Αν ήσασταν από τον κόσμο, ο κόσμος θα αγαπούσε το δικό του· επειδή, όμως, δεν είστε από τον κόσμο, αλλά εγώ σας διάλεξα από τον κόσμο, γι’ αυτό ο κόσμος σάς μισεί (ΙΩΑΝ 15:19).
Μη αγαπάτε τον κόσμο, ούτε αυτά που υπάρχουν μέσα στον κόσμο. Αν κάποιος αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη τού Πατέρα δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτόν· (Ά ΙΩΑΝ 2:15).
Στα παραπάνω χωρία της Γραφής βλέπουμε δυο είδη αγάπης που όμως είναι αντίθετα μεταξύ τους γιατί ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους. Συχνά πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι αγάπη ενώ ο κόσμος που ο τρόπος σκέψης του είναι διαμορφωμένος απ’ τον διάβολο δεν έχει αγάπη. Η Γραφή όμως δεν λέει ότι δεν έχει αγάπη αλλά ότι το είδος αυτής της αγάπης δεν έχει καμία σχέση με το είδος της αγάπης του Θεού. Αυτό θέλει ιδιαίτερη προσοχή καθώς μπορεί να μιλάμε για την αγάπη του Θεού, έχοντας όμως στο νου μας το είδος της αγάπης του κόσμου.
Έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε ότι ο διάβολος είναι σκοτάδι, μίσος, κακία. Όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο σχετίζεται και με αγάπη, το είδος της αγάπης που έχει εμφυσήσει στον κόσμο. Για να καταλάβουμε τι αγάπη είναι αυτή πρέπει να ανατρέξουμε στην ανταρσία που έγινε στον ουρανό. Εκεί το τότε χρισμένο χερούβ και νυν διάβολος επιθύμησε την δόξα του Θεού και μια θέση που δεν του είχε δοθεί, όπου όλο αυτό κατέληξε στην πτώση του. Από τότε αναμασάει μια κατηγορία εναντίον του Θεού. Ότι δεν έχει αγάπη. Ακριβώς επειδή δεν τον άφησε να πάρει την θέση Του και να κάτσει αυτός στον θρόνο Του. Αυτή είναι η διεστραμμένη του άποψη. Ερχόμενος λοιπόν σε εναντίωση με τον Θεό προβάλει μια δική του «αγάπη».
Θεωρεί ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει και ότι η εκπλήρωση κάθε επιθυμίας ακόμη και της πιο διεστραμμένης είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Ότι αγάπη είναι να αφήνεις τον άλλο να κάνει ότι θέλει χωρίς να του στέκεσαι εμπόδιο και να τον αποδέχεσαι ακόμη και με τα πιο βδελυρά ένστικτα. Όποιος μιλάει για δικαιοσύνη, νόμους, αμαρτία κατηγορείται αυτόματα ότι δεν έχει αγάπη. Αγάπη λοιπόν για αυτόν τον κόσμο είναι η συνθήκη ότι κάνουμε ότι μας αρέσει χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Ότι δεν αναγνωρίζουμε αρχές και εξουσίες και καταπατούμε κάθε νόμο και ηθική. Ότι περνάμε καλά διασκεδάζοντας με την σάρκα μας. Αγάπη είναι ότι σκέψη, απόφαση, επιθυμία, ικανοποιεί το εγώ, και συμφωνεί με τα συναισθήματα μας. Αυτό το πνεύμα στον φυσικό κόσμο έχει την ονομασία ουμανισμός και βρήκε χώρο σε μεγάλη έκταση στο έδαφος της δύσης, μέσα από τα εκκλησιαστικά έκτροπα του Μεσαίωνα.
