Υπάρχει μια εντύπωση πως αν κάποιος είναι χρισμένος είναι αδύνατο να κάνει λάθος. Με βάση αυτή την αντίληψη άνθρωποι αποδέχονται το κάθε τι που ακούνε χωρίς ποτέ να εξετάζουν τίποτα.
Το χρίσμα όμως δεν είναι εγγύηση αλάθητου, ούτε ότι είναι αδύνατον να ξεκλίνει ο εργάτης σε κάποιο βαθμό παρασυρόμενος απ’ την καρδιά του σε κάποια θέματα.
Η απάντηση βρίσκεται στην περίπτωση του Μωυσή. Έζησε στην οδηγία του Θεού με εκπληκτικό τρόπο. Η πορεία του με τον Θεό ήταν μια πορεία από θαύμα σε θαύμα και από ασταμάτητες υπερφυσικές ενέργειες. Μέχρι την στιγμή του βράχου. Ήταν η δεύτερη φορά που ο λαός χρειάστηκε προμήθεια νερού για εκείνους και τα ζώα τους. Και ήταν η δεύτερη φορά που ο Θεός θα τους έδινε νερό μέσα από ένα βράχο. Με την μόνη διαφορά που δεν θα γινόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Την πρώτη φορά ο Θεός είπε στον Μωυσή να χτυπήσει τον βράχο. Την δεύτερη του είπε να μιλήσει στον βράχο. Εκείνος όμως εξαιτίας της γκρίνιας του λαού αγανάκτησε και παρασυρόμενος από τα συναισθήματα του χτύπησε τον βράχο, όπως είχε κάνει την προηγούμενη φορά. Ο Θεός έβγαλε τα νερά αλλά δεν ευχαριστήθηκε με την ενέργεια του Μωυσή. Ο λαός ήπιε αλλά δεν κατάλαβε ότι ο Μωυσής δεν υπάκουσε πλήρως στην φωνή του Θεού. Ο λαός ξεδίψασε αλλά δεν κατάλαβε ότι ο Μωυσής δεν αγίασε το Όνομα του Θεού.
Με τον ίδιο τρόπο μπορεί ο λόγος του Θεού να κηρύττεται και μάλιστα με χρίσμα αλλά ο χρισμένος δούλος να μην αγιάζει το όνομα του Θεού. Μπορεί ο λαός να πίνει νερό αλλά η εικόνα του Θεού να μην φτάνει ατόφια σε εκείνον. Μπορεί να ξεδιψάει αλλά να μην καταλαβαίνει ότι ο Θεός δεν αγιάζετε, ούτε ότι ο χρισμένος δούλος του Θεού σε ένα βαθμό κάνει λάθος.
Ποια είναι αυτή η περίπτωση και πότε μπορεί να συμβαίνει αυτό στην εποχή που ζούμε εξηγώ στο παρακάτω βίντεο.
