Τις τελευταίες μέρες μια τραγική είδηση βγήκε στο φως της δημοσιότητας. Ένα μωρό που δεν συμπλήρωσε την ηλίκια του ενός έτους πέθανε από τον κορωνοϊό στο Ιλλινόις (28/03). Όπως μεταδίδουν αμερικανικά ΜΜΕ, είναι το μικρότερο σε ηλικία θύμα του φονικού ιού στις ΗΠΑ. Την ανακοίνωση για τον θάνατό του έκανε ο κυβερνήτης της Πολιτείας J.B. Pritzker
Πηγή: newsbomb.gr
Στον αντίποδα ένας άντρας 101 χρόνων πήρε εξιτήριο από νοσοκομείο της Ιταλίας, αφού κατάφερε να “νικήσει” τον κορωνοϊό. Την ευχάριστη είδηση μετέδωσε η αντιδήμαρχος της πόλης Rimini, Gloria Lisi. Για τον “κύριος P.” η νίκη της φονικού αυτού ιού δεν ήταν η μοναδική. Γεννήθηκε το 1919, την περίοδο που η πανδημία της ισπανικής γρίπης “θέριζε” και είχε αφήσει στο πέρασμα της περίπου 50 εκατομμύρια νεκρούς ανά τον κόσμο και 600.000 στην Ιταλία. Λίγα χρόνια αργότερα διένυσε την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και σήμερα αποτελεί τον γηραιότερο ασθενή της Ιταλίας, που αναρρώνει από τον Covid – 19.
Πηγή: news247.gr/
Η ερώτηση που έκαναν πολλοί μέσα από αυτά τα περιστατικά (συνέβησαν ταυτόχρονα) είναι: «γιατί να πάρει ο Θεός ένα μωρό που δεν είχε προλάβει ακόμη να ζήσει την ζωή του και να αφήσει έναν γέρο 101 χρονών;»
Γιατί κάνουμε όμως μια τέτοια ερώτηση; Ρωτάμε βάση της βαθιάς αμφισβήτησης (που εμπερικλείει άγνοια και έλλειψη αληθινής αναζήτησης με ειλικρινή κίνητρα) για το αν υπάρχει κάτι μετά. Και επειδή δεν πολύ-πιστεύουμε, θεωρούμε ότι το δίκαιο είναι να ζήσει πρώτα κάποιος την ζωή του στο έπακρο και μετά ας πάει όπου είναι να πάει, στο κενό, στο σκοτάδι, στο τίποτα ή στον παράδεισο αν υπάρχει.
Το οξύμωρο είναι ότι στην εξίσωση βάζουμε και τον Θεό. «Γιατί ο Θεός να τον πάρει;» ή «γιατί να επιτρέψει να φύγει;» Γιατί αν υπάρχει Θεός αυτό δεν συμβιβάζεται με το «μετά θάνατο κενό», αλλά στην συνέχιση της ύπαρξης σε ένα καλύτερο τόπο ενίοτε και χειρότερο. Πρέπει λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε στο πνεύμα μας αν υπάρχει Θεός, έτσι ώστε και τον θάνατο να τον βλέπουμε μέσα απ’ τα δικά Του μάτια και όχι μέσα απ’ τα δικά μας, με την πιθανολογία ότι μπορεί να υπάρχει και Θεός.
Αν είμαστε αποτέλεσμα τυχαίας συνένωσης στοιχείων μας κοσμικής σούπας, αν είμαστε μαϊμούδες που κατέβηκαν απ’ τα δέντρα, αν ήρθαμε απ’ το τίποτα και πάμε στο τίποτα, τότε πράγματι είναι κρίμα να πεθάνει κάποιος που δεν έχει προλάβει να δει το φως της ημέρας, από κάποιον που έζησε τα χρόνια του και ρούφηξε την ζωή μέχρι το μεδούλι. Αλλά τότε δεν φταίει ο Θεός. Αφού όλα είναι τύχη.. Ότι είναι να συμβεί θα συμβεί.. Άρα δεν πρέπει να γκρινιάζουμε ή να βάζουμε τον Θεό στην εξίσωση.
Αν όμως Τον βάλουμε τότε θα πρέπει να δεχτούμε και όλα τα υπόλοιπα. Ότι η φύση που μας περιβάλει είναι αποτέλεσμα δικού Του σχεδιασμού και ότι και το τελευταίο υποατομικό σωματίδιο δεν έγινε από μόνο του. Ότι υπάρχει δύναμη που τα συγκρατεί και τα ωθεί να κάνουν τις συγκεκριμένες κινήσεις, με τις συγκεκριμένες τροχιές και αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους. Την ύπαρξη της ψυχής ξέχωρα απ’ το σώμα και την συνέχιση της μετά την έξοδο της από αυτό. Την κρίση των ψυχών στο τέλος των ημερών, τον παράδεισο και την κόλαση και το εξιλαστήριο έργο του Χριστού.
