Στην πνευματική μου πορεία Εν Χριστώ, αλλά και ως εργάτης του ευαγγελίου έχω συναντήσει δύο ειδών προσέγγισης των ψυχών. Μια που στηρίζεται στο Πνεύμα του Θεού και στην κοινωνία μας μαζί Του και μια που στηρίζεται περισσότερο στα συναισθήματα και στον εαυτό μας ως «άνθρωπο του Θεού». Στην πρώτη υπηρετείς τον Χριστό στους ανθρώπους, ενώ στην δεύτερη τους ανθρώπους για τον Χριστό. Στην πρώτη είσαι γεμάτος από το Άγιο Πνεύμα και δίνεις ότι σου δίνει, ενώ στην δεύτερη καταστρώνεις μια στρατηγική για το πώς θα κινηθείς η οποία στηρίζεται σε ψυχική διάκριση και στο συναισθηματικό επίπεδο. Θα εξηγήσω όμως αναλυτικότερα τι θέλω να πω:
Ο ΨΥΧΙΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
Πολλές φορές όταν ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους το μέλημα μας δεν είναι πως ο Κύριος θέλει να τους διακονήσει, να διακρίνουμε τι θέλει να εργαστεί, αλλά πώς να είμαστε ευχάριστοι σε αυτούς, πώς να μην τους στεναχωρήσουμε, πώς να προσαρμοστούμε στις διαθέσεις τους, νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα τους ελκύσουμε στον Χριστό. Έτσι λοιπόν κοιτάζουμε πάντα να λέμε αυτό που αισθανόμαστε ότι είναι διατεθειμένοι να ακούσουν, να μην τους θίξουμε, να είμαστε φίλοι τους και να μην χαλάσουμε το πνευματικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως γινόμαστε δούλοι της ψυχής τους, καθώς προσπαθούμε να είμαστε αρεστοί ή αποδεκτοί σε αυτούς, και δίνουμε μια λάθος εντύπωση και για τον Χριστό, ότι κι Αυτός είναι τέτοιου είδους υπηρέτης. Ένας υπηρέτης που μπαίνει κάτω από συναισθήματα και προσπαθεί πάντα να είναι ευχάριστος στους άλλους. Έναν Χριστό διαθέσιμο να εκπληρώσει οποιαδήποτε ανάγκη και επιθυμία. Έναν Χριστό δούλο των ιδιοτροπιών των άλλων, που θέλει να αρέσει και δεν χαλάει ποτέ χατίρια. Δίνουμε λάθος εντυπώσεις και λανθασμένες προσδοκίες, όπου όλο αυτό θα αποτελέσει θεμέλιο της σχέσης και του τρόπου που θα περπατήσει μετά.
Εάν λοιπόν είσαι άνθρωπος που κινείσαι με αυτό τον τρόπο στο έργο του Θεού, θα πρέπει να ξέρεις ότι χτίζεις τις ψυχές στον εαυτό σου. Οι άνθρωποι δεν ακολουθούν τον Χριστό μέσω της δικής τους προσωπικής σχέσης, αλλά στηρίζονται σε σένα, στην καλοσύνη σου, στις καλές σου διαθέσεις, όπου όλα αυτά προβάλλονται ως αρετές του Χριστού. Ύστερα αν κάποιοι είναι πονηροί, έχουν την δυνατότητα να σε χειραγωγήσουν απαιτώντας αυτές οι «αρετές» να λειτουργήσουν προς όφελος τους, με τον εκβιασμό ότι αν δεν το κάνεις, δεν θα μπορείς να αποδείξεις ότι είσαι αληθινός υπηρέτης του Χριστού. Μ’ αυτό τον τρόπο γίνεσαι δούλος των απαιτήσεων τους, όπου θα πρέπει συνέχεια να αποδεικνύεις.. Αν θελήσεις να σταματήσεις σπάει αυτόματα και αυτού του είδους η συνθήκη καθώς ακολουθεί διεστραμμένη κρίση, κατηγορίες, παράπονα, αφού στα μάτια τους θεωρείσαι πλέον αδόκιμος και μάλιστα με τα κριτήρια που τους έθεσες εσύ! Εάν μάλιστα κάποια στιγμή θυμώσεις και εκφραστείς απέναντι τους με αρνητικό τρόπο, επιβεβαιώνεις όλα τα πονηρά τους συμπεράσματα εναντίον σου.
