του Γιώργου Ε. Μαρκάκη
Τι διδασκόμαστε από την γιορτή της Χανουκά και ΑΠΟ ΤΙ ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ιδιαίτερα στην Ελλάδα
Όπως είναι καλό και απαραίτητο να γνωρίζουμε που βαδίζουμε εν Χριστώ, τι θέλουμε να επιτύχουμε, και μέσα από ποιες διαδικασίες μπορούμε να το καταφέρουμε, έτσι είναι χρήσιμο και σημαντικό να γνωρίζουμε από τι να προσέχουμε και να προστατευόμαστε, ώστε να μην παραστρατήσουμε και χάσουμε το στόχο για τον οποίο ξεκινήσαμε να βαδίζουμε μαζί με τον Κύριο.
Στον «Κήπο» ο Θεός είπε στον Αδάμ να προσέχει να μην φάει από το «Δέντρο της Γνώσης του καλού και του κακού», και ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του «προσέχετε από τη ζύμη των Φαρισαίων».
Στην Αγία Γραφή η προειδοποίηση «Προσέχετε» είναι γραμμένη 59 φορές, από τις οποίες οι 11 φορές είναι στα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Ο Ιησούς το είπε 9 φορές, ενώ οι άλλες 2 είναι στις Πράξεις.
Είναι λοιπόν βασικό στοιχείο της πορείας μας το να γνωρίζουμε από τι να προσέχουμε για να μην πιαστούμε στα δίχτυα της πλάνης και της πανουργίας του Σκότους.
Ποια είναι η πιο επικίνδυνη πλάνη, η «ζύμη των Φαρισαίων», από την οποία πρέπει να προσέχουμε.
Σε κάθε τόπο και έθνος υπάρχουν διαφορετικοί κίνδυνοι που ξεχωρίζουν. Στην Ελλάδα και γενικότερα στο Δυτικό Πολιτισμό που είναι καρπός του Ελληνιστικού πνεύματος, το έργο του Σκότους που εναντιώνεται και αντιστέκεται στο Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού στηρίζεται σε 4 θεμέλια:
Θρησκεία – Ουμανισμό – Ειδωλολατρία – Ανθρώπινη Σοφία
Θρησκεία είναι οτιδήποτε νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για τον Θεό, τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα, που εμείς δεν γνωρίσαμε ποτέ προσωπικά. Μας δόθηκε μια γνώση, μια διδασκαλία, μια εντολή, που ήταν ήδη φιλτραρισμένη μέσα από τις προσωπικές απόψεις και αναμειγμένη με την κουλτούρα αυτών που μας την μετέδωσαν, κι εμείς την πιστέψαμε και την αφήσαμε να ζυμωθεί μέσα στο νου μας με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει δική μας γνώση και διδασκαλία, ενώ ποτέ δεν μάθαμε αν είναι πράγματι αλήθεια και πόσο καθαρή είναι αυτή η αλήθεια, και σε τι βαθμό είναι έκφραση απόψεων και κουλτούρας.
Εξ ορισμού κάθε τι που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε ενώ εμείς ποτέ δεν το γνωρίσαμε ότι είναι πράγματι έτσι, δεν έχει αποκτήσει υπόσταση μέσα στην καρδιά μας, αλλά είναι απλά μια αποτυπωμένη γνώση στη διάνοια μας. Ακόμη κι αν είναι σωστή η γνώση, εντούτοις δεν έχει αποκτήσει υπόσταση στην καρδιά αλλά παραμένει σαν μια σκέψη στο διανοητικό επίπεδο.
Στο βαθμό που η γνώση μας για τον Θεό σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι απλά μια σκέψη, σε αυτό το βαθμό δεν έχει μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός ζωντανός. Η σκέψη περί Θεού δεν πιστοποιεί υπόσταση Χριστού μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, αλλά δημιουργεί οχυρά στη διάνοια που δεν επιτρέπουν την φανέρωση του ζωντανού Λόγου μέσα από τον άνθρωπο, αλλά αντιστέκονται στην υπερφυσική υπόσταση της Παρουσίας του ζωντανού Θεού επειδή υπερβαίνουν την δυνατότητα του ανθρώπινου νου να τα επεξεργαστεί.
Στο βαθμό που η πίστη μας στηρίζεται στη γνώση μας, δηλαδή στη θρησκεία μας, σε αυτό το βαθμό δεν μπορεί να απελευθερωθεί από μέσα μας η ζωντανή, υπερφυσική ενέργεια του Πνεύματος, και σε αυτό το βαθμό αδυνατούμε να δεχτούμε την υπερφυσική διάσταση της Βασιλείας του Θεού. Στο βαθμό που υπάρχει μέσα μας θρησκεία σε αυτό το βαθμό ενεργείται η απιστία στην καρδιά μας και δεν μπορούμε να έχουμε πίστη Θεού, αλλά η πίστη μας είναι προέκταση της διανοητικής μας σκέψης, των διδαχών και της επεξεργασίας που κάνουμε με βάση αυτά που γνωρίζουμε στο νου μας.
