Μια ταινία για την εκκλησία των ημερών μας. Για τις ψυχραμένες σχέσεις, για το ψεύτικο ενδιαφέρον, την τυπική λατρεία και την πλήρη συναισθηματική αποστασιοποίηση του ενός προς τον άλλο. “Για στάσου“, θα έλεγε κάποιος. “Αυτή δεν είναι μια ταινία για την εκκλησία. Είναι μια ταινία του Αντρέϊ Σβιάνγκιντσεφ, για ένα ζευγάρι που βρίσκεται στα πρόθυρα του διαζυγίου, με τον 12χρονο γιο τους να μην χωράει στην ζωή κανενός από τους δυο μετά τον χωρισμό. Μια ταινία που μιλάει για την χρεοκοπία κάθε θεσμού και αξίας στην σύγχρονη Ρωσία“. Ναι το γνωρίζω αυτό πολύ καλά. Θα μπορούσε όμως κάλλιστα ο τίτλος αυτής της ταινίας, ακριβώς ο ίδιος, να ήταν ο τίτλος μιας ταινίας που θα μιλούσε για την έλλειψη αγάπης μέσα στην εκκλησία.
Την έλλειψη αγάπης που όλοι βιώνουμε και είτε δεν λαμβάνουμε ή δεν είμαστε ικανοί να μεταδώσουμε, έχοντας κλειστεί στον εαυτό μας προ πολλού. Πολλοί οι ψυχραμένοι μέσα στις εκκλησίες, οι πληγωμένοι, οι απομονωμένοι. Κι αυτό γιατί είναι γραμμένο και ο Κύριος είχε προδεί ότι θα συνέβαινε στην εκκλησία Του, όταν είπε: «Και επειδή η ανομία θα πληθύνει, η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί». Μάλιστα αναφέρεται στην εκκλησία των εσχάτων ημερών. Ας μην ξεχνάμε ότι στα σημεία του ερχομού του Κυρίου δεν είναι μόνο οι σεισμοί, λιμοί, πόλεμοι κ.τ.λ. αλλά ακριβώς και η ψύχρανση της αγάπης μεταξύ των πιστών. Μάλιστα είναι το προτελευταίο σημείο στη σειρά, το τελευταίο είναι το κήρυγμα της βασιλείας (το οποίο δεν είναι το ίδιο με το «κηρύξτε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση», αλλά έχει κι άλλα στοιχεία που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε) και ύστερα έρχεται ο αντίχριστός.
Κάποια λένε ότι αυτό το εδάφιο αναφέρεται στον κόσμο. Ο κόσμος όμως όχι απλά δεν έχει αγάπη, ούτε καν γνωρίζει τι πάει να πει αυτό, απλά προφέρει αυτή τη λέξη χωρίς να γνωρίζει τα πραγματικό της νόημα. Μόνο αυτός που έχει γεννηθεί απ’ τον Θεό γνωρίζει τον Θεό που είναι αγάπη και είναι ικανός να αγαπάει, είχε γράψει ο θεόπνευστος Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του. Η άλλη ένσταση είναι ότι το εδάφιο αυτό δεν μπορεί να αναφέρεται στην εκκλησία, αφού εκεί δεν υπάρχει ανομία. Η ερμηνεία που ταιριάζει στους περισσότερους είναι ότι η πλήθυνση της ανομίας έχει να κάνει με τον κόσμο και η ψύχρανση της αγάπης με την εκκλησία. Επειδή δηλαδή η ανομία στον κόσμο θα πληθύνει, αυτό θα επηρεάσει την εκκλησία με τρόπο που θα χαθεί η αγάπη μεταξύ των μελών της. Γιατί να είναι απαραίτητο όμως να γίνει αυτό; Σε ένα σημείο της Αποκάλυψης λέει ότι στις έσχατες μέρες, ο άγιος θα γίνεται πιο άγιος και ο άδικος πιο άδικος. Δεν λέει ότι ο άδικος θα κάνει και τον δίκαιο να γίνεται άδικος, αλλά περιγράφει δυο αντίθετες διαδρομές. Άρα δεν είναι κανόνας, μάλιστα η ανομία του κόσμου, θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν συσπείρωση των πιστών μεταξύ τους, βλέποντας την θλιβερή κατάσταση που επικρατεί και ότι πλησιάζει η δεύτερη έλευση του Κυρίου.
