Είναι γνωστό ότι ο εχθρός είναι πιο έξυπνο και εύστροφο ον από εμάς διανοητικά. Αν νομίζουμε το αντίθετο πλανιόμαστε οικτρά. Μάλιστα αν καταφέρει να κλειδώσει την διάνοια μας σε ιδέες έχει κερδίσει το παιχνίδι. Είναι εύκολο να βλέπουμε την πλάνη άλλων και να την δείχνουμε αλλά τι γίνεται με τις πλάνες που έχουμε εμείς και δεν έχουμε συναίσθηση; Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να δώσει διάκριση και να μας αποκαλύψει την πλάνη που ενεργείται στην δική μας καρδιά. Γι’ αυτό είναι γραμμένος ο λόγος: «Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου» και «μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό» (ΠΑΡ 3:5,7). Διότι αν πιστεύεις μια πλάνη και επιπλέον φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό, τότε η κλειδαριά γίνεται διπλή. Και πρέπει πρώτα να ανοίξει η πρώτη κλειδαριά της λανθάνουσας πεποίθησης στον εαυτό σου, για να μπορεί στην συνέχεια να φωτιστεί και το ψέμα που έχει εδραιωθεί ως αλήθεια σε κάποια περιοχή της καρδιάς.
Ο παραπάνω συλλογισμός είναι και μια απάντηση στο ερώτημα «γιατί οι πιστοί δεν έχουν εμπειρίες νίκης επάνω στον εχθρό;». Και αυτό επειδή δεν καταστρέφουν τα έργα του, επειδή (εκτός από λιγοστές εξαιρέσεις) δεν έχουν δύναμη για μαρτυρία, καθώς δεν βιώνουν την πραγματικότητα του κατά «ΜΑΡΚΟΝ 16:17-18» που υποσχέθηκε ο Ιησούς στους πιστεύοντες. Η αιτία είναι απλή: Επειδή δεν ζουν την πνευματική ζωή, αυτή που πραγματικά πρόσφερε ο Ιησούς μέσα από το έργο Του στον σταυρό. Και τι ζουν; Μια ψεύτικη πνευματική ζωή, πλαστή, μια απομίμηση που συναισθάνονται ως αληθινή. Μ’ αυτό τον τρόπο έχει καταφέρει ο διάβολος να τους εξαπατήσει και να μην απειλείται από αυτούς, καθώς είναι ακίνδυνοι άγιοι.
Μια από τις πιο βασικές μεθοδείες του διαβόλου είναι η κατασκευή πλαστών πραγματικοτήτων, τα «fake» περιβάλλοντα, που λειτουργούν ως υποκατάστατα του αληθινού και σε κρατούν πνευματικά αιχμάλωτο. Κι ενώ είσαι αιχμάλωτος, δεν έχεις την συναίσθηση ότι βρίσκεσαι σε φυλακή. Γι’ αυτό ο Θεός ανήγγειλε μέσω του προφήτη Ησαΐα: «Όμως, αυτός είναι λαός διαρπαγμένος και γυμνωμένος· όλοι είναι παγιδευμένοι σε σπήλαια, και κρυμμένοι στις φυλακές· είναι λάφυρο, και δεν υπάρχει αυτός που να λυτρώνει· διάρπαγμα, και κανένας που να λέει: Επίστρεψέ το» (ΗΣ 42:22).
Ένα καλό παράδειγμα για να μπορέσουμε να καταλάβουμε αυτή την μεδοδεία είναι η ταινία Truman show (για όσους την έχετε δει). Τι συνέβαινε εκεί; Ο ήρωας ζούσε σε έναν παράλληλο κόσμο όπου τα πάντα φαίνονταν «φυσιολογικά», αν και δεν ήταν. Πήρε πολλά χρόνια στον Truman να ανακαλύψει ότι ο κόσμος που ζούσε δεν ήταν πραγματικός, ήταν κατασκευασμένος μόνο για τον ίδιο. Και ήταν το ανήσυχο πνεύμα του και η αναζήτηση που τον έκανε σιγά-σιγά να φτάσει στην αλήθεια. Στην αρχή υποψίες, μετά γεγονότα που δεν μπορούσαν να θεωρηθούν τυχαία, τον ξύπνησαν σε αυτό που συνέβαινε. Οι υποψίες έγιναν δεδομένα, τα δεδομένα βεβαιότητες όπου όταν νίκησε και το τελευταίο οχυρό, που ήταν ο φόβος μέσα στην δική του καρδιά, μπόρεσε να φτάσει στα τείχη του κόσμου που τον κρατούσε μέσα και να βγει έξω.
