6. Ο Ιησούς όπως κι αν ζω δεν έχει πρόβλημα γιατί έχει πληρώσει για όλες τις αμαρτίες μου επάνω στο σταυρό. Μπορώ να κάνω ότι θέλω και η χάρη Του θα με συγχωρεί. Η αγάπη του Θεού είναι μεγάλη.
Αυτή είναι μια απ’ τις μεγαλύτερες πλάνες. Ο διαχωρισμός της συγχώρεσης και του καθαρισμού. Η αυταπάτη ότι μπορώ να έχω το πρώτο και να απορρίπτω το δεύτερο. Ότι η συγχώρεση με καλύπτει από μια ζωή αμαρτίας και ανεξάρτητης πορείας και ότι είναι ένα μαγικό εισιτήριο για τον ουρανό. Είναι αλήθεια ότι η μακροθυμία και το έλεος του Θεού είναι μεγάλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει ζήλο να δει τον καθαρισμό μου, την μεταμόρφωση μου στην εικόνα Του, ότι η θυσία του έχει πιάσει τόπο, ότι φέρνω τον καρπό που έχει προσδιορίσει. Το ότι μου δίνει ελευθερία, δεν σημαίνει ότι συναινεί με κάθε επιλογή μου ή ότι δεν έχει θέλημα για την ζωή μου, το οποίο αν του δώσω χώρο θα μου αποκαλύψει. Και ναι στα μικρά προβατάκια ο Κύριος αποκαλύπτεται ως αμνός. Θα έρθει όμως η ώρα που θα τους αποκαλύψει τον εαυτό του ως λιοντάρι, για να μάθουν στο τέλος να ζουν, έχοντας Τον στην συνείδηση τους ως αμνό και ως λιοντάρι ταυτόχρονα. Ως αγαθό αλλά και ως αυστηρό. Που συγχωρεί μεν την αμαρτία, αλλά ουδόλως δεν την περιθάλπει, την μισεί και θέλει να την βγάλει απ’ την ζωή μου. Αυτή η λάθος πεποίθηση στηρίζεται σε μια διαστρεβλωμένη κατανόηση για τον νόμο και την σχέση των πιστών της Καινής Διαθήκης μαζί του. Πολλοί λένε ότι ο νόμος δεν ισχύει, με την έννοια ότι ο Χριστός μας απάλλαξε από το να στέκει ως προϋπόθεση αποδοχής απ’ τον Θεό, διότι ο Θεός μας δέχεται δια του Υιού Του, άρα κι αν κάνουμε καμία αμαρτία δεν πειράζει γιατί μας συγχωρεί. Αν και το πρώτο μέρος είναι αλήθεια το δεύτερο όμως δεν στέκει. Διότι ο Θεός δεν μας ελευθέρωσε απ’ τον νόμο για να ζούμε χωρίς νόμο, αλλά για να γίνουμε εμείς οι ίδιοι νόμος καθώς τώρα δια του Υιού Του έλαβε το δικαίωμα να τον γράφει στις διάνοιες και στις καρδιές μας. Στην Καινή Διαθήκη εμείς οι ίδιοι δια του Χριστού (που ζει μέσα μας) γινόμαστε η εκπλήρωση του νόμου. Αν όμως περνούν τα χρόνια και δεν γινόμαστε νόμος, αλλά καταπατούμε τον νόμο, αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει παρά να μας καθησυχάσει. Έχεις λίγα ονόματα και στις Σάρδεις, που δεν μόλυναν τα ιμάτιά τους· και θα περπατήσουν μαζί μου με λευκά, επειδή είναι άξιοι. Όποιος νικάει, αυτός θα ντυθεί με λευκά ιμάτια· και δεν θα εξαλείψω το όνομά του από το βιβλίο της ζωής, και θα ομολογήσω το όνομά του μπροστά στον Πατέρα μου, και μπροστά στους αγγέλους του. Όποιος έχει αυτί, ας ακούσει τι λέει το Πνεύμα προς τις εκκλησίες (ΑΠΟΚ 3:4-6).
7. Ο Ιησούς μαστιγώθηκε, χτυπήθηκε, ταλαιπωρήθηκε για χάρη μου. Αυτό σημαίνει ότι εγώ δεν χρειάζεται να περάσω από παθήματα, αλλά πάντα θα περνάω ωραία και θα απολαμβάνω τις ευλογίες του Θεού.