Αυτό λοιπόν που λέει ο Κύριος περί αύξησης ανομίας και ψύχρανση αγάπης, κατά την ταπεινή μου άποψη, έχει να κάνει αποκλειστικά με την εκκλησία. Σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο και η πλήθυνση της ανομίας του κόσμου, αλλά εδώ το πρόβλημα είναι ότι όσο περνάει ο καιρός η εκκλησία απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το αρχικό της θεμέλιο, οπού αυτή είναι η βαθύτερη ρίζα του προβλήματος.
Τι σημαίνει όμως εδώ η λέξη ανομία; Η ανομία είναι το αντίθετο της λέξης νόμος. Βάζοντας το στερητικό α στην λέξη νόμος, βγαίνει η λέξη ανομία. Ανομία λοιπόν σημαίνει αυτός που δεν έχει νόμο ή ζει σαν να μην έχει νόμο. Πολλές οι συζητήσεις για το αν υπάρχει νόμος στην Κ. Διαθήκη, για το αν της Παλαιάς έχει καταργηθεί, για το αν είμαστε στο νέο πνεύμα της ελευθερίας. Έντονη και η κριτική απέναντι στον νομικισμό, που είναι η τάση να προσθέτουμε ανθρώπινα στοιχεία πάνω στον αληθινό νόμο που δεν τα έθεσε ο Κύριος. Πρέπει όμως να ξεκινήσουμε με το μεγάλο ζητούμενο εάν υπάρχει νόμος μέσα στην εκκλησία.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΜΟΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ;
Εάν δεν υπάρχει νόμος στην εκκλησία τότε γιατί ο Κύριος στην Κ. Διαθήκη και μάλιστα αναφερόμενος στους μαθητές, είπε: «Ζητάτε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Του»; Για ποια δικαιοσύνη μιλάει εκεί; Μπορεί να υπάρχει δικαιοσύνη χωρίς νόμο; Όχι βέβαια. Μιλάει λοιπόν για την δικαιοσύνη ανάμεσα στα μέλη αυτής της βασιλείας. Όλες οι σχέσεις των πιστών πρέπει να χτίζονται πάνω σε αυτό το θεμέλιο κανονικά. Εάν χαθεί αυτό, χάνεται και η αγάπη διότι εάν αδικώ κάποιον με οποιοδήποτε τρόπο, για ποια αγάπη να μιλήσουμε μετά; Αντίστοιχα ο Κύριος είπε στους δικούς Του: Καινή εντολή σας δίνω να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Καινούργια όμως με ποια έννοια; Μήπως δεν υπήρχε και στην Παλαιά; (Λευιτικό 19:18) Η μήπως εξαιτίας αυτής καταργούνται όλα τα προηγούμενα; Όχι δεν καταργούνται, αλλά στην ουσία συνοψίζονται. Όλος ο νόμος βρίσκεται μέσα στο να αγαπάς Κύριο τον Θεό σου εξ’ όλης της καρδιάς σου, της ψυχής σου, της δύναμης σου και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Η αγάπη λοιπόν είναι εκπλήρωση του νόμου. Εάν λοιπόν δεν αγαπάς τον αδελφό σου, πράττεις ανομία, αφού ζεις χωρίς τον νόμο που έδωσε ο Κύριος στην καινούργια διαθήκη και ως αποτέλεσμα η αγάπη δεν μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στα μέλη των αδελφών. Επειδή όμως την λέξη αγάπη ο καθένας την καταλαβαίνει με τον δικό του τρόπο, είναι καλό να ξεκινούμε με την δικαιοσύνη, που περιέχει πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Περιέχει το μην φονεύσεις, μην κλέψεις, μην επιθυμήσεις. Κάποιος θα πει: «μα ποιος κάνει τέτοια πράγματα μέσα στην εκκλησία του Χριστού;» Ο Κύριος όμως στην διδασκαλία Του, αυτή της Καινής Διαθήκης, δεν μένει σε εξωτερικές πράξεις, αλλά προχωράει σε εσωτερικές διαθέσεις