(ΡΩΜΑΙΟΥΣ 1:16-17)
ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
Στην Παλαιά Διαθήκη το δίκαιο του Θεού ήταν: μάτι αντί για μάτι και δόντι αντί για δόντι ΕΞΟΔΟΣ 21:24-25 Δηλαδή ότι έκανες σε κάποιον αυτό έπρεπε να κάνουν ύστερα και σε σένα σύμφωνα με το νόμο. Αν έβγαζες το μάτι κάποιου ύστερα έπρεπε να βγάλουν το δικό σου. Αν σκότωνες κάποιον ύστερα θα έπρεπε να θανατωθείς εσύ. Ο νόμος ήταν αμείλικτος δεν λογάριαζε ελαφρυντικά δεν είχε μέσα έλεος. Αυτό σημαίνει και το ρητό η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Αυτό ίσχυε για τις σχέσεις των ανθρώπων απέναντι σε άλλους συνανθρώπους τους. Υπήρχαν μέσα στον νόμο εντολές που αφορούσαν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, όπως μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις και υπήρχαν εντολές που αφορούσαν τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, όπως μην έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα μην κάνεις είδωλα, τίμα την ημέρα του Σαββάτου. ( Ούτως ή αλλιώς κάθε αμαρτία είναι μπροστά στον Θεό). Όσο αφορά τη σχέση των ανθρώπων απέναντι στον Θεό η ποινή για τα αμαρτήματα τους ήταν θάνατος. Και όταν λέμε θάνατο δεν μιλάμε μόνο για τον φυσικό θάνατο, το θάνατο του σώματος ο οποίος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας του Αδάμ (κληρονομούμε την αμαρτωλή φύση και είμαστε καταδικασμένοι να περάσουμε απ’ τη διαδικασία της φθοράς), αλλά τον πνευματικό θάνατο που είναι αιώνια απομάκρυνση απ’ τον Θεό. Και δεν χρειάζεται να κάνεις μια μεγάλη αμαρτία για να πας στην κόλαση, η πιο μικρή φτάνει για να σε στείλει στη λίμνη του πυρρός, όπως το να πεις ρακά τον αδελφό σου που σημαίνει βλάκας ή το να επιθυμείς μια ξένη γυναίκα μέσα στην καρδιά σου. Ο Θεός για να μην θανατώνει τους ανθρώπους βρήκε μια λύση κι αυτή η λύση ήταν οι θυσίες. Για να μην θανατώνεται ο άνθρωπος, έφερναν στο ναό ένα αρνί ή ένα μοσχάρι και θανάτωναν αυτό στη θέση του αμαρτωλού, χυνόταν το αίμα του στη γη και με αυτό τον τρόπο γινόταν εξιλέωση. Αίμα αντί αίματος και ζωή αντί ζωής, γιατί η ζωή βρίσκεται μέσα στο αίμα. Βέβαια όλες αυτές οι θυσίες δεν μπορούσαν να δικαιώσουν τον άνθρωπο μπροστά στον Θεό και το μόνο σκοπό που είχαν ήταν να προετοιμάσουν τους ανθρώπους για τη τέλεια θυσία, που θα γινόταν μια φορά για πάντα και θα είχε τη δύναμη να καθαρίσει, να αγιάσει και να στήσει τους προσερχομένους μπροστά στο θρόνο του Θεού παντοτινά.
ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ
Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτή η τέλεια θυσία ήταν η θυσία του Ιησού Χριστού. Και ήταν η λύση του Θεού στο πρόβλημα της αμαρτίας μας. Ο σταυρός είναι η λύση στην αντίφαση που δημιουργήθηκε στο χαρακτήρα του Θεού όταν αμαρτήσαμε. Ο Θεός ήρθε αντιμέτωπος με τον εαυτό του. Τι σημαίνει αυτό; Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ. Δεν μπορεί να αφήσει την παραμικρή αμαρτία ατιμώρητη. Δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια. Θα έπρεπε να έρθει ενάντια στον χαρακτήρα του στο στοιχείο της δικαιοσύνης αλλά αυτό δεν γίνεται γιατί ο Θεός δεν αλλάζει είναι αυτός που είναι στους αιώνες. Ο Θεός όμως δεν είναι μόνο δίκαιος ΕΙΝΑΙ και ΑΓΑΠΗ. Αγαπάει τον άνθρωπο και δεν θέλει να χαθεί αιώνια.
Απ’ τη μια πρέπει να τιμωρηθεί, απ’ την άλλη δεν θέλει να τον εξολοθρεύσει. Η δικαιοσύνη του ζητάει ικανοποίηση, η αγάπη του όμως απ’ την άλλη πλευρά ζητάει έλεος. Αν δεν τον τιμωρήσει έρχεται ενάντια με τη δικαιοσύνη του, αν τον χτυπήσει έρχεται ενάντια στην αγάπη του. Γι’ αυτό έστειλε τον άγιο Υιό Του μέσα στον κόσμο να πεθάνει για τις αμαρτίες μας. Επέλεξε να τιμωρήσει έναν αθώο στη θέση μας παρά να τιμωρηθούμε εμείς, αλλά κάποιος έπρεπε να τιμωρηθεί. Κάποιος που δεν είχε αμαρτίες, ούτε μια, γιατί αν είχε έστω και μια θα έπρεπε να πληρώσει για την δική του. Ο Πατέρας έκρυψε τον εαυτό του μέσα σε ένα μαύρο σύννεφο, η γη σκοτείνιασε, απόστρεψε το πρόσωπο για να μην βλέπει τον Υιό του φορτωμένο τις αμαρτίες του κόσμου, τον εγκατέλειψε επάνω στο σταυρό το τρίωρο της τιμωρίας.