Αποτέλεσμα, ούτε το ευαγγέλιο έχουν γνωρίσει πραγματικά, ούτε έχει γίνει κάτι μέσα στην καρδιά τους, αλλά κι εσύ έχεις χάσει τον χρόνο σου και έχεις φθαρεί ψυχικά και υλικά.
Ακόμα όμως κι αν τα πράγματα δεν εξελιχτούν ακριβώς με αυτό τον τρόπο και μέσω αυτού του είδους ευαγγελισμού οι άνθρωποι καταλήξουν να έρχονται σε κάποια εκκλησία, αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα σε επιτυχία. Διότι με αυτό τον τρόπο δεν γεννιούνται άνθρωποι στην βασιλεία, αλλά οπαδοί σε μια αντίληψη του χριστιανισμού. Σε αυτή που είχες κι εσύ όταν κάποιοι άλλοι μίλησαν σε σένα για τον Χριστό. Γι’ αυτό το φταίξιμο δεν βρίσκεται στις νέες ψυχές, αλλά στον τρόπο που εμείς έχουμε καταλάβει τον Χριστό και στον τρόπο που μας τον παρέδωσαν οι προηγούμενοι.
Έναν Χριστό που δεν χαλάει χατίρι ποτέ σε κανένα, θέλει πάντα να αισθανόμαστε ευχάριστα και υπηρετεί με αυταπάρνηση όλες τις ανάγκες μας. Ο χριστιανισμός δε, είναι να είμαστε καλοί άνθρωποι, να βοηθάμε ο ένας τον άλλο και να κάνουμε το σωστό.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ
Αυτό γιατί είμαστε βαθιά επηρεασμένοι από το πνεύμα του ουμανισμού, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη του Θεού ή το Πνεύμα το Άγιο, αλλά ανήκει στο πνεύμα του κόσμου. Τι είναι το πνεύμα του ουμανισμού; Είναι η πεποίθηση ότι και χωρίς τον Θεό μπορούμε να είμαστε καλοί. Επίσης ο ουμανισμός διακηρύττει ότι δεν είναι ο Θεός το κέντρο του κόσμου αλλά ο άνθρωπος. Ο ουμανισμός υποκαθιστά τον αγιασμό του Θεού αφού πριν καλά-καλά έρθουμε σε επαφή με το Πνεύμα το Άγιο και αρχίσουμε να περπατάμε μαζί Του, προσπαθούμε με τις δικές μας δυνάμεις να είμαστε σωστοί, σύμφωνα με την προσωπική μας αντίληψη για το τι ζητάει από εμάς ο Θεός. Αυτή την καλή ανθρώπινη διάθεση ονομάζουμε αγάπη Θεού και επηρεασμένοι από αυτό το πνεύμα μιλάμε για τον Θεό και στους ανθρώπους. Φράσεις όπως: «θα πρέπει να έχουμε αγάπη», «αυτό δεν το πράττει ένας σωστός χριστιανός», «θα πρέπει πάντα να μιλάμε ευγενικά», ανήκουν στο πνεύμα του ουμανισμού, με την μόνη διαφορά ότι έχει καλυφθεί με χριστιανικό μανδύα. Αυτό σε κάνει να μην μιλάς την αλήθεια όταν πρέπει, αλλά πάντα να λες ότι δεν θα στεναχωρήσει αυτόν που έχεις απέναντι σου. Κάθε «λάθος τόνος της φωνής» ή ξεκάθαρη διακήρυξη των αληθειών του Θεού θεωρείται αυτόματα έλλειψη αγάπης. Δεν μπορείς να μιλήσεις για κόλαση, για τιμωρία στην αμαρτία, για αιώνια κρίση γιατί αυτά δεν ηχούν ευχάριστα στα αυτιά. Μιλάς για έναν Χριστό που γενικά και αόριστα πέθανε για τις αμαρτίες και αγαπάει τον άνθρωπο. Αυτό όμως δεν φέρνει κάποιον σε συναίσθηση αμαρτωλότητας, ούτε μπορεί να εκτιμήσει το δώρο του Θεού, αλλά κάθεται πιο αναπαυτικά από ότι ήταν πριν, περιμένοντας τα οφέλη που έχει να λάβει από έναν τόσο «φιλεύσπλαχνο Θεό».
