύλης και να τους επιτρέπεται η έκφραση σε αυτόν. Τι εξυπηρετεί το σώμα; Είναι για να μπορεί ένα πνεύμα να βρίσκεται μέσα στην διάσταση της ύλης που στην Γραφή ονομάζεται πρώτος ουρανός. Μέσα στο υλικό σώμα ο Θεός εργάζεται πράγματα που αν δεν ήταν μέσα σε αυτό δεν θα μπορούσε. Γι’ αυτό και το σώμα μας ονομάζεται το σώμα της ταπείνωσης μας (ΦΙΛ 3:21). Όταν όμως αυτό το βιολογικό σπίτι που ονομάζουμε σώμα φθείρετε και παύει να λειτουργεί δεν μπορεί το πνεύμα να παραμείνει άλλο μέσα εκεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι παύει να υπάρχει. Απλά πάει σε άλλο τόπο. Ο απόστολος Πέτρος λέει ότι ο Ιησούς κήρυξε το ευαγγέλιο στους νεκρούς (Β΄ΠΕΤ 4:6). Εδώ δεν μας μιλάει μόνο γι’ αυτούς κατά την εποχή του Νώε, αλλά για όλους τους νεκρούς την περίοδο προ Χριστού. «Επειδή, γι’ αυτό κηρύχθηκε το ευαγγέλιο και προς τους νεκρούς, για να κριθούν μεν σύμφωνα με τους ανθρώπους κατά τη σάρκα, να ζουν όμως σύμφωνα με τον Θεό κατά το πνεύμα». Δεν θα μπορούσε Ο Ιησούς να κηρύξει σε ανύπαρκτες οντότητες ή σε σώματα που τα τρώνε τα σκουλήκια αλλά σε πρόσωπα που υπήρχαν στην πνευματική διάσταση. Κι αν λέει «να ζουν σύμφωνα με τον Θεό κατά το πνεύμα» αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά ο Θεός επιθυμεί εκεί που είναι να ζουν με ευσέβεια, γιατί φαίνεται να έχει κάποιο σχέδιο γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουμε ακριβώς, αυτό όμως που μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση και πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι η ύπαρξη συνεχίζεται μετά από εδώ. Κι ότι όλο αυτό το πλήθος ανθρώπων που έζησαν κατά του χρόνους πριν την Καινή Διαθήκη δεν χάθηκε ούτε πέρασε στην ανυπαρξία.
Αυτό μας αποκαλύπτει ότι η λέξη Σεόλ στην Παλαιά διαθήκη δεν σήμαινε απλά τάφος αλλά χώρος φύλαξης των πνευμάτων των νεκρών. Άρα ήξεραν τι έκαναν οι 70 μεταφραστές όταν μετέφραζαν την λέξη Σεόλ σε Άδη την περίοδο της εξάπλωσης του ελληνιστικού πνεύματος.
Άλλωστε νίξεις για αυτό υπήρχαν ήδη από την Παλαιά Διαθήκη. Όταν για παράδειγμα η Γραφή μας λέει για τον Κορέ και τη συνοδεία του: «Κι αυτοί κατέβηκαν ζωντανοί στον άδη, και όλα τα δικά τους, και η γη έκλεισε από πάνω τους· και αφανίστηκαν μέσα από τη συναγωγή (ΑΡ 16:33). Ή ο Ιώβ όταν λέει: Ξέρω μεν ότι θα με φέρεις σε θάνατο, και στον οίκο, που είναι προσδιορισμένος για κάθε ζωντανόν άνθρωπο (ΙΩΒ 30:23). Γιατί δεν λέει «για κάθε νεκρό άνθρωπο», (αφού έχει προηγηθεί ο θάνατος) αλλά για κάθε ζωντανό άνθρωπο; Σε άλλο σημείο πάλι ο Θεός ρωτάει τον Ιώβ «αν του έχουν ανοίχτηκαν οι πύλες τού θανάτου; Ή, είδες τις πόρτες της σκιάς τού θανάτου;» (ΙΩΒ 38:17). Στις παροιμίες λέει για την πόρνη ότι το σπίτι της είναι δρόμοι τού άδη, κατεβαίνουν στα ταμεία τού θανάτου. (ΠΑΡ 7:27). Αν είναι παραβολικό μέρος πως μπορεί να αναφέρεται τόσες φορές; Μήπως τελικά είναι πραγματικό μέρος; Στον Ιώβ μιλάει για πύλες, για πόρτες ενώ στις παροιμίες για ταμεία που έχει να κάνει με δωμάτια. Αν οι ψυχές παύουν να υπάρχουν μετά τον σωματικό θάνατο και καταλήγουν σε ένα νεκροταφείο να τους τρώνε τα σκουλήκια τι νόημα έχουν όλα αυτά; Τι εννοεί ότι το σπίτι της πόρνης κατεβάζει στον Άδη; Μήπως κάθε ένας που πάει με πόρνη πεθαίνει την στιγμή που πορνεύει και πάει στο χώμα; Πόσοι και πόσοι που πορνεύουν και απατούν τις γυναίκες τους δεν ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα; Αλλά κι όσοι επιλέγουν να ζουν ευσεβή ζωή, κατά σάρκα μια μέρα θα βρεθούν κι αυτοί στο φυσικό χώμα. Όταν λοιπόν η Γραφή μιλάει για Άδη δεν μιλάει για το φυσικό χώμα που πάει το βιολογικό σαρκίο του κάθε ανθρώπου. Αλλά εκεί εννοεί ότι η πορνεία είναι αμαρτία που αν μείνει αμετανόητη δίνει στον διάβολο το δικαίωμα να κατεβάσει το πνεύμα κάποιου στον πνευματικό χώρο που έχει την ονομασία Άδης και που φυλάσσονται οι νεκροί, όταν θα έρθει η ώρα να φύγει από το φυσικό σώμα.