και προθέσεις (πριν φτάσουν στο σημείο να γίνουν πράξεις) και σε όλη την αμαρτία που φωλιάζει μέσα στο εσωτερικό κόσμο της καρδιάς, ανεξάρτητα αν αυτή εκδηλώνεται προς τα έξω και σε τι βαθμό. Για παράδειγμα στον κατά Ματθαίον ευαγγέλιο στο 5ο κεφάλαιο μιλάει για τον φόνο και την μοιχεία της καρδιάς, όπως και για την υπερηφάνεια που μπορεί να μην φαίνεται στους ανθρώπους, (αντιθέτως εκείνοι να βλέπουν «ευσεβείς» πράξεις), την βλέπει όμως ο Θεός που γνωρίζει τα βαθύτερα κίνητρα και προθέσεις. Κάτι που έρχεται να αναπτύξει λίγο αργότερα ο Παύλος, όταν αναλύει τα έργα της σαρκός. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι παρόλο που μιλάει για έργα, πολλά απ’ αυτά που αναφέρει είναι διαθέσεις. Μιλάει για ακαθαρσίες, ζηλοτυπίες, φθόνους, θυμούς και ότι αυτά προκαλούν: Διχοστασίες, έχθρες, φιλονικίες, αιρέσεις. Τα οποία δυστυχώς όλοι τα έχουμε ζήσει και συνεχίζουμε να τα βιώνουμε στο ένα ή στο άλλο βαθμό, μέσα στις εκκλησίες μας. Τι είναι όμως αυτό που φταίει πραγματικά και μας οδηγεί σε τέτοιου είδους συμπεριφορές και αποτελέσματα, χωρίς κανένα σχεδόν έλεγχο; Ποια είναι η βαθύτερη αιτία;
ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ
Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν είναι πως φτάσαμε εδώ; Ήταν πάντα έτσι; Υπήρχε κάποια εποχή που τα πράγματα ήταν διαφορετικά και με την πάροδο του χρόνου, άρχισαν να αλλάζουν; Η αλήθεια είναι ότι όσο υπάρχει νόμος (και όχι νομικισμός) και φόβος του Κυρίου οι άνθρωποι είναι πιο προσεκτικοί στο να σηκώνουν τον σταυρό τους και να περπατούν στις εντολές του Κυρίου. Όσο αυτό χάνεται, τόσο μειώνεται και η στάθμη της αγάπης ανάμεσα στους αδελφούς. Είναι αλήθεια ότι ο Κύριος υπέδειξε έναν δρόμο αλλαγής και μεταμόρφωσης, αυτό που και οι μαθητές ονόμαζαν τα πρώτα αποστολικά, χρόνια «η οδός του Κυρίου». Αυτός ο δρόμος έχει δυο θεμέλια, την μετάνοια και την πίστη, κατά τους λόγους του Κυρίου, που είπε στην αρχή της διακονίας του «μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο». Διακήρυξε αυτά δυο ρήματα, τα οποία έθεσε ως προϋπόθεση του έργου του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά. Αυτά τα δυο ρήματα είναι ενεργητικά και ενεστώτες διαρκείας, όπου αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ισχύουν συνεχώς και να είναι μόνιμα τοποθετημένα στην καρδιά ως μια σταθερή στάση. Γι’ αυτό ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής μίλησε λίγο αργότερα για θεμέλιο μετανοίας και πίστεως εις τον Θεό. Η πίστη και πολύ περισσότερο η μετάνοια, δεν ήταν συναίσθημα της μιας στιγμής την εποχή εκείνη, αλλά μια σταθερή αίσθηση αναξιότητας μέσα στην καρδιά μπροστά στον Θεό, που του έδινε το δικαίωμα και το χώρο να εργάζεται σε αυτή και να την αλλάζει. Μια στάση καρδιάς που την έχτιζαν μέσω της διδασκαλίας οι απόστολοι, μάλιστα αυτό πρέπει να ήταν το περιεχόμενο της μαθητείας, όπως το περιέγραψε και ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής.