Θέλω να σε ρωτήσω τώρα: Πες μου τι είδους δικαιοσύνη βλέπεις εσύ στο να καταδικάσεις ένα αθώο σε θανατική καταδίκη; Σε τι έφταιξε ο Υιός του Θεού για να τον φτύσουν, να τον κοροϊδέψουν, να απλώσουν τα χέρια επάνω του οι ασεβείς αμαρτωλοί, να τον μαστιγώσουν κι ύστερα να τον καρφώσουν επάνω στο σταυρό; Όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Και μοιάζει παράξενο αλλά αυτή ήταν η λύση του Θεού, για να έρθει σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος συγχώρεση. Ο προφήτης Ησαίας λέει ότι: η τιμωρία μας που ήταν επάνω σε αυτόν έφερε τη δική μας ειρήνη. ΗΣΑΙΑΣ 53:5 Τον έκανε αμαρτία για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη. Αντάλλαξε την αμαρτία μας με τη δικαιοσύνη του. Λογαριάστηκε άνομος για να λογαριαστούμε εμείς δίκαιοι. Στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη μιλάει για το σφαγμένο αρνί προ καταβολής κόσμου. Ο Θεός μας αποκαλύπτει ότι όλο αυτό ήταν κανονισμένο απ’ την δημιουργία του κόσμου. Σε περίπτωση που ο άνθρωπος θα έπεφτε, ο Θεός θα έστελνε τον Υιό Του. Κι εμείς τώρα αρχίζουμε να γνωρίζουμε αυτό το θαυμαστό σχέδιο του Θεού. Βλέπετε, Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΙΣΤΗ ΣΕ ΠΙΣΤΗ. Από λόγο σε λόγο.
Η θυσία του Χριστού άλλαξε τη σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Δεν ισχύει πλέον ο θάνατος, ο αποχωρισμός, αλλά η ζωή έρχεται στον άνθρωπο σε κάθε έναν που πιστεύει. Κάθε ένας που δέχεται τη θυσία του Χριστού ο Θεός τον συγχωρεί και τον ονομάζει παιδί του. ΕΒ 10:16-17 Αυτή είναι η διαθήκη που θα κάνω σ’ αυτούς ύστερα από τις ημέρες εκείνες, λέει ο Κύριος: Θα δώσω τούς νόμους μου στις καρδιές τους, και θα τους γράψω επάνω στις διάνοιές τους», «Και τις αμαρτίες τους και τις ανομίες τους δεν θα τις θυμάμαι πλέον»
Η θυσία του Χριστού δεν άλλαξε μόνο τη σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Άλλαξε και τη σχέση του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο του. Δεν ισχύει πια το μάτι αντί για μάτι. Τι ισχύει; και συγχώρεσε σε μας τις αμαρτίες μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε σ’ αυτούς που αμαρτάνουν σε μας· Αυτό είναι το δίκαιο της καινής διαθήκης. Ποιο είναι το δίκαιο; Η συγχώρεση. Δηλαδή όποιος με βλάπτει εγώ πρέπει τώρα να τον συγχωρώ; Ναι. Αα… δεν το είχα καταλάβει. Δεν πειράζει. Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΙΣΤΗ ΣΕ ΠΙΣΤΗ. Ναι αλλά εγώ τι έκανα για να μου φέρονται έτσι; Ο Ιησούς τι έφταιγε που τον σκότωσαν στη θέση σου;
Χρωστάμε να συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας και να κάνουμε έλεος σ’ αυτούς. Αυτό για τον Θεό ονομάζεται δικαιοσύνη. Γι’ αυτό ο Ιησούς στην Καινή Διαθήκη διδάσκει να ζητάμε πάνω απ’ όλα τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του κι όλα τα άλλα θα μας προστεθούν. ΜΑΤΘΑΙΟΣ 6:33 Η Βασιλεία του Θεού είναι μια περιοχή ελέους. Το πολίτευμα που επικρατεί είναι το έλεος και η χάρη του Θεού. Γι’ αυτό ζητάτε τη δικαιοσύνη του Θεού σημαίνει, μάθετε να κάνετε έλεος στους συνανθρώπους σας, όπως κι εγώ έκανα και κάνω έλεος σε σας. Κύριε, πόσες φορές αν ο αδελφός μου αμαρτήσει σε μένα θα τον συγχωρήσω; Μέχρι εφτά φορές; Ρώτησε ο Πέτρος τον Ιησού. Δεν σου λέω εφτά αλλά 70 φορές το 7, του απάντησε ο Ιησούς. ΜΑΤΘΑΙΟΣ 18:21-22 Πάρα πολύ σοφά αυτό το δίκαιο εξηγείτε από τον Ιησού στην παραβολή του πονηρού δούλου. που είπε ο ίδιος ο Κύριος. ΜΑΤΘΑΙΟΣ 18: 23-35