Τι άλλο φανερώνει ότι δεν λες την αλήθεια του Θεού σε κάποιον ή την λες μισή; (Διότι οπωσδήποτε θα έρθουν τέτοιες στιγμές που ακάθαρτα πνεύματα θα μιλούν ψέματα στο μυαλό κάποιου κι εσύ θα πρέπει να μιλήσεις την αλήθεια, ώστε η ψυχή να έρθει σε θέση να διαλέξει). Ότι δεν αγαπάς αληθινά την ψυχή, αλλά αγαπάς τον εαυτό σου, εφόσον θέλεις να είσαι αρεστός σε αυτή και να σε αποδέχεται. Σε αυτό το πλαίσιο ποιος θεός λατρεύεται; Σίγουρα όχι ο αληθινός αλλά ο εαυτός σου. Δεν προσφέρεις τον Χριστό αλλά στην πραγματικότητα πουλάς τον εαυτό σου. Ούτε μπορείς να κάνεις αληθινά το θέλημα του Θεού, αλλά όταν φοβάσαι να αναμετρηθείς με το σκοτάδι και λες συνέχεια γλυκόλογα, αφήνεις την ψυχή στα δαιμόνια τα οποία νιώθουν άνετα με τέτοιους πιστούς αφού δεν απειλούνται καθόλου.
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
Ο πνευματικός ευαγγελισμός δεν ξεκινά με δραστηριότητες αλλά με απαραίτητη προεργασία. Διότι τα όπλα τού πολέμου μας δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά με τον Θεό για καθαίρεση οχυρωμάτων· (΄Β ΚΟΡ 10:4). Ένα απ’ αυτά τα όπλα είναι η προσευχή και μάλιστα αυτή που γίνεται Εν Πνεύματι όπως διδάσκει ο απόστολος των εθνών τους πιστούς στην Έφεσο. Προσευχόμενοι σε κάθε καιρό, με κάθε προσευχή και δέηση εν Πνεύματι, και αγρυπνώντας σ’ αυτό τούτο με κάθε προσκαρτέρηση και δέηση για όλους τούς αγίους. Και για μένα, για να μου δοθεί λόγος να ανοίξω το στόμα μου με παρρησία, ώστε να κάνω γνωστό το μυστήριο του ευαγγελίου, χάρη τού οποίου είμαι πρέσβης, φορώντας αλυσίδα, για να μιλήσω γι’ αυτό με θάρρος, όπως πρέπει να μιλήσω (ΕΦ 6:18-20). Τι είναι αυτό που ζητάει ο Παύλος να προσεύχονται γι’ αυτόν; Να του δοθεί λόγος, να μιλήσει με θάρρος και ακριβώς όπως πρέπει. Με λίγα λόγια να απελευθερωθούν τα κλειδιά των καρδιών των ανθρώπων που πρόκειται να μιλήσει, έτσι ώστε να ελκυστούν στον Κύριο και να έρθει καρπός. Πολλοί πιστοί στις μέρες μας αποδίδουν τα θαυμαστά αποτελέσματα της διακονίας του Παύλου, στον δυναμικό του χαρακτήρα, στα δυνατά του χαρίσματα και σε μια ζωή αυταπάρνησης. Σχεδόν κανείς όμως δεν συνδέει τις πνευματικές νίκες του με την προσευχή και ανθρώπους που προσεύχονταν για αυτόν, οι οποίοι μέχρι και σήμερα είναι στην αφάνεια. Γιατί όμως είναι ανώφελο να κηρύττεις αν δεν έχει προηγηθεί προσευχή, γιατί την χρειαζόμαστε πριν τον ευαγγελισμό και ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος της στον πνευματικό χώρο; Δεν πρέπει να αγνοούμε ότι ο νους των ανθρώπων που πρόκειται να ακούσουν είναι τυφλωμένος απ’ τις δυνάμεις του σατανά. Από δεισιδαιμονίες, νεκρή θρησκεία, είδωλα, κοσμικές φιλοσοφίες κ.α. Η προσευχή αποδυναμώνει τις δυνάμεις του σκότους που κρατούν τους ανθρώπους κάτω από ενέργεια πλάνης. Δίνει δικαιώματα στον Θεό να εργαστεί υπέρ τους και να προετοιμάσει τις καρδιές τους. Επίσης η προσευχή απελευθερώνει στον εργάτη που είναι να μιλήσει ζωή και δύναμη, απομακρύνει εμπόδια και φέρνει σε αυτόν την πλήρωση του Πνεύματος.
