Μια φορά ο γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε μέσα σε ένα ξερό πηγάδι. Το ζώο φώναζε λυπημένο για ώρες καθώς ο αγρότης προσπαθούσε να βρει τι να κάνει με το καημένο το ζώο του. Τελικά, αποφάσισε ότι το πηγάδι ήταν πολύ βαθύ, κι έτσι κι αλλιώς έπρεπε κάποτε να σκεπαστεί. Άλλωστε, το γαϊδούρι του ήταν πολύ γέρικο και δεν άξιζε τον κόπο να το βγάλει από το πηγάδι. Αποφάσισε ότι δεν άξιζε το κόπο να σώσει το ζώο και ζήτησε από τους γείτονες να τον βοηθήσουν να ρίξει μπάζα στο πηγάδι και να θάψει το ζώο.
Άρπαξαν όλοι τα φτυάρια και άρχισαν να ρίχνουν χώματα μέσα στο πηγάδι. Το γαϊδούρι κατάλαβε αμέσως τι γινόταν και άρχισε να γκαρίζει τρομαγμένο. Η δική μας φυσιολογική αντίδραση στην περίπτωση που κάποιος μας φερόταν έτσι, θα ήταν η ίδια… αλλά το γαϊδούρι μετά από λίγο ησύχασε. Μετά από μερικές φτυαριές ακόμα, ο αγρότης κοίταξε μέσα στο πηγάδι και τι να δει! Το γαϊδούρι τίναζε από πάνω του κάθε καινούργια φτυαριά και πατούσε επάνω της.
Κάποιες φορές παρόμοιες καταστάσεις συμβαίνουν και σε ανθρώπους του Θεού. Ο Ιωσήφ ήταν ένας από αυτούς. Οι αδελφοί του τον έριξαν σε ένα λάκκο για να τον πουλήσουν λίγο αργότερα ως δούλο στους Ισμαηλίτες. Ένας άλλος ο Δανιήλ. Πέρασε μια νύχτα στον λάκκο με τα λιοντάρια αλλά ο Θεός έκανε να μην τον πειράξουν. Ο Ιώβ που τα ΄χασε όλα και πέρασε μια περίοδο μέσα σε φριχτή ασθένεια και τους φίλους του να τον λοιδορούν. Ο λαός Ισραήλ έπρεπε για πολλά χρόνια να είναι σκλαβωμένος στους Αιγυπτίους μέχρι που ο Κύριος ήρθε και τους έβγαλε για να τους εγκαταστήσει λίγο μετά στην γη που είχε για αυτούς. Ο Δαβίδ επίσης μιλάει για λάκκο ταλαιπωρίας απ’ τον οποίο τον έβγαλε ο Κύριος. «Περίμενα με υπομονή τον Κύριο και έσκυψε προς εμένα και άκουσε την κραυγή μου· και με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και από βορβορώδη λάσπη» (ΨΑΛ 40:1-2). Και τον μεγαλύτερο λάκκο απ’ όλους τον πέρασε ο Ιησούς, που ήταν ο ίδιος ο Άδης και ο Πατέρας τον αναβίβασε ανασταίνοντας τον από τους νεκρούς!
Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε καλά είναι ότι οι λάκκοι δεν είναι τυχαία βαλμένοι. Είναι ο ίδιος ο Θεός που επιτρέπει σε ανθρώπους (πολλές φορές αδελφούς) να πετάξουν σε λάκκους ταλαιπωρίας δικά Του παιδιά. Το παρήγορο είναι ότι αυτό είναι για μια περίοδο και γίνεται για καλούς σκοπούς. Είναι μέσα σε αυτούς που ο Θεός σου μαθαίνει την ακλόνητη πίστη, την υπομονή και να Τον δοξάζεις μέσα σε κάθε κατάσταση. Είναι μέσα από αυτούς που σε κάνει δόκιμο και όταν έρθει ώρα ο ίδιος σε βγάζει και σε βάζει σε θέση διοίκησης για την δόξα Του. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος για να φτάσει κάποιος εκεί.
Αν σήμερα βλέπεις τον εαυτό σου μέσα σε κάποιο λάκκο ταλαιπωρίας μην απογοητεύεσαι. Ο λάκκος φανερώνει ότι είναι ένα εκλεκτό παιδί του Θεού που σε διαπαιδαγωγεί επειδή σε αγαπάει και ότι σε κατεργάζεται για να σε κάνει πολύτιμο.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΜΟΥ;
Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να θυμίζεις συνεχώς στον εαυτό σου είναι ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο και θα σε βγάλει στην ώρα την δική Του. Πρέπει να κοιτάζεις τον ουρανό απ’ όπου θα έρθει η βοήθεια σου. Αυτό σημαίνει να φέρνεις συνέχεια στο νου σου τις υποσχέσεις Του και να διακηρύττεις συνεχώς στον εαυτό σου ότι ο Θεός δεν σε εγκατέλειψε.
Είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν στιγμές απελπισίες αλλά δεν καθορίζουν αυτές την τελική έκβαση. Ο Δαβίδ σε μια στιγμή αδυναμίας είπε: «Απορρίφθηκα μπροστά από τα μάτια σου· όμως, εσύ άκουσες τη φωνή των δεήσεών μου, όταν βόησα σε σένα». (ΨΑΛ 31:22).
Ο Θεός δεν είναι κουφός στις κραυγές μας. Την κατάλληλη ώρα θα έρθει και θα μας σώσει. Ίσως για λίγο να φαινόμαστε εγκαταλειμμένοι αλλά δεν είμαστε. Η σωστή λέξη είναι ότι δοκιμαζόμαστε. Τι πρέπει να κάνουμε όταν δοκιμαζόμαστε; Να φυλάξουμε την πίστη και να μην αποκάνουμε. Να μην μιλήσουμε άστοχα για τον Θεό αλλά να Τον δοξάσουμε ακόμη και μέσα σε αυτή την κατάσταση. Η φυλακή του Παύλου και του Σίλα γκρεμίστηκε όταν μέσα σε αυτή έψαλλαν και δόξαζαν τον Θεό. Ο Ιωσήφ μέσα στην δική του φυλακή δεν παραιτήθηκε, φύλαξε την υπόσχεση του Θεού και η πίστη του σε αυτήν τον διαφύλαξε και τον έσωσε.
ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ
Δεν πρέπει να γκρινιάζεις. Δεν πρέπει να λες ότι ο Θεός με ξέχασε ή με παράτησε. Αν υπάρχει μια ώρα που έχεις την ευκαιρία να δώσεις πραγματικά δόξα στον Θεό και που θα μείνει στην αιωνιότητα αυτή είναι η ώρα της δοκιμασίας. Ο Ιησούς είπε για εκείνη την γυναίκα που έσπασε το αλάβαστρο και ξέχυσε το μύρο στο κεφάλι Του: «Σας διαβεβαιώνω, όπου αν κηρυχθεί τούτο το ευαγγέλιο, σε όλο τον κόσμο, θα γίνει λόγος και γι’ αυτό που αυτή έπραξε, σε ανάμνησή της». (ΜΑΤΘ 26:13). Δεν είναι μικρό πράγμα ο Υιός του Ζωντανού Θεού να πει για σένα αυτά τα λόγια.
Γιατί τα είπε για εκείνη την γυναίκα; Γιατί έκανε εκείνη την «σπατάλη» σε μια ώρα αγωνίας και θλίψης όσον αφορά αυτά που περνούσε. Προτίμησε να συντρίψει ότι πιο πολύτιμο χάρη του Κυρίου από το να γκρινιάζει, να παραπονιέται και να καταριέται. Γι’ αυτό ο Ιησούς την επαίνεσε με τρόπο που ουσιαστικά είπε ότι η πράξη της πέρασε στην αιωνιότητα.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΠΕΤΟΥΝ ΧΩΜΑΤΑ;
Όταν οι άνθρωποι που σε έριξαν στον «λάκκο» σε καταριόνται και μιλούν εναντίον σου εσύ καλείσαι να τους ευλογείς και να προσεύχεσαι για το καλό τους. Αυτός είναι ο τρόπος τα χώματα να μετατραπούν στο έδαφος κάτω από τα πόδια σου που θα σε ανεβάσει προς τα πάνω. Ο Ιωσήφ αν και κακοποιήθηκε απ’ τους αδελφούς του δεν άφησε την πικρία να πιάσει τόπο μέσα του. Τους συγχώρησε και δεν τους κράτησε καμία κακία. Αν δεν τους είχε συγχωρήσει ακόμη κι αν ήταν πρίγκηπας της Αιγύπτου, μέσα στην ψυχή του θα βρισκόταν ακόμα μέσα στον λάκκο της πικρίας, της οργής και της τάσης για εκδίκηση όπου σε αυτά τα συναισθήματα σουλατσάρουν και τα φίδια, δηλαδή ακάθαρτα πνεύματα. Ο Ιωσήφ όμως επέλεξε να τους συγχωρέσει και ήταν ένα έργο που έκανε ο Θεός στην καρδιά του την περίοδο της φυλακής, απ’ την οποία βγήκε ακριβώς όταν τους άφησε τα αμαρτήματα. Όσο παλεύουμε με την ασυγχωρησία δεν μπορούμε να βγούμε απ’ τους λάκκους ταλαιπωρίας και την φυλακή που γίνεται η ίδια η κατηγορία που φιλοξενούμε μέσα μας εναντίον εκείνων που μας έβλαψαν. Όταν όμως συγχωρείς δεν ελευθερώνεις μόνο τον άλλο αλλά ελευθερώνεσαι και εσύ.
