ΔΕΝ είναι ένας ο πατέρας όλων μας; Δεν μας έπλασε ένας Θεός; Γιατί δολιευόμαστε κάθε ένας ενάντια στον αδελφό του, βεβηλώνοντας τη διαθήκη των πατέρων μας; (ΜΑΛ 2:10).
Άγιο Πνεύμα, Αγία Γραφή, μετάνοια, πίστη, πνευματικά χαρίσματα, όλα δώρα, εργαλεία, τρόποι του Ουράνιου Πατέρα για να Τον πλησιάσουμε, να τον γνωρίσουμε, να καθαριστούμε, να Τον υπηρετήσουμε.
Την μετάνοια την έχουν οι Ορθόδοξοι (έστω με λανθάνων τρόπο) την πίστη οι Διαμαρτυρόμενοι (ευρύτερα), την Αγία Γραφή οι Ευαγγελικοί, το Άγιο Πνεύμα οι Πεντηκοστιανοί, τα χαρίσματα οι Χαρισματικοί. Πως γίνεται η βασιλεία να έχει διαιρεθεί κατά τμήματα; Πως γίνεται με το επί μέρους δώρο που ο καθένας επιλέγει να κρατήσει εκ του συνόλου, να εχθρεύεται και να υποτιμάει τους υπόλοιπους αδελφούς του; Όλα ανήκουν σε όλους, αλλά επιλέγουμε σε κάποια να δώσουμε έμφαση πολεμώντας με αυτά τους υπόλοιπους.
Όλα αυτά πρέπει να επιτρέπονται στην εκκλησία (που είναι μια) με την σωστή χρήση, μέτρο και τάξη. Μα πως θα τα καταφέρουμε; Αν υπάρχει αγάπη όλα γίνονται. Το μόνο που δεν πρέπει να επιτρέπεται στην εκκλησία είναι η αμαρτία (όχι ο αμαρτωλός) που θέλει να μένει αμετανόητη και να επιβάλει την παρουσία της με τρόπο που σταδιακά να μετατρέπει και την υπόλοιπη εκκλησία σε κόσμο, όπου τότε πρέπει να βγούμε από τον κόσμο που κάποτε ήταν εκκλησία για να παραμείνουμε κι εμείς εκκλησία.
Εκκλησία δεν είναι ένα πολυπληθές ακροατήριο που αποτελείται από ένα πλήθος αγνώστων μεταξύ τους, που ακούν υπέροχες πνευματικές ομιλίες. Η εκκλησία είναι σώμα με πολλά μέλη που δεν είναι παθητικά αλλά το καθένα συνεισφέρει με τα χαρίσματα που του έχουν δοθεί κατά την αναλογία της πίστης. Η εκκλησία είναι νοσοκομείο και πνευματική ντουζιέρα (και αργότερα στρατός) που κάποιος έρχεται να καθαριστεί για να δει το Πρόσωπο του Πατέρα και να ετοιμαστεί για το γάμο του Αρνίου. Όποιος επιμένει να κρατάει και να δικαιολογεί την αμαρτία του μπορεί να πάει στον κόσμο και να το κάνει ανενόχλητα.
Μια όχι και τόσο ευχάριστη αλήθεια είναι ότι σαν εκκλησία έχουμε αποτύχει να αντιμετωπίσουμε την αμαρτία και μάλιστα κατά τα βιβλικά πρότυπα. Σε μια περίπτωση βάζουμε τον μεγεθυντικό φακό σε μικρά παραπτώματα που δεν είναι καν στις προτεραιότητες του Θεού, για τα οποία χτυπάμε τον άρρωστο αντί να τον βοηθήσουμε να θεραπευτεί. Στον αντίποδα αποτυγχάνουμε να κάνουμε διάκριση μεταξύ αμαρτωλού και αμαρτίας αποδεχόμενοι και τα δυο. Διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την καμήλα.
Πότε θα βρούμε επιτέλους σε αυτή την χώρα ισορροπία; Πότε θα βρει ο καθένας μας την στάση που θέλει να έχουμε ο Θεός ώστε ο σατανάς να πάψει να υπερισχύει απέναντι μας;
Τι όμορφα θα ήταν να ήμασταν μια εκκλησία που θα δεχόταν τους αμαρτωλούς και θα τους περιέθαλπε με αγάπη και επιείκεια. Που θα τους βοηθούσε να καθαριστούν και να μεταμορφωθούν, χωρίς όμως να ανέχεται ανθρώπους που θα ήθελαν να κρατήσουν την αμαρτία και να την επιβάλουν ως καθεστώς μέσα στην εκκλησία. Που θα τόνιζε την μελέτη της Γραφής αλλά θα δεχόταν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος μένοντας σταθερά σε πνεύμα εκζήτησης. Που θα έδινε χώρο σε όλους να εκφραστούν λειτουργώντας παράλληλα και τα χαρίσματα της διάκρισης. Που η γλωσσολαλιά θα ήταν επιτρεπτή αλλά χαμηλόφωνα για να μην ενοχλεί αυτούς που δεν γλωσσολαλούν. Που δεν θα επέτρεπε υπεροψία σε αυτούς που γλωσσολαλούν ή να την επιβάλουν στους υπόλοιπους, αλλά ούτε αρνητικούς σχολιασμούς απ’ τους υπόλοιπους αντίστοιχα.
Που θα διαφωνούσαμε εν αγάπη και θα αφήναμε το Άγιο Πνεύμα να μας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια. Που θα ευαγγελίζαμε μαζί και θα φέρναμε νέες ψυχές στον Χριστό.
Αλλά ακόμη κι αν δεν τα καταφέρναμε θα μπορούσαμε να είχαμε ένα δίκτυο συνεργαζόμενων εκκλησιών που η καθεμία θα κρατούσε τις ιδιαιτερότητες της αλλά παράλληλα θα είχε κοινωνία με τις υπόλοιπες θα στήριζε η μια την άλλη, θα συμπροσεύχονταν, θα ήταν υπέρ.
Κάποιος μπορεί να πει ότι η ενότητα είναι αδύνατη για μας. Αυτό ακριβώς θέλει να πιστεύουμε ο διάβολος. Ότι τα έχει καταφέρει τόσο καλά με εμάς που δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα και ούτε καν αξίζει να προσπαθήσουμε. Πως μπορούμε να σκεφτόμαστε με αυτό τον τρόπο όταν ο Κύριος προσευχήθηκε για τους δικούς Του να είναι ένα, λίγο πριν πάει στον σταυρό; Μήπως δεν είναι θέμα ικανότητας αλλά θέλησης; Κι αν δεν το θέλουμε μήπως πρέπει να αρχίσουμε να προσευχόμαστε απ’ τον Κύριο να μας το χαρίσει;
