Η πρώτη ερώτηση που πρέπει να θέσουμε και απασχολεί πολλούς από εμάς, είναι αν ο Κορωνοϊός έχει έρθει απ’ τον Θεό ή απ’ τον διάβολο;
Αρχικά πρέπει να πούμε ότι ο Θεός δεν είναι πηγή κακού, αλλά όπως η Αγία Γραφή μαρτυρεί δεν πειράζει κανέναν. (Κανένας, όταν πειράζεται, ας μη λέει ότι: Από τον Θεό πειράζομαι· επειδή, ο Θεός είναι απείραστος κακών, κι αυτός δεν πειράζει κανέναν ΙΑΚ 1:13). Αντιθέτως ο Χριστός μας διδάσκει να προσευχόμαστε να μην επιτρέψει ο Θεός να μπούμε σε πειρασμό, αλλά να μας ελευθερώσει από αυτόν (και μη μας φέρεις μέσα σε πειρασμό, αλλά ελευθέρωσέ μας από τον πονηρό, ΜΑΤΘ 6:13). Επίσης λέει ότι είναι αγαθός (Αγαθός ο Κύριος προς όλους· και οι οικτιρμοί του επάνω σε όλα τα δημιουργήματά του. ΨΑΛ 145:9). Αυτός που είναι ανθρωποκτόνος, μισεί τον άνθρωπο και φέρνει μιζέρια στο ανθρώπινο γένος είναι ο διάβολος. (Εκείνος ήταν εξαρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει στην αλήθεια· ΙΩΑΝ 8:44).
Μια δεύτερη πνευματική αρχή που καλούμαστε να αναγνωρίσουμε, είναι ότι ο διάβολος δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν πρώτα δεν πάρει άδεια απ’ τον Θεό. Υπάρχουν πνευματικοί νόμοι που είτε του αρέσει είτε όχι οφείλει να υποτάσσεται. Αυτό έχει μια θετική πλευρά για μας αλλά και μια αρνητική. Εάν εμείς παραβιάζουμε τους πνευματικούς νόμους έχει το δικαίωμα να κινηθεί εναντίον μας και να επιφέρει τις συνέπειες. Ένας απ’ αυτούς τους νόμους είναι: Ότι σπείρει ο άνθρωπος αυτό και θα θερίσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι όταν κάποιος πράττει μια ανομία θα την θερίσει την ίδια στιγμή. Υπάρχει η μακροθυμία του Θεού. Θα έρθει όμως το πλήρωμα του χρόνου, όπου όταν το ποτήρι γεμίσει, η αμαρτία, η κακή συνήθεια, η διεστραμμένη στάση καρδιάς που οδηγεί σε ανάλογο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς θα θεριστεί φέρνοντας τις ανάλογες συνέπειες.
Τι είδους θερισμός είναι ο Κορωνοϊός και ποια είναι η αμαρτία που θερίζεται; Ας σκεφτούμε πρώτα την λέξη Κορωνοϊός. Το όνομα που έχει δοθεί στην ασθένεια δεν είναι τυχαίο αλλά είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα προσδιορίζει την σκοτεινή πνευματική εξουσία που βρίσκεται από πίσω. Η λέξη κορώνα μας πληροφορεί ότι ήρθε από κάποιον που φοράει κορώνα, που βρίσκεται δηλαδή υψηλά στην ιεραρχία του βασιλείου του πονηρού.
Πως όμως αυτό σχετίζεται με εμάς; Κανονικά ο μόνος που έχει αληθινά δικαίωμα να φοράει κορώνα είναι Αυτός που είναι ο πραγματικός Βασιλιάς. Και δεν είναι άλλος από τον Δημιουργό του σύμπαντος, Αυτός απ’ τον οποίο προήλθαν τα πάντα, ορατά και αόρατα. Δεν έχει το δικαίωμα να φοράει Κορώνα μόνο επειδή είναι ο Δημιουργός κάθε ζωντανού πλάσματος, ο χορηγός της ζωής αλλά επειδή ταπεινώθηκε σε βαθμό να γίνει ένα από τα δημιουργήματα που έπλασε. Καταδέχθηκε να φορτωθεί επάνω Του την ενοχή, την ντροπή και την τιμωρία τους για να τους δώσει την ευκαιρία να λυτρωθούν από αυτή και να τους ανοίξει τον δρόμο για την αιώνια ζωή. Ο Απόστολος Παύλος μας λέει για τον Ιησού ότι: ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό· αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους· και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού.
Γι’ αυτό, και ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο· ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων· και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, σε δόξα τού Πατέρα Θεού (ΦΙΛΙΠ 2:6-11). Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος καλείται να τον αναγνωρίσει ως τον μόνο Κύριο και προσωπικό του σωτήρα και να θέσει τον εαυτό του κάτω από την δικαιωματική του εξουσία. Μια εξουσία που δεν την επιβάλει αλλά περιμένει να την λάβει μέσω της ελεύθερης παραχώρησης του ανθρώπου, καθώς αναγνωρίζει ότι η εμπιστοσύνη σε Αυτόν που τον αγαπά αληθινά είναι η καλύτερη επιλογή.
