Η Εκκλησία του Ιησού είναι ο Οίκος του Θεού στη Γη με νομοθετική εξουσία στις αυλές του Ουρανού.
Αυτή είναι η επόμενη κίνηση του Θεού μετά από 500 χρόνια από την Μεταρρύθμιση του Λούθηρου.
Ο Ιησούς προκήρυξε τον σκοπό του έργου Του στη Γη (Ματθαίος 16:18-19): «…θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου· και πύλες άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της. Και θα σου δώσω τα κλειδιά τής βασιλείας των ουρανών· και ό,τι αν δέσεις επάνω στη γη, θα είναι δεμένο στους ουρανούς· και ό,τι αν λύσεις επάνω στη γη, θα είναι λυμένο στους ουρανούς.»
Η λέξη «εκκλησία» ήταν αρχικά μια κοσμική έννοια από την αρχαία Ελλάδα, όπου 500 χρόνια προ-Χριστού ήταν η σύγκλητος (συνέλευση, συνάντηση) του Δήμου, π.χ. των Αθηναίων (πιο συγκεκριμένα, των επίσημων, ελεύθερων και πιστοποιημένων δημοτών, δηλαδή όχι και των δούλων). Αυτή η δημόσια συνάντηση της εκκλησίας του Δήμου είχε την εξουσία να κυβερνά δημοκρατικά την πόλη με πολιτικές και νομοθετικές, όσο και με δικαστικές και στρατιωτικές αποφάσεις.
Έχοντας ακόμη την ίδια έννοια στις ημέρες του Ιησού, στις Πράξεις 19:32 & 42 διαβάζουμε πως συγκεντρώθηκε η εκκλησία των Εφεσίων (δηλαδή οι δημότες της πόλης) για να δικάσουν τον Απόστολο Παύλο.
(Η κάτωθι εικόνα γραφιστικής τέχνης δείχνει την εκκλησία των Αθηναίων συγκεντρωμένους στον Άρειο Πάγο με φόντο την Ακρόπολη).
Σε αντίθεση με την κοσμική έννοια της «εκκλησίας», η λέξη «συναγωγή» κατά τις ημέρες του Ιησού σήμαινε τον τόπο συνάντησης και θρησκευτικής λατρείας των Ιουδαίων – μια λέξη που χρησιμοποίησαν οι «Εβδομήκοντα», Εβραίοι μεταφραστές των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης, για να αποδώσουν τις Εβραϊκές λέξεις «εντά» (‘edah’ Strong’s H5712) και «καχάλ» (‘qahal’ Strong’s H6951), που περιέγραφαν την συγκέντρωση του λαού Ισραήλ. Η ερώτηση κλειδί που μας βοηθά να κατανοήσουμε το σημερινό άρθρο είναι: ΓΙΑΤΙ ο Ιησούς ΔΕΝ χρησιμοποίησε την διαθέσιμη λέξη «Συναγωγή» που ήταν ταυτισμένη με τόπο και σύναξη θρησκευτικής λατρείας, όταν είπε «θα οικοδομήσω την εκκλησία μου»;
ΓΙΑΤΙ άραγε ο Ιησούς επέλεξε μια λέξη που είχε κοσμική έννοια και χρήση αντί την συνήθη λέξη που αφορούσε την λατρεία του Θεού; Ποια είναι άραγε η ουσιαστική και θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στην Εκκλησία που ο Ιησούς είπε ότι θα οικοδομούσε, και την Συναγωγή, ή ίσως Συνάθροιση, ή Σύναξη; Μάλιστα, η λέξη Συναγωγή χρησιμοποιείται ευρέως στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, π.χ. στο Ματθαίο 4:23 διαβάζουμε ότι ο Ιησούς δίδασκε στις Συναγωγές τους. Επίσης ο ίδιος χρησιμοποίησε την λέξη Συναγωγή, π.χ. στο Ματθαίο 23:6, εντούτοις ΔΕΝ χρησιμοποίησε την ίδια λέξη για να περιγράψει το Σώμα των μαθητών Του. Επομένως ο σκοπός Του ΔΕΝ ήταν απλά να συνάξει ανθρώπους για λόγους θρησκευτικής λατρείας. Ο σκοπός Του ΔΕΝ ήταν να αρχίσει μια εναλλακτικής μορφής Συναγωγή, ή μια λίγο διαφορετική «θρησκεία» από τον Ιουδαϊσμό.