Αυτή είναι πάλι μια ανάγνωση του ευαγγελίου μέσα από το ουμανιστικό πνεύμα. Είναι μια προσπάθεια να παντρέψω το ευαγγέλιο με την ευδαιμονία της εποχής, η οποία τοποθετεί τον εαυτό μου στο κέντρο και θέτει ως ανώτατο στόχο την εκπλήρωση απολαύσεων. Με κάνει να ερμηνεύω ανάλογα και εδάφια που δεν ταιριάζουν με την κοσμοθεώρηση μου, ενώ οι διωγμοί ανήκουν στους πρώτους χριστιανούς και σε χώρες την Μέσης Ανατολής. Με κάνει να βλέπω τον Ιησού ως έναν Αι’ Βασίλη που ο ρόλος του είναι αποκλειστικά να μου χαρίζει ευλογίες. Ή ως το φιλαράκι μου που μου κάνει όλες τις χάρες. Αυτή η οπτική είναι τρομερά επικίνδυνη, γιατί αφαιρεί τον φόβο του Θεού και με κάνει να παίζω με την φωτιά. Το ότι ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες μου, δεν τον κάνει φιλαράκι μου, αλλά Κύριο και Θεό μου στον Οποίο καλούμε να υποτάσσομαι. Εάν θέλω να έχω μια πληρέστερη εικόνα του Ιησού, εκτός από τα παθήματα που πέρασε ως αρνί που δεν ανοίγει το στόμα Του, είναι σοφό να πάω στον Ησαΐα και να τον δω σαν Άγιο που καθαρίζει την αμαρτία. (Αυτά είπε ο Ησαϊας, όταν είδε τη δόξα του, και μίλησε γι’ αυτόν ΙΩΑΝ 12:41). Ή στην Αποκάλυψη που εμφανίστηκε στον Ιωάννη, (τον μαθητή της αγάπης) ως Αυτός που κρίνει την εκκλησία Του με την μάχαιρα του στόματος Του, για να την βγάλει πιο καθαρή κι από χρυσάφι. Είναι εκείνος που θα επιτρέψει παθήματα για να καθαριστώ και να με βγάλει ως χρυσάφι. Καταστάσεις που θα καλεστώ να αποδείξω ότι Τον αγαπώ και Τον έχω πιο πάνω από κάθε τι άλλο. Δεν είναι λίγοι όμως που σκανδαλίζονται όταν έρχονται τα παθήματα. Μοιάζουν με την γη που ο σπόρος δεν έχει ρίζα και ξεραίνεται μόλις βγει το καύμα. Είναι εκείνοι που Τον είχαν καταλάβει με ένα δικό τους τρόπο και θα τον αφήσουν όταν θα μέσα τους θα έχει διαλυθεί μέχρι και η τελευταία αυταπάτη. Γι’ αυτό ο Κύριος είπε: Εκείνος, όμως, που θα έχει υπομείνει μέχρι τέλους, θα σωθεί (ΜΑΤΘ 24:13). Και: επειδή, μέτοχοι γίναμε του Χριστού, αν μέχρι τέλους κρατήσουμε βέβαιη την αρχή της πεποίθησης· (ΕΒ 3:14).
8. Ο πιστός ότι κι αν κάνει δεν πληρώνει συνέπειες γιατί τις καλύπτει το αίμα του Ιησού.
