(Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο: ” Ο Ιωνάς στην Νινευή και ο Παύλος στην Αθήνα”)
Και φάνηκαν σ’ αυτούς γλώσσες σαν φωτιά να διαμοιράζονται, και κάθισε σε κάθε έναν απ’ αυτούς ξεχωριστά. Και έγιναν όλοι πλήρεις από το Άγιο Πνεύμα, και άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες, όπως το Πνεύμα έδινε σ’ αυτούς να μιλούν. (ΠΡΑΞ 2:3-4)
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ;
Ένα απ’ τα σημεία του βαπτίσματος στο Άγιο Πνεύμα είναι η ομιλία σε άγνωστες γλώσσες, οι οποίες έχουν αποτελέσει και στοιχείο διαμάχης ανάμεσα στον λαό του Θεού. Η Γραφή όμως λέει ότι ο Θεός τις δίνει και είναι από Αυτόν. (Ά ΚΟΡ 14). Ποιος είναι ο σκοπός που εξυπηρετούν; Ας απαντήσουμε πρώτα στην λογική.
Τις γλώσσες τις συναντάμε για πρώτη φορά στον πύργο της Βαβέλ και είναι ο ίδιος ο Θεός που τις έδωσε. Μέχρι εκείνο το σημείο οι άνθρωποι ήταν μιας γλώσσας και μιας φωνής επάνω στην γη (ΓΕΝ 11:1). Με αυτή την μια γλώσσα λοιπόν έγιναν ένα στην επανάσταση και στον ανταγωνισμό απέναντι στον Θεό. Αποτέλεσε σημείο ενότητας στο να χτίσουν μια πόλη και ένα πύργο που θα αποδείκνυε στον Θεό ότι δεν είναι κάτι παραπάνω Αυτός και στο να κάνουν όνομα μέσα από το ότι Τον «έφθασαν»! Ο Θεός το σταμάτησε δίνοντας πολλές γλώσσες και το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε. Οι γλώσσες έγιναν σημείο διαχωρισμού και δημιουργίας πολλών εθνών επάνω στην γη.
Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ
Ο Ιησούς στον σταυρό επιτέλεσε δύο ειδών ενώσεις. Η πρώτη είναι η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, αυτό συμβολίζει το ξύλο που είναι κάθετα. Η δεύτερη είναι ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτό συμβολίζει το ξύλο που είναι οριζόντια. Με το έργο του στο σταυρό ο Ιησούς δεν αγίασε μόνο τους ανθρώπους αλλά και τις γλώσσες. Την ημέρα της Πεντηκοστής το Άγιο Πνεύμα με την έλευση Του, διαμοίρασε γλώσσες. Γλώσσες μέσα απ’ τις οποίες κάθε ένας μπορούσε να ακούσει το ευαγγέλιο στην δική του διάλεκτο. “Και όλοι εκπλήττονταν και θαύμαζαν, λέγοντας αναμεταξύ τους: Δέστε, όλοι αυτοί που μιλούν δεν είναι Γαλιλαίοι; Και πώς εμείς τους ακούμε, κάθε ένας, στη δική μας διάλεκτο στην οποία γεννηθήκαμε; Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίτες, κι αυτοί που κατοικούν στη Μεσοποταμία, και στην Ιουδαία και στην Καππαδοκία, στον Πόντο και στην Ασία, και στη Φρυγία και στην Παμφυλία, στην Αίγυπτο και στα μέρη της Λιβύης, που είναι προς την Κυρήνη, και οι Ρωμαίοι που παρεπιδημούν εδώ, και Ιουδαίοι και προσήλυτοι, Κρητικοί και Άραβες, τους ακούμε να μιλούν στις γλώσσες μας τα μεγαλεία τού Θεού”. (ΠΡΑΞ 2:7-11). Όσοι μιλούσαν δεν γνώριζαν αυτό που μιλούσαν, αλλά καταλάβαιναν αυτοί που η γλώσσα ήταν στην δική τους διάλεκτο. Στην πραγματικότητα το Άγιο Πνεύμα που πάντοτε συστήνει τον Χριστό, τους μιλούσε στην γλώσσα τους μέσω των μαθητών, για το τι έκανε ο Ιησούς επάνω στο σταυρό. Αυτή είναι η μια χρήση των γλωσσών, έχει δηλαδή ευαγγελιστικό χαρακτήρα.
