Τι είδους κλήση είναι αυτή του «τέρατος», που ήδη απ’ τον τίτλο της η ταινία μας πληροφορεί; Είναι η κλήση για να χάσεις την πίστη σου, ακριβώς την αντίθετη κλήση απ’ του Θεού, που είναι μια κλήση να ζήσεις με πίστη.
Απ’ τις πιο διαβολικές ταινίες που έχω δει. Όχι μόνο για τα απαίσια μηνύματα της, αλλά γιατί έχει σαν στόχο να ξεχύνει το δηλητήριο της, στην παιδική ψυχή κι απ’ αυτή την τρυφερή ηλικία να ξεριζώσει την έννοια της πίστης. Κι αυτό γιατί ο βασικός ήρωας της ταινίας είναι ένα αγόρι γύρω στα 10. Το οποίο απειλείται από την απώλεια της μητέρας του, μέσα από μια σοβαρή ασθένεια και παράλληλα από bullying που υφίσταται καθημερινά από κάποιους συμμαθητές του.
Η ταινία ξεκινάει με ένα εφιάλτη που βλέπει το αγόρι. Μια εκκλησία γκρεμίζεται σε ένα βάραθρο και μαζί με αυτή και το παιδί, προαναγγέλλοντας ότι το αγόρι πρόκειται να χάσει την πίστη του.
Ύστερα μας δείχνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο σχολείο και αμέσως μετά την μητέρα του, με την οποία παρακολουθεί στην τηλεόραση την ταινία: Κίνγκ Κόνγκ. «Οι άνθρωποι φοβούνται αυτό που δεν καταλαβαίνουν», του λέει η μητέρα του για τον γιγάντιο γορίλα. Ο σεναριογράφος βάζει αυτά τα λόγια στο στόμα της μητέρας, για να δημιουργήσει θετικά συναισθήματα για το τέρας που πρόκειται να εμφανιστεί.
Φανερώνοντας την πρόθεση των συντελεστών της ταινίας, να δημιουργήσουν θετικά συναισθήματα για τον εχθρό της ψυχής μας. Διδάσκοντας ότι ο διάβολος δεν είναι κακός όπως μας τον έχουν παρουσιάσει, άλλο είναι κάτι καλό κι εκείνος έχει αναλάβει να μας «ελευθερώσει», μαθαίνοντας μας πως να επιβιώνουμε στην σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Ο σκηνοθέτης επίσης, κάθε τόσο δείχνει το παιδί να σχεδιάζει μια ζωγραφιά, η οποία πρόκειται να λειτουργήσει ως πόρτα στην ζωή του για τον δαιμονικό κόσμο. Το «τέρας» λοιπόν φανερώνεται στο παιδί με την μορφή ενός δέντρου, (που μόνο εκείνο μπορεί να δει), το οποίο αρχίζει να το διδάσκει «σημαντικά μαθήματα», μέσα από τρεις ιστορίες που του διηγείται. Πίσω από την κάλυψη του «δέντρου» μπορείς να ακούσεις ξεκάθαρα τα λόγια ενός ξεπεσμένου αγγέλου του σκότους: «Είμαι τόσο παλιός όσο αυτή η γη» λέει στο παιδί και «ξέρω τα πάντα για σένα». Ποιος είναι αυτός που είναι τόσο παλιός όσο η γη και ξέρει τα πάντα για μας; Εκτός του Κυρίου, πονηρά πνεύματα που είναι διορισμένα στην ζωή μας απ’ τον αρχηγό τους, με σκοπό να μας παρακολουθούν, να μας πειράζουν, να μας στρέφουν προς το πονηρό και ει δυνατόν να οδηγήσουν την ψυχή μας στην απώλεια.
Τα λόγια αυτά μου θυμίζουν τον λόγο του Κυρίου για τον άφρονα πλούσιο: «Άφρονα αυτή την νύχτα ζητάνε την ψυχή σου» (ΛΟΥΚ 12:20). Μέσα απ’ αυτή τη φράση ο Ιησούς μας αποκαλύπτει όλο το παρασκήνιο, για όσους έχουν τα μάτια να το δουν. Το ίδιο «παρασκήνιο» υπάρχει κι εδώ, τα οποίο έρχεται μπροστά με την μορφή φανταστικών πλασμάτων, (τα οποία παρουσιάζονται ως καλά!) που δεν είναι μόνο φανταστικά και βεβαίως δεν είναι φίλοι μας! Πάμε τώρα να δούμε τις τρείς ιστορίες.
1η ΙΣΤΟΡΙΑ:
Μια μάγισσα παντρεύεται τον βασιλιά μιας χώρας για να του πάρει τον θρόνο. Ο μόνος απόγονος που έχει απομείνει είναι ο εγγονός του, ο οποίος είναι αγαπητός στον λαό. Ο νεαρός πρίγκιπας φεύγει απ’ το βασίλειο και κρυμμένος στην ύπαιθρο συνάπτει σχέση με μια χωριατοπούλα. Ο βασιλιάς δηλητηριάζεται και όλες οι υποψίες πέφτουν στην μάγισσα η οποία καταλαμβάνει τον θρόνο. Η χωριατοπούλα δολοφονείται, ο πρίγκιπας κατηγορεί την μάγισσα και οι χωρικοί ξεσηκώνονται εναντίον της. Στο τέλος αποδεικνύεται ότι ο πρίγκιπας ήταν αυτός που σκότωσε την χωριατοπούλα για να ξεσηκώσει τους χωρικούς ενάντια στην μάγισσα, ενώ η μάγισσα δεν ήταν εκείνη που δηλητηρίασε τον βασιλιά. Ο πρίγκιπας καταλαμβάνει τον θρόνο και βασιλεύει για πολλά χρόνια, ενώ το τέρας σώζει την μάγισσα από το μένος των χωρικών.