Όλες οι λέξεις που περιγράφουν την συγκέντρωση (σύναξη, συνάθροιση, συνάντηση, κα.) ανθρώπων σε έναν τόπο, δεν είναι επαρκείς για να μεταδώσουν το κεντρικό μήνυμα που ο Ιησούς έστειλε και την ουσία του σκοπού που είχε όταν επέλεξε την λέξη «Εκκλησία».
[Διευκρίνιση – η μετάφραση Εβδομήκοντα χρησιμοποιεί και την λέξη «εκκλησία»]
Η ίδια Εβραϊκή λέξη «καχάλ» (‘qahal’ Strong’s H6951) που αποδίδεται σαν ‘συναγωγή΄ επίσης μεταφράζεται ‘εκκλησία’ σε άλλα εδάφια, και σαν ουσιαστικό και σαν ρήμα. Ώστε το θέμα δεν είναι ότι η λέξη ‘εκκλησία’ ήταν αποκλειστικά κοσμική, καθώς είχε χρήση και κοσμική και θρησκευτική. Το θέμα είναι ότι η «συναγωγή» ήταν στοχευμένα θρησκευτικού περιεχομένου και θα ήταν πιο κατάλληλη επιλογή για θρησκευτική λατρεία – ΕΑΝ ο Ιησούς είχε κάτι τέτοιο κατά νου για την Εκκλησία Του. Όμως ο Ιησούς δεν πέθανε στο σταυρό για να εδραιώσει μια εναλλακτική θρησκευτική συνάντηση. Ο σκοπός που ο ίδιος προκήρυξε για την Εκκλησία Του ήταν ότι θα υπερνικούσε τις πύλες του Άδη, και ότι θα είχε εξουσία επάνω στη Γη για να δένει και να λύνει στα επουράνια (βλέπε «τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών»). Ματθαίος 16:18 Και εγώ, μάλιστα, σου λέω ότι: Εσύ είσαι ο Πέτρος, και επάνω σ’ αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου· και πύλες άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της.
(Κάποιες νεοελληνικές μεταφράσεις που έχουν αποδώσει το “οικοδομήσω” με το άδειο πνευματικής αξίας “κτίσω” έχουν χάσει την βαρύτητα του μηνύματος της δομής ενός Οίκου, που είναι Οικογένεια ανθρώπων, και όχι απλά ένα χτίσμα από τούβλα. Γι’ αυτό και έχω αφήσει την λέξη στην αρχική της μορφή). 19 Και θα σου δώσω τα κλειδιά τής βασιλείας των ουρανών· και ό,τι αν δέσεις επάνω στη γη, θα είναι δεμένο στους ουρανούς· και ό,τι αν λύσεις επάνω στη γη, θα είναι λυμένο στους ουρανούς.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εδώ, αν και ο Ιησούς απευθύνεται στον Πέτρο, στην ουσία απευθύνεται προφητικά προς την Εκκλησία Του, την οποία επρόκειτο να οικοδομήσει με “ζωντανά λιθάρια” όπως ο Πέτρος.