Γι’ αυτό, η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο βασιλιά, που θέλησε να εξετάσει τους λογαριασμούς του με τους δούλους του. Και όταν άρχισε να εξετάζει, φέρθηκε σ’ αυτόν ένας οφειλέτης 10.000 ταλάντων. Και επειδή δεν είχε να τα αποδώσει, ο κύριός του πρόσταξε να πουληθεί αυτός, και η γυναίκα του, και τα παιδιά του, και όλα όσα είχε, και να αποδοθεί αυτό που χρωστούσε. Καθώς, λοιπόν, ο δούλος, έπεσε στα πόδια του τον προσκυνούσε, λέγοντας: Κύριε, μακροθύμησε σε μένα, και θα σου τα αποδώσω όλα. Και επειδή ο κύριος εκείνου τού δούλου τον σπλαχνίστηκε, τον άφησε ελεύθερο, του χάρισε μάλιστα και το δάνειο. Όταν, όμως, εκείνος ο δούλος βγήκε έξω, βρήκε έναν από τους συνδούλους του, που του χρωστούσε 100 δηνάρια· και αφού τον έπιασε τον έπνιγε, λέγοντας: Απόδωσε μου ό,τι χρωστάς. Πέφτοντας, λοιπόν, ο σύνδουλος του στα πόδια του, τον παρακαλούσε, λέγοντας: Μακροθύμησε σε μένα, και θα σου τα αποδώσω όλα. Εκείνος, όμως, δεν ήθελε, αλλά φεύγοντας, τον έβαλε σε φυλακή, μέχρις ότου αποδώσει εκείνο που χρωστούσε. Βλέποντας, όμως, οι σύνδουλοί του αυτά που έγιναν, λυπήθηκαν υπερβολικά· και καθώς ήρθαν, φανέρωσαν στον κύριό τους όλα όσα έγιναν. Τότε, αφού τον προσκάλεσε ο κύριός του, του λέει: Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σού το χάρισα, επειδή με παρακάλεσες· δεν έπρεπε κι εσύ να ελεήσεις τον σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα; Και επειδή ο κύριός του οργίστηκε, τον παρέδωσε στους βασανιστές, μέχρις ότου αποδώσει σ’ αυτόν ολόκληρο εκείνο που όφειλε. Έτσι και ο ουράνιος Πατέρας μου θα κάνει σε σας, αν δεν συγχωρήσετε από την καρδιά σας κάθε ένας στον αδελφό του τα παραπτώματά τους.
Το ίδιο δίκαιο το βρίσκεις και μέσα στην προσευχή του Πάτερ ημών: (ΜΑΤΘΑΙΟΣ 6:9-15) Επειδή, αν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα πταίσματά τους, θα συγχωρήσει και σε σας ο ουράνιος Πατέρας σας. Αν, όμως, δεν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα πταίσματά τους, ούτε ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει σε σας τα πταίσματά σας.
Έτσι ο Χριστός έφερε ένα νέο είδος δικαιοσύνης που είναι η συγχώρεση: ΙΩΑΝΝΗΣ 1:17 Επειδή, και ο νόμος δόθηκε διαμέσου τού Μωυσή· η χάρη, όμως και η αλήθεια έγινε διαμέσου τού Ιησού Χριστού. Απ’ τη στιγμή που ο Θεός κάνει έλεος σε μας, ταυτόχρονα μας αφαιρεί ένα δικαίωμα. Της κρίσης. Εξού και το εδάφιο: μην κρίνεται για να μην κριθείτε. ΜΑΤΘΑΙΟΣ 7:1-5 Για το λόγο ότι τα ίδια κάνεις εσύ που κρίνεις. ΡΩΜΑΙΟΥΣ 2:1-5 Κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει κανένα και ιδιαίτερα αδελφούς, γιατί για όλους τους αδελφούς κρίθηκε ο Χριστός. Όταν ο Ιησούς είπε ότι «εγώ δεν ήρθα να κρίνω τον κόσμο αλλά για να σώσω τον κόσμο», εννοούσε ότι θα κριθώ εγώ στη θέση του και με αυτόν τον τρόπο θα τον σώσω. Ο Ιησούς δικάστηκε στη θέση μας, καταδικάστηκε στη θέση μας και υπέστη την τιμωρία που αναλογούσε σε μας. Γι’ αυτό όποιος πιστεύει στον Χριστό δεν κρίνεται, αλλά δικαιώνεται δωρεάν με τη χάρη του Θεού. ΡΩΜΑΙΟΥΣ 3: 22-24
Το σημείο της κρίσης δεν είναι πλέον οι αμαρτίες που κάναμε, γιατί για αυτές τιμωρήθηκε ο Χριστός, αλλά η πίστη στον Χριστό. Κοίτα τι είπε ο ίδιος ο Κύριος για τον εαυτό του: ΙΩΑΝΝΗΣ 3:18 Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν δεν κρίνεται. Όποιος όμως δεν πιστεύει έχει ήδη κριθεί επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενούς υιού του Θεού. Όχι επειδή έκλεψε, σκότωσε, κουτσομπόλεψε, αλλά επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονογενούς υιού του Θεού. Και πάλι: Εκείνος που ακούει τον λόγο μου και πιστεύει σε αυτόν που με απέστειλε έχει αιώνια ζωή και σε κρίση δεν έρχεται αλλά έχει ήδη μεταβεί απ’ το θάνατο στη ζωή. ΙΩΑΝΝΗΣ 5:24 Έτσι λοιπόν οι πιστοί δεν κρίνονται αλλά ο Θεός μας βλέπει δικαιωμένους μπροστά Του μέσα απ’ τον Ιησού Χριστό.