Ας επανέλθουμε όμως στο βασικό ερώτημα. Γιατί να πάρει ο Θεός ένα μωρό ενός έτους και να αφήσει κάποιον εκατόν ένα χρονών; Ο Θεός ότι επιτρέπει, το επιτρέπει με σκοπό την αιωνιότητα. Δεν βλέπει μόνο μέσα απ’ το δικό μας φτωχό, περιορισμένο, προσωρινό μας σχήμα και πρίσμα, αλλά έχει την μακροσκοπική εικόνα. Έχει μπροστά του το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, τις καρδιές, τις επιλογές της ελεύθερης βούλησης, τις αλληλεπιδράσεις των, τα δεδομένα, τα πάντα! Και μόνο Αυτός γνωρίζει τι είναι πραγματικά αγαθό. Αυτό σημαίνει ότι αρχικά καλούμαστε να Τον εμπιστευτούμε, ακόμη κι αν δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις, δεν είμαστε σε θέση να τις συλλάβουμε ή να τις σηκώσουμε εάν τις λαμβάναμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι μας αφήνει σε πλήρη άγνοια. Αλλά μας δίνει φως ανάλογα με τις καταστάσεις, την διάθεση, την ηλικία και την εκζήτηση που βρίσκεται ο καθένας. Το σημαντικό όμως είναι να είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε στην άκρη τις γνώμες μας (οι οποίες παίρνουν πολλές φορές την μορφή κατηγορίας) και να δούμε μέσα απ’ τα δικά Του μάτια που βλέπουν καλύτερα απ’ το πιο δυνατό τηλεσκόπιο ή το ακριβέστερο μικροσκόπιο!
Κάτω απ’ την πραγματικότητα της αιωνιότητας εάν ένα παιδί φύγει μικρό, δεν θα χαθεί αλλά θα πάει σε ένα καλύτερο μέρος (νωρίτερα απ’ ότι θα έφτανε έτσι κι αλλιώς), χωρίς να περάσει τους πόνους και τις θλίψεις που εγκυμονεί αυτή η ζωή και χωρίς τον κίνδυνο να κάνει κακή επιλογή όπου όταν θα έρθει η ώρα να φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο, ακόμα και αν έχει φτάσει 101 χρόνων να χάσει την ψυχή του. Να μην πάει με τον Θεό αλλά να χαθεί αιώνια, να πάει δηλαδή με τον διάβολο και τα πονηρά πνεύματα στο τόπο που η Αγία Γραφή ονομάζει λίμνη του πυρρός.
Απ’ την άλλη πλευρά ένας άνθρωπος 101 χρόνων, αν δεν είναι έτοιμος να φύγει δεν πρέπει να φύγει, αν δεν πρόκειται να πάει στο σωστό μέρος και αν υπάρχει έστω και το παραμικρό περιθώριο αυτό να γίνει. Ο Θεός του δίνει παράταση του χρόνου του στην γη μέχρι να πάρει τις σωστές αποφάσεις και εξαντλεί κάθε ευκαιρία μέχρι και την τελευταία. Για τον Θεό κάθε άνθρωπος δεν είναι άλλος ένας αριθμός στο σύνολο, αλλά έχει τεράστια αξία, τέτοια που έχυσε το αίμα Του για αυτόν.
Μια τέτοια ευκαιρία είναι η συνέχιση της ζωής πάνω στην γη μετά τον κορωνοϊό. Ένας άνθρωπος που θα έπρεπε να είναι ο πρώτος στην ουρά για αναχώρηση μέσω μιας τέτοιας ασθένειας δεν φεύγει. Αυτό δεν έγινε επειδή είναι superman, ούτε σημαίνει ότι θα ζήσει για πάντα στην γη. Αλλά ο ίδιος θα πρέπει να σκεφτεί γιατί του δόθηκε (κι άλλη) παράταση ζωής. Τι ζητάει απ’ αυτόν ο Θεός, τι περιμένει.. Θα πρέπει να σκεφτεί ότι η νίκη της ασθένειας δεν είναι τυχαία ούτε ήταν απ’ τον ίδιο.
Ας δούμε όμως μέσα από τον άγιο Λόγο του Θεού κάποιες περιπτώσεις που ο Θεός μας τραβάει την κουρτίνα και μας αφήνει να δούμε στην άλλη πλευρά.
