Μέσα σε κλάσματα του δευτερόλεπτα είδε την γυναίκα του και το αγοράκι του να γίνονται στάχτη, από διερχόμενο αυτοκίνητο, το οποίο οδηγούσε ο γιός του Απόστολου Βακάκη, ιδιοκτήτης της αλυσίδας καταστημάτων Jumbo. Δήλωσε μάλιστα ότι κι αυτός στα νιάτα του έτρεχε με μεγάλες ταχύτητες και γι’ αυτό δεν θέλει να κρίνει το παιδί που σκότωσε την γυναίκα του και το παιδί του, αλλά τον συγχωρεί. Πιστεύει δε, ότι θα ξαναδεί τους δικούς του μια μέρα στον Παράδεισο.
Ποιος μπορεί να πει ότι ο άνθρωπος αυτός επειδή είναι ορθόδοξος και όχι ευαγγελικός ή κάτι άλλο, δεν είναι όχι απλά παιδί του Θεού, αλλά ένας πνευματικός γίγαντας, που το ανάστημα του φανερώθηκε μέσα απ’ αυτή την τραγωδία που έζησε.
Είναι καιρός να κοιτάξουμε έξω από τα δογματικά μας σύνορα και κουτιά. Έχουμε μάθει να βλέπουμε τους άλλους μέσα απ’ τα ιδιαίτερα δογματικά μας γυαλιά και να τους κρίνουμε με βάση το δόγμα που ανήκουνε. Με βάση τις πεποιθήσεις και τον τρόπο λατρείας, που αντιλαμβανόμαστε ότι έχουνε.
Ο Χριστός όμως έθεσε άλλα κριτήρια, τα οποία δεν πρέπει να είναι αδιάφορα σε εμάς. Ο Χριστός είπε ότι κάθε δέντρο απ’ τον καρπό του γνωρίζεται. Και καρπός σημαίνει ότι αν ο Χριστός ζει μέσα του, προς τα έξω θα πρέπει να αναδύονται δικά Tου χαρακτηριστικά. Αυτά πρέπει να αναζητούμε και να αναγνωρίζουμε κάποιον ως αδελφό και όχι τις ίδιες πεποιθήσεις απαραίτητα.
Πολλές φορές γύρω μας υπάρχουν αδερφοί μας με τέτοια χαρακτηριστικά, που δεν τους αναγνωρίζουμε, γιατί είμαστε επικεντρωμένοι στα δευτερεύοντα, τα όποια έχουν λάβει τέτοια σημασία για μας, που αν δεν συμφωνούν μαζί μας, τους απορρίπτουμε. Ενώ υπάρχει και η περίπτωση να συμφωνούμε με κάποιον θεολογικά, αλλά οι τρόποι του, η συμπεριφορά του, οι καθημερινές του επιλογές, να μην δείχνουν Χριστό. Έχει αυτός το Πνεύμα του Θεού; Είναι ένα ερώτημα με όχι εύκολη απάντηση ή όχι ευχάριστη πολλές φορές. Δεν μπορούμε να είμαστε πάντοτε σίγουροι, άλλωστε ο Κύρος γνωρίζει τους όντας Αυτού. Αυτό όμως που συμφέρει εμάς, είναι να επικεντρωθούμε στα χαρακτηριστικά που έθεσε ο Κύριος ως τρόπο αναγνώρισης των δικών Του, ώστε να μπορούμε να αναγνωρίσουμε αδέλφια που έχουν το Πνεύμα του Θεού και ας μην ανήκουν στον δικό μας δόγμα, τρόπο σκέψης ή και να έχουν και κάποιες πλάνες ίσως, κατ’ εμάς. Αν και εμείς μπορούμε να έχουμε κάποιες, που μπορεί για την ώρα να μην μπορούμε να τις δούμε, αλλά να τις αντιλαμβάνονται κάποιοι άλλοι.
Γι’ αυτό έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, ώστε μέσα από κάποιες τριβές, να αναγνωρίσουμε κάποια στραβά, να ελευθερωθούμε (αμφότεροι) και να έρθουμε κοντύτερα ο ένας με τον άλλον. Και όχι να κάνουμε παρέα μόνο με τους ομόδοξους και ομοϊδεάτες μας, κρίνοντας και βλέποντας αφ’ υψηλού όλους τους υπόλοιπους, αυτοδικαιώνοντας τον εαυτό μας. Ζώντας σε μια νοσηρή και αυτάρεσκη απομόνωση. Μ’ αυτό τον τρόπο διαιρείται το σώμα του Χριστού και δεν υπάρχει δύναμη. Δύναμη να χτυπήσει τον αληθινό εχθρό, αφού ξοδεύει όλες τις δυνάμεις του, για να διορθώσει τον διπλανό, τον σύμμαχο, τον συστρατιώτη, τον οποίο βλέπει σαν πλανεμένο (στην καλύτερη) μέχρι και σαν εχθρό (στην χειρότερη). Μ’ αυτό τον τρόπο ο διάβολος τρίβει τα χέρια του γελώντας, συνεχίζοντας να κάνει χωρίς καμία ενόχληση το «έργο» του, αφού με την τακτική του περισπασμού μας έχει ακινητοποιήσει.
Πέρα από ελάχιστους που έχουν ξυπνήσει, έχουν αναγνωρίσει τον πραγματικό εχθρό και προβάλουν κάποια αντίσταση, αυτή είναι η κατάσταση μας. Είναι αμαρτία ο Θεός κάποιον να τον έχει δεχθεί ως δικό Του, ενώ εσύ να τον απορρίπτεις ως ακάθαρτο ή βέβηλο, όπως έκανε ο Πέτρος με τους εθνικούς πριν του δείξει το όραμα με το σεντόνι. Είναι αμαρτία να κρατάς τον εαυτό σου αποκομμένο από αδελφούς, όταν ο Κύριος έχει ξεκαθαρίσει ότι επιθυμεί την ενότητα των δικών Του.
Δεν λέω τώρα ότι πρέπει να ενωθούν τα δόγματα ως θρησκευτικά συστήματα, αλλά οι πιστοί που είναι μέσα σε αυτά. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλο, να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλο, να ενωθούμε και να στρέψουμε την προσοχή μας στον πραγματικό εχθρό, για να πάρουμε θέσεις μάχης. Γιατί η τελική σύγκρουση πλησιάζει. Εγερθείτε!