Το ίδιο συναντάμε και στην παραβολή του άφρονα πλουσίου (που δεν είναι παραβολή, αλλά είναι βασισμένη σε χιλιάδες τέτοιες ιστορίες) όταν ο Θεός του λέει: «Άφρονα, αυτή εδώ τη νύχτα απαιτούν από σένα την ψυχή σου· όσα λοιπόν ετοίμασες, τίνος θα είναι;» (ΛΟΥΚ 12:20). Σε ποιους αναφέρεται εκεί ο Θεός όταν του λέει «ζητάνε την ψυχή σου;» Στον διάβολο και τα πονηρά πνεύματα.
Στην πραγματικότητα μας ανοίγει λίγο την κουρτίνα για να δούμε στην πνευματική διάσταση. Αν η ψυχή εξαφανιζόταν με το θάνατο του σώματος γιατί να την ζητάει ο διάβολος; Το ίδιο ισχύει και για την παραβολή -όπου ούτε αυτή είναι παραβολή- του πλούσιου και του Λάζαρου. (ΛΟΥΚ 16:19-31). Ας δούμε κάποια παραπάνω στοιχεία για την συγκεκριμένη περίπτωση. 1) Πουθενά δεν αναφέρεται η συγκεκριμένη περιγραφή του Ιησού ως παραβολή όπως σε άλλες περιπτώσεις. Ας δούμε ενδεικτικά κάποιες από αυτές: «Εσείς, λοιπόν, ακούστε την παραβολή εκείνου που σπέρνει» (ΜΑΤΘ 13:18). Ή «Τους παρέθεσε μια άλλη παραβολή, λέγοντας: Η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια με έναν κόκκο σιναπιού, τον οποίο, καθώς τον πήρε ένας άνθρωπος, τον έσπειρε στο χωράφι του·» (13:31). «Ακούστε μια άλλη παραβολή: Υπήρχε κάποιος άνθρωπος οικοδεσπότης, ο οποίος φύτεψε έναν αμπελώνα..» (21:33). Στο πλούσιο και τον Λάζαρο δεν υπάρχει καμία τέτοια εισαγωγή που να μας ειδοποιεί ότι πρόκειται να ακούσουμε μια παραβολή. 2) Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι οι παραβολές δεν έχουν ποτέ ονόματα συγκεκριμένων ανθρώπων. Για παράδειγμα έχουμε τον άσωτο γιό, τον μεγάλο αδελφό, την χήρα, τον άδικο κριτή, τον πονηρό δούλο, τον άδικο οικονόμο κ.α. Εδώ όμως έχουμε ονόματα υπαρκτών προσώπων όπως του Αβραάμ! Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να θυμηθούμε τον λόγο του Ιησού στους Σαδουκαίους οι οποίοι έλεγαν ότι δεν υπάρχει ανάσταση, ούτε άγγελος ούτε πνεύμα (ΠΡΑΞ 23:8Α). «Για τους νεκρούς, όμως, ότι ανασταίνονται, δεν διαβάσατε στο βιβλίο τού Μωυσή, πώς είπε σ’ αυτόν ο Θεός, στην περίπτωση της βάτου, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο Θεός τού Αβραάμ, και ο Θεός τού Ισαάκ, και ο Θεός τού Ιακώβ»; Δεν είναι ο Θεός νεκρών, αλλά Θεός ζωντανών· εσείς, λοιπόν, πλανιέστε πολύ (ΜΑΡΚ 12:26-27).
Το σημείο αυτό θέλει μεγάλη προσοχή. Ο Ιησούς δεν τους είπε ότι ο Θεός θα είναι Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ όταν αναστηθούν σωματικά. Αλλά αναφέρει το περιστατικό που ο Θεός μιλάει στον Μωυσή μέσα απ’ την βάτο για να τους πει ότι ο Θεός ήταν Θεός τους την στιγμή που μιλούσε με τον Μωυσή. Ότι εκείνοι δεν ήταν στο χώμα αλλά ζωντανοί στην Παρουσία Του. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζωντανών. Αν εκείνοι βρίσκονταν στο χώμα και οι ψυχές τους είχαν πάψει να υπάρχουν δεν θα μπορούσε να πει ότι είναι Θεός ζωντανών. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και απ’ την εμφάνιση του Μωυσή και του Ηλία στο όρος της μεταμόρφωσης. Λέει μάλιστα ότι συνομιλούσαν με τον Ιησού για τον θάνατό του, που επρόκειτο να εκπληρώσει στην Ιερουσαλήμ, δηλαδή για την θυσία του στο σταυρό! (ΛΟΥΚ 9:31).
