του Γεώργιου Εμ. Μαρκάκη
Το 1517, πριν από περίπου 500 χρόνια, ο Λούθηρος κάρφωσε στην πόρτα ενός ναού τις 95 θέσεις του ενάντια στην «Ρωμαιο-Καθολική Εκκλησία» του Μεσαίωνα. Από τότε το Σώμα του Χριστού έχει κάνει σημαντικά βήματα μεταρρύθμισης που φέρνουν αποκατάσταση της Βιβλικής Αλήθειας όσον αφορά το αρχικό κάλεσμα του Θεού για την αληθινή Εκκλησία, που ο Ιησούς πέθανε για να εκπληρώσει.
Από τότε το Σώμα του Χριστού έχει κερδίσει μεγάλες μάχες ενάντια στην κυριαρχία του Σκότους σε όλη τη Γη. Ιδιαίτερα κατά τα πρόσφατα περίπου 100 χρόνια από την Πεντηκοστιανή αναζωπύρωση, η Φωτιά του Αγίου Πνεύματος οδήγησε σε μια έκρηξη ευαγγελισμού, μαθήτευσης νέων πιστών από τα έθνη, ανάπτυξης νέων εκκλησιαστικών στελεχών, ίδρυσης νέων εκκλησιών σε πολλά μέρη και έθνη της Γης, καθώς και αναζωπύρωση των πιστών πολλών εκκλησιών.
Όμως παρά την μεγάλη πρόοδο που γίνεται με αυξανόμενους ρυθμούς καθώς η Βασιλεία του Θεού συνεχίζει να εξαπλώνεται επάνω στη Γη, δεν είναι τα πάντα τέλεια στο «Στρατόπεδο του Θεού». Η διαδικασία της μεταρρύθμισης για την αποκατάσταση της Αλήθειας του Θεού συνεχίζεται. Μετά το 2017 που ολοκληρώθηκαν τα πρώτα 500 χρόνια, η Μεταρρύθμιση έχει περάσει σε μια νέα φάση που θα αποκτήσει μεγαλύτερη ταχύτητα μέσα στη νέα γενιά των πιστών που θα είναι η επόμενη γενιά της ηγεσίας του Σώματος του Χριστού.
Στον ένα περίπου αιώνα από την «αναζωπύρωση της Αζούζα» το Άγιο Πνεύμα έφερε σε παγκόσμια κλίμακα την ίδρυση νέων εκκλησιών και ανοίχτηκαν στο Ευαγγέλιο καινούργια έθνη για πρώτη φορά. Και τώρα έχει έρθει η ώρα του Κυρίου για να προχωρήσει το Σώμα του Χριστού στο επόμενο επίπεδο της αποκάλυψης. Αυτό αφορά τα όσα είναι ήδη γραμμένα στην Αγία Γραφή σχετικά με το πως η Εκκλησία είναι καλεσμένη να είναι η επίγεια φανέρωση και εκπροσώπηση της εξουσίας, δύναμης και δόξας της Βασιλείας του Θεού.
Μέχρι και στη δική μας γενιά έχει υπάρξει περιορισμένη κατανόηση και έμφαση της Εκκλησίας σε τρία κρίσιμα θέματα:
1) Ότι το Σώμα του Χριστού δεν είναι ούτε θρησκευτικοί ναοί και οργανισμοί, ούτε απλά θρησκευτικές συναντήσεις σωσμένων αμαρτωλών, αλλά ένας ΟΙΚΟΣ του Θεού – όπου η συλλογικότητα των μελών υπερισχύει απέναντι στην ατομικότητα, και η αγάπη αλλήλων εκτοπίζει τον εγωκεντρισμό, φανερώνοντας έτσι τον χαρακτήρα του Θεού και την Δόξα Του σε γήινα σκεύη από τα οποία εκδηλώνεται η Παρουσία του Θεού.
2) Ότι η Εκκλησία έχει κληθεί από τον Θεό να είναι επάνω στη γη το Βασίλειο Ιεράτευμα του Ιησού Χριστού, που είναι ο Αρχιερέας του Θεού, και είναι καθισμένος στα δεξιά του Πατρός στον ουρανό – και σύντομα ερχόμενος Βασιλέας (βλέπε Δευτέρα Παρουσία).
