Ας εξερχόμαστε, λοιπόν, σ’ αυτόν έξω από το στρατόπεδο, φέρνοντας τον ονειδισμό του ΕΒ 13:13
Ο Κύριος μας καλεί σε ελευθερία έξω από τα ανθρώπινα κατασκευάσματα. Μας καλεί έξω από ανθρώπινες παραδόσεις, έξω από την φυσική μας αντίληψη, έξω απ’ οτιδήποτε μας εγκλωβίζει. Μας καλεί να κατακτήσουμε και να κάνουμε δικά μας τα πλούτη του Ιησού Χριστού και να ζήσουμε την ζωή του σώματος, δηλαδή της εκκλησίας, μαζί με άλλους αδελφούς, ώστε να φανερώνουμε στον κόσμο Εκείνον που παρόλο προς το παρόν είναι αόρατος κατοικεί μέσα σε εμάς που είμαστε ορατοί. «…για να είναι όλοι ένα· όπως εσύ, Πατέρα, είσαι σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα με σένα, να είναι κι αυτοί ένα σε ενότητα με μας· για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες. Και εγώ, τη δόξα που μου έδωσες, έδωσα σ’ αυτούς· για να είναι ένα, όπως εμείς είμαστε ένα. Εγώ σε ενότητα μ’ αυτούς, κι εσύ σε ενότητα με μένα· για να είναι σε μια ολοκληρωμένη ενότητα, και να γνωρίζει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες, και τους αγάπησες όπως αγάπησες εμένα (ΙΩΑΝ 17:21-23).
Δεν καλούμαστε να δημιουργήσουμε κάποια ενότητα αλλά να φροντίζουμε με ζήλο να διατηρούμε την ενότητα του Πνεύματος διαμέσου τού συνδέσμου της ειρήνης (ΕΦ 4:3). Η ενότητα μας υπάρχει και είναι θεμελιωμένη σε ένα μοναδικό έδαφος, σε μια μοναδική ακλόνητη βάση: Είμαστε γεννημένοι από τον Θεό και έχουμε την ζωή του Χριστού μέσα μας! Αυτό αρκεί! Αντίθετα η ζωή του παλαιού ανθρώπου είναι αυτή που κάνει τους πιστούς να ξεχωρίζουν κάποιο Παύλο, κάποιο Απολλώ, κάποιον Κηφά και να δημιουργούν διαφορετικές «ενότητες» βάση τέτοιων φυσικών προτιμήσεων. Η ζωή του Αδάμ διαιρεί, η ζωή όμως του Χριστού ενώνει.
Αυτό βέβαια δεν το βλέπουν πάντα όλοι. Αλλά στην Παλαιά Διαθήκη ήταν μόνο ένα υπόλοιπο από τον λαό του Θεού που επέστρεψε από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα για να σταθεί στο έδαφος της Ιερουσαλήμ και να οικοδομήσει τον ναό. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο για αυτούς αλλά και για όλο τον λαό, επειδή το υπόλοιπό αντιπροσωπεύει το σύνολο. Και παράλληλα ήταν μια νίκη του ίδιου του Θεού μέσω εκείνων των λίγων που υπάκουσαν στο κάλεσμα Του. Ξανά και ξανά μέσα στους αιώνες ο Θεός καλεί εκείνους που θα αρνηθούν κάθε τι άλλο για να έρθουν να κατακτήσουν και να σταθούν ως ένας άνθρωπος στο μοναδικό αυτό έδαφος. Καλεί κάποιους που θα διακηρύξουν: «Εμείς οι ίδιοι ενωμένοι θα οικοδομήσουμε στον Κύριο τον Θεό» (Έσδρας 4:3).
