Δύο είναι τα μέρη που δεν πρέπει να μείνει ένας πιστός ακόμα κι αν ο Θεός είναι εκεί μαζί του. Η έρημος και η Βαβυλώνα. Η έρημος για τον λαό Ισραήλ ήταν ένα προσωρινό μέρος, η μετάβαση από την Αίγυπτο προς την γη της υπόσχεσης. Η γη της υπόσχεσης ήταν ο τελικός προορισμός και το σπίτι τους. Ήταν το μέρος που με λίγο κόπο η γη της ευλογίας θα τους έδινε παραπάνω από το αρκετό. Στην έρημο δεν πέθαιναν από την πείνα γιατί ο Θεός τους έριχνε το μάνα, αλλά ήταν μόλις αυτό που χρειάζονταν για να επιβιώσουν.
Η Βαβυλώνα ήταν ένα μέρος τιμωρίας. Ο λαός του Θεού δεν πλάστηκε για να ζει στην Βαβυλώνα. Επειδή όμως άφησαν την ειδωλολατρία να εισχωρήσει στους κόλπους τους ο Θεός τους παρέδωσε στην πόλη που ήταν η πηγή της ειδωλολατρίας. Ο χρόνος ήταν καθορισμένος και το σχέδιο του Θεού ήταν να γυρίσουν πίσω και να χτίσουν την Ιερουσαλήμ εκ νέου.
Και στην περίπτωση της ερήμου και της Βαβυλώνας η πλειοψηφία των Ισραηλιτών συμβιβάστηκε με την κατάσταση. Μόνο δύο απ’ την προηγούμενη γενιά μπήκαν στη γη της υπόσχεσης και λιγοστοί επέστρεψαν από την Βαβυλώνα. Μια αιτία ήταν ότι έβλεπαν τον Θεό να είναι μαζί τους και πράγματι ήταν, γιατί ο Θεός είναι μαζί σου και στην έρημο και στην τιμωρία, δεν σε εγκαταλείπει ποτέ. Το ότι η Παρουσία Του είναι μαζί σου σε αυτά τα μέρη όμως, δεν σημαίνει ότι είναι και το θέλημα Του να παραμείνεις εκεί. Διότι τα μέρη αυτά δεν τα προσδιόρισε για να εκπληρώσεις το θέλημα Του. Αν όμως επιλέξεις να μείνεις θα πεθάνεις. Με παρόμοιο τρόπο πολλοί πιστοί δεν τολμούν να κατακτήσουν τις υποσχέσεις του Θεού, αυτές που τους χαρίστηκαν δια του Ιησού Χριστού. Θεωρούν ασέβεια να διεκδικούν αυτά που τους είναι ήδη δοσμένα ή περιμένουν να γίνουν πραγματικότητα με ένα «μαγικό» τρόπο. Νομίζουν ότι όλα θα τα κάνει ο Θεός αγνοώντας ότι έχουν ένα μέρος να πράξουν απ’ την δική τους πλευρά. Άλλοι θεωρούν ότι η έρημος είναι ο τόπος που είναι προσδιορισμένοι να ζουν και μαθαίνουν να είναι ευχαριστημένοι εκεί, ενώ μεταθέτουν τις υποσχέσεις στην «άλλη» ζωή.
Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο από αυτό. Στην γη που σου δόθηκε να κατακτήσεις πολεμώντας γίγαντες και ρίχνοντας κάτω Ιεριχώ να φτιάχνεις ο ίδιος Ιεριχώ οι οποίες να αποτελούν τα οχυρώματα στα οποία ζεις μέσα. Αυτές είναι πνευματικές Βαβυλώνες που μας στερούν από την χάρη του Θεού. Είναι φτιαγμένες από διανοήματα απιστίας και πεποιθήσεις που δεν είναι σύμφωνες με αυτό που ο Θεός λέει ότι Είναι. Όταν κάποιος για διάφορους λόγους απορρίπτει αυτό που ο Θεός μαρτυρεί στον γραπτό του λόγο ότι Είναι και φτιάχνει τον θεό όπως αυτός τον φαντάζεται ή του αρέσει, φτιάχνει ένα είδωλο μέσα στην διάνοια του. Ακόμη κι αν χρησιμοποιεί εδάφια της Γραφής ο θεός που έχει δεν είναι της Γραφής, δεν είναι ο αληθινός, αλλά ένας ψεύτικος. Κι αυτό είναι ο ορισμός της πνευματικής ειδωλολατρίας.