Αν και ευαγγελισμός από ευαγγελισμό διαφέρει, όταν το κήρυγμα γίνεται με το χρίσμα του Θεού, έχει πάντοτε κάποια κοινά χαρακτηριστικά:
- Περιέχει έλεγχο. Και όταν έρθει εκείνος, θα ελέγξει τον κόσμο για αμαρτία, και για δικαιοσύνη, και για κρίση (ΙΩΑΝ 16:8). Το Άγιο Πνεύμα δείχνει στους ανθρώπους που είναι λάθος. Τους φέρνει αντιμέτωπους με την αμαρτία τους και τους δείχνει τον σταυρό. Τους φωτίζει που βρίσκονται σε σχέση με τον Θεό, την πραγματική πνευματική τους κατάσταση και τους φέρνει σε συναίσθηση της ανάγκης τους για σωτηρία. Τους οδηγεί στην σκέψη: «Είμαι σε λάθος δρόμο, πηγαίνω κατευθείαν στην κρίση». Και στην ερώτηση: «Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;» Όταν έχει προηγηθεί προσευχή και το Άγιο Πνεύμα κινείται δεν υπάρχουν αντιστάσεις ή ασταμάτητες λεκτικές διαμάχες, αλλά τα πράγματα οδηγούνται στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
- Ξεχωρίζει το τίμιο απ’ το αχρείο, το καθαρό απ’ το ακάθαρτο, το σωστό απ’ ο λάθος, τα οποία ο διάβολος έχει ανακατέψει και έχει κάνει ένα μέσα στην συνείδηση του ανθρώπου. Αυτή είναι η ενέργεια της μάχαιρας του Πνεύματος. Επειδή, ο λόγος τού Θεού είναι ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος, μέχρι τους συνδέσμους και τους μυελούς, και διερευνάει τούς συλλογισμούς και τις έννοιες της καρδιάς (ΕΒ 4:12). Πριν το Πνεύμα το Άγιο χρησιμοποιήσει αυτό το πνευματικό όπλο μέσα από ένα δούλο του Θεού, το πνεύμα του ανθρώπου μοιάζει με τον ουρανό στην αρχή της δημιουργίας που τα νερά ήταν ενωμένα μεταξύ τους. Όταν όμως ο Θεός μίλησε διαχωρίστηκαν τα πάνω απ’ τα κάτω. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει στο πνεύμα του ανθρώπου όταν λαλείται ο λόγος με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Ότι ανήκει στα επάνω διαχωρίζεται και διακρίνεται απ’ ότι ανήκει στα κάτω. Η ψυχή μπορεί να διακρίνει το καλό απ’ το κακό και έρχεται σε θέση που μπορεί να αποφασίσει για την αιωνιότητα της, χωρίς τον περιορισμό της συσκότισης της επενέργειας των πονηρών πνευμάτων. Φεύγουν απ’ την μέση οι πονηρές σκέψεις και έρχεται ο άνθρωπος αντιμέτωπος με την ευθύνη του απέναντι στην θυσία του Γολγοθά.
- Όταν το μήνυμα του σταυρού κηρύττεται με ολοκληρωμένο τρόπο το Άγιο Πνεύμα κινείται μαζί με τον λόγο για να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μετάνοια και στο να δεχθεί τον Χριστό. Μια νέα ψυχή θερίζεται για την αιωνιότητα και την βασιλεία των ουρανών.