Ο Θεός μας καλεί να μείνουμε στην υπακοή των λόγων Του και στην έμπρακτη αγάπη των αδελφών, επιμένοντας στην ενότητα και στην συνοικοδομή. Είτε συμφωνούμε διανοητικά μεταξύ μας είτε όχι είμαστε αδελφοί, παιδιά του ίδιου Πατέρα και με την ζωή του Ιησού Χριστού μέσα μας. Ο Ιησούς θέλει πρακτικά να είναι η Κεφαλή μας, γι’ αυτό ας μην υψώνουμε τίποτα και κανένα ανάμεσα μας. Με την χάρη του Θεού πάνω μας μπορούμε να προχωρήσουμε μαζί, αφήνοντας το Πνεύμα του Θεού να αυξάνεται και να καρποφορεί. Και ο Κύριος θα είναι για μας το σύννεφο και η στήλη της φωτιάς που θα μας οδηγεί μέσα στην έρημο του κόσμου.
Αν ζούμε έτσι και μαζευόμαστε με απλότητα, χωρίς τύπους και χωρίς άλλα ονόματα, επιτρέποντας στο Πνεύμα του Θεού να κάνει όλους τους αδελφούς να λειτουργούν σαν μέλη ο ένας του άλλου, σαν μέλη ενός σώματος, του σώματος του Χριστού, πραγματικά τότε όταν κάποιος έρχεται ανάμεσα μας δεν θα βλέπει πλέον κάτι ανθρώπινο. Κοιτάζοντας ανθρώπους θα βλέπει κάτι έξω από τον κόσμο αυτό. Θα αγγίζει κάτι από τον νέο άνθρωπο, από την δημιουργία του Θεού. Μέσα από το σώμα Του θα αγγίζει τον ίδιο τον Ζωντανό Ιησού Χριστό.
Στην Παλαιά Διαθήκη η ανάγκη της επιστροφής από την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία και το ξαναχτίσιμο του καταστραμμένου ναού της Ιερουσαλήμ εν όψει του ερχομού του Ιησού Χριστού, μας δείχνει επιτακτική ανάγκη της επιστροφής μας στις πρακτικές αρχές και στον τύπο της μαρτυρίας της εκκλησίας του πρώτου αιώνα, ενόψει του δεύτερου ερχομού του Χριστού.
Ο ναός της Ιερουσαλήμ αντικατόπτριζε το ουράνιο κατοικητήριο του Θεού, απρόσιτο και αόρατο για τον γήινο άνθρωπο. Το πέτρινο κτίριο στην Ιερουσαλήμ δεν ήταν το ίδιο που αποτελούσε τον ουράνιο ναό αλλά ήταν η αποτύπωση, η αντιπροσώπευση, η μαρτυρία του ναού αυτού πάνω στην γη. Ο ναός της Ιερουσαλήμ φανέρωνε στον κόσμο το αόρατο κατοικητήριο του Θεού, κάνοντας το κατά κάποιο τρόπο ορατό.
Ο γήινος ναός και η δόξα του γκρεμίστηκε λόγω της αποστασίας του λαού. Τα πολύτιμα σκεύη μεταφέρθηκαν και διασκορπίστηκαν στην Βαβυλώνα. Στα παλάτια των βασιλιάδων που ήταν, δεν έπαψαν βέβαια να είναι πολύτιμα, δεν ήταν όμως αυτό για το οποίο είχαν φτιαχτεί.
Το ξαναχτίσιμο του ναού ήταν σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο και ξεκίνησε μετά από πολλά χρόνια αιχμαλωσίας. Το έργο αυτό δεν ήταν ένα ενιαίο γεγονός αλλά γινόταν σταδιακά σε πολλά κύματα και κράτησε πολύ καιρό. Δεν επέτρεψαν όλοι στην Ιερουσαλήμ για να χτίσουν αλλά αυτοί των οποίων την καρδιά διέγειρε ο Θεός. Το έργο τους όμως και κάθε νίκη τους ήταν για λογαριασμό του Θεού και ολόκληρου του λαού.
