Μέχρι τα 26 μου χρόνια δούλευα ως πιανίστας παίζοντας σε διάφορες μουσικές σκηνές. Θυμάμαι που τις γιορτινές μέρες ξεκινούσαμε πάντοτε πολύ αργά και τελειώναμε το πρόγραμμά μας σχεδόν το πρωί. Έτσι και το Πάσχα, ο κόσμος μετά την εκκλησία πήγαινε στο σπίτι για την μαγειρίτσα και μετά ερχόταν σε μας για να διασκεδάσει. Στην αρχή παίζαμε τα τραγούδια του «έντεχνου» και μετά περνούσαμε στο λαϊκό… και σιγά-σιγά το κέφι άναβε… και κάπου ανάμεσα στα τσιφτετέλια και τις συρτορούμπες ερχόταν και το τραγούδι των Νικολόπουλου και Χαψιάδη «Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία»!
Και σκεφτόμουν πάντοτε… μας πως είναι δυνατόν;! Πριν λίγο δεν ήμασταν στην εκκλησία και γιορτάζαμε την ανάσταση του Χριστού; Τον θρίαμβο της ζωής ενάντια στον θάνατο! Πριν λίγη ώρα δεν χάλαγε ο κόσμος απ’ τα πυροτεχνήματα επειδή μέσα στον τάφο οι μαθητές βρήκαν μόνο τα σεντόνια με τα οποία ήταν τυλιγμένο το σώμα του Ιησού;! Και τώρα χορεύουμε, πίνουμε και γλεντάμε με τα λόγια αυτά… «να ‘σουνα Θεέ μου πότης, να σωθεί η ανθρωπότης, στο μεθύσι σου απάνω, να μαχαίρωνες τον χάρο»!
Πράγματι, η ουσία είναι μία… είναι όμως ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λέει ο στίχος: Υπάρχει αθανασία! Αυτό διακηρύττει η ανάσταση του Χριστού και αυτό γιορτάζουμε το Πάσχα. Ότι Εκείνος νίκησε τον θάνατο! Και αν ένας νίκησε τον θάνατο τότε ο θάνατος είναι νικημένος.
Όχι, ο Χριστός δεν ζει απλά μέσα από την διδασκαλία του, δεν ζει μόνο μέσα στις καρδιές εκείνων που τον πίστεψαν (παρόλο που και αυτό είναι αλήθεια). Ο Χριστός δεν αναστήθηκε με μια πνευματική ή συμβολική έννοια, τουλάχιστον δεν είναι αυτή η περιγραφή εκείνων που έγραψαν για την ανάσταση του.
Ούτε ήταν απλώς εύπιστοι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, με τον τρόπο που ίσως φαντάζονται κάποιοι. Ξέραν, όπως κι εμείς σήμερα, ότι ο τάφος είναι το τέλος. Γι’ αυτό και είναι έκπληκτοι και δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει όταν ο αναστημένος Κύριος στέκεται μπροστά τους. Όταν Εκείνος τους ζητά να φάει μπροστά στα μάτια τους το ψητό ψάρι δεν το κάνει επειδή πεινάει, αλλά για να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι αυτό που βλέπουν είναι αληθινό. Στέκεται μπροστά τους με σάρκα και οστά!
Ο Χριστός αναστήθηκε – σωματικά, κυριολεκτικά. Νίκησε τον θάνατο και καλούμαστε να τον ακολουθήσουμε ώστε να είμαστε κι εμείς νικητές ενάντια στον θάνατο, τον σωματικό αλλά και τον ψυχικό, αυτόν που πεθαίνει κανείς σιγά-σιγά, αν ζει χωρίς ελπίδα (για δικαιοσύνη, αποκατάσταση, φως… και, ναι, αφθαρσία!) σε έναν κόσμο γεμάτο πόνο, αδικία και εξαθλίωση. Σε έναν κόσμο που προσπαθεί να σου πει «Ζήσε το τώρα, ζήσε την κάθε στιγμή με πάθος… μην χάνεις την ευκαιρία να γευθείς αυτό, εκείνο, το άλλο… γιατί αύριο πεθαίνεις και τελειώνουν όλα.» Αλήθεια, τελειώνουν όλα; Τότε τι γιορτάζουμε το Πάσχα;!
Υπάρχει πολύ καλύτερος λόγος για να ζήσουμε με πάθος και με τρόπο που να δίνει αξία στην κάθε στιγμή. Είναι ακριβώς αυτός: Ότι υπάρχει αθανασία! Και αυτό σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, πως η κάθε στιγμή, αυτό που κάνουμε και αυτό που δεν κάνουμε, έχει αξία για το τώρα αλλά και για ολόκληρη την αιωνιότητα!
Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά σε όλους! Φέτος θα μας λείψουν οι χοροί (αν και εγώ δεν ξέρω να χορεύω)… όμως, οι χοροί και τα τραγούδια δεν έχουν νόημα – τουλάχιστον την μέρα αυτή – αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε!