Σε αυτούς τους ανθρώπους σαν επίγειο Σώμα (δηλαδή την “Εκκλησία” Του), ο Ιησούς διακηρύττει ότι θα έδινε αυτή την νομοθετικού χαρακτήρα εξουσία στα επουράνια, να λύνουν και να δένουν με τα κλειδιά της Βασιλείας του Θεού. Η λέξη «οικοδομώ» από το «οικοδομέω» που είπε ο Ιησούς για την Εκκλησία Του, δηλώνει την πρόθεση του έργου που ξεκίνησε με την εξιλαστήρια θυσία Του επάνω στο σταυρό: Την δημιουργία ενός Οίκου, δηλαδή μιας οικογένειας, που αποτελείται από όλους όσους απολυτρώθηκαν χάρη στο Αίμα που ο Ιησούς έχυσε για την απελευθέρωση μας από τα δεσμά της Αμαρτίας και του Σκότους, ώστε να προσέλθουμε στον Οίκο του Θεού, σαν τέκνα, αδελφοί του Ιησού, δηλαδή μέλη της ίδιας Οικογένειας! Το ρήμα «δομέω» φανερώνει ότι αυτός ο Οίκος έχει δομές επάνω στις οποίες στηρίζεται για να σταθεί. Η έννοια της «δομής» βρίσκει εφαρμογή όχι μόνον σε κτίρια, αλλά και σε δομές κοινωνικής και οικογενειακής ιεραρχίας, στρατιωτικές παρατάξεις, αλλά και στα μέλη που απαρτίζουν ένα Σώμα όταν έχουν τοποθετηθεί σωστά μαζί με τα λοιπά μέλη.
Όλα αυτά μπορούμε να δούμε συμβολικά ότι έχουν άμεση σχέση με την Εκκλησία, που είναι και κοινωνία, και οικογένεια, και στρατιωτική παράταξη (βλέπε πνευματικό πόλεμο), αλλά πάνω απ’ όλα είναι Σώμα που αποτελείται από πολλά μέλη. Η Εκκλησία είναι ένα Σώμα αδελφών του Ιησού Χριστού που είμαστε καλεσμένοι εκ του κόσμου (εκ-καλώ = εκκλησία).
Καλεσμένοι λοιπόν:
– έξω από το σύστημα του κόσμου, και,
– μέσα στην Οικογένεια του Θεού,
– οικοδομούμενοι από κοινού σαν μέλη του Οίκου,
– σαν μια οικογένεια που ενεργεί σαν ένα δομημένο σώμα,
– όπως μια σύγκλητος που της έχει δοθεί ουράνια εξουσία,
– μια Εκκλησία ανθρώπων που πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, Τον ακολουθούν σαν πιστοί μαθητές Του, μένοντας υποταγμένοι κάτω από την εξουσία και οδηγία Του,
– έχοντας επίσης και κοινωνική έκφραση και παρουσία στον κόσμο.
Α΄ Πέτρου 2:9 Εσείς, όμως, είστε «γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο», λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως· 10 οι οποίοι άλλοτε δεν ήσασταν λαός, τώρα όμως είστε λαός τού Θεού· οι οποίοι άλλοτε δεν είχατε ελεηθεί, τώρα όμως ελεηθήκατε».
Η μεταρρύθμιση της «Εκκλησιολογίας» είναι η επόμενη μεγάλη κίνηση του Θεού 500 χρόνια μετά τον Λούθηρο.
Τις πρώτες πρωινές ώρες 1ης Ιαν. 2017, καθώς προσευχόμουν για το Νέο Έτος και πρόσμενα τον Κύριο να μου μιλήσει, το πρώτο πράγμα που άκουσα εν πνεύματι ήταν η λέξη «εκκλησία». Καθώς ο Κύριος άρχισε να με γεμίζει με τις δικές Του σκέψεις και συναισθήματα, ήταν όπως ένας ερωτευμένος μιλά για την αγάπη του…
«Είναι όλα για την Εκκλησία μου,
τα έκανα όλα για την Εκκλησία μου»
Αυτό με ώθησε να γράψω το άρθρο της περασμένης εβδομάδας (http://eepurl.com/cwtjHb), που θα πρέπει να το έχετε διαβάσει για να είναι πιο κατανοητό το σημερινό μήνυμα. Σε εκείνο το άρθρο είχα γράψει ότι η «Εκκλησία του Ιησού Χριστού» στο σύνολο της δεν έχει ακόμη αποκατασταθεί στην αρχική της θέση και κατάσταση, όπως βλέπουμε όταν αναλογιζόμαστε ποια ήταν η Εκκλησία των πρώτων 2-3 αιώνων μετά την ανάληψη του Ιησού στα δεξιά του Πατρός.