Αν είχαν πάψει να υφίστανται πως φανερώνονται στο όρος και όχι μόνο αλλά συνομιλούν με τον Ιησού για κάτι πολύ συγκεκριμένο! Όταν ο Ηλίας αρπάχτηκε από μια πύρινη επουράνια άμαξα έπαψε να υπάρχει; Ή μετέβηκε σε άλλο τόπο; Μάλιστα δεν ήταν ο μόνος που είχε αρπαχτεί. Το ίδιο είχε συμβεί και στον Ενώχ. Η Γραφή μάλιστα λέει ότι μετατέθηκε. (EB 11:5). Όχι ότι εκμηδενίστηκε. Αλλά το ρήμα μετατέθηκε σημαίνει πήγε σε άλλο τόπο, όχι γήινο. Που βρίσκονταν λοιπόν όλοι αυτοί; Ο Ιησούς μας δίνει την απάντηση. Στον κόλπο του Αβραάμ. Ένας πνευματικός χώρος που πήγαιναν όλοι οι δίκαιοι κατά την οικονομία της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν ήταν στον τρίτο ουρανό αλλά η καλή πλευρά του άδη. Σε αυτό τον χώρο αναφέρθηκε ο Ιησούς στον ληστή όταν του είπε: «Σε διαβεβαιώνω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (ΛΟΥΚ 23:43). Να σημειώσουμε εδώ πως δεν του είπε «σήμερα σου λέω ότι μια μέρα θα είσαι στον παράδεισο» ή ότι «σήμερα σου υπόσχομαι ότι τη ημέρα που θα αναστηθείς θα είσαι στην βασιλεία μου», αλλά «σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Το να αλλάζουμε τα λόγια του Ιησού για να ταιριάζουν με τις απόψεις μας είναι σοβαρή αμαρτία που δεν θα μείνει ατιμώρητη. Δεν μπορούμε λοιπόν να παίζουμε με αυτά τα πράγματα.
Ας επιστρέψουμε όμως στην ιστορία του πλούσιου και του Λάζαρου. Είπαμε μέχρι τώρα ότι η ιστορία έχει μέσα τον Αβραάμ. Έχει επίσης τον Μωυσή και τους προφήτες. Έχει τον Λάζαρο. Ο μόνος που δεν έχει όνομα είναι ο πλούσιος. Όχι επειδή στην γη δεν είχε όνομα αλλά ο Θεός δεν τον αναγνωρίζει ως δικό Του. Δεν είναι καταγραμμένος στο βιβλίο της ζωής. Γι’ αυτό το βιβλίο είχε πληροφορηθεί ο Μωυσής στον οποίο ο Θεός είπε: «βρήκες χάρη μπροστά μου και σε γνωρίζω με το όνομα σου» (ΕΞ 33:12). Όταν ο λαός αμάρτησε ο Μωυσής είπε στον Θεό «και τώρα, αν συγχωρήσεις την αμαρτία τους… αν όχι, εξάλειψέ με, παρακαλώ, από το βιβλίο σου, που έγραψες. Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Όποιος αμάρτησε εναντίον μου, αυτόν θα εξαλείψω από το βιβλίο μου·» (ΕΞ 32:32-33). Βλέπουμε λοιπόν ότι η προσωπική γνωριμία με τον Θεό έχει να κάνει με το ότι μας ξέρει με το όνομα μας και ότι το έχει γράψει στο βιβλίο του, που λέγεται της ζωής. Ο πλούσιος ήταν Ισραηλίτης, ήταν τέκνο του Αβραάμ κατά σάρκα, αλλά για θεό του είχε τα πλούτη του και ο Θεός δεν τον αναγνώριζε ως δικό Του.
Έχουμε επίσης τους αδελφούς του πλούσιου που είναι ακόμα πάνω στην γη και ο πλούσιος παρακαλεί τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να τους ειδοποιήσει.
