Όταν η κοπέλα μίλησε για το αγόρι που γνώρισε μέσω facebook με το οποίο έκανε το μωρό που κατέληξε στον ακάλυπτο, ασυναίσθητα μου ήρθε στην μνήμη το διαφημιστικό μότο του διαδυκτιακού γίγαντα: «το facebook φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά!» Ειρωνικό και τραγικό ταυτόχρονα. Γιατί όσο κοντά τους φέρνει, άλλο τόσο μακριά τους κρατάει. Ναι μεν δηλαδή μπορείς να έρθεις σε επαφή με ανθρώπους που γεωγραφικά θα αδυνατούσες αν δεν υπήρχε το συγκεκριμένο ηλεκτρονικό μέσο, απ’ την άλλη όμως με κανέναν από αυτούς δεν μπορείς να έρθεις σε ουσιαστική επαφή, να δεις το πρόσωπο του, να ακούσεις τον ήχο της φωνής του, να αγγίξεις. Τα άτομα με τα οποία συναναστρέφεσαι -λίγο γνωστά, λίγο άγνωστα- λειτουργούν περισσότερο ως απρόσωπες φιγούρες που βρίσκoνται μέσα σε ένα πρόγραμμα-εφαρμογή ενός υπολογιστή, laptop, tablet, κινητού που βλέπεις σε μια οθόνη και στο μεγαλύτερο βαθμό σου είναι αδιάφορο πως αισθάνονται, τι περνάνε, τι βιώνουνε, αλλά αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία και είναι υπερμεγεθυμένο είναι τι αισθάνεσαι εσύ. Πως περνάς εσύ. Ποιές ανάγκες έχεις εκείνη την στιγμή εσύ και πως όλοι «αυτοί» στην οθονίτσα σου, θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν κάποιες από αυτές. Καταλήγουν όλοι αυτοί ως ανθρωπάκια του δικού σου videoπαιχνιδιού, με το τηλεχηριστίριο στο δικό σου χέρι, όπου κερδίζεις όταν καταφέρνεις να χρησιμοποιείς κάποιους από αυτούς προς όφελος σου.
Έτσι καταλήγουμε σε μια απρόσωπη σχέση, με στόχο μια στιγμιαία ηδονή (ο θεός του αιώνα που διανύουμε είναι το sex σε συνεργασία με την τεχνολογία) και σε ένα απρόσωπο μωρό, που απ’ ότι φαίνεται η κοπέλα ποτέ δεν μπόρεσε να αισθανθεί σαν δικό της, αλλά ήταν μια ενόχληση, μια παρένθεση στην ροή της ζωής της, ένα περιττό βάρος απ’ το οποίο με την πρώτη ευκαιρία έπρεπε να απαλαγεί για να συνεχίσει την «κανονική» ζωή της. Κατέληξε ο ηλεκτρονικός-ψευδεσθητικός κόσμος του διαδικτύου να είναι το φυσιολογικό περιβάλλον της ψυχής, ενώ κάθε τι που με επαναφέρει στον πραγματικό κόσμο απειλή, εχθρικό στοιχείο που πρέπει να πετάξω από πάνω μου για να «ελευθερωθώ». Χαρακτηριστικό το μύνημα στην φίλη της για καφέ μόλις τελειώνε η αιμοραγία κι αφού ήδη το παιδί ήταν νεκρό στον ακάλυπτο.
Τα αρνητικά σχόλια αναρίθμητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από άντρες και γυναίκες. «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε» είπε ο Χριστός, μια ρήση που σπάνια εισακούγεται καθώς η πεποίθηση για σωστή κρίση είναι πολύ ισχυρή στον καθένα μας, όπως και ο ισχυρισμός ότι εμείς ποτέ δεν θα κάναμε κάτι τέτοιο, αλλά ανήκουμε σε ανώτερη ηθική βαθμίδα.
Πόσοι και πόσοι από εμάς όμως δεν ζούμε με τον ίδιο τρόπιο σήμερα; Δεν υποστηρίζουμε με φανατισμό τις ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις, ενώ την σταθερή δέσμευση με έναν σύντροφο, τον γάμο κ.τ.λ τα θεωρούμε συντηρητικά στοιχεία, αναχρονισμούς, αλυσίδες, αφού έχουμε προοδεύσει, έχουμε πάει μπροστά, αφήνοντας πίσω μας οριστικά τα «ταμπού» του παρελθόντος. Πόσοι άντρες από εμάς δεν έχουμε πει σε κοπέλες να κάνουν έκτρωση ή πως δεν αναγνωρίζουμε ως δικό μας ένα παιδί ή πως δεν μας ενδιαφέρει τι θα κάνει το άλλο πρόσωπο με αυτό.
Πόσες εκτρώσεις λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο στην «χριστιανική» χώρα μας; Από στατιστικές του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, τον περασμένο χρόνο πραγματοποιήθηκαν γύρω στις 300.000 με τις 40.000 από αυτές να ανήκουν σε κορίτσια κάτω των 18 χρόνων. Το ερώτημα λοιπόν που εγείρεται είναι το εξής: Ποιά η διαφορά να σκοτώσω το παιδί μου αφού έχει βγει από την μήτρα, από το να το σκοτώσω όταν βρίσκεται μεσα σε αυτήν; Ποιά η διαφορά να το σκοτώσω τον πρώτο μήνα της κύησης, τον έκτο, τον ένατο ή όταν βγει έξω; Είναι λιγότερο έγκλημα να το σκοτώσεις όταν βρίσκεται ακόμη μέσα στην κοιλιά, επειδή δεν το βλέπεις; Επειδή αυτό το μικρό πλασματάκι δεν είναι ορατό σε σένα ακόμη με τα φυσικά σου μάτια, σημαίνει ότι δεν είναι μια ζωντανή ύπαρξη; Ρίχνοντας το στον ακάλυπτο της κοιλιάς, διότι κι εκείνη μπορεί να μετατραπεί σε έναν τέτοιου είδους χώρο. Τι μεγάλη υποκρισία!