Η ολοκλήρωση του ναού και της λειτουργίας του ήταν απαραίτητη στα πλαίσια του πρώτου ερχομού του Χριστού. Πως θα μπορούσε να γεννηθεί ο Ιησούς αν δεν υπήρχε ο ναός και οι λειτουργίες που σχετίζονταν με τον ναό;
Η εκκλησία του Ιησού Χριστού είναι ο αληθινός ναός του Θεού. Οι λυτρωμένοι Του είναι οι Ζωντανές πέτρες που συνοικοδομούνται για να απαρτίσουν το αιώνιο κατοικητήριο του Θεού, το οποίο είναι το σώμα και η νύφη του Ιησού Χριστού. Η εκκλησία του Χριστού η οποία έχει τον Χριστό σαν Κεφάλι είναι μια ουράνια οντότητα και δεν είναι απευθείας ορατή τώρα στην γη. Πρόκειται να φανερωθεί σαν νύφη μαζί με τον Χριστό στην δόξα Του. Αλλά οι κατά τόπους εκκλησίες του πρώτου αιώνα ήταν η αποτύπωση, η αντιπροσώπευση, η μαρτυρία της ουράνιας αυτής εκκλησίας πάνω στην γη. Με απλό και έμπρακτο τρόπο φανέρωναν μέσα στον κόσμο την κατά τα άλλα αόρατη εκκλησία κάνοντας την ορατή!
Υπάρχει λοιπόν μια αντιστοίχιση μεταξύ του ναού της Παλαιάς Διαθήκης και της φανέρωσης της εκκλησίας μέσα στον κόσμο. Και όπως η αποκατάσταση και σωστή λειτουργία του ναού ήταν τόσο σημαντική τότε, έτσι και η αποκατάσταση και σωστή λειτουργία της εκκλησίας είναι σημαντική τώρα.
Γρήγορα μετά τον πρώτο αιώνα ήρθε η αποστασία και η αρχική φανέρωση της εκκλησίας εξαφανίστηκε. Δεν ήταν βέβαια η ίδια η ουράνια εκκλησία αλλά η αποτύπωση της στην γη που γκρεμίστηκε. Αντί αυτής υπήρχε πλέον μια καινούργια πνευματική Βαβυλώνα που φανέρωνε ένα κοσμικό μεγαλείο, μια γήινη δόξα, μια ανθρώπινη εξουσία και κατακυριάρχηση και αυτό ήταν που οι άνθρωποι έβλεπαν και ήξεραν σαν εκκλησία. Τα πολύτιμα (ζωντανά πλέον) σκεύη διασκορπίστηκαν για άλλη μια φορά σ’ αυτή την Βαβυλώνα, δεν έπαψαν όμως ποτέ να είναι πολύτιμα.
Το ξαναχτίσιμο της φανέρωσης και μαρτυρίας της εκκλησίας πάνω στην γη σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο έχει αρχίσει εδώ και αιώνες. Το έργο αυτό δεν είναι ένα ενιαίο γεγονός αλλά γίνεται σταδιακά σε πολλά κύματα. Δεν επιστρέφουν όλοι στο αρχικό έδαφος αλλά αυτοί των οποίων την καρδιά διεγείρει ο Θεός. Το έργο τους όμως και κάθε νίκη τους είναι για λογαριασμό του Θεού και ολόκληρου του λαού, επειδή ο λαός του Θεού είναι ένα ζωντανό σώμα.
Αν η ανάγκη να ξαναχτιστεί ο φυσικός ναός ήταν τόσο μεγάλη, πόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη να ξαναχτιστεί η φανέρωση της εκκλησίας στον κόσμο, στο βαθμό που ο Κύριος περιμένει από μας, ιδιαίτερα ενόψει του δεύτερου ερχομού Του! Και αυτό που ειπώθηκε ο ζήλος τού οίκου σου με κατέφαγε (ΨΑΛ 69:9, ΙΩΑΝ 2:17) μακάρι πραγματικά να ενεργεί μέσα μας.