Η αντίθετη απόφαση είναι να συνεχίσει να κρατά την ζωή του στα χέρια του, θέτοντας τον εαυτό του ως κύριο και φορώντας την κορώνα στο δικό του κεφάλι. Αυτό πρακτικά συνεπάγεται στο να θέτει τον εαυτό του ως κάποιον που είναι άξιος να κυβερνάει την ζωή του (ίσως και άλλων), να ορίζει τι είναι καλό και κακό, να τοποθετεί τον εαυτό του ως κριτή και μέτρο των πάντων. Να θέτει ως προτεραιότητα τις επιθυμίες του, τα θέλω του, ακόμα κι αν αυτά ατιμάζουν τον Θεό και βλάπτουν τους συνανθρώπους του. Να κάνει τον εαυτό του θεό στην θέση του Θεού.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση της εντολής: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη δύναμή σου, και με όλη τη διάνοιά σου· και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου» (ΛΟΥΚ 10:27). Η καταπάτηση αυτής της εντολής για μεγάλο χρονικό διάστημα με ποικίλες εκφράσεις και σε μαζική έκταση, έδωσε το δικαίωμα στον σατανά να χτυπήσει τον άνθρωπο, τον οποίο μισεί ακόμη κι όταν επιλέγει να αμαρτάνει με παρόμοιο με εκείνον τρόπο. Γιατί ο διάβολος είναι ανθρωποκτόνος και ο μόνος του στόχος είναι να πάρει όσους περισσότερους μπορεί στο δικό του σκοτάδι και στην απώλεια.
Απ’ την μεριά του ο Θεός δεν επιτρέπει κάτι αν πρώτα δεν γνωρίζει ότι μέσα απ’ αυτό μπορεί να βγάλει καλό. Και τι είναι αυτό το καλό; Να οδηγήσει όσους περισσότερους μπορεί σε μετάνοια. Γι’ αυτό καθίζει την ανθρωπότητα κάτω, σε «υποχρεωτική» ξεκούραση. Διότι όσο τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε δεν είμαστε σε θέση να ξυπνήσουμε απ’ τον λήθαργο, να ξεφύγουμε απ’ τις φτηνές ενασχολήσεις μας, το μάταιο κυνήγι υλικών απολαύσεων και να κοιτάξουμε προς τα απάνω. Να σκεφτούμε αν υπάρχει Θεός, γιατί βρισκόμαστε εδώ και τι θέλει από εμάς.
Ο Θεός πρωταρχικά δεν ενδιαφέρεται πως περνάμε στην γη αλλά που θα περάσουμε την αιωνιότητα μας, κάτι που μάλλον πολλούς από εμάς δεν φαίνεται να απασχολεί. Σίγουρα όχι περισσότερο από το αν κολλήσουμε Κορωνοϊό. Άλλωστε ο φόβος του Κορωνοϊού κρύβει από πίσω έναν μεγαλύτερο φόβο, αυτό του θανάτου. Ο φυσικός θάνατος όμως δεν είναι το χειρότερο που μπορεί κάποιος να πάθει, αλλά ο πνευματικός που είναι ο αιώνιος αποχωρισμός από τον Θεό. Εάν γνωρίζαμε ότι η ύπαρξη μας συνεχίζει και μετά την έξοδο από το γήινο τσόφλι και οι εκπλήξεις που κρύβει είναι ασύλληπτα δυσάρεστες, όχι για αυτόν που ήταν κακός σε αυτή την ζωή, αλλά απλά αδιάφορος ως προς τον Δημιουργό, τότε θα φοβόμασταν πολύ περισσότερο εκείνο τον θάνατο και θα κοιτάζαμε να ετοιμαστούμε από αυτή την ζωή για την άλλη, για το μεγάλο ταξίδι και τον τελικό προορισμό. Ο ίδιος είπε: Τι ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδήσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του; (ΜΑΤΘ 16:26).
Αυτό το Πάσχα αποφορτισμένο από την αίγλη των εθίμων, της επιφανειακής προσέγγισης, και της άκρατης κραιπάλης είναι μια ευκαιρία για γόνιμη σκέψη πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Για αναζήτηση του Προσώπου του Θεού, αν και Αυτός μας ψάχνει πριν εμείς Τον ζητήσουμε. Αυτό το Πάσχα (Πάσχα σημαίνει πέρασμα), εύχομαι να αποτελέσει πέρασμα από τον ατομικιστικό εγωισμό στην συμφιλίωση με τον Θεό, από την ζωή της σάρκας στην ζωή του Πνεύματος, από μια πορεία ανεξαρτησίας σε ένα περπάτημα σύνδεσης με τον Χριστό, μια σύνδεση που για να γίνει εφικτή με εμάς του κόστισε το ίδιο Του το αίμα. Αυτή η σύνδεση είναι που μας παρέχει ασφάλεια και σε αυτή την ζωή και για εκείνη που έρχεται, η οποία δεν θα τελειώσει ποτέ.