Μετά τα πρώτα έκτροπα, βλέπουμε τους πρωεστώτες να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση σε αυτό, καθώς από τους αποστολικούς πατέρες, μαθαίνουμε ότι από ένα σημείο και μετά δεν βάπτιζαν εύκολα νέους πιστούς, αλλά τους κατηχούσαν για τρία χρόνια μέχρι να δουν χρηστά ήθη και συμμορφούμενη ζωή με το θέλημα το Θεού. Και ποιο ήταν το περιεχόμενο της κατήχησης; Τους δίδασκαν, όπως μας πληροφορεί το βιβλίο, «η διδαχή των αποστόλων» την οδό του Κυρίου. Κάποιος θα ρωτούσε τι μπορείς να λες για τρία χρόνια πάνω στην οδό του Κυρίου; Όλοι ξέρουμε τον πλατύ δρόμο που οδηγεί στην απώλεια και την στενή και τεθλιμμένη οδό που οδηγεί στην ζωή. Για να το πεις δεν χρειάζεσαι πάνω από λίγα δευτερόλεπτα και εάν το κήρυττες, μάλλον θα εξαντλούσες το θέμα μέσα σε λίγα λεπτά. Εκείνοι όμως κήρυτταν συνέχεια ότι είσαι αμαρτωλός ξανά και ξανά και με πολλούς τρόπους μέχρι η καρδιά να γίνει μαλακή και εύπλαστη στον έλεγχο του Κυρίου, για να μπορεί να μεταμορφώνεται εύκολα. Αυτό δημιουργούσε μια ταπεινή καρδιά μεταξύ των μαθητών και ένα ταπεινό πνεύμα. Δεν κοιτούσε ο καθένας τα στραβά των άλλων, αλλά είχαν την συνείδηση ότι βρίσκονται σε έναν κοινό αγώνα και είχαν συμπάθεια ο ένας για τον άλλο. Πνεύμα υπερηφάνειας καταδικαζόταν αμέσως στους κύκλους των αρχαίων μαθητών και υπήρχε αγρύπνια για συσταύρωση με τον Χριστό και καταδίκαση των παθών. Αυτό έφερνε γρήγορες αλλαγές από το Πνεύμα του Κυρίου, την άμεση μεταμόρφωση στην εικόνα του Κυρίου (όχι να περνούν τα χρόνια και ο άνθρωπος να παραμένει ίδιος) και την Παρουσία του Θεού με τέτοιο τρόπο ώστε η αγάπη Του, τους σύσφιγγε.
Βέβαια στην πορεία των χρόνων υπήρξε πάλι χαλάρωση και παράλληλα το πνεύμα όχι πλέον του νόμου, αλλά του νομικισμού που προσπαθούσε να κρατήσει τα πράγματα σε ένα πλαίσιο. Αυτό με την σειρά του έφερε έντονη αντίδραση κάποια στιγμή στο να δοθεί μεγάλη έμφαση στην χάρη και στο να αρχίσουν να κηρύττονται κηρύγματα τύπου: “ο Θεός μας ελευθέρωσε από το νόμο της Π.Διαθήκης, ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε, δεν είμαστε κάτω από νόμο, δεν χρωστάμε υπακοή σε κανέναν παρά μονάχα στον Χριστό (χωρίς ξεκάθαρη διατύπωση του τι σημαίνει αυτό), ότι ο Θεός είναι αγάπη και ότι κι αν κάνεις Χριστός θα σε συγχωρέσει!” Αυτό ήταν φυσικό σαν επακόλουθο να οδηγήσει σε πλήρη ελευθεριότητα, σε χάσιμο του μέτρου τι αρέσει στον Θεό και τι όχι, σε ασέβεια του ενός προς τον άλλον και σε έκτροπα του χειρίστου είδους. Επιπλέον ακόμα και οι πρεσβύτεροι έγιναν νωθροί στο να διορθώνουν την αδικία μέσα στους κόλπους της εκκλησίας και να καυτηριάζουν την αμαρτία. Εδάφια τάξης και δικαιοσύνης τύπου «αν ο αδερφός σου αμαρτήσει σε σένα έλεγξε τον», έπεσαν στα αζήτητα και ήταν ψιλά γράμματα ακόμα και για τους επισκόπους. Αν προσθέσεις σε όλο αυτό και την αύξηση της ανομίας μέσα στον κόσμο και την επιρροή της πάνω στην εκκλησία, το γλυκό έχει δέσει για τα καλά!