Είναι λογικό μετά απ’ αυτή την (επίτηδες) πολύπλοκη ιστορία, το παιδί να προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. «Δεν καταλαβαίνω», λέει. «Ποιος είναι ο καλός εδώ;» «Δεν υπάρχει πάντα κάποιος καλός», απαντάει το τέρας. «Οι περισσότεροι άνθρωπο είναι κάπου στο ενδιάμεσο».
Η ιστορία είναι επίτηδες φτιαγμένη έτσι για να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι καλοί μπορεί να είναι κακοί, οι κακοί να μην τελικά και τόσο κακοί όσο φαίνονται και να θολώσει τα νερά μεταξύ πονηρού και αγαθού. Μάλιστα σε ένα παιδί είναι ολέθριο να το κάνεις αυτό, αφού στην αθώα καρδιά του το καλό και το κακό είναι ακόμα πλήρως διαχωρισμένα, (όπως είναι και στη καρδιά του Άγιου Θεού), αλλά στο εχθρό της ψυχής του αρέσει να μπερδεύει τα πράγματα, να φέρνει σύγχυση και να οδηγεί την ψυχή στην αμαρτία δίνοντας παράλληλα και άλλοθι. Με την έννοια ότι αν όλοι είναι κάπου στον ενδιάμεσο δεν έχει αξία τι πράξεις θα επιλέξεις κι εσύ, αφού πάνω-κάτω όλοι είμαστε το ίδιο.
Το δεύτερο βήμα αφού έχει θολώσει τα όρια μεταξύ καλού και κακού, είναι να παρουσιάσει την μάγισσα, -η οποία εκπροσωπεί το απόλυτο κακό αφού έρχεται σε άμεση επαφή με δαιμόνια- ως κάτι καλό. Το παιδί συνεχίζει να συλλογίζεται: «Ο πρίγκιπας ήταν δολοφόνος. Η μάγισσα δεν ήταν καν μάγισσα..». «Όχι», τον διακόπτει το τέρας. «Η βασίλισσα ήταν μάγισσα ικανή για πράξεις πολύ διαβολικές. Όμως κάποιες φορές μάγισσες αξίζει να σωθούν. Σχετικά συχνά για την ακρίβεια, θα σε εξέπληττε πόσο». Όλοι οι υπόλοιποι που ηθικά ήταν σε ανώτερο επίπεδο δεν άξιζε να σωθούν κατά την άποψη του τέρατος, (όπως ο βασιλιάς, ή η χωριατοπούλα για παράδειγμα), αλλά η μάγισσα άξιζε! Βεβαίως το τέρας δεν μας λέει το γιατί, αλλά αυτό που υπονοεί είναι ότι υπάρχει πολύ πιο κακό απ’ το κακό που παράγει μια μάγισσα, τόσο που δεν είναι τόσο κακή μπροστά σε χειρότερα εγκλήματα. Δεν μας λέει βέβαια ποια είναι αυτά. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι μια μάγισσα μπορεί να είναι και καλή ή έχει κάτι το ιδιαίτερο (δεν μας λέει ποιο είναι αυτό) που την κάνει να ξεχωρίζει απ’ τους υπόλοιπους και να αξίζει να σωθεί.
Ύστερα συνεχίζει στην δεύτερη ιστορία την οποία χτίζει πάνω στην πρώτη. Πριν όμως αρχίσει την διήγηση αξίζει να πούμε πως ο σκηνοθέτης ενισχύει την αξιοπιστία του «δέντρου». Βάζει στο στόμα της μητέρας (και μάλιστα σε μια στιγμή άσχετη με τα προηγούμενα πλάνα) τα εξής λόγια: «Αυτό το δέντρο είναι εκπληκτικό. Στέκεται εδώ για χιλιάδες χρόνια».
