Και ένας άγγελος του Κυρίου μίλησε στον Φίλιππο, λέγοντας: Σήκω, και πήγαινε κατά το μεσημβρινό μέρος, στον δρόμο που κατεβαίνει από την Ιερουσαλήμ στη Γάζα· (αυτός είναι έρημος) ΠΡΑΞ 8:26.
Υπάρχουν πράγματα που αποφασίζουμε εμείς να κάνουμε για τον Θεό και ύστερα τα ονομάζουμε έργο Θεού. Δεν είναι έργο Θεού όμως αυτό αλλά κάθε τι που μέσα του έχει κάτι απ’ την δική Του σφραγίδα, το δικό Του άρωμα, την δική Του υπερφυσική ενέργεια που όταν υπάρχει είναι το τέλος κάθε αντιλογίας.
Στις μέρες μας συχνά ακούγονται φωνές υπέρ της έντονης δράσης παρά της ήρεμης δύναμης. Της δύναμης δηλαδή στο να μην κάνεις κάτι απαραίτητα επειδή αντέχεις να περιμένεις τον Κύριο. Μπορεί ο Θεός να μας έχει γεμίσει με δύναμη και ικανότητες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα πρέπει να τα διοχετεύσεις στο έργο του Θεού. Στην βασιλεία του Θεού υπάρχει πάντα η ώρα και ο τρόπος του Θεού.
Ο Ιησούς ήταν μαραγκός για 30 χρόνια. Στο χωριό του δεν ήταν γνωστός από πνευματικά επιτεύγματα για τον Θεό αλλά ως ο γιος του μαραγκού. Το σχέδιο του Ουράνιου Πατέρα ήταν ο Υιός Του να ζήσει 33 χρόνια στην γη και απ’ αυτά μόνο τα 3 να είναι ενεργά σε πνευματική διακονία. Τα υπόλοιπα ήταν απλή ζωή καθημερινής υπακοής και προετοιμασίας για τα τελευταία τρία.
Πόσοι και πόσοι άνθρωποι του Θεού δεν έζησαν με αυτό τον τρόπο. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν για χρόνια στην έρημο και δυναμωνόταν στο πνεύμα ωσότου ο Πατέρας τον αναδείξει στον Ισραήλ, κάτι που στους «έξυπνους» ανθρώπους της εποχής θα φαινόταν ανοησία. «Γιατί να χαραμίσει τα πιο πολύτιμα χρόνια της ζωής του σε μια ερημική περιοχή μην κάνοντας τίποτα;» Τους φαντάζομαι να λένε. «Ας έκανε τουλάχιστον ένα άλλο έργο πριν να μπει στο ανώτερο έργο. Να ήταν χρήσιμος κάπου, γιατί στην έρημο σε ποιόν ήταν χρήσιμος;» Αγνοούν οι άνθρωποι αυτού του είδους την κοινωνία με τον Πατέρα και την χρησιμότητα στον Θεό. Την θεωρούν φαντασία και αισθάνονται άνετα με τους στυγνούς υπολογισμούς της λογικής και των ανθρώπινων δεδομένων. Δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι δεν μπορούν να κάνουν έργο για τον Θεό με τον τρόπο που έχει ζητήσει ο Ίδιος. Θεωρούν χάσιμο χρόνου τα χρόνια του Ιωσήφ στην φυλακή, του Μωυσή στην έρημο και του Δαβίδ στα βουνά.
Η Γραφή μιλάει για 500 μάρτυρες την ημέρα της ανάληψης του Κυρίου. Μόνο 120 από αυτούς όμως συναντάμε στο ανώγειο. Αν και τους έδωσε την εντολή για μαθητεία στα έθνη τους είπε να μην βιαστούν να φύγουν, να μην απομακρυνθούν από την Ιερουσαλήμ μέχρις ότου λάβουν δύναμη από ψηλά.
Που ήταν οι υπόλοιποι 380 την ημέρα της Πεντηκοστής; Μήπως είχαν πει ότι είναι μάταιο να περιμένουμε και πήγαν να κάνουν το έργο του Θεού με τις δικές τους δυνάμεις; Η Γραφή δεν το αναφέρει ξεκάθαρα αλλά αφήνει να εννοηθεί. Τους υπόλοιπους στην συνέχεια δεν τους αναφέρει καθόλου, αλλά μόνο εκείνους στους οποίους ήρθε επάνω τους το Πνεύμα. Για ποιο λόγο; Για να είναι μάρτυρες του Ιησού όχι μόνο με λόγο αλλά και με δύναμη Πνεύματος Κυρίου ο οποίος συνεμαρτύρει στο κήρυγμα τους με τεράστια και σημεία. Οι υπόλοιποι; Σίγουρα κι εκείνοι κάπου θα μίλαγαν τον λόγο του Κυρίου. Με την μόνη διαφορά ότι δεν είχαν δύναμη. Είχαν δεχτεί τον Κύριο στην καρδιά τους αλλά δεν ήταν σε ευθυγράμμιση στο να κινηθεί μέσα από αυτούς. Αυτός είναι ο τύπος του ανθρώπου που ναι μεν δεν λέει όχι στον Θεό, αλλά είναι ακατάλληλος να τον χρησιμοποιήσει γιατί θέλει όλα να τα κάνει μόνος του. Δεν μπορεί να πάψει να στηρίζεται στις δυνάμεις του και αυτό το πνεύμα το μεταφέρει και στο έργο του Κυρίου. Δεν είναι αρκετά αδύναμος για να φανερωθεί διαμέσου του η δύναμη του Κυρίου.