Μια δεύτερη είναι αυτή μέσα στην εκκλησία όταν συνοδεύεται από ερμηνεία όπου αποκτά προφητικό χαρακτήρα όταν το Άγιο Πνεύμα δίνει κάποιο μήνυμα. (Ά ΚΟΡ 14:13) Η άλλη είναι η χρήση για αποκλειστικά προσωπική οικοδομή, όπου στην ουσία απελευθερώνω το Άγιο Πνεύμα στο να προσευχηθεί μέσα απ’ το δικό μου πνεύμα, αυτό που Εκείνος γνωρίζει ότι έχω πραγματικά ανάγκη. Αυτό λέει ο Παύλος οικοδομεί τον πιστό (Ά ΚΟΡ 14:14) με τρόπο που ο ίδιος δεν γνωρίζει, αλλά γνωρίζει ο Θεός. Ποιο είναι όμως το κοινό χαρακτηριστικό πίσω και απ’ τις τρείς περιπτώσεις αν προσέξουμε καλύτερα;
ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΧΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟ ΤΟΥ;
Είπαμε ότι στην Βαβέλ πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν μια γλώσσα για να χτίσουν μια πόλη και ένα πύργο ενάντια στον Θεό. Τώρα ο Ένας Θεός χρησιμοποιεί όλες τις γλώσσες μέσω πολλών (των δικών Του) ανθρώπων, για να χτίσει μια πόλη την επουράνια Ιερουσαλήμ, η οποία θα αποτελείται από ένα έθνος, ένα λαό, την εκκλησία! Στην Βαβέλ οι άνθρωποι προσπαθούσαν να φτάσουν στον Θεό. Η επουράνια Ιερουσαλήμ είναι που θα κατέβει και ο Θεός θα σκηνώσει με τους ανθρώπους (ΑΠΟΚ 21:2-3). Η Βαβέλ εκτός από πύργος φημιζόταν ότι την εποχή εκείνη ήταν και ναός, όπου προφανέστατα δεν χτιζόταν για να λατρευτεί ο Θεός αλλά άλλοι «θεοί». Με αντίστοιχο τρόπο η επουράνια Ιερουσαλήμ εκτός από πόλη είναι και ναός και ακριβέστερα πνευματικός οίκος. Να ποιόν διόρισε ο Θεός για πνευματικό οικοδόμο, σύμφωνα με την προφητεία που έδωσε ο Θεός στον δούλο του τον Δαβίδ: “Αφού συμπληρωθούν οι ημέρες σου, και κοιμηθείς μαζί με τους πατέρες σου, θα σηκώσω ύστερα από σένα το σπέρμα σου, που θα βγει από τα σπλάχνα σου, και θα στερεώσω τη βασιλεία του. Αυτός θα οικοδομήσει οίκον στο όνομά μου· και θα στερεώσω τον θρόνο της βασιλείας του μέχρι τον αιώνα”. (΄Β ΣΑΜ 7:12-13). Αυτός ο πνευματικός οικοδόμος δεν είναι άλλος απ’ τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, τον κατά σάρκα απόγονο του Δαβίδ.
