«Δέστε, εγώ θα κάνω ένα νέο πράγμα· τώρα θα ανατείλει· δεν θα το γνωρίσετε; Θα κάνω, σίγουρα, έναν δρόμο μέσα στην έρημο, ποταμούς μέσα στην άνυδρη γη. Τα θηρία τού χωραφιού θα με δοξάσουν, τα τσακάλια, και οι στρουθοκάμηλοι· επειδή, δίνω νερά στην έρημο, ποταμούς στην άνυδρη γη, για να ποτίσω τον λαό μου, τον εκλεκτό μου. Ο λαός, που έπλασα για τον εαυτό μου, θα διηγείται την αίνεσή μου». (ΗΣ 43:19-21).
Στεκόμουν μπροστά σε μια ελιά. Φαινόταν παλιά και άγρια και κάποια φύλλα ήταν ξερά, ενώ ο κορμός και οι ρίζες που συνδέονταν με το χώμα φαίνονταν να είχαν σαπίσει. Ξαφνικά είδα μέσα στην γη, κάτω από το έδαφος που ήταν η ελιά να μεγαλώνει ένα νέο φυτό. Υπήρχε και μεγάλωνε εκεί αλλά κανείς δεν μπορούσε να το δει. Όταν έφτασε η ώρα να βγει έξω η παλιά ελιά ξεριζώθηκε και την θέση του πήρε το νέο φυτό που βγήκε στην επιφάνεια.
Δεν κατάλαβα αν το νέο φυτό ήταν που την ξερίζωσε (γιατί αναρωτιόμουν πως είχε την δύναμη να κάνει κάτι τέτοιο) ή μια δύναμη που δεν φαινόταν με γυμνό μάτι την τράβηξε να βγει έξω.
Το νέο φυτό μου θύμισε την περικοπή από τον Ησαΐα που αναφέρεται στον Ιησού: «Επειδή, ανέβηκε μπροστά του σαν τρυφερό φυτό, και σαν ρίζα από ξερή γη» (ΗΣ 53:2). Στην εποχή του Ιησού λίγο πριν βγει ο Κύριος στο προσκήνιο, την πρωτοκαθεδρία στα πνευματικά είχαν καταλάβει οι Φαρισαίοι. Αυτοί θεωρούνταν η πνευματική ελίτ της εποχής που θαυμάζονταν απ’ τους ανθρώπους και έχαιραν μεγάλης εκτίμησης. Στα μάτια του Θεού όμως ήταν ακάθαρτοι και στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο θρησκευτικό σύστημα της εποχής από καιρό είχε διαφθαρεί. Οι πνευματικοί ηγέτες δεν ενδιαφέρονταν πραγματικά για τις ανάγκες του λαού, φρόντιζαν αποκλειστικά για την αυτοπροβολή τους (ΜΑΤΘ 6:2) και την οικονομική τους βολή (ΜΑΤΘ 23:14). Η εικόνα ενός ναού που είχε καταντήσει λαϊκή αγορά και σπήλαιο ληστών ήταν αντανάκλαση της πραγματικής κατάστασης των πνευματικών ηγετών.
Ίσως δεν είχαν ξεκινήσει απ’ την αρχή έτσι. Ήταν άνθρωποι αληθινά θεοσεβούμενοι και μετά την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας έδειξαν υπερβάλλον ζήλο στο να γνωρίσουν και να εκτελούν με ακρίβεια τις εντολές του Θεού. Με το πέρασμα του χρόνου όμως χωρίς να το καταλάβουν κατέληξαν νεκροί θρησκευόμενοι χωρίς ζωή από τον ουρανό. Με πολλά καλά έργα αλλά με μη καθαρισμένο εσωτερικό και πνεύμα αυτοδικαίωσης. Δεν είναι δύσκολο κάποιος να καταλήξει εκεί όπου ακόμη και όταν φτάσει δεν το συναισθάνεται. Είτε γιατί η ίδια η αυτοδικαίωση δεν τον αφήνει να δει είτε γιατί η αποδοχή των ανθρώπων ενισχύει την τύφλωση του.