Για τον Θεό αγάπη είναι η προσφορά του Υιού Του επάνω στο σταυρό στην δική μας θέση. Ότι εκείνος υπέφερε την οργή του Θεού για να μην την υποστούμε εμείς. Κι ότι όποιος τον δέχεται του δίνει την εξουσία να γίνει παιδί Του. Αυτό όμως πρακτικά σημαίνει να περάσει μέσα απ’ την διαπαιδαγώγηση του Θεού για να γίνει σαν τον Υιό Του. Για να φύγει το πνεύμα της ανταρσίας που κληρονόμησε μέσω της αμαρτωλής φύσης, και να γίνει τέκνο υπακοής. Επειδή στον Θεό υπάρχει αρχή, υπάρχουν νόμοι, υπάρχει δικαιοσύνη όπου από αυτή απορρέει η τάξη και η ειρήνη. Στην βασιλεία του Θεού δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι, αλλά μαθαίνει την υπακοή σε νόμους και αναγνωρίζει Κεφάλι πάνω απ’ το δικό Του. Αυτό σημαίνει η αγάπη του Θεού στην πρακτική της μορφή δεν θα έρθει πάντοτε με ευχάριστο ή με ρομαντικό τρόπο. Κοιτάξτε τι λέει στην προς Εβραίους επιστολή: «Επειδή, όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία· και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται. Κάθε παιδεία, βέβαια, για μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· έπειτα, όμως, σ’ αυτούς, που διαμέσου αυτής γυμνάστηκαν, αποδίδει ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης» (ΕΒ 12:6,11). Η αγάπη του Θεού έρχεται με μαστιγώσεις, με έλεγχο, με παθήματα και γι’ αυτό μπορεί να μην είναι αναγνωρίσιμη σε κάποιον που έχει επηρεαστεί απ’ την αγάπη του πνεύματος αυτού του κόσμου και νομίζει ότι αυτή είναι και η αγάπη του Θεού.
Υπάρχει μια περίοδος που ο Θεός αποκαλύπτει την χάρη του, την μακροθυμία του, το έλεος του στην ζωή μας. Κάποια στιγμή όμως θα ξημερώσει μια μέρα που ο Θεός θα θελήσει να αποκαλύψει και την δικαιοσύνη, την αγιότητα, τον φόβο Του, το μίσος Του επάνω στην αμαρτία. Ο Ιησούς είναι αμνός, είναι και λιοντάρι. Ποτέ μόνο το ένα από τα δύο. Αν θέλεις να κρατήσεις μόνο την μια πλευρά, φτιάχνεις ένα είδωλο. Διότι απομονώνεις μια όψη του Θεού θέτοντας την ως το όλον. Αυτό δείχνει ότι ακόμη είσαι θεός του εαυτού σου ορίζοντάς εσύ τι είναι θεός, έχοντας ως ύψιστο κριτήριο τι αρέσει στα συναισθήματα σου. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Βρισκόμαστε σε μια εποχή που μεγάλο μέρος ανθρώπων που ομολογούν πίστη στον Χριστό, επηρεασμένοι απ’ την αγάπη του κόσμου, θέλουν να κρατήσουν πεισματικά μόνο την πλευρά της αγαθότητας. Όποτε έρχονται αντιμέτωποι με την άλλη πλευρά την απορρίπτουν. Δέχονται έναν Χριστό που μας παρακαλεί να του κάνουμε την χάρη να δεχθούμε την χάρη του, που συγχωρεί άνευ όρων, που τρέχει πίσω απ’ τα προβλήματα μας, που θέλει πάντα να είμαστε καλά και να μην στεναχωριόμαστε ποτέ.