3) Ότι το Αίμα του Ιησού δεν χύθηκε αποκλειστικά και μόνον για τον σκοπό της Σωτηρίας ατομικά για όποιον πιστεύει, αλλά για να αποκτήσει ο Θεός έναν λαό απολυτρωμένο, που το κάθε άτομο να γίνει μέλος που συνολικά με τα άλλα μέλη αποτελεί το Σώμα του Χριστού στη Γη.
Δηλαδή, εμείς οι πιστοί έχουμε σωθεί από την κυριαρχία του Σκότους όχι απλά για να είμαστε σωσμένοι, αλλά για να είμαστε συλλογικά η Εκκλησία του Ιησού Χριστού που αντανακλά το Φως του Θεού σε αυτό τον κόσμο του Σκότους, ώστε έτσι να φανερώνεται και να εξαπλώνεται η Βασιλεία του Θεού στη Γη.
Ο αρχικός και τελικός στόχος του Θεού δεν είναι η σωτηρία ατόμων, αλλά η εξάπλωση της Βασιλείας του Θεού στη Γη μέσα από την σωτηρία που ο Θεός προσφέρει δωρεάν σε κάθε ένα που πιστεύει στη θυσία του Ιησού, ώστε να ενωθεί σαν μέλος με το Σώμα και να γίνουμε όλοι μέλη αλλήλων ώστε να έχει ο Θεός επάνω στη Γη ένα Βασίλειο Ιεράτευμα που είναι ο Οίκος του Θεού.
Με απλά λόγια, το βασικό έργο της Μεταρρύθμισης των πρώτων 500 χρόνων μετά τον Λούθηρο ήταν η σωτηρία των ατόμων. Αυτό παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό το έργο και το μήνυμα της Εκκλησίας που προήλθε από τη μεταρρύθμιση του εκκλησιολογικού μοντέλου του Μεσαίωνα. Το επόμενο στάδιο της Μεταρρύθμισης μετά τα πρώτα 500 χρόνια θα είναι το έργο και το μήνυμα της μεταμόρφωσης των «σωσμένων» σε «μέλη αλλήλων» τόσο σε ατομικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο τοπικών εκκλησιών.
Το καθήκον του Σώματος του Χριστού (σαν Βασίλειο Ιεράτευμα που είναι ο Οίκος του Θεού), είναι να λειτουργεί σαν Εκκλησία στην οποία ο Θεός έχει αναθέσει την εξουσία να κυριαρχεί στα επουράνια διαμέσου της προσευχής:
– ώστε η Βασιλεία του Θεού να φανερώνεται στη γη
– ώστε οι πύλες του Άδη να μην υπερισχύουν όταν η Εκκλησία προσεύχεται
– ώστε το Φως του Θεού να λάμπει στη γη ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να το δουν (ώστε όσοι το θελήσουν να μπορέσουν να σωθούν πιστεύοντας στον Ιησού)
Στην επόμενη φάση της μεταρρύθμισης, το Σώμα του Χριστού
-> θα προχωρήσει μπροστά αφήνοντας πίσω το στάδιο όπου ήταν μια «Εκκλησία» που απλά ήταν μια μεταρρυθμισμένη έκφραση και προέκταση της Μεσαιωνικής «Ρωμαιο-Καθολικής Εκκλησίας» (που κατά κύριο λόγο έχει να κάνει με θρησκευτικές συναντήσεις σε ναούς και κτίρια), ώστε
-> να μεταμορφωθεί σε Βασίλειο Ιεράτευμα του Ιησού Χριστού που γνωρίζει πως να είναι και πως να ενεργεί σαν την αληθινή Εκκλησία που έχει δύναμη και εξουσία να κρίνει τα έργα του Σκότους και να κυριαρχεί στα επουράνια.
Στη νέα χρονική περίοδο που σηματοδοτούν τα 500 χρόνια από τον Λούθηρο, το Άγιο Πνεύμα θα φέρει στο Φως και θα συγκρουστεί με μορφές του Σκότους που ενεργούν μέσα στο λαό του Θεού – που μέχρι τώρα ο Θεός είχε μακροθυμήσει, και δεν είχε έλθει ακόμη η ώρα για να τα εκθέσει.
Αυτή η συγκεκριμένη μορφή του Σκότους έχει στόχο να αντισταθεί, να εμποδίσει, να καθυστερήσει ή ολότελα να σταματήσει την πρόοδο της σταδιακής μεταρρύθμισης του Σώματος του Χριστού, ώστε (αν ήταν δυνατόν) να μην ξεφύγει ποτέ το Σώμα του Χριστού από την επιφανειακότητα της μάταιης θρησκείας.