Αυτός που μας κατηγορεί ημέρα και νύχτα στον Θεό είναι ο διάβολος, γι’ αυτό και ονομάζεται: ο κατήγορος των αδελφών ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 12:10 Όταν κατηγορώ ή κρίνω έναν αδελφό παίρνω το μέρος του διαβόλου και κάνω τη δουλειά του, ο ίδιος μάλιστα με χρησιμοποιεί μέσα από το στόμα μου, για να ανεβάσει κατηγορίες στον Θεό ενάντια στον αδελφό μου. Πολλές φορές ο διάβολος μου δείχνει αυτό που βλέπει και μετά λέω: «Ο Θεός μου έδειξε τι συμβαίνει μέσα στην εκκλησία. Πω, πω, τι συμβαίνει εδώ πέρα.. είναι αυτοί του Χριστού; Μόνο εγώ καταλαβαίνω». Μην δείχνεις στον Θεό αυτό που έχει υποσχεθεί να μην βλέπει. Άσε τους ανθρώπους ελεύθερους στον Κύριο και μην παίζεις το παιχνίδι του διαβόλου.
Όμως η υπόσχεση του Θεού στα παιδιά του είναι ότι: κανένα όπλο που κατασκευάστηκε εναντίον σου δεν θα ευοδωθεί. Και κάθε γλώσσα που επρόκειτο να κινηθεί εναντίον σου θα τη νικήσεις στην κρίση. Αυτή είναι η κληρονομιά των δούλων του Κυρίου. Και η δικαιοσύνη τους είναι από μένα, λέει ο Κύριος. ΗΣΑΙΑΣ 54:17 Ο Θεός μας δικαιώνει κατά χάρη όλους εμάς τους μετανοημένους αμαρτωλούς, ακόμη κι αν ακόμα πέφτουμε σε λάθη γιατί δεν έχουμε φτάσει στην τελειότητα. Όμως αυτό που μας σκεπάζει μπροστά στο Θεό είναι ο Ιησούς με τη δική Του δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη που την απέκτησε τα 33 χρόνια που έζησε εδώ κάτω στη γη και την μοιράζεται με εμάς, με κάθε έναν που πιστεύει σε αυτόν. Ο Θεός δεν μας βλέπει όπως είμαστε, αλλά καλυμμένους, ντυμένους με τη δικαιοσύνη του Υιού του. Γι’ αυτό η προφητεία λέει ότι η δικαιοσύνη τους θα είναι από μένα και όχι από τον εαυτό τους. Δεν θα πηγάζει από τους ίδιους αλλά από τον Κύριο των δυνάμεων. Στη επιστολή προς Ρωμαίους ο Παύλος ρωτάει: ΡΩΜΑΙΟΥΣ 8:33-33 Ποιος θα κατηγορήσει τους εκλεκτούς του Θεού; Ο Θεός είναι αυτός που τους ανακηρύσσει δίκαιους. Ποιος θα είναι εκείνος που τους κατακρίνει; Ο Χριστός είναι αυτός που πέθανε, επιπλέον και αναστήθηκε, ο οποίος είναι στα δεξιά του Θεού και μεσιτεύει για μας. Έτσι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει έναν πιστό που είναι μέσα στον Χριστό κι αν το κάνει σκοντάφτει επάνω στον ίδιο τον Χριστό. Πολλές φορές όταν έχουμε κάποια διαφορά με κάποιον ατελή αδελφό μας ζητούμε απ’ τον Θεό να κάνει δικαιοσύνη, αλλά με τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε εμείς. Όμως είναι πιο σοφό να ζητάμε απ’ τον Θεό να κάνει έλεος, γιατί όταν ζητάμε δικαιοσύνη ο Θεός θα έρθει και θα κρίνει πρώτα εμάς και τότε εμείς θα έχουμε ανάγκη από έλεος.
Είναι λάθος να είμαστε γεμάτο απαιτήσεις απ’ τους άλλους και γεμάτο δικαιολογητικά για τον εαυτό μας. Είναι λάθος να είμαστε γεμάτο απαιτήσεις απ’ τους άλλους που εμείς δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε. Είναι λάθος να απαιτώ από τους άλλους να είναι αυτό που κι εγώ δεν μπορώ να είμαι. Αλλά να μάθω να κάνω έλεος στους διπλανούς μου (και ιδιαίτερα στους αδελφούς μου) όπως το χρειάζομαι κι εγώ.