Αυτή η κατάσταση είναι πανομοιότυπη με θρησκευτικά περιβάλλοντα. Περιβάλλοντα που μοιάζουν με του Θεού αλλά δεν είναι. Για παράδειγμα στον κόσμο του Truman (που στην πραγματικότητα ήταν studio) είχε κάθε τι που υπάρχει και στον αληθινό. Μέχρι ήλιο, φεγγάρι και θάλασσα που όμως όλα ήταν μέρος του τεράστιου τηλεοπτικού studio. Έμοιαζαν τόσο με τα αληθινά που δεν θα μπορούσες να τα ξεχωρίσεις. Άναβαν και έσβηναν κατά παραγγελία του σκηνοθέτη, σκοπός του οποίου ήταν να κρατήσει τον Truman για πάντα μέσα στο ψεύτικο κόσμο που είχε κατασκευάσει ειδικά για εκείνον.
Ακριβώς με αυτό τον τρόπο εργάζεται και ο διάβολος. Γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να ματαιώσει το έργο που έκανε ο Χριστός στο σταυρό, και τα όπλα που δι’ αυτού μας χάρισε για να καταπατήσουμε τις πύλες του Άδη. Μπορεί όμως να πλανήσει τον αναγεννημένο πιστό με τέτοιο τρόπο ώστε να μην έχει τον καρπό του έργου του σταυρού στην ζωή του.
Και πως το πετυχαίνει αυτό; Κατασκευάζει ειδικά για εκείνον εναλλακτικές «πνευματικές» πραγματικότητες, για να τον κρατάει (ει δυνατόν) για πάντα μέσα σε αυτές. Σου παρουσιάζει τον Θεό με έναν τρόπο που δεν είναι ο Αληθινός, το θέλημα Του με έναν τρόπο που δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλει, την λειτουργία της εκκλησίας με έναν τρόπο που δεν είναι αυτός που έχει σχεδιάσει, την διακονία με ένα τρόπο που δεν είναι αυτός που έχει ορίσει.
Σε τέτοιους είναι που απευθύνει ο Θεός αυτό τον λόγο: «Ακούστε, ω κουφοί· κι ανοίξτε τα μάτια σας, ω τυφλοί, για να δείτε. Ποιος είναι τυφλός, παρά ο δούλος μου; Ή, κουφός, παρά ο μηνυτής μου, που εγώ έστειλα; Ποιος είναι τυφλός, παρά ο τέλειος; Και ποιος είναι τυφλός, παρά ο δούλος τού Κυρίου; Βλέπεις πολλά, αλλά δεν παρατηρείς· ανοίγεις τα αυτιά, αλλά δεν ακούς» (ΗΣ 42:18-20).
Μια τέτοια περίπτωση ήταν η λατρεία του Βάαλ από τον λαό Ισραήλ την εποχή του Ηλία. Το πρόβλημα των Ισραηλιτών δεν ήταν ότι λάτρευαν συνειδητά έναν άλλο Θεό. Αλλά το πνεύμα της Ιεζάβελ τους είχε κάνει να πιστεύουν ότι αυτός είναι ο αληθινός, γι’ αυτό και τον αποκαλούσαν Κύριο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μάντεις του, ονομάζονταν κι εκείνοι προφήτες. Ο λόγος του Θεού διευκρινίζει όμως ότι ήταν προφήτες του Βάαλ. Πάνω σε αυτό το δεδομένο ο Ηλίας τους είπε: «Μέχρι πότε χωλαίνετε ανάμεσα σε δύο φρονήματα; Αν ο Κύριος είναι Θεός, ακολουθείτε αυτόν· αλλ’ αν ο Βάαλ, ακολουθείτε τούτον». Η φωτιά που έριξε ο Θεός στο θυσιαστήριο ήταν για να ανοίξει τα μάτια στον λαό Του ώστε να γνωρίσουν ότι ο Θεός του Ηλία ήταν ο αληθινός Θεός του Ισραήλ.