Το ότι ο Θεός μας συγχώρησε και μας έκανε οικείους Του, δεν σημαίνει ότι εξαιρούμαστε απ’ τους πνευματικούς νόμους που έχει θεσπίσει. Ας πάρουμε πρώτα τους φυσικούς νόμους. Όταν κάποιος πιστεύει στον Χριστό σώζεται και λαμβάνει αιώνια ζωή. Αυτό σημαίνει ότι αν πηδήξει από μια ταράτσα θα μπορέσει να πετάξει; Όχι βέβαια. Το ότι έχει αιώνα ζωή δεν τον εξαιρεί απ’ το να υπάγεται στον νόμο της βαρύτητας. Εάν δεν τον υπακούει απλά θα σκοτωθεί. Το ίδιο ισχύει για τους πνευματικούς νόμους. Το ότι ο Θεός με έκανε παιδί Του, δεν σημαίνει ότι θα κάνω ότι θέλω και θα εξαιρούμε απ’ τις συνέπειες. Αντίθετα μας κάλεσε να περπατήσουμε ως τέκνα υπακοής. Δεν θα πρέπει ν παραξενεύει κάποιον εάν ένα περπάτημα ανυπακοής φέρει αρνητικά αποτελέσματα. Ο απόστολος Παύλος δίδαξε: Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει· για τον λόγο ότι, αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά· (ΓΑΛ 6:7). Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Ανανίας και η Σαπφείρα. Η ερώτηση που τους έκανε ο Πέτρος ήταν: Ανανία, γιατί γέμισε ο σατανάς την καρδιά σου, ώστε να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα; (ΠΡΑΞ 5:3) Ο Ανανίας και η Σαπφείρα είναι ένα ζωντανό παράδειγμα ότι δεν μπορείς να εμπαίξεις τον Θεό και μια εφαρμογή του θερίζεις αυτό που έσπειρες. Απλά στην περίπτωση τους ο θερισμός ήρθε χωρίς αργοπορία, με επιταχυντικό τρόπο θα λέγαμε. Ας μην γελιόμαστε αν δεν βλέπουμε την κρίση του Θεού με την ίδια αμεσότητα επάνω σε σαρκικές εκδηλώσεις. Είναι προτιμότερο να χρησιμοποιήσουμε την μακροθυμία του Θεού για μετάνοια και για καρπούς άξιους αυτής, εάν διακρίνουμε στην ζωής μας σαρκικές εκδηλώσεις. Ή καταφρονείς τον πλούτο της αγαθότητάς του και της υπομονής και της μακροθυμίας, αγνοώντας ότι η αγαθότητα του Θεού σε φέρνει σε μετάνοια; (ΡΩΜ 2:4) Το ίδιο βλέπουμε σε πιστούς στην Κόρινθο που καταφρονούσαν φτωχότερους αδελφούς, έτρωγαν, μεθούσαν και ύστερα έπαιρναν μέρος στο δείπνο του Κυρίου (Ά ΚΟΡ 11:21). Ο Παύλος λέει ότι αρρώσταιναν και πέθαιναν (11:30). Αυτό το πάθαιναν ακριβώς για τον λόγο ότι δεν είχαν επίγνωση του ποιος είναι ο Ιησούς, αλλά τον έβλεπαν ως ένα φιλαράκι τους που τους προσέχει, τους κανακεύει και δεν θα επιτρέψει ποτέ να πάθουν τίποτα. Οι συνέπειες όμως ήταν εκεί γιατί μια κακή σπορά δεν μπορούσε να μην θεριστεί. Το ίδιο ίσχυε για αυτόν που πήγαινε με την μητριά του. Ο Παύλος είπε να παραδώσετε τον άνθρωπο αυτού τού είδους στον σατανά για όλεθρο της σάρκας, ώστε το πνεύμα του να σωθεί κατά την ημέρα τού Κυρίου Ιησού (Ά ΚΟΡ 5:5). Ο τύπος αυτός δεν θα έχανε την σωτηρία του, αλλά θα φθειρόταν η σάρκα του ως αποτέλεσμα της ζωής που έκανε όντας παράλληλα και του Χριστού. Κάθε πράξη έχει ένα αντίτιμο ακόμη και μέσα τον Χριστό. Και υπάρχουν πράξεις που φτάνουν μέχρι τον όλεθρο της σάρκας, δεν είναι όμως αυτό το χειρότερο που μπορεί να πάθει κάποιος. Το χειρότερο είναι πράξεις που φτάνουν μέχρι τον θάνατο της ψυχής. Διαφορετικά δεν θα μιλούσε ο Ιωάννης για θανάσιμη αμαρτία και εκεί δεν μιλάει για φυσικό θάνατο μόνο αλλά και πνευματικό. Και δεν μιλάει για ανθρώπους που είναι εκτός Χριστού (αυτοί είναι έτσι κι αλλιώς στον