Αλλά ο Αβραάμ του είπε ότι «έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες· ας ακούσουν αυτούς», δηλαδή τις Γραφές. Κάτι που είναι κι αυτό πραγματικό. Έχουμε επίσης αναφορά στους αγγέλους. Είναι οι άγγελοι παραβολικοί ή όντα του πνευματικού κόσμου; Και τέλος έχουμε την τελευταία συνομιλία μεταξύ του Αβραάμ και του πλούσιου. «Και εκείνος είπε: Όχι, πατέρα Αβραάμ· αλλά, αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν». Υπάρχει κάτι παραβολικό σε αυτό; Όχι, αλλά ο Ιησούς μας κάνει μάρτυρες στην συνέχιση της ζωής μετά την έξοδο από τον κόσμο της ύλης και την σύνδεση των ανθρώπινων πνευμάτων με την προηγούμενη ζωή τους πάνω στην γη. Ο πλούσιος θυμάται τι έχει ζήσει, έχει επίγνωση για το ποιους έχει αφήσει πίσω, εκδηλώνει ενδιαφέρον. Την σύνδεση των δύο πλευρών βλέπουμε και στη απάντηση που του δίνει ο Αβραάμ: «Αν δεν ακούν τον Μωυσή και τους προφήτες, ούτε αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς θα πειστούν». Οι Γραφές είναι κάτι που έχει παραδοθεί στον κόσμο των ζωντανών και οποιοσδήποτε βρίσκεται εκεί μπορεί να έρθει σε επαφή. Κι ότι είναι πιο ισχυρή μαρτυρία ακόμη και απ’ την επιστροφή κάποιου που μετέβηκε στο βασίλειο των νεκρών.
Όλα αυτά δεν είναι παραβολικά αλλά ξεκάθαρα πνευματικές πραγματικότητες. Ο Ιησούς μας δείχνει τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά. Μας δείχνει επίσης τον νόμο της σποράς και του θερισμού. «..θυμήσου ότι απόλαυσες τα αγαθά σου στη ζωή σου και ο Λάζαρος παρόμοια τα κακά· τώρα, αυτός μεν παρηγορείται, εσύ όμως βασανίζεσαι». Τις επιλογές στην μια ζωή και τις συνέπειες στη άλλη. Αν δεν τα δεχόμαστε και τα βγάζουμε παραμύθια δεν διαφέρουμε σε τίποτα με τους άθεους. Ούτε μπορούμε να κρατάμε μόνο ότι μας αρέσει και ότι μας δυσαρεστεί να βρίσκουμε μια ερμηνεία που να το ακυρώνει στην συνείδηση μας. Αυτή η πρακτική είναι επικίνδυνη. Είναι προτιμότερο να εξετάσουμε τις καρδιές μας, παρά να φτιάχνουμε ερμηνείες σύμφωνες με αυτήν.
Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη έχει σκηνές από τον Άδη και συγκεκριμένες συνομιλίες μεταξύ των νεκρών που δεν είναι παραβολικές, αλλά άνοιγμα του πέπλου της από εκεί πλευράς.
Στο βιβλίο του Ησαΐα έχει μια σκηνή του τι συμβαίνει στον Άδη όταν κατεβαίνει εκεί ο βασιλιάς της Βαβυλώνας που όσο ήταν επάνω στην γη καταδυνάστευε όλους τους λαούς: «Ο άδης από κάτω κινήθηκε για σένα, για να συναντήσει τον ερχομό σου· για σένα ξεσήκωσε τους νεκρούς, όλους τούς ηγεμόνες τής γης· σήκωσε από τους θρόνους τους όλους τους βασιλιάδες των εθνών. Όλοι αυτοί θα αποκριθούν και θα σου πουν: Κι εσύ έγινες αδύνατος όπως κι εμείς; Έγινες όμοιος με μας;» (ΗΣ 14:9-10). Τι σημαίνει η φράση έγινες όμοιος με εμάς; Στον Άδη κυβερνούν τα πονηρά πνεύματα που είναι οι βασανιστές. Εκεί και ο πιο δυνατός της γης γίνεται αδύναμος γιατί είτε του αρέσει είτε όχι μπαίνει κάτω από την δική τους καταδυναστεία. Αυτός που καταδυνάστευε τώρα καταδυναστεύεται. Αυτό είναι που εντυπωσιάζει τους υπόλοιπους νεκρούς οι οποίοι τον γνώριζαν όταν ήταν επάνω στην γη και βλέπουν την αντίθεση. Αυτός που όταν ήταν μέσα στο σώμα ήταν δυνατός και κυρίευε επάνω τους, τώρα όμως δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτούς.
Τέλος για αυτούς που λένε ότι ο Άδης ήταν μια δοξασία των αρχαίων Ελλήνων να πούμε ότι αυτή την λέξη χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Χριστός όταν είπε «κρατάω τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου». (ΑΠΟΚ 1:18). Αυτό σημαίνει ότι είναι χώροι όπου με το έργο του σταυρού και την νίκη του πάνω στις σκοτεινές δυνάμεις Εκείνος πλέον «κάνει κουμάντο» ποιος θα μπει και ποιος θα βγει από εκεί.