Απορρίπτουν όμως έναν Χριστό που ελέγχει, που προτρέπει σε καθαρισμό, που οδηγεί σε μετάνοια, που φέρνει κρίση πάνω στην αμαρτία. Εάν όλα αυτά σου φαίνονται υπερβολικά ή της Παλαιάς Διαθήκης να σου θυμίσω την περίπτωση του Ανανία και της Σαπφείρας, τους ελέγχους στις εκκλησίες της Ασίας (βλέπε Αποκάλυψη του Ιωάννη), τα βραβεία αλλά και τις αυστηρές προειδοποιήσεις που φτάνουν μέχρι και τον θάνατο (ΑΠΟΚ 2:23). Να σου θυμίσω ότι απ’ το στόμα του Ιησού θα βγουν αυτά τα λόγια: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του (ΜΑΤΘ 25:41) και ότι αυτός είναι που θα καθαρίσει το αλώνι του (ΜΑΤΘ 3:12). Να σου θυμίσω ότι οι τελικοί διαχωρισμοί δεν γίνονται μεταξύ πρόβατων και λύκων, αλλά μεταξύ πρόβατων και κατσικιών. Όχι μεταξύ παρθένων και πόρνων αλλά μεταξύ παρθένων μωρών και σοφών. Μεταξύ εργατών που στο Όνομα του Θεού κάνουν όλοι ότι κάνουν, αλλά κάποιοι αποδεικνύεται ότι εργάζονταν την ανομία. Τέλος θα σου έλεγα να διαβάσεις όλη την Καινή Διαθήκη απ’ την αρχή, χωρίς το φίλτρο του ανθρωπισμού που είναι στοιχείο του πνεύματος του κόσμου που άρχων του είναι ο διάβολος.
Σε αυτούς λοιπόν απευθύνομαι λέγοντας: Αν απαιτείς απ’ τον Θεό να σου φερθεί σύμφωνα με την ανθρώπινη αγάπη και τα ερμηνεύεις όλα με συναισθηματικό τρόπο, τότε πειράζεις τον Θεό γιατί κάνεις τον εαυτό σου θεό του Θεού. Ορίζεις εσύ πως πρέπει να σου συμπεριφέρεται, όπου όταν δεν το κάνει Τον απορρίπτεις. Όπως απορρίπτεις και την πραγματική αγάπη που έρχεται μέσω διαπαιδαγώγησης, αλήθειας, δικαιοσύνης με σκοπό τον καθαρισμό σου. Γιατί δεν ταιριάζει με την δική σου αγάπη, με το είδωλο που έχεις φτιάξει στην καρδιά σου το οποίο βρίσκεται σε συμφωνία με το πνεύμα αυτού του κόσμου. Τότε δεν αποδεικνύεις ότι είσαι πραγματικός γιος, γιατί στην πράξη υπακούς άλλον πατέρα. Αν, όμως, είστε χωρίς παιδεία, της οποίας όλοι έγιναν μέτοχοι, άρα είστε νόθοι και όχι γιοι (ΕΒ 12:8).
Ο Παύλος είπε: Και μη συμμορφώνεστε με τούτο τον αιώνα, αλλά μεταμορφώνεστε διαμέσου τής ανακαίνισης του νου σας, ώστε να δοκιμάζετε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθό και ευάρεστο και τέλειο (ΡΩΜ 12:2). Το ότι κάποτε πήραμε την απόφαση να ανήκουμε στον Χριστό δεν μας κάνει αυτόματα να ξεχωρίζουμε τι είναι απ’ τον Θεό και τι όχι. Το πνεύμα αυτού του κόσμου έχει τρόπους ύπουλα να εισχωρεί στην συνείδηση μας και να μας φοράει φίλτρα που αλλοιώνουν το Πρόσωπο του Θεού. Να παρουσιάζει το σκοτάδι σαν φως και την δικαιοσύνη ως αμαρτία. Το πνεύμα αυτού του κόσμου έχει τρόπους να οδηγεί σε σύγχυση, σε συμβιβασμό, σε ύπνο και στο τέλος στο θάνατο. Χρειαζόμαστε το Άγιο Πνεύμα να ανακαινίζει συνεχώς το νου μας και να μας οδηγεί σε όλη την αλήθεια, κάτι που δεν γίνεται από μόνο του, αλλά μέσα από δική μας συνεχή και επίμονη εκζήτηση.