2η ΙΣΤΟΡΙΑ:
Το κύριο πρόσωπο στην ιστορία είναι ένας φυσιοδίφης, φαρμακοποιός και γυρολόγος, που με βάση την μυστική του γνώση για τα βότανα έχει την ικανότητα να γιατρεύει ασθένειες. Από τώρα θα πω, ότι όλη η προηγούμενη «αγιοποίηση» της μάγισσας ήταν για να υψώσει τις αρετές του φαρμακοποιού, τον οποίο την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία (τέλος μεσαίωνα, αρχή βιομηχανικής εποχής) κατηγορούσαν σαν μάγο! Όταν λοιπόν φτάνει σε μια πόλη απορρίπτεται απ’ όλους. Η αιτία είναι το κήρυγμα ενός πάστορα εναντίον του. Όταν όμως αρρωσταίνουν τα δυο του κορίτσια ζητάει την βοήθεια του. Εκείνος την αρνείται όχι για όσα έχει πει εναντίον του, αλλά γιατί όταν του ζητεί να απαρνηθεί την πίστη του σε αντάλλαγμα να θεραπεύσει τα κορίτσια του, εκείνος το κάνει, καθώς το πιο σημαντικό πράγμα για αυτόν εκείνη την στιγμή ήταν να γίνουν καλά τα κορίτσια του. Ο φαρμακοποιός αποφασίζει να μην τον βοηθήσει επειδή απαρνήθηκε όλα όσα πίστευε κι έτσι τα κορίτσια πέθαναν. Το σενάριο μας παρουσιάζει το φαρμακοποιό με (και καλά) τέτοιο ηθικό ανάστημα και με τέτοιο «σύστημα αξιών» που δεν τον ένοιαζε να εκδικηθεί, δεν ήταν επειδή ο πάστορας μιλούσε εναντίον του, επειδή του έκλεισε την δουλειά, αλλά επειδή δεν έμεινε πιστός στις αξίες του! Επειδή δεν πίστευε πραγματικά αυτά τα οποία κήρυττε. Δεν ήταν δηλαδή αληθινά πιστός (παρόλο που είχε και θέση πάστορα), αλλά ένας υποκριτής. Το παιδί για δεύτερη φορά έχει μπερδευτεί όσον αφορά το καλό και το κακό. «Ο φαρμακοποιός ήταν ο κακός» διαμαρτύρεται. Το τέρας ρίχνει όλο το βάρος στον πάστορα: «Μπορεί ο φαρμακοποιός να ήταν άπληστος, και αγενής, όμως ήταν ακόμα ένας θεραπευτής, ενώ ο πάστορας ήταν ένας άνθρωπος της πίστης χωρίς πίστη» απαντάει στο παιδί, αρχίζοντας να γκρεμίζει με μανία το σπίτι του πάστορα.
Το μήνυμα που πηγάζει απ’ όλο αυτό είναι ότι η υποκριτική πίστη, η ψεύτικη, δεν αξίζει να υπάρχει. Επίσης αυτή η πίστη είναι επίπλαστη επειδή στηρίζεται σε κάτι «ψεύτικο», που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι στον Θεό! Το τέρας συνεχίζει να «διδάσκει» το παιδί, διακηρύττοντας μια αλήθεια, την οποία όμως μετά θα χρησιμοποιήσει με διεστραμμένο τρόπο: «Η πίστη είναι η μισή θεραπεία», λέει στο παιδί. «Η πίστη στην θεραπεία, πίστη στο μέλλον που περιμένει». Βεβαίως την στιγμή εκείνη δεν μας ξεκαθαρίζει το αντικείμενο της πίστης, το κάνει όμως λίγο αργότερα. «Η πίστη σου» συνεχίζει, «είναι πολύτιμη γι’ αυτό πρέπει να προσέχεις που πιστεύεις και ποιόν». Και το αντικείμενο της πίστης πάνω στο οποίο αξίζει να στηρίζεσαι είναι η επιστήμη, μας προτάσουν οι συντελεστές της ταινίας. Μάλιστα εάν η θρησκευτική πίστη (που για τους συντελεστές είναι ανούσια), στέκει ως εμπόδιο θα πρέπει να καταστραφεί. Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα της δεύτερης ιστορίας. Τι μας λέει λοιπόν η ταινία σαν συμπέρασμα όσων έχουμε δει μέχρι τώρα; «Δεν φτάνει που ο πάστορας, (εξαιτίας έλλειψης πίστης) σαν άνθρωπος του Θεού δεν είχε την δύναμη να θεραπεύσει, εμπόδιζε κι αυτόν που μπορούσε να θεραπεύει κι ας μην ήταν άνθρωπος του Θεού, αλλά της επιστήμης». Εδώ λοιπόν ο σκηνοθέτης καυτηριάζει τις «φρούδες» ελπίδες που προσφέρει η θρησκεία, έναντι της επιστήμης. Η θρησκεία αν και μιλάει για πίστη και έλκει πολλούς ανθρώπους προς αυτήν, δεν έχει την δύναμη να θεραπεύει. Αυτό μπορεί να το κάνει η επιστήμη, (εδώ βλέπεις και τις ιδέες του διαφωτισμού). Το ότι η θρησκεία σε πολλές περιπτώσεις εμποδίζει και αντιμάχεται την επιστήμη είναι εγκληματικό και γι’ αυτό της αξίζει να καταστραφεί.