Να πούμε εδώ ότι η προσευχή και η μάχαιρα του Πνεύματος δεν είναι τα μόνα όπλα απέναντι στον εχθρό κατά την διεκδίκηση μιας πολύτιμης ψυχής, αλλά και τα 9 πνευματικά χαρίσματα που αναφέρονται στην Ά προς Κορινθίους επιστολή, (Ά ΚΟΡ 12:7-11) τα οποία πολλοί πιστοί και μάλιστα εργάτες περιφρονούν. Ας δούμε ένα προς ένα την χρηστικότητα τους σε σχέση με το έργο του ευαγγελισμού. Λόγος σοφίας: Ένας λόγος ο οποίος με εύστοχο τρόπο φωτίζει μια αλήθεια που σε άλλο πλαίσιο θα ήθελε πολύ περισσότερο χρόνο για να αναλυθεί. Ξεπερνάει εμπόδια και μιλάει απευθείας στην καρδιά αυτού που ακούει, με τρόπο που μπορεί να εννοήσει. Λόγος γνώσης: Το Άγιο Πνεύμα σου δίνει μια πληροφορία για την προσωπική ζωή του ανθρώπου που διακονείς, με τρόπο που κάνει να έρχεται σε άμεση επαφή με το Υπερφυσικό, να βλέπει πέρα από σένα τον Θεό και να ανοίγει την καρδιά του στο να δεχτεί και ότι άλλο ο Θεός έχει να του δώσει. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι η Σαμαρείτισσα στο πηγάδι που ο Χριστός της είπε: «πέντε άνδρες πήρες, και εκείνον που έχεις τώρα, δεν είναι άνδρας σου». Έστρεψε την συζήτηση στα πνευματικά δίνοντας αξιοπιστία στο μήνυμα που είχε να της δώσει. Ένα άλλο παράδειγμα λόγου γνώσης είναι η περίπτωση του Πέτρου στον Ανανία και την Σαπφείρα. Ας έχουμε υπόψη μας ότι η δύναμη του Θεού δεν είναι πάντα για θετικό σκοπό, το μέλημα μας όμως είναι να υπηρετούμε έναν Ζωντανό Θεό και όχι μια δική μας αντίληψη για Αυτόν. Πίστη: Είναι ένας λόγος που δίνεται από τον Θεό στον δούλο Του για την ψυχή που ακούει, ο οποίος γεννάει πίστη στην καρδιά του και τον ενθαρρύνει να κάνει κάποιο συγκεκριμένο βήμα που χρειάζεται. Η πίστη μετακινεί βουνά απ’ την ζωή του ανθρώπου. Δεν μιλάμε για την πίστη του εργάτη, αλλά για την πίστη του Θεού που μεταδίδεται στον εργάτη για να πραγματοποιηθεί ένας συγκεκριμένος σκοπός στην ζωή της ψυχής που διακονείται. Χαρίσματα θεραπειών και ενέργειες θαυμάτων. Αυτά τα δύο εμπίπτουν απόλυτα στον λόγο του Ιησού στους μαθητές του, όταν τους απέστειλε σε εκπαιδευτικές αποστολές: Και αφού συγκάλεσε τους δώδεκα μαθητές του, τους έδωσε δύναμη και εξουσία ενάντια σε όλα τα δαιμόνια, και να θεραπεύουν αρρώστιες (ΛΟΥΚ 9:1). Τα χαρίσματα θεραπειών έχουν να κάνουν με την κλήση των μαθητών να θεραπεύουν αρρώστιες, ενώ οι ενέργειες θαυμάτων στην εκβολή των δαιμονίων, (χωρίς να περιορίζονται απόλυτα, αλλά είναι κυρίως γι’ αυτό). Η Κορινθίους 12 (τυχαίο άραγε το 12;) μας πληροφορεί ότι οι δυνάμεις αυτές δεν ήταν μόνο για τους αποστόλους, αλλά διαμοιράζονται στους πιστούς κάθε εποχής με την μορφή πνευματικών χαρισμάτων. Μήπως έπαψαν οι άνθρωποι με την πάροδο των ετών να είναι άρρωστοι και να έχουν δαιμόνια; Έγινε ο διάβολος πιο ευγενικός; Έπαψε ο Κύριος να καλεί και να αποστέλλει εργάτες για τον θερισμό Του, με εξοπλισμό από τον Ίδιο; Όχι τα εφόδια αυτά είναι για τους πιστούς σήμερα, (ΜΑΡΚ 16:17-18) και ιδιαίτερα για αυτούς που ο Κύριος αποστέλλει. Προφητεία: Ένα απ’ τα πιο δυνατά πνευματικά χαρίσματα. Στον ευαγγελισμό αποκαλύπτονται τα κρυφά των καρδιών και η ψυχή αναγνωρίζει ότι ο Θεός είναι σε σένα. Την καταλαμβάνει φόβος και είναι πιθανό να έρθει σε μετάνοια ενώπιων του Θεού. Διακρίσεις πνευμάτων: Ο Θεός σε πληροφορεί τι πνεύματα είναι πίσω από τους λογισμούς που προβάλει ένας άνθρωπος και με το επόμενο χάρισμα που είναι τα γένη γλωσσών μπορείς να τα επιτιμήσεις. Με τις γλώσσες μπορείς επίσης να μιλήσεις το ευαγγέλιο στην γλώσσα κάποιου που ακούει, χωρίς να γνωρίζεις ο ίδιος αυτή την γλώσσα. Αυτό έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής, οι πληρωθέντες με Άγιο Πνεύμα μιλούσαν τα μεγαλεία του Θεού στην διάλεκτο εκείνων που άκουγαν (ΠΡΑΞ 2:7-8). Ερμηνεία γλωσσών: Όταν υπάρχει άγνωστη γλώσσα και ύστερα έρχεται η ερμηνεία, λαμβάνει την μορφή προφητείας. Είναι όμως σημείο για αυτόν που ακούει ότι ο Θεός είναι σε Αυτόν, διότι όλο αυτό δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει με φυσικό τρόπο.