Η άλλη μεγάλη παγίδα που βιώνουν οι εκκλησίες της μεταρρύθμισης, οι λεγόμενες ευαγγελικές και οι ψυχές που ζουν εκεί μέσα, είναι η πεποίθηση ότι δεν χρειάζομαι ιδιαίτερες αλλαγές, αφού ότι χρειαζόταν να γίνει επετεύχθη την ημέρα της αναγέννησης. Κι αυτό γιατί στους κύκλους μας η μετάνοια δεν είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει σταθερά, ως μια στάση καρδιάς ενώπιον του Θεού, αλλά τοποθετείτε σε μια χρονική στιγμή στο παρελθόν, ως κάτι που συνέβη μια φορά και ύστερα τελείωσε. Όπου το μόνο που απομένει για τον άνθρωπο μετά, είναι να πιστεύει (αλλά κι αυτό με ένα αόριστο και γενικό τρόπο) μέχρι να έρθει ο Κύριος να τον πάρει και όλη η προϋπόθεση για να σωθεί είναι να κρατήσει αυτή την πίστη μέχρι το τέλος. Έτσι δεν αισθάνεται ότι έχει ανάγκη από ιδιαίτερες αλλαγές, αφού όλα τα έκανε η αναγέννηση (λες και λειτουργεί με μαγικό τρόπο) και αφού έχει φορέσει τη νοοτροπία του σωσμένου. Αντιλαμβάνεται τη σωτηρία ως ένα στιγμιαίο γεγονός που συνέβηκε στο παρελθόν, (την αποδοχή κάποτε της θυσίας του Χριστού) και ως μια ευλογημένη πραγματικότητα που αφορά το μέλλον, (τον ουρανό) χωρίς να βιώνει ένα παρόν με τον Θεό, αφού απουσιάζει το πνεύμα της μετάνοιας, που δίνει το δικαίωμα στον Θεό να εργάζεται και να επιτελεί αλλαγές. Έχει ξεχάσει ότι η ουσία της σωτηρίας είναι η συνεχής αλλαγή και η ασταμάτητη μεταμόρφωση από το έργο του Κυρίου. Αυτό αν υπάρχει στην ζωή, μου δίνει την βεβαιότητα ότι ισχύει και το παρελθόν και το μέλλον στα οποία δεν βρίσκομαι χρονικά και ούτε μπορώ, ακόμη και αν το ήθελα. Χωρίς λοιπόν το μόνιμο «μετανοείτε» στην καρδιά (και όχι μόνο το πιστεύετε) δεν μπορεί να υπάρχει έργο μεταμόρφωσης, αλλά ο άνθρωπος ζει σε μια nirvana «σωτηρίας», χωρίς να έχει την ευκαιρία να γνωρίζει αληθινά τον εαυτό του να μετανοεί και να μεταμορφώνεται πραγματικά.
Στο μεταξύ, όσο περνάει ο καιρός, χάνει όλο και περισσότερο την αίσθηση της αμαρτωλότητας, (αν την είχε ποτέ), ξεχνάει ότι είναι ελεημένος αμαρτωλός και μέσα απ’ τις συνεχής εκκλησιαστικές δραστηριότητες, διακονίες κ.τ.λ. αρχίζει να του καλλιεργείτε ασυναίσθητα ένα πνεύμα αυτοδικαίωσης. Μια εντύπωση ότι δεν είναι δικαιωμένος επειδή ο Θεός έκανε χάρη και τον κάλυψε με το αίμα του Υιού Του, αλλά επειδή πίστεψε, (ενώ άλλοι δεν πιστεύουν) και κάνει όλα αυτά! Σ’ αυτό προστίθεται και ένα πνεύμα έπαρσης και πνευματικής ανωτερότητας μέσα απ’ τη χρόνια γνώση της Γραφής, έναντι άλλων που δεν την γνωρίζουν. Η τελική κατάληξη είναι μια πάρα πολύ καλή θρησκευτική βιτρίνα εξωτερικά, μέσα στα πλαίσια που επιτάσσει και το εκκλησιαστικό περιβάλλον που βρίσκεται, ενώ σε δεύτερο πλάνο υπάρχουν και εκφράζονται υπογείως όλα αυτά που αναφέρει ο Παύλος ως έργα της σαρκός, τα οποία ο ίδιος δεν μπορεί να δει, γιατί σκεπάζονται από το πνεύμα της αυτοδικαίωσης και της πνευματικής υπερηφάνειας.