Παραδείγματος χάριν, όταν διαβάζουμε στην Α’ Κορινθίους το κεφάλαιο 12 αρχικά, και μετά το 14, πρέπει να αναρωτηθούμε… «γιατί όλα αυτά που περιγράφονται εδώ δεν συμβαίνουν και σήμερα στις περισσότερες συναθροίσεις τοπικών εκκλησιών;»
Η απλή απάντηση είναι: επειδή δεν έχουμε ακόμη αναγνωρίσει την πραγματικότητα ότι αυτό που θεωρούμε «εκκλησία» σήμερα (ακόμη και στους πλέον χαρισματικούς κύκλους) είναι μια προέκταση και συνέχιση της «εκκλησίας» του Μεσαίωνα. Χρειάζεται να κατανοήσουμε το κάλεσμα του Θεού για αυτό τον καιρό και γενεά, για να αγκαλιάσουμε την ερχόμενη κίνηση του Αγίου Πνεύματος στη Γη – μια κίνηση που θα φέρει Μεταρρύθμιση στην «Εκκλησιολογία» μας – δηλαδή στην κατανόηση μας (και διδασκαλία) για το τι/ποιά είναι πράγματι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού.
Έχουν περάσει 500 χρόνια από τότε που ο Θεός χρησιμοποίησε τον Λούθηρο για να αρχίσει την διαδικασία της Μεταρρύθμισης στην Εκκλησία Του.
Χρησιμοποίησε τον Λούθηρο για να επαναφέρει την βιβλική κατανόηση περί Σωτηρίας δια πίστεως στο απολυτρωτικό έργο του Ιησού, μέσω της εξιλαστήριας θυσίας Του επάνω στο σταυρό, προς άφεση αμαρτιών. Έκτοτε έχουν γίνει αρκετά βήματα επαναφοράς της Εκκλησίας στην αρχική της θέση και αλήθεια που είχε πριν από τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα.
Τώρα έφτασε η ώρα το Άγιο Πνεύμα να μας ωθήσει στο επόμενο στάδιο αυτής της διαδικασίας επαναφοράς στα βιβλικά θεμέλια και πρακτικές της πρώτης Εκκλησίας – έτσι ώστε να μοιάσουμε ακόμη λίγο περισσότερο με αυτό που ο Κύριος μας κάλεσε να γίνουμε. Και αυτό είναι η μεταρρύθμιση της Εκκλησιολογίας μας (κατανόησης μας και διδασκαλίας περί της Εκκλησίας) ώστε το Σώμα του Χριστού στη Γη να επανέλθει στην αρχική του θέση – δηλαδή:
Κατ’ αρχήν, «εκκλησία» ΔΕΝ είναι ένας ιδιαίτερος ναός ή άλλο κτίριο αφιερωμένο για θρησκευτικά καθήκοντα, όπου οι πιστοί (βλέπε «λαϊκοί») προσέρχονται για να «εκκλησιαστούν» (δηλαδή να παρακολουθήσουν σαν κοινό την τέλεση μιας θρησκευτικής λειτουργίας, ή, συνάθροισης λατρείας) και στη συνέχεια να αποχωρήσουν επειδή τελείωσε η … παράσταση! ( … που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό θυμίζει θέατρο, απλά το σενάριο είναι θρησκευτικού χαρακτήρα – σε άλλες δε περιπτώσεις θυμίζει Ακαδημαϊκή συνάντηση παρουσίασης ιδεών και απόψεων).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Παρακαλώ ας θυμόμαστε ότι μιλάω από θέση Ποιμένα μιας τοπικής εκκλησιαστικής διακονίας (ευαγγελικής-χαρισματικής κατεύθυνσης), και όχι από θέση κριτή της Εκκλησίας – ο στόχος μου είναι η διόρθωση και ευθυγράμμιση με τα βιβλικά πρότυπα, και όχι η κατάκριση για ισοπέδωση!