Ότι είναι χώροι επιβεβαιώνεται κι από άλλα εδάφια: «Και η θάλασσα έδωσε τους νεκρούς που ήσαν μέσα σ’ αυτή, και ο θάνατος και ο άδης έδωσαν τους νεκρούς, που ήσαν μέσα σ’ αυτούς· και κρίθηκαν κάθε ένας σύμφωνα με τα έργα τους» (ΑΠΟΚ 20:13). Ας παρατηρήσουμε την λέξη μέσα. Η λέξη μέσα μας δείχνει ότι κάποιοι βρίσκονται κάπου, μέσα σε κάποιο χώρο. Η θάλασσα έχει να κάνει με την άβυσσο που είναι χώρος φύλαξης των δαιμόνων (ΛΟΥΚ 8:31, Β΄ΠΕΤ 2:4). Αυτό σημαίνει ότι την ημέρα εκείνη και αυτοί θα κριθούν. Γι’ αυτό στο επόμενο εδάφιο μας λέει: «Και ο θάνατος και ο Άδης ρίχθηκαν στη λίμνη τής φωτιάς· αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος» (20:14). Αυτό σημαίνει ότι ο Άδης και ο Θάνατος δεν είναι μόνο ονόματα πνευματικών χώρων αλλά και δαιμόνων που φυλάττουν αυτές τις ψυχές εκεί. Μάλιστα οι χώροι παίρνουν τα ονόματα αυτών που έχουν διακυβέρνηση και είναι οι αρχιδεσμοφύλακες. Είναι δαιμονικές προσωπικότητες γι’ αυτό και λέει ότι αφού έδωσαν τους νεκρούς τους, ρίχτηκαν και οι ίδιοι στην λίμνη της φωτιάς, επιβεβαιώνοντας τον λόγο του Ιησού «η κόλαση φτιάχτηκε για τον διάβολο και τους αγγέλους του». Επειδή στην λίμνη της φωτιάς δεν θα ριχτούν χώροι ή πνευματικά δωμάτια αλλά πεσμένοι άγγελοι. Μια φωτιά που δεν είναι υλική αλλά ανήκει στην πνευματική διάσταση.
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗ
Το μοναδικό βιβλίο που δεν μπορεί να μας βοηθήσει αν και πολλοί το επικαλούνται είναι του εκκλησιαστή. Το βιβλίο αυτό δεν γράφτηκε για να δώσει απαντήσεις αλλά είναι στοχαστικό, διακατέχεται από ένα πνεύμα αγνωστικισμού και περισσότερο ρωτάει παρά απαντάει; Παράδειγμα: «Ποιος γνωρίζει το πνεύμα των γιων των ανθρώπων, αν αυτό ανεβαίνει προς τα επάνω, και το πνεύμα τού κτήνους, αν αυτό κατεβαίνει κάτω στη γη;» (3:21). Διακατέχεται από ένα πνεύμα πεσιμισμού καθώς ο συγγραφέας δεν βρίσκει κανένα νόημα με την χαρακτηριστική φράση «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» να επαναλαμβάνεται κάθε τόσο. Όσοι λοιπόν το χρησιμοποιούν δεν είναι για έρθουν στην αλήθεια αλλά για να την κρύψουν από τα μάτια τους, καθώς επιλέγουν αυτό το «κεράκι» που φωτίζει ελάχιστα πράγματα επιλέγοντας όλα τα υπόλοιπα να τα κρατούν στο σκοτάδι.
Άρα δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τους στοχασμούς, τις υποθέσεις και τις ερωτήσεις του «εκκλησιαστή» για να δώσεις τις απαντήσεις και να βγάλεις βέβαια συμπεράσματα. Δεν πειράζει όμως γιατί όλα τα υπόλοιπα βιβλία έχουν απαντήσεις και περισσότερα απ’ όλα η Καινή Διαθήκη που έχει το μεγαλύτερο φως. Δεν είναι καθόλου σοφό να βλέπεις μέσα από ένα μικρό φως ένα τόσο σοβαρό θέμα.
Να επιμένεις να κρατάς ένα κερί όταν σου έχει δοθεί προβολέας με το οποίο μπορείς να δεις το παρόν, το μέλλον και εάν τον στρέψεις στο παρελθόν να φωτίσεις και αυτό! Αυτός ο προβολέας είναι η Καινή Διαθήκη και τα λόγια του Ιησού.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ;
Οι Ιουδαίοι διαμαρτύρονταν που έπρεπε εκείνοι να πληρώσουν για τις αμαρτίες των προγόνων τους. Γι’ αυτό είχαν βγάλει αυτή την παροιμία: «Οι πατέρες έφαγαν αγουρίδα, και μούδιασαν τα δόντια των παιδιών» (ΙΕΖ 18:2). Πολλοί από αυτούς πέθαναν κατά την πολιορκία της Ιερουσαλήμ ενώ άλλοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι. «Θα πεθάνει» δεν σημαίνει θα σβήσει αλλά θα αποκοπεί από την γη των ζωντανών. Θα πάψει να βλέπει το φως του ήλιου και την υπέροχη δημιουργία που ο Θεός δημιούργησε αλλά η ψυχή του θα κατέβει στον σκοτεινό τόπο της αναμονής όλων των νεκρών.