1η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ: Ο ΑΦΡΩΝ ΠΛΟΥΣΙΟΣ
Και τους είπε: Προσέχετε και φυλάγεστε από την πλεονεξία· επειδή, αν κάποιος έχει περίσσεια αγαθά, η ζωή του δεν εξαρτάται από τα υπάρχοντά του. Και τους είπε μια παραβολή, λέγοντας: Κάποιου πλουσίου ανθρώπου τα χωράφια καρποφόρησαν άφθονα· και συλλογιζόταν μέσα του, λέγοντας: Τι να κάνω; Επειδή, δεν έχω πού να συγκεντρώσω τους καρπούς μου. Και είπε: Τούτο θα κάνω· θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου, και θα κτίσω μεγαλύτερες, και εκεί θα συγκεντρώσω όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου· και θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά αποταμιευμένα για πολλά χρόνια· αναπαύου, φάε, πιες, ευφραίνου. Και ο Θεός είπε σ’ αυτόν: Άφρονα, αυτή εδώ τη νύχτα απαιτούν από σένα την ψυχή σου· όσα λοιπόν ετοίμασες, τίνος θα είναι; Έτσι θα είναι όποιος θησαυρίζει στον εαυτό του, και δεν πλουτίζει στον Θεό (ΛΟΥΚ 12:15-21).
Αυτή είναι μια παραβολή που είπε ο Ιησούς. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι μόνο παραβολή αλλά πραγματική ιστορία, μάλιστα έχουν υπάρξει αναρίθμητες τέτοιες ιστορίες ανά τον κόσμο καθ’ όλη την διάρκεια του ανθρώπου πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Ένας άνθρωπος που έχει πλουτίσει δεν του φτάνουν αυτά που έχει αλλά θέλει και περισσότερα, όπου για να το πετύχει θέτει όλες του τις δυνάμεις σε αυτό τον σκοπό αγνοώντας την μεγάλη πραγματικότητα του θανάτου και της μετά θάνατο κατάστασης.
Ίσως δεν πίστευε ότι υπάρχει κάτι μετά ή δεν ήθελε να πιστεύει κάτι τέτοιο όπως κάνουν πολλοί που έχουν χρήματα. Ο Ιησούς όμως μαζί με αυτή την πραγματικότητα φανερώνει και μιαν άλλη που διαδραματίζεται στα παρασκήνια. Κάποιοι που ο πλούσιος δεν τους βλέπει έχουν αποκτήσει δικαιώματα (όχι στα πλούτη του, αυτά δεν τους ενδιαφέρουν) στην ψυχή του. Την διεκδικούν λοιπόν απ’ τον Θεό για να την πάρουν μαζί τους. Αυτή η πραγματικότητα δεν ίσχυε μόνο για εκείνον τότε, αλλά ο Ιησούς την είπε γιατί ισχύει για όλους και σήμερα.
Υπάρχει ένας εχθρός που έχει λάβει το ρόλο του κατήγορου ζητώντας την ψυχή σου και εξαιτίας παραβάσεων και ανομιών που έχεις διαπράξει έχει το δικαίωμα να την πάρει μαζί του. Ο Ιησούς είναι αυτός που στο μέγα δικαστήριο του Θεού παραστάθηκε ως συνήγορος και πήρε την θέση του κατηγορούμενου πληρώνοντας ο ίδιος την τιμωρία. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει θαυμαστή διέξοδος αρκεί η ψυχή να το αναγνωρίσει και να το αποδεχτεί.
Πως όμως να το κάνει αυτό όταν ούτε καν να σκεφτεί μπορεί; Το μυαλό του είναι γεμάτο από μέριμνες, στεναχώριες για το πώς να αυξήσει το εισόδημα του και ανησυχίες όλων των ειδών. Μια άλλη τακτική του διαβόλου είναι να κρατάει το μυαλό απασχολημένο με μικροπράγματα, ώστε να φτάσουμε μέχρι και 100 χρονών και ποτέ να μην σκεφτούμε τα σοβαρά, τα αιώνια.
2η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Η ΑΚΑΡΠΗ ΣΥΚΙΑ
Έλεγε δε τούτη την παραβολή: Κάποιος είχε μια συκιά φυτεμένη μέσα στον αμπελώνα του· και ήρθε ζητώντας σ’ αυτήν καρπό, και δεν βρήκε. Και είπε στον αμπελουργό: Δες, τρία χρόνια έρχομαι ζητώντας καρπό σ’ αυτή τη συκιά, και δεν βρίσκω· κόψ’ την· γιατί να καταργεί και τη γη; Και εκείνος, αποκρινόμενος, λέει σ’ αυτόν: Κύριε, άφησέ την και τούτο τον χρόνο, μέχρις ότου σκάψω ολόγυρά της, και βάλω κοπριά· και αν μεν κάνει καρπό, καλώς ειδεμή, θα την κόψεις ύστερα απ’ αυτά (ΛΟΥΚ 13:6-9).