Ο Ιησούς είναι ο συνήγορος μας όταν αμαρτάνουμε. Δεν ξέρω αν θυμάσαι την περίπτωση που οι Φαρισαίοι έπιασαν μια γυναίκα επ’ αυτοφόρω να μοιχεύει και σήκωσαν πέτρες για να τη λιθοβολήσουν. Τότε ο Ιησούς , ο αρχηγός της ζωής μπήκε στην μέση και την υπερασπίστηκε. Είπε αυτός που δεν έχει κάνει ποτέ αμαρτία ας ρίξει την πρώτη πέτρα. Τότε απ’ το μεγαλύτερο μέχρι τον μικρότερο άρχισαν να αφήνουν κάτω τις πέτρες και να φεύγουν απ’ το ιερό. Θέλω να σε ρωτήσω, ο Ιησούς έκανε δίκαιη κρίση; Αφού σύμφωνα με το νόμο έπρεπε να καταδικαστεί, μια γυναίκα που απάτησε τον άνδρα της. Κι όμως κατά αυτόν έκανε δίκαιη κρίση γιατί έκανε έλεος, τη δικαιοσύνη της Καινής διαθήκης. Αν θυμάσαι έγραφε στη γη με το δάχτυλο. Ξέρεις τι έγραφε κατά την γνώμη μου; Τις δέκα εντολές. Με βάση αυτές οι άνθρωποι ελέγχτηκαν απ’ τη συνείδηση τους, γιατί κι εκείνοι ήταν αμαρτωλοί αλλά το είχαν ξεχάσει, γιατί εκείνη τη στιγμή το μόνο που έβλεπαν ήταν την αμαρτία της μοιχευομένης. Δάχτυλος Θεού επίσης είχε γράψει τις 10 εντολές.
Κοίταξε τι λέει τώρα ο απόστολος Ιάκωβος: (ΙΑΚΩΒΟΣ 4:11-12) Αδελφοί μην καταλαλείτε ο ένας τον άλλο. Όποιος καταλαλεί αδελφό και κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί τον νόμο και κρίνει τον νόμο. Και αν κρίνεις τον νόμο δεν είσαι εκτελεστής του νόμου αλλά κριτής. Ένας είναι ο νομοθέτης που μπορεί να σώσει και να απολέσει. Εσύ ποιος είσαι που κρίνεις τον άλλον;
Ο Νομοθέτης και της Παλιάς και της Καινής διαθήκης είναι ο Χριστός. Και ο Χριστός επέλεξε να σώσει τον κόσμο και όχι να τον απωλέσει. ( ΙΩΑΝΝΗΣ 3:17 Δεδομένου ότι ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο αλλά για να σωθεί ο κόσμος διαμέσου αυτού.) Δεν μπορείς να κρίνεις κάποιον που ο Θεός επέλεξε να σώσει.
Και εδώ έρχεται πάλι το ερώτημα: Εσύ ποιος είσαι που κρίνεις τον άλλο; Είσαι ο νομοθέτης; Όχι. Είσαι ο δικαστής; Όχι. Να σου πω εγώ ποιος είσαι; Ένας αμαρτωλός. Και δεν μπορεί ένας αμαρτωλός να κρίνει έναν άλλο αμαρτωλό. Δεν έχει το δικαίωμα γιατί δεν είναι στη θέση του κριτή, αλλά στου αμαρτωλού κι αν το κάνει θα καταδικαστεί από το νόμο. Πολλές φορές ξεχνάμε ποιοι είμαστε και όλη η προσοχή επικεντρώνεται στο ατόπημα του άλλου, το οποίο λειτουργεί ως σκαλοπάτι που ανεβαίνει η δόξα μου. Βρίσκω την ευκαιρία να δείξω την ανωτερότητα μου μπροστά στο πέσιμο του άλλου. Και τότε ο Θεός έρχεται να μου το θυμίσει. Ότι κι εγώ είμαι μια από τα ίδια. Και επιτρέπει να ξεπέσουμε στα μάτια μας, για να ταπεινωθούμε και να μάθουμε να μην κρίνουμε τους άλλους.
Αυτό έκαναν οι Φαρισαίοι και κάποια στιγμή ο Χριστός τους είπε: (ΛΟΥΚ 16:15) Εσείς είστε που δικαιώνετε τους εαυτούς σας μπροστά στους ανθρώπους. Ο Θεός όμως γνωρίζει τις καρδιές σας.