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ
Στην Παλαιά Διαθήκη οι άνθρωποι από κάθε φυλή και έθνος μετά τον θάνατο του φυσικού τους σώματος πήγαιναν στον Άδη. Ο Ιησούς τους επισκέφτηκε και τους μίλησε για το έργο του τις τρεις μέρες που ήταν νεκρός σωματικά. Αντίστοιχα οι δίκαιοι της Παλιάς Διαθήκης και όσοι είχαν μια σχέση με τον Θεό πήγαιναν στον κόλπο του Αβραάμ ή παράδεισο. Μετά την νίκη του Χριστού που άνοιξε τον δρόμο για τα άγια αυτοί μετατέθηκαν στον ουρανό και πλέον κάθε ένας που πεθαίνει και είναι εν τω Χριστώ πάει στον ουρανό. Αυτό μας πληροφορεί ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής: «..αλλά, προσήλθατε στο βουνό Σιών, και σε πόλη τού ζωντανού Θεού, την επουράνια Ιερουσαλήμ, και σε μυριάδες αγγέλων, σε πανηγύρι και εκκλησία πρωτοτόκων, που έχουν καταγραφεί στους ουρανούς, και στον Θεό, που είναι ο κριτής όλων, και σε πνεύματα δικαίων, οι οποίοι έλαβαν την τελειότητα».
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Άλλη δεν υπάρχει. Και μόνο αυτή η σκηνή φτάνει για να καταρίψει τον ισχυρισμό ότι η ψυχή παύει να υπάρχει μετά τον φυσικό θάνατο. Μιλάει για αγγέλους, για εκκλησία πρωτοτόκων, για πνεύματα δικαίων και για τον Θεό που δεν είναι Θεός νεκρών αλλά ζωντανών στην Παρουσία Του!
ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ;
Η απάντηση είναι πολύ απλή: Στην Παρουσία Του. Προστίθεται σε αυτό το σύννεφο μαρτύρων και ο Θεός τον γνωρίζει με το όνομα του. Αυτό μας διδάσκει ο απόστολος Παύλος. «Έχοντας, λοιπόν, πάντοτε το θάρρος, και ξέροντας, ότι ενόσω κατοικούμε μέσα στο σώμα, κατοικούμε μακριά από τον Κύριο· (επειδή, περπατάμε με βάση την πίστη, όχι με βάση τα όσα βλέπουμε)· έχουμε, όμως, θάρρος, και επιθυμούμε να αναχωρήσουμε μάλλον από το σώμα, και να κατοικήσουμε κοντά στον Κύριο. Γι’ αυτό και φιλοτιμούμαστε, είτε κατοικώντας στο σώμα είτε αναχωρώντας απ’ αυτό, να είμαστε ευάρεστοι σ’ αυτόν». (Β΄ ΚΟΡ 5:6-9).
Τι βλέπουμε εδώ; Ο Παύλος διαχωρίζει το πνεύμα από το σώμα, με την φράση «ενόσω κατοικούμε μέσα στο σώμα». Ποιος κατοικεί στο σώμα; Ο πραγματικός άνθρωπος το πνεύμα και η ψυχή. Όταν λέει: «έχουμε, όμως, θάρρος, και επιθυμούμε να αναχωρήσουμε μάλλον από το σώμα, και να κατοικήσουμε κοντά στον Κύριο» δεν αναφέρεται στην Δευτέρα Παρουσία και στην σωματική ανάσταση των νεκρών, αλλά στην παρούσα φάση που ζούμε. Το πνεύμα επιθυμεί να φύγει από το σώμα, να το αφήσει και να πάει στον Κύριο για να είναι κοντά Του.
Το ίδιο λέει και σε άλλη επιστολή του: «επειδή, σε μένα το να ζω είναι ο Χριστός, και το να πεθάνω είναι κέρδος. Αλλά, αν το να ζω μέσα στη σάρκα, αυτό συμβάλλει σε καρποφορία του έργου μου, και τι να εκλέξω δεν γνωρίζω· επειδή, στενοχωρούμαι από τα δύο, έχοντας μεν την επιθυμία να αναχωρήσω, και να είμαι με τον Χριστό· δεδομένου ότι, είναι πολύ πλέον καλύτερα· το να μένω, όμως, μέσα στο σώμα είναι για σας αναγκαιότερο». Όταν λέει «να πεθάνω» δεν εννοεί να σβήσει σαν ύπαρξη, μάλιστα αν ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα ξεστομούσε καθόλου αυτή την φράση. Αλλά λέει θέλω να αναχωρήσω για να είμαι με τον Χριστό. Ξέρει ότι δεν θα πάρει το σώμα του μαζί του, αλλά ο ίδιος ως οντότητα και προσωπικότητα θα είναι εκεί. Οι λόγοι «να ζω μέσα στην σάρκα» και «το να μένω όμως μέσα στο σώμα» δείχνουν ξεκάθαρα τον διαχωρισμό του πνευματικού ανθρώπου από το εξωτερικό και προσωρινό όχημα, το σώμα. Και το τι πίστευε ο Παύλος πάνω στο θέμα αυτό.