Το χειρότερο είναι ότι γίνεται πρόσκομμα σε αυτόν που κινείται με την δύναμη του Θεού. Τον εξουθενώνει και του δημιουργεί προβλήματα. Κι αυτό γιατί αυτά τα δύο πνεύματα βρίσκονται σε αντίθεση. Απ’ τις μέρες του Ισαάκ και του Ισμαήλ όπου η προφητεία έλεγε ότι ο γιος της δούλης θα κατατρέχει τον υιό της ελεύθερης.
Η εποχή μας εξυψώνει αυτό το είδος εργάτη που στηρίζεται στην δύναμη της σάρκας για να τα καταφέρει. Επικροτεί τη στάση της Μάρθας και όχι της Μαρίας. Δίνει έμφαση στις γνώσεις, στην εκπαίδευση, στην δραστηριότητα και όχι σε μια στενή σχέση με τον αναστημένο Ιησού από τον οποίο πηγάζει η δύναμη. Δεν δίνει έμφαση στο ταμείο, στην προσευχή, στην κοινωνία, στην εκζήτηση, στην υπακοή. Τον θεωρεί «δύσκολο», ανιαρό και ίσως αχρείαστο δρόμο. Ενώ ο άλλος είναι ο γνώριμος της σάρκας, των γρήγορων αποφάσεων και άμεσων επεμβάσεων. Ο πρώτος είναι όμως που φέρνει καρπό, τον καρπό όπως τον εννοεί ο Πατέρας (ΙΩΑΝ 15:1-8). Τα πολλά έργα μπορεί να έχουν την επιδοκιμασία των ανθρώπων, δεν έχουν όμως απαραίτητα και την επιδοκιμασία του Θεού. Αλλά ο Θεός ευλογεί (έστω) το ένα που έχει γεννηθεί από τον Ίδιο. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία της Σάρρας.
Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί είμαστε σε μια καμπή της ιστορίας όπου τα παλιά θα πεθάνουν και ο Κύριος θα κάνει νέο πράγμα. Και όποιος θέλει να μπει σε αυτά θα πρέπει απαραίτητα να ευθυγραμμιστεί με τα δεδομένα του Θεού. Διότι στην Βασιλεία υπάρχει Βασιλιάς και εκεί τα πράγματα γίνονται με τους δικούς Του τρόπους και όχι με των ανθρώπων. Μάλιστα η περίοδος που ο Θεός ανέχτηκε τα πράγματα να λειτουργούν με αυτό τον τρόπο έφτασε στο τέλος της. Ο Θεός σηκώνει μια νέα γενιά εργατών που δεν θα θυμίζει σε τίποτα τα παλιά. Μια γενιά που δεν θα κάνει τα δικά της, αλλά θα πιστεύει στην ζωντανή φωνή του Κυρίου. Δεν θα στηρίζεται στις ιδέες της για την Βασιλεία Του, αλλά θα ρωτάει πριν κάνει και θα είναι προσεκτική να Τον ακούει. Δεν θα προτρέχει αλλά θα ακολουθεί, δεν θα κινείται από μόνη της αλλά θα ζει σε συντονισμό και σε πραγματική ενότητα με το Πνεύμα Του.
Πιστεύω ότι είναι καιρός που ο Θεός αλλάζει ασκιά γιατί στο παλιό δεν θα επιτραπεί η πρόσβαση στο καινούργιο, αλλά αναγκαστικά θα μείνει στην έρημο. Πρέπει να είμαστε ευέλικτοι να καταλαβαίνουμε αυτό που κάνει ο Κύριος και το έργο που θέλει να εργαστεί μέσα στις καρδιές μας. Μακάριοι όσους τους βρει έτοιμους. Και μακάριοι όσοι παρέδωσαν τις καρδιές τους για να τους καταστήσει Εκείνος έτοιμους, για να είναι συμμέτοχοι στον θερισμό που θα κάνει.