Όπως υποδηλώνει και η αρχαία-ελληνική λέξη, Εκκλησία είναι το Σώμα των ανθρώπων, που ο Ιησούς απολύτρωσε πληρώνοντας με το Αίμα Του, ώστε να γίνουμε η οικογένεια του Θεού, που λατρεύουμε τον Θεό σαν Πατέρα, τον Ιησού σαν Κύριο, και λειτουργούμε σαν «χωμάτινα σκεύη» όπου το Άγιο Πνεύμα κατοικεί, και μέσω των οποίων φανερώνεται για το καλό όλων – και οι οποίοι αποτελούμε το Βασίλειο Ιεράτευμα που εκπροσωπούμε την Βασιλεία του Θεού στη Γη όταν ενεργούμε σαν Σώμα, συλλογικά, του οποίου είμαστε μέλη με ομοθυμαδόν ενότητα σαν μια ψυχή (όχι σαν ξεχωριστά άτομα ενεργώντας αναρχο-αυτόνομα).
Σε αυτό το νέο στάδιο της Μεταρρύθμισης που επαναφέρει την Εκκλησία ακόμη πιο κοντά στην αρχική της μορφή, το Βασίλειο Ιεράτευμα του Θεού δεν θα αποτελείται πλέον από χαμηλότερης τάξης παθητικούς και ανενεργούς «λαϊκούς» από κάτω, και την τάξη ελίτ που είναι οι δραστήριοι και ενεργοί «κληρικοί» από πάνω…
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο που την βρήκαμε αυτή την διαφοροποίηση σε αυτές τι δυο τάξεις πιστών, ενώ δεν υπάρχει ούτε στις Γραφές, ούτε στην ζωή των πρώτων πιστών τα πρώτα 200-300 χρόνια. Είναι προφανές ότι ήταν έργο του Σατανά μέσα από τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα για να διαιρέσει την Εκκλησία εκ των έσω, και να καταστήσει ανίκανους για το έργο της Βασιλείας όλους τους «μη-εκλεκτούς» (βλέπε «λαϊκούς»), που έχουν προσαρμοστεί να είναι απλά παθητικοί και ανενεργοί παρατηρητές των «χρισμένων του Θεού», που είναι υπεύθυνοι για την θρησκευτική θεατρική παράσταση της Κυριακής … (!)
Βεβαίως δεν είναι όλες οι εκκλησιαστικές συναθροίσεις «παράσταση», αλλά εδώ η έμφαση είναι ότι δυστυχώς υπάρχουν εκκλησιαστικά (δήθεν) μοντέλα τα οποία είναι μάλλον σκηνοθετημένες Χολυγουντιανές παραστάσεις, παρά συναντήσεις της οικογένειας του Θεού. Το κακό είναι ότι επειδή όσο πιο Χολυγουντιανό είναι το στύλ, τόσο πιο “επιτυχημένη” η “εκκλησία” όπου συρρέουν τα πλήθη για την ψυχαγωγία της Κυριακής, που είναι μεγάλος ο πειρασμός σε ολοένα και περισσότερες εκκλησίες να ακολουθήσουν και αυτές αυτό το μοντέλο για να μαζέψουν κόσμο. Άραγε που βλέπουμε μέσα στην Αγία Γραφή, ή, σε ποιο ιστορικό έγγραφο μήπως υπάρχει πληροφόρηση, ότι η Εκκλησία της εποχής των Αποστόλων και των μαθητών τους είχαν κληρικούς, ή, ξεχωριστούς και πολύ ιδιαίτερους «χρισμένους κήρυκες» ανώτερης τάξης, των οποίων η δουλειά είναι να ψυχαγωγούν το θρησκευόμενο κοινό των ανενεργών και παθητικών λαϊκών με την Κυριακάτικη «παράσταση» άσχετα πως ονομάζεται (π.χ. Συνάθροιση Λατρείας, Λειτουργία, κήρυγμα Ευαγγελίου, κλπ);
Σε αντίθεση με την σημερινή πραγματικότητα της πλειονότητας των εκφράσεων της «Εκκλησίας» (που έχει συγκεραστεί με τις Μεσαιωνικές παγανιστικές μορφές λατρείας μέσα σε ναούς όπου λειτουργούν οι ιερείς και ιέρειες των ‘θεών’) σε όλες τις μορφές του Χριστιανισμού η πραγματική, προ-Μεσαιωνική Εκκλησία των πρώτων Χριστιανών ήταν οι άνθρωποι που ήταν αδέλφια εν Κυρίω και συναθροιζόντουσαν σαν μια οικογένεια για να λατρεύσουν από κοινού, όπου το Άγιο Πνεύμα χρησιμοποιούσε όλους, και φανερωνόταν μέσα από όλους – αυτή ήταν η «εκκλησία» – οι άνθρωποι που «εκκλησιάζονται» – δηλαδή συγκεντρώθηκαν για να λατρεύσουν τον Κύριο και να έχουν κοινωνία μετ’ αλλήλων σαν μια οικογένεια! Αυτή η οικογένεια ανθρώπων είναι ο Οίκος του Θεού στη Γη, που όταν είναι μαζεμένοι, η συγκέντρωση τους ονομαζόταν «εκκλησία» (όχι ο χώρος, ή ο θρησκευτικός οργανισμός, αλλά οι άνθρωποι).