Απ’ την μεριά του ο Θεός περιμένει τον άνθρωπο να μετανοήσει. Περιμένει να στραφεί σε Αυτόν και να τον αναζητήσει με όλη του την καρδιά. Περιμένει το έναυσμα να του αποκαλυφτεί και να κάνει γνωστό τον Εαυτό του σε αυτόν, για να μπορέσει να φέρει καρπό. Να γίνει δηλαδή ο άνθρωπος που ο Θεός τον έφτιαξε να είναι και να μην βρίσκεται άδικα στην γη, ζώντας μόνο για τον εαυτό του, κάνοντας ζημιά και σε άλλους. Γι’ αυτό περιμένει και περιμένει. Επιτρέπει καταστάσεις δυσάρεστες που του «χαλούν την ζαχαρένια του» για να ξυπνήσει και να τον αναζητήσει. Φέρνει ανθρώπους στο διάβα του να του μιλήσουν την αλήθεια του Θεού. Κάνει ότι περνάει απ’ το χέρι του μέχρι και το τελευταίο λεπτό για να τον οδηγήσει στην μετάνοια και στην σωτηρία.
3Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: ΜΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΛΕΠΤΟ
Τέτοια ήταν η περίπτωση του ένα απ’ τους δυο ληστές που ήταν σταυρωμένοι αριστερά και δεξιά απ’ τον Χριστό. Ο ένας απ’ τους δύο μετανόησε και κατάλαβε τα λάθη του λίγο πριν ξεψυχήσει. Γι’ αυτό ο Ιησούς του είπε: «Από σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Η μετάνοια που έλαβε χώρα τα τελευταία δευτερόλεπτα της διαμονής του πάνω στην γη, ήταν ένα έργο που εργαζόταν ο Θεός όλη την υπόλοιπη ζωή του. Εμείς βλέπουμε το αποτέλεσμα αυτού του έργου, ο Θεός όμως γνωρίζει τις διαδικασίες και τον κόπο για να οδηγήσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε με τα γήινα αισθητήρια πρέπει να ξέρουμε ότι καθ’ όλη την διάρκεια της παραμονής μας πάνω σε αυτή την γη, λαμβάνουν ασταμάτητα χώρα μάχες για τις ψυχές μας, μεταξύ δυνάμεων του Θεού και του βασιλείου του σκότους, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Μάλιστα τότε είναι που γίνονται πιο έντονες από ποτέ! Ακόμη και την τελευταία στιγμή μπορεί να αλλάξει η πορεία κάποιου και εκεί που ήταν να φύγει για το σκοτάδι και την απώλεια να βρεθεί στην αιωνιότητα, τον δρόμο για την οποία μας άνοιξε ο Θεός δωρεάν μέσω του αίματος του Υιού Του.
Εσύ τι θα διαλέξεις; Ο Θεός και σήμερα κράζει σε κάθε έναν που έχει αυτιά για να ακούει: Δες, τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, δες, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας (΄Β ΚΟΡ 6:2).
Ο Θεός σε περιμένει τώρα. Κάθε αναβολή είναι χάσιμο χρόνου και σε αφήνει σε επικίνδυνο έδαφος. Θυμίζω τα δεδομένα: Α. Υπάρχουν κάποιοι που ζητούν την ψυχή σου. Β. Ο Υιός του Θεού έχυσε το αίμα Του για να μην χαθείς αλλά να έχεις αιώνια ζωή. Γ. Κάθε λεπτό που περνά είναι μια ακόμη ευκαιρία για επιστροφή στον Θεό. Και κάθε δυσάρεστο γεγονός δεν συμβαίνει τυχαία, αλλά συχνά έρχεται ως ξυπνητήρι ως προς τις σοβαρότατες επουράνιες πραγματικότητες. Η τελική απόφαση αφήνετε στο αυτεξούσιο της ψυχής σου.
Εάν η απόφαση είναι ναι μπορείς να κάνεις αυτή την προσευχή: Κύριε αναγνωρίζω ότι είμαι αμαρτωλός και σύμφωνα με όλα αυτά που έχω κάνει δεν θα άξιζα να είμαι μαζί σου. Όμως σε ευχαριστώ γιατί εσύ έχεις προσφέρει τον Υιό σου για να μπορώ να συγχωρεθώ και να έρθω σε ειρήνη μαζί σου. Δέχομαι το έργο σου και σου ζητώ να με επισκεφτείς και να με κάνεις παιδί σου. Αμήν.