Το αποτέλεσμα είναι να ζω τον μισθό της «πίστης» μου. Στην προς Εβραίους επιστολή λέει: Επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ’ αυτούς που τον εκζητούν (ΕΒ 11:6). Αυτό γίνεται και με το είδος της πίστης που στην ουσία του δεν είναι πίστη. Για παράδειγμα αν διακηρύττω ότι «ο Θεός δεν μιλάει» (παρόλο που η Γραφή λέει ότι μιλάει), δεν θα ακούω την φωνή του Θεού. Αν λέω ότι δεν υπάρχει το ρήμα του Θεού ή ότι δεν υπάρχει η ζωντανή του οδηγία, δεν θα ζω με οδηγία, αλλά με υποθέσεις. Θα λέω ότι ο Θεός μάλλον θέλει αυτό ή θα υποθέτω ότι ζητάει εκείνο ή ίσως θέλει να περπατήσω αυτό το μονοπάτι. Ή αν λέω ότι δεν μπορεί το ένα και το άλλο, αυτό θα γεύομαι στην ζωή μου. Η ομολογία που προέρχεται από το είδος της πίστης που υπάρχει στην καρδιά οδηγεί και στα ανάλογα αποτελέσματα. Και ο καθένας λαμβάνει τον μισθό του «θεού» που έχει διαλέξει να πιστεύει. Και ο τίτλος «πιστός» δεν φέρνει αυτόματα και τον Θεό στην ζωή μου.
Μας αρέσει να λέμε ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος, αλλά Εκείνος μιλάει για πίστη και περιμένει να δει την ενεργοποίηση των δικών μας αποφάσεων, βάση του χαρακτήρα που μας αποκάλυψε μέσα απ’ την Αγία Γραφή. Περιμένει την ανταπόκριση της ελεύθερης βούλησης που Εκείνος μας χάρισε. Περιμένει να γνωρίσουμε τους πνευματικούς νόμους που έχει θεσπίσει (και έχει βάλει και Τον Εαυτό Του κάτω από αυτούς) και να κινηθούμε σύμφωνα με αυτούς. Και όχι να ζούμε με αυταπάτες νομίζοντας ότι ο Θεός ενεργεί με έναν αυθαίρετο τρόπο, όπου όταν δεν συμβαίνει αμφιβάλουμε ότι μας αγαπάει και θέλει το καλό μας.
Μας αρέσει να λέμε ότι είναι παντού αλλά υπάρχουν μέρη που δεν «μπορεί» να πάει. Δεν μπορεί όχι γιατί δεν θέλει αλλά γιατί δεν Τον αφήνουμε και δεν θα κάνει ποτέ κάτι με το ζόρι. Ο Ιησούς είπε ότι ο Θεός είναι Πνεύμα. Πνεύμα είμαστε κι εμείς που είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα Του με την διαφορά ότι τώρα ζούμε σε ένα υλικό σώμα. Αυτό λοιπόν που μπορεί να εμποδίσει τον Θεό να πάει κάπου δεν είναι η ύλη (Ο Ιησούς μετά την ανάσταση του περνούσε μέσα από κλειστές πόρτες), αλλά πνευματικής υφής τοίχοι. Είναι πεποιθήσεις και διακηρύξεις που προέρχονται από ένα ανθρώπινο πνεύμα οι οποίες είναι αντίθετες σε αυτό που πραγματικά Είναι. Αυτές οι πεποιθήσεις Τον κρατάνε σε απόσταση, δεν του επιτρέπουν να είναι κάπου, ούτε Του δίνουν το δικαίωμα να εργαστεί. Και επειδή ο Θεός έχει δεσμευτεί να σέβεται την ελευθερία μας δεν θα το κάνει. Η κυριαρχία Του απελευθερώνεται όταν με την θέληση μου Του παραχωρώ τα δικαιώματα, να την απλώσει στην ζωή μου. Όσο χώρο Του δίνω τόσο θα πάρει, χιλιοστόμετρο παραπάνω.