Ο Θεός τους ονόμαζε ξερή γη. Μια γη που είχε καιρό να ποτιστεί. Όχι γιατί δεν υπήρχε νερό αλλά γιατί είχαν απορρίψει την βροχή και γι’ αυτό ήταν άκαρποι, χωρίς να έχουν να προσφέρουν τίποτα αληθινό στον λαό που κι αυτός λιμοκτονούσε πνευματικά. Γι’ αυτό στον Ησαΐα λέει: «Όταν οι φτωχοί και οι ενδεείς ζητήσουν νερό, και δεν υπάρχει, και η γλώσσα τους θα ξεραίνεται από τη δίψα, εγώ ο Κύριος θα τους εισακούσω, ο Θεός τού Ισραήλ δεν θα τους εγκαταλείψω. Θα ανοίξω ποτάμια σε ψηλούς τόπους, και πηγές στο μέσον των κοιλάδων· θα κάνω την έρημο λίμνες νερών, και την ξερή γη πηγές νερών» (ΗΣ 41:17-18).
Η εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης για την εποχή εκείνη ήταν ο Ιησούς. Ήταν αυτός που έφερε το νερό στους διψασμένους και που απ’ την κοιλιά του έρεαν ποτάμια ζωντανού νερού. Αυτός ήταν ο βλαστός που βγήκε μέσα απ’ την ξερή γη. Δεν ήρθε μόνο για να δώσει τον εαυτό του λύτρο για την σωτηρία των ανθρώπων αλλά οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς μας πληροφορούν ότι η έλευση Του σηματοδοτούσε ημέρα επισκοπής για τον Ισραήλ (ΜΑΤΘ 21:33-41 & ΛΟΥΚ 19:44). Ήταν το κλείσιμο ενός καιρού που οι γεωργοί θα έπρεπε να έχουν φέρει καρπό, αλλά αντιθέτως δεν υπήρχε καθόλου. (ΜΑΤΘ 21:19). Γι’ αυτό η απόφαση του Θεού ήταν η «συκιά» αυτή να ξεριζωθεί (ΛΟΥΚ 13:6-9).
Κάτι που έγινε πραγματικότητα το 70 μ.Χ. Ο ναός καταστράφηκε και οι Ιουδαίοι διασπάρθηκαν στις τέσσερις γωνιές της γης. Μαζί με αυτόν, το θρησκευτικό σύστημα καταστράφηκε ενώ στην θέση του άνθισε η εκκλησία από την μέρα της Πεντηκοστής και μετά. Άνθρωποι φτωχοί στο πνεύμα και ταπεινοί στην καρδιά που όμως μέσα τους έκαιγε η φωτιά του Αγίου Πνεύματος και που θα αναστάτωναν ολόκληρη την οικουμένη.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις μέρες μας. Το παλιό θρησκευτικό σύστημα έχει σαπίσει. Κι αυτό γιατί αποδοκίμασε να ποτίζεται με τα ζωντανά νερά. Ο Κύριος κατά τα προηγούμενα χρόνια έδωσε προειδοποιήσεις και ενήργησε την επισκοπή Του. Και επειδή δεν υπήρξε η ανάλογη ανταπόκριση θα το ξεριζώσει και θα δώσει τα κλειδιά της βασιλείας σε μια νέα γενιά η οποία όλο αυτό τον καιρό μεγάλωνε στο σκοτάδι, «κάτω από την γη» εκεί που δεν ήταν ορατή σε κανένα. Αυτή θα χρησιμοποιήσει για να ποτίσει όσων τα λαρύγγια τους ξεραίνονται από δίψα.
Και η ώρα έχει έρθει. Ο Θεός προσπερνάει το παλιό εκκλησιαστικό σύστημα και ξεκινάει κάτι καινούργιο με μια γενιά τρυφερή και μαλακή στο να ακούει την φωνή Του και να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα Του. Μια γενιά που δεν θα διαλέγει εκείνη τι θα κάνει για τον Θεό ζώντας ανεξάρτητα, αλλά που θα υπακούει και θα ζει σε ζωντανή ενότητα. Όχι μια γενιά που θα ομολογεί το Όνομα Του αλλά στην πράξη θα ζει με απιστία στα ζωντανά Του ρήματα και στην δύναμη Του, αλλά που θα πιστεύει και θα γίνεται δοχείο φανέρωσης της δόξας του Ζωντανού Θεού.
