Η ΜΙΜΗΣΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Το μήνυμα του συγγραφέα στο τέλος της ιστορίας, είναι ότι η μίμηση του Χριστού εξωτερικά δεν σε κάνει αληθινά νέο άνθρωπο. Υπάρχει όμως και ένα άλλο μήνυμα που θα ‘θελα να θίξω. Υπάρχουν πιστοί που το μέλημα τους δεν είναι να μιμηθούν τον Χριστό, αλλά χρισμένους ανθρώπους του Κυρίου που θαυμάζουν. Αντί να δουν τον Κύριο μέσα απ’ αυτούς, βλέπουν τους ίδιους και ξυπνάει μέσα τους η επιθυμία να είναι σαν κι αυτούς. Αντί να στραφούν στον Κύριο για να λάβουν την δόξα που έχει φυλαγμένη για τους ίδιους, φαντάζονται τους εαυτούς τους σαν κι αυτούς και παριστάνουν ότι είναι σαν κι αυτούς.
Οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό, είναι συνήθως χαρακτήρες με μεγάλες ελλείψεις, που έχουν νιώσει έντονη απόρριψη και που δεν έχουν βρει ακόμα οι ίδιοι τον εαυτό τους. Παρατηρώντας λοιπόν την αποδοχή που απολαμβάνει ένας χρισμένος, επιθυμούν αυτή την αποδοχή. Πιστεύουν ότι αν παρουσιάσουν τον εαυτό τους ως χρισμένους θα λάβουν την ίδια αξία, επιβεβαίωση, θαυμασμό.
Βέβαια επειδή ο καθένας έχει το δικό του παρελθόν, πονεμένη ιστορία, χαρακτήρα, βιώματα, αντιλαμβάνεται με έναν δικό του τρόπο τον χρισμένο και τον προσαρμόζει πάνω του μ’ ένα τελείως προσωπικό τρόπο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται ένα κακέκτυπο του χρισμένου παρά χρισμένος, αφού έτσι κι αλλιώς το χρίσμα είναι κάτι που δίνεται απ’ τον ίδιο τον Κύριο και δεν μπορεί ποτέ να είναι παράγωγο απομίμησης.
Βεβαίως όσοι έχουν την ελάχιστη διάκριση καταλαβαίνουν ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι αυτό που παριστάνει, αλλά μέσα του υπάρχει κάτι άλλο, που αν και δεν φαίνεται απ’ την πρώτη ματιά, είναι αντιληπτό.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν ξεχωρίζουν. Σε αυτούς μπορούν να προσποιούνται ευκολότερα και να παίρνουν πίσω αυτό που η ψυχή τους έχει ανάγκη.
Το ποιος πραγματικά είναι, φανερώνεται όταν έρθει σε επαφή με κάποιον πραγματικό εχθρό και σε πραγματικές καταστάσεις κινδύνου ή πειρασμών, όπου ο πραγματικός εαυτός βγαίνει απ’ έξω.
Μόνο όταν κάποιος παραδέχεται ότι δεν είναι αυτό που παριστάνει, αναγνωρίσει αυτό που είναι μέσα του πραγματικά και κουραστεί να δείχνει κάτι που δεν είναι, μπορεί να βγάλει την λεοντή και να αρχίσει το έργο του Θεού. 
Μέχρι τότε όλη η επικοινωνία με τον Θεό ήταν με το είδωλο που πρόβαλε, όταν ο Θεός τον καλούσε να του μιλήσει. Με αυτή την ψεύτικη εικόνα που είχε πλάσει για τον εαυτό του, για να αισθάνεται καλά μέσα στην ψυχή του. Το σημείο της φανέρωσης του πραγματικού εαυτού, είναι το ξεκίνημα του αληθινού έργου στην καρδιά αυτού του ανθρώπου.
Υ.Γ. Μην λατρεύεις τους χρισμένους του Κυρίου, λάτρευε τον Κύριο των χρισμένων. Και μην ξεχνάς: Υπάρχει η δόξα του Κυρίου, που είναι φυλαγμένη αποκλειστικά για σένα. Μην προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου μέσα από άλλους ανθρώπους του Θεού, βρες τον εαυτό σου στον Κύριο.