Με απλά λόγια, ένα βασικό έργο αυτής της μορφής του Σκότους είναι να κρατήσει τους πιστούς διανοητικά δεμένους στην νηπιακή θεολογία του επιπέδου της ατομικής σωτηρίας, ώστε να μην μπορέσουν να γίνουν χρήσιμα και καρποφόρα μέλη του Σώματος, αλλά να παραμείνουν «άχρηστα και άκαρπα κλαδιά». Όπως ο Ιησούς εξήγησε, τα δέντρα και τα κλαδιά που δεν φέρνουν καρπό θα καούν μαζί με τα ξερά.
Αυτή η μορφή του Σκότους που ενεργείται μέσα στην Εκκλησία, ενεργείται κυρίως μέσα από εκκλησιαστικούς ηγέτες και όσους διδάσκουν την Θεολογία με τέτοιο τρόπο, ώστε τελικά οι πιστοί να παραμένουν άχρηστα και άκαρπα δέντρα και κλαδιά. Αυτή η μορφή του Σκότους ενεργείται μέσα από το πνεύμα του Ουμανισμού, που εξυψώνει τον Άνθρωπο σε μέτρο με το οποίο μετριούνται όλα τα άλλα μέτρα και σταθμά της Αλήθειας, ακόμη και του Ευαγγελίου. Το πνεύμα του Ουμανισμού δημιουργεί μια τέτοια νοοτροπία μέσα στο Σώμα του Χριστού, που ακόμη και ο ίδιος ο Θεός γίνεται κατανοητός και προσδιορίζεται μόνον μέσα από το μέτρο της αξίας του Ανθρώπου ατομικά.
Ένα απλό παράδειγμα: Η Αγάπη του Θεού (όπως την παρουσιάζει η Αγία Γραφή) τιμωρεί την αμαρτία, μαστιγώνει τα παιδιά του Θεού που παραδέχεται ο Πατέρας Θεός, και καταδικάζει στην αιώνια κόλαση όσους απορρίπτουν το δώρο του Θεού, τον Υιό Του Ιησού Χριστό, καθώς και όσους αρνούνται να δεχτούν το έργο του αγιασμού για την μεταμόρφωση των πιστών σε αντίγραφο του Θεού στη γη. Από την άλλη, το πνεύμα του Ουμανισμού παρουσιάζει την «Αγάπη του Θεού» με βάση το μέτρο που θεσπίζει ο Άνθρωπος σαν αξία, που απορρίπτει κάθε βιβλικό προσδιορισμό της Αγάπης του Θεού, και πλάθει ένα μοντέλο «Θεού Αγάπης» που «σώζει» χωρίς προϋποθέσεις και ανέχεται την αμαρτία χωρίς υποχρέωση υπακοής και υποταγής.
Δηλαδή ενώ η Αγία Γραφή παρουσιάζει τον Θεό σε μια ισορροπία αγαθότητας και αυστηρότητας, οι θεολογίες του Ουμανισμού απορρίπτουν κάθε αυστηρότητα και προβάλουν μόνον την αγαθότητα, με στόχο τελικά την απόρριψη των πιστών σαν άχρηστα και άκαρπα κλαδιά. Παράλληλα, οι θεολογίες του Ουμανισμού έχουν ήδη απορρίψει κάθε έννοια απόρριψης των πιστών, ώστε να αφαιρεθεί κάθε έννοια προειδοποίησης για τις συνέπειες της ανυπακοής και της απείθειας.
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα γίνει φανερό το πνεύμα του Ουμανισμού μέσα στην Εκκλησία και ποιοι είναι αυτοί που το εκπροσωπούν, καθώς αυτό εργάζεται και υποθάλπει το έργο του Αγίου Πνεύματος κυρίως μέσα από εκκλησιαστικούς θεσμούς και ηγέτες.
Πολλοί αρκούνται μόνον σε εκκλησιαστικές θεολογίες και φιλανθρωπικές δραστηριότητες, και, άλλοι μόνον στη Σωτηρία των αμαρτωλών – ενώ – η αληθινή Εκκλησία είναι καλεσμένη να διακηρύττει, να φανερώνει και να εκπροσωπεί την Βασιλεία του Θεού στη Γη.
Για τις εκκλησιαστικές θεολογίες και φιλανθρωπικές δραστηριότητες, καθώς και για τα κηρύγματα για τη σωτηρία των αμαρτωλών, αρκεί η ανθρώπινη δύναμη. Αλλά για φανερωθεί η Βασιλεία του Θεού στη Γη χρειάζεται η δύναμη του Αγίου Πνεύματος!
