Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που ο αρχιανακριτής Ονούε λέει μια παραβολική ιστορία στον Ροντρίγκες για έναν άντρα που είχε παντρευτεί τρεις γυναίκες, όπου στο τέλος επειδή τσακωνόντουσαν μεταξύ τους για το ποια θα τον έχει, τις έδιωξε και τις τρεις. Αυτές οι τρεις γυναίκες ήταν η Πορτογαλία, η Ολλανδία και η Αγγλία ενώ ο άντρας η Ιαπωνία, που οι τρεις χώρες προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν στον χριστιανισμό.
Το πρώτο συμπέρασμα απ’ όλο αυτό, είναι ότι οι Ιάπωνες άρχοντες καταλάβαιναν το ευαγγέλιο περισσότερο ως απειλή ενός ξένου πολιτισμού που πάει να εισβάλει στον δικό τους, παρά ένα χαρμόσυνο άγγελμα της αγάπης του Θεού.
Και δεν μπορούμε να τους αδικήσουμε τελείως σε αυτό. Διότι ήδη απ’ τα πρώιμα χρόνια, το ευαγγέλιο προσμίχθηκε με πολιτικά και πολιτισμικά στοιχεία. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα κάθε δόγμα δεν αυτοπροσδιορίζεται μόνο απ’ το θρησκευτικό κομμάτι του, αλλά και απ’ το φυλετικό-πολιτισμικό. Για παράδειγμα έχουμε τους Ρωμαιοκαθολικούς. Τους Ελληνοορθόδοξους. Τους Αγγλικανούς και ούτω καθεξής. Επίσης είναι αλήθεια ότι σε αρκετές περιπτώσεις το ευαγγέλιο χρησιμοποιήθηκε ως όχημα πολιτικών σκοπιμοτήτων μιας χώρας, για να κατακτήσει μιαν άλλη. Η σε άλλες περιπτώσεις υπήρξε το ξεκάθαρο κήρυγμα, αλλά κάποιοι συμπατριώτες των ιεραποστόλων το χρησιμοποίησαν για να εισβάλουν λίγο αργότερα και να επιβάλουν την αποικιοκρατία. Όλα αυτά είναι στοιχεία που δικαιολογημένα μπορούν να παράγουν φόβο και άμυνες σε κάποιες χώρες και να τις κάνουν τελείως κλειστές στο πραγματικό ευαγγέλιο.
Δεν είναι τυχαία βαλμένα στην Παλαιά Διαθήκη εδάφια που παραγγέλνουν να μην σπέρνουμε στο ίδιο χωράφι ετεροειδή σπέρματα. Ή να μην φοράμε ρούχα με σύμμεικτο υλικό. Κάποιος θα πει ότι αυτές οι εντολές αφορούσαν μόνο τον λαό Ισραήλ, για ειδικού λόγους στην Παλαιά Οικονομία. Κι αυτό είναι σωστό. Μπορείς να πεις όμως ότι δεν έχουν κανένα μήνυμα για μας; Ποια είναι η πνευματική τους εφαρμογή; Καθώς ο Παύλος μας λέει ότι όλος ο νόμος είναι πνευματικός. Αυτό σημαίνει ότι κάθε εντολή, ακόμα κι αυτές που εμπεριέχουν υλικές διατάξεις, κρύβουν από πίσω κάποιο πνευματικό μήνυμα. Ο σπόρος λοιπόν που σπέρνεται στο χωράφι της καρδιάς, (παραβολή του σπορέα) είναι ο λόγος του Θεού, το ευαγγέλιο. Σε αυτό το χωράφι, σε αυτό τον πνευματικό κήπο δεν μπορείς να σπείρεις κι άλλες ιδέες, τα οποία να τα αναμείξεις με το αρχικό. Ο σπόρος του ευαγγελίου είναι άγιος και δεν πρέπει να αναμιχθεί με τίποτα άλλο. Το ίδιο ισχύει για το ένδυμα. Η δικαιοσύνη του Θεού, ο Χριστός, ο νέος άνθρωπος που ο Ουράνιος Πατέρας μας καλεί να ντυθούμε, πρέπει να είναι ατόφιος. Δεν μπορεί να περιέχει στοιχεία απ’ τον παλαιό άνθρωπο, την παλιά ζωή ακόμη και καλά στοιχεία του πνεύματος του κόσμου τούτου, όπως είναι έθιμα, πολιτικές ή φιλοσοφικές ιδεολογίες, συνήθειες κ.α. Ο Θεός μας καλεί να βγούμε έξω απ’ όλα αυτά, διότι ο Κύριος τα κάνει όλα νέα και μέσα στην βασιλεία των Ουρανών δεν θα μπει τίποτα που μολύνει, αλλά η γη και τα έργα της θα κατακαούν και τα παλιά θα ξεχαστούν. Στον ουρανό θα μπουν μόνο όσοι φορούν το ένδυμα του γάμου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σεβόμαστε τις ανώτερες εξουσίες (στο βαθμό που δεν αντιτίθενται με τις αρχές του Θεού) ή δεν προσευχόμαστε για αυτές όσο είμαστε στο ανθρώπινο σχήμα, όπως μας παραγγέλλει ο λόγος του Θεού. Έχουμε όμως την επίγνωση ότι δεν ανήκουμε εδώ, είμαστε περαστικοί και το πραγματικό μας σπίτι είναι αλλού.
Γνωρίζουμε επίσης ότι το αληθινό ευαγγέλιο δεν παντρεύεται με τίποτα γήινο, αλλά είναι πάνω και πέρα από κάθε τι ανθρώπινο ότι κι αν είναι αυτό. Το ευαγγέλιο είναι από τον ουρανό και αφορά κάθε ανθρώπινη ψυχή απ’ όποιο έθνος, φυλή, γλώσσα κι αν είναι. Είναι ένα ερώτημα, μέσα στα χρόνια της Καινής Διαθήκης πόσοι τόλμησαν να κηρύξουν το ευαγγέλιο ατόφιο, χωρίς καμία δική τους πρόσμιξη, ατομική ή που να αφορά τον πολιτισμό απ’ τον οποίο προέρχονται, σεβόμενοι τα έθιμα και την κουλτούρα της ξένης χώρας. Ποιος προσπάθησε να το εντάξει (και δεν λέω νερώσει ή συμβιβάσει) στην κουλτούρα της χώρας που υπηρετούσε, αλλά και όσα στοιχεία δεν έρχονταν ενάντια, να τα σεβαστεί. Αλλά και αν κάποια έρχονταν να το κηρύξει με έναν τρόπο τόσο ευαίσθητο και προσεκτικό, ώστε οι αλλαγές να έρθουν χωρίς να θίξει τον πολιτισμό ή τις προσωπικότητες των ανθρώπων εκεί, αλλά με έναν τρόπο που μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να κάνει όταν Του δίνουμε τον χώρο να εργαστεί. Ένα παράδειγμα είναι ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος στην εποχή του γνώριζε ότι η δουλεία είναι κάτι αντίθετο απ’ τον χαρακτήρα του Θεού και το μήνυμα του ευαγγελίου. Δεν είπε όμως ότι είναι λάθος, δεν κάλεσε τους δούλους σε επανάσταση, ούτε επέπληξε τους αφέντες. Αλλά τι είπε: Οι δούλοι να εργάζονται στους κυρίους τους ως εις τον Κύριο, οι κύριοι να συμπεριφέρονται στους δούλους τους ως να έχουν να δώσουν λόγο εις τον Κύριο.