Και ένα τελευταίο σχόλιο για την σωτηρία καθώς γνωρίζω ότι τίθεται και το ζήτημα της ασφάλειας της. Αν έχεις καταλάβει την σωτηρία ως την στιγμιαία συμφωνία πάνω σε ένα έργο και ότι αυτό θα μπορούσε να σε καλύψει όπως κι αν επέλεγες να ζήσεις από εκεί και πέρα, είναι λάθος. Η σωτηρία στην πρακτική της εφαρμογή περνά μέσα απ’ αυτή την θεία διαπαιδαγώγηση που μιλάει η προς Εβραίους επιστολή (όλο το 12ο κεφάλαιο). Η διαπαιδαγώγηση μας κάνει μέτοχους της αγιότητας του (12:10) και χωρίς τον αγιασμό κανείς δεν θα δει τον Θεό (12:14). Χρειαζόμαστε πλήρη και ολοκληρωτικό αγιασμό (Ά ΘΕΣΣ 5:23) κι αυτό δεν είναι προαιρετική επιλογή αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για να δούμε το Πρόσωπο του Πατέρα, όπως είπε ο Ιησούς: Μακάριοι οι καθαροί στην καρδιά· επειδή, αυτοί θα δουν τον Θεό (ΜΑΤΘ 5:8). Ο αγιασμός δεν είναι κάτι έξτρα στην σωτηρία αλλά το πιο ουσιαστικό της κομμάτι και που σχετίζεται άμεσα με την εμπειρία μας. Αν ο αναμάρτητος πέρασε μέσα απ’ αυτό το μονοπάτι, όχι γιατί είχε δική του αμαρτία, αλλά για να καθιερωθεί ως πρότυπο, (ΕΒ 5:7-9) πόσο μάλλον εμείς. Η σωτηρία λοιπόν στην πρακτική της εφαρμογή είναι μια πορεία αγιασμού που οδηγεί στον ουρανό. Δεν την επιτυγχάνουμε μόνοι μας, αλλά είμαστε αποδέκτες και λαμβάνουμε χάρη με συγκεκριμένες ενέργειες απ’ την πλευρά του Θεού (γεγονότα, έλεγχος, λόγοι φωτιάς) και συγκεκριμένες απ’ την δική μας (μετάνοια, εξομολόγηση, πάλη με την αμαρτία μέχρι αίματος).
Αυτό σημαίνει ότι η σωτηρία δεν είναι μόνο η λήψη του Αγίου Πνεύματος κάποια στιγμή στο παρελθόν, αλλά είναι μονοπάτι και διαδικασία. Ή είσαι μέσα σε αυτό και βαδίζεις ή είσαι έξω από αυτό. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει εφησυχασμός μέχρι να φτάσεις στο τέρμα.
Μάλιστα ο εφησυχασμός σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να προέρχεται απ’ τον διάβολο. Δεν μπορεί να ακυρώσει την σωτηρία ως έργο δωρισμένο απ’ τον Θεό, αλλά μπορεί να κλέψει εσένα από το να την ζεις. Όπως και να σου δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι την ζεις ενώ δεν την ζεις καθόλου και αυτό είναι το πιο ισχυρό του όπλο. Αν δεν ίσχυε αυτό δεν θα έλεγε ο απόστολος Παύλος: Εξετάζετε τον εαυτό σας, αν είστε στην πίστη (΄Β ΚΟΡ 13:5). Και ο απόστολος Πέτρος: Εγκρατευθείτε, αγρυπνήστε· επειδή, ο αντίδικός σας ο διάβολος περιτριγυρίζει, σαν ωρυόμενο λιοντάρι, ζητώντας ποιον να καταπιεί (Ά ΠΕΤ 5:8). Δεν απευθύνονται σε άπιστους, αλλά σε πιστούς και σε εκκλησιαζόμενους. Η γνώση και οι θεολογίες δεν σώζουν. Ούτε τα κηρύγματα και ο εκκλησιασμός αν δεν οδηγούν σε προοδευτικό αγιασμό, αλλαγή και μεταμόρφωση.
Είναι σημαντικό να ελέγξεις αν είσαι σε αυτή την πορεία. Διότι τα είδωλα και η πνευματική ειδωλολατρία δεν είναι απλό ατόπημα, αλλά αν δεν επέλθει θεραπεία μπορεί να οδηγήσει μέχρι και στον πνευματικό θάνατο!