Ο καρπός της θρησκείας είναι:
– η έλλειψη εσωτερικής μεταμόρφωσης επειδή απουσιάζει η ανακαίνιση του νοός που γίνεται μόνον όταν μορφώνεται μέσα μας ζωντανός ο Λόγος,
– η απουσία του αγιασμού επειδή δεν έχει μορφωθεί μέσα μας ο Άγιος,
– η απουσία της υπερφυσικής δύναμης επειδή η γνώση μας αδυνατεί να ενεργήσει στην υπερφυσική διάσταση και να απελευθερώσει υπερφυσική ενέργεια,
– η έλλειψη πίστης Θεού που γίνεται φανερή από την ενέργεια της απιστίας που δεν αφήνει την καρδιά μας να δεχτεί ότι το αδύνατο στον άνθρωπο είναι δυνατό για τον Θεό.
– οι διαφωνίες στα θέματα της γνώσης του Θεού και της αποκάλυψης του Λόγου Του, εφόσον για τον κάθε άνθρωπο που έχει μια συγκεκριμένη γνώση για τον Θεό και αυτός είναι ο Θεός του, είναι αδύνατο να δεχτεί κάτι που είναι έστω και λίγο διαφορετικό από αυτό που ο ίδιος πιστεύει.
Το αντίδοτο στη θρησκεία είναι η προσωπική αποκάλυψη που μορφώνει μέσα μας ζωντανό το Λόγο ώστε να μορφώνεται μέσα μας ζωντανός ο Ιησούς.
Το αντίθετο της θρησκείας είναι η σχέση με ένα ζωντανό Πρόσωπο, τον αναστημένο Ιησού, όπου η σχέση στηρίζεται στην κοινωνία και την ζωντανή Φωνή (βλ. το «ρήμα») σε αντίθεση με το «γράμμα του Λόγου» (που φέρνει θάνατο). Γι’ αυτό και ο Ιησούς διευκρίνισε ότι τα δικά Του πρόβατα δεν είναι αυτοί που πιστεύουν στον Λόγο Του, αλλά αυτοί που ακούν την Φωνή Του και Τον ακολουθούν, που ΔΕΝ σημαίνει ότι ΑΠΛΑ πιστεύουν σε Αυτόν (και τα δαιμόνια πιστεύουν), αλλά σημαίνει ότι Τον υπακούν και πράττουν το θέλημα του Πατέρα.
Όταν η γνώση του ανθρώπου έχει μετατραπεί στο υπέρτατο μέτρο της γνώσης του καλού και του κακού, ήδη γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η αμαρτωλή φύση του Ανθρώπου που εξέπεσε από την Παρουσία του Θεού και έκανε τον εαυτό του «θεό» που γνωρίζει τα πάντα και έχει κάνει τον εαυτό του το μόνο μέτρο της αλήθειας. Ο ορισμός του Ουμανισμού είναι «ο άνθρωπος είναι το μέτρο των πάντων» και η ουσία του Ουμανισμού είναι ότι ο Άνθρωπος έχει αντικαταστήσει τον Θεό, και ο Άνθρωπος έχει κάνει τον εαυτό του «θεό». Επομένως η θρησκεία οδηγεί στον Ουμανισμό όπου η κάθε διαφορετική φατρία θεωρεί τον εαυτό της σαν το μέτρο της αλήθειας περί Θεού.
Το αποτέλεσμα της Θρησκείας και του Ουμανισμού είναι η Ειδωλολατρία με την έννοια ότι αυτό που έχει δημιουργήσει είναι στην ουσία ένα είδωλο του Θεού, όπως αυτός ο άνθρωπος ή αυτή η φατρία έχει φανταστεί με τη διάνοια ότι ο Θεός είναι, ότι ο Θεός θέλει, ότι ο Θεός δίνει εντολή, κλπ.
Αυτού του είδους τα είδωλα μπορεί να μην έχουν φυσική μορφή από ξύλο, πέτρα ή μέταλλο, αλλά ενώ είναι πλασμένα από την ανθρώπινη σκέψη, είναι τόσο πραγματικά και τόσο φανερά, που τελικά έχουν μια εξωτερική μορφή, αλλά δεν είναι σκαλευμένη με υλικά αλλά η μορφή που έχουν πάρει είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που έχουν φορέσει τη θρησκεία τους σαν φορεσιά στη συμπεριφορά τους, στα λόγια τους, στις επιλογές τους, στις μορφές και εκφράσεις της λατρείας τους, κλπ.