Το τελικό βίωμα αναμεταξύ μας το οποίο φυσικά παίζεται σε δεύτερο πλάνο, αλλά όλοι το βιώνουμε, είναι ζήλιες, φθόνοι, έλλειψη σεβασμού, υπερηφάνειες, συγκρίσεις, υπόνοιες, ανταγωνισμοί, εξουσιαστικές τάσεις, χειραγώγηση, ανειλικρίνεια, φόβοι, ψέματα, πικρά λόγια, φιλοδοξίες, υποσκελισμοί, εγωιστικές συμπεριφορές, πληγές και άλυτες υποθέσεις που συσσωρεύονται για το βήμα του Χριστού, αφού εδώ στη γη οι λόγοι του Κυρίου περί αποκατάστασης της αδικίας μέσα στην εκκλησία, είναι ψιλά γράμματα για τους πολλούς και ανάξια λόγου.
ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
“Όταν τα θεμέλια καταστραφούν, τι μπορεί να κάνει ο δίκαιος;” Λέει ο Δαβίδ σε έναν ψαλμό. (Ψαλ 11:3) Και ποιά είναι αυτά το θεμέλια; Μιλήσαμε μέχρι τώρα για το θεμέλιο της μετάνοιας και της πίστης το οποίο όρισε ο Θεός να υπάρχει μέσα στην καρδιά. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο θεμέλιο, κι αυτό διπλής όψης, πάνω στο οποίο ο Θεός έχει ορίσει να χτίζονται όλες οι σχέσεις των υπηκόων της βασιλείας των ουρανών. Και τονίζω εδώ ότι δεν μιλάμε για μια γήινη βασιλεία, αλλά για την επουράνια, αυτή του Θεού. Όταν λοιπόν η Γραφή μιλάει για το θρόνο του Θεού στην Π. Διαθήκη, μας πληροφορεί ότι η βάση του είναι η κρίση και η δικαιοσύνη. Όταν όμως μας μιλάει γι’ αυτόν στην Κ. Διαθήκη, μας λέει ότι είναι έλεος και χάρης. Κάποιος θα ρωτούσε τι ισχύει από τα δύο; Η απάντηση είναι και τα δύο ταυτόχρονα, γιατί και τα δύο οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, στην αποκατάσταση των σχέσεων των πιστών και στην ειρήνη, η οποία είναι το επιθυμητό χαρακτηριστικό ακόμα και των γήινων βασιλειών. Τι σημαίνει όμως αυτό πρακτικά; Εδώ πρέπει να παραστήσω αυτούσια τα εδάφια από τον Ματθαίο 18:15-18, 21-22 Και αν ο αδελφός σου αμαρτήσει σε σένα, πήγαινε, και έλεγξέ τον, ανάμεσα σε σένα και σ’ αυτόν, μόνον· αν σε ακούσει, κέρδισες τον αδελφό σου· αν, όμως, δεν ακούσει, πάρε μαζί σου ακόμα έναν ή δύο, για να επιβεβαιωθεί κάθε λόγος από το στόμα δύο ή τριών μαρτύρων. Και αν τους παρακούσει, πες το στην εκκλησία· αλλά, αν και την εκκλησία παρακούσει, ας είναι σε σένα σαν τον εθνικό ή τον τελώνη. Σας διαβεβαιώνω: Όσα αν δέσετε επάνω στη γη, θα είναι δεμένα στον ουρανό· και όσα αν λύσετε επάνω στη γη, θα είναι λυμένα στον ουρανό. Τότε, αφού τον πλησίασε ο Πέτρος, είπε: Κύριε, πόσες φορές αν ο αδελφός μου αμαρτήσει σε μένα, θα τον συγχωρήσω; Μέχρι επτά φορές; Ο Ιησούς λέει σ’ αυτόν: Δεν σου λέω μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι 70 φορές επτά. Μέσα λοιπόν σ’ αυτούς τους λόγους του Ιησού, αν κοιτάξεις προσεκτικά βρίσκονται και οι δύο όψεις του θρόνου Του, το έλεος και η δικαιοσύνη. Με λίγα λόγια όταν δημιουργηθεί ένα πρόβλημα με έναν συμπολίτη σου, δυο τρόποι επίλυσης υπάρχουν, που πρέπει να διαλέξεις. Η θα συγχωρήσεις ή αν δεν είσαι ακόμα σ’ αυτό το ύψος, θα πας από τον δρόμο της δικαιοσύνης. Που σημαίνει αρχικά να πας και να πεις αυτό που σε ενόχλησε σε ‘κείνον που σε πείραξε. Τι πιο