Αυτό δεν είναι κάτι μεταφορικό αλλά πραγματικό. Το βλέπουμε στην Ναζαρέτ (δεν μπορούσε εκεί να κάνει κανένα θαύμα) και στην εκκλησία της Λαοδίκειας, (ΑΠΟΚ 3:14-21) στην οποία είναι απ’ έξω και χτυπάει για να μπει. Δεν χτυπάει σε κοσμικούς αλλά σε αναγεννημένους πιστούς! Όταν λέει «χτυπάω», δεν εννοεί την πόρτα του φυσικού κτιρίου ή ότι δεν ξέρει τι γίνεται στον χώρο της συνάθροισης. Αλλά δεν έχει πρόσβαση σε καρδιές και ζωές γιατί με τις πεποιθήσεις και τα διανοήματα που έχουν υψώσει, (είμαι πλούσιος, δεν έχω ανάγκη από τίποτα) δεν Του έχουν αφήσει καθόλου χώρο. Δεν μπορεί να ενεργήσει όταν είμαστε κλεισμένοι σε ένα πνευματικό καβούκι που φτιάξαμε για να αισθανόμαστε ασφάλεια. Καταλήγουμε να καυχιόμαστε ενώπιων του Θεού για την Ιεριχώ που χτίσαμε αν και είναι αυτή που Τον κρατάει απ’ έξω.
Ύστερα αναρωτιόμαστε «γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει; Γιατί δεν απαντάει; Γιατί υπάρχουν βουνά που δεν μετακινούνται;» Μέχρι που στο τέλος καταλήγουμε σε μοιρολατρικά συμπεράσματα: «Αυτό είναι το θέλημα Του». «Δεν θα πούμε εμείς στον Θεό τι να κάνει». «Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό…». «Άγνωστες οι βουλές του Κυρίου». Και «μια μέρα θα μάθουμε όλες τις απαντήσεις».
Έχουμε ευθύνη για ότι επιλέγουμε να πιστεύουμε και για την «θεολογία» που «διαλέγουμε» να υιοθετήσουμε. Εάν δεν τιμάμε τον Θεό σε αυτό που μας αποκαλύπτει ότι Είναι, δεν Τον ευαρεστούμε αλλά θα ζήσουμε τον «θεό» που ομολογούμε. Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται καθόλου ο Θεός.
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε καθαρισμό όχι μόνο της σάρκας αλλά και του πνεύματος. Μας αρέσει να δίνουμε έμφαση στον καθαρισμό της σαρκός, σε φανερά γήινα πάθη, όπως το τσιγάρο, το αλκοόλ, το ντύσιμο, την πορνεία, τις κοσμικές συνήθειες. Δεν ασχολούμαστε σχεδόν καθόλου με την υπερηφάνεια, την αλαζονεία της γνώσης, την εξάρτηση απ’ τον εαυτό, την αυτοδικαίωση, το θρησκευτικό πνεύμα. Εάν δεν καθαριστούμε από αυτά μπορούν να γίνουν η αιτία να μην μπούμε στην γη. Το ότι βγήκαμε απ’ την Αίγυπτο δεν μας εξασφαλίζει ότι θα εισέλθουμε στην γη της υποσχέσεων, αλλά μπορούμε να πεθάνουμε στην έρημο ή στην Βαβυλώνα. Και δεν πρέπει να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι η αναγέννηση μας κάνει αυτόματα καθαρούς στο πνεύμα, ταπεινούς, εξαρτημένους απ’ τον Θεό, με ζωντανή πίστη και με καρδιά εκζήτησης.
Ας δούμε τώρα δυο αιτίες που μπορούν να αφήσουν κάποιον έξω από την γη της υπόσχεσης.
Α) ΑΠΙΣΤΙΑ. Και βλέπουμε ότι από απιστία δεν μπόρεσαν να μπουν μέσα (ΕΒ 3:19).
