Εξίσωσε πράγματι ο βουλευτής των ΑΝΕΛ την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία;
Πολλοί βιάστηκαν να του προσάψουν ότι εξίσωσε την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία. Όμως ο κ. Κατσίκης δεν έκανε αυτό κι αν κάποιος ακούσει προσεκτικά την ομιλία του θα το αναγνωρίσει, εάν δεν βιάστηκε να πιστέψει τα ΜΜΕ και τον τρόπο που θέλησαν να το παρουσιάσουν. Αλλά ο κ. Κατσίκης απάντησε στο επιχείρημα των ομοφυλόφιλων ότι το να αγαπάς δεν είναι αμαρτία. Βεβαία το επιχείρημα προσπερνάει το αντικείμενο που στρέφεται κάθε φορά η αγάπη, στο οποίο θέλησε να σταθεί ο βουλευτής των ΑΝΕΛ. Αυτό που τόνισε λοιπόν είναι το αντικείμενο της αγάπης κι ότι κάθε είδους αγάπη δεν είναι άγια και σωστή μόνο και μόνο επειδή είναι αγάπη. Μίλησε λοιπόν για την παθολογική αγάπη για το χρήμα. Για την αγάπη που μπορεί να τρέφει ένας πατέρας προς το παιδί του, όχι όμως αυτή την πατρική αλλά άλλου είδους κι ότι αυτή η αγάπη δεν μπορεί να θεωρείτε υγιής. Και τέλος για την αγάπη μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, ότι κι αυτού του είδους η αγάπη δεν μπορεί να είναι φυσιολογική.
Αν το σκεφτούμε καλύτερα πόσες και πόσες αγάπες τέτοιου είδους δεν υπάρχουν; Για παράδειγμα είναι φυσιολογικό να αγαπάω τον εαυτό μου σε τέτοιο βαθμό, που ο άλλος να πεθαίνει δίπλα μου κι εγώ να αδιαφορώ γιατί εκείνη την στιγμή σκέφτομαι το χρώμα που θα βάψω τα μαλλιά μου; Η αγάπη για τα ναρκωτικά ή για την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ είναι υγιής αγάπη; Το να αγαπάω μια γυναίκα ή έναν άντρα που ανήκει σε κάποιον άλλο; Να πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους. Δεν είναι αγάπη όλα αυτά. Είναι πάθη! Ναι πάθη και κακές επιθυμίες που μας παρασέρνουν σε ολισθηρούς δρόμους και οδηγούν στο τέλος σε φθορά.
Ονομάσαμε αγάπη τις αλυσίδες μας, για να μην αισθανόμαστε ότι αυτό που κάνουμε είναι πέρα για πέρα μη φυσιολογικό. Βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε πιο είναι το φυσιολογικό. Απλά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι έχουμε ξεπέσει. Το ξεπεσμό θέλουμε να τον παρουσιάζουμε ως την φυσιολογική ζωή μας, πείθοντας τους εαυτούς μας ότι τίποτα δεν είναι λάθος, γιατί δεν θέλουμε τίποτα να αλλάξει, αλλά να συνεχίσουμε να ζούμε με τον ίδιο αρρωστημένο τρόπο.
Όσον αφορά λοιπόν την ομοφυλοφιλία, δεν πρέπει να μιλάμε για αγάπη, αλλά για λανθασμένο ερωτικό προσανατολισμό και σεξουαλική επιθυμία. Και βέβαια δεν είναι το ίδιο με την παιδεραστία, αλλά εμπίπτει κι αυτό στην γκάμα των μη φυσιολογικών. Κι αυτό ήταν που ήθελε να τονίσει ο κ. Κατσίκης.
Κάποιος θα ρωτήσει την κλασσική ερώτηση: «Ποιος θα ορίσει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι;» Ο Ντοστογιέφσκι είπε ότι «αν δεν υπάρχει Θεός όλα επιτρέπονται». Διότι αν δεν υπάρχει ένα σταθερό κριτήριο, κάποια ανώτερη αυθεντία, τότε δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε την συζήτηση, ο καθένας μπορεί να κάνει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Εάν όμως υπάρχει Θεός το αρσενικό και το θηλυκό είναι δική Του ιδέα! Ο άντρας και η γυναίκα, ο πατέρας και η μητέρα, ο μπαμπάς και η μαμά, όπου και η δυο μαζί είναι μια έκφραση του Θεού καθώς ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Δεν είναι ρόλοι αυτοί, όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν κάποιοι, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι κάτι που παριστάνουμε, είναι έμφυτο, το πατρικό και το μητρικό ένστικτο -με ότι χαρακτηριστικά έχει το καθένα- έρχεται στην επιφάνεια όταν υπάρξει παιδί μέσα απ’ αυτή την ένωση, όπου αυτό με μία λέξη ονομάζεται οικογένεια.