Πριν ο Θεός μας κρίνει πάντα βάζει μπροστά το έλεος. Γι’ αυτό ένα εδάφιο λέει ότι το έλεος προπορεύεται της κρίσης. Και ότι το έλεος καυχάται ενάντια στην κρίση. (ΙΑΚΩΒΟΣ 2:13). Πριν ο Θεός βγάλει την τελική κρίση βάζει μπροστά όλα τα ελαφρυντικά. Για παράδειγμα, η γυναίκα εκείνη μοίχευσε επειδή ο άνδρας της δεν της έδινε την αγάπη που χρειαζόταν, την χτυπούσε, την παραμελούσε, επίσης πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, μεγάλωσε χωρίς πατέρα και δεν ήταν μια πράξη που έκανε συνέχεια, ήταν σε αδύναμη στιγμή και μετά θα βγάλει την κρίση. Εμείς μόλις ακούμε κάτι για κάποιον βγάζουμε αμέσως ένα επιφώνημα και ένα συμπέρασμα. Και μετά σχολιασμός, όπως είχε πει κάποτε ο σοφός Σολομώντας: Τα λόγια του ψιθυριστή καταπίνονται ευχάριστα. Ούτε μπαίνουμε στον κόπο να διερευνήσουμε, αν αυτό που ακούσαμε είναι αλήθεια. Να ρωτήσουμε έναν τρίτο. Να ρωτήσουμε τον ίδιο. Το έκανες; Μήπως δεν το έκανες;
Ο απόστολος Ιάκωβος λέει ότι: η κρίση σ΄αυτόν που δεν έκανε έλεος θα είναι ανελέητη. (ΙΑΚΩΒΟΣ 2:13). Οι Φαρισαίοι βγάζανε βιαστικές κρίσεις και ο Ιησούς τους είπε: έλεος θέλω να κάνετε και όχι θυσία (ΜΑΤΘΑΙΟΣ 12:7). Δηλαδή δεν μετράνε όλα αυτά που κάνεις για μένα, οι ελεημοσύνες και τα έργα, που θυσιάζεις απ’ τον κόπο σου και τον χρόνο σου, αν δεν έχεις μάθει να κάνεις έλεος στον αδελφό σου.
Αν, λοιπόν, προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο, και εκεί θυμηθείς, ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άφησε εκεί το δώρο σου, μπροστά στο θυσιαστήριο, και πήγαινε, πρώτα, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε, καθώς έρθεις, πρόσφερε το δώρο σου. Έλα σε ειρήνη με τον αντίδικό σου γρήγορα, ενόσω είσαι μαζί του καθ’ οδόν· μήπως και ο αντίδικος σε παραδώσει στον κριτή, και ο κριτής στον υπηρέτη, και ριχτείς σε φυλακή Σε διαβεβαιώνω: Δεν θα βγεις από εκεί, μέχρις ότου αποδώσεις και το έσχατο λεπτό. (ΜΑΤΘΑΙΟΣ 5:23).
Υπάρχουν πολλά πράγματα που λέμε έλα μωρέ, κι όμως τον Θεό τον πειράζουν. Τον ενοχλούν. Κι ένα από αυτά είναι η ασυγχωρισιά. Γιατί η ασυγχωρισιά φέρνει μόλυνση μέσα στο σώμα του, στο σώμα του Χριστού.
Τι μπορώ να κάνω τότε, όταν ένας αδελφός με βλάπτει; Θα ρωτούσε κάποιος. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον συγχωρέσω (δώσε τόπο στην οργή μην εκδικείσαι τον εαυτό σου) και να αφήσω να τον κρίνει ο Θεός (σε μένα ανήκει η εκδίκηση, εγώ θα κάνω ανταπόδοση). Υπάρχει και το βήμα του Χριστού, όπου όλοι οι πιστοί μετά το θάνατο τους θα σταθούν όχι για να καταδικαστούν, αλλά για να δώσουν λόγο και να ανταμειφθούν ανάλογα για αυτά που έπραξαν είτε αγαθό είτε κακό. (Ά ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 5:9-10).
Βέβαια απ’ την άλλη πλευρά ο Θεός με μαθαίνει να εκφράζω την ψυχή μου και να λύνω τις διαφορές μου, αλλά χωρίς να αμαρτάνω . Χωρίς να κάνω ζημιά στον άλλο. Αν έχεις κάτι ενάντια στον αδελφό σου πήγαινε πες του το. Αυτό που έκανες με πείραξε. Ο τρόπος που μου μίλησες με έκανε να αισθανθώ έτσι. Όταν πίνεις μιλάς άσχημα και μετά παραφέρεσαι. Αυτό με κάνει να θυμώνω απέναντι σου. Αλλά είναι λάθος να λέω: παλιομεθύστακα. Τώρα έχω βάλει μια ταμπέλα στο άλλον, του δίνω μια εικόνα για τον εαυτό του. Αυτό είσαι. Εδώ κάνω τη δουλεία του διαβόλου στο να δένω την ψυχή του ανθρώπου με μια άποψη για αυτόν.
Είναι σοφό να καταδικάζεις μια συμπεριφορά, αλλά να ελεείς τον άνθρωπο που φιλοξενεί μια τέτοια συμπεριφορά αλλά μπορεί να αλλάξει! Γιατί δεν κρινόμαστε απ’ τις επιμέρους συμπεριφορές και διαθέσεις, αλλά απ’ το πόσο είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε τον Θεό να μας τα πάρει και να μας κάνει καινούργιους ανθρώπους. Είναι λάθος να λέω: «Αααα….κοίτα, αυτός δεν αλλάζει. Αυτός δεν είναι του Χριστού. Τίποτα δεν έχει καταλάβει. Που βρίσκεται ακόμα..» Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει ο Θεός! Και ποτέ δεν ξέρεις και που μπορεί να καταλήξεις εσύ. Γι’ αυτό ο Παύλος λέει: Αυτός που νομίζει ότι στέκεται ας προσέχει μην πέσει.