Η Γραφή δίνει μαρτυρία γι’ αυτό κυρίως στην Α’ Κορινθίους κεφάλαια 12 και 14, όπου βλέπουμε ότι όλοι οι συμμετέχοντες πιστοί ήταν ενεργοί αναμεταδότες της Παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Επίσης γίνεται φανερό στις Πράξεις 2:42-47: «… έμεναν σταθερά στη διδασκαλία των αποστόλων, και στην κοινωνία, και στην κοπή τού άρτου και στις προσευχές … καθημερινά έμεναν σταθερά ως μια ψυχή … έκοβαν τον άρτο σε σπίτια· και έτρωγαν μαζί την τροφή με αγαλλίαση και απλότητα καρδιάς …». Βεβαίως σε κάθε οικογένεια υπάρχει μια ιεραρχία και σεβασμός προς τους πρεσβυτέρους, και το ίδιο ισχύει και στην εκκλησία (δηλ. οικογένεια) του Θεού. Όμως ο ρόλος των πρεσβυτέρων σε μια οικογένεια, όπως και στην εκκλησία, δεν τους (μας) καθιστά ανώτερη τάξη «κληρικών», αλλά απλά υπεύθυνους για την ομαλή λειτουργία της οικογένειας, καθώς και για την διδασκαλία και πνευματική καθοδήγηση των νεωτέρων της οικογένειας, ώστε να αυξηθούν και να γίνουν άξια και ενεργά μέλη του Οίκου.
Ακριβώς αυτό φαίνεται και στην Εφεσίους 4:11-12, όπου ο Παύλος εξηγεί ότι ο ρόλος των διακονιών (απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες, διδάσκαλοι) που ο Κύριος θέτει μέσα στο Σώμα δεν είναι για να τους κάνει ξεχωριστούς (βλέπε «κληρικούς») και ανώτερης τάξης (βλέπε «χρισμένους Εργάτες» που όλοι οι άλλοι είναι απλά για να «υπηρετούν το χρίσμα τους»), αλλά για να οικοδομηθεί το Σώμα των πιστών για τον σκοπό της διακονίας, δηλαδή του έργου της διακονίας που καλούνται να κάνουν όλοι οι απλοί πιστοί, και όχι μόνον οι «χρισμένοι» ή οι «κληρικοί». Όσον αφορά αυτή την πλάνη των «χρισμένων» που οι άλλοι τρέχουν για να λάβουν από αυτούς το χρίσμα, ας διευκρινίσουμε ότι η Αγία Γραφή κάνει ξεκάθαρο ότι το χρίσμα το έχουν λάβει όλοι οι πιστοί και μένει μέσα στον κάθε ένα από εμάς! (π.χ. Α’ Ιωάννου 2:20, 27).