Γι’ αυτό δείχνει το τέρας (που είναι μια εικόνα του διαβόλου σε μορφή συμβούλου-το φίδι της Εδέμ) γεμάτο οργή να κάνει κομμάτια το σπίτι του πάστορα. «Τι να σπάσω πρώτα;» Ρωτάει το τέρας. «Την καμινάδα», απαντάει το παιδί. «Πέτα τα κρεβάτια», συνεχίζει. «Σπάσε τα παράθυρα». «Γιατί δεν τα σπας μόνος σου;» Τον προτρέπει το τέρας. Έτσι το παιδί αρχίζει κι αυτό να καταστρέφει το «σπίτι του πάστορα» μαζί με το τέρας σε πλήρη συνταύτιση μαζί του. Ποιο είναι λοιπόν το μάθημα εδώ απ’ την πλευρά του τέρατος προς το παιδί;
Η έλλειψη ελέους, η βία και η εκδίκηση. Και πιο συγκεκριμένα στοχοποιούντε τρία πράγματα: Α) Η έλλειψη ελέους σε ανθρώπους με λειψή πίστη ή αμφιβολίες. Θέλει να χτυπήσει δηλαδή ανθρώπους του Θεού. Το ερώτημα βεβαία εδώ είναι: Ποιανού η πίστη είναι τέλεια ή σαν του Χριστού; Ποιανού το «σπίτι» αξίζει να μείνει όρθιο; Ευτυχώς που δε σκέφτεται έτσι ο Θεός. Β) Το δεύτερο που στοχοποιείται είναι γενικότερα το είδος της θρησκευτικής πίστης. Στην ταινία βέβαια δεν παρουσιάζεται κάποιος υγιής άνθρωπος πίστης κι έτσι ο σκηνοθέτης καταφέρνει να γενικέψει εξαιρέσεις στον κανόνα ή κάποιες περιπτώσεις αληθινά άγιων ανθρώπων του Θεού, βάζοντας τους όλους στο ίδιο τσουβάλι. Μ’ αυτό τον τρόπο καταφέρνει να σου πει ότι η θρησκευτική πίστη ή η πίστη σε Θεό είναι άχρηστη. Γ) Και το τρίτο είναι ο ίδιος ο Θεός, καθώς ο σκηνοθέτης απότομα από το σπίτι του πάστορα, δείχνει το παιδί να είναι μέσα στο δικό του και να σπάει έπιπλα του σπιτιού. Μ’ αυτό τον τρόπο σε επιστρέφει στην δική του ιστορία-πραγματικότητα, αυτή της ασθένειας της μητέρας του που δεν γίνεται καλά, αφήνοντας υπονοούμενα εναντίον του Θεού. Αφού ο Θεός δεν κάνει καλά την μητέρα του, δεν έχει νόημα να πιστεύει σ’ Αυτόν κι αυτό που καταστρέφει ο μικρός Κόνορ Ο΄ Μάλλευ είναι την πίστη στον Θεό, αφού του είναι «άχρηστη».
3η ΙΣΤΟΡΙΑ:
Η τρίτη ιστορία έχει να κάνει με το μάθημα οργής που πήρε ο Μικρός Ό Μάλλευ από το πονηρό πνεύμα που τον συντρόφευε και πως το έβαλε σε εφαρμογή στην δική του προσωπική ζωή. Πριν μιλήσουμε όμως για αυτό είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει συνταύτιση με πονηρά πνεύματα και πως αυτά κληρονομούνται γενεαλογικά, κάτι που οι συντελεστές της ταινίας φαίνεται να γνωρίζουν και θα εξηγήσω παρακάτω γιατί. Μετά λοιπόν από το σπάσιμο του σπιτιού του πάστορα-επίπλων σπιτιού του παιδιού, (το παιδί σπάει στην καρδιά του την εμπιστοσύνη σε ανθρώπους του Θεού γενικά), βλέπουμε τον μικρό Κόνορ να παρακολουθεί μια παλιά βιντεοκασέτα στην οποία η μητέρα του, όταν ήταν πιο μικρός του μάθαινε την τέχνη της ζωγραφικής. Αυτό που δείχνει να ζωγραφίζουν είναι το πρόσωπο ενός τέρατος με οργισμένο βλέμμα. «Τι είναι αυτό;» ρωτάει το παιδί. «Μάτια», απαντάει η μητέρα. «Η ζωή αντικαθρεπτίζεται πάντα στα μάτια. Αν το καταλάβεις αυτό τότε θα είσαι ένας καλός καλλιτέχνης. Έτσι τονίζουμε τα μάτια, επειδή στα μάτια πιάνετε η αντανάκλαση». Αυτή η συμβουλή δεν είναι μόνο καλλιτεχνική, αλλά κρύβει ένα πνευματικό μήνυμα. Για να καταλάβουμε πιο είναι αυτό πρέπει να πούμε λίγα λόγια για την ανθρώπινη καρδιά. Ο Ιησούς είπε ότι απ’ την καρδιά του ανθρώπου αναβλύζουν πονηροί συλλογισμοί, φόνοι, πορνείες, βλασφημίες (ΜΑΤΘ 15:18-19). Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά δεν είναι ένα κλειστό δωμάτιο και ότι όλα αυτά δεν είναι αποκλειστικά παράγωγα της ανθρώπινης καρδιάς από μόνη της, αλλά σε αυτήν ασκεί επιρροή και ο εχθρός. Ο Θεός είπε κάποτε στον Κάιν να προσέχει γιατί στην πόρτα του είναι η αμαρτία (ΓΕΝ 4:7). Για ποια πόρτα μιλούσε αν όχι για της καρδιάς; Και για ποια αμαρτία που περιμένει στην πόρτα, αν αυτή δεν είναι κάποιο πρόσωπο και όχι μια έννοια μόνο; Είτε λοιπόν από πράγματα που έχουμε κληρονομήσει γονιδιακά και ο εχθρός είχε δικαίωμα, είτε από προσωπικές επιλογές που πράξαμε οι ίδιοι αργότερα και του ανοίξαμε την πόρτα, ο διάβολος απέκτησε πρόσβαση να την επηρεάζει, να εισαγάγει δικές του ιδέες, διαθέσεις, στάσεις, οχυρά και να την μετατρέπει μέχρι και σε δικό του κρατίδιο. Η ζωγραφιά της μητέρας εκφράζει εξωτερικά αυτή την πνευματική πραγματικότητα που λαμβάνει χώρα στο βάθος της καρδιάς της.