θάνατο) αλλά για εντός. Διαφορετικά δεν θα έλεγε στους πιστούς να μην προσεύχονται. Αν κάποιος δει τον αδελφό του (προσέξτε δεν λέει τον συνάνθρωπο του, αλλά τον αδελφό του) να αμαρτάνει με αμαρτία όχι θανάσιμη, θα ζητήσει· και ο Θεός θα του δώσει ζωή, σ’ εκείνους που αμαρτάνουν όχι θανάσιμα. Υπάρχει μία θανάσιμη αμαρτία· δεν λέω να παρακαλέσει για εκείνη (Ά ΙΩΑΝ 5:16). Άρα έχεις το δικαίωμα να προσευχηθείς για αδελφό σου που βλέπεις να αμαρτάνει ο Θεός να του χαρίσει μετάνοια και να κάνει έλεος. Υπάρχει όμως και αμαρτία που ακόμη και να προσευχηθείς δεν θα εισακουστείς! Ποιά είναι αυτή η αμαρτία; Η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Επειδή, αν εμείς αμαρτάνουμε εθελούσια, αφού λάβαμε τη γνώση της αλήθειας, δεν απολείπεται πλέον θυσία για τις αμαρτίες· αλλά κάποια φοβερή αναμονή κρίσης και έξαψη φωτιάς, η οποία πρόκειται να κατατρώει τούς ενάντιους. Αν κάποιος αθετήσει τον νόμο τού Μωυσή, με βάση τη μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων, πεθαίνει χωρίς έλεος· στοχάζεστε πόσο χειρότερης τιμωρίας θα κριθεί άξιος αυτός που καταπάτησε τον Υιό τού Θεού, και νόμισε κοινό το αίμα της διαθήκης με το οποίο αγιάστηκε, και έβρισε το πνεύμα της χάρης; Επειδή, ξέρουμε αυτόν που είπε: «Σε μένα ανήκει η εκδίκηση, εγώ θα κάνω ανταπόδοση», λέει ο Κύριος. Και πάλι: «Ο Κύριος θα κρίνει τον λαό του». (ΕΒ 10:26-30)
9. Ότι κι αν κάνω θα σωθώ αρκεί να πηγαίνω σε κάποια εκκλησία
Η ιδέα ότι η εκκλησία μπορεί να με καλύψει απ’ την οργή του Θεού και όντας κάτω από την σκέπη της μπορώ να αμαρτάνω έχοντας και την σωτηρία, είναι μια θανατηφόρα πλάνη. Είναι γνωστό ότι μέσα και ανάμεσα στους εκκλησιαστικούς χώρους, κινούνται πραγματικοί ακόλουθοι του Κυρίου και μη πραγματικοί και μόνο ο Κύριος γνωρίζει τους όντας αυτού, δηλαδή ποιοι είναι αληθινά δικοί Του. Μάλιστα στο τέλος ο Ιησούς δεν κρίνει ανάμεσα σε πρόβατα και λύκους αλλά ανάμεσα σε πρόβατα και κατσίκια! Ποιο είναι το γνώρισμα του παιδιού του Θεού; Ότι πηγαίνει σε κάποια εκκλησία; Όχι. Ότι Τον γνωρίζει! Εδάφιο κλειδί είναι το ΙΩΑΝ 10:14: Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός, και γνωρίζω τα δικά μου, και γνωρίζομαι από τα δικά μου. Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος με αναγνωρίζει ως δικό Του. Γνωρίζει την συνθήκη που έχω κάνει επάνω στην θυσία Του, γνωρίζει την καρδιά μου, την αγάπη μου, την εκζήτηση που έχω για το Πρόσωπο Του, την επιθυμία μου να εκτελέσω τις εντολές Του, να περπατήσω στο θέλημα Του, να τον ευαρεστήσω, να γίνω σαν κι Αυτόν! Επίσης σημαίνει ότι καταλαβαίνω πότε μου μιλάει (γνωρίζομαι από τα δικά μου) αναγνωρίζω την φωνή Του όταν αυτή έρχεται, περνάω χρόνο μαζί Του, του δίνω χώρο για γνωριμία, για παρέα, για κοινωνία, για έλεγχο, για αποκάλυψη του Εαυτού Του, εις αύξησης της γνώσης του Προσώπου Του. Με λίγα λόγια το χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι μια σχέση. Μια σχέση που είναι ενεργή και απ’ τις δύο πλευρές. Όχι μόνο απ’ την μια (όπου αν ήταν η μεριά του ανθρώπου θα ήταν νεκρή θρησκεία όπως συμβαίνει σε πολλούς). Ή αν ήταν μόνο απ’ την πλευρά του Θεού, αυτό θα σήμαινε ότι ακόμα τον περιμένει για σωτηρία.