Αλλά και πριν από τον Παύλο ο Ιησούς είχε πει στους μαθητές του: «Στο σπίτι τού Πατέρα μου υπάρχουν πολλά οικήματα· ειδάλλως, θα σας έλεγα· πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο. Και αφού πάω και σας ετοιμάσω τόπο, έρχομαι πάλι, και θα σας παραλάβω κοντά σε μένα, για να είστε κι εσείς, όπου είμαι εγώ» (ΙΩΝΑ 14:2-3). Με το ρήμα «παραλάβω» δεν εννοεί την Δευτέρα Παρουσία που θα φανερωθεί σε όλη την ανθρωπότητα. Ούτε την ανάσταση των δικαίων που αφορά όλους τους πιστούς μαζικά. Μιλάει για την ατομική αναχώρηση του καθένα απ’ αυτό τον κόσμο. Κι ότι μέσα απ’ την θυσία του άνοιξε τον ουρανό ώστε κάθε δικός του να πηγαίνει εκεί κατευθείαν. Όταν λοιπόν η ψυχή κάποιου που ανήκει στον Ιησού βγαίνει από το σώμα Αυτός την παραλαμβάνει. Αν η ψυχή παύει να υπάρχει ποιόν θα παραλάβει ο Ιησούς;
Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να θυμηθούμε τα λόγια του Ιησού για την αιώνια ζωή: Α) «Όποιος πιστεύει στον Υιό, έχει αιώνια ζωή· όποιος, όμως, απειθεί στον Υιό, δεν θα δει ζωή, αλλά η οργή τού Θεού μένει επάνω του» (ΙΩΑΝ 3:36). Β) «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι εκείνος που ακούει τον λόγο μου, και πιστεύει σ’ αυτόν που με απέστειλε, έχει αιώνια ζωή, και σε κρίση δεν έρχεται, αλλά έχει ήδη μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή» (ΙΩΑΝ 5:24). Γ) «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Εκείνος που πιστεύει σε μένα, έχει αιώνια ζωή» (ΙΩΑΝ 6:47). Δ) «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν κάποιος φυλάξει τον λόγο μου, δεν θα δει θάνατο στον αιώνα» (ΙΩΑΝ 8:51). Ε) «Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα» (11:26).
Πως γίνεται ο Ιησούς να δίνει την μαρτυρία σε τόσα πολλά σημεία, ξανά και ξανά ότι όποιος πιστεύει σε Αυτόν έχει αιώνια ζωή κι εμείς να διακηρύττουμε την ανυπαρξία της ψυχής μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος; Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Αναγεννιόμαστε για να πεθάνουμε και να γυρίσουμε στο χώμα; Δεν συνδεόμαστε με τον Πατέρα για να αποσυνδεθούμε κατά τον φυσικό θάνατο και να επανασυνδεθούμε πάλι μια μέρα κατά την σωματική ανάσταση. Αναγεννιόμαστε για να μην πεθάνουμε ποτέ!
Έχει αιώνια ζωή σημαίνει ότι έχει μια προσωπική σχέση με τον Θεό μια βιωματική γνωριμία όπου αυτή δεν χάνεται ποτέ αλλά όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο βαθιά. Δεν παύει να υφίσταται εξαιτίας δύσκολων καταστάσεων που συμβαίνουν πάνω στην γη, δεν διαταράσσεται από τον φυσικό θάνατο αλλά συνεχίζει να υπάρχει χωρίς τίποτα να μπορεί να την καταστρέψει. Ο Κύριος είπε γι’ αυτούς που πραγματικά τον γνωρίζουν και έχουν σχετιστεί μαζί Του με βάση το αίμα του, για τα αληθινά δικά Του πρόβατα, ότι Αυτός θα διαφυλάξει αυτή την ζωή: «Και εγώ δίνω σ’ αυτά αιώνια ζωή· και δεν θα χαθούν στον αιώνα, και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου» (ΙΩΑΝ 10:28).
Πως μπορείς λοιπόν να λες ότι η ψυχή σβήνει μαζί με τον θάνατο του φυσικού σώματος όταν ο Ιησούς είπε ότι «αυτός που πιστεύει σε μένα δεν θα γευθεί θάνατο στον αιώνα;» Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και ο θάνατος του φυσικού σώματος και το βίωμα εξόδου από αυτό δεν θα μπορούν να νικήσουν την γεύση της ενότητας με τον Χριστό που άρχισε από την μέρα που κάποιος ξεκίνησε να Τον γνωρίζει. (ΙΩΑΝ 17:3). Η ΣΧΕΣΗ ΑΥΤΗ είναι ανώτερη από κάθε άλλο συμβάν όπου μπροστά σε ΑΥΤΗ κάθε γεγονός έχει πολύ μικρότερη βαρύτητα, σε βαθμό να μην είναι καν πρόβλημα.
«Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη τού Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότητα ή κίνδυνος ή μάχαιρα; (Καθώς είναι γραμμένο: «Ότι για χάρη σου θανατωνόμαστε όλη την ημέρα· λογαριαστήκαμε σαν πρόβατα για σφαγή»). Σε όλα αυτά, όμως, υπερνικούμε, διαμέσου εκείνου που μας αγάπησε. (ΡΩΜ 8:35-37).