Την παρουσία και την επενέργεια ενός πνεύματος θυμού και γι’ αυτό, αυτό που ζωγραφίζει δεν είναι ένα λιβάδι, ένα βάζο με λουλούδια αλλά το ίδιο το πονηρό πνεύμα θυμού, που το υποσυνείδητο και τα πνευματικά αισθητήρια έχουν συλλάβει. Η λέξη αντανάκλαση ή αντικατοπτρισμός που χρησιμοποιεί η μητέρα, είναι κλειδί. Είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι την λέξη κάτοπτρο την αναφέρει πρώτα ο Παύλος στην ΄Β προς Κορινθίους επιστολή, όταν μιλάει για την σχέση μας με τον Κύριο. Και όλοι εμείς βλέποντας σαν μέσα σε κάτοπτρο την δόξα του Κυρίου, με ξεσκεπασμένο πρόσωπο, μεταμορφωνόμαστε από δόξα σε δόξα, ακριβώς όπως από του Πνεύματος του Κυρίου (΄Β ΚΟΡ 3:18). Το κάτοπτρο είναι η ίδια η καρδιά, η οποία είναι πλασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργεί σαν καθρέφτης του Προσώπου του Κυρίου. Επάνω σε αυτή επενεργεί ο Κύριος και μπορούμε να Τον βλέπουμε και να Τον γνωρίζουμε, αφού η ίδια η καρδιά μας αποτελεί επιφάνεια του δικού Του αντικατοπτρισμού. Με τον ίδιο τρόπο όμως μπορεί να αντανακλάται ένα πονηρό πνεύμα σε μια καρδιά που ακόμα δεν έχει δεχτεί τον Κύριο, καθώς ο σατανάς μιμείται τον Θεό απ’ την ανάποδη και σφετερίζεται τον ρόλο Του όταν απουσιάζει, για διεστραμμένους
σκοπούς. Μάλιστα όσο πιο πολύ αποδέχεσαι την παρουσία και το έργο ενός πονηρού πνεύματος στην καρδιά σου, τόσο πιο συνειδητό γίνεται και τόσο πιο πολλές φανερώσεις έχει στην ζωή σου. Αυτό φαίνεται στην ζωή της μητέρας η οποία φαίνεται να ξέρει για τι πράγμα μιλάει στο παιδί της. Η ζωγραφιά του τέρατος είναι το άνοιγμα μιας συνειδητής πόρτας σε αυτό ή η διατήρηση της ήδη ανοιγμένης πόρτας και κοινωνίας μαζί του. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόπο να ανοίγεις μια πόρτα στον διάβολο και δεν μας αρκεί ο χώρος για να επεκταθούμε σε αυτό, αλλά η ζωγραφική με «συγκεκριμένο περιεχόμενο» είναι οπωσδήποτε μια πόρτα. Η μητέρα ουσιαστικά διδάσκει το παιδί πως να διατηρεί αυτή την πόρτα ανοιχτή, αφού όλη η διδασκαλία ζωγραφικής δεν είναι πώς να ζωγραφίζει τοπία, αλλά το πρόσωπο του τέρατος. «Θα ήθελες να το δοκιμάσεις;» Τον ρωτάει. «Δείξε μου πως το κάνεις. Αυτά είναι τα μαλλιά του και αυτό είναι το φρύδι του και το στόμα του. Είναι πολύ θυμωμένος. Αυτό είναι ένα τέρας». «Κοίτα το τέρας», συνεχίζει σε voice over η φωνή της μητέρας καθώς δείχνει αυτή τη φορά το ίδιο το παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία να το ζωγραφίζει, ενώ αμέσως μετά η κάμερα πάει στο ρολόι που δείχνει 12:07, την ώρα που το πνεύμα πραγματοποιεί τις εμφανίσεις του. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η συμφωνία με τις εισηγήσεις του, τις σκέψεις του ή τα συναισθήματα του, ονομάζεται συνταύτιση κατά τη Γραφή (ΡΩΜ 6) όπου συνταύτιση σημαίνει, ότι κομμάτι της ταυτότητας κάποιου άλλου γίνεται και δική μου ταυτότητα, αφού συμμορφώνομαι με πράγματα που μου προτάσσει, τους δίνω χώρο στην καρδιά μου και τα κάνω κτήμα μου. Όταν υπάρχει συμφωνία σε κάτι και γίνεται κοινό και στους δύο (στο πνεύμα και στην καρδιά του ανθρώπου), τότε οι δύο μπορούν να λειτουργούν σαν ένα χωρίς πλέον να ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος. Γι’ αυτό και αμέσως μετά δείχνει την εκδίκηση του παιδιού επάνω στους συμμαθητές που του έκαναν bullying, όπου έναν απ’ αυτούς τον έστειλε στο νοσοκομείο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι την στιγμή της επίθεσης δεν δείχνει μόνο το παιδί, αλλά το τέρας μαζί με το παιδί, (όπου η παρουσία του το βοήθησε να εκδικηθεί) να λειτουργούν σε πλήρη συμφωνία και συνταύτιση σαν ένα.
