Μέχρι σήμερα υπάρχουν δύο κοσμοθεωρίες για την απάντηση στο μεγάλο ερώτημα «Πως βρεθήκαμε στην ύπαρξη;» Το ένα μιλάει για ευφυή Δημιουργό, που με συγκεκριμένες δημιουργικές πράξεις έφτιαξε το σύμπαν, την γη και τον άνθρωπο πάνω σε αυτή και το άλλο για τυχαίες συγκυρίες και μεταλλάξεις μέσα από πάρα πολλά χρόνια που είχαν το αποτέλεσμα της ύπαρξης. Το ένα σύστημα σκέψης χρειάζεται τον Θεό και πηγάζει από Αυτόν, το άλλο δεν χρειάζεται την ύπαρξη Θεού ή κάποιου Θεού. Όσοι είχαν ειλικρινή αναζήτηση και έκραξαν στον Θεό αν υπάρχει να τους αποκαλυφτεί, έγιναν μέτοχοι του θαυμαστού βιώματος της φανέρωσης του Θεού στην δική τους προσωπική ζωή με θαυματουργικούς τρόπους, που οι ίδιοι μπορούν να ομολογήσουν. Γιατί όμως επέτρεψε ο Θεός την θεωρία της εξέλιξης; Και αν πράγματι υπάρχει πως θα μπορούσε να επιτρέψει μια κοσμοθεώρηση που βγάζει τον ίδιο τελείως έξω από τον κόσμο τον οποίο δημιούργησε και Αποτελεί την αιτία της ύπαρξης του;
Ο Θεός είναι Αυτός που δίνει ελευθερία στα πλάσματα του, σχετικά με το τι να πιστεύουν και τι να μην πιστεύουν ακόμη κι αν αυτή η πίστη έχει να κάνει με τον Ίδιο. Δεν επιβάλει ο Θεός την ύπαρξη Του μόνο και μόνο επειδή είναι Θεός, αλλά γι’ αυτό είναι Θεός επειδή έχει τον χαρακτήρα να δίνει ελευθερία στα πλάσματα που δημιουργεί, μέχρι το σημείο να Τον απορρίπτουν και να τραβούν τον δικό τους δρόμο. Γι’ αυτό τον λόγο ο Θεός επέτρεψε την έκφραση μια θεώρησης της «ζωής» που δεν έχει Εκείνον μέσα, ώστε όποιος αισθάνεται ότι δεν Τον χρειάζεται, δεν Τον θέλει στην ζωή του, να μην αισθάνεται υποχρεωμένος να το κάνει. Απεναντίας όποιος αισθάνεται ότι τον θέλει, πάλι ο Θεός είναι διαθέσιμος να τον δεχτεί, να του αποκαλύψει τον εαυτό Του και να συνάψει μια σχέση μαζί του, όπως ο Ιησούς είπε: «Τον ερχόμενο προς εμένα δεν θέλω εκβάλει έξω».