Πως όμως οικοδομεί τον οίκο Του; Μέσα απ’ τον Παράκλητο. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη Παράκλητος αναφέρεται και για τον Ιησού (Ά ΙΩΑΝ 2:1) και για το Άγιο Πνεύμα (ΙΩΑΝ 16:7). Αυτό σημαίνει ότι και οι δύο έχουν μεσιτικό ρόλο ενώπιων του Πατέρα για τους πιστούς. Ποια είναι η διαφορά; Ο ένας βρίσκεται στον ουρανό μπροστά στον θρόνο του Πατέρα, (Ιησούς) ενώ ο άλλος βρίσκεται στην γη μέσα στα αναγεννημένα πνεύματα των πιστών (Άγιο Πνεύμα). Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αποκομμένοι αλλά πνευματικά βρίσκονται σε ενότητα μεταξύ τους και σε ενότητα μαζί μας, με τον καθένα ξεχωριστά (ΙΩΑΝ 14:20). Όταν λοιπόν μιλάμε σε γλώσσες τι συμβαίνει; Το Άγιο Πνεύμα προσεύχεται για μας στον Πατέρα, καθώς Αυτός γνωρίζει ακριβώς αυτό που έχουμε ανάγκη. “Παρόμοια, όμως, και το Πνεύμα συμβοηθάει στις ασθένειές μας· επειδή, το τι να προσευχηθούμε, καθώς πρέπει, δεν ξέρουμε, αλλά το ίδιο το Πνεύμα ικετεύει για χάρη μας με στεναγμούς αλάλητους. Κι αυτός που ερευνά τις καρδιές ξέρει τι είναι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι ικετεύει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού για χάρη των άγιων”. (ΡΩΜ 8:26-27).
Το Άγιο Πνεύμα όμως δεν προσεύχεται αφ’ εαυτού αλλά λαμβάνει απ’ τον Ιησού στον θρόνο τι να προσευχηθεί, την οποία προσευχή επιστρέφει στον θρόνο μέσα απ’ το δικό μας πνεύμα. “Στον οποίο κι εσείς συνοικοδομείστε σε κατοικητήριο του Θεού διαμέσου τού Πνεύματος” (ΕΦ 2:22). Στην πραγματικότητα ο Κύριος Ιησούς Χριστός δια του Πνεύματος Του που έχει τοποθετήσει σε σένα, προσεύχεται στον Πατέρα για σένα. “Κι εσείς, σαν ζωντανές πέτρες, οικοδομείστε ως πνευματικός οίκος, άγιο ιεράτευμα, για να προσφέρετε πνευματικές θυσίες, ευπρόσδεκτες στον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού (Ά ΠΕΤ 2:5). Βλέπουμε λοιπόν την συμμετοχή και των τριών Προσώπων της Τριάδας στην ζωή των πιστών μέσα απ’ την ενέργεια των γλωσσών και ότι αυτός είναι ο τρόπος οικοδομής του οίκου Του. Όχι ότι οι γλώσσες είναι το μόνο πνευματικό χάρισμα, αλλά είναι από τα κυριότερα αφού συμβάλουν στην άμεση οικοδομή του πιστού ατομικά, (αυτός που μιλάει με γλώσσα, οικοδομεί τον εαυτό του) και κατ’ επέκταση του οίκου συνολικά, εφόσον η υπερφυσική προσευχή των γλωσσών υπάρχει σε όλους. Αυτό μας οδηγεί σε μια πολύ σοβαρή πνευματική αρχή: Κανείς δεν μπορεί να οικοδομήσει τον εαυτό του, απ’ τον εαυτό του, αλλά η οικοδομή γίνεται από τον Ιησού Χριστό (ο οποίος είναι ταυτόχρονα και ο πρώτος πνευματικός λίθος Ά ΠΕΤ 2:4-6) δια του Αγίου Πνεύματος.
ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ
Γι’ αυτό ο Κύριος μίλησε για προσκύνηση Εν Πνεύματι και αλήθεια και ότι σε αυτού του είδους την λατρεία ευαρεστείτε ο Πατέρας. (ΙΩΑΝ 4:23-24)
Ο Παύλος επίσης μίλησε για προσευχή Εν Πνεύματι. (ΕΦ 6:18) Τι είδους λατρεία είναι αυτή; Τι είδους προσευχή; Είναι μια λατρεία-προσευχή πλήρους παράδοσης, που ο άνθρωπος έχει παραιτηθεί πλήρως απ’ τον εαυτό του και έχει παραδώσει τα ηνία στον Θεό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνει τίποτα και τα κάνει όλα ο Θεός, αλλά ότι δεν τα κάνει όλα ο ίδιος και έχει παραδώσει την ηγεσία στο Πνεύμα του Θεού. Για να το καταλάβουμε αυτό πρέπει να εξηγήσουμε τι σημαίνει η φράση: «Εν Πνεύματι και αλήθεια». Όταν ακούμε την φράση Εν Πνεύματι εγείρεται ένα ερώτημα: “Για ποιο πνεύμα μιλάει εκεί; Για του Θεού; Για του ανθρώπου;” Στην πραγματικότητα είναι και τα δύο μαζί που λειτουργούν ως ένα, (όποιος, όμως, προσκολλάται με τον Κύριο είναι ένα πνεύμα Ά ΚΟΡ 6:17), αλλά τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει Το Πνεύμα του Θεού. Το Πνεύμα του Θεού αναπέμπει προσευχή στον Πατέρα μέσω του πνεύματος του πιστού, που το έχει παραδώσει με εμπιστοσύνη στον Παράκλητο για αυτό τον σκοπό.
Γιατί όμως το Πνεύμα προσεύχεται σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνουμε εμείς; Δεν θα μπορούσε να προσεύχεται στην γλώσσα μας για να καταλαβαίνουμε; Γιατί δεν θέλει να ξέρουμε τι λέει; Γιατί παρακάμπτει το νου μας; Εάν ο νους καταλάβαινε τι λέγαμε ίσως σταματούσε την προσευχή. Ίσως δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος πραγμάτων που θα έφερναν σε δύσκολη θέση την ψυχή. Ίσως να μην συμφωνούσε ή η έπαρση της καρδιάς θιγόταν από ασθένειες που δεν θα’ θελε καν να αναφερθούν ή να έρθουν στο φως. Γι’ αυτό ο Θεός λαμβάνει την πρωτοβουλία και παρακάμπτει όλα αυτά που από πριν γνωρίζει ότι θα αποτελέσουν εμπόδια, λαμβάνοντας Αυτός τον έλεγχο. Η ερώτηση που πηγάζει απ’ την μεριά του Αγίου Πνεύματος πίσω απ’ την ενέργεια των γλωσσών είναι: «Με εμπιστεύεσαι να προσευχηθώ Εγώ αντί για σένα στον Πατέρα; Θα το κάνουμε μαζί αλλά εσύ δεν θα γνωρίζεις τι λέω. Θα Με εμπιστευτείς όπου Εγώ γνωρίζω ακριβώς τι χρειάζεσαι και πιο είναι πραγματικά το καλό σου;» Εδώ πρέπει να αναφέρουμε μιαν άλλη πολύ σοβαρή πνευματική αρχή: Δεν χτίζει ο νους τον ναό, αλλά το Άγιο Πνεύμα σε συνεργασία με το πνεύμα του πιστού.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ;
Στον δυτικό πολιτισμό το πνεύμα ταυτίζεται με το νου. Όταν οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον Κύριο ή την ανθρωπολογία της Αγίας Γραφής μιλούν για το πνεύμα, εννοούν τον φυσικό νου. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι αυτοί που χρησιμοποιούν αυτό τον τρόπο γλώσσας είναι οι διανοούμενοι. Αυτοί ονομάζονται απ’ τους ανθρώπους που ζουν κάτω απ’ το πνεύμα που ενεργεί στους γιούς της απείθειας, «οι άνθρωποι του πνεύματος». Αυτό είναι μια ξεκάθαρη μεθοδεία του εχθρού. Ο διάβολος υποκαθιστά το πνεύμα με το νου, ώστε οι άνθρωποι να έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυτό είναι το πνεύμα και να μην ζήσουν πραγματικά ποτέ με αυτό που είναι αληθινά το πνεύμα, που είναι επαφή με τον Ζωντανό Θεό! Τι είναι αυτό που δεν θέλει ο διάβολος; Την επαφή με τον Ζωντανό Θεό! Δεν έχει όμως κανένα πρόβλημα με το να κάνει ο άνθρωπος όμορφες σκέψεις μέσα απ’ τις οποίες να θαυμάζει τον εαυτό του.
