ΤΟ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟ ΙΔΕΩΔΕΣ

Ακούω συχνά ανθρώπους να ρωτούν περί της διδασκαλίας του Ιησού: “Πως είναι δυνατόν να ζητάει να εφαρμοστεί στην καθημερινή ζωή;” Αφού είναι αδύνατον, όπως είχε καγχάσει κάποτε και ο Νίτσε, ότι μόνο ένας χριστιανός υπήρξε στην ανθρώπινη ιστορία και αυτόν τον έβγαλαν απ’ την μέση. Η πρώτη μου σκέψη λοιπόν πάνω σε αυτούς τους συλλογισμούς, είναι η εξής: Τι θα περίμενες από έναν ηθικό δάσκαλο να κηρύττει; Πράγματα κατώτερα ή ισάξια με αυτά που έχουμε πετύχει; Είναι αρκετά αυτά που έχουνε κατορθώσει, στο να μας κάνουν καλύτερους σαν κοινωνία; Είμαστε ευχαριστημένοι; Διότι αν όχι, τότε πράγματι χρειαζόμαστε να φτάσουμε σε ένα υψηλότερο επίπεδο. Και πως θα γίνει αυτό, αν πρώτα δεν γνωρίζουμε ποιό είναι αυτό το υψηλότερο, απ’ το ήδη υπάρχων; Μέσα απ’ τη διδασκαλία του, μας φανερώνει ποιο είναι αυτό. Υπάρχει κάτι περισσότερο, κάτι αγνότερο, ευγενέστερο, απ’ αυτά που έχουμε βιώσει μέχρι τώρα. Και ναι, αξίζει να ασχοληθούμε με αυτό. Να αγωνιστούμε για κάτι καλύτερο.

Δεύτερον: Εάν ο Ιησούς είναι πράγματι ο Υιός του Θεού, για τι θα περίμενες να σου μιλήσει; Δεν θα περίμενες να σου μιλήσει για κάτι τέλειο, για το ιδανικό, για το ύψιστο, όπως είναι ο Ίδιος;  Ο κάθε άνθρωπος μιλάει, συμπεριφέρεται, υιοθετεί αξίες, σύμφωνα με το ποιόν της καρδιάς του και με το επίπεδο που βρίσκεται ή που διαλέγει να βρίσκεται. Εάν ο Ιησούς είναι ο Θεός με σάρκα, τότε αυτό που κηρύττει, θα είναι αντάξιο της προσωπικότητας Του.

Πόσες και πόσες ταινίες, βιβλία, θεατρικά έργα κ.τ.λ δεν γράφονται για να καταγγείλουν, να επικρίνουν ή να καυτηριάσουν μια άδικη κατάσταση; Άρρωστη, ατελής. Η αδικία που υπάρχει στον κόσμο, η εκμετάλλευση, τα καταπιεστικά καθεστώτα σε διάφορες χώρες του κόσμου, η αδυναμία του δικαστικού συστήματος να φέρει δικαιοσύνη, το εκ θεμελίων λανθασμένο και αναποτελεσματικό σωφρονιστικό σύστημα, η διαφθορά στην πολιτική, η αδυναμία θεραπείας των ψυχασθενών κ.α. Ως εδώ καλά. Αυτό όμως που αδυνατούν να προσφέρουν, είναι λύσεις. Αρκούνται στην φανέρωση του προβλήματος και σταματούν εκεί. Αυτό όμως είναι μόνο το μισό κομμάτι της υπόθεσης. Το άλλο μισό, είναι να προτείνουν λύσεις. Αυτό κατεξοχήν κάνει το κήρυγμα του Ιησού. Προτείνει τις λύσεις, για την άρρωστη κατάσταση μας. Γιατί να βιαστούμε να τις απορρίψουμε; Επειδή μας φαίνονται υπερβολικές; Απ’ την μια μεριά, καταλαβαίνουμε και ομολογούμε το πρόβλημα που υπάρχει σε εμάς, το οποίο ξεκινάει απ’ την καρδιά. (Το λέω αυτό γιατί πολλοί αναφέρονται στα προβλήματα της κοινωνίας, ξεχνώντας ότι η κοινωνία είναι το σύνολο όλων εμάς, των χαρακτηριστικών που μας αποτελούν ως άτομα και αυτό που δημιουργούν σε όλους μας, όταν συγκεντρώνονται μαζί). Απ’ την άλλη τι περιμένουμε; Μια λύση που θα προσαρμοζόταν στα δικά μας μέτρα και σταθμά; Μα τότε δεν θα είχε την δύναμη να αλλάξει την κατάσταση μας. Ας μην απορούμε λοιπόν για την διδασκαλία του Ιησού.