απλή και πρακτική συμβουλή; Εάν δεν θέλει να παραδεχτεί αυτό που έκανε ή να το αποκαταστήσει, θα πάρεις και άλλους δυο κι αν δεν ακούσει και αυτούς, τότε θα το πεις ενώπιον όλης της εκκλησίας. Και αν δεν θέλει να ακούει ούτε την εκκλησία, τότε θα είναι σε σένα σαν τον “εθνικό”. Δυστυχώς στις μέρες μας δεν τηρείτε τίποτα απ’ τα δυο. Για παράδειγμα αν με βλάψεις με οποιοδήποτε τρόπο και όταν εγώ σου το πω εσύ δεν το παραδέχεσαι, αλλά προβάλεις ένα σωρό δικαιολογίες αυτό δείχνει ότι έχει χαθεί το θεμέλιο. Δεν υπάρχει πλέον κοινή βάση απ’ την οποία μπορούμε να συνεννοηθούμε. Το ίδιο ισχύει για το έλεος. Εάν εγώ σου ζητάω συγνώμη, αλλά εσύ δεν θέλεις να την δεχθείς και σκληραίνεις την καρδιά σου, έχει χαθεί το θεμέλιο. Γι’ αυτό στις μέρες μας όταν κάποιος μας πληγώνει έχοντας γνώση όλων των παραπάνω, η πρώτη αντίδραση είναι να κλειστούμε στον εαυτό μας και να το κρατήσουμε μέσα μας. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει πλέον η εμπιστοσύνη ότι ο άλλος θα είναι διατεθειμένος να παραδεχτεί το λάθος που διέπραξε και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και προς τους «πνευματικούς» της εκκλησίας, καθώς η προτροπή τους θα είναι η αγάπη, αλλά με την έννοια του κουκουλώματος και όχι της ουσιαστικής επίλυσης.
Όταν λέμε την λέξη αγάπη σε έναν αδερφό που πληγώθηκε συνήθως εννοούμε την απαίτηση στην ανοχή της αδικίας, με την έννοια: “Μα αδελφέ δεν μπορείς να συγχωρήσεις; Πως κάνεις έτσι… δεν είσαι πνευματικός”. Με λίγα λόγια λέμε: Αδελφέ άντεξε! Υποβάλουμε και επιβάλουμε στο άλλο την συγχώρεση, που αν δεν μπορεί να συγχωρήσει, του λέμε ότι δεν είναι αρκετά πνευματικός, οδηγώντας τον σε άλλες ενοχές, σε αίσθημα απόρριψης και απομόνωσης, με τελική κατάληξη να φύγει απ’ την εκκλησία που εκκλησιάζεται. Γι’ αυτό το λόγο σε άλλες περιπτώσεις όταν κάποιος πληγώνεται από κάποιον, αντί να το λέει στο συγκεκριμένο άτομο, κλείνεται στον εαυτό του, φοβάται να ανοιχτεί στους πρεσβυτέρους και το συζητάει με έναν τρίτο που εμπιστεύεται, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να έχει μαθευτεί σε μια μερίδα της εκκλησίας που έχει πάρει το μέρος του, χωρίς το συγκεκριμένο πρόσωπο να ξέρει τίποτα ή η ηγεσία της εκκλησίας. Μ’ αυτό τον τρόπο σχηματίζονται κλίκες ανάμεσα στους αδερφούς, έχθρες, πικρίες που δεν γιατρεύονται ποτέ και μια κατάσταση φθοράς που φθείρει το σώμα της τοπικής κοινωνίας του Χριστού, όπου ευθύνη έχουμε όλοι μας! Τι νόημα έχει να ονομαζόμαστε αυτάρεσκα ευαγγελικοί, όταν δεν τηρούμε αυτά που λέει το ευαγγέλιο ή τέλος πάντων ένα μέρος από αυτό. Επιλέγουμε αυτά που μας αρέσουν και μας ταιριάζουν, ενώ άλλα φαινομενικά πιο δύσκολα και δύσπεπτα τα αφήνουμε έξω ή παριστάνουμε ότι δεν τα είδαμε. Δίνουμε βαρύνουσα σημασία σε κάποια, ενώ σε άλλα λιγότερη ή καθόλου. Υπάρχει όμως η περίπτωση αυτά να είναι τα πιο σημαντικά, που παίζουν ρόλο στις σχέσεις των πιστών.