Αυτό όσο κι αν κάποιοι θέλουν να το αποκαλούν στερεότυπο, είναι το μοντέλο μέσα στο οποίο όρισε ο Δημιουργός να μεγαλώνουν τα παιδιά. Όχι με δύο μπαμπάδες, με δυο μαμάδες ή με Το Τζέησον-Αντιγόνη που θέλει να παρουσιάζεται ως ουδέτερο. Εκτός αν τα παιδιά είναι τελικά κι αυτά ουδέτερα, όλοι είμαστε ουδέτεροι δεν υπάρχουν φύλα και δεν πιστεύουμε ότι για την υγιή ανάπτυξη της ψυχής του ανθρώπου χρειάζεται μπαμπάς και μαμά, αλλά δύο όντα, ότι όντα κι αν είναι αυτά, όπως κι αν θέλουν να συστήνουν τον εαυτό τους.
Όσο αφορά τα δικαιώματα των παιδιών που έχουν εγκαταλειφθεί σε ιδρύματα; Το δικαίωμα του παιδιού είναι να μεγαλώσει με τον άντρα και την γυναίκα που το έφεραν στην ζωή όταν ήρθαν σε επαφή μαζί. Όταν εξάσκησαν το «δικαίωμα» να συνουσιαστούν, χωρίς την ευθύνη που αυτή η επαφή επιφέρει. Να που και πολλά από τα λεγόμενα δικαιώματα δεν είναι τίποτα άλλο απ’ την απαίτηση να ζω όπως μου αρέσει, χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν και ας αφήνω πίσω μου πόνο και πληγές. Μα οι «γονείς» των παιδιών, (που αποδείχθηκαν όχι γονείς) ίσως δεν θέλουν να τα μεγαλώσουν –θα αντιτείνει κάποιος- ή δεν ξέρουμε που είναι ή είναι απασχολημένοι αλλού στο να ασκούν το «δικαίωμα» της συνουσίας με άλλους συντρόφους κι έτσι δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα συγκεκριμένα. Τότε να δώσετε τα παιδιά σε κανονικούς γονείς, για τους οποίους τόσο καιρό η νομοθεσία για την αναδοχή και την υιοθεσία ήταν κολλημένη και σε μεγάλο βαθμό δύσκαμπτη που δεν τους άφηνε. Αλλά τώρα έπιασε την κυβέρνηση η ευαισθησία να τον αλλάξει, που οι ομοφυλόφιλοι θέλουν να υιοθετούν παιδιά!
Θα δούμε στο μέλλον τι αποτέλεσμα θα έχει όταν ένα παιδί θα μαθαίνει ότι η τρανσέξουαλ «μαμά» του είναι άντρας ή όταν δεν θα έχει την ευκαιρία να προφέρει ποτέ την λέξη μαμά ή μπαμπά.
Κλείνω με την εξής σκέψη. Υπάρχουν πολλά είδη αγάπης. Η αγάπη της μάνας για το παιδί, του πατέρα προς τον γιο, του αδελφού προς την αδελφή, του φίλου προς τον φίλο, του άντρα και της γυναίκας. Το είδος της αγάπης που εμπεριέχεται μέσα ο ερωτικός πόθος, όπως και η σεξουαλική επαφή δόθηκε να λειτουργεί μόνο ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα. Σε άτομα δηλαδή του αντίθετου φύλου κι όταν λέμε αντίθετου μιλάμε για διαφορετική βιολογική κατασκευή, διαφορετική ψυχοσύνθεση (και δεν μπορείς να χωρίσεις το βιολογικό, από το ψυχολογικό και το κοινωνικό) όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, αποτέλεσμα της ένωσης αυτής είναι τα παιδιά. Έτσι το έφτιαξε ο Κατασκευαστής και γι’ αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να αλλάξεις, ούτε καν έχεις το δικαίωμα. Έχεις μόνο την επιλογή και την ευθύνη για τις συνέπειες.