Αυτή είναι η στάση που θέλει να έχουμε ο Θεός, που τον δοξάζει και εργάζεται να μας χαρίσει την περίοδο του λάκκου ταλαιπωρίας.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ
Πρώτον: Ότι ο λάκκος δεν είναι για πάντα. Έχει αρχή και τέλος. Το τέλος μάλιστα είναι η έξοδος και το στεφάνι, αν υπομείνεις όλη την πορεία μέχρι το σημείο της εξόδου και η στάση της καρδιάς σου να μην αλλάξει. Επειδή το μόνο σίγουρο είναι η έξοδος από αυτό και ότι το τέλος θα είναι ένδοξο. «Επειδή, εγώ γνωρίζω τις βουλές που βουλεύομαι για σας, λέει ο Κύριος, βουλές ειρήνης, και όχι κακού, για να σας δώσω το προσδοκώμενο τέλος». (ΙΕΡ 29:11).
Δεύτερον: Ότι ο Κύριος θα έρθει να μας βγάλει μια συγκεκριμένη ώρα και το μέρος μας είναι να Τον προσμένουμε. Αυτό έκανε ο Δαβίδ. «Πρόσμεινα τον Κύριο, η ψυχή μου πρόσμεινε, και έλπισα στον λόγο του. Η ψυχή μου προσμένει τον Κύριο, περισσότερο από ό,τι εκείνοι που προσμένουν την αυγή, ναι, εκείνοι που προσμένουν την αυγή». (ΨΑΛ 130:5-6).
Γιατί γράφω όλα αυτά; Αφ’ ενός γιατί έχω περάσει από λάκκο ταλαιπωρίας και μάλιστα για μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου. Αφ’ ετέρου γιατί νιώθω ότι για κάποιους έρχεται η αυγή και ο Θεός πρόκειται να βγάλει πολλούς δούλους Του από λάκκους ταλαιπωρίας και να τους βάλει σε θέσεις διοίκησης.
Στα αυτιά μου αντηχεί ο Ησαΐας που λέει: «Σήκω επάνω, σήκω επάνω, ντύσου τη δύναμή σου, Σιών· ντύσου τα ιμάτια της μεγαλοπρέπειάς σου, Ιερουσαλήμ, άγια πόλη· επειδή, του λοιπού ο απερίτμητος και ο ακάθαρτος δεν θα μπει ξανά μέσα σε σένα · ξετίναξε από πάνω σου το χώμα· σήκω, κάθησε, Ιερουσαλήμ· λύσε τα δεσμά από τον τράχηλό σου, αιχμάλωτη θυγατέρα τής Σιών». (ΗΣ 52:1-2).
Ακούω επίσης τον Κύριο να λέει ότι θα δώσει ζωή σε πολλούς νεκρωμένους: «Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Δες, λαέ μου, εγώ ανοίγω τούς τάφους σας, και θα σας ανεβάσω από τους τάφους σας, θα σας φέρω στη γη τού Ισραήλ». (ΙΕΖ 37:12).
Η δοκιμασία για πολλούς φτάνει στο τέλος της και ο Κύριος θα εγκαταστήσει τους γιούς και τις θυγατέρες Του στην γη της κληρονομιάς τους.
Γίνε έτοιμος γιατί η ώρα της αναβίβασης είναι πολύ κοντά. Ανέλαβε δύναμη και δόξασε τον Θεό από τώρα για την ένδοξη απελευθέρωση που πρόκειται να κάνει και είναι στον δρόμο! Έρχεται!
Να θυμάσαι πάντα την ιστορία του γαϊδαράκου για να μην αποκάνεις και να παίρνεις δύναμη.
Όπως και τον λόγο που είπε κάποτε ο βασιλιάς Δαβίδ: «Ο Κύριος είναι κοντά σε όλους εκείνους που τον επικαλούνται· σε όλους εκείνους που τον επικαλούνται αληθινά». (ΨΑΛ 145:18).
Δοξασμένο το Όνομα του Κυρίου, παντοτινά!
