Δήλωσε μάλιστα ότι κι αυτός στα νιάτα του έτρεχε με μεγάλες ταχύτητες και γι’αυτό δεν θέλει να κρίνει το παιδί που σκότωσε την γυναίκα του και το παιδί του. Μάλιστα ως χριστιανός ομολόγησε πως πιστεύει ότι θα τους ξαναδεί μια μέρα στον Παράδεισο.
Μετά από αυτές τις δηλώσεις δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι βιάστηκαν να του τα «ψάλλουν». Τον αποκάλεσαν ανισσόροπο, εκτός πραγματικότητας και ότι δεν μπορεί να εννοεί πραγματικά αυτό που λέει. Είναι απίστευτα τα σχόλια που ειπώθηκαν γι’ αυτό τον άνθρωπο και οι κατηγορίες και απορώ γιατί; Πάλι καλά που δεν τον κατηγόρησαν για το ότι σταμάτησε με το αυτοκίνητο, για να πάει τουαλέτα. Καθημερινά ακούμε για δολοφονίες και φρικτά εγκλήματα που συμβαίνουν γύρω μας κι όμως γι’ αυτούς που τα διαπράττουν, ως επί το πλείστον, δεν ακούγονται αρνητικά σχόλια. Και δεν λέω ότι πρέπει.
Για τον Υπάτιο όμως γιατί; Ποιό ήταν το κακό που έκανε; Ίσα-ίσα δεν έπραξε κάτι αρνητικό, αλλά στην τραγωδία αυτή ήταν το θύμα, που αντί να κάνει κι αυτός κάτι κακό, επέλεξε να συγχωρήσει, αυτούς που πρόωρα του πήραν ότι πιο πολύτιμο είχε. Ο Υπάτιος συγχώρησε μια πράξη, που τον έκανε να πονέσει σε βαθμό, που οι περισσότεροι από εμάς αδυνατούμε να καταλάβουμε. Το πλατύ κοινό όμως δεν μπόρεσε να τον συγχωρήσει, επειδή δεν έκλαψε όταν το έμαθε, επειδή δεν ξέσπασε σε λυγμούς μπροστά στις κάμερες, για το ότι δεν καταράστηκε κι αυτός με την σειρά του, τις οικογένειες των παιδιών που τον έβλαψαν.
Προκαθορίζουμε τις αντιδράσεις των άλλων σύμφωνα με τα στερεότυπα που μας έχουν συνηθίσει, που έχουν ριζώσει βαθιά μέσα μας και μέσα από μακρόχρονη εγκεφαλική πλύση μας έχουν περάσει ως τα φυσιολογικά, τις «νορμάλ» αντιδράσεις και τις politically correct συμπεριφορές, αν και πάρα πολλές φορές πίσω από αυτές κρύβονται οι πιο μεγάλες υποκρισίες!
Ποια είναι όμως η πιο βαθιά αιτία, που δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με τον Υπάτιο; Γιατί η δική του πραγματικότητα μας φαίνεται τόσο εξωπραγματική; Μήπως γιατί η δική μας είναι τελείως διαφορετική; Μήπως εμείς ζούμε σε μια πραγματικότητα, όπου το μίσος είναι ο κανόνας; Η εκδίκηση το αυτονόητο; Ο φθόνος το φυσιολογικό; Θα συμφωνούσαμε πολύ περισσότερο αν έβριζε τον Mr. Jumbo, αν προσπαθούσε να τον βλάψει, αν έκανε μηνύσεις… Χαιρόμαστε στο κακό και δυσαρεστούμαστε στο καλό.
Φανερώνουμε μέσα απ’ τις κρίσεις μας, σε ποια πλευρά έχουμε διαλέξει να ανήκουμε, στου φωτός ή του σκοταδιού. Απ’την αντίδραση μας σ’ αυτή την ασύλληπτα γενναιόδωρη στάση του Υπάτιου, γεμάτη από έλεος και πνευματικούς καρπούς, φανερώνεται και η στάθμη της δικής μας ηθικής, των δικών μας αξιών, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Η αλλοτρίωση των αξιών, η άμβλυνση της ικανότητας να ξεχωρίζουμε το καλό, απ’ το κακό.
Ο Υπάτιος όμως στις εξετάσεις της ζωής πέρασε με άριστα, απέδειξε την πίστη του, ότι είναι ζωντανή, αληθινή, γνήσια. Ότι δεν είναι μόνο στα χαρτιά, στην ταυτότητα, στις γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και τις νηστείες της μεγάλης Σαρακοστής.
Γιατί η χριστιανική ζωή ή καλύτερα η ζωή με τον Χριστό, δεν συνίσταται σε όλα τα παραπάνω, αλλά ακριβώς σε αυτό, ότι ο άνθρωπος αυτός συγχώρησε τους υπαίτιους του βίαιου, φρικτού, ξαφνικού, απροειδοποίητου και άδικου θανάτου των δυο πιο αγαπημένων και πολύτιμων προσώπων. Μια συγχώρεση η οποία δεν ήταν συναίσθημα της στιγμής, μια ξαφνική αναλαμπή, αλλά προήρθε από την σχέση που έχει καλλιεργήσει ο άνθρωπος αυτός με τον Χριστό σε βάθος χρόνου, με βαθιές ρίζες στο παρελθόν, όπου καρπός και αποτέλεσμα αυτής της σχέσης, είναι και η πράξη αυτή. Κάτι το οποίο είμαι βέβαιος ότι θα ομολογούσε και ο πνευματικός του.
Τι γίνεται όμως με τους περισσότερους από εμάς; Διακηρύττουμε ότι η διδασκαλία του Χριστού είναι αδύνατη και όταν συναντούμε κάποιον να την ζει, τον βγάζουμε τρελό. Το να κοροϊδεύεις αυτό που είναι αληθινά πρότυπο, αντί να παραδειγματιστείς, δείχνει το πραγματικό ποιόν σου και το κατάντημα της ψυχής σου.
Βγάζουμε τρελό έναν ήρωα της ζωής, έναν βαθύτατα πνευματικό άνθρωπο, έναν σύγχρονο Ιώβ, αντί να θαυμάζομε το μεγαλείο του, το μέγεθος της ψυχής του και το έργο που έχει επιτελέσει ο Θεός μέχρι σήμερα στην καρδιά του, το οποίο φανερώθηκε στα μάτια όλων, μέσα απ’ αυτή την κατάσταση. Αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε Αυτόν που ζει μέσα του, ο Οποίος του έδωσε την δύναμη να φερθεί με αυτό τον τρόπο, και παράλληλα αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε την δική μας σαπίλα, την δική μας διάβρωση, την δική μας διεφθαρμένη καρδιά.
Λειτουργούμε με μια διεστραμμένη αντίληψη και χαλασμένη ηθική, κάνοντας αρρωστημένες κρίσεις, ενώ την ίδια στιγμή αισθανόμαστε ότι ξεστομίζουμε τις πιο σοφές κουβέντες και τις πιο μεγάλες εξυπνάδες. Δείχνουνε το μέγεθος της τύφλωσης, της άγνοιας, της ανοησίας και πόσο ξένοι έχουμε γίνει τελικά απ’ τις αρχές αλλά και με το ίδιο το Πρόσωπο του Άγιου Θεού.
Η στάση μας προς τον Υπάτιο, ακριβώς αυτό φανερώνει. Την απόσταση που έχει και ο καθένας μας, με το ίδιο το Πρόσωπο του Χριστού. Ο οποίος, αν και δεν ήταν ο υπαίτιος των δικών μας αμαρτιών, (αλλά εμείς οι ίδιοι, όπως και του θανάτου μας, του αιώνιου αποχωρισμού από τον Θεό) επέλεξε να τις χρεωθεί Εκείνος, επάνω στο σταυρό. Να πεθάνει στην θέση μας. Να μας συγχωρήσει και να μας πάρει στην αγκαλιά Του, κάνοντας κάτι νέο μέσα μας, δίνοντας ζωή απ’ τη ζωή Του.
Στ’ αλήθεια τι στάση θα πάρουμε; Μήπως θα αρχίσουμε να χλευάζουμε και να κοροϊδεύουμε; Όπως με τον Υπάτιο; Μάλιστα την ίδια στιγμή που τον ειρωνεύονταν και τον κορόιδευαν Εκείνος τους συγχωρούσε και μας συγχωρούσε. Θα Τον θεωρήσουμε ανόητο, φρενοβλαβή, αφελή, που δεν επέλεξε να κατέβει απ’ τον σταυρό και να τα διαλύσει όλα, αλλά διάλεξε να μείνει εκεί πάνω και να υπομείνει την τιμωρία μας; Για να σωθούμε εμείς. Για να έχουμε το δώρο και την ευκαιρία της αιώνιας ζωής.
Στ’ αλήθεια τι στάση θα κρατήσεις; Κάποιες φορές η πλάκα ή η κοροϊδία, μπορούν να έχουν ελάχιστες ή μηδαμινές συνέπειες. Σε άλλες περιπτώσεις όμως η κοροϊδία μπορεί να έχει συνέπειες, που ξεπερνούν το τι θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιον σε αυτή τη ζωή. Είναι σοφό και συνετό, να ξεχωρίζουμε τις περιστάσεις. Αν και μερικές φορές, κάποιες από αυτές, δεν είναι τελείως άσχετες μεταξύ τους. Απ’ την στάση μας λοιπόν προς αυτήν την αγάπη, αυτήν την θυσία, θα κριθεί το αιώνιο μέλλον μας. Το μέλλον, που ο κάθε ένας από μας θα διαλέξει.