Η πρώτη γενιά της εξόδου δεν μπήκε στην γη γιατί απίστησε. Η απιστία δεν είναι μόνο μια αρνητική στάση σε αυτό που ο Θεός μου λέει, αλλά φέρνει διανοήματα από πίσω, φτιάχνει ένα ολόκληρο οικοδόμημα. Παράγει θεολογία που δεν έχει σαν πηγή της τον Θεό αλλά το άνθρωπο και την δική του σοφία. Έτσι η γενιά εκείνη πέθανε όχι επειδή ο Θεός δεν ήθελε να νικήσουν και να κατακτήσουν την γη, αλλά γιατί τα εμπόδια που ήταν μπροστά τους, τους οδήγησαν να βγάλουν μια θεολογία που μεγέθυνε τα προβλήματα και μίκραινε τον θεό μέσα στις καρδιές τους.
Αυτό συμβαίνει και σε εμάς. Όταν βλέπουμε τον Θεό να μην ενεργεί σε μια περίσταση βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα που δίνουν δόξα στα προβλήματα και μικραίνουν τον Ίδιο. Στο λόγο Του όμως μαρτυρεί ότι όλες οι υποσχέσεις σε Αυτόν είναι Ναι και Αμήν. Εάν δεν μπορώ να συμφωνήσω σε αυτό, δεν διαφέρω και πολύ απ’ τους Ισραηλίτες που διάλεξαν να πεθάνουν στην έρημο.
ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΕΙ Ή ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ;
Δεν απαντάει αμέσως γιατί δοκιμάζει. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια μια κατάσταση που αντιμετώπιζα και είχε γίνει πρόβλημα στην εξάπλωση του ευαγγελίου. Τότε προσευχόμουν έντονα και ρωτούσα τον Θεό γιατί δεν το βγάζει απ’ την μέση. Η απάντηση που είχα λάβει με συγκλόνισε και έμεινε χαραγμένη στην μνήμη μου. Μου είπε: «Εγώ είμαι το πρόβλημα γιατί δοκιμάζω ανθρώπους». Ο Θεός καθυστερούσε όχι γιατί δεν είχε στο πρόγραμμα Του να φέρει λύση, αλλά γιατί ήταν επικεντρωμένος στην αντίδραση μου όσον αφορούσε την καθυστέρηση της απάντησης.
Στην Γραφή έχουμε δεκάδες προτροπές για επιμονή στην προσευχή και να μην αποκάνουμε. Έχουμε την περίπτωση της Χαναναίας που στην αρχή της απάντησε με φαινομενικά σκληρό τρόπο, τον Βαρτίμαιο που έκανε ότι δεν τον άκουγε και τον Λάζαρου που τον ανάστησε αφού είχε πεθάνει! Έχουμε την παραβολή με τον άδικο κριτή και την χήρα, τον αναιδή φίλο, τον πατέρα που δίνει ψάρι στα παιδιά του και όχι φίδι. Η σιωπή του Θεού ή η αργοπορία δεν σημαίνει πάντα όχι. Αλλά ο Θεός θέλει να δει την πίστη μας, την αναγνώριση απ’ την μεριά μας αυτού που Είναι και της τιμής που Του αρμόζει. Άλλωστε ο Ιάκωβος το είπε ξεκάθαρα: Ας ζητάει, όμως, με πίστη, χωρίς να διστάζει καθόλου· επειδή, αυτός που διστάζει μοιάζει με κύμα της θάλασσας, που κινείται από τους ανέμους και συνταράζεται. Επειδή, ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος ότι θα πάρει κάτι από τον Κύριο (ΙΑΚ 1:6-7).