Το αποτέλεσμα μέσα απ’ όλα αυτά είναι άνθρωποι να έρχονται στον Χριστό που η πίστη τους να μην είναι στους εργάτες του Θεού αλλά στον Θεό, ο οποίος έκανε τον Εαυτό Του φανερό διαμέσου τους, ενεργώντας ο Ίδιος αυτά τα πνευματικά χαρίσματα. «..ώστε η πίστη σας να είναι όχι διαμέσου της σοφίας των ανθρώπων, αλλά διαμέσου της δύναμης του Θεού» (Ά ΚΟΡ 2:5). Αυτό γεννάει πιστούς που ξέρουν γιατί πιστεύουν. Δεν ακολουθούν τον Ιησού για λάθος λόγους, έχουν ζυγίσει τα πράγματα και είναι διατεθειμένοι να πάνε μαζί Του μέχρι το τέλος.
ΜΙΑ ΛΑΘΟΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Είμαι βέβαιος ότι μετά απ’ όλα αυτά πηγάζει ένα ερώτημα. «Γιατί οι περισσότεροι από εμάς δεν ζούμε αυτά τα χαρίσματα σήμερα;» Αρχικά να πούμε ότι τα χαρίσματα δίνονται από τον Θεό μέσα από μια δυνατή επαφή και μια ισχυρή σχέση που έχει καλλιεργηθεί μέσα στον χρόνο. Έπειτα δεν είναι χαρίσματα που μπορεί κάποιος να πάρει και να φύγει σαν να είναι πλέον δικά του και μπορεί να χρησιμοποιεί μόνος του, αλλά ενεργούνται κάτω απ’ την διοίκηση του Αγίου Πνεύματος και την ενότητα με τον Αναστημένο Ιησού που βρίσκεται στον θρόνο. Το βασικό πρόβλημα πολλών από εμάς, είναι ότι από το ξεκίνημα του πνευματικού μας περπατήματος δεν επενδύουμε στην σχέση με τον Θεό, αλλά σε δραστηριότητες για τον Θεό. Κάνουμε πολλά για Αυτόν πριν γνωρίσουμε Αυτόν και λάβουμε από Αυτόν. Κι αυτό επειδή δεν έχουμε παραιτηθεί από τον εαυτό μας, αλλά πιστεύουμε σε αυτόν σε μεγάλο βαθμό και ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε στηριζόμενοι στις δυνάμεις μας, ακόμα κι αν οι στόχοι αφορούν Εκείνον. Είμαστε ενθουσιασμένοι με τους τρόπους μας και ευχαριστημένοι με τις μεθόδους μας. Δεν έχουμε γνωρίσει τις Γραφές και την δύναμη του Θεού. Δεν έχουμε γνωρίσει Αυτόν και την δύναμη της ανάστασης Του. Ο Oswald Chambers, αξιοσημείωτος δάσκαλος της Γραφής είπε το εξής: «Πρέπει να μάθουμε ότι η ατομική μας προσπάθεια για τον Θεό είναι ασέβεια προς Αυτόν. Η ατομικότητα μας θα πρέπει να πυρακτωθεί διαμέσου μιας προσωπικής σχέσης με τον Θεό. Είμαστε προσκολλημένοι στην προσωπική μας άποψη για τα πράγματα. Έχουμε το όραμα -αυτό είναι που με θέλει ο Θεός να κάνω – αλλά δεν έχουμε συντονιστεί ακόμα με τον βηματισμό του Θεού». (Τα πάντα μου για την δόξα Του, σελ 287).
ΤΑ 5 «ΔΕΝ» ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ
Δεν κηρύττουμε με συναισθηματικό τρόπο το ευαγγέλιο, ούτε γινόμαστε αιχμάλωτοι των διαθέσεων και των συναισθημάτων των ανθρώπων. Είμαστε δούλοι του Χριστού και υπηρετούμε την δική Του βουλή με το Πνεύμα και την διάκριση που μας δίνει.