Όταν όμως η Γραφή λέει την λέξη πνεύμα, δεν αναφέρεται στο φυσικό νου αλλά στην καρδιά, στην βαθύτερη υπόσταση του ανθρώπου. Είναι το πνευματικό όργανο που συγγενεύει με τη φύση του Θεού και μπορεί να έρθει σε επαφή με το σύμπαν του Θεού. Είναι η κεραία, το σημείο που κάνει λήψη των πραγμάτων του Θεού, ενώ ο νους σε σχέση με τα πνευματικά μοιάζει περισσότερο με τα πνευματικά δόντια που μασάει τα πνευματικά. Τα επεξεργάζεται, τα αναλύει, τα καταγράφει, τα απομνημονεύει. Σε καμία περίπτωση όμως δεν τα λαμβάνει και ο ρόλος του δεν είναι πρωταγωνιστικός. Το λέω αυτό γιατί ένα μέρος της εκκλησίας συμφωνεί με την οπτική των ανθρώπων του κόσμου. Ταυτίζει το πνεύμα με την διάνοια, μιλάει απ’ την διάνοια και καυχιέται ότι είναι το πνεύμα. Με αυτό τον τρόπο όμως γίνεται ανίκανος να ζήσει αληθινά στο πνεύμα και να λάβει πράγματα που έρχονται αληθινά απ’ το πνεύμα το Θεού. Ταυτίζει δε όμορφες σκέψεις που μπορεί να παράγει ο νους με τα ζωντανά ποτάμια που μαρτυρεί η Γραφή, ξεχνώντας όμως ότι αυτά βγαίνουν απ’ την κοιλιά και όχι απ’ το μυαλό.
Ούτε μπορούν τα λόγια που παράγονται από το νου να φέρουν αληθινά ζωή, αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που μίλησε ο απόστολος Παύλος (Ά ΚΟΡ 8:1). Το χειρότερο είναι ότι όταν βλέπουν κάποιον να μιλάει απ’ το πνεύμα, να προφητεύει ή να μιλάει γλώσσες τα ονειδίζουν και τα θεωρούν μωρία. Δεν υπάρχει όμως πιο ξεκάθαρος διαχωρισμός του ανθρώπινου πνεύματος από το ανθρώπινου νου, από το λόγο του Παύλου που ήταν καλός γνωστής των πνευματικών και από αποκάλυψη και από εμπειρία: “Θα προσευχηθώ με το πνεύμα, θα προσευχηθώ όμως και με τον νου· θα ψάλλω με το πνεύμα, θα ψάλλω όμως και με τον νου”. (Ά ΚΟΡ 14:15). Εάν ο νους και το πνεύμα ήταν το ίδιο και το αυτό δεν θα τα διαχώριζε ο Παύλος, ως δυο διαφορετικές λειτουργίες του εσωτερικού ανθρώπου.
ΠΟΙΟΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ;
Ποια είναι όμως η βαθύτερη αιτία που κάποιος αισθάνεται άβολα με τις γλώσσες, τις φοβάται, τις απορρίπτει, τις πολεμάει τόσο πολύ; Όλα έχουν να κάνουν με τον έλεγχο. Το μυαλό πάντα συνδέεται με την άσκηση ελέγχου. Ότι μπορείς να καταλάβεις, να καταγράψεις, να θυμηθείς, να υπολογίσεις βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο σου και σου δημιουργεί την αίσθηση της κυριαρχίας. Ότι κάπου επάνω είμαι κύριος, έχω κυριότητα. Με τις γλώσσες όμως συμβαίνει το αντίθετο. Κάποιος άλλος τώρα έχει κυριότητα σε σένα, ο Θεός. Αυτός είναι που μιλάει και προσεύχεται. Αυτός είναι που καταλαβαίνει, που θυμάται και ενεργεί για λογαριασμό σου, για το καλό σου. Ποιος; Ο Δημιουργός, που σου έδωσε και το πνεύμα και το νου και κάθε τι που περιλαμβάνει την προσωπική σου ύπαρξη.
