Ζούμε με την προσδοκία της συνάντησης με τον Νυμφίο πρόσωπο προς πρόσωπο. Όλη η πορεία μας στην γη δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ταξίδι προς αυτόν τον προορισμό. Μάλιστα όσο περνούν τα χρόνια και λιγοστεύουν οι μέρες, τόσο πιο κοντά προς αυτή την πραγματικότητα είμαστε. Θα πρέπει να πούμε -εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς- ότι η πρώτη «στιγμή» της συνάντησης με τον Νυμφίο δεν θα είναι και τόσο ευχάριστη, τουλάχιστον όπως την φαντάζονται πολλοί. Γιατί η πρώτη συνάντηση δεν θα είναι κάποιο ρομαντικό ραντεβού σε ακριβό εστιατόριο ή μια εκδρομή στα αστέρια, αλλά στον θρόνο Του, στο λεγόμενο βήμα του Χριστού. Αυτό δεν θα πρέπει να μας τρομάζει με την έννοια της καταδίκης, γιατί αυτό δεν υπάρχει για τον πιστό, αφού ο Ιησούς καταδικάστηκε στην θέση του επάνω στο σταυρό. Αυτό όμως που θα πρέπει να μας κάνει να σοβαρευόμαστε είναι ο τρόπος του βίου μας όσο είμαστε στη γη, αφού όταν θα σταθούμε ενώπιων του Μεγάλου Αντικαταστάτη, αμέσως θα έρθει στην επιφάνεια και η βαρύτητα που δώσαμε σε αυτή τη αντικατάσταση. Η Παρουσία του Ιησού επάνω στον θρόνο, τα σημάδια απ’ τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια, θα είναι ένας καθρέφτης του πόσο σοβαρά πήραμε αυτή την θυσία, με βάση του πως πολιτευτήκαμε στη γη, απ’ την μέρα που αναγνωρίσαμε ότι είναι ο Σωτήρας μας, ομολογήσαμε ότι μετανοήσαμε και ότι από εδώ και πέρα θα περπατήσουμε σε μια νέα ζωή, σύμφυτοι με τον θάνατο και την ανάσταση Του.
Αυτό το λέω καθώς παρατηρώ πιστούς να ζουν σαν να μην υπάρχει καν αυτή η πραγματικότητα. Πιστούς που εύκολα ξεστομίζουν άστοχα λόγια απέναντι σε αδερφούς τους, που το να παραδεχτούν ακόμα και το ελάχιστο λάθος, θα ισοδυναμούσε με το ανέβαιναν ένα ψηλό βουνό, πιστούς που αδιαφορούν να τακτοποιήσουν θέματα σχέσεων με αδελφούς τους, ακόμα και αν γνωρίζουν ότι τους έχουν πληγώσει.
Ένας απ’ τους σκοπούς της μεγάλης θυσίας στον σταυρό του Γολγοθά, είναι να παρακινήσει το φιλότιμο των ανθρώπων στο να θελήσουν οι ίδιοι, να ζήσουν διαφορετικά. Αυτό είναι κάτι ο Πατέρας περιμένει να το δει από εμάς και να έρθει να εισπράξει τους καρπούς Του. Εάν όμως εμείς αντιλαμβανόμαστε την μεγάλη θυσία ως κάλυψη των αμαρτιών, με μια έννοια όπου ακόμα κι αν συνεχίζουμε να ζούμε αμαρτωλά να μην διατρέχουμε κίνδυνο, (οπότε συμβιβαζόμαστε σε έναν άλφα τρόπο ζωής), βάζουνε οι ίδιοι τον εαυτό μας σε μια όχι καλή θέση. Διότι αν σπέρνουμε κακία, πονηρία, εγωισμό, θα το θερίσουμε και θα τα βρούνε μπροστά μας. Κάθε άλυτη υπόθεση θα λυθεί στο βήμα του Χριστού και κάθε κρυφό θα βγει στο φως, για να λάβει την ανάλογη ανταμοιβή.