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε καλά, ότι στην βασιλεία του Θεού είναι αδύνατο να επικρατεί αδικία και μη αποκατεστημένες σχέσεις. Αυτό σημαίνει το «νέους ουρανούς προσμένουμε και νέα γη όπου δικαιοσύνη κατοικεί» και «δεν θα μπει μέσα τίποτα που μολύνει και προξενεί βδέλυγμα». Γι’ αυτό ο Κύριος είπε: «ότι λύσετε επί της γης θα είναι λυμένο και στον ουρανό και ότι δέσετε επί της γης, θα είναι δεμένο και στον ουρανό». Για τι πράγμα μιλάει εκεί; Για λυμένες ή άλυτες υποθέσεις μεταξύ των πιστών. Εάν δεν λυθούν στη γη, θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει αποκατάσταση στον ουρανό και να έρθει η δικαιοσύνη και η τάξη του Θεού σε κάθε καρδιά και σε κάθε σχέση. Αυτό τον σκοπό εξυπηρετεί και το βήμα του Χριστού, απ’ το όποιο θα περάσουν όλοι οι πιστοί, (δεν γλυτώνει κανένας δηλαδή) στο οποίο θα δώσουν λόγο όχι μόνο για τα καλά, αλλά και για τα κακά, για τα οποία θα λάβουν ένα μισθό. Εάν εκεί φανερωθεί ότι υπάρχουν άχυρα και καλάμια ο πιστός θα ζημιωθεί, μέχρι το σημείο κάποιος να σωθεί και ως δια πυρός, στο τσακ δηλαδή. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να είμαστε δεκτικοί στον έλεγχο του Θεού και να αλλάζουμε συνεχώς ενόσω είμαστε στη γη, στην οποία βασικά μας αφήνει γι’ αυτό το σκοπό. Πως όμως αυτό μπορεί να γίνει όταν το θεμέλιο της μετάνοιας έχει χαθεί, αλλά οι περισσότεροι από εμάς αισθανόμαστε αυτοδικαιωμένοι, τελειωμένοι και ανώτεροι πνευματικά απ’ του άλλους; Μήπως δεν θα μας κοστίσει αυτή η εμμονή; Κάτι που κάποιοι θα το συνειδητοποιήσουν, στο βήμα του Χριστού. Πρέπει να έχουμε φόβο Θεού και να πορευόμαστε με δικαιοσύνη και αγάπη, εξετάζοντας συνέχεια τον εαυτό μας αν είμαστε στον δρόμο του Κυρίου και δίνοντας το δικαίωμα στον Χριστό να μας πληροφορεί Αυτός όσον αφορά το που βρισκόμαστε και να μας ελέγχει αν χρειάζεται, για να μας διατηρεί στον δρόμο και να μην ζημιωθούμε μια μέρα, αλλά να απολαύσουμε ολόκληρο τον μισθό , να έχουμε πλούσια είσοδο στην βασιλεία των ουρανών και να ακούσουμε το «εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ».
Αυτό σημαίνει ότι η μόνη ελπίδα για θεραπεία και αποκατάσταση μεταξύ των σχέσεων είναι ο ουρανός και στην γη δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα ποτέ; Όχι καθόλου. Αλλά αυτό που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσουμε πόσο κακό έχουν κάνει οι άλυτες υποθέσεις και οι φθαρμένες σχέσεις μέσα στο σώμα του Χριστού και να αλλάξουμε. Να επιστρέψουμε πάλι στον φόβο του Κυρίου, να αρχίσουμε απ’ την αρχή να σηκώνουμε τον σταυρό μας και να βάλουμε ως προτεραιότητα την αγάπη, επιδιώκοντας να γνωρίσουμε τον Κύριο με ένα νέο τρόπο. Και τέλος να επιστρέψουμε στην διαδικασία αποκατάστασης της δικαιοσύνης, της τάξης και της ειρήνης που έθεσε ο Κύρος για την εκκλησία Του στη γη. Διότι μόνο αν μια εκκλησία έχει υγιής σχέσεις και δυνατούς δεσμούς μεταξύ των μελών της, μπορεί να προχωρήσει στην διακονία και στην έκφραση της βασιλείας του Θεού στη γη. Μια τέτοια εκκλησία τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει, ούτε οι πύλες του Άδη!