Τα ίδια ισχύουν και για την διακονία. Δεν μου εξασφαλίζει την σωτηρία οποιουδήποτε είδους υπηρεσία για τον Χριστό. Ένα παράδειγμα είναι ο τύπος του Ματθαίου 24:45-50. Αν, όμως, ο κακός εκείνος δούλος πει στην καρδιά του: Ο κύριός μου καθυστερεί να ‘ρθει· και αρχίσει να δέρνει τούς συνδούλους του, μάλιστα να τρώει και να πίνει μ’ αυτούς που μεθούν, θα ’ρθει ο κύριος εκείνου τού δούλου σε ημέρα που δεν προσμένει, και σε ώρα που δεν ξέρει· και θα τον αποχωρίσει, και θα βάλει το μέρος του μαζί με τους υποκριτές· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. Εδώ δεν βλέπουμε να χάνεται κάποιος που δεν γνώριζε τον Θεό, που δεν είχε καμία σχέση με τα πράγματα του Θεού, αλλά κάποιος που είχε διορισθεί να δίνει τροφή, δεν ήταν καν ένα απλό πρόβατο, αλλά ένας εργάτης του Θεού. Και από διάκονος του οίκου του Θεού, αποχωρίζεται από την μερίδα των δίκαιων και ο Θεός τον βάζει με τους υποκριτές! Διότι εάν άνηκε στην πλευρά του στρατοπέδου του εχθρού, ποιο το νόημα του ρήματος αποχωρίσει; Πόσο πιο ξεκάθαρη προειδοποίηση του λόγου του Θεού; Η θέση σου στην εκκλησία ή ακόμη και μέσα στο έργο Του Θεού, δεν σου εξασφαλίζει απαλλαγή από την καταδίκη, εάν πράττεις την αδικία μέσα στο σώμα του Χριστού. Το ίδιο μήνυμα υπάρχει και στην παραβολή των ζιζανίων. Ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία· και θα τους ρίξουν στο καμίνι της φωτιάς· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών (ΜΑΤΘ 13:41-42). Προσοχή: Δεν λέει ότι θα μαζέψουν τα σκάνδαλα από τον κόσμο, αλλά απ’ την βασιλεία Του! Επειδή σε αυτό το σημείο τίθεται εύλογα ερώτημα περί σωτηρίας οφείλω να πω τα εξής: Ο Ιησούς μίλησε για ένα δρόμο που οδηγεί στον ουρανό και όχι για την διατύπωση μια σωστής θεολογίας περί σωτηρίας. Ένα δρόμο στενό και θλιμμένο που καθώς όμως τον περπατώ μεταμορφώνομαι στην εικόνα του Νυμφίου. Δεν μπορώ να περπατώ σε ξένους ή παράπλευρούς δρόμους και να περιμένω να βρεθώ στον ουρανό μόνο και μόνο επειδή έχω αποδεχτεί και κουβαλώ στο κεφάλι μου κάποια εδάφια περί σωτηρίας. Σε μια συνθήκη υπάρχουν δυο πλευρές. Και η δική μας είναι να μείνουμε στην πίστη που μας δόθηκε μέχρι τέλους και να περπατήσουμε αυτό τον δρόμο μέχρι το τέλος. Αν δεν ήταν έτσι δεν θα έγγραφε ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής: «ο δίκαιος, όμως, θα ζήσει με βάση την πίστη». Και «αν κάποιος συρθεί προς τα πίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται σ’ αυτόν» (10:38). Ή Ας φοβηθούμε, λοιπόν, μήπως και, ενώ μένει σε μας η υπόσχεση να μπούμε μέσα στην κατάπαυσή του, φανεί κάποιος από μας ότι τη στερήθηκε. Ας φροντίσουμε, λοιπόν, με επιμέλεια να μπούμε μέσα σ’ εκείνη την κατάπαυση, για να μη υποπέσει κάποιος στο ίδιο παράδειγμα της απείθειας (4:1,11). Τα ίδια διδάσκει και ο Απόστολος