Ας δούμε ένα πρακτικό παράδειγμα πως δουλεύει το πνεύμα του Ουμανισμού μέσα στην «Εκκλησία» (όπως είναι στην τωρινή της έκφραση), που έχει στόχο να μην αφήσει την δύναμη του Αγίου Πνεύματος να φανερωθεί:
Η Αγία Γραφή μιλά για πνευματικά χαρίσματα και φανερώσεις του Πνεύματος του Θεού, υπερφυσικές θεραπείες και άλλα σημεία και τέρατα. Ο Λόγος του Θεού μας κάνει γνωστό ότι ο Θεός εργάζεται στο λαό Του χρησιμοποιώντας όλους τους πιστούς με χαρίσματα και φανερώσεις του Πνεύματος – Α’ Κορ. 12-14.
Ένας από τους τρόπους που ο Κύριος κυβερνά είναι μέσω ανθρώπων που έχουν χαρίσματα διακονιών και είναι καταρτισμένοι και οδηγούμενοι από το Πνεύμα. Ο Λόγος μας διδάσκει ότι ο Ιησούς κυβερνά το Σώμα Του μέσα από δικά Του σκεύη εκλογής που ο ίδιος έχει προικίσει με πνευματικά χαρίσματα και ικανότητες σύμφωνα με το κάλεσμα του καθ’ ενός. Στην Εφεσίους 4:11 διαβάζουμε για Αποστόλους, Προφήτες, Ευαγγελιστές, Ποιμένες, Δασκάλους.
Ο γραπτός Λόγος του Θεού δεν αφήνει αμφιβολία περί τούτων. Επίσης δεν υπάρχει γραπτή ή ιστορική μαρτυρία ότι αυτά που είναι γραμμένα έχασαν την εξουσία τους ή ότι έμειναν μόνον σαν ιστορικά γεγονότα. Εντούτοις υπάρχουν Εκκλησιαστικοί θεσμοί και ηγέτες που αρνούνται την εξουσία του Αγίου Πνεύματος και των χαρισμάτων, καταφεύγοντας σε διανοητικές θεολογίες που ματαιώνουν τις Γραφές. Εδώ ενεργείται το πνεύμα του Ουμανισμού με τον εξής τρόπο:
Τέτοιου είδους άνθρωποι ισχυρίζονται ότι η Αγία Γραφή είναι η υπέρτατη εξουσία, ενώ ταυτόχρονα οι ίδιοι πιστεύουν και διδάσκουν διδαχές και εκκλησιαστικές πρακτικές που στην ουσία αρνούνται την εξουσία αυτής καθ’ εαυτής της Γραφής, την οποία αντικαθιστούν με μια άλλη εξουσία:
-> την καταχρηστική εξουσία της διανοητικής ερμηνείας της Γραφής σύμφωνα με τις δικές τους θεολογίες.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, η εξουσία δεν είναι πλέον στον Λόγο, αλλά στην διανοητική (με ουμανιστικό πνεύμα) ερμηνεία των ανθρώπων που αντικαθιστά τον Λόγο σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάποιες ερμηνείες του Λόγου να φτάνουν σε σημείο να καταργούν τον Λόγο.
Στο συγκεκριμένο πρακτικό παράδειγμα, ενώ λοιπόν ο Λόγος μιλά για τα χαρίσματα του Πνεύματος και τις Διακονίες που θέτει ο Κύριος, η ανθρώπινη ερμηνεία (που δεν στηρίζεται βιβλικά) είναι ότι δήθεν «δεν υπάρχουν πλέον αυτά τα χαρίσματα και οι διακονίες».
Όσον αφορά το εκκλησιαστικό οικοδόμημα που προέρχεται από το Μεσαίωνα:
Αν και η Αγία Γραφή δείχνει την Αλήθεια του Θεού, στο εκκλησιαστικό οικοδόμημα της μεταρρυθμισμένης «Εκκλησίας» του Μεσαίωνα, βλέπουμε μια άλλη πραγματικότητα, όπου η διακυβέρνηση του Σώματος του Χριστού δεν γίνεται πλέον μέσα από τις Διακονίες της Εφεσίους 4:11, αλλά μέσα από ανθρώπους, κάποιοι από τους οποίους δεν έχουν καν πνευματική αναγέννηση, αλλά απλά έχουν θρησκευτική μόρφωση Ακαδημαϊκού επιπέδου.