Είναι γνωστό ότι ένας αναγεννημένος δεν θα διαπράξει ποτέ φόνο ή άλλα σοβαρά αμαρτήματα. Τι γίνεται όμως με τον φόνο της καρδιάς; Με κρυφό φθόνο, καταλαλιές, ατακτοποίητες παρεξηγήσεις και πόνο που έχουμε προκαλέσει άθελα ή ηθελημένα; Διότι τέτοιου είδους αμαρτίες θα πράξει ο πιστός. Όχι εξωτερικές, αλλά εσωτερικές που πάλι όμως θα βρουν κάποιο τρόπο εκδήλωσης προς τα έξω, ίσως όχι τόσο χτυπητό εξωτερικά (σύμφωνα με τα εκκλησιαστικά στάνταρ ηθικής που εμείς έχουμε θέσει), όμως θα προξενήσουν τον ίδιο πόνο, φθορά, ζημιά σε αδελφούς. Και η κακή μαρτυρία μέχρι και προς τους έξω θα συνεχίσει να υπάρχει. Το λέω αυτό γιατί όσοι βρισκόμαστε για χρόνια σε εκκλησιαστικούς χώρους και ακούμε την λέξη αμαρτία, το μυαλό μας πάει είτε σε βαριές παραβάσεις που πράττουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στον κόσμο, είτε σε ηθικοπλαστικές παραβιάσεις που έχουμε ονομάσει εμείς αμαρτία, αν και στα μάτια του Θεού δεν είναι πράγματα που έχουν την μεγαλύτερη βαρύτητα. Άλλα όμως έχουν, που εμείς όμως τους έχουμε δώσει ελάχιστη έως μηδαμινή. Για παράδειγμα ο Κύριος μας πρότρεψε να ζητάμε την βασιλεία Του και δικαιοσύνη Του. Ποιος νοιάζεται για την αδικία ανάμεσα σε μέλη του Χριστού ή για αποκατάσταση άλυτων υποθέσεων που φέρνουν φθορά και αφήνουν ανεπούλωτες πληγές; Ο Κύριος προσευχήθηκε για ενότητα και ότι δεν θέλει τις διχόνοιες και τις φιλονικίες ανάμεσα στους δικούς Του. Ποιος δίνει σημασία και βάζει στην άκρη τις θεολογικές του απόψεις χάριν της υπακοής του Κυρίου; Μίλησε για ανιδιοτελής αγάπη προς τον πλησίον. Για συμφιλίωση. Έδωσε προτεραιότητα στην συγχώρεση. Ποιος νοιάζεται αν έχει στενοχωρήσει κάποιον ή αν κάποιος έχει κάτι εναντίον του, να ασχοληθεί στο να το επιδιορθώσει; Αυτά είναι τα αποτελέσματα κάποιου που πήρε επιπόλαια τα πράγματα και δεν έβαλε την ζωή του σε τάξη, όπου αυτή είναι η πρώτη προτεραιότητα του ευαγγελίου. Πριν τις διακονίες, τις δραστηριότητες υπέρ του Χριστού και τα καλά έργα, προτεραιότητα έχει η διόρθωση του χαρακτήρα, διαφορετικά όλα τα υπόλοιπα δεν ωφελούν τίποτα όπως το είχε προείπει ο Παύλος. ..αγάπη δεν μη έχω, τίποτα δεν ωφελούμε. Και η αγάπη αυτή είναι η μόρφωση και η ζωή του Ιησού μέσα μας, αφού πρώτα έχει προηγηθεί η συντριβή και ο θάνατος του εγώ.
Εάν δεν γίνει πρώτα αυτό, ας μην περιμένουμε μια μέρα να ακούσουμε το εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ. Ναι δεν είναι εύκολο να ακουστεί από το ανώτερο Ον του σύμπαντος, τον ίδιο τον Δημιουργό, σε ένα δημιούργημα Του. Όχι γιατί δεν το θέλει, αλλά ο Πατέρας δεν θα χαριστεί σε κανένα που όσο ήταν εδώ κάτω στην γη δεν χρησιμοποίησε σωστά τον χρόνο του, δεν έζησε σύμφωνα με τις προτεραιότητες Του, έπαιζε με κάποια πράγματα τα οποία είχε πάρει με ελαφρά την καρδιά, παρόλο που δεν υστερούσε σε γνώση του γραπτού λόγου του Θεού.
Αυτό που χρειάζεται να αποκατασταθεί μέσα στο σώμα του Χριστού (και ιδιαίτερα στην Ελλάδα) είναι ο φόβος του Κυρίου. Σύμφωνα με τον λόγο που είπε ο Παύλος: Γίνεστε άγιοι σε κάθε διαγωγή. Δεν λέω ότι θα αγιάσουμε εμείς τον εαυτό μας, αλλά θα ανταποκριθούμε σε μια κλήση που μέχρι πρότινος ήταν για μας ψιλά γράμματα. Θα σοβαρευτούμε σε πολλά ζητήματα και περιοχές που μέχρι πρότινος δεν δίναμε καν σημασία. Θα αλλάξουν οι προτεραιότητες και ο τρόπος που βλέπουμε ο ένας τον άλλον.
Εάν γίνει αυτό πολλά πράγματα θα αλλάξουν… Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, σκέψου μόνο τι θα γίνει αν ανοίξει ο χώρος να κατοικήσει η Παρουσία του Θεού ανάμεσα μας, σε ένα πολύ μεγαλύτερο μέτρο απ’ ότι έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Ισοδυναμεί με αλλαγές στις σχέσεις ανάμεσα σε μέλη οικογενειών, μέλη εκκλησιών, εκκλησιών μεταξύ τους και αλλαγές σε περιοχές μέσα στην κοινωνία. Αλλαγή πνευματικού περιβάλλοντος σε ολόκληρη την χώρα.
Και σε ατομικό επίπεδο, ισοδυναμεί με διαφορετική είσοδο στην βασιλεία των Ουρανών, απ’ αυτή που θα είχες αν πεισματικά έμενες στην κατάσταση που είσαι τώρα, αν είσαι.
Ζήσε με την όραση του βαδίσματος προς το βήμα του Χριστού, χωρίς να σε νοιάζει ή να σε επηρεάζει τι κάνει ή τι δεν κάνει ο άλλος γύρω. Άρχισε να ζεις από τώρα ενώπιων του Κυρίου. Άλλαξε τους δρόμους σου, την συμπεριφορά σου, τα μάτια σου, την γλώσσα σου και άλλαξε το βραβείο και την ανταμοιβή που θα πάρεις για όλη την αιωνιότητα.