Παύλος στο 10ο κεφάλαιο της Ά Κορινθίους παραλληλίζοντας την πορεία του λαού Ισραήλ προς την γη της υπόσχεσης με του πιστούς της Καινής Διαθήκης. Ο φόβος της ευθύνης που μας κάνει να «γεννούμε» θεολογίες περί ανύπαρκτης ελεύθερης βούλησης και ότι όλα τα κάνει ο Θεός, δεν μας απαλλάσσει από το μέτρο της ευθύνης ως προς την διαχείριση της σωτηρίας, που ο Θεός μας χάρισε. Αυτό δεν σημαίνει ότι την κερδίζουμε αλλά έχουμε την δυνατότητα εάν την εκτιμήσουμε σωστά, να την αφήσουμε να μεγαλώσει ή αντίθετα να την θάψουμε (ΜΑΤΘ 25:18) ή να την μολύνουμε (ΑΠΟΚ 3:4). Αν δεν ήταν έτσι δεν θα έλεγε ο Παύλος: με φόβο και τρόμο να κατεργάζεστε τη δική σας σωτηρία (ΦΙΛΙΠ 2:12), που είναι ο Χριστός μέσα μας, η ελπίδα της δόξας. Η Γραφή λέει ότι ο Θεός περιμένει τον πολύτιμο σπόρο και μακροθυμεί για αυτόν. Λέει επίσης ότι κάθε κλήμα σ’ Αυτόν που δεν φέρνει καρπό το αποκόπτει. Αν κάποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου, ρίχνεται έξω, όπως το κλήμα, και ξεραίνεται· και τα μαζεύουν και τα ρίχνουν σε φωτιά, και καίγονται (ΙΩΑΝ 15:6). Και υπάρχουν στάδια της υπομονής του Θεού, μέχρι το δέντρο που φύτεψε στο χωράφι Του να βγάλει καρπό. Έλεγε δε τούτη την παραβολή: Κάποιος είχε μια συκιά φυτεμένη μέσα στον αμπελώνα του· και ήρθε ζητώντας σ’ αυτήν καρπό, και δεν βρήκε. Και είπε στον αμπελουργό: Δες, τρία χρόνια έρχομαι ζητώντας καρπό σ’ αυτή τη συκιά, και δεν βρίσκω· κόψ’ την· γιατί να καταργεί και τη γη; Και εκείνος, αποκρινόμενος, λέει σ’ αυτόν: Κύριε, άφησέ την και τούτο τον χρόνο, μέχρις ότου σκάψω ολόγυρά της, και βάλω κοπριά· και αν μεν κάνει καρπό, καλώς. Ειδεμή, θα την κόψεις ύστερα απ’ αυτά (ΛΟΥΚ 13:6-9). Εάν ούτε τότε δεν βρει καρπό το αποκόπτει: Μάλιστα, και η αξίνα κείτεται ήδη στη ρίζα των δέντρων· κάθε δέντρο, λοιπόν, που δεν κάνει καλό καρπό, κόβεται, και ρίχνεται στη φωτιά (ΜΑΤΘ 3:10). Η σωτηρία λοιπόν δεν είναι μόνο απαλλαγή απ’ την αιώνια κόλαση αλλά συνεχίζεται στην μόρφωση του Χριστού μέσα μας. Εάν δεν υπάρχει αυτό τα πράγματα είναι δύσκολα!
10. Ότι κι αν κάνω η σωτηρία δεν χάνεται γιατί ο Θεός με έχει προορίσει σε αιώνια ζωή.
Συχνά μας αρέσει να χρησιμοποιούμε το εδάφιο της Ρωμαίους: Επειδή, όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν σύμμορφοι με την εικόνα τού Υιού του, για να είναι αυτός πρωτότοκος ανάμεσα σε πολλούς αδελφούς (ΡΩΜ 8:29). Δίνουμε όμως έμφαση στο πρώτο σκέλος παρά στο δεύτερο. Λέμε δηλαδή ότι αφού ο Θεός με έχει προγνωρίσει και προορίσει άρα είμαι σωσμένος, χωρίς να κοιτάζω αν έχω γίνει ή αν πηγαίνω προς την κατεύθυνση του σύμμορφος με την εικόνα του Ιησού. Και όχι εφόσον μοιάζω στον Ιησού, άρα θα πρέπει να συμπεριλαμβάνομαι σε αυτούς που ο Θεός έχει προγνωρίσει και προοορίσει για αυτό τον σκοπό. Ας τα δούμε όμως αναλυτικότερα.