Ώστε τελικά η διανοητική επεξεργασία του ανθρώπου και η κοσμική ερμηνεία των Γραφών έχουν αντικαταστήσει το Πνεύμα του Θεού – με αυτό τον τρόπο το πνεύμα του Ουμανισμού έχει διεισδύσει μέσα στο εκκλησιαστικό οικοδόμημα αντικαθιστώντας την σοφία του Θεού με την σοφία των ανθρώπων.
Γι’ αυτό έγραψε ο Ιάκωβος (3:15) «Δεν είναι αυτή η σοφία που κατεβαίνει από επάνω, αλλά είναι επίγεια, ψυχική, δαιμονιώδης».
Το πνεύμα του Ουμανισμού φανερώθηκε μέσα από τον Απ. Πέτρο
Όσον αφορά την Εκκλησία, τα πιο σημαντικά λόγια του Ιησού ήταν η διακήρυξη που έκανε στην Καισάρεια του Φιλίππου όταν είπε:
Ματθαίος 16:18 «Κι εγώ λοιπόν σου λέω ότι εσύ είσαι Πέτρος, και πάνω σ’ αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου και οι πύλες του Άδη δε θα υπερισχύσουν εναντίον της. 19 Θα σου δώσω τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, και ό,τι δέσεις πάνω στη γη θα είναι δεμένο στους ουρανούς και ό,τι λύσεις πάνω στη γη θα είναι λυμένο στους ουρανούς».
Εγώ την ονομάζω «Συνταγματική Διακήρυξη Ίδρυσης της Εκκλησίας» από τον ίδιο τον ιδρυτή Ιησού.
Το πρώτο πράγμα που ακολούθησε αμέσως μετά, ήταν η αντίδραση του Σκότους μέσα από το πνεύμα του Ουμανισμού που φανερώθηκε μέσα από τον Απ. Πέτρο, ο οποίος μάλιστα ήταν από τους πρώτους και τους στύλους της πρώτης Εκκλησίας (βλέπε Γαλάτες 2:9).
Όταν ο Ιησούς είπε ότι επρόκειτο «να πάθει πολλά από τους πρεσβύτερους και τους αρχιερείς και τους γραμματείς, και να θανατωθεί, και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί», η πρώτη ενέργεια του Σατανά για να δελεάσει, να εξαπατήσει και να ματαιώσει το σχέδιο του Θεού, φανερώθηκε μέσα από την ανθρώπινη σοφία και τα συναισθήματα του Απ. Πέτρου:
Ματθαίος 16:22 Και ο Πέτρος, παίρνοντάς τον κατά μέρος, άρχισε να τον επιτιμάει, λέγοντας: Κύριε, γίνε ευμενής στον εαυτό σου· δεν θα γίνει αυτό σε σένα.
Οι περισσότεροι Χριστιανοί δεν καταλαβαίνουν πως εργάζεται και πως φανερώνεται ο ίδιος ο Σατανάς μέσα από ανθρώπους, ακόμη και μέσα από ανθρώπους του Θεού, ακόμη και μέσα από εκκλησιαστικούς ηγέτες.
Εάν εγώ έλεγα ότι αυτά τα λόγια του Πέτρου ήταν δαιμονικά, πολλοί άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να αντέξουν την σκέψη ότι ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος κατελήφθη από τον Σατανά εκείνη την ώρα, και μάλιστα ενώπιον του ίδιου του Ιησού.
Όμως το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Ιησούς, ο οποίος δεν απάντησε στον Απόστολο Πέτρο που του μίλησε, αλλά μίλησε κατευθείαν στο ίδιο το πνεύμα που φανερώθηκε μέσα από τον Πέτρο, ονομάζοντας το “Σατανά”:
Ματθαίος 16:23 Και εκείνος, αφού στράφηκε, είπε στον Πέτρο: Πήγαινε πίσω μου, Σατανά, μου είσαι σκάνδαλο· επειδή, δεν φρονείς τα πράγματα του Θεού, αλλά εκείνα των ανθρώπων.
Ποιο ήταν το δαιμονικό πνεύμα που φανερώθηκε; «αυτό που φρονεί τα των ανθρώπων» αντί τα του Θεού – αυτή είναι η βάση του «Ανθρωπισμού» που επίσημα έχει επικρατήσει σαν «Ουμανισμός» από την αντίστοιχη Λατινική λέξη.