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΚΙ ΑΝ ΠΙΣΤΕΨΩ ΘΑ ΓΙΝΕΙ; ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΜΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ;
Εάν ότι πίστευες γινόταν, τότε θα ήσουν θεός. Ή θα μπορούσες να μανιπιουλάρεις τον Θεό μέσα απ’ την πίστη σου, όπως κάποιοι νομίζουν. Όταν όμως η Γραφή μιλάει για πίστη δεν εννοεί πως όποια επιθυμία βγαίνει απ’ την ψυχή του ανθρώπου θα πραγματοποιηθεί, αλλά κάθε ρήμα που έχει βγει (γεγραμμένος λόγος) ή θα βγει (Άγιο Πνεύμα) απ’ το στόμα του Θεού και ο άνθρωπος το πιστέψει χωρίς να αμφιβάλει καθόλου θα πραγματοποιηθεί. Αυτό σημαίνει ο λόγος του Ιησού: έχετε πίστη Θεού (ΜΑΡΚ 11:22). Αυτό που ο Θεός σκοπεύει να κάνει το μεταδίδει στο πνεύμα σου, ως πληροφορία στην καρδιά σου. Τότε καλείσαι να το δεχτείς χωρίς να αμφιβάλεις. Και υπάρχουν και οι επιβεβαιώσεις του Θεού στην περίπτωση που θέλεις επιβεβαίωση (βλέπε Γεδεών). Το πρόβλημα δεν είναι να ξαναρωτήσεις, αλλά να μην ρωτάς καθόλου βγάζοντας τα δικά σου συμπεράσματα. Ο άνθρωπος όμως πλάσθηκε για να ζει με το ρήμα του Χριστού (άρα η πίστις εξ ακοής η δε ακοή δια ρήματος Χριστού Θεού ΡΩΜ 10:17). Αυτό είναι καλεσμένος να γνωρίζει όπου αυτό σημαίνει μια καρδιά και μια ζωή συνεχής εκζήτησης. Ακριβώς σε αυτό το σημείο λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη πνευματική αυτοκτονία των «πιστών». Είναι η θεολογία ότι ο Θεός δεν μιλάει σήμερα, δεν υπάρχει το ρήμα του Θεού, αλλά όλα είναι ο γραπτός λόγος! Η Αγία Γραφή όμως μας δίνει μια γενική εικόνα του χαρακτήρα και του σχεδίου του Θεού. Δεν περιέχει λεπτομέρειες της προσωπικής μας ζωής αλλά γι’ αυτό μας δόθηκε το Άγιο Πνεύμα, το οποίο μας φέρνει τον Λόγο του Χριστού και μας συνδέει με τον θρόνο! (Εκείνος θα δοξάσει εμένα, επειδή από το δικό μου θα πάρει, και θα το αναγγείλει σε σας ΙΩΑΝ 16:14). Πολλοί «πιστοί» όμως το περιφρονούν και άλλοι ούτε καν το πιστεύουν! Έτσι δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να ρωτήσουν, να νηστέψουν και να προσευχηθούν μέχρι να λάβουν την απάντηση απ’ τον Ζωντανό και αναστημένο Ιησού που δια του Αγίου Πνεύματος είναι μέσα τους, με αποτέλεσμα να αφήνονται στην «μοίρα» τους! Αποκόπτουν τους εαυτούς τους από αυτό που είναι η πνευματική ζωή στο πυρήνα της, στο πιο πρακτικό και ουσιαστικό κομμάτι της. Ύστερα ακολουθούν τα ανάλογα αποτελέσματα, τα οποία ανακυκλώνουν και στερεώνουν τα λανθασμένα θεολογικά συμπεράσματα.
Αυτό σημαίνει ότι παρόλο που ο Θεός μπορεί να έχει μια θετική απάντηση για κάποιον, αν εκείνος δεν μπει στην διαδικασία να την γνωρίσει δεν θα γίνει πραγματικότητα στην ζωή Του. Είναι κι αυτό μέρος του σεβασμού απ’ την μεριά του Θεού της ελεύθερης βούλησης που είπαμε. Το να βγάζει κάποιος τον Θεό «μουγγό» είναι τμήμα του οχυρώματος που Τον κρατάει απ’ έξω και μάλιστα το χειρότερο!