Τι είναι λοιπόν οι γλώσσες; Το Άγιο Πνεύμα λαμβάνει τον έλεγχο της γλώσσας σου στην προσευχή. Ο νους δεν καταλαβαίνει αλλά εμπιστεύεται τον Θεό. Το αποτέλεσμα είναι να καρποφορείς και να οικοδομείς τον εαυτό σου σαν πνευματική πέτρα. «Μα πως;» Θα ρωτούσε κάποιος. Ακριβώς αυτό είναι το σημείο της εμπιστοσύνης, δεν ξέρουμε, γνωρίζει όμως ο Θεός, στον οποίο έχουμε εναποθέσει την ζωή μας. Γιατί αν καταλαβαίνεις έχεις εσύ τον έλεγχο. Όχι ότι δεν μπορείς να σταματήσεις την πνευματική ενέργεια όποτε θέλεις. Το σημείο της εμπιστοσύνης όμως είναι στο ότι δεν μπορείς να καταλάβεις. Οι άγνωστες γλώσσες λοιπόν είναι σημείο αναγνώρισης της υπερφυσικής εξουσίας του Ιησού στην ζωή μου. Διότι αν απορρίπτω τις γλώσσες σημαίνει ότι θέλω να έχω τα πράγματα κάτω απ’ τον έλεγχο μου. Θέλω να τα κρατάω εγώ στα χέρια μου. Φοβάμαι να τα παραδώσω σε κάποιον άλλο, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Θεός!
ΕΡΩΤΗΜΑ: Εμπιστεύεσαι τον Θεό περισσότερο απ’ ότι εμπιστεύεσαι εσένα; Στην σχέση σου με τον Θεό, ποιος είναι Κύριος, εσύ ή Εκείνος; Πιστεύεις ότι το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει τι χρειάζεσαι καλύτερα από σένα, ώστε να αφεθείς σε Αυτό ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις τι λέει; Είσαι διατεθειμένος να αφεθείς στον έλεγχο του Θεού ή θα συνεχίσεις να έχεις εσύ τον έλεγχο; Όλα τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες όπως οι θεολογίες που τα βγάζουν όλα «σκάρτα» και τα τοποθετούν σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή μόνο. Και μην νομίζει ότι αν ονειδίζεις ενέργειες του Πνεύματος ή τις αμφισβητείς θα έρθει επάνω σου με το ζόρι. Αυτό το λέω για κάποιους που λένε «ας κάνει ότι θέλει ο Θεός εφόσον το θέλει, γιατί να ρωτήσει εμένα;», βγάζοντας όμως τον εαυτό τους απ’ έξω, αφού δεν συναινούν πλήρως, είναι αδιάφοροι ή βαρύθυμοι. Εάν σκέφτεσαι έτσι πρέπει να ξέρεις ότι το Άγιο Πνεύμα είναι ευγενικό, ευαίσθητο και πάει εκεί που Το θέλουν. Και όχι απλά εκεί που το θέλουν αλλά που Το εκζητούν με όλη τους την καρδιά. Αν και Παντοδύναμος γιατί είναι Θεός, ο Παράκλητος δεν εκβιάζει, ούτε παραβιάζει την θέληση, αλλά ενεργεί κατά την πίστη του καθένα. Μια πίστη που δεν είναι υποκειμενική, αλλά είναι αυτή που έχει δοθεί στους αγίους και βασίζεται πάνω στην μαρτυρία των Γραφών και στην διαθήκη του Θεού.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΗΝ ΡΟΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;