Να το πούμε λοιπόν ξανά! Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, την διακονία την κάνουν οι άνθρωποι, που είναι η εκκλησία – ο ρόλος των πρεσβυτέρων είναι να καταρτίζουν την εκκλησία (δηλαδή τους πιστούς) για να κάνει το έργο της διακονίας (που είναι η φανέρωση της Βασιλείας του Θεού στη γη μέσα από τον Οίκο του Θεού, δηλαδή την οικογένεια των πιστών, δηλαδή την εκκλησία). Στο βαθμό που οι πιστοί στις τοπικές εκκλησίες είναι ισόβια παθητικοί ακροατές που ζεσταίνουν καρέκλες κατά την ώρα των συναθροίσεων, και ποτέ δεν εκτελούν έργο διακονίας σύμφωνα με τα χαρίσματα τους, αλλά απλά προσέρχονται στα ιδιαίτερα κτίρια και ναούς για να παρακολουθήσουν μια «εκκλησιαστική» παράσταση από τους «χρισμένους» και τους «κληρικούς», σε αυτό το βαθμό η Εκκλησία του Ιησού Χριστού χρειάζεται αυτό το νέο στάδιο της Μεταρρύθμισης.
Ώστε «εκκλησία» ΔΕΝ είναι ούτε οι ναοί, ούτε οι θρησκευτικοί οργανισμοί, αλλά ένα ζωντανό σώμα που αποτελείται από μέλη που πληρούν τις προϋποθέσεις. Ένα Σώμα με πολλά μέλη, που «καθώς συναρμολογείται και καθώς συνδέεται με κάθε συνάφεια των μελών που συνεργούν, σύμφωνα με την ανάλογη ενέργεια καθενός μέρους ξεχωριστά, κάνει την αύξηση του σώματος, για τη δική του οικοδομή, με αγάπη», λέει ο Παύλος στην Εφεσίους 4:16.
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: Αυτός ο καιρός για το νέο στάδιο της Μεταρρύθμισης της Εκκλησιολογίας μας δεν σημαίνει ότι μπορούμε να περιμένουμε κατακλυσμικές αλλαγές από μήνα σε μήνα. Πόσα χρόνια χρειάστηκαν τα προηγούμενα στάδια της Μεταρρύθμισης; …! Αν και το Εβραϊκό έτος 5777 στο οποίο τώρα βρισκόμαστε (δεν μπορούμε να εμβαθύνουμε στην προφητική σημασία των Εβραϊκών ετών σε αυτό το άρθρο), και το έτος 2017 που είναι το 500ό έτος από το 1517 που ο Λούθηρος κάρφωσε τις 95 θέσεις του σε ένα καθολικό ναό, δίνουν επιπλέον μαρτυρία ότι είναι ο καιρός για μια νέα κίνηση του Θεού, η πραγματικότητα και η εμπειρία των περασμένων αιώνων μας δείχνουν ότι για να έλθουν σημαντικές αλλαγές στην έκφραση των Χριστιανικών μορφών λατρείας και εφαρμογής βιβλικών αρχών απαιτείται μια ολόκληρη νέα γενιά πιστών – πρέπει πρώτα να φύγουν οι παλαιότεροι που σχεδόν πάντοτε αρνούνται να αλλάξουν αυτά που γνώρισαν και έζησαν.
Επομένως, όσο και αν αυτό το νέο έτος μπορεί να θεωρηθεί σαν η ώρα για να αναγνωρίσουμε αυτή τη νέα στρατηγική κίνηση του Αγίου Πνεύματος, ώστε να ευθυγραμμιστούμε μαζί Του, για την ολοκληρωτική μεταμόρφωση (βλέπε «Μεταρρύθμιση») σε αυτό τον τομέα της Εκκλησιολογίας μας, θα ήταν παράλογο να πιστέψουμε ότι μπορεί να γίνει από την μία ημέρα στην άλλη.
Να κλείσουμε με την παρατήρηση ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε πνεύματα κατάκρισης, κατηγορίας ή καταδίκης να μας καταλάβουν, καθώς εκζητούμε την Αλήθεια, και προχωράμε μπροστά εκζητώντας περισσότερα από την Βασιλεία Θεού στην ζωή μας, και στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του, που έδωσε την ζωή Του για να την εξαγοράσει από την εξουσία του Θανάτου και του Σκότους.
Η μεταρρύθμιση που φέρνει σταδιακή μεταμόρφωση για συμμόρφωση με τα βιβλικά πρότυπα της Αλήθειας είναι πιο αποτελεσματική και καρποφόρα από την καταστροφική απόρριψη και ισοπέδωση κάθε καλού που κληρονομήσαμε από τις περασμένες γενιές πιστών.