Πως όμως μπορούμε να την πετύχουμε, αν το επίπεδο στο οποίο βρισκόμαστε είναι κατώτερο, αυτών που επιτάσσει; Για να πετύχουμε κάποια ιδανικά που μας ξεπερνούν, ανώτερα και υψηλότερα απ’ αυτό που είμαστε εμείς, χρειαζόμαστε ένα πρόσωπο έξω από εμάς, που να τα εκτελεί για χάρη μας. Και αυτό το πρόσωπο, είναι Αυτός που τα κηρύττει. Αυτός που δεν είναι μόνο άνθρωπος, αλλά ο αιώνιος Θεός. Και ο Θεός είναι πνεύμα όπως μας δίδαξε ο Ιησούς. Εδώ είναι που χρειάζεσαι πίστη, αλλιώς δεν μπορείς να προχωρήσεις παραπέρα. Αυτό λοιπόν που κηρύττει ο Ιησούς, δεν είναι την τήρηση κάποιων ανέφικτων ιδανικών, αλλά την τήρηση με την προϋπόθεση της ενοίκησης Αυτού που τα κηρύττει, μέσα μας και με την δύναμη Του να ζει μέσα μας και μέσα από εμάς.

Το κήρυγμα του Ιησού, είναι στην ουσία το κήρυγμα του Εαυτού Του. Γνωρίζει από πριν ότι από μόνος σου, είναι σχεδόν αδύνατον να τα κάνεις. Αλλά ο Ιησούς κηρύττει την τήρηση των υψηλότερων ιδανικών, μαζί με την έλευση την δική Του, μέσα στην καρδιά. Αυτά τα δύο πάνε μαζί και όχι ξέχωρα το ένα από  το άλλο. Αν έχεις όμως μόνο το πρώτο, θα καταλήγεις στην απογοήτευση, γιατί δεν θα μπορούσες να τα κάνεις. Αν είχες μόνο το δεύτερο, έχεις απουσία κινήτρου στο γιατί να συμβεί. “Γιατί ο Θεός να κατοικήσει μέσα μου;” Όταν όμως έχεις επίγνωση των αμαρτιών-αδυναμιών σου, την ωριμότητα ότι δεν μπορείς από μόνος σου να κάνεις κάτι γι’ αυτό και την αίτηση απ’ τον Ιησού να έρθει στην καρδιά σου, τότε κατανοείς τον σκοπό. Ότι ο Ιησούς θέλει να έρθει στην καρδιά σου και να κάνει μέσα σου, αυτά που δεν μπορείς εσύ και σου φαίνονται αδύνατα. Στην πραγματικότητα θα το κάνετε μαζί.

Αυτό αναφέρεται στην Γραφή ως αναγέννηση, καινούργια κτίση, σπέρμα Θεού, τέκνο Θεού. Όσοι τον έλαβαν τους έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, αυτούς που πιστεύουν στο Όνομα Του. Οι οποίοι γεννήθηκαν όχι από θέλημα άνδρα, όχι από γυναίκα, αλλά από το Θεό. (Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο 1:12-13).

Το ερώτημα είναι Τον δέχεσαι; Τον πιστεύεις; Τολμάς έστω να Τον δοκιμάσεις, να Τον γευτείς μέσα στην καδιά σου; Γιατί εδώ έρχεται στο προσκήνιο η θέληση. Μπορεί να αμφιβάλεις να Τον πιστέψεις, αλλά τι γίνεται με το «πείραμα», να τον εμπειριστείς; Μπορεί να λες ότι δεν μπορείς, αλλά το ζήτημα δεν βρίσκεται τελικά εκεί, αλλά στο τι θέλεις. Όπως λέει και μια παροιμία που ο λαός αναφέρει συχνά-πυκνά στο στόμα του: «Μια δοκιμή δεν βλάπτει» ή «μια δοκιμή θα σε πείσει!»