«Χάνεται η σωτηρία;» Το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαντήσουμε είναι τι είναι η σωτηρία. Κι αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι η σωτηρία δεν είναι πράγμα είναι Πρόσωπο. Ένα Πρόσωπο όχι ανθρώπινο αλλά ο Θεός που φανερώθηκε με σάρκα, ο Ιησούς, ο Υιός του Ζωντανού Θεού. Αυτό αμέσως μας φέρνει στην συναίσθηση ότι δεν είμαστε εμείς κυρίαρχοι του «παιχνιδιού», ούτε μπορούμε να κρατήσουμε πράγματα στα χέρια μας. Αλλά το ζητούμενο είναι αν ο Σωτήρας πράγματι μας κρατά στα δικά Του θεϊκά χέρια. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να πούμε ότι η Σωτηρία δεν είναι κάτι που έχεις υπό την κατοχή σου, ένα εισιτήριο που φυλάς στην τσέπη σου. Εάν σκέφτεσαι έτσι είσαι ακόμα κύριος του εαυτού σου. Η Σωτηρία σε κατέχει κι εσύ επιλέγεις αν θέλεις να μένεις κάτω από την κατοχή της. Δεν έχεις εσύ τον έλεγχο έχεις παραδώσει την ζωή σου κάτω από τον έλεγχο του Κυρίου. Αυτό ονομάζεται πίστη. Εμπιστοσύνη. Δεν κρατώ εγώ την ζωή μου, ο Κύριος την έχει στα χέρια του, εγώ τον εμπιστεύομαι και κάνω ότι μου λέει. Όλα τα άλλα είναι ψεύτικες, νεκρές θεολογίες περί χάρης.
Χάνεται η σωτηρία; Αν έχεις την σωτηρία δεν ρωτάς αν χάνεται. Αυτή η ερώτηση πηγάζει από πονηρή καρδιά που λέει: “Αν αμαρτάνουμε θα πάμε στον ουρανό; Μπορεί να μας κοστίσει; Ποια είναι η κόκκινη γραμμή για την αμαρτία; Υπάρχουν όρια; Η χάρη είναι απεριόριστη;” Σωτηρία όμως δεν είναι μόνο η συγχώρεση των αμαρτιών στο παρελθόν και η εξασφάλιση του ουρανού στο μέλλον. Είναι και η μεταμόρφωση του χαρακτήρα στο παρόν. Και αν δεν λαμβάνει χώρα αυτό πως μπορείς να είσαι βέβαιος ότι ισχύουν τα άλλα δύο; Πως μπορείς να ξέρεις αν είσαι όντως στην διαθήκη του Θεού; Όσο είμαστε σε αυτό το σχήμα κανείς δεν μπορεί να πει “είμαι σωσμένος” εκτός αν έχει μορφωθεί μέσα του ο Χριστός. Αυτό είναι η σωτηρία και γι’ αυτό ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής έγραψε ότι χωρίς τον αγιασμό κανείς δεν θα δει τον Θεό. Όταν εμείς λέμε την λέξη «σωτηρία» στο μυαλό μας έρχεται ένας τόπος ασφάλειας, ο ουρανός και η αποφυγή της κόλασης. Ενώ στο νου του Θεού έρχεται ένας μεταμορφωμένος χαρακτήρας. Ένας άνθρωπος που αντί του φθόνου που πριν φιλοξενούσε έχει αγάπη, αντί της φιλοδοξίας πόθο για την δόξα του Θεού, αντί του ανταγωνισμού διάθεση υπηρεσίας προς άλλους, αντί του δόλου ειλικρίνεια, αντί του θυμού πραότητα κ.τ.λ.
Εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε και όχι στις διαμάχες για το αν μπορεί να χαθεί ο τόπος ασφάλειας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γιατί αν δίνεις χώρο στον Κύριο να κάνει το έργο του, βλέπεις αλλαγές στην ζωή σου και ακούς την φωνή Του ως καλό Ποιμένα σου, δεν μπαίνεις καν στην διαδικασία της ερώτησης αν η σωτηρία χάνεται. Ρωτάει αυτός που ακόμα φοβάται και ο φόβος έχει κόλαση και είναι λογικό να φοβάται όταν δεν βλέπει το έργο το Θεού στην ζωή του, επικεντρώνεται στην στασιμότητα της αμαρτωλότητας του και για να καθησυχάζει τις ανησυχίες του μπαίνει σε διαμάχες όπου παλεύει να επικρατήσει η άποψη του για το ότι δεν χάνεται. Αυτό μοιάζει με ηρεμιστικό χάπι σε κάποιον με σοβαρή ασθένεια. Το χάπι καταπραΰνει λίγο τον πόνο, εξαλείφει για λίγο τα συμπτώματα αλλά δεν θεραπεύει την ασθένεια. Θεραπεία έρχεται όταν ο άνθρωπος ανοίξει τον εαυτό του στο έργο του Θεού και βλέπει την Παρουσία Του να υπάρχει αληθινά στην ζωή του. Αυτή είναι η πραγματική λύση και το ουσιαστικό έργο του Θεού που χρειαζόμαστε όλοι μας για να σωθούμε από τον εαυτό μας και να γίνουμε νέοι άνθρωποι.