Το ίδιο πνεύμα είχε κάνει την φανέρωση του μέσα από Φιλοσόφους της Αρχαίας Ελλάδας, με τον πρώτο πιο σημαντικό τον Πρωταγόρα, που είπε ότι ο άνθρωπος αποτελεί το μέτρο της αλήθειας και της γνώσης, «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος».
Αυτός δίδασκε ότι: ‘η γνώση δεν προσδιορίζεται αντικειμενικά, αλλά με τις αισθήσεις. Άρα, σύμφωνα με το πνεύμα του Ουμανισμού, γνώση είναι ό,τι αντιλαμβανόμαστε όπως αποτυπώνεται στις αισθήσεις μας’.
Αυτό ακριβώς φανερώθηκε και μέσα από τον Απ. Πέτρο. Αντί να διακρίνει τα λόγια του Ιησού μέσα από το κριτήριο του θελήματος και σχεδίου της Βασιλείας του Θεού, έθεσε τις δικές του προσωπικές αισθήσεις, την δική του ανθρώπινη σοφία σαν το μέτρο της διάκρισης του τι είναι σωστό και τι λάθος. Έτσι ενεργεί το πνεύμα του Ουμανισμού.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ενώ άκουσε τον ίδιο τον Ιησού να μιλά, ο Πέτρος αγνόησε την βαρύτητα και εξουσία του προσώπου του Ιησού και έθεσε σαν υπέρτατο μέτρο διάκρισης τις δικές του αισθήσεις και απόψεις. Εδώ πρέπει να σκεφτούμε ότι λίγο νωρίτερα είχε προηγηθεί ο εξής διάλογος:
Ματθαίος 16:15 Λέει σ’ αυτούς: Εσείς, όμως, για ποιον με λέτε ότι είμαι; 16 Και αποκρινόμενος ο Σίμωνας Πέτρος, είπε: Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού ζωντανού Θεού. 17 Και αποκρινόμενος ο Ιησούς είπε σ’ αυτόν: Μακάριος είσαι, Σίμωνα, γιε τού Ιωνά, επειδή αυτό δεν σου το αποκάλυψε σάρκα και αίμα, αλλά ο Πατέρας μου, που είναι στους ουρανούς.
Επομένως ο Πέτρος είχε σαφή γνώση ποιος ήταν ο Ιησούς! Παρόλα αυτά όταν ξεπήδησε από μέσα του ένα άλλο πνεύμα, το πνεύμα του Ουμανισμού που προέρχεται απευθείας από τον Σατανά, ο Πέτρος αμέσως υπέκυψε στον πειρασμό και τόλμησε να επιτιμήσει τον ίδιο του τον Δάσκαλο, τον ίδιο τον Χριστό του Θεού.
Βάζουμε τόση βαρύτητα σε αυτό το θέμα για να καταλάβουμε ότι ακόμη και οι μεγαλύτεροι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν έχουν “ανοσία” ενάντια σε αυτό το δαιμονικό πνεύμα του Σκότους απλά και μόνον επειδή είναι άνθρωποι του Θεού.
Με τον ίδιο τρόπου που ο Σατανάς κυρίευσε το Πέτρο εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, με τον ίδιο τρόπο ο πειρασμός του πνεύματος του Ουμανισμού πάντοτε ελοχεύει και πάντοτε «χτυπά» πρωταρχικά μέσα από τους πρώτους και τους στύλους του εκκλησιαστικού οικοδομήματος.
Όταν ο Σατανάς καταφέρει να ξεγελάσει μέσα από ουμανιστικές αισθήσεις και απόψεις τους εκκλησιαστικούς ηγέτες, τότε ολόκληρο το εκκλησιαστικό οικοδόμημα πέφτει στην παγίδα της πλάνης μέσα από διδαχές ανθρώπινης σοφίας.
Όταν οι άνθρωποι δεν φρονούν πρώτα και πάνω απ’ όλα τα του Θεού, αλλά βάζουν πρώτη προτεραιότητα και βαρύτητα στο πως αισθάνονται οι ίδιοι με τα ουμανιστικά συναισθήματα τους, και πως διακρίνουν καταστάσεις μέσα από την ανθρώπινη σοφία τους, τότε οικοδομείται ένα περιβάλλον απιστίας, όπου τα σχέδια και οι σκοποί του Θεού, όπως και το θέλημα Του για την Βασιλεία Του, μπορούν να εμποδιστούν.