Οι συντελεστές της ταινίας γνωρίζουν πολύ καλά την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου και γι’ αυτό βάζουν τα συγκεκριμένα λόγια στο στόμα του τέρατος: «Τι είναι ένα όνειρο Κόνορ Ό Μάλλευ; Και ποιος λέει ότι δεν είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα όνειρο;» Γνωρίζουν ότι η ύπαρξη και η παρέα με τα δαιμόνια είναι απολύτως πραγματική και θέλουν να πείσουν τον κόσμο γι’ αυτό. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για την φωτεινή πλευρά του πνευματικού βασιλείου, δηλαδή του Θεού, ο οποίος ενεργεί με όνειρα, ενύπνια, οράσεις στους δικούς Του, τα οποία δεν είναι απλά όνειρα αλλά πραγματική επαφή με το βασίλειο του Θεού, με τον τρίτο ουρανό. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουν όσοι διαβάζουν αυτό το άρθρο και να έχουν την επιλογή να διαλέξουν μεταξύ φωτός κα σκότους. Βεβαίως υπάρχουν και όνειρα απ’ την ψυχή τα οποία φανερώνουν φόβους, καταπιεσμένες ή ανομολόγητες επιθυμίες και άλλα, όμως υπάρχουν όνειρα που δεν είναι μόνο όνειρα!
Όσον αφορά την γενεαλογική κληρονομικότητα πρέπει να γνωρίζουμε πνευματικούς νόμους για να καταλάβουμε πως λειτουργεί. Όταν ένα πνεύμα έχει αποκτήσει εξουσία σε έναν άνθρωπο, αυτός ο άνθρωπος εάν κάποτε γίνει γονέας και λάβει εξουσία επάνω στο παιδί που θα γεννήσει, αυτόματα και το πνεύμα κάτω απ’ την επιρροή την οποία βρισκόταν ο γονέας, θα λάβει εξουσία και επάνω στον βιολογικό του απόγονο. Γι’ αυτό πολλές φορές βλέπουμε τα παιδιά να επαναλαμβάνουν αμαρτίες, πάθη, ακόμα και παρόμοιες συνέπειες με αυτές που είχαν οι πρόγονοι τους. Όλα αυτά είναι φανερώσεις στην φυσική ζωή και στην οικογένεια κάποιου, από ένα συγκεκριμένο πνεύμα που δεν υπάρχει απλά, αλλά έχει πάρει τέτοια εξουσία μέσα στα χρόνια όπου δεσπόζει. Είναι το πνεύμα της οικογένειας. Μπορεί να υπάρχουν και περισσότερα από ένα, αλλά συνήθως υπάρχει κάποιο ισχυρό που λειτουργεί σαν πνευματικός άρχοντας. Στην οικογένεια της ταινίας είναι αυτό το πνεύμα οργής, όπου παρουσιάζεται σαν δέντρο. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό αλλά ότι παρουσιάζεται ως κάτι καλό, ως σοφός σύμβουλος της οικογένειας, προστάτης, καθοδηγητής, σύντροφος απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. (Το τέρας είναι παρών στο νοσοκομείο στον θάνατο της μητέρας, αλλά και στην αρχή της ζωής του Κόνορ).
Δεν είναι τυχαίο ότι τις ιστορίες που διηγείται στο παιδί, τις βρίσκει αργότερα σαν ζωγραφιές σε μπλοκ της μητέρας του, θέλοντας να μας πει ότι το δέντρο-τέρας ήταν κάτι παραπάνω από κάτι φανταστικό, αλλά προϋπήρχε στην ζωή της μητέρας και πιο πριν στην ζωή του παππού του. Ο παππούς παρουσιάζεται στις φωτογραφίες να έχει αγκαλιά την μητέρα του, όταν εκείνη ήταν σε παιδική ηλικία. Ο παππούς έχει το πρόσωπο του Λίαμ Νίσον, ο οποίος κάνει την φωνή του τέρατος σε όλη την ταινία! Τα πνεύματα αυτά, αν δεν χάσουν την εξουσία τους απ’ την ζωή κάποιου μέσω της επίκλησης του αίματος του Ιησού, της μετάνοιας και την απόταξης από αυτά, θα συνεχίσουν να έχουν εξουσία και να διαιωνίζουν την παρουσία τους μέσα στις γενεές. Το φοβερό όμως είναι ότι στην ταινία παρουσιάζονται ως καλά και χρήσιμα για την ζωή του ανθρώπου. Μάλιστα όλη η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο από την διδασκαλία «ηθικών αξιών» απ’ την μεριά του σατανά.