Το λάθος που κάποιες φορές μπορεί να κάνω, είναι ότι δεν ξεκινάω από το τι θέλει ο Θεός από εμένα πραγματικά, πιο είναι το έργο που θέλει να κάνει στην καρδιά και στην ζωή μου, με πιο τρόπο θέλει να ανταποκριθώ σε συγκεκριμένα πράγματα που μου δείχνει αλλά από το αν η σωτηρία χάνεται ή δεν χάνεται. Και δεν υπάρχει πιο ανθρωποκεντρικό σημείο από αυτό! Ποιος είναι αυτός που ρωτάει αν χάνεται ή δεν χάνεται; Είναι ο ΦΟΒΟΣ μας. Από αυτή την λανθασμένη αφετηρία λοιπόν βγάζουμε θεολογίες τις οποία αργότερα κάνουμε τρόπο σκέψης, βιβλία, κηρύγματα. Η μια πλευρά από τον φόβο της να μην χαθεί, στρέφεται στον εαυτό της και στο τι μπορεί να κάνει για να μην υπάρχει περίπτωση να την χάσει. Κάνοντας λοιπόν όλο αυτό το αγώνα ταΐζει το αίσθημα της ανάγκης για ασφάλεια, το οποίο βέβαια είναι ψευδαίσθηση αφού η εμπιστοσύνη δεν είναι πραγματικά στον Ιησού Χριστό.
Η άλλη πλευρά που δεν θέλει να χάνεται, ψάχνει τα άλλα εδάφια που φαίνεται να στηρίζουν αυτή την άποψη για να αισθανθεί ασφάλεια. Φτιάχνει λοιπόν το δικό της θεολογικό σύστημα, διδασκαλία, κηρύγματα το οποίο κηρύττει στο ακροατήριο του ταΐζοντας την ανάγκη του για ασφάλεια, με αυτό.
Και στις δύο περιπτώσεις η αναζήτηση είναι η ασφάλεια και ότι γίνεται, γίνεται για αυτό τον σκοπό. Ακόμη και η προσευχή ή η εξομολόγηση πολλές φορές γίνονται για να καταπραΰνουμε τον φόβο και για λίγο να μας κάνουν να αισθανθούμε καλύτερα. Μέχρι την επόμενη φορά…
Ύστερα όποιος αισθανόμαστε ότι χτυπάει αυτήν την άποψη και μας θίγει την αγαπημένη μας ασφάλεια, τον βλέπουμε σαν απειλή. Τον βλέπουμε σαν εχθρικό στοιχείο, του επιτιθόμαστε και λέμε ότι έχει πέσει σε πλάνη.
Όμως και οι δυο οπτικές που καταλήγουν σε συγκεκριμένες διδασκαλίες με τις οποίες τρεφόμαστε ξανά και ξανά, είναι ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑΤΑ και ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΕΝΤΑΛΜΑΤΑ. Και στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν παρέχουν ασφάλεια, αλλά καθώς ο άνθρωπος εγκλωβίζεται στο καβούκι που ο ίδιος έχει φτιάξει (που τελικά είναι θρησκευτικό) δεν μπορεί να λάβει αυτό που πραγματικά είναι το έργο του Πνεύματος. Αφού όταν έρχεται αυτό που πραγματικά είναι ο έλεγχος του Θεού, υψώνεται η πρόσοψη του καβουκιού που πάνω γράφει σωσμένος, δικαιωμένος, αναγεννημένος και σε κάποιος περιπτώσεις μπορεί να το καταλαβαίνει και σαν επίθεση απ’ τον διάβολο που θέλει να του χτυπήσει την πνευματική του ταυτότητα. Παράλληλα ο διάβολος αναλαμβάνει να διατηρεί τον άνθρωπο στην κατάσταση αυτή παριστάνοντας την φωνή του Θεού και μιλώντας του λόγια που τον ενθαρρύνουν να συνεχίζει έτσι, τον κολακεύουν και του χαϊδεύουν τα συναισθήματα του.
Το έργο του Θεού ξεκινάει από το σπάσιμο αυτού του καβουκιού της «σωτηρίας» (όπου την στιγμή εκείνη νομίζω ότι έχω χάσει την σωτηρία) αλλά αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι ο Θεός με έχει ελευθερώσει από την ψευδαισθητική ασφάλεια που περιλάμβανε και την μάσκα μου. Εκεί εκτεθειμένος αλλά ζωντανός για πρώτη φορά μπορώ αληθινά να έρθω αντιμέτωπος με το Θεό και να ξεκινήσει αυτό που είναι το αληθινό του έργο.