Γιατί να συμβαίνουν όμως όλα αυτά μεταξύ μας; Όχι για να κριθούμε μεταξύ μας και να βγει στο τέλος ο σωστός και ο λάθος, αλλά για να φανερώσουν στον κάθε ένα στοιχεία απ’ την αμαρτωλή του φύση τα οποία ο Θεός θέλει να αφαιρέσει. Η αλήθεια είναι ότι κουβαλάμε ακόμα την παλιά μας φύση. ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟ ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. Κι όταν εμείς οι αμαρτωλοί πάμε στον Χριστό αυτό δεν σημαίνει ότι απευθείας γινόμαστε τέλειοι, αλλά ο Θεός ξεκινάει να δουλεύει. Και η αλήθεια είναι ότι έχει πολύ δουλειά να κάνει, μέχρι το σημείο που θα μπορεί να βλέπει τον χαρακτήρα Του μέσα μας. Ο χρόνος του Θεού είναι ήδη και όχι ακόμα. Έχει ξεκινήσει το έργο αλλά ακόμη δεν έχει τελειώσει, βρίσκεται σε διαδικασία. Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή, όχι μόνο απέναντι στον εαυτό μας αλλά ιδιαίτερα απέναντι στους άλλους. Πρέπει να μάθουμε να κάνουμε έλεος όταν ένα στοιχείο απ’ τον παλιό χαρακτήρα του αδελφού μου, χτυπάει την δική μου ψυχή. Θα έπρεπε όπως οι καινούργιοι οδηγοί βάζουν ένα Ν στο τζάμι του αυτοκινήτου τους, έτσι ώστε οι έμπειροι οδηγοί να δείχνουν κατανόηση, να βάζουν και οι πιστοί μια ταμπέλα που να λέει: «Δείξτε κατανόηση ακόμη ο Θεός δεν έχει τελειώσει το έργο του σε μένα. Είναι δυνατόν να στραβοτιμονιάσω και να πέσω πάνω σου».
Ο διάβολος βλέπει τα παλιά μας σημεία και κοιτάει πως μπορεί να τα εκμεταλλευτεί, για να χτυπήσει μέσα απ’ αυτά τους άλλους αδελφούς. Γιατί τα παλιά μας σημεία είναι ακόμα τόπος κυριαρχίας του πονηρού. Βέβαια όταν ο διάβολος χτυπάει τα αδύνατα μας σημεία για να φέρει διαίρεση, αναστάτωση, ακαταστασία, απ’ την άλλη πλευρά ο Θεός τα φανερώνει για να μπορέσουμε να τα δούμε, να τα αναγνωρίσουμε, να συμφωνήσουμε ότι ανήκουν στη κόλαση, ώστε μετά να του δώσουμε την άδεια να τα αφαιρέσει. Τελικά και ο διάβολος κάνει το έργο του Θεού γιατί είναι ένα ραβδί στα χέρια Του με το οποίο χτυπάει τα άρρωστα σημεία μου, για να τα φανερώσει στα μάτια μου και μετά να τα θεραπεύσει. Διότι όλα ( ακόμη και ο διάβολος και οι δυσάρεστες καταστάσεις) συνεργούν προς το αγαθό σ’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό, και το αγαθό είναι να γίνουμε όμοιοι με τον Χριστό, τον πρωτότοκο αδελφό μας. (ΡΩΜΑΙΟΥΣ 8:28-30).
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΕΒΡΑΙΟΥΣ 12:1-17)
Ο Θεός δεν βγάζει τον καρκίνο πριν μας τον δείξει και πριν μας ζητήσει την άδεια. Είναι ευγενικός ο Θεός και δεν κάνει τίποτα με το ζόρι. Αυτό που θέλει είναι να βγάλει από πάνω μου τον εγωκεντρισμό, την κακία, την εκδικητικότητα, τον ανταγωνισμό, την αυτοδικαίωση, την τάση να λυπάμαι τον εαυτό μου, την τάση να συγκρίνομαι με άλλους, το πονηρό νου, τις άσχημες επιθυμίες που με ντροπιάζουν στον Θεό, την αθυμία, την κακή διάθεση την άσχημη συμπεριφορά (γιατί όλα αυτά δεν είναι στοιχεία του Χριστού) και να βάλει μέσα μου την σπλαχνικότητα, την συγχωρητικότητα, την ταπείνωση, την καλοσύνη, την αληθινή και χωρίς όρους αγάπη που δίνεται σε όλους χωρίς διακρίσεις, το έλεος, την αγαθή συμπεριφορά που δεν κάνει κακό στον άλλο, αλλά βοηθάει, συμπαραστέκεται, συμπονά. Για να βάλει όμως τα καινούργια χαρακτηριστικά, πρέπει πρώτα να μου δείξει τα παλιά. Κι αυτό είναι το πιο επώδυνο. Είναι πολύ σημαντικό να είμαι αρκετά ταπεινός για να μπορέσω να τα δω. Να μην αγαπάω σε τέτοιο βαθμό τον εαυτό μου (ΛΟΥΚΑΣ 14:26) ώστε να τολμήσω να δω και το στραβό το δικό μου και να μην κοιτάω μόνο τα στραβά των άλλων.
