Ακούω συχνά τις τελευταίες μέρες την ευχή «Καλή ανάσταση». Και το ερώτημα που γεννήθηκε μέσα μου είναι: «τι ευχή είναι ακριβώς αυτή; Υπάρχει δηλαδή και κακή ανάσταση;» Αυτό που έχω γνωρίσει είναι ότι όταν υπάρξει ανάσταση αυτό είναι κάτι καλό και μάλιστα το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Η ανάσταση αναφέρεται στο 5ο κεφάλαιο του Κατά Ιωάννη ευαγγελίου. Εκεί ο Ιησούς μιλάει για δύο αναστάσεις. Την πνευματική, που είναι η επίσκεψη και κατοίκηση του Θεού στο πνεύμα του ανθρώπου. (Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή τού Υιού τού Θεού, και εκείνοι που άκουσαν θα ζήσουν ΙΩΑΝ 5:25). Και την σωματική που είναι ένα η χορηγία απ’ την πλευρά του Θεού ενός νέου άφθαρτου σώματος. (Επειδή, έρχεται ώρα, κατά την οποία, όλοι εκείνοι που είναι μέσα στα μνήματα, θα ακούσουν τη φωνή του· και θα βγουν έξω εκείνοι που έπραξαν τα αγαθά, σε ανάσταση ζωής· εκείνοι δε που έπραξαν τα φαύλα, σε ανάσταση κρίσης. ΙΩΑΝ 5:28-29). Η πρώτη ανάσταση λαμβάνει χώρα όταν ένας άνθρωπος πιστεύει ότι ο Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού, ότι πέθανε για τις αμαρτίες του και δέχεται ότι αυτό έγινε προσωπικά για εκείνον. Η δεύτερη ανάσταση θα λάβει χώρα στο τέλος των αιώνων όταν ο Χριστός θα ξανάρθει στην γη με σωματική μορφή και όλοι θα τον δουν.
Όταν όμως πολλοί εύχονται «καλή ανάσταση» δεν εννοούν τίποτα από αυτά τα δύο. Αλλά εννοούν μετά από 40 μέρες νηστείας (που δεν είναι ακριβώς νηστεία αλλά αποχή από κάποια φαγητά) να περάσουν καλά την μέρα της γιορτής της ανάστασης του Χριστού. Να φάνε, να πιούν, να μεθύσουν, να χορέψουν, να γλεντήσουν, να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Αυτή η φυγή είναι ένα είδος «ανάστασης». Δεν έχει όμως καμία σχέση με την ανάσταση που θέλει ο Χριστός, μάλιστα κινείται σε αντίθετη τροχιά, αφού υπηρετεί επιθυμίες της σάρκας. Ενώ ο Χριστός θέλει να φέρει σε σύνδεση με τον Πατέρα του, το αποξενωνόμενο απ’ Αυτόν πνεύμα μας.
Εύχομαι αυτή την γιορτή της ανάστασης του Χριστού, να βιώσεις την ανάσταση του νεκρού σου πνεύματος από τον (μια φορά για πάντα) αναστημένο Χριστό. Όπου αν αυτή συμβεί δεν θα υπάρχει λόγος επανάληψης της ευχής «καλή ανάσταση» κάθε νέα χρονιά, γιατί η ανάσταση θα είναι μια μόνιμη κατάσταση στην καρδιά, μια πνευματική πραγματικότητα, ένα καθημερινό βίωμα, η ζωντανή Παρουσία του Θεού μέσα σου!
Εγώ είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος, κι αυτός που ζει, και έγινα νεκρός· και δες, είμαι ζωντανός στους αιώνες των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδιά τού άδη και του θανάτου. (ΑΠΟΚ 1:18)
Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα Το πιστεύεις αυτό; (ΙΩΑΝ 11:26)