Πρόκειται για μια Ειδωλολατρία όπου το είδωλο που λατρεύουμε είναι τελικά ο αντικατοπτρισμός των δικών μας απόψεων περί Θεού, τις οποίες προβάλουμε προς τον Θεό, και τις ονομάζουμε «θεό», ενώ στην ουσία είναι απλά ο αντικατοπτρισμός του εαυτού μας. Στην ουσία έχουμε ονομάζει «θεό» τον δικό μας αντικατοπτρισμό, όπου έχουμε πλάσει τον «θεό» μας στην δική μας εικόνα και ομοίωση μέσα από τη σκέψη και τους συλλογισμούς μας.
Αυτό συμβαίνει επειδή απουσιάζει και η γνωριμία με το Πρόσωπο του Ιησού, και η Παρουσία και ενέργεια αυτού του Προσώπου που είναι εξωγενές και αυθύπαρκτο. Το είδωλο της ουμανιστικής μας θρησκείας δεν είναι εξωγενές αλλά εκπορεύεται εκ των έσω, παράγεται από τη διάνοια.
Η Θρησκεία που είναι καρπός της διάνοιας του ανθρώπου που διακατέχεται από το πνεύμα του Ουμανισμού και παράγει είδωλα του Θεού που είναι φτιαγμένα στην εικόνα και ομοίωση των διανοητικών απόψεων του ανθρώπου που εκφράζουν τις απόψεις, την εθνική κουλτούρα, και την εκκλησιαστική παράδοση του καθενός, είναι παράγωγο της Ανθρώπινης Σοφίας που εξυψώνει τον εαυτό της ενάντια στη γνώση του Θεού και ενεργεί αυτόβουλα και αυτόνομα απορρίπτοντας την Παρουσία και άνωθεν αποκάλυψη που δίνει η Σοφία του Θεού.
Η Αγία Γραφή μας μαθαίνει στις Παροιμίες 4:7 ότι «Η σοφία είναι το πρώτιστο». Αυτή η λέξη «πρώτιστο» είναι μετάφραση της Εβραϊκής λέξης «Re’shiyth» που προέρχεται από την έννοια της «Κεφαλής», ή στα Ελληνικά των Εβδομήκοντα, της «Αρχής». Δηλαδή με απλά λόγια, η Κεφαλή ενός ανθρώπου, που είναι η Αρχή στην οποία υποτάσσεται και που τον εξουσιάζει, προσδιορίζεται από το είδος της Σοφίας που επικρατεί σε αυτό τον άνθρωπο.
Η σοφία που διακατέχει έναν άνθρωπο και προσδιορίζει τις επιλογές, τις αποφάσεις και τις ενέργειες του, φανερώνει τι και ποιος έχει την πρώτιστη θέση στη ζωή του, και υπάρχουν δύο ειδών…
Ιάκωβος 3:12 Μήπως είναι δυνατόν, αδελφοί μου, η συκιά να κάνει ελιές ή η άμπελος σύκα; Έτσι, καμιά πηγή [δεν είναι δυνατόν] να κάνει νερό αλμυρό και γλυκό. 13 Ποιος, ανάμεσά σας, [είναι] σοφός και καλός γνώστης; Ας δείξει από την καλή διαγωγή τα δικά του έργα με πραότητα σοφίας. 14 Αν, όμως, έχετε στην καρδιά σας πικρό φθόνο και φιλονικία, μη κατακαυχάστε και ψεύδεστε ενάντια στην αλήθεια. 15 Αυτή η σοφία δεν είναι εκείνη που κατεβαίνει από πάνω, αλλά [είναι] επίγεια, ζωώδης, δαιμονική· 16 επειδή, όπου [υπάρχει] φθόνος και φιλονικία, εκεί είναι ακαταστασία, και κάθε αχρείο πράγμα. 17 Η σοφία, όμως, που κατεβαίνει από πάνω, πρώτα μεν είναι καθαρή, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης από έλεος και καλούς καρπούς, αμερόληπτη και ανυπόκριτη. 18 Και ο καρπός τής δικαιοσύνης σπέρνεται με ειρήνη από τους ειρηνοποιούς.
Ματθαίος 16:6 Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς: Βλέπετε και προσέχετε από τη ζύμη των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων… 11 Πώς δεν καταλαβαίνετε ότι δεν σας είπα για ψωμί, [όταν είπα] να προσέχετε από τη ζύμη των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων; 12 Τότε, κατάλαβαν ότι δεν είπε να προσέχουν από τη ζύμη του ψωμιού, αλλά από τη διδασκαλία των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων.
Λουκάς 7:35 Και η σοφία δικαιώθηκε από όλα τα παιδιά της.
Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, η μεγαλύτερη παγίδα, η πονηρότερη πλάνη από την οποία κινδυνεύει η Εκκλησία, ιδιαίτερα της Ελλάδας και του Δυτικού Πολιτισμού, και αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό μας στο έργο του Ευαγγελίου της Βασιλείας που μας έδωσε ο Κύριος να εκπροσωπούμε και να διακηρύττουμε.
