Αν φάτε απ’ αυτό θα είστε σαν θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό (Γένεση 3:5).
Ήμασταν εμείς μέσα στον κήπο της Εδέμ που στο πρόσωπο των προπατόρων μας διαλέξαμε την ανεξαρτησία μας από τον Θεό. Επιλέξαμε εκείνο το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, γεύση ανεξαρτησίας και μοναχικής πορείας μέσα στους αιώνες, μια δοκιμή που τη γευόμαστε μέχρι τώρα και ακόμα δεν έχει τελειώσει…
Στην αρχή, όλη τους η ζωή ήταν μέσα στον Θεό. Όλα ήταν προμηθευμένα μέσα στην Πατρική Του αγκαλιά. Ο Ίδιος ήταν η ασφάλειά τους. Εκείνος είχε δώσει στον άνθρωπο να ζει με το Λόγο Του, γιατί αυτό ήταν το αγαθό του. Ο Λόγος όριζε τη μοίρα του και έριχνε φως στα μονοπάτια του. Όμως, το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού έμοιαζε τόσο ελκυστικό…Η δυνατότητα ο άνθρωπος να πάρει τη ζωή στα χέρια του κρίνοντας τον εαυτό του πιο άξιο διαχειριστή από τον Θεό. Ο άνθρωπος τώρα θα ορίζει τους κανόνες και το πλαίσιο της ηθικής μέσα στο οποίο θα κινείται. Ο άνθρωπος θα ονομάζει τι είναι καλό ή κακό για αυτόν. Είπαμε «μπορούμε και μόνοι μας, θα τα καταφέρουμε καλύτερα». Επιλέξαμε το δρόμο της ανεξαρτησίας και το αποτέλεσμα που προκαλέσαμε είναι δεινά πολλά και πόνο πολύ. Δυστυχία και αδικία, διάλυση σχέσεων και εκμετάλλευση του πλησίον, άνιση κατανομή των αγαθών, πολέμους, εκτρώσεις, κατάχρηση των φυσικών πόρων και καταστροφή του πλανήτη. Και είναι αλήθεια ότι ο κόσμος έγινε πολύ επικίνδυνο και ανασφαλές μέρος επειδή είναι στα χέρια μας αλλά αυτή είναι η δική μας διαχείριση επάνω στη ζωή.
Τώρα, τον Θεό τον θυμόμαστε στις έσχατες των περιπτώσεων, όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα υγείας, όταν τα οικονομικά μας δεν πάνε καλά, όταν περνάμε ψυχολογικές πιέσεις ή συναισθηματικές απογοητεύσεις και γενικότερα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Το χειρότερο όλων είναι ότι για όλα αυτά θεωρούμε υπεύθυνο τον Θεό και τον κατηγορούμε για τις συνέπειες των αποφάσεων που πήραμε εμείς. Τον κατηγορούμε που δεν επεμβαίνει σε όλο αυτό το μπάχαλο που δημιουργήσαμε και που δεν αλλάζει τον κόσμο, ξεχνώντας ότι εμείς τον καταντήσαμε έτσι, θέλοντας να δοκιμάσουμε πώς είναι χωρίς Εκείνον… Ξεχνάμε ότι θεωρήσαμε πως μόνοι μας μπορούμε καλύτερα κι Εκείνος μας άφησε ελεύθερους γιατί η αγάπη δεν κρατάει δέσμιο τον άλλο αλλά του δίνει ελευθερία.
Το να σταματήσει τα δεινά σημαίνει να ακυρώσει την ελεύθερη βούληση που ο ίδιος μας έδωσε που σημαίνει ότι θα έπρεπε να καταστρέψει τον κόσμο, που σημαίνει ότι θα έπρεπε να πάψει να είναι αγάπη, κάτι που δε μπορεί να συμβεί. Όμως ο Θεός δε θέλει να μας καταστρέψει αλλά να μας γιατρέψει γιατί η φύση Του είναι να αγαπάει και όχι να καταστρέφει. Στην πραγματικότητα, οι προθέσεις Του είναι πάντα μια έκφραση αγάπης, άσχετα αν οι δικές μας είναι συνήθως μια έκφραση καταστροφής, μίσους και φιλαυτίας. Σεβόμενος απόλυτα τις επιλογές μας, έχει την ικανότητα να τις μετατρέπει σε πολύτιμα μαθήματα που αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, θα λάβουμε.
Και η αλήθεια είναι πως ο Θεός δε μας εγκατέλειψε αλλά συμπάσχει μαζί μας σαν ένας πατέρας που δε μπορεί να αλλάξει την απόφαση του γιου του στο να είναι ναρκομανής και να ζει έξω στο δρόμο αναζητώντας καθημερινά τη δόση του μαζί με τους φίλους του. Όμως, επιλέγει να είναι μαζί με το γιο του, να κοιμάται στα ίδια αφιλόξενα παγκάκια, να περιφέρεται στους ίδιους αφιλόξενους δρόμους, θυμίζοντας του πως η αγκαλιά και το σπιτικό του είναι πάντα ανοιχτά.
Όχι, ο Πατέρας, δε μας εγκατέλειψε σε όλη αυτή την ξέφρενη πορεία μας. Δεν κοίταξε ο Θεός να περνάει καλά στο δικό Του ουράνιο παλάτι. Μα άφησε τον ουρανό και έγινε άνθρωπος. Ηθελημένα επέλεξε να είναι κοντά μας, να μοιραστεί τον πόνο και τις θλίψεις μας, να επιφορτιστεί τα τραύματα και τις ασθένειές μας. Στο τέλος, επειδή δεν ήθελε να μας τιμωρήσει – γιατί αυτό άξιζε η αντάρτικη καρδιά μας και οι καρποί των πράξεων μας μπροστά στην αγιοσύνη Του – θανάτωσε τον εαυτό Του. Χτύπησε και τιμώρησε τον Εαυτό Του.
Και τώρα μας λέει ότι δεν Του χρωστάμε τίποτα αλλά μας συγχωρεί, αρκεί να πάμε κοντά Του. Και όχι μόνο μας συγχωρεί αλλά έχει για τον κάθε έναν από μας έχει μια κληρονομιά στον ουρανό. Η κλήση Του είναι να ζήσουμε για πάντα μαζί Του, μες στο σπίτι του Πατέρα!
Ο Θεός μας δίνει το αντίθετο από αυτό που αξίζουμε γιατί δεν έπαψε ποτέ να μας αγαπά. Δε βιάζει, δεν εξαναγκάζει, ούτε υποχρεώνει αλλά προτρέπει, προσκαλεί, περιμένει. Άσχετα από τη δική σου ανταπόκριση, αν είναι αδιάφορη, αρνητική, βλάσφημη, η απόδειξη της αγάπης Του στέκει πάντα εκεί, ορθή, και είναι αυτός ο σταυρός μια αγκαλιά του Θεού προς εμάς πάντα ανοιχτή… Διότι όποιος επικαλεστεί το Όνομά του Κυρίου θα σωθεί.
Ο Θεός μπορεί να μη φτιάχνει τον κόσμο αλλά αν εσύ Του ζητήσεις θα φτιάξει τη ζωή σου και μέσα από τη ζωή σου ίσως αγγίξει και κάτι περισσότερο… Δεν αξίζει να Τον εμπιστευτείς; Έστω να Τον δοκιμάσεις; Αρκετά γεύτηκες την πίκρα αυτού του κόσμου. Δεν είναι ώρα να γευτείς και το Δέντρο της Ζωής;