Παρόμοια στην εκκλησία των Θυατείρων, η γυναίκα Ιεζάβελ αποκαλούσε τον εαυτό της προφήτισσα (ΑΠΟΚ 2:20). Όμως στην πραγματικότητα έκανε την δουλειά του σατανά. Φαινόμενα εξαπάτησης λοιπόν έχουμε και στην Καινή Διαθήκη. Ο Παύλος στους Γαλάτες μιλάει για βασκανία, η οποία είναι μαγεία. «Ω, ΑΝΟΗΤΟΙ, Γαλάτες, ποιος σας βάσκανε, ώστε να μη πείθεστε στην αλήθεια, εσείς, μπροστά στα μάτια των οποίων ο Ιησούς Χριστός σκιαγραφήθηκε ανάμεσά σας σταυρωμένος;» (ΓΑΛ 3:1). Ο διάβολος τους είχε προσφέρει ένα ψεύτικο ευαγγέλιο, που έμοιαζε με το αληθινό αλλά δεν ήταν ακριβώς το ίδιο. Είχε εισαγάγει ένα στοιχείο που ακόμη κι αν ήταν σε ελάχιστη ποσότητα άλλαζε όλο το περιεχόμενο του. Ο Παύλος χωρίς δισταγμούς ονόμασε αυτό το ευαγγέλιο ανάθεμα.
Το Truman show, η περίπτωση του Βάαλ των Ισραηλιτών και το «άλλο» ευαγγέλιο των Γαλατών, δεν απέχει μακριά από αυτό που ζούμε κι εμείς. Ας μην νομίζουμε ότι είμαστε πιο έξυπνοι από εκείνους διανοητικά και στην δική μας «μοντέρνα» εποχή ο διάβολος δεν μπορεί να μας παίξει παρόμοια παιχνίδια. Μια πολύ ισχυρή ψευδαίσθηση για μας τους διαμαρτυρόμενους είναι ότι επειδή ο Θεός μας έβγαλε απ’ το κάστρο που λέγεται «ορθοδοξία» ή καθολικισμός είμαστε πλέον ελεύθεροι. Και συγκρίνοντας τους εαυτούς μας με αυτό το θρησκευτικό κλουβί, διακηρύττουμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι αν και δεν είμαστε στο μεγάλο κλουβί, το οποίο βλέπουμε, μπορεί να βρισκόμαστε σε ένα δεύτερο κλουβί με την μόνη διαφορά που είναι πιο ευρύχωρο από το προηγούμενο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε αληθινά ελεύθεροι.
Δεν είναι τυχαίος ο λόγος του Θεού στον Άβραμ, που αργότερα μετονομάστηκε σε Αβραάμ, (όταν έγινε πλήρως ελεύθερος από τα δικά του κλουβιά) «βγες έξω!». «Βγες έξω από τη γη σου, και από τη συγγένειά σου, και από την οικογένεια του πατέρα σου, στη γη που θα σου δείξω» (ΓΕΝ 12:1). Τι συμβολίζει η γη, η συγγένεια και η οικογένεια; Περιβάλλοντα με έθιμα, συνήθειες, κουλτούρες, πιστεύω που δεν είναι μέσα σε αυτά ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος κατοικεί μέσα σε αυτά. Και αν δεν βγάλει τον εαυτό του πλήρως απέξω δεν μπορεί να περπατήσει με τον Θεό. Είναι σαν τις μπαμπούσκες που μέσα σε κάθε μια υπάρχει μια επόμενη. Με τον ίδιο τρόπο και για τα παιδιά του Θεού η ελευθερία είναι σταδιακή μέχρι την αγκαλιά του Πατέρα, αρκεί στη διαδρομή να μην εφησυχάσουν μέσα σε κάποιο από τα κλουβιά, και το κάνουν σπίτι τους, επιλέγοντας να μείνουν εκεί για το υπόλοιπο της γήινης ζωής τους.
