Έχουμε συνηθίσει στην αντίληψη ότι έσχατα της γης είναι τα πιο απομακρυσμένα μέρη του πλανήτη. Κάποιες χώρες βαθιά μέσα στην ζούγκλα, σε άλλους ηπείρους, εκεί που δεν έχει πατήσει ποτέ πόδι ανθρώπου. Εκεί που ζουν άγριες φιλές, απολίτιστες, που είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο να φτάσει κάποιος.
Βέβαια αν το σκεφτούμε από μια άλλη οπτική γωνία, έσχατα της γης είναι μια πολύ σχετική έννοια, με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Κι αυτό γιατί η γη είναι στρογγυλή και όχι επίπεδη. Δεν υπάρχει δηλαδή ένα σημείο απ’ όπου ξεκινάει κάποιος και καθώς ταξιδεύει μπορεί να φτάσει στο τέρμα. Επίσης μπορεί για μας κάποιοι να είναι στα έσχατα της γης, σε σχέση με εμάς. Αλλά ποια είναι τα έσχατα της γης για εκείνους; Από το σημείο που εκείνοι ζουν, έσχατα γι’ αυτούς μπορεί να είμαστε εμείς. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Κύριος δεν μας καλεί να πάμε σε μέρη που δεν έχει ακουστεί το ευαγγέλιο. Αλλά αν τα έσχατα της γης είναι περιοχές που δεν έχει ακουστεί το ευαγγέλιο, τότε το χωρίο λαμβάνει και μια τελείως ξεχωριστή διάσταση. Με αυτή την οπτική έσχατα της γης μπορεί να είναι ένα μέρος που κανείς δεν πάει ποτέ ή το τελευταίο μέρος που κάποιος θα επέλεγε να πάει. Όχι γιατί είναι μακριά γεωγραφικά, αλλά γιατί είναι μακριά για άλλους λόγους. Συναισθηματικούς, ψυχολογικούς, ιδεολογικούς. Έσχατα ή έσχατος της γης μπορεί να είναι κάποιος άνθρωπος που ζει δίπλα μας, αλλά κανείς δεν έχει πάει ποτέ να του μιλήσει. Που είναι τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά. Η γειτόνισσα που υποφέρει από κατάθλιψη και λόγω της επιθετικής συμπεριφοράς της δεν τολμάει κανείς να την πλησιάσει. Ο ηλικιωμένος λίγο παραδίπλα που οι δικοί του τον έχουν εγκαταλείψει και κανείς δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί μαζί του. Ο άστεγος που μένει στο παρκάκι της γειτονιάς και όλοι τον προσπερνούν. Ο μετανάστης που πουλάει τσαντάκια για να επιβιώσει και ο τοξικομανής που μένει στο απέναντι τετράγωνο.
Όσον αφορά το πρώτο είδος ευαγγελισμού, σχεδόν έχει ολοκληρωθεί. Ιεραπόστολοι από την Μεγάλη Βρετανία, την Αμερική και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κατέκλυσαν τους πέντε ηπείρους τον προηγούμενο αιώνα, για να φέρουν τον Χριστό. Άλλοτε με σωστό τρόπο, άλλοτε όχι. Όπως και να ‘χει άνθρωποι που ζουν στα πιο απομακρυσμένα μέρη της γης άκουσαν, άλλοι δέχθηκαν άλλοι απέρριψαν, σύνορα νικήθηκαν, εμπόδια ξεπεράστηκαν. Εμπόδια οικονομικά, γεωγραφικά, γλωσσικά. Άλλα εμπόδια όμως δεν έχουν ξεπεραστεί και μπορεί να είναι πιο δύσκολο να γίνει. Εμπόδια φόβου, μίσους, προκατάληψης. Εμπόδια αδιαφορίας, πνευματικού νυσταγμού και έντονης επικέντρωσης στον εαυτό, σε μια εποχή που όλα τα μηνύματα που εκπέμπει είναι να κοιτάς κυρίως τον εαυτό σου. «Εσύ και οι δικοί σου να είστε καλά και για τους άλλους να μην σε νοιάζει». Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει και ο Θεός θέλει να το αλλάξει, τουλάχιστον σε αυτούς που ονομάζονται παιδιά Του. Σε μια εποχή όπου αυτοί που κάποτε έδιναν το φως, τώρα οι ίδιοι είναι μέσα στο σκοτάδι. Το οποίο έχει βρει τόπο μέσα στο νου και τις καρδιές τους. Ο επανευαγγελισμός της τυπικά χριστιανικής Ευρώπης, είναι πλέον έκτακτη ανάγκη. Η αληθινή εικόνα του Θεού πρέπει ξανά να κηρυχτεί και η δόξα του Κυρίου να φανεί πάνω στην γη. Μέχρι και στον τελευταίο άνθρωπο, για μια έσχατη φορά, πριν να έρθει το τέλος..
Το μεγάλο ερώτημα για κάθε ένα που ομολογεί το όνομα Του, είναι που θα επενδύσει τη ζωή του. Που θα επιλέξεις να ξοδέψεις τον χρόνο σου, τις δυνάμεις σου, τα χρήματα σου, τον εαυτό σου ολόκληρο. Θα ζήσεις μια φθηνή χριστιανική ζωή που ναι μεν δεν θα αρνείσαι το όνομα του Χριστού, αλλά δεν θα παύεις παράλληλα να κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου ή θα τα δώσεις όλα για Εκείνον; Ο Κύριος μας προτρέπει να θησαυρίζουμε στον ουρανό και να τα «ποντάρουμε» όλα σε Εκείνον. Εσύ τι θα κάνεις;