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΘΕΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΔΕΝΤΡΟ;
Γιατί εμποδίζει στο νέο να υπάρξει. Το οποίο δεν είναι ακριβώς νέο, είναι το αρχικό, αυτό που δόθηκε εξαρχής αλλά εμείς δεν παραλάβαμε γιατί εντωμεταξύ υπήρξε αλλοίωση και αυτό που έφτασε στα χέρια μας δεν είχε καμία σχέση με το αρχικό μοντέλο εκκλησίας που παρέδωσε ο ίδιος ο Κύριος. Έτσι ένας αλλοιωμένος τρόπος θεωρήθηκε αυτονόητα ο αυθεντικός ακόμη κι αν η Γραφή περιγράφει έναν άλλο. Είναι όμως τόσο ισχυρή η παράδοση μας που ακόμη κι αυτό που γράφει η Καινή Διαθήκη προσπαθούμε να το ερμηνεύσουμε με τρόπο να ταιριάζει στα δικά μας δεδομένα, παρά εμείς να αλλάξουμε και να προσαρμοστούμε σε εκείνα τα θεμέλια. Κάθε «διαφορετικός» τρόπος που στην πραγματικότητα είναι ο αληθινά βιβλικός φιμώνεται, προσπερνιέται, διώκεται και θάβεται.
Αυτό όμως που οι άνθρωποι έθαψαν ο Θεός θα πάρει και θα χρησιμοποιήσει για θεμέλιο στο «νέο» πράγμα που θα κάνει. Είναι σημαντικό να πούμε ότι το θεμέλιο που βαστάζει μια οικοδομή ποτέ δεν φαίνεται γιατί είναι κάτω από την γη. Αυτό που φαίνεται στα μάτια όλων είναι το οικοδόμημα. Αυτό ακριβώς έγινε με τον Ιησού. Ο Πέτρος μας λέει ότι οι οικοδόμοι τον αποδοκίμασαν (Α΄ ΠΕΤ 2:4-7). Ο Θεός όμως τον έκανε κεφάλι γωνίας, ακρογωνιαία πέτρα.
Οι άνθρωποι τον σκότωσαν και τον έθαψαν μέσα στη γη, ο Θεός όμως τον χρησιμοποίησε ως το λιθάρι, το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται η εκκλησία! Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί με αυτή την γενιά.
Σημ. Όταν χρησιμοποιούμε τον όρο «γενιά» δεν εννοούμε απαραίτητα νέα στην ηλικία αλλά νέα στο πνεύμα.
Ο Κύριος θα χρησιμοποιήσει ανθρώπους δικούς Του που άλλοι θεώρησαν άχρηστους και τους «έθαψαν», ως θεμέλια για το νέο πράγμα που θα κάνει. Όλους όσους δέχτηκαν να πεθάνουν για να αναστηθούν σε νέα κτίσματα Εν Χριστώ Ιησού!
Αν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, αυτός μονάχος μένει· αν, όμως, πεθάνει, φέρνει πολύ καρπό (ΙΩΑΝ 12:24).
Την νέα δεκαετία θα δούμε να βγαίνουν στην επιφάνεια νέες κινήσεις του Θεού απ’ όλες τις γωνιές της γης και από ανθρώπους που ήταν πλήρως «υπεράνω υποψίας». Θα γίνει φανερό σε όλους αυτό που ζούσαν στο κρυφό χώρο της καρδιάς και στο ταμείο, την δόξα που σε καιρό ησυχίας ο Θεός αντανακλούσε επάνω τους.
Θα δούμε όμως και ανθρώπους να σηκώνονται απ’ την γη, εργάτες ίσως και ολόκληρες εκκλησίες. Ο Θεός δεν θα ανεχτεί άλλο αυτό τον στείρο τρόπο εκκλησίας που εμποδίζει την ροή του Πνεύματος να ρεύσει, αντιστέκεται στα πνευματικά χαρίσματα και δεν αφήνει τους πιστούς να αναπτυχθούν με ένα υγιή τρόπο αλλά τους εγκλωβίζει μέσα σε εκκλησιαστικές νόρμες και δομές που ποτέ δεν αλλάζουν.