Β) ΣΑΡΚΑ. Και ο Ιησούς έκανε για τον εαυτό του κοφτερά πέτρινα μαχαίρια, και έκανε περιτομή στους γιους Ισραήλ επάνω στον λόφο των ακροβυστιών (ΙΗΣ 5:3)
Η δεύτερη μεγάλη προϋπόθεση για να λάβεις τις υποσχέσεις είναι η περιτομή της καρδιάς που είναι η αποκόλληση από την ζωή της αμαρτίας, κοινώς ο θάνατος της σάρκας. Ο θάνατος ως σταθερή απόφαση η οποία επαναλαμβάνεται κάθε νέα μέρα. Αυτό είναι το μέρος μας στην διαθήκη και όποιος λέει ότι δεν έχουμε μέρος πλανιέται. Η διαθήκη δεν μπορεί να ενεργηθεί αν επιμείνεις στην αμαρτία μέσα στην χάρη. Δεν μιλάμε για κάποιες πτώσεις περιστασιακά, αλλά για την σκέψη ότι αφού ο Χριστός πέθανε για να μην πάω στην κόλαση, εάν ομολογήσω με το στόμα μου τον Χριστό και συνεχίσω να ζω με την σάρκα, δεν θα πάω στην κόλαση. Αυτό είναι ισχυρότατη πλάνη που οδηγεί στην κόλαση. Αλλά και στην γη κάθε απελευθέρωση σαρκικής επιθυμίας δίνει δικαιώματα στον διάβολο, μου αφαιρεί την παρρησία και με κάνει ανίκανο να λάβω την περίσσεια ζωή που υποσχέθηκε ο Ιησούς. Αυτό δίδαξε ο απόστολος Ιωάννης στην πρώτη επιστολή του: Αγαπητοί, αν η καρδιά μας δεν μας κατακρίνει, έχουμε παρρησία προς τον Θεό· και ό,τι αν ζητάμε το παίρνουμε απ’ αυτόν, επειδή τηρούμε τις εντολές του και πράττουμε τα αρεστά μπροστά του (Α΄ΙΩΑΝ 3:21-22). Η προϋπόθεση είναι να πράττουμε τα αρεστά μπροστά Του. Πως ξέρουμε ότι τα πράττουμε; Η καρδιά μας δεν μας ελέγχει για κάτι. Και το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί στην καρδιά, μας δίνει το θάρρος να ζητήσουμε. Όταν η σχέση μας με τον Θεό είναι καθαρισμένη και δεν υπάρχουν εμπόδια λαμβάνουμε ότι ζητήσουμε και πράγματι μας το δίνει.
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΟΤΙ ΜΟΥ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΩΣΕΙ;
Κι αυτή είναι η παρρησία που έχουμε προς αυτόν, ότι: Αν ζητάμε κάτι σύμφωνα με το θέλημά του, μας εισακούει (Ά ΙΩΑΝ 5:14). Ο Ιωάννης λέει ότι μας δίνει ότι είναι κατά το θέλημα Του. Αυτό δεν σημαίνει πως κάτι που επιθυμώ και του ζητώ να μου το δώσει δεν μπορεί να είναι στο θέλημα Του. Αλλά ως Πατέρας που αγαπάει το παιδί Του και ξέρει τι είναι καλό για το παιδί Του καλύτερα απ’ το ίδιο.
Εδώ όμως δεν μιλάμε για μωρά εν Χριστώ που δεν ξέρουν ποιο είναι το καλό τους ή το θέλημα του Θεού και περιφέρονται ακόμη γύρω απ’ τον εαυτό τους. Μιλάμε για ώριμους πιστούς που έχουν φτάσει στην ηλικία του υιού, έχουν γνωρίσει τα δικαιώματα τους Εν Χριστώ και ξέρουν ποιο είναι το θέλημα του Πατέρα τους. Μιλάμε για ανθρώπους που έχουν σταυρώσει την σάρκα και τις επιθυμίες. Έχουν γνωρίσει τα χαρισθέντα υπό του Θεού (ΕΦ 1:18-19), το σχέδιο Του για την ζωή τους και ποια είναι ακριβώς η προσωπική τους γη της υπόσχεσης. Πάνω εκεί λοιπόν ζητάνε και λαμβάνουν γιατί γνωρίζουν ότι κάθε υπόσχεση Εν Χριστώ είναι ναι και αμήν. Το θέλημα του Θεού δεν είναι κάτι αντίθετο προς την δική τους καρδιά αλλά έχουν γίνει ένα με αυτό. Και εκεί βρίσκεται η πιο μεγάλη παρρησία.