Σαν πιστοί λοιπόν κι εμείς που έχουμε εγκαταλείψει το προηγούμενο κατεστημένο, έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι «όλα είναι εντάξει. Είμαστε στο σωστό δρόμο και δεν μπορεί πλέον να μας πλανήσει ο διάβολος. Τώρα που έχουμε την Αγία Γραφή στα χέρια μας και το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά, είναι αδύνατο να κάνουμε λάθος». Το ότι έχεις όμως την Αγία Γραφή, άραγε σημαίνει απαραίτητα ότι μπορείς και να την καταλάβεις; Ή ότι έχεις λάβει το Άγιο Πνεύμα σημαίνει ότι αυτόματα έχεις όλες τις απαντήσεις και κάθε σκέψη ή ενέργεια προέρχεται αυτόματα από τον Παράκλητο; Το πρώτο «λουκέτο» λοιπόν είναι η πεποίθηση ότι επειδή έχουμε την Γραφή και το Πνεύμα, τα ξέρουμε όλα, τα καταλαβαίνουμε όλα και ό,τι πράττουμε είναι αυτόματα σωστό. Ασυναίσθητα πράττουμε το αντίθετο από την συμβουλή των Παροιμιών: «μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό». Διότι παραμένουμε και άνθρωποι. Κι αυτό είναι που εκμεταλλεύεται ο διάβολος. Η κατοχή της Γραφής και η αναγέννηση δεν αναιρούν την ύπαρξη της σάρκας, την οποία ο Παύλος λέει ότι πρέπει να σταυρώνουμε κάθε μέρα. Μάλιστα ο Ιησούς μίλησε για καθημερινό αγώνα και πάλη μαζί της (ΛΟΥΚ 9:23).
Αυτήν ακριβώς εκμεταλλεύεται ο διάβολος για να πετύχει τους σκοπούς του. Μάλιστα δεν χειρίζεται την αρνητική πλευρά της σάρκας, δηλαδή πάθη που είναι ξεκάθαρα ακάθαρτα στα μάτια μας, (με αυτά γνωρίζει ότι είμαστε σε μάχη και τα αρνούμαστε) κολακεύει όμως την θετική πλευρά της. Όμως παραμένει να είναι σάρκα.
Ποια είναι αυτή η θετική πλευρά; Η ανθρώπινη σοφία και το στήριγμα στην διανοητική ικανότητα. Νομίζουμε ότι είναι αρκετά για να ζήσουμε την βασιλεία του Θεού. Είναι όμως έτσι; Η πεποίθηση ότι «τα του Θεού μπορώ να τα κατακτήσω με το μυαλό μου», μας κλέβει από το Πνεύμα της σοφίας και της αποκάλυψης που ο Παύλος προσευχόταν να λάβουν οι πιστοί! Η πεποίθηση στη δική μου ανθρώπινη δύναμη μας κλέβει απ’ την δύναμη του Θεού και τις θαυμαστές Του ενέργειες ανάμεσα μας. Δεν είναι τυχαίος ο λόγος του Παύλου, ότι στις έσχατες μέρες θα υπάρχουν άνθρωποι που θα έχουν μορφή ευσέβειας δεν θα έχουν όμως την δύναμη της. (΄Β ΤΙΜ 3:5).
Ο διάβολος έχοντας καταφέρει να μας κρατάει επικεντρωμένους στους εαυτούς μας, μας έχει αποκόψει από το Κεφάλι μας και απ’ το να ζούμε σε σταθερή και ζωντανή ενότητα μαζί Του, γευόμενοι την δύναμη Του και τις υπερφυσικές Του ιδιότητες. Και δεν έχουμε την συνείδηση ότι είμαστε νεκροί γιατί ποτέ κανείς δεν μας δίδαξε πιο είναι το γνήσιο αλλά απ’ την αρχή τη πορείας μας το κάλπικο μας το παρουσίασαν ως το αυθεντικό. Δεν έχουμε καταλάβει ότι έχουμε πέσει στην μερίδα των ανθρώπων που ο Ιησούς λέει: «το όνομα έχεις πως ζεις, και είσαι νεκρός» (ΑΠΟΚ 3:1). Ο διάβολος δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε, ότι τα καταφέρνουμε, ότι γνωρίζουμε τι είναι καλό για κάθε περιοχή της ζωής μας, ακόμη και για την βασιλεία του Θεού. Δεν έχει κανένα πρόβλημα να μας βλέπει σε συνεχή συμβούλια και ακατάπαυστες δραστηριότητες υπέρ του Χριστού, αλλά χωρίς τον Χριστό και προπάντων χωρίς επικοινωνία με τον Ουρανό. Στην πραγματικότητα μας κάνει να ζούμε με το ξύλο της γνώσης του καλού και του κακού σε χριστιανική έκδοση. Ύστερα ταυτίζουμε την ανθρώπινη σοφία με την σοφία του Θεού, τις δικές μας προσπάθειες με την δύναμη του Θεού ενώ τις πολλές δραστηριότητες ονομάζουμε καρπό, εξαπατώντας τους εαυτούς μας. Αυτά σε συνδυασμό και με τα ευγενέστερα στοιχεία του πνεύματος του κόσμου (όπου όσο ευγενή κι αν είναι, είναι του κόσμου) τα οποία έχει καταφέρει να περάσει στο πολίτευμα της εκκλησίας.