Τι είναι λοιπόν αυτό που φοβάται κάποιος όταν ακούει για το Άγιο Πνεύμα και την γλωσσολαλιά; Μην χάσει τον έλεγχο κι αρχίζει να λέει πράγματα που δεν καταλαβαίνει τα οποία φαίνονται σαν ανοησίες. Αν σκέφτεσαι έτσι πρέπει να ξέρεις ότι: Καταρχήν, δεν είσαι εσύ που μιλάς ή αυτά που βγαίνουν απ’ το στόμα σου, δεν έχουν την πηγή τους σε σένα. Δεύτερον, το Άγιο Πνεύμα ξέρει τι λέει, δεν είναι ανοησίες, μάλιστα είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Τρίτον, το Άγιο Πνεύμα δεν είναι παράλογο, όπως μπορεί να φαίνεται σε κάποιους αλλά υπέρλογο, ξεπερνάει δηλαδή τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Αυτό δεν πρέπει να μας προβληματίζει καθώς οι απαντήσεις είναι μέσα στην Αγία Γραφή, η οποία μας πληροφορεί για την λογική του Θεού για την οποία μιλήσαμε παραπάνω. Τέταρτον: Αν κάποιος δεν ξεπεράσει το φράγμα του ορθολογισμού και του καθωσπρεπισμού που έχει βάλει το πνεύμα του αιώνα τούτου, δεν θα μπορεί να μιλήσει σε γλώσσες.
Αν υπερισχύει η γνώμη του κόσμου ή ακόμα και άλλων πιστών από την επιθυμία του να ζήσει τα της βασιλείας του Θεού, δεν θα «μπορέσει». Αν φοβάται ότι θα αισθανθεί «ανόητος» στα μάτια κάποιων και δεν θα είναι καθώς πρέπει. Ο Θεός εργάζεται με τους φτωχούς στο πνεύμα (και όχι με τους πλούσιους στην διάνοια) και με αυτούς που δεν έχουν πρόβλημα να φαίνονται «ανόητοι» για τον Κύριο. Δεν είναι τυχαίο αυτό που έγραψε ο Παύλος: “Αν κάποιος ανάμεσά σας νομίζει ότι είναι σοφός μέσα σε τούτο τον κόσμο, ας γίνει μωρός, για να γίνει σοφός” (Ά ΚΟΡ 3:18). Είναι με άλλα λόγια αυτό που είπε ο Κύριος: “Όποιος δεν δεχθεί τη βασιλεία τού Θεού σαν παιδί, δεν μπορεί να μπει μέσα σ’ αυτή” (ΜΑΡΚ 10:15). Πρέπει να καταλάβουμε ότι η βασιλεία είναι κάτι υπερφυσικό και δεν έχει να κάνει με τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Η βασιλεία δεν είναι κάτι που καταλαβαίνεις με την διάνοια, αλλά την δέχεσαι με την καρδιά δια πίστεως. Δεν είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις αλλά που σε ελέγχει εάν εσύ δεχθείς να παραχωρήσεις τον έλεγχο. Και δεν θα πρέπει ποτέ να περιμένεις η βασιλεία, η οποία ανήκει σε μια άλλη διάσταση, (αυτή του ουρανού), να προσαρμοστεί στις δομές που έφτιαξε αυτός ο κόσμος για να αισθάνεται «ασφάλεια». Ο Κύριος είπε ότι η βασιλεία μου δεν είναι απ’ αυτό τον κόσμο. Εάν δεν γνωρίσεις την βασιλεία του Ουρανού, πως θα την φέρεις στην γη, ζώντας έμπρακτα το «ας αγιαστεί το όνομά σου· ας έρθει η βασιλεία σου· ας γεννηθεί το θέλημά σου, όπως στον ουρανό, έτσι και επάνω στη γη;» Πέρα από μια όμορφη επαναλαμβανόμενη προσευχή ή ένα συγκινητικό κήρυγμα, δεν θα έχει καμία πρακτική εφαρμογή στην καθημερινή ζωή, ούτε θα κάνει οχυρά του εχθρού να τρίξουν.