4η ΙΣΤΟΡΙΑ:
Ο εφιάλτης του μικρού Κόνορ βγαίνει αληθινός! Στην ταινία βλέπουμε όλα τα φάρμακα που παίρνει η μητέρα του να μην μπορούν να την βοηθήσουν. Το τελευταίο είναι αυτό που περιέχει μια ουσία από το δέντρο που παρουσιάζεται ως τέρας, αλλά ούτε αυτό μπορεί να βοηθήσει! Αφού ο εχθρός έχει κατηγορήσει την θρησκεία, τους ανθρώπους του Θεού και τον ίδιο τον Θεό, ως αδύναμους και αναξιόπιστους στο να θεραπεύσουν και έχει υψώσει την επιστήμη, αναγκάζεται να ομολογήσει, ότι τελικά ούτε εκείνη ή ο ίδιος έχουν την δύναμη να γιατρεύουν και μάλιστα κάθε ασθένεια. Ο διάβολος δεν μπορεί να πει ψέματα για αυτό που δεν μπορεί να κάνει, αλλά και δεν θέλει να κάνει ακόμα κι αν μπορούσε! Διότι ο διάβολος δεν είναι θεραπευτής, αλλά ήρθε να κλέψει να καταστρέψει, και να απωλέσει, όπως μας είπε ο Ιησούς (ΙΩΑΝ 10:10). Αυτό φαίνεται και απ’ την τελευταία σκηνή της ταινίας που δείχνει την μητέρα να καταβαραθρώνεται μέσα στον τεράστιο λάκο που άνοιξε μπροστά στα μάτια του μικρού Κόνορ, ενώ το τέρας κοιτάει απαθέστατο.
Στην σκηνή αυτή φαίνεται επίσης το μίσος του διαβόλου για την εκκλησία. Στην δεύτερη ιστορία μας έδειξε το τέρας να καταστρέφει το σπίτι ενός ανθρώπου του Θεού και φανερώθηκε το μίσος του διαβόλου για τους ανθρώπους του Θεού όπως και η πρόθεση του να γκρεμίσει στην καρδιά του μικρού παιδιού την πίστη στους ανθρώπους του Θεού. Στην τελευταία ιστορία όμως δεν γκρεμίζεται απλά το σπίτι ενός ποιμένα, αλλά καταβαραθρώνεται μια ολόκληρη εκκλησία. Τι είναι η εκκλησία; Το «σπίτι» που ζουν οι χριστιανοί. Εδώ βλέπουμε λοιπόν την επιθυμία του διαβόλου να απωλέσει την αξία της πίστης στον Χριστό και στην εκκλησία γενικότερα μέσα στην καρδιά του μικρού Κόνορ και τι θα έκανε ο διάβολος, αν ο Θεός του επέτρεπε να πραγματοποιήσει τα διεστραμμένα του συναισθήματα. Ένα άλλο μήνυμα που συνοδεύει όλο αυτό είναι η κατηγορία απέναντι στον Θεό, που δεν έκανε καλά την μαμά του και γι’ αυτό η πίστη σε Αυτόν πρέπει να πεθάνει και να θαφτεί.
Και είναι μια συμβολική εικόνα, (αφού στο λάκο καταβαραθρώνεται η εκκλησία και η μητέρα), ότι μαζί με τον θάνατο της μητέρας πεθαίνει και η πίστη στον Χριστό. «Δεν ήρθα να θεραπεύσω την μητέρα σου, αλλά εσένα», επαγγέλλεται το τέρας. Τι θεραπεία όμως εννοεί; Αυτό που φαίνεται αρχικά είναι η συμφιλίωση με την απώλεια και η αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας για να μπορέσει να συνεχίσει την ζωή του. Αυτό που εννοεί το τέρας όμως, είναι κάτι άλλο και δεν θα το γνωρίζαμε αν η «θεραπεία» δεν συνοδευόταν από την καταβαράθρωση μιας ολόκληρης εκκλησίας. Αυτό που θέλει να μας πει εδώ ο σατανάς είναι πώς να αντιμετωπίζεις την σκληρή πραγματικότητα της ζωής χωρίς το «δεκανίκι» της θρησκείας. Και ότι μπορείς να στηριχτείς σε σκοτεινές δυνάμεις όπου αυτές θα σε μάθουν πώς να ζεις. Οι σκοτεινές δυνάμεις δεν είναι κακές, έτσι τους έχει παρουσιάσει η θρησκεία, αλλά στην πραγματικότητα καλές! Οι συντελεστές της ταινίας αντιστρέφουν τα πράγματα, αφού πρώτα ο εχθρός τα έχει αντιστρέψει μέσα στις καρδιές τους. Η ταινία υποστηρίζει τον διάβολο ως «καλό» και τον Θεό ως κακό και βάναυσο.