Ούτε είναι σωστό να υπερηφανεύομαι για το πόσο ταπεινός είμαι κι ότι εγώ αναγνωρίζω πάντα τα λάθη μου, ενώ οι άλλοι δεν το κάνουν ποτέ. Θα ‘ρθει η ώρα που ο Θεός θα μου αποδείξει το αντίθετο γιατί όλοι είμαστε πλασμένοι απ’ το ίδιο υλικό, απ’ την ίδια απατηλή, αδύναμη, διεφθαρμένη αμαρτωλή φύση.
Δεν είναι εύκολο να ζήσουμε αμέσως με τις αρχές ενός νέου κόσμου, όταν για πολλά χρόνια είχαμε συνηθίσει να ζούμε με τις συμπεριφορές του παλιού. Ιδιαίτερα όταν στη ζωή μας έρχονται προβλήματα και πιέσεις, μας είναι πιο εύκολο να τα αντιμετωπίσουμε με τον παλιό τρόπο παρά με τον νέο του Θεού. Ο παλιός τρόπος είναι ο εύκολος, γνώριμος, οικείος σε μας τρόπος, ενώ ο καινούργιος είναι ο δύσκολος, ο όχι γνώριμος, ο όχι οικείος σε μας τρόπος. Και για γίνει κτήμα σου χρειάζεται δάκρυα και ιδρώτα (πνευματικό). Πολλές φορές καταλήγουμε να καυχιόμαστε στον παλιό τρόπο, στην πονηριά, την κακία, την εκδικητικότητα, και όχι στον τρόπο του Χριστού. Γι’ αυτό ο Θεός Πατέρας χρησιμοποιεί παιδεία, θεία παιδαγωγική κι αυτός είναι τελικά ο τρόπος που αλλάζουμε εμείς οι χριστιανοί (όχι μόνο στα χαρτιά). Ο Θεός επιτρέπει πιέσεις που φανερώνουν τις παλιές συμπεριφορές κι όταν φανερώνονται τότε ο Θεός μου μιλάει και μου λέει παιδί μου όχι έτσι αλλά έτσι, μην εκδικηθείς απάντησε με αγαθό, μην βρίσεις ευλόγησε τον, μην ειρωνευτείς κλείσε το στόμα σου. Αν το δεχτείς και πράξεις όχι με τον παλιό αλλά με τον καινούργιο τρόπο, ο καινούργιος γίνεται κτήμα σου μπορείς να λειτουργήσεις και δεύτερη φορά έτσι αν χρειαστεί και τρίτη, πάντοτε γιατί πλέον έχεις αλλάξει! Αν δεν το δεχθείς παραμένεις ίδιος και πρέπει να το ξαναπεράσεις.
Απ’ την παιδεία αποδεικνύεται αν είμαι γνήσιος μαθητής ή ψεύτικος. Αν είμαι αληθινός γιος ή νόθος. Αν μόνο τα οφέλη θέλω απ’ τον Θεό αλλά όχι την παιδεία Του, η οποία με μεταμορφώνει στον χαρακτήρα του με επαναφέρει στην εικόνα για την οποία πλάστηκα εξαρχής. Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε ότι το να με ακολουθείς μοιάζει με το να χτίζεις έναν πύργο, πρέπει πρώτα να λογαριάσεις την δαπάνη αν έχεις τα αναγκαία για να τον αποτελειώσεις κι αυτός ο πύργος είναι ο Χριστός. Ουσιαστικά αυτό που ρωτάει ο Θεός είναι αν είσαι διατεθειμένος να υπομείνεις όλες τις παιδείες που έχω ετοιμασμένες για σένα μέχρι να μορφωθεί μέσα σου ο Χριστός. Μέχρι να χτιστεί μέσα σου η εικόνα Μου. Απ’ την αρχή τα λόγια του Κυρίου είναι ξεκάθαρα. Ο δρόμος ο δικός μου είναι θλιμμένος. Μην παίρνεις την απόφαση να τον περπατήσεις αν πιστεύεις ότι θα τα εγκαταλείψεις στα μισά η στην αρχή. Λογάριασε τη δαπάνη. Ο δρόμος του Κυρίου δεν είναι ο εύκολος δρόμος, ο για τους πολλούς δρόμος.
Ανακεφαλαιώνω με την εξής πραγματικότητα: Κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή του κάθε χριστιανού δεν είναι τυχαίο αλλά κάτω απ’ τον έλεγχο του Παντοδύναμου Θεού και συμβαίνει είτε για να μου δείξει κάτι, είτε για να με διδάξει κάτι. Το αποτέλεσμα όμως είναι ειρηνικός καρπός δικαιοσύνης που είναι η μεταμόρφωση μου, μέχρι το σημείο που η η εικόνα Του να μπορεί να καθρεφτίζεται ατόφια επάνω μου!