Ποια είναι αυτά; Ο ορθολογισμός, ο οποίος απορρίπτει κάθε υπερφυσική ενέργεια και περιορίζει την ζωή του Θεού στην περιοχή της διάνοιας. Και ο ουμανισμός που θέτει τον άνθρωπο ως μέτρο των πάντων, κέντρο του κόσμου, εξυψώνει την συναισθηματική πλευρά του και το «καλό» που έχει μέσα του. Καταλήγουμε τις ορθολογιστικές ερμηνείες να τις ονομάζουμε αποκάλυψη Αγίου Πνεύματος, ενώ τον ουμανισμό και τις καθωσπρεπικές συμπεριφορές, αγιασμό του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι μια πλαστή ζωή του Θεού, για τον Θεό μεν αλλά χωρίς τον Ίδιο μέσα.
Αυτό φαίνεται και από την πραγματικότητα που βιώνουμε στις καθημερινές μας συναλλαγές ως αδελφοί. Υποσκελισμοί, καταλαλιές, εγωισμοί, υπερηφάνειες, πισώπλατες μαχαιριές είναι δυστυχώς συχνά φαινόμενα, τα οποία όμως ονομάζουμε αδυναμίες και ατυχείς στιγμές. «Δεν είμαστε τέλειοι και ούτε θα γίνουμε» έχω ακούσει να λένε πολλοί. Είναι φυσιολογικό να συναντάς πνευματικούς ηγέτες, με εκκλησιαστικούς τίτλους και καριέρες πίσω από τους άμβωνες και παράλληλα να βλέπεις ζήλια και ανταγωνισμούς με άλλους ποιμένες ή αδελφούς; Πως είναι δυνατόν αμαρτίες που θα έπρεπε να έχουν νικηθεί στα πρώτα βήματα της Εν Χριστώ ζωής να βρίσκονται ακόμα εκεί; Τελικά ποιο το νόημα των θέσεων, των τίτλων και των «διακονιών» εάν δεν υπάρχει το ουσιαστικότερο που είναι ο χαρακτήρας του Χριστού;
Όλα αυτά μου θυμίζουν αναπόφευκτα τον λόγο της προς Εβραίους: «Επειδή, ενώ ως προς τον καιρό έπρεπε να είστε δάσκαλοι, έχετε πάλι ανάγκη στο να σας διδάσκει κάποιος τα αρχικά στοιχεία των λόγων τού Θεού· και καταντήσατε να έχετε ανάγκη από γάλα, και όχι από στερεή τροφή» (ΕΒ 5:12).
Αυτό δείχνει ότι στην πνευματική αύξηση έχει υπάρξει καθυστέρηση, στασιμότητα, κάτι μέσα στα χρόνια δεν έχει δουλέψει σωστά. Δείχνει ότι κάποιος σε έχει κλέψει από την ένδοξη κατάληξη που θα είχε η πορεία σου, εάν τα πράγματα ήταν απλά φυσιολογικά. Ότι δεν είναι, δείχνει ότι κάπου υπάρχει εξαπάτηση η οποία πρέπει να έρθει στο φως για να έρθει ελευθερία.
Πάνω σε αυτή την σοβαρή κατάσταση έγραψα ένα βιβλίο, το οποίο αναλύει σε ικανοποιητικό βάθος το παιχνίδι που μας έχει παίξει ο διάβολος, εξαπατώντας μας και κλέβοντας μας από την αληθινή ζωή. Ώστε να φωτιστούν τα μάτια μας, να βγούμε από την μεθοδεία του και να ζήσουμε αυτό που έχει για μας ο Θεός. Ζώντας πραγματικά, φέρνοντας γνήσιο καρπό και κάνοντας πραγματικές ζημιές στον διάβολο, αφού θα είμαστε αληθινά χρήσιμοι σε Αυτόν που πέθανε και μας αγόρασε για εκλεκτό λαό, δικό Του για τίμια χρήση.
Έρχεται σύντομα:
