Λίγα χρόνια μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τομ και η Ίζαμπελ ζουν ήσυχα σε ένα μικρό νησάκι κοντά σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Αυστραλίας, όπου ο Τομ είναι φαροφύλακας. Ενώ προσπα-θούν να ξεπεράσουν το τραύμα της δεύτερης κατά σειρά αποτυχημένης κύησης της Ίζαμπελ, βρίσκουν ένα φαινομενικά εγκαταλελειμμένο μωρό σε μια βάρκα που ξεβράζεται στο νησάκι. Μέσα στο πένθος τους, αποφασίζουν να το παρουσιάσουν σαν δικό τους μωρό και περνούν ευτυχισμένοι τα χρόνια που έρχονται. Όμως, η συντετριμμένη μητέρα του παιδιού μπαίνει ξαφνικά στη ζωή τους…
Εκτός από τους φυσικούς ωκεανούς υπάρχουν και οι ψυχικοί (εξ’ ου και το ρητό άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου) που χωρίζουν τους ανθρώπους και τοποθετούν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Αν και δεν εξετάζουμε αν είναι καλό ή κακό να υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στον κόσμο μέσα στον οποίο διαλέγει να ζήσει ο καθένας, το σίγουρο είναι ότι ανάμεσα στους ωκεανούς, στους ανθρώπους δηλαδή χρειάζεται κάποιο φως. Κάποιο φως που να φωτίζει τα σκοτάδια, τις έχθρες και να μπορεί στο τέλος να τους φέρνει πιο κοντά τον ένα με τον άλλο.
Το βαθύτερο μήνυμα όμως της ταινίας έχει να κάνει με τον πόνο. Με τον πόνο που μας προκαλούν και τον πόνο που προκαλούμε ανταποδοτικά ύστερα με την σειρά μας σε άλλους και ακόμα με τον πόνο που προκαλούμε, για να γιατρέψουμε τον δικό μας.
Στην συγκεκριμένη ιστορία ο πόνος σχετίζεται με όλες τις πληγές που προκάλεσαν τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Γερμανοί τον Ά παγκόσμιο και τις επιπτώσεις αυτών σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Αυστραλίας. Οι ντόπιοι δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν τον πόνο τους και τον εξωτερικεύουν με οργή σε έναν φιλήσυχο Γερμανό, ο οποίος δεν έχει βλάψει άμεσα κάποιον από το χωριό, αλλά πληρώνει το γεγονός ότι είναι Γερμανός. Το μόνο «κακό» που έχει κάνει είναι ότι έχει ερωτευτεί και παντρευτεί μια ντόπια απ’ το νησί. Ούτε το γεγονός ότι είναι ένας αγαθός άνθρωπος, πραγματικά ευγενής, με καλά αισθήματα μπορεί να ρίξει κάτω το πέπλο του μίσους και της προκατάληψης απ’ τις καρδιές των κατοίκων ή να αποτρέψει, τις ύβρεις και το bulling που αναγκάζεται κάθε τόσο να υπομένει από αυτούς. Όλη αυτή η πίεση έχει σαν αποτέλεσμα σε μια στιγμή απόγνωσης να εξαφανιστεί μαζί με το νεογέννητο κοριτσάκι του, με μια βάρκα στην θάλασσα. Τη βάρκα ξεβράζει λίγο αργότερα το κύμα στην ακτή που βρίσκεται ο φάρος του νησιού. Ο ίδιος είναι νεκρός, αλλά το κοριτσάκι είναι ακόμα ζωντανό.
Σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο ζει το νιόπαντρο ζευγάρι, το οποίο ψάχνει να βρει την δική του ευτυχία. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει καθώς η κοπέλα έχει δυο αποβολές. Πάνω στην απογοήτευση της αποφασίζει να κρατήσει το μωρό, παρουσιάζοντας το στην τοπική κοινωνία σαν δικό της και πείθοντας τον άντρα της να θάψουν το νεκρό. Κανείς δεν ξέρει ότι δεν είναι δικό της, η αληθινή μητέρα όμως ακόμα το ψάχνει σε όλο το νησί. Για να νικήσει λοιπόν τον δικό της πόνο, θα πρέπει να προκαλέσει πόνο σε κάποιον άλλο, στην πραγματική μητέρα, η οποία το θεωρεί νεκρό και βρίσκεται σε πένθος για την απώλεια του, όπως και του συζύγου της. Κάποια στιγμή το μυστικό ανακαλύπτεται αλλά η Ίζαμπελ έχει δεθεί σε τέτοιο βαθμό με το παιδί που δεν θέλει να το δώσει, ούτε εκείνο όμως είναι διατεθειμένο να την αποχωριστεί, καθώς θεωρεί για μητέρα του εκείνη ως αληθινή. Το παιδί έχει καταλήξει να είναι ο φάρος ελπίδας, ανάμεσα στους ωκεανούς των καρδιών των δυο γυναικών, το οποίο χρειάζονται για να συνεχίσουν να επιβιώνουν, αν και δεν φέρνει κοντά καθόλου τις ίδιες τις γυναίκες. Το πραγματικό «φως» του νησιού αποδεικνύεται ο Τομ, φυσικός και πνευματικός φαροφύλακας του νησιού, ο οποίος αναλαμβάνει την ευθύνη να αποκαλύψει την αλήθεια, σηκώνοντας παράλληλα στους ώμους του και τις συνέπειες. Αυτό το ευθύ μονοπάτι, στην αλήθεια με ότι κι αν κοστίσει αυτό και χωρίς να κάνει πίσω, είναι το φως που χρειάζεται η Ίζαμπελ, η πραγματική μητέρα, αλλά και κάθε κάτοικος του νησιού. Καθώς δείχνει ένα μονοπάτι που κανείς από την τοπική κοινωνία δεν είχε περπατήσει πριν.
Διότι η διαιώνιση μιας άδικης κατάστασης ως διεστραμμένη πνευματική κληρονομιά που περνάει από γενιά σε γενιά δεν σπάει, παρά μόνο αν κάποιος πάρει την απόφαση να πράξει κάτι διαφορετικό. Αυτό το διαφορετικό είναι η επιλογή του Τομ. Το κοίταγμα της αλήθειας κατάματα, η ανάληψη των ευθύνης μιας λάθος πράξης, η αποδοχή σηκώματος του δικού μου σταυρού και η συγχώρεση. Που στην προκειμένη περίπτωση έχει να κάνει να αποδεχτώ να αντιμετωπίσω τον δικό μου πόνο χωρίς να εμπλέξω κάποιο τρίτο ή να συγχωρήσω αυτό που τον έπραξε. Μόνο κάτω απ’ αυτούς τους δυο όρους που αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, μπορεί να εισέλθει στην ζωή κάποιου η θεία χάρη και να γιατρέψει τις πληγές φέρνοντας λύσεις από ψηλά και οδηγώντας την ζωή σε πραγματική πρόοδο και ευλογία που η ανθρώπινη ικανότητα δεν θα μπορούσε να προσφέρει. Από την άλλη η επιμονή στην απιστία και το ψάξιμο λύσεων από τον εαυτό μου, θα οδηγεί πάντα σε περισσότερο πόνο και φθορά.
Τέλος είναι σημαντικό να ξεχωρίζουμε ποιές καταστάσεις της ζωής είναι από το χέρι του Θεού, για να φανερώσουν αν αληθινά πιστεύουμε πέρα απ’ τους θρησκευτικούς τύπους, εμπιστευόμενοι τον Θεό μέσα σε μια αρνητική κατάσταση υπομένοντας και αρνούμενοι να πράξουμε το άδικο ακόμη κι αν αυτή η αδράνεια μας ζημιώνει ψυχικά. Ή αν πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, αδιαφορώντας τι αυτό σημαίνει για τους γύρω, κοιτάζοντας να ικανοποιήσουμε μόνο τις δικές μας ανάγκες-επιθυμίες. Αυτά τα ηθικά διλλήματα είναι ο ίδιος ο Θεός που τα θέτει και τα παρουσιάζει μπροστά μας, για να φανερωθούν οι επιλογές της καρδιάς μας και αν πραγματικά θα διαλέξουμε να τιμήσουμε τον Θεό πέρα από την επιφάνεια των θρησκευτικών εκδηλώσεων, και τον εκκλησιαστικών τελετών. Αλλά η ίδια η ζωή με τις καταστάσεις που θα φέρει θα αποδείξει αν πιστεύουμε αληθινά, το μέτρο της εμπιστοσύνης και τα θεμέλια πάνω στα οποία δομήσαμε τις ζωές μας. Η ίδια η ζωή θα λειτουργήσει ως καθρέφτης του ποιόν της ψυχής μας και θα μας φέρει αντιμέτωπους με τις ελλείψεις μας. Έτσι ώστε αν είμαστε ειλικρινείς, το χέρι του Θεού μέσα από ζυμώσεις, να εργαστεί για να μας μεταμορφώσει και να μας φέρει εκεί που Αυτός θέλει και πρέπει, χάριν της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αληθινής αγάπης!