Δεν προσχεδιάζουμε μια τακτική συγκεκριμένης ψυχολογικής προσέγγισης, βάση της οποίας θα κινηθούμε. Καλλιεργούμε μια ισχυρή σχέση με το Άγιο Πνεύμα και αφήνουμε Αυτός να μας οδηγήσει. Δεν προσπαθούμε να γίνουμε φίλοι για να τους κερδίσουμε στον Χριστό, διότι με αυτό τον τρόπο θολώνουμε το τοπίο. Εάν κάποιοι έρθουν κοντά μας δεν θα ξέρουμε αν το έκαναν επειδή έχουν ανάγκη από φίλους ή αν ήθελαν πραγματικά τον Χριστό. Ο στόχος δεν είναι να οδηγηθούν στους εαυτούς μας, αλλά σε επαφή με τον Ζωντανό Θεό.
Δεν φοβόμαστε μην χάσουμε κάποιον αν χρειαστεί να πούμε αλήθειες που δεν αρέσουν. Δεν είμαστε καλοί πωλητές του ευαγγελίου. Μιλάμε την αλήθεια και το ευαγγέλιο χωρίς περικοπές και χωρίς εκπτώσεις, αφήνοντας ύστερα τον άλλο να αποφασίσει.
Δεν δημιουργούμε την εντύπωση ότι τους χρειαζόμαστε και ότι έχουμε κάτι να ωφεληθούμε από αυτούς. Δίνουμε την εντύπωση ότι αυτοί χρειάζονται κάτι από εμάς και όχι εμείς από εκείνους. Δεν κάνουμε αγοροπωλησία, δίνουμε τον Χριστό κι αν τον θέλουν. Δεν δίνουμε το μήνυμα: «χρειάζομαι να πάρεις αυτό που έχω να σου δώσω». Διότι παίρνοντας αισθάνεται ότι σου κάνει χάρη και ότι εσύ έχεις πιο πολύ ανάγκη να το πάρει, απ’ ότι ο ίδιος. Αισθάνεται ότι σου έδωσε παίρνοντας. Ανάγκασε την ψυχή του να δεχθεί κάτι που δεν ήθελε εκπληρώνοντας την ανάγκη σου να το πάρει. Έτσι αισθάνεται ύστερα ότι έχεις υποχρέωση απέναντι του, ότι σου ζητήσει να του το δώσεις. Αλλιώς δεν θα είσαι σωστός στην συναλλαγή και ύστερα θα σου πετάξει στα μούτρα αυτό που του έδωσες, φανερώνοντας το πραγματικό του πρόσωπο και την πραγματικότητα της καρδιάς του. Αυτό είναι καλό, γιατί όταν τα πράγματα φτάνουν σε αυτό το σημείο το τοπίο έχει ξεκαθαριστεί. Καλύτερο όμως θα ήταν να γνωρίζεις πως έπρεπε να δουλέψεις απ’ την αρχή, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να χάσεις τον χρόνο σου, να ταλαιπωρηθείς και να φθαρείς σε πολλά επίπεδα.
Δεν κρατάμε τον άλλο αιχμάλωτο στην ενέργεια της διακονίας μας, για να δείχνουμε ότι διακονούμε κάποιον χτίζοντας μακρόχρονες άρρωστες αλληλεξαρτήσεις. Εάν φανερωθεί ότι δεν θέλει τον Κύριο προχωράμε παρακάτω διότι κι άλλοι χρειάζεται να ακούσουν.
Κλείνω με τον λόγο του Παύλου στους Θεσσαλονικείς: Επειδή, η προτροπή μας δεν ήταν από πλάνη ούτε από ακαθαρσία ούτε με δόλο· αλλά, καθώς δοκιμαστήκαμε από τον Θεό για να μας εμπιστευθεί το ευαγγέλιο, έτσι μιλάμε, όχι σαν τέτοιοι που αρέσουν σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό, που δοκιμάζει τις καρδιές μας. Επειδή, ούτε λόγο κολακείας μεταχειριστήκαμε ποτέ, καθώς ξέρετε, ούτε πρόφαση πλεονεξίας· ο Θεός είναι μάρτυρας. Ούτε ζητήσαμε δόξα από ανθρώπους, ούτε από σας ούτε από άλλους.. (Ά ΘΕΣΣ 2:3-6).