Ο καθένας βεβαίως είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει, όσοι όμως έχουν στοιχειώδη γνώση των πνευματικών γνωρίζουν ποιος είναι ο κακός και ότι ο Ιησούς ήρθε να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου. Ο εχθρός της ψυχής (που ονομάζεται και πατέρας του ψεύδους), θέλει να κρύψει αυτή την λύση και γι’ αυτό παρουσιάζει τα πράγματα όπως θέλει ώστε να πλανήσει και να τραβήξει όσους περισσότερους μπορεί στην απώλεια. Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο διάβολος μαζί με το (και καλά), μήνυμα της συμφιλίωσης με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, πλασάρει και το μήνυμα της συμφιλίωσης με την απώλεια της ίδιας της ψυχής, όπου αυτό είναι που τον ενδιαφέρει. Όχι μόνο δεν έχει την δύναμη να θεραπεύει, αλλά ούτε να ελευθερώνει από τον θάνατο. Μάλιστα δεν μπορεί να κρυφτεί η επιθυμία του, να οδηγεί ακριβώς εκεί, στην αιώνια απώλεια! Γι’ αυτό και τον συμφέρει η ψυχή να αποδεχτεί από τώρα την ίδια την απώλεια της. Όσον αφορά την εκκλησία που δείχνει να καταβαραθρώνεται, αυτό είναι η επιθυμία του, όμως η πραγματική μοίρα της εκκλησίας κα καθενός που ανήκει στη νύφη του Χριστού είναι να πηγαίνει πάνω, είτε ατομικά ο κάθε πιστός μέσα απ’ τον φυσικό θάνατο του σώματος, είτε στην αρπαγή όταν όσοι πιστοί έχουν εναπομείνει θα αρπαχτούν στα σύννεφα για να είναι πάντοτε μαζί με τον Κύριο. Αυτός που θα πάει κάτω και μάλιστα στο κατώτερο πάτο που υπάρχει είναι ο διάβολος και οι άγγελοι του, για τους οποίους φτιάχτηκε η κόλαση, όπως μας πληροφόρησε ο Χριστός (ΜΑΤΘ 25:41).
Ο μόνος που λυτρώνει απ’ τον Άδη είναι ο Χριστός, αφού έδωσε τον εαυτό του αντίλυτρο υπέρ όλων. Εκείνος σώζει, ελευθερώνει, θεραπεύει.
Στο ερώτημα γιατί δεν θεραπεύονται από φυσικές ασθένειες όλοι όσοι πιστεύουν σε Αυτόν, θα πρέπει να πούμε ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και αρχικά θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος καλά τους «κανόνες του παιχνιδιού», όπου δεν θα μπω τώρα σε αυτό, αλλά ο καθένας μπορεί μελετώντας τον γραπτό λόγο του Θεού να τους βρει και ο Κύριος να του αποκαλύψει, τι ισχύει σε πάμπολλες περιπτώσεις. Στην συγκεκριμένη όμως της ταινίας, έχουμε μια γυναίκα-μητέρα που έχει εναποθέσει την ζωή της στα χέρια του διαβόλου. Πώς να θεραπεύσει λοιπόν ο Ιησούς; Η οποία όχι μόνο δεν θεραπεύεται, αλλά την δείχνει να χάνει και την ψυχή της, καθώς το τέλος της στην ταινία, είναι η πτώση μέσα σε ένα απύθμενο λάκκο! Η απώλεια της ψυχής της δεν είναι τίποτα άλλο, από την πόρτα που είχε ανοίξει κάποτε στο «τέρας»! Εδώ πρέπει όλοι να γνωρίσουν, ότι το κάλεσμα του διαβόλου είναι ένα κάλεσμα απώλειας της ίδιας της ψυχής σου. Και ο Θεός σου έχει δώσει το αυτεξούσιο που να την οδηγήσεις, τι να πιστέψεις και να διαλέξεις με ποιόν θέλεις να περάσεις όλη την αιωνιότητα!
Όσον αφορά τους ανθρώπους του Θεού, πάντα θα υπάρχουν ψεύτικοι και γνήσιοι, η κρίση για τον καθένα όμως ανήκει μόνο στον Θεό. Επίσης υπάρχουν άνθρωποι του Θεού με γνήσια χαρίσματα ιαμάτων και άλλοι που εκμεταλλεύονται την θρησκεία για χάριν ωφέλειας, όπου από τέτοιους ανθρώπους πηγάζει η σύγχυση. Θέλει προσοχή όμως να μην τα εξομοιώσουμε όλα και να μην τα βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι γιατί μαζί με τα ψεύτικα θα πετάξουμε και τα γνήσια. Ας ζητάμε καλύτερα την ανάλογη διάκριση απ’ τον Θεό στο να ξεχωρίζουμε το σωστό απ’ το λάθος και το αληθινό απ’ το ψεύτικο για να μην στερούμαστε από αυτά που πραγματικά έχουν δοθεί για την ευλογία μας.
Τέλος δεν είναι η πίστη που αντιμάχεται την επιστήμη αλλά η επιστήμη, αντιμάχεται τον Θεό και πιο συγκεκριμένα άνθρωποι από τον χώρο της επιστήμης που την έχουν θεοποιήσει, ονειδίζοντας παράλληλα Αυτόν που έδωσε διάνοια στον άνθρωπο, τοποθέτησε φάρμακα στην φύση και εξόπλισε τον άνθρωπο με ερευνητικό πνεύμα για να τα ψάξει και να βρει. Όλα αυτά είναι μέρος του ελέους του Θεού στο πτωτικό πλάσμα Του. Πολλοί όμως αντί να το αναγνωρίσουν, αισθάνονται ανταγωνιστικά με τον Θεό, καθώς επιλέγουν να συνταυτίζονται με το πνεύμα του πύργου της Βαβέλ και του δέντρου της γνώσης του καλού του κακού. Άλλωστε και το δέντρο της ταινίας δεν είναι τίποτα άλλο πάρα αυτό το δέντρο, ο ίδιος ο διάβολος δηλαδή, που εξαρχής παρακινεί τον άνθρωπο σε ανταρσία απέναντι του Θεού, σε ανεξαρτησία και μοναχική πορεία.