Το δράμα όμως αυτό δεν ξεκινάει απ’ το μωράκι. Ξεκινάει απ’ το ότι πριν πολλά χρόνια ο πατέρας της κοπέλας θέλησε να αφήσει ακάλυπτη συναισθηματικά την μητέρα της κοπέλας και οι δυο την κόρη τους, κατά την ομολογία της ίδιας: « Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν ακόμη σε πολύ μικρή ηλικία». Δεν γνωρίζω τους λόγους που χώρισαν οι συγκεκριμένοι όμως τα διαζύγια είναι ένα άλλο πλήγμα της χώρας, γίνονται πλέον με ελαφρά την καρδιά και θεωρούνται άλλο ένα σπάσιμο των «ταμπού» που οι «παραδοσιακές αξίες» μας είχαν επιβάλει. Ακόμα όμως κι αν δεν ήθελε άλλο την γυναίκα του, ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε να διατηρήσει μια σχέση με την κόρη του, κάτι που κατά την ομολογία της ίδιας δεν επεδίωκε: «Δυστυχώς, με τον πατέρα μου, ο οποίος διαμένει στο Παλαιό Φάληρο, δεν έχω καμία απολύτως επαφή. Ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε να είναι ένα στήριγμα, αφ’ ης στιγμής είχα μεγάλα και σημαντικά προβλήματα στη σχέση μου με τη μητέρα μου. Βάσει της επιλογής τους να διαταραχθούν οι σχέσεις τους μεταξύ τους, αυτό είχε ως συνέπεια και τη διαταραχή των σχέσεών του μαζί μου» Πριν εκείνη πετάξει το μωρό της, την είχε «πετάξει» ο ίδιος ο πατέρας της, άρα τι θα περιμέναμε να κάνει η ίδια; Αυτό που βίωσε αυτό και αναπαρήγαγε. Αλλά και η μητέρα της δεν φαίνεται να είχε μια ουσιαστική σχέση μαζί της: «Φοβόμουν, συνεπώς, ακόμα και να μιλήσω στην ίδια μου τη μητέρα, διότι ήμουν βεβαία πως θα νευριάσει μαζί μου». Τι υποδηλώνει αυτή η δήλωση για την μητέρα της κοπέλας; Από μια σχέση που είχε τελειώσει είχε απομείνει αυτό το παιδί που αν και η ίδια δεν το ομολογούσε ανοιχτά, το θεωρούσε ένα περιττό βάρος, κάτι που θα φαινόταν στην καθημερινή τους σχέση ή μη σχέση! Μπορεί να μην είχε πετάξει την κόρη της στον ακάλυπτο χώρο κάποιας πολυκατοικίας, αλλά συναισθηματικά αυτό συνέβαινε, κάτι που το εισέπραττε η κοπέλα, η οποία είχε καταλάβει ότι και το παιδί της δεν θα είχε κάποια διαφορετική αντιμετώπιση: «Η επιτακτική επιθυμία της μητέρας μου θα ήταν, σίγουρα, να το ρίξω». Τελευταίος έμεινε ο φίλος της, ο οποίος είχε την ίδια γνώμη με την μητέρα της κοπέλας: «Τον κάλεσα τηλεφωνικώς λοιπόν και μόλις του ανακοίνωσα το γεγονός, μου έκλεισε το τηλέφωνο! Προσπάθησα πλείστες φορές να επικοινωνήσω μαζί του, όμως καμία δεν εστέφθη από επιτυχία». Ούτε όμως η ίδια η κολλητή της φίλη είχε διάθεση να την στηρίξει κι έτσι καταλήγουμε στην τελευταία τραγική της δήλωση, που οδήγησε και σε όλα τα υπόλοιπα: « Έμεινα μόνη». Τι είναι όλο αυτό; Η εικόνα ενός κόσμου, που το «εγώ» του ατόμου έχει γίνει θεός, οι ευθύνες έχουν εκμηδενιστεί και ο μόνος σκοπός που έχει απομείνει, είναι η συνεχή επιδίωξη της ευχαρίστησης του. Τίποτα άλλο δεν μετράει.
Όσον αφορά την αθώωση της κοπέλας; Μήπως επάνω της αναγνωρίζουμε την δική μας ενοχή; Αυτήν μιας ολόκληρης κοινωνίας που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι συνένοχη, είτε γιατί στο πρόσωπο της βλέπει να καθρεφτίζεται ο ίδιος τρόπο σκέψης, διότι σε μικρότερο βαθμό σε κάποια χρονική περίοδο έχει πράξει τα ίδια, είτε γιατί όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης βάση των αποφάσεων που έχουμε υποστηρίξει κατά καιρούς όσον αφορά την κουλτούρα, το περιβάλλον και την κοινωνία που έχουμε δημιουργήσει.
Όμως τι μέλλον μπορεί να περιμένει εμάς και τα παιδιά μας αν δεν αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα; Εάν δεν τα πάρουμε στα σοβαρά; Εάν δεν αναγνωρίσουμε ότι κάπου το χάσαμε και αυτός ο τρόπος σκέψης δεν μας οδηγεί πουθενά; Εάν δεν φωνάξουμε, εάν δεν παλέψουμε για κάποιες αξίες που φαίνεται να έχουν σβήσει και να αποτελούν πλέον παρελθόν. Στ’ αλήθεια έναν τέτοιο κόσμο θέλουμε;