Η σωτηρία ενεργείτε με τρεις βασικούς τρόπους. Με συγχώρεση αμαρτιών (όπου αυτό μου χαρίζει κοινωνία με τον Θεό), με μεταμόρφωση στον χαρακτήρα μου (ο καρπός αυτής της κοινωνίας) και με απολύτρωση απ’ το φθαρτό σώμα (η τελική κατάληξη). Μπορούμε να πούμε ότι τα τρία τμήματα της σωτηρίας αντιστοιχούν σε τρεις χρονικές στιγμές. Η συγχώρεση των αμαρτιών στο παρελθόν, που ο Χριστός πέθανε επάνω στο σταυρό, η μεταμόρφωση στο παρόν από το έργο του Θεού και η μεταμόρφωση των σωμάτων στο μέλλον, από την ζωντανή ελπίδα που έχουμε. Πως γνωρίζεις με βεβαιότητα ότι έχεις όλο το πακέτο; Από αυτό που έχεις στο παρόν. Από την εσωτερική μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος ότι είσαι παιδί του Θεού στο δικό σου πνεύμα, την κοινωνία με τον Θεό και την μεταμόρφωση του χαρακτήρα, δηλαδή τον καρπό. Εάν όμως τα χρόνια περνούν και δεν βλέπεις να αλλάζεις, πως μπορείς να ξέρεις ότι η συγχώρεση των αμαρτιών, ή η απολύτρωση των σωμάτων ισχύει για σένα; Αν παρατηρείς σαπρά έργα στην ζωή σου, σκοτάδι να βγαίνει απ’ τα λόγια σου και την καρδιά σου, δεν σε σώζει μια πολύ καλή θεολογία περί σωτηρίας. Σαν Έλληνες έχουμε μάθει να διαχωρίζουμε την θεωρία από την πρακτική ζωή, λες και αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Υπάρχει λοιπόν η εντύπωση σε πολλούς από εμάς, ότι αν στην διάνοια μου κατέχω την τέλεια θεολογία περί σωτηρίας, αν έχω καταλάβει τις πιο μεγάλες «αλήθειες» και τις «πιστεύω», τότε δεν μπορώ να χαθώ, ανεξάρτητα από το τι ζω στην καθημερινότητα μου. Ανεξάρτητα από τις συμπεριφορές μου, τις πράξεις μου, αυτό που παράγει η καρδιά μου. Αυτό είναι πλάνη τεραστίου μεγέθους γιατί τον Θεό τον ενδιαφέρει πρωτίστως το πρακτικό κομμάτι. Ο Ιησούς πέθανε για να δει καθαρισμένους και μεταμορφωμένους ανθρώπους ως καρπό της θυσίας Του και όχι σωσμένους στα χαρτιά. Ο Θεός κοιτάει τα έργα, όχι γιατί αυτά μας σώζουν, αλλά γιατί είναι η ένδειξη ότι έχουμε την σωτηρία, (ή όχι) η εξωτερική φανέρωση όλου του κόσμου της ψυχής. Των συλλογισμών, των συναισθημάτων, των αποφάσεων, των διαθέσεων. Τα έργα φανερώνουν αν ο Χριστός υπάρχει στην καρδιά μου, αν η σωτηρία υπάρχει στην ζωή μου με πρακτικό τρόπο. Αυτό είναι και το μήνυμα του Ιάκωβου: «Δείξε μου την πίστη σου από τα έργα σου». Διαφορετικά όλα είναι μια ισχυρή ψευδαίσθηση την οποία δυναμώνει η παρουσία και άλλων ανθρώπων του τύπου μου, που όλοι μαζί καθόμαστε σε κάποιες εκκλησιαστικές καρέκλες κάποιες μέρες της βδομάδας. Ο Κύριος όμως θα μας κρίνει ατομικά κι έτσι ξεχωριστά από τους άλλους καλούμε να εξετάσω τον εαυτό μου για να δω που βρίσκομαι. Κι αν έχω χαθεί μέσα στο σκοτάδι και την ομίχλη είναι σοφό να ρωτήσω τον ίδιο τον Κύριο. Δεν υπάρχει πιο σοφή επιλογή και μεγαλύτερη ασφάλεια.