Ένα ορατό παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας είναι το Αποκάλυψη 6:9-10. Εκεί ψυχές μέσα απ’ την σχέση τους με τον Χριστό μπόρεσαν να υπομείνουν σφαγή για χάρη του Ονόματος Του. Δεν θα μπορούσαν να αντέξουν τις δοκιμασίες αν δεν είχαν την ελπίδα ότι μετά θα βρίσκονταν κοντά Του. Αυτό τις κράτησε και τους χάρισε την νίκη. «Και όταν άνοιξε την πέμπτη σφραγίδα, είδα από κάτω από το θυσιαστήριο τις ψυχές των σφαγμένων εξαιτίας τού λόγου τού Θεού, και εξαιτίας τής μαρτυρίας που είχαν· και έκραζαν με δυνατή φωνή, λέγοντας: Μέχρι πότε, ω Κυρίαρχε άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και δεν εκδικείσαι το αίμα μας από εκείνους που κατοικούν επάνω στη γη;» (ΑΠΟΚ 6:9-10).
Επιπλέον για μια ακόμη φορά βλέπουμε ψυχές πριν την ανάσταση των σωμάτων να βρίσκονται στον ουρανό και είναι μέτοχες της ζωής που περιγράψαμε. Δεν είναι στο χώμα αλλά στην Παρουσία του Θεού.
ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Η σχέση και η σύνδεση με τον Ζωντανό Θεό και με τον Υιό Του τον Ιησού Χριστό δεν αφορά μόνο 144.000 αλλά απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ένα που πιστεύει και δέχεται ότι το άγιο αίμα του Ιησού χύθηκε για αυτόν.
Ας δούμε μερικά εδάφια: Α) «Στα δικά του ήρθε, και οι δικοί του δεν τον δέχθηκαν. Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του» (ΙΩΑΝ 1:11-12). Β) «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Εκείνος που πιστεύει σε μένα, έχει αιώνια ζωή» (ΙΩΑΝ 6:47). Γ) «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν κάποιος φυλάξει τον λόγο μου, δεν θα δει θάνατο στον αιώνα» (ΙΩΑΝ 8:51). Ε) «Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα» (11:26). Δ) «Όποιος, όμως, προσκολλάται με τον Κύριο είναι ένα πνεύμα» (Α΄ΚΟΡ 6:17). Ε) «Και όποιος νικάει, και όποιος φυλάττει μέχρι τέλους τα έργα μου, θα του δώσω εξουσία επάνω στα έθνη· και θα «τους ποιμάνει με μια σιδερένια ράβδο· θα συντριφτούν, σαν τα σκεύη τού κεραμέα»· όπως και εγώ πήρα από τον Πατέρα μου·» (ΑΠΟΚ 2:26-27).
ΔΥΟ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
Θα παρουσιάσω εδώ τρεις σύγχρονες περιπτώσεις πιστών ανθρώπων που είχαν σχέση με τον Χριστό και έζησαν εξωσωματικές εμπειρίες σαν του Παύλου. Μέσα από αυτές μπορείς να δεις ότι η αλήθεια του Θεού είναι διαχρονική, ότι το πνεύμα εξακολουθεί να υπάρχει και έξω από το σώμα και ότι θάνατος δεν σημαίνει ανυπαρξία αλλά αποχωρισμός από τον Θεό που είναι η ζωή και η πηγή κάθε ζωής. Οι εμπειρίες αυτών των ανθρώπων συμφωνούν και συμμαρτυρούν με τα όσα λέει η Γραφή αλλά και μεταξύ τους.
1. ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΠΙΤΜΑΝ: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΟΥΡΑΝΟ
Ο Χάουαρντ Πίτμαν ήταν ένας εργάτης του ευαγγελίου που για 35 χρόνια υπηρετούσε τον Κύριο. Στις 3 Αυγούστου 1979, κατά την διάρκεια μιας εγχείρησης έσπασε ξαφνικά μια εσωτερική αρτηρία. Καθώς οι γιατροί κατέβαλαν απεγνωσμένες προσπάθειες να σώσουν την ζωή του, έφυγε από το σώμα του και το πνεύμα του συνοδεύτηκε από άγγελο του Κυρίου στον δεύτερο ουρανό και ύστερα στον τρίτο. Όταν έφτασε στον θρόνο του Θεού του δόθηκε ένα μήνυμα για να μοιραστεί με τον κόσμο και την εκκλησία.
ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΠΙΤΜΑΝ: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΟΥΡΑΝΟ
2. RICARDO CID: 8 ΩΡΕΣ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΟΥΡΑΝΟ
Ο Ricardo Cid είναι ποιμένας στην Χιλή. Το 2008 δέχθηκε μια επίσκεψη από τον Κύριο όπου άφησε το σώμα του και το πνεύμα του μεταφέρθηκε από αγγέλους στον 3ο ουρανό. Ο Κύριος του έδειξε τα δαιμόνια στον 2ο ουρανό, την ουράνια πόλη και του έδωσε ένα μήνυμα για την εκκλησία των τελευταίων ημερών.