Ο Κύριος μου μιλάει (με πολύ συγκεκριμένο τρόπο) και μου δείχνει τις σαπίλες μου, καλώντας με σε μετάνοια όπου καθώς συντρίβομαι και ανταποκρίνομαι (με τρόπο που πάλι μου δίνει Αυτός) με ελευθερώνει από αυτές και με κάνει αληθινά νέο άνθρωπο. Κάτι που συμβαίνει κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή μαζί Του. Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή και τότε ζω σε ασφάλεια την οποία μου την παρέχει ο ίδιος ο Κύριος και καθώς η παρρησία μου αυξάνεται ενώπιον Του. Όσο αυξάνεται η υπακοή μου, ο αγιασμός μου και η μεταμόρφωση μου τόσο αυξάνεται και η παρρησία μου και το είδος της κοινωνίας μου μαζί Του. Αυτό εννοούσε ο Ιησούς όταν είπε: «και τα δικά μου πρόβατα ακούν τη φωνή μου, και εγώ τα γνωρίζω· και με ακολουθούν. Και εγώ δίνω σ’ αυτά αιώνια ζωή·» Και: «Εκείνος που πιστεύει σε μένα, έχει αιώνια ζωή». Αλλά το δικό μας αρχαιοελληνικό μυαλό αντιλαμβάνεται την πίστη σαν την διανοητική αποδοχή και διατήρηση ορθών θεολογικών διατυπώσεων περί της σωτηρίας ή την συμμετοχή στην εκκλησία που έχει την «αλήθεια» ενώ την αιώνια ζωή σαν τοποθεσία ασφάλειας.
Η σωτηρία είναι Πρόσωπο και η αιώνια ζωή είναι Πρόσωπο. Αιώνια ζωή είναι οι λόγοι που βγαίνουν απ’ το στόμα Του που προκαλούν μεταμόρφωση από μέσα προς τα έξω. Αυτοί όμως δεν είναι πάντα θετικοί. Διότι αν ακούς πάντα θετικούς λόγους πρέπει να σκεφτείς μήπως αυτός που ακούς δεν είναι ο Κύριος αλλά ο διάβολος, που σου μιλάει μέσα από το «είδωλο» που εσύ ο ίδιος έχεις φτιάξει για θεό και αποκαλείς θεό.
Εάν ΑΛΗΘΙΝΑ Τον ακούς και Τον υπακούς ακολουθώντας Τον, τότε είσαι σε ασφάλεια, όπου ο ίδιος είναι η ΑΣΦΑΛΕΙΑ και όλο αυτό είναι μια πορεία μαζί Του. Τότε δεν ρωτάς «αν η σωτηρία χάνεται» γιατί ζεις με τον Σωτήρα και ξέρεις ότι η ζωή σου είναι μέσα σε αυτή την κατεργασία που κάνει.
Ρωτάς όταν εσύ ο ίδιος δεν είσαι βεβαίως για τον εαυτό σου, όπου πειράζεσαι από λόγους που ξεσκεπάζουν την αληθινή σου κατάσταση ενώπιων του Θεού, τα οποία παρερμήνευες γιατί τα ακούς μέσα απ’ το πρίσμα της «κραυγής για ασφάλεια», χωρίς να είσαι σε θέση να διακρίνεις ότι είναι η αρχή της απελευθέρωσης από τα ψέματα που σου πουλούσε ο διάβολος τα οποία προέρχονταν ακόμη και μέσα από διδασκαλίες που γίνονταν απ’ τους άμβωνες.
Τέλος να πω ότι πολλοί από αυτούς που θα ακούσουν το «δεν σε γνωρίζω» από το στόμα του Κυρίου, αλλά οι ίδιοι τον αποκαλούσαν “Κύριε – Κύριε” είναι και άνθρωποι που ποτέ δεν δέχθηκαν να βγουν απ’ το καβούκι τους για να έρθουν σε αληθινή επαφή με το Ίδιο. Πρόκριναν την εμπιστοσύνη στο θεολογικό σύστημα της σωτηρίας, σε αυτά που το μυαλό τους παρήγαγε για την σωτηρία, παρά στο ίδιο το Πρόσωπο Του. Αλλά τότε θα είναι αργά και το τραγικό ότι όταν βγουν από αυτό ο ίδιος δεν θα είναι πλέον Σωτήρας αλλά Κριτής. Γι’ αυτό και ο ίδιος ο Κύριος προέτρεψε: “Πρώτον, προσέχετε στον εαυτό σας από τη ζύμη των Φαρισαίων, που είναι η υποκρισία. Αλλά, δεν είναι τίποτε σκεπασμένο, που δεν θα ξεσκεπαστεί· και κρυφό, που δεν θα γίνει γνωστό” (ΛΟΥΚ 12:1